Κυριακή 20 Ιουλίου 2014

ΝΑ ΡΕ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΤΑ ΞΕΧΝΩ. ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΤΑ ΞΕΧΝΩ ΟΛΑ!



Κυριακή 20 Ιουλίου. Ώρα 5.30 ακριβώς.
Ο ανατριχιαστικός ήχος των σειρήνων τάραξε την ησυχία του δροσερού πρωινού.

Τάραξε όμως πολύ περισσότερο το Είναι μου.
Γνώριζα ότι θα ηχήσουν και φέτος οι σειρήνες. Όμως και πάλι με τάραξαν.
Όπως με τάραξαν και στις 8.20 το πρωί της 15ης Ιουλίου, αν κι εκείνη την ώρα ήμουνα μέσα στο ραδιοθάλαμο.
Αν και υπάρχει ηχομόνωση ακούστηκαν και μέσα στο ραδιοθάλαμο.
 
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ μας λένε!
Ναι, δεν ξεχνώ. Αλλά τι δεν ξεχνώ;
Δεν ξεχνώ όλα όσα έγιναν, δεν ξεχνώ μόνο την εισβολή, δεν ξεχνώ ούτε το πραξικόπημα όσο κι αν ενοχλεί κάποιους.
Δεν ξεχνώ ούτε την προδοσία, ούτε την περίοδο της παράνομης ΕΟΚΑ Β.

Δεν ξεχνώ γιατί δεν θέλω να ξεχάσω. Δεν θέλω να διαγράψω τα πιο τρυφερά χρόνια της ζωής μου γιατί αυτά τα χρόνια ήταν και είναι συνδεδεμένα με εκείνη την περίοδο.

ΜΑΣ ΕΚΟΨΑΝ ΣΤΑ ΔΥΟ ΤΗ ΖΩΗ και κάποιοι μας λένε “περασμένα ξεχασμένα”.
Κάποιοι άλλοι μας λένε ότι παρελθοντολογούμε!
Όχι, η ζωή μας δεν ήταν και δεν είναι ένα παρελθόν. Είναι παρόν και μέλλον.
Κουβαλούμε μέσα μας όλα αυτά τα βιώματα, καλά και κακά.
Ο εγκέφαλος και η μνήμη δεν είναι ηλεκτρονικός υπολογιστής για να πατήσουμε ένα κουμπί και να διαγράψουμε τα πάντα.

Αλήθεια, όλοι αυτοί που μας λένε να ξεχάσουμε ή να ξεχάσουμε το πρώτο μέρος του… έργου, μας ρώτησαν καμιά φορά τι νιώθουμε μέσα μας;
Μας ρώτησαν ποτέ τι κουβαλούμε μέσα μας;

ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ ΞΕΧΝΟΥΜΕ
Τίποτε απολύτως.
Ρώτησαν ποτέ πώς νιώθει ένα 9χρονο παιδί που βλέπει την μάνα του τρομοκρατημένη και ζωγραφισμένο στο πρόσωπο της τον φόβο και την αγωνία;
Που ακούει για πρώτη φορά τη λέξη πραξικόπημα και δεν γνωρίζει τι σημαίνει αυτή η λέξη;
Διερωτήθηκαν ποτέ τι σημαίνει να βλέπει ένα 9χρονο παιδί να στοιβάζονται σακούλες με άμμο στον αστυνομικό σταθμό και στα γύρω σπίτια κόσμος να πηγαινοέρχεται και να φωνάζει έξω από τον αστυνομικό σταθμό; Να βλέπει οπλισμένους αστυνομικούς και πολίτες;
Να ακούει από το ραδιόφωνο κάποιες ανατριχιαστικές φωνές να λένε κάτι ακαταλαβίστικα, σε μια άγνωστη για εκείνο γλώσσα ότι “επενέβην σήμερον η Εθνική Φρουρά δια να αποκαταστήσει την τάξιν”; Ποιαν “τάξιν”; Τη μόνη τάξη που γνώριζα ήταν αυτή του σχολείου!
Να ακούει αλλά να μην αντιλαμβάνεται τι σημαίνουν οι συνεχείς αναφορές ότι “ο Μακάριος είναι νεκρός”; Ποιος ήταν αυτός ο Μακάριος; Τον ξέραμε μόνο από φευγαλέες ματιές στην τηλεόραση.


Να βλέπει ξανά τον φόβο και την αγωνία στο πρόσωπο του πατέρα που έφτασε το απόγευμα στο σπίτι από τη δουλειά;

Διερωτήθηκαν ποτέ τι σημαίνει για ένα 9χρονο παιδί στα «καλά καθούμενα» να μπαίνει στο αυτοκίνητο για να μην είναι εκεί την ώρα που θα έρχονταν αυτοί, οι... πώς τους έλεγαν; Πάλι άγνωστη αυτή η λέξη. Α ναι, τους έλεγαν πραξικοπηματίες και θα έρχονταν για να καταλάβουν τον αστυνομικό σταθμό;
Διερωτήθηκαν ποτέ τι σημαίνει να ακούει αυτό το 9χρονο παιδί για πρώτη φορά τους πολυβολισμούς από τα τεθωρακισμένα που ήρθαν για να καταλάβουν τον αστυνομικό σταθμό;

Διερωτήθηκαν τι σημαίνει να επιστρέφει το πρωί στο σπίτι, οι πόρτες να είναι κτυπημένες με κοντακιές και ανοιγμένες, το σπίτι άνω κάτω, τα ερμάρια και τα συρτάρια ανοιγμένα, πεταμένα τα ρούχα στο πάτωμα, οι καρέκλες αναποδογυρισμένες!
Και να διερωτάται και πάλι και να ρωτά τι έγινε και να ακούει ξανά από την μάνα άλλη άγνωστη λέξη: “ήρθαν κι έκαναν έρευνα”!
Έκαναν έρευνα για ποιο πράγμα;
Και μέχρι να κατανοήσει τι συμβαίνει να ακούει και πάλι ένα τράνταγμα και να μπουκάρουν μέσα στο σπίτι πάνοπλοι για να κάνουν… έρευνα!
Και τότε να καταλαβαίνει τι σημαίνει έρευνα.
Φτου και πάλι από την αρχή, ρούχα έξω, καρέκλες ανάποδα. Και πάλι η μάνα να συγυρίζει μέχρι να ξανάρθουν ύστερα από λίγο άλλοι για να κάνουν πάλι άνω κάτω το σπίτι.
Πόσος εξευτελισμός;

Διερωτώμαι σήμερα, πόσο εξευτελισμό πρέπει να ένιωθε ο πατέρας μου όταν κάτι νιάνιαρα συγχωριανοί μου σταματούσαν συνέχεια το αυτοκίνητο του για να του κάνουν έρευνα;

ΌΧΙ ΚΥΡΙΕΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΙ, ΔΕΝ ΘΑ ΤΑ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ ΑΥΤΑ!

Ούτε θα ξεχάσουμε εκείνο το πρωί της 20ης Ιουλίου που για πρώτη φορά βλέπαμε μαυρισμένο τον ουρανό από κάτι χοντρά αεροπλάνα που έριχναν… ομπρέλες στο έδαφος!
Ούτε θα ξεχάσω το πώς φύγαμε άρον άρον από το σπίτι που ήταν στην άκρη του χωριού για να πάμε σε πιο ασφαλές μέρος.
Ούτε θα ξεχάσω τον απαίσιο ήχο των αεροπλάνων και το σφύριγμα των βομβών πριν ταρακουνηθούμε από τις εκρήξεις τους. Όλη μέρα μας βομβάρδιζαν, μέχρι τις 6 το απόγευμα.
Και να είμαστε μόνο παιδιά και γυναίκες γιατί οι άντρες είχαν φύγει για τον πόλεμο.

Ούτε θα ξεχάσω εκείνον τον νεαρό ντυμένο στρατιωτικά με ένα καλάσνικοφ (ή τσέχικο) στο χέρι και με το μπερέ της ΕΟΚΑΒ που μόλις κόπασαν οι πυροβολισμοί
μας φώναζε να φύγουμε από το χωριό γιατί θα το πιάσουν οι Τούρκοι!
Και Τούρκους δεν είχε κοντά στο χωριό μας εκείνη την ώρα.
Το χωριό μας πιάστηκε στις 14 Αυγούστου. Αυτός γιατί μας φώναζε να φύγουμε από τις 20 Ιουλίου;
Ποιος θα μου απαντήσει αυτό το ερώτημα;

Ποιος θα ξεχάσει ότι 9 άνθρωποι στοιβάχθηκαν σε ένα μικρό αυτοκίνητο και ξεκίνησαν για άγνωστη κατεύθυνση;

Ποιος θα ξεχάσει τις σκηνές στο Μιτσερό με τις ουρές των προσφύγων που περίμεναν για ένα ψωμί και λίγο γάλα;
Ποιος θα ξεχάσει το μήνυμα στις 14 Αυγούστου να βαφτιστούν όλα τα αβάφτιστα (περιλαμβανομένης και της αδελφής μου) γιατί μπορεί να σκοτώνονταν από το νέο γύρο της εισβολής που ξεκίνησε;

Ποιος θα ξεχάσει ότι 9 χρονών και χωρίς πολλές εξηγήσεις βρέθηκε με τον 10χρονο αδελφό του (χωρίς τους γονείς και τ’ άλλα αδέλφια του) σε ένα πλοίο και στη συνέχεια στον Πειραιά;
Και ύστερα από ένα μακρύ ταξίδι με λεωφορεία βρέθηκε στο οικοτροφείο μιας πόλης που ονομαζόταν Πύργος και ήταν η πρωτεύουσα του Νομού Ηλείας στην Πελοπόννησο;  

Ποιος θα ξεχάσει ότι μετά από ένα χρόνο το 10χρονο (πλέον) παιδί γύρισε πίσω αλλά σε άλλο τόπο, σε άλλο χωριό;

Ποιος μπορεί να ξεχάσει όλα αυτά και όχι μόνο;

Και να έρχονται κάποιοι σήμερα και να μου λένε να ξεχάσω;
Ή να ξεχάσω το ένα μέρος του… έργου;
Είμαι σίγουρος ότι το βράδυ της 20ης Ιουλίου τα ραδιόφωνα και οι τηλεοράσεις θα μας φλομώσουν στα αφιερώματα για την εισβολή.
Όμως με εξαίρεση το ΡΙΚ, στις 15 Ιουλίου δεν είπαν λέξη. Και δεν είπαν λέξη διότι πρέπει να ξεχάσουμε το πρώτο μέρος του έργου…

Όχι κυρίες και κύριοι, η μνήμη δεν μοιράζεται.
Και δεν ξεχνώ ούτε τα όσα έγιναν ούτε ποιοι τα έκαναν.
Δεν θα σας κάμω τη χάρη να απαλλαγείτε από τις τύψεις σας, αν νιώθετε δηλαδή…