Για τον Τάσο Ισαάκ και τον Σολωμό Σολωμού

Στις 11 Αυγούστου 1996 ένας συνάνθρωπος μας έπεφτε θύμα των πιο εγκληματικών ενστίκτων που μπορεί να εμφανιστούν σε όντα που θέλουν να ονομάζονται άνθρωποι.
Ο συνάνθρωπος αυτός ονομαζόταν Τάσος Ισαάκ.

Στις 14 Αυγούστου του 1996 παίζεται το δεύτερο μέρος του «έργου», με πιο… «πολιτισμένο» τρόπο αυτή τη φορά (αν μπορεί, δηλαδή, να χαρακτηριστεί πολιτισμός η δολοφονία του οποιουδήποτε ανθρώπου).

Ο Σολωμός Σολωμού πέφτει από τις σφαίρες των εγκάθετων του Ντενκτάς.

Οι αυτουργοί του πρώτου εγκλήματος, γνωστοί και μη εξαιρετέοι. Οι πασίγνωστοι Γκρίζοι Λύκοι!

Οι ακροδεξιοί φασίστες της τουρκοκυπριακής κοινότητας, απόγονοι της ΒΟΛΚΑΝ και της ΤΜΤ.

Στη δεύτερη περίπτωση, αυτουργός, ψυχρός δολοφόνος ο τότε «υπουργός» Γεωργίας του Ντενκτάς, ο Κενάν Ακίν άξιος απόγονος κι αυτός της παλιάς φρουράς και του αρχηγού του.

Οι δολοφόνοι και των δύο νέων κυκλοφορούν ελεύθεροι παρά το ότι εκδόθηκε προ ημερών από το ΕΔΑΔ καταδικαστική απόφαση για του λόγου τους.

Μια άλλη μορφή εγκλήματος που γίνεται είναι το «παιχνίδι» που παίζουν κάποιοι πάνω στο θάνατο αυτών των δύο ανθρώπων.

Εκείνοι που από την ασφάλεια του σπιτιού τους καπηλεύονται το θάνατο τους για να το παίζουν… πατριώτες.

Εκείνοι που χρησιμοποιούν το όνομα τους για να αυτοβαφτίζονται πατριώτες και Έλληνες, βρίζοντας και λοιδορώντας όποιους διαφωνούν μαζί τους.

Οι δύο νέοι έχασαν άδικα των αδίκων τη ζωή τους. Και το χειρότερο ο Ισαάκ άφησε πίσω του και ένα ορφανό.

Όπως γράφει και ο φίλος μου ο Απόστολος (http://enaliakypros18.blogspot.com/2008/08/blog-post_11.html), ο Ισαάκ φορούσε μπλουζάκι που έγραφε: «Τέρμα στην ηττοπάθεια»…

Αν ο Ισαάκ φορούσε σήμερα φανελάκι, σίγουρα αυτό θα έγραφε:

«Τέρμα στα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα και στους ψευδοπατριωτισμούς».

Γιατί;

Διότι, φαντάζομαι, αυτό θα σκεφτόταν την ώρα που οι πέτρες, τα ξύλα και τα άλλα φονικά όργανα των εθνικιστικών Γκρίζων Λύκων του έκοβαν το νήμα της ζωής.

Θα καταριόταν την ώρα και τη στιγμή που πίστεψε στα λόγια των διάφορων πατριδοκάπηλων που πουλούν πατριωτισμό με τις ζωές ή καλύτερα το θάνατο των άλλων.

Ειλικρινά διερωτώμαι αν οι διοργανωτές εκείνης της εκδήλωσης δεν ακούνε στον ύπνο τους τον Ισαάκ να φωνάζει:

- Πού ήσασταν εκείνη την ώρα συναγωνιστές;

- Γιατί με αφήσατε μόνο μου με τους φονιάδες;

- Πού είναι η ελληνική σας η ψυχή;

- Γιατί δειλιάσατε;

- Γιατί μείνατε ακίνητοι σαν στήλη άλατος αφήνοντας με στα χέρια τους;

- Έτσι αποδεικνύουν οι Έλληνες την ελληνικότητα τους;

- Η δειλία είναι χαρακτηριστικό του Έλληνα;

- Εγώ μπήκα στη φωτιά κι εσείς με αφήσατε να καώ;

Αλήθεια, πού ήταν όλοι εκείνοι που κούρδισαν τον κόσμο να κάνει την πορεία;

Πού ήταν εκείνη την ώρα όλοι εκείνοι οι Ελληναράδες που σήμερα κορδώνουν κρατώντας ελληνικές σημαίες πάνω από τον τάφο των Ισαάκ και Σολωμού;

Με τι μούτρα αντικρίζουν τις οικογένειες τους και ειδικά την κόρη του Τάσου;

Τον Τάσο Ισαάκ και τον Σολωμό Σολωμού δεν πρέπει να τους ξεχάσουμε ποτέ.

Ποτέ, διότι έχουν καταστεί σύμβολα.

Έχουν καταστεί σύμβολα ενάντια σε αυτούς που ασκούν αδίστακτα την πατριδοκαπηλεία.

Των τυχοδιωκτών που επιζητούν να εξυψώσουν τον εαυτό τους μέσα από το θάνατο και τις πράξεις θυσίας του άλλου.

Γιατί αυτό απέδειξαν όλοι όσοι ήταν εκεί εκείνη την ώρα, και κυρίως οι διοργανωτές της πορείας.

* * *

Οι διάφοροι πατριδοκάπηλοι εκτοξεύουν (δίκαια) του κόσμου τις κατηγορίες και τους χαρακτηρισμούς για τους Γκρίζους Λύκους και τον απάνθρωπο τρόπο που δολοφόνησαν τον Ισαάκ.

Αλήθεια, αν όπως λένε, ο τρόπος αυτός είναι χαρακτηριστικό υπανθρώπων, αυτό ισχύει για όλους όσοι έκαναν παρόμοια εγκλήματα;

Ισχύει και εκείνους τους παλικαράδες που μια καλή(;) πρωία αφαιρούσαν τη ζωή του Παναγιώτη Στυλιανού από την Αχερίτου;

Που εισέβαλαν μέσα στο σπίτι του φορώντας κουκούλες και οπλισμένοι με ξύλα που πάνω τους είχαν καρφωμένες τεράστιες βελόνες και τον έκαναν κυριολεκτικά μια μάζα κρέατος μπροστά στα μάτια των δύο μικρών παιδιών του;

Που σακάτεψαν και την έγκυο γυναίκα του που βγήκε από το νοσοκομείο έξι μήνες μετά;

Αυτοί ήταν κάποιοι από εκείνους που αγωνίζονταν (όπως έλεγαν) για την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Ήταν μέλη της ΕΟΚΑ. Το έγκλημα έγινε στις 29 του Μάη 1958.

Και έγινε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που οι υπάνθρωποι ξέκαναν τον Ισαάκ!

Ισχύει και για εκείνους τους παλικαράδες που έδεσαν πάνω σε ένα δέντρο ένα ανυπεράσπιστο άνθρωπο και τον λιθοβόλησαν μέχρι θανάτου;

Είναι απάνθρωποι και υπάνθρωποι και αυτοί – που επίσης ανήκαν στην ΕΟΚΑ – που έστελναν με αυτό τον φρικτό θάνατο στον άλλο κόσμο τον Σάββα Μένοικο στις 23 του Μάη του 1958;

* * *

Ξέρω, ξέρω!

Είμαι προδότης, είμαι μειοδότης, είμαι ανθέλλην και άλλα παρόμοια διότι πάτησα πάνω στην αγία τράπεζα που ονομάζεται ΕΟΚΑ!

Τολμούν όλοι αυτοί, λοιπόν; Έχουν το θάρρος να που τα ίδια και γι αυτές τις περιπτώσεις; Ή θα έχουν πρόβλημα με τον ψευδοπατριωτισμό, τις ψευδαισθήσεις και τις εμμονές τους;

Ή θα προσπαθήσουν να βρουν δικαιολογίες, θα αρχίσουν τα μα και τα μου;

Μίλησε κανένας για δύο μέτρα και δύο σταθμά;

Μίλησε κανένας για βίους παράλληλους μεταξύ των εθνικιστών;

Μίλησε κανένας για υποκρισία;