Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2011

ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ


Με αφορμή τη σημερινή επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940, αντί διθυραμβικών αναφορών επέλεξα την αναδημοσίευση ενός άρθρου του Θανάση Γιαλκέτση που δημοσιεύθηκε στην «Ελευθεροτυπία» των Αθηνών στις 23 Οκτωβρίου.


Πατριωτισμός εναντίον εθνικισμού

Η ΙΔΕΑ της πατρίδας έχει υποστεί φθορές από την κάκιστη χρήση και την κατάχρηση που της έκαναν ο εθνικισμός και ο φασισμός. Ο φασισμός μιλούσε για την πατρίδα, έλεγε ότι πρέπει να θυσιάζουμε τη ζωή μας αλλά και να σκοτώνουμε για την πατρίδα και στο όνομα της πατρίδας εξαπέλυε τους επιθετικούς του πολέμους και τα πογκρόμ του ενάντια στους «απάτριδες».

Η ιδέα της πατρίδας παραπέμπει σε ένα σύνολο αξιών στο οποίο ο πατριώτης αποδίδει ένα ιδιαίτερα θετικό συμβολικό νόημα. Γι' αυτό και προσφέρεται για πολιτική εκμετάλλευση από μέρους εκείνων που κατέχουν την εξουσία. Ετσι, ο πατριωτισμός μπορεί εύκολα να εκφυλιστεί και να μετατραπεί σε πατριδοκαπηλία και σε εθνικισμό. Η αγάπη για την πατρίδα υπήρξε όμως και ένα σημείο αναφοράς του αντιφασισμού, που αντιτάχθηκε σθεναρά στο φασιστικό εθνικισμό. Η αντίσταση στο φασισμό και στο ναζισμό ήταν μια κορυφαία έκφραση πολιτικού πατριωτισμού, που κατέδειξε ότι η αγάπη για την πατρίδα μπορεί να οδηγήσει σε μιαν ανιδιοτελή, γενναιόδωρη και μαχητική στράτευση, σε πράξεις αυτοθυσίας και ηρωισμού με μεγάλη ηθικοπολιτική αξία. Στο όνομα της πατρίδας ο φασιστικός εθνικισμός εξαπέλυσε τους επεκτατικούς και κατακτητικούς του πολέμους, προκαλώντας μαζικές ανθρωποσφαγές και γενοκτονίες.

Ο πατριωτισμός του αντιφασισμού αντίθετα έδωσε ηθικό και πολιτικό περιεχόμενο στην πιο αδιάλλακτη και ηρωική αντίσταση στον επιτιθέμενο εισβολέα και στον κατακτητή. Ο πατριωτισμός του αντιφασισμού εμπνεόταν από την ιδέα ότι πατρίδα σημαίνει κοινή ελευθερία ενός λαού, ο οποίος θέλει να ζει ελεύθερος ανάμεσα σε ελεύθερους λαούς. Ανάμεσα σε αυτήν την ιδέα της πατρίδας και στον εθνικισμό, ο οποίος αναγορεύει σε πρωταρχική αξία όχι την ελευθερία αλλά την εθνική, θρησκευτική ή πολιτισμική ομοιογένεια ενός λαού ή το μεγαλείο, την υπεροχή και την επικράτηση του δικού μας έθνους στην αναμέτρηση με τα άλλα έθνη, υπάρχει μια ηθική και πολιτική άβυσσος.

Η παράδοση σκέψης που ενέπνευσε τον πατριωτισμό του αντιφασισμού (εκείνη που ερμηνεύει την αγάπη για την πατρίδα ως αγάπη για την κοινή ελευθερία) έχει τις ρίζες της στην πολιτική σκέψη του Διαφωτισμού. Στο λήμμα Patrie της Encyclopedie διαβάζουμε μεταξύ άλλων: «Πατρίδα δεν σημαίνει τον τόπο στον οποίο γεννηθήκαμε, όπως νομίζει μια αγοραία αντίληψη, αλλά σημαίνει ένα ελεύθερο κράτος (etat libre) του οποίου είμαστε μέλη και του οποίου οι νόμοι προστατεύουν τις ελευθερίες μας και την ευτυχία μας». Με αυτήν την έννοια, η αγάπη για την πατρίδα δεν αντιπαρατίθεται στην αγάπη για την ανθρωπότητα και στις οικουμενικές αξίες της ελευθερίας, της ισότητας και της δικαιοσύνης.

Αντίθετα μάλιστα, μπορεί να αποτελεί έναν αναγκαίο ενδιάμεσο σταθμό στην πορεία που οδηγεί σε αυτές τις οικουμενικές αξίες. Αυτή η ιδέα πολιτικού πατριωτισμού, η οποία ερμηνεύει την αγάπη για την πατρίδα ως αφοσίωση στο συνταγματικό συμβόλαιο που συνδέει τους πολίτες μιας πολιτικής κοινότητας, μοιάζει με την έννοια του «συνταγματικού πατριωτισμού», που πρότεινε ο Χάμπερμας στα τέλη της δεκαετίας του 1980. Η θεωρία του συνταγματικού πατριωτισμού, αν και εμφανίζεται συνήθως ως ανανέωση της παραδοσιακής σημασίας του όρου, στην πραγματικότητα υπογραμμίζει την ασυνέχεια που οι μεγάλες αστικές επαναστάσεις (η αμερικανική του 1776 και η γαλλική του 1789) είχαν προκαλέσει με τη ριζική αλλαγή της έννοιας της πολιτικής κοινότητας. Επειτα από αυτές τις επαναστάσεις, πράγματι, η αφοσίωση στο μονάρχη ή στο κράτος θα αντικατασταθεί από την αφοσίωση στην πατρίδα. Εδώ η έννοια της πατρίδας αναφέρεται από τη μια μεριά στην πολιτισμική παράδοση και κληρονομιά ενός λαού και από την άλλη στην αφοσίωση σε μια πολιτική διάταξη η οποία νομιμοποιείται ως ελεύθερη έκφραση της κοινής βούλησης των πολιτών και αποβλέπει στην εξυπηρέτηση του γενικού συμφέροντος.

Η πατρίδα επομένως σημαίνει τόσο τη γενέθλια γη, τη «γη των πατέρων», δηλαδή τη χώρα με την οποία τα άτομα αισθάνονται συνδεδεμένα για λόγους γενεαλογικούς ή πολιτισμικούς, όσο και την πολιτική κοινότητα που συγκροτήθηκε από ανθρώπους οι οποίοι μοιράζονται συνειδητά μια κοινή κληρονομιά (ιστορίας, γλώσσας και πολιτισμού) και μια κοινή μοίρα. Για τους κλασικούς της πολιτικής σκέψης, η πολιτική αρετή του πατριωτισμού είναι αναγκαία για την υπεράσπιση και τη διατήρηση μιας ελεύθερης πολιτείας. Στην παράδοση του πολιτικού πατριωτισμού (η οποία ως πατρίδα εννοεί την κοινή μας ελευθερία, μια κοινότητα ελεύθερων πολιτών), η αγάπη για την πατρίδα έχει ένα νόημα εντελώς διαφορετικό από αυτό που της δίνει η εθνικιστική ρητορική, από το θαυμασμό δηλαδή για την εθνική υπεροχή και «καθαρότητα», από την υπεράσπιση της πολιτισμικής ομοιογένειας ενός έθνους ενάντια σε κάθε είδους επιμειξία.

Οταν μιλάει για αγάπη για την πατρίδα ο πολιτικός πατριωτισμός δεν εννοεί μιαν αποκλειστική και τυφλή πρόσδεση στην κοινότητα καταγωγής μας, αλλά έναν άλλο τύπο αγάπης, ικανό να εμπνέει το γενναιόδωρο πάθος που ωθεί το άτομο να ενδιαφέρεται όχι μόνο για την οικογένειά του, για τους συγγενείς και τους φίλους του, αλλά για όλους τους συμπολίτες του ή ακόμη και για όλους εκείνους (ανεξάρτητα από την καταγωγή τους) που είναι θύματα αδικιών, διακρίσεων και καταπίεσης. Με άλλα λόγια, ο πατριωτισμός μπορεί να είναι μια πολύτιμη για τη δημοκρατία πολιτική αρετή, δηλαδή μια δύναμη που κινητοποιεί τους πολίτες, ένα πάθος που δίνει στα άτομα το θάρρος και την αποφασιστικότητα να υπηρετούν τη χώρα τους και την κοινή τους ελευθερία, παραμερίζοντας ή και θυσιάζοντας τα εγωιστικά και ιδιωτικά τους συμφέροντα.

Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2011

ΕΙΚΟΝΑ ΣΟΥ ΕΙΜΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΣΟΥ ΜΟΙΑΖΩ


Σ’ αυτό το άρθρο δεν θα ασχοληθώ με πολιτικά ζητήματα.
Θα επαναφέρω ένα ζήτημα που έθιξα αρκετές φορές στο παρελθόν και αφορά τον ρατσισμό που διακατέχει τους Κύπριους.

Πλέον δεν υπάρχει αμφιβολία, όσο και αν ενοχλεί κάποιους, ότι μια μερίδα Κυπρίων διακατέχονται από ρατσιστικά αισθήματα και μεταδίδουν αυτά τα αισθήματα και στα παιδιά τους.
Ή μπορεί να λεχθεί ότι τα παιδιά τους, εμπειρικά, αντιγράφουν τους γονείς ή εφαρμόζουν στην πράξη αυτό που βιώνουν καθημερινά στο σπίτι τους.

Σημειώνω απλώς το παράδοξο ότι αρκετοί από αυτούς που διαμαρτύρονται για την εργοδότηση ή παρουσία ξένων στην Κύπρο, εργοδοτούν οι ίδιοι είτε στην εργασία τους είτε στο σπίτι τους ξένους εργαζόμενους ή οικιακές βοηθούς.

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΛΕΟΝ ΕΡΕΥΝΕΣ

Κανένας δεν μπορεί να ισχυριστεί πλέον ότι τα φαινόμενα ρατσισμού στην κυπριακή κοινωνία είναι στη φαντασία μας. Επιβεβαιώνονται από σειρά ερευνών που πραγματοποιούνται από αρμόδιες υπηρεσίες, ιδιωτικές και κρατικές.

Η τελευταία έρευνα που είδε το φως της δημοσιότητας είναι ιδιαίτερα ανησυχητική διότι αφορά τις συμπεριφορές όχι των μεγάλων αλλά των παιδιών.

Σύμφωνα με την έρευνα που διενήργησε και παρουσίασε την περασμένη βδομάδα το Μεσογειακό Ινστιτούτο Μελετών Κοινωνικού Φύλου, οι μετανάστες μαθητές βιώνουν ρατσιστική συμπεριφορά από τους Ε/κύπριους μαθητές τους.

Σε πολλές περιπτώσεις, οι αλλοδαποί μαθητές υπόκεινται σε λεκτικές, αλλά και σωματικές επιθέσεις από Κύπριους μαθητές λόγω της διαφορετικότητάς τους. Η πιο ευαίσθητη ομάδα των μεταναστών μαθητών είναι οι νεαρές μετανάστριες της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, επισημαίνει το Μεσογειακό Ινστιτούτο Μελετών Κοινωνικού Φύλου, το οποίο πραγματοποίησε πρόσφατα έρευνα γι' αυτήν τη συγκεκριμένη ομάδα, με στόχο την εκτίμηση του προβλήματος και την εξεύρεση τρόπων αντιμετώπισής του.

Θύματα ρατσισμού
«Πολλές φορές η βία που αντιμετωπίζουν οι νεαρές μετανάστριες συσχετίζεται με ρατσιστικά και έμφυλα στερεότυπα και κατηγοριοποιήσεις που υπάρχουν στη χώρα υποδοχής και που πολύ συχνά συνδέονται με τους περιορισμούς που τίθενται από τα επίσημα μεταναστευτικά καθεστώτα/τρόπους εισδοχής στην Κύπρο», αναφέρεται στην έρευνα.
Ενδεικτικές της αντιμετώπισης της οποίας τυγχάνουν οι νεαρές μετανάστριες στα σχολεία, είναι ίδιες οι μαρτυρίες τους.
*Μαθήτρια με καταγωγή από Πόντο: «Δεν μπορώ να απαντήσω στις βρισιές γιατί θα μου κάνουν χειρότερα… Νιώθεις ξένη σ’ αυτήν τη χώρα».
*Μαθήτρια από Φιλιππίνες: «Οι συμμαθήτριές μου με διέταζαν να φεύγω από την τάξη και να πηγαίνω στην καντίνα για να τους φέρνω φαΐ, ή να τους κουβαλώ την τσάντα τους. Εγώ τους άκουγα για να μη μου πουν τίποτα κακό».

Αρκετές μετανάστριες μαθήτριες στιγματίζονται ως «παλιοκόριτσα» αποκλειστικά και μόνο λόγω καταγωγής.
*Μαθήτρια από Ρουμανία: «Οι συμμαθητές μου και οι καθηγητές με ρωτάνε από πού είσαι και τι δουλειά κάνει η μάμα σου; Αλλά εμένα δεν μου αρέσουν αυτές οι ερωτήσεις, γιατί ξέρω ότι έχουν μιαν άσχημη εντύπωση για τις κοπέλες από τη χώρα μου».

***

Άποψη μου είναι ότι η κατάσταση όσο πάει και χειροτερεύει.
Και ευθύνη σε αυτό έχουν κυρίως οι πολιτικοί που εκτρέφουν άλλοτε με έντεχνο τρόπο και άλλοτε «ξικούτσουλλα» τον ρατσισμό διοχετεύοντας στους πολίτες ψευδείς ή παραποιημένες ειδήσεις.

Και λένε όλα αυτά δίνοντας την εντύπωση ότι η Κύπρος είναι μια κλειστή κοινωνία που δεν επηρεάζεται από το τι συμβαίνει στην περιοχή αλλά και στον κόσμο ολόκληρο.

Αφήνουν να περάσουν ασχολίαστες αναφορές της Ύπατης Αρμοστείας των Ηνωμένων Εθνών για τους Πρόσφυγες ότι το πρώτο εξάμηνο του 2011 σημειώθηκε αύξηση 17% στις αιτήσεις ασύλου στα ανεπτυγμένα κράτη το πρώτο εξάμηνο του 2011.

Στην στατιστική της έκθεση, που έδωσε στη δημοσιότητα, η Υπάτη Αρμοστεία σημειώνει ότι η πλειονότητα των αιτούντων άσυλο προέρχεται από κράτη όπου μαζικοί εκτοπισμοί συνεχίζονται επί πολλά έτη.

Σύμφωνα με την έκθεση, το πρώτο εξάμηνο του 2011 υποβλήθηκαν 198.300 αιτήσεις. Την αντίστοιχη περίοδο πέρσι είχαν υποβληθεί 169.300 αιτήσεις.

Καθώς το ποσοστό των αιτήσεων παραδοσιακά αυξάνεται το δεύτερο εξάμηνο κάθε έτους, η Υπάτη Αρμοστεία εκτιμά ότι μέχρι το τέλος του 2011 θα έχουν υποβληθεί 420.000 αιτήσεις -ο υψηλότερος αριθμός των τελευταίων οκτώ χρόνων.

Στην έκθεση διαπιστώνεται αύξηση αιτημάτων ασύλου από πολίτες της Τυνησίας, της Ακτής του Ελεφαντοστού, της Λιβύης (4.600, 3.300 και 2.000 αιτήματα αντιστοίχως), όμως ο αντίκτυπος των κρίσεων αυτών στα ποσοστά αιτήσεων που υποβλήθηκαν στα ανεπτυγμένα κράτη είναι περιορισμένος.

Κύριες χώρες προέλευσης των αιτούντων άσυλο, στα 44 κράτη που εξετάζονται στην έκθεση, παραμένουν σε μεγάλο βαθμό οι ίδιες με τα προηγούμενα χρόνια: Αφγανιστάν (15.300 αιτήματα), Κίνα (11.700 αιτήματα), Σερβία [και Κόσσοβο σύμφωνα με την απόφαση 1244 του Σ.Α. του ΟΗΕ] (10.300 αιτήματα), Ιράκ (10.100 αιτήματα), Ιράν (7.600 αιτήματα).

«Το 2011 υπήρξε μια χρονιά κρίσεων εκτοπισμών που όμοια της δεν έχω ξαναδεί ως Υπατος Αρμοστής» δήλωσε ο επικεφαλής της Υπάτης Αρμοστείας Αντόνιο Γκουτέρες.

Οπως αναφέρει «οι επιπτώσεις αυτών των κρίσεων στις αιτήσεις ασύλου σε ανεπτυγμένα κράτη είναι μέχρι στιγμής μικρότερες απ’ ό,τι θα περίμενε κανείς, αφού οι περισσότεροι από τους εκτοπισμένους βρήκαν καταφύγιο σε γειτονικά κράτη. Παρόλα αυτά είμαστε ευγνώμονες στα ανεπτυγμένα κράτη που συνέχισαν να σέβονται το δικαίωμα των ανθρώπων να ακούγεται το αίτημά τους για άσυλο».

Σε επίπεδο ηπείρων, η Ευρώπη δέχτηκε το μεγαλύτερο ποσοστό αιτήσεων (73%). Σημαντική μείωση αιτήσεων σημειώνεται στα κράτη της Ωκεανίας: 5.100 αιτήσεις το πρώτο εξάμηνο φέτος έναντι 6.300 αιτήσεων την ίδια περίοδο πέρσι.

Σε επίπεδο κρατών, οι περισσότερες αιτήσεις (36.400) έχουν υποβληθεί στις ΗΠΑ και ακολουθούν η Γαλλία (26.100), η Γερμανία (20.100), η Σουηδία (12.600) και το Ηνωμένο Βασίλειο (12.200). Η Σκανδιναβία ήταν η μόνο περιοχή της Ευρώπης όπου φέτος μειώθηκαν οι αιτήσεις ασύλου.

Επιπλέον, υπερδιπλασιάσθηκαν οι αιτήσεις στη Βορειο-ανατολική Ασία με 1.300 αιτήσεις στην Ιαπωνία και τη Νότια Κορέα έναντι 600 πέρσι.

Στην έκθεση δεν εξετάζεται πόσες αιτήσεις οδηγούν σε χορήγηση ασύλου ούτε τα ευρήματα σχετίζονται με ποσοστά μετανάστευσης.

(Πηγή ΚΥΠΕ 19/10/2011)

Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2011

ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΣΚΗΝΙΚΟ ΣΤΗΝΟΥΝ ΤΑ ΚΑΝΑΛΙΑ (ΠΡΟΣΘΗΚΗ)

ΤΑ ΜΕΣΑ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ ΚΑΙ Η ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗ ΕΝΗΝΕΡΩΣΗ

Πολλές φορές διερωτώμαι αν αξίζει τον κόπο να κάθεται κάποιος να δει τις ειδήσεις από τα κυπριακά κανάλια.
Και δεν αναφέρομαι μόνο σε θέματα που αφορούν το κυπριακό ή την εσωτερική επικαιρότητα.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση αναφέρομαι στην ενημέρωση που τυγχάνουμε από τα κανάλια μας σε σχέση με την γεώτρηση για το φυσικό αέριο.

Από την πρώτη μέρα που άρχισε η γεώτρηση στο τεμάχιο 12 (και όχι οικόπεδο) πασκίζουν να στήσουν ένα πολεμικό σκηνικό, να μας πείσουν ότι γύρω από την πλατφόρμα έχουν μαζευτεί στρατοί, πλοία, αεροπλάνα των Αμερικάνων, των Τούρκων, των Εβραίων, τώρα ανακάλυψαν και Γερμανούς!

Διερωτώμαι πραγματικά αν συνειδητοποιούν ότι με τέτοια ρεπορτάζ δημιουργούν μια εικόνα αστάθειας στην περιοχή που σίγουρα δεν βοηθά τόσο στον τουρισμό όσο και στην επιχειρηματική δραστηριότητα ξένων εταιριών.

ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ 1η
Το βράδυ του Σαββάτου είδα από το ΡΙΚ και το Σίγμα πανομοιότυπα ρεπορτάζ για μάζωξη ναυτικών και αεροπορικών δυνάμεων γύρω από την πλατφόρμα Όμηρος. Ανακάλυψαν μάλιστα ότι έφτασαν εκεί και γερμανικά υποβρύχια!
Παρεμπίπτοντος το Σάββατο κυκλοφόρησε και φήμη για αερομαχίες τουρκικών και ισραηλινών αεροπλάνων κατά την οποία μάλιστα καταρρίφθηκε και ένα τούρκικο αεροπλάνο! Ευτυχώς αυτές οι αρλούμπες δεν μεταδόθηκαν από τα μέσα ενημέρωσης.

Τα κανάλια θριαμβολογούσαν ότι έρχεται όπου νάναι και το «Κουζνέτσοφ», επικεφαλής νηοπομπής του ρωσικού στόλου, άσχετα αν η νηοπομπή θα φτάσει μέσα του Νιόβρη και ότι έρχεται για τη Συρία και όχι για τον Όμηρο, όπως ανακοίνωσε η ίδια  η Ρωσία!

Τα πλείστα απ’ όσα μεταδίδονται προέρχονται από την ελληνική ιστοσελίδα defencenet.gr που τις περισσότερες φορές χωρίς καμιά τεκμηρίωση παρουσιάζει ειδήσεις που αφορούν την Κύπρο και την πλατφόρμα.

Τουλάχιστον μέχρι στιγμής δεν υπάρχει καμία επίσημη ή ανεπίσημη επιβεβαιωμένη πληροφορία ότι όντως συμβαίνουν αυτά τα… σημεία και τέρατα στην περιοχή που βρίσκεται η πλατφόρμα Όμηρος.   
Μάλιστα, προς επιβεβαίωση των όσων μετέδιδαν τα κανάλια, πρόβαλαν και δηλώσεις του υπουργού άμυνας ο οποίος μιλούσε γενικά για παρενοχλήσεις της Τουρκίας στα διεθνή ύδατα, και όχι αυτά που οι ίδιοι πρόβαλλαν.

ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ 2η
Το ίδιο βράδυ το Σίγμα παρουσίασε και ένα βίντεο που πήρε από το defencenet.gr και αφορούσε προσπάθεια παρεμπόδισης ενός ελληνικού επιβατικού από τουρκική ακταιωρό κοντά στην Κω. (Το defencenet.gr παραπονείται ότι πρόβαλαν το βίντεο χωρίς να αναφέρουν την πηγή).

Επισημαίνω δύο χαρακτηριστικά σημεία:
1. Όπως μπορείτε να δείτε και οι ίδιοι στο βίντεο, η τουρκική ακταιωρός βρίσκεται στη δεξιά πλευρά του ελληνικού σκάφους και κινείται προς το οπίσθιο μέρος του. Ο παρουσιαστής λέει (αντιγράφοντας από το defencenet.gr) ότι βλέπουμε την ακταιωρό να περνά μπροστά από το ελληνικό πλοίο και να του κόβει τον δρόμο!
Στο βίντεο, όμως, η τουρκική ακταιωρός φαίνεται να κινείται προς το πίσω μέρος του ελληνικού και να απομακρύνεται!
Και όμως ο παρουσιαστής μας λέει ότι βλέπουμε το τούρκικο που κλείνει το δρόμο στο ελληνικό!

2. Η ανάρτηση της είδησης και του βίντεο στο defencenet.gr  έγινε στις 14-10-2011 10:46:40, δηλαδή την Παρασκευή.
Η είδηση από το Σίγμα μεταδόθηκε το Σάββατο και όπως θα δείτε και θα ακούσετε στο βίντεο, ο ρεπόρτερ μας λέει ότι η παρεμπόδιση έγινε «αυτή την ώρα»!!!
Και πώς γίνεται βρε παιδιά να γίνεται αυτή την ώρα, να έχετε… άμεση μετάδοση;

Δεν σχολιάζω το γεγονός ότι «αυτή την ώρα» (κοντά στις 8.30) είναι σκοτεινά «πισσούρι» ενώ το βίντεο δείχνει καθαρά ότι το συμβάν έγινε απόγευμα (φαίνονται καθαρά ο ουρανός, η θάλασσα, τα σκάφη).


Παραθέτω και το βίντεο του defence.




ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ 3η
Είναι γεγονός ότι το Πιρί Ρέις κόβει βόλτες στην περιοχή μας.
Τόσο το ΡΙΚ όσο και το Σίγμα μας έδωσαν την εντύπωση ότι το τουρκικό ερευνητικό κόντεψε σε απόσταση αναπνοής την πλατφόρμα στο Αφροδίτη.
Και όμως το ΡΙΚ μας είπε ότι η απόσταση… αναπνοής ήταν 85 ολόκληρα ναυτικά μίλια!
Το δε Σίγμα έκανε σκόντο λέγοντας μας ότι βρίσκεται 55 ολόκληρα ναυτικά μίλια από τον Όμηρο!
30 ολόκληρα ναυτικά μίλια διαφορά δεν είναι λίγη. Εκτός και αν το Πιρί Ρέις είναι υπερηχητικό πλοίο και την ώρα που το μετέδιδε το ΡΙΚ ήταν 85 και μέσα σε λίγα λεπτά που το μετέδιδε το Σίγμα βρέθηκε στα 55 μίλια από την πλατφόρμα.

Και να φανταστείτε ότι δεν είδα τι είπε επί των θεμάτων αυτών ο ΑΝΤ1 αλλά και το MEGA που τελευταία έχουν ένα ανταγωνισμό στο ποιος θα προβάλει τη μεγαλύτερη κοτσάνα!

Έχω την εντύπωση ότι τα κανάλια μας δουλεύουν ομαδικά και μάλιστα χοντρά.
Με τέτοιες ενέργειες το μόνο που πετυχαίνουν είναι να σπέρνουν την απαξίωση του κόσμου προς τους δημοσιογράφους.
Δεν έχω τίποτε με τους παρουσιαστές διότι γνωρίζω ότι δεν είναι αυτοί που καθορίζουν τι θα «παιχτεί» στο δελτίο ειδήσεων αλλά οι από πάνω τους.

Κατά συνέπεια απευθύνομαι στους διευθυντές ειδήσεων και στο υπόλοιπο τμήμα της διεύθυνσης λέγοντας τους ότι ο κόσμος δεν είναι βλάκας.
Και ότι με τέτοια ρεπορτάζ το μόνο που πετυχαίνουν είναι να δημιουργούν την απαξίωση προς τον δημοσιογραφικό κόσμο αλλά και να δημιουργούν εσφαλμένες εικόνες και εντυπώσεις που δεν μένουν στα στενά πλαίσια της Κύπρου.

Σάββατο 1 Οκτωβρίου 2011

51 ΧΡΟΝΙΑ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ




Η φετινή επέτειος της Κυπριακής Ανεξαρτησίας βρίσκει το κράτος μας μέσα σε εντελώς διαφορετικές συνθήκες σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια αλλά και σε σχέση με την περσινή επέτειο που το Κυπριακό Κράτος γιόρτασε μισό αιώνα ζωής.
Οι έρευνες για το φυσικό αέριο προδιαγράφουν ένα πολύ διαφορετικό μέλλον για την Κύπρο, αφού προβάλλουν νέες δυνατότητες της χώρας μας τόσο στον οικονομικό τομέα σε σχέση με την Ε.Ε. όσο και ευρύτερα στο χώρο της Μ. Ανατολής. Και μαζί με την οικονομική ισχύ η Κύπρος αποκτά και ισχύ ως πολιτικός παράγοντας στην περιοχή.

***

Στις 16 Αυγούστου 1960 η Κύπρος, μετά από ένα τετράχρονο ένοπλο αγώνα ανακηρυσσόταν σε ανεξάρτητη Δημοκρατία.
Επίσημα, η ημέρα της Ανεξαρτησίας έχει οριστεί η 1η Οκτωβρίου.
Στις 11 Φεβρουαρίου 1959 μονογραφήθηκαν στη Ζυρίχη οι ομώνυμες συμφωνίες, ενώ στις 19 Φεβρουαρίου υπογράφηκαν στο Λονδίνο οι συμφωνίες που θα έμεναν γνωστές ως «Συμφωνίες Ζυρίχης Λονδίνου» ή σκέτο ως «Ζυρίχη».
Όπως είναι επίσης γνωστό οι συμφωνίες αυτές υπογράφτηκαν από την Μεγάλη Βρετανία, την Ελλάδα και την Τουρκία που θα ήταν και οι εγγυήτριες δυνάμεις της ανεξαρτησίας της Κύπρου και από τους εκπροσώπους των δύο κοινοτήτων.
Έτσι γεννήθηκε το ανεξάρτητο δικοινοτικό – στην ουσία – κράτος, όπου οι τ/κύπριοι, από μειονότητα αναβαθμίστηκαν σε κοινότητα.

Για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε όσο το δυνατόν καλύτερα το πώς φτάσαμε, αντί στην ένωση στην ανεξαρτησία και από εκεί στα όσα επακολούθησαν με αποτέλεσμα το πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή, θα πρέπει να πάμε πολύ πίσω. Τα πράγματα εξελίχθηκαν κατά συγκεκριμένο τρόπο κυρίως από τη δεκαετία του ’40 και φτάνουν μέχρι τις μέρες μας.

Πριν από το 1974 δεν είχαν πιστέψει πολλοί σε αυτό το κράτος.
Μια μεγάλη μερίδα που περιελάμβανε και πολιτικούς αλλά και παράγοντες τους κράτους δεν πίστεψε στο νέο κράτος που δημιουργήθηκε στις 16 Αυγούστου του 1960.
Στο σημείο αυτό πρέπει να ξεκαθαρίσουμε πως όταν αναφερόμαστε σε Κυπριακό Λαό δεν αναφερόμαστε μόνο στους Ελληνοκύπριους.
Υπενθυμίζουμε φορτικά ότι Κύπριοι και κατ’ επέκταση υπήκοοι της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι και οι Τουρκοκύπριοι και οι Μαρωνίτες και οι Αρμένιοι και οι Λατίνοι.

Το υπενθυμίζουμε αυτό διότι έχει περάσει στη συνείδηση μεγάλου αριθμού ανθρώπων εδώ στον τόπο μας ότι Κύπριοι είναι μόνο οι Ελληνικής καταγωγής.
Είναι αυτοί που συγχύζουν την εθνική καταγωγή με τον τόπο καταγωγής ή με τον τόπο διαμονής.

Η λάθος κατάληξη ενός λανθασμένου αγώνα

Δεν είναι τυχαία που αναφερθήκαμε στο ποιοι είναι Κύπριοι.
Διότι η εμπέδωση της συνείδησης ότι η Κύπρος ανήκει στους Έλληνες οδήγησε σε μια σειρά επιπόλαιων ενεργειών και λανθασμένων αποφάσεων στη βάση της συναισθηματικής αντιμετώπισης των πραγματικοτήτων με αποτέλεσμα να μην μπορεί να γίνει πράξη ο βασικός στόχος των Ε/κυπρίων από της δημιουργίας του Ελληνικού κράτους μετά την επανάσταση του 1821.

Η συναισθηματική αντιμετώπιση, λοιπόν, του όλου ζητήματος οδήγησε τους ηγήτορες της δεκαετίας του ’50  να λάβουν την απόφαση για την διενέργεια ενός ένοπλου αγώνα που θα οδηγούσε στην Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα.
Ο σχεδιασμός βασίστηκε μόνο στην οργάνωση ενός ένοπλου κινήματος χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι βασικοί παράγοντες και οι στοιχειώδεις κανόνες ενός τέτοιου εγχειρήματος.

Οι ηγήτορες της Δεξιάς εκείνης της εποχής με επικεφαλής τον τότε αρχιεπίσκοπο Μακάριο, εφορμούμενοι από το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος του 1950, αποφάνθηκαν ότι η πολιτική και διπλωματική οδός δεν μπορούσε να οδηγήσει στον στόχο της Ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα.
Και έλαβαν την απόφαση για ένοπλό αγώνα.
Χωρίς να υπολογίσουν τα ισοζύγια δυνάμεων.
Χωρίς να υπολογίσουν το διεθνή δεδομένα.
Χωρίς να υπολογίσουν τα δεδομένα της περιοχής.
Χωρίς να υπολογίσουν τα τοπικά δεδομένα.
Χωρίς να υπολογίσουν τον τρόπο αντίδρασης της Μ. Βρετανίας.
Χωρίς να υπολογίσουν ποια θα ήταν η αντίδραση της Τουρκίας.
Και κυρίως χωρίς να υπολογίσουν ότι χωρίς συμμάχους, με μόνο στήριγμα την Ελλάδα (που ακόμα κι αυτή δεν ήταν σταθερή) προχώρησαν στην ανάληψη του ένοπλου αγώνα.

Ο αγώνας για την Ένωση σκότωσε την Ένωση

Ο αγώνας εκείνος ήταν καταδικασμένος σε αποτυχία πριν καν ξεκινήσει, όμως τα πρώτα απτά αποτελέσματα φάνηκαν τέσσερεις μήνες αργότερα όταν η Τουρκία έμπαινε δυναμικά στο παιχνίδι διεκδίκησης της Κύπρου.
Οι Βρετανοί μετέτρεψαν το θέμα από Κυπρο-βρετανική διαφορά, σε ελληνοτουρκική.
Το αποτέλεσμα ήταν η κατάληξη στις συμφωνίες Ζυρίχης Λονδίνου που όχι μόνο δεν οδηγούσαν στην Ένωση αλλά ενταφίαζαν οριστικά τον πολυπόθητο στόχο των Ε/κυπρίων.
Η Τουρκία μετά από 8 δεκαετίες επανερχόταν στο νησί ως διεκδικητής εξουσίας.
Όπως προαναφέρθηκε ούτε οι Ε/κύπριοι ούτε οι Τ/κύπριοι είδαν με καλό μάτι την Κυπριακή Ανεξαρτησία. Και οι δύο πλευρές θεώρησαν την Ανεξαρτησία ως το σκαλοπάτι που θα τους οδηγήσει στον τελικό στόχο, την Ένωση για τους μεν και τη διχοτόμηση για τους δε.

Πρέπει να καταστεί σαφές ότι σε αυτή την προσπάθεια πρωταγωνιστές ήταν και από τις δύο πλευρές οι εθνικιστικές δυνάμεις.
Στην Τ/κυπριακή πλευρά η τρομοκρατική και φασιστική οργάνωση ΤΜΤ μεθόδευε συστηματικά και οργανωμένα την ανατροπή των δεδομένων και τη δημιουργία προϋποθέσεων για την διχοτόμηση.
Στην Ε/κυπριακή πλευρά περισσότερες από 10 οργανώσεις ιδρύθηκαν με στόχο την επιβολή της Ένωσης. Πιο σημαντική απ’ όλες και πιο οργανωμένες ήταν η «Οργάνωση» που έμεινε γνωστή με το όνομα «Ακρίτας».[1]

Ξεκίνησε λοιπόν μια διαμάχη μεταξύ των δύο πλευρών με τη συμμετοχή και του επίσημου κράτους – όπως αυτό εκφραζόταν μέσω της δικοινοτικότητας, με την συμμετοχή και επίσημων παραγόντων και στις δύο πλευρές – η οποία κατέληξε στην ένοπλη σύγκρουση του 1963.

Από εκεί και πέρα η συνέχεια είναι γνωστή.
Η αναταραχή κράτησε μέχρι τον Ιούλιο του 1974 όπου με το πραξικόπημα και την εισβολή επιτεύχθηκε ο στόχος της διχοτόμησης.

Πολεμούν τη λύση

Έκτοτε αγωνιζόμαστε για απαλλαγή από την κατοχή χωρίς αποτέλεσμα.
Μόνο που και αυτή τη φορά στον αγώνα για απαλλαγή από την κατοχή και για την επανένωση της χώρας μας, βρίσκονται άνθρωποι που προβάλλουν εμπόδια.
Που εναντιώνονται στην όποια προοπτική επανένωσης με το πρόσχημα ότι θα μετέχουν στη διακυβέρνηση και οι Τ/κύπριοι.
Δεν είναι τυχαίο πως αυτές οι φωνές προέρχονται από εκείνους που στο όνομα της πολιτικής της Ένωσης, με τις ενέργειες τους έφεραν τους Τούρκους.
Και σ’ αυτούς προστέθηκαν οι ιδεολογικοί απόγονοι αυτών αλλά και κάποιοι που θέλουν να παρουσιάζουν τον εαυτό τους ως προοδευτικό ή ακόμα και αριστερό.
Όταν μιλούν για σωστή λύση στην ουσία παραπέμπουν σε ένα ελληνικό κράτος.

Και δεν είναι καθόλου τυχαίο επίσης που κάποιοι μιλούν για το Ελλα-δικό μας κράτος ή προσφωνούν τους Ε/κύπριους ως κάτοικους της νοτιο-ανατολικής Ελλάδας.
Αυτές οι φρασεολογίες που τείνουν να εξελιχθούν σε ιδεολογίες δείχνουν ακριβώς τον πραγματικό στόχο ορισμένων.

Όλοι αυτοί, σήμερα, λένε ότι η Ζυρίχη ήταν πολύ καλύτερη από τη σημερινή κατάσταση. Αύριο τι θα λένε;


1.Ακόμα κι εδώ οι Τούρκοι φάνηκαν πιο οργανωμένοι και ενωμένοι. Μία οργάνωση αυτοί, 16 οι Ε/κύπριοι.