ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ - ΘΥΜΑΤΑ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΩΝ

Ο συνάδελφος Βάσος Βασιλείου δημοσίευσε στον Φιλελεύθερο (7/9/2012) την είδηση ότι «εντοπίστηκαν τα οστά του νεαρότερου αγνοούμενου της τουρκικής εισβολής. Πρόκειται για βρέφος μόλις μερικών μηνών (γεννήθηκε το 1974) που οι Τούρκοι το πήραν από την αγκαλιά της μάνας του και το δολοφόνησαν. Δολοφόνησαν επίσης τη μητέρα του, την 11χρονη αδελφή της μητέρας του, τη γιαγιά του και άλλους άμαχους. Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, πρόκειται για τον Ανδρέα Κυριάκου του Κυριάκου από το Τραχώνι Κυθρέας».

Στον κατάλογο των αγνοουμένων περιλαμβάνονται και ανήλικα παιδιά. Μεταξύ τους είναι η Σούλλα Ανδρέου 11 χρόνων την ημέρα της εισβολής, ο Χριστάκης Ανδρέου 9 χρόνων, ο Γιωργάκης Ανδρέου 11 χρόνων και ο Χριστάκης Γεωργίου 5 χρόνων.

Πρέπει να σημειώσουμε ότι στον κατάλογο των αγνοουμένων βρίσκονται 31 παιδιά μέχρι 16 χρόνων.

Η ιστορία του Χριστάκη Γεωργίου είχε απασχολήσει έντονα τον τύπο πριν από μερικά χρόνια, όταν κάποιες πληροφορίες έλεγαν ότι ήταν ζωντανός και βρισκόταν στην Τουρκία.

Ο Χριστάκης τραυματίστηκε όταν μπήκαν οι εισβολείς στο χωριό του. Ανάλαβαν την περίθαλψη του οι εισβολείς και από τότε αγνοείται.

Το θέμα μάλιστα απασχόλησε (τότε) και τις συναντήσεις Κληρίδη – Ντενκτάς αλλά χωρίς να υπάρξει οποιοδήποτε αποτέλεσμα.

Θύματα τα παιδιά

 Οι συνέπειες ενός πολέμου, μιας ένοπλης σύρραξης ή συγκρούσεων δεν επηρεάζει μόνο τους μεγάλους σε ηλικία. Κυρίως επηρεάζει τα παιδιά, που λόγω της ηλικίας τους δεν είναι σε θέση να αντιδράσουν, ούτε πολυκαταλαβαίνουν τι συμβαίνει γύρω τους.

Ο γράφων έχει προσωπική εμπειρία όταν το 1974 έζησε τα τραγικά γεγονότα του 1974 (πραξικόπημα και εισβολή) σε ηλικία 9 χρόνων.

Ξεκινώντας, λοιπόν, από τις διακοινοτικές συγκρούσεις του 1963-64, θα λέγαμε ότι το μεγαλύτερο τίμημα το πλήρωσαν παιδιά.

Οι δύο πλευρές δεν απέφυγαν τον πειρασμό να πλήξουν και παιδιά, είτε γιατί δεν δίστασαν να σκοτώσουν ή να κακομεταχειριστούν παιδιά, είτε για να χρησιμοποιήσουν το θάνατος τους για προπαγανδιστικούς λίγους.

Δεν έχει σημασία αν τα παιδιά που θυματοποιήθηκαν είναι παιδιά Ε/κυπρίων ή Τ/κυπρίων. Σημασία δίνουν εκείνοι που θέλουν να κάνουν προπαγάνδα για να αποδείξουν ότι ο αντίπαλος ήταν απάνθρωπος.

Η Ε/κυπριακή πλευρά έχει να λέει για όσα αναφέραμε πιο πάνω, ότι δηλαδή το 1974 τα τουρκικά στρατεύματα εισβολής δεν δίστασαν να σκοτώσουν ακόμα και παιδιά. Και όπως ήδη αναφέραμε συνέλαβαν και παιδιά τα οποία σήμερα θεωρούνται αγνοούμενα.

Εγκλήματα κατά Τ/κυπρίων

Η Τ/κυπριακή πλευρά έχει να λέει για τις δολοφονίες παιδιών που έγιναν από Ε/κύπριους την περίοδο των διακοινοτικών ταραχών και αργότερα.

Κλασικό παράδειγμα η περίπτωση της δολοφονίας των παιδιών Τ/κυπριακής οικογένειας μέσα στη μπανιέρα. Η μια πλευρά επιρρίπτει την ευθύνη στην άλλη και χρησιμοποιούν αυτό το θέμα για σκοπούς προπαγάνδας.

Εκείνο όμως που έχει σημασία είναι ότι σκοτώθηκαν τρία παιδιά.

Και δεν ήταν τα μόνα περιστατικά.

Εκείνη την περίοδο οι Τ/κύπριοι καταγγέλλουν ότι έγιναν και φόνοι παιδιών και ως απόδειξη παραθέτουν κάποιες φωτογραφίες που συνοδεύουν το φωτογραφικό υλικό των εγκλημάτων ομάδων Ε/κυπρίων εναντίον τους.

Υπάρχουν επίσης πολλές μαρτυρίες και από Ε/κύπριους για εγκλήματα εναντίον των Τ/κυπρίων, ακόμα και παιδιών.

Αρκετά περιστατικά βίας έχουν καταγραφεί από τη δημοσιογράφο – ερευνήτρια και συγγραφέα Σεβγκιούλ Ουλουτάγ.

Σε ότι αφορά την περίοδο του 1974 κι εκεί έχουν καταγραφεί περιπτώσεις εγκλημάτων εναντίον Τ/κύπριων άμαχων πολιτών.

Κλασική είναι η περίπτωση στα χωριά Αλόα, Σανταλάρι και Μάραθα όπου ομάδες ένοπλων Ε/κυπρίων (με επικεφαλής αξιωματικούς Ελλαδίτες σύμφωνα με μαρτυρίες) εξόντωσαν μαζικά όλους τους κατοίκους που βρήκαν, άνδρες, γυναίκες, παιδιά, βρέφη.

Εγκλήματα κατά Ε/κυπρίων

Η Ε/κυπριακή πλευρά έχει να παρουσιάσει εγκλήματα κατά Ε/κυπρίων κατά την περίοδο τους τουρκικής εισβολής.

Ήδη έχουμε αναφέρει τις περιπτώσεις παιδιών αγνοουμένων.

Κατά τη διάρκεια της εισβολής από τους βομβαρδισμούς σκοτώθηκαν και παιδιά, ενώ πολλά έγιναν μάρτυρες των ωμοτήτων από τις δυνάμεις εισβολείς.

Είδαν τους γονείς τους να σκοτώνονται, άλλα είδαν συγγενικά πρόσωπα να συλλαμβάνονται, να εξαφανίζονται. Και άλλα βεβαίως έφυγαν μαζί με τους γονείς τους άρον –άρον από τα σπίτια τους και εγκαταστάθηκαν σε προσφυγικούς συνοικισμούς.

Τα παιδιά του 1974 βίωσαν όλο το δράμα της περιόδου.

Ιδιαίτερα όσα έχασαν γονείς.

Τραγικό και εξίσου τραυματικό ήταν η συμμετοχή των ίδιων των παιδιών στα οδοφράγματα αναμένοντας τους αιχμάλωτους πατέρες να επιστρέψουν.

Και πιο τραυματικό ήταν για εκείνα τα παιδιά που έφευγαν από εκεί χωρίς να έχουν επιστρέψει οι πατεράδες τους.

***

Αυτά τα τραύματα μεταφέρονται μέχρι σήμερα. Από τα παιδιά και των δύο πλευρών.

Κάποιοι βρήκαν τη δύναμη, παρά τον πόνο, να προχωρήσουν μπροστά. Φρόντισαν να γνωριστούν με Τ/κύπριους που έχουν γονείς και συγγενείς αγνοούμενους ή σκοτωμένους από τους Ε/κύπριους.

Ένας από αυτούς είναι και ο Πέτρος Σουππουρής από το Παλαίκυθρο.

Μπροστά στα ίδια του τα μάτια τουρκοκύπριοι φανατικοί ξεκλήρισαν την οικογένεια του. Εκτέλεσαν εν ψυχρώ τον πατέρα, τη μητέρα, τη θεία και τα τρία αδέλφια του.

Και όμως, ο Π. Σουππουρής, βρίσκει τη δύναμη και στέλλει μήνυμα ειρήνης και συμφιλίωσης…

 

***

Ο ε/κυπριακός και τ/κυπριακός εθνικισμός, πλήρως ευθυγραμμισμένοι και ταυτιζόμενοι στην προώθηση του μόνιμου διαχωρισμού και της διχοτόμησης, φορτώνουν τα εγκλήματα όχι σε εκείνους που τα έκαναν αλλά στους λαούς.

Έτσι οι Ε/κύπριοι εθνικιστές μιλούν για εγκλήματα των Τούρκων εναντίον των Ε/κυπρίων και οι Τ/κύπριοι εθνικιστές για εγκλήματα των Ε/κυπρίων εναντίον των Τ/κυπρίων.

Χωρίς καμιά διάκριση. Χωρίς κανένα διαχωρισμό. Όλοι οι Τούρκοι (για τους μεν) είναι το ίδιο, όλοι οι Έλληνες (για τους δε) είναι το ίδιο.

Τόσο κοντόφθαλμα βλέπουν τα πράγματα.

Και δεν αντιλαμβάνονται οι άθλιοι ότι χωρίς να κάνουν τη διάκριση μεταξύ λαού και εγκληματιών, τσουβαλιάζουν τους πάντες και τα πάντα.

Ακόμα μια απόδειξη ότι οι άνθρωποι αυτοί, ενώ επικαλούνται την ιστορία, είναι εντελώς ανιστόρητοι και αδαείς.

Έχουμε επιλογή να τους ακολουθήσουμε ή να τους απορρίψουμε.