14 Αυγούστου 1974, ενοχές και συνενοχές

Φαίνεται ότι η Δεξιά το φέρει βαρέως για όσα έγιναν πριν και μετά το 1974. Μόνο που αρνείται να το παραδεχθεί. Διότι κακά τα ψέματα η ακροδεξιά είναι κομμάτι από το σώμα της.

Και δεν είναι καθόλου τυχαίο που σήμερα ταυτίζονται ιδεολογικά, τουλάχιστον όσον αφορά το Κυπριακό στοιχεία της Δεξιάς και της ακροδεξιάς.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο που συνασπίζονται ενάντια στη λύση του Κυπριακού.

Έτσι στις 14 Αυγούστου τα μέσα ενημέρωσης ασχολήθηκαν εκτενώς με την επέτειο της κατάληψης της Αμμοχώστου.

Μας είπαν και πάλι για την βασιλεύουσα που έπεσε στα χέρια του Τούρκου κατακτητή.

Μας θύμισαν και πάλι τις ωμότητες των εισβολέων. Ωμότητες που δεν ξεχνιούνται, όσα χρόνια κι αν περάσουν.

Μόνο που πάντοτε ξεχνούν να μας πούνε κάτι πολύ σημαντικό.

-          Ποιος άνοιξε τις πόρτες στον Αττίλα;

-          Ποιος τους έδωσε το νομικό έρεισμα για την εισβολή;

-          Ποιοι είναι οι πρωταίτιοι της καταστροφής;

Αυτά δεν τα λένε. Τα αποφεύγουν όπως ο διάβολος το λιβάνι.

Και επιζητούν ευθύνες από άλλους για όσα έγιναν, γιατί δεν καταγγέλθηκε, δήθεν, η Τουρκία.

Διερωτώνται γιατί αποκρύπτονται, δήθεν, η κατοχή και τα εγκλήματα πολέμου που έγιναν.

Κάποιοι που παριστάνουν τους ιστορικούς ζητούν και ευθύνες.

Ποτέ όμως δεν έκαναν έστω και μία αναφορά στις ωμότητες που διέπραξαν οι ομογάλακτοι τους πέντε μέρες πριν από την εισβολή.

Ποτέ και κανένας τους δεν αναφέρεται στο ότι εκτελέστηκαν εν ψυχρώ άνθρωποι επειδή είχαν διαφορετική άποψη από τους ίδιους.

Ποτέ και κανένας τους δεν αναφέρεται στο ότι έθαψαν ανθρώπους ζωντανούς επειδή είχαν διαφορετική άποψη από τους ίδιους.

Ποτέ και κανένας τους δεν αναφέρεται στις χιλιάδες ανθρώπους που φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν και προπηλακίστηκαν επειδή είχαν διαφορετική άποψη από τους ίδιους.

Και ασφαλώς ποτέ και  κανένας τους δεν αναφέρεται στο ότι η Αμμόχωστος δεν χάθηκε τυχαία.

Ότι η Αμμόχωστος παραδόθηκε από κάποιους δικούς «μας» (τους).

Ότι οι κάτοικοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την πόλη όταν διατάχθηκε η εκκένωσης της.

Κανένας λόγος για τις ελληνικές ενοχές.

Καμία αναφορά.

Αλλά ξεχάσαμε, αυτά είναι παρελθοντολογία. Τα όσα έγιναν το 1974 τα χωρίζουν σε ιστορία και παρελθοντολογία. Ιστορία είναι οι τουρκικές βαρβαρότητες, παρελθοντολογία είναι οι ελληνικές βαρβαρότητες.

Και ας μην μας πουν ότι δικαιολογούμε οτιδήποτε. Αντίθετα, λέμε τα πράγματα με τ’ όνομα τους. Διότι τα εγκλήματα είναι εγκλήματα από οποιονδήποτε και αν διαπράττονται.

Και δεν παραγράφονται κάτω από οποιαδήποτε δικαιολογία.

Όσο και αν προσπαθούν να κρύβουν τις ενοχές τους πίσω από τις ωμότητες των εισβολέων, τα εγκλήματα των «δικών» μας εναντίον δικών μας δεν παραγράφονται.

Με όσους «πατριωτικούς» λόγους και αν  βγάλουν. Με όσες εκπομπές και αν κάνουν.

Μόνο που για τους ίδιους ο «πατριωτικός» λόγος σημαίνει μίσος και μισαλλοδοξία.

Επιλεκτικά κάνουν αναφορές τέτοιες που να ενσπείρουν το φόβο και τον αποτροπιασμό.

Και βέβαια αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο. Στοχεύει στη λύση του Κυπριακού.

Στέλλουν συνεχώς το μήνυμα ότι δεν μπορούμε να ζήσουμε με βάρβαρους.

Μπορούμε όμως να ζήσουμε με τους βάρβαρους που σκότωσαν, φυλάκισαν, βασάνισαν αδελφούς τους!

Πόση υποκρισία.

Πόσος ψευτοπατριωτισμός;

Από τη ΓΝΩΜΗ