Χωρίς δικό μου σχόλιο παραθέτω μια σημερινή δήλωση του Μίκη Θεοδωράκη.
ΟΙ «ΜΠΑΤΣΟΙ»
Του Μίκη Θεοδωράκη
Όταν πρόκειται για εθνικούς, κοινωνικούς ή ιδεολογικούς αγώνες, το μίσος είναι αναπόφευκτο, γεννιέται αυθόρμητα. Θα πρέπει όμως τουλάχιστον να
κατευθύνεται προς τη σωστή κατεύθυνση.
Σήμερα παρατηρώ ότι το μίσος των μαθητών ακολουθεί ένα μονόδρομο με στόχο τους αστυνομικούς, γεγονός που κατά τη γνώμη μου τους αποπροσανατολίζει στην αναζήτηση των αληθινών συνθηκών που τους οδήγησαν στη σημερινή θέση τους μέσα στο σχολείο και μέσα στην κοινωνία. Ενώ θα πρέπει να βρουν τα αληθινά αίτια και να αποκαλύψουν τους αληθινούς ενόχους και τους πραγματικούς λόγους για όσα γίνονται γύρω τους και γενικώτερα γύρω μας, στη χώρα μας και στην οικουμένη. Έτσι μοιάζει σαν κάποιοι να τους έβαλαν παρωπίδες, ώστε η οργή τους να διοχευτευθεί σε μια ομάδα συνανθρώπων μας, τους αστυνομικούς, που όταν δεν λειτουργούν σωστά, είναι απλά πιόνια του Συστήματος, που ΑΥΤΟ είναι υπόλογο για όλα, δηλαδή για την Παιδεία αλλά και για κάθε τι που αφορά τη λειτουργία της κοινωνίας, του κράτους και των υπηρεσιών του.
Και αναφέρω εδώ το παράδειγμα της γενιάς του 1-1-4 που όσον αφορά την Παιδεία έθεσε ως στόχο το 15% του Κρατικού Προϋπολογισμού. Είδαν δηλαδή οι νέοι της εποχής εκείνης την βασική αιτία για τα χάλια της Παιδείας μας, δηλαδή το οικονομικό.
Από κει και πέρα παρ’ ό,τι τότε η ελληνική αστυνομία είχε μια καθαρά φασιστική νοοτροπία και οι εκδηλώσεις βίας σε σύγκριση με το σήμερα ήταν εκατό φορές πιο πολλές και σοβαρές από πλευράς μαζικότητας και βιαιότητας (τα νοσοκομεία ήταν γεμάτα από νέους τραυματισμένους από την αστυνομική βία της εποχής), οι πρωτοπόροι νέοι εκείνης της εποχής, βασικά φοιτητές, μπορούσαν να δουν ελεύθερα, σφαιρικά και σε βάθος. Έτσι με το 1-1-4 έθεταν ως πρώτο καθήκον τους την υπεράσπιση του Συντάγματος, δηλαδή της ελευθερίας, της δημοκρατίας και των ατομικών δικαιωμάτων. Χτυπούσαν στην καρδιά της την αντιδραστική εξουσία (θρόνο, αστυνομοκρατία, Αμερικανοκρατία). Πάλευαν για την Κύπρο και αγωνίζονταν μαζικά για την Ειρήνη. Είχαν δηλαδή μπροστά τους ανοιχτούς ορίζοντες για ό,τι πραγματικά συνέβαινε στην χώρα τους αλλά και πέρα από τη χώρα τους. Ήταν άτομα ολοκληρωμένα και ελεύθερα, αν και τότε υπήρχαν όπως και σήμερα πονηρά «κέντρα» που προσπαθούσαν να περιορίσουν την οργή τους και να την διοχετεύσουν μόνο σε ένα λούκι, για τις δικές τους επιδιώξεις. Με μια λέξη να τους αποπροσανατολίσουν, όπως γίνεται τώρα.
Και για να πάω και πιο πέρα, εμείς οι νέοι της Εθνικής Αντίστασης και του Εμφυλίου, όπου οι χωροφύλακες και η αστυνομία ήταν απέναντί μας με όπλα που ξερνούσαν ομαδικό θάνατο, είχαμε την ψυχική και πνευματική δύναμη να βλέπουμε ότι σε πολλές περιπτώσεις αυτοί που σήμερα αποκαλούνται περιφρονητικά «μπάτσοι» ήταν παιδιά σαν κι εμάς παρασυρμένα από τη θύελλα των γεγονότων να κάνουν πράξεις που δεν ήθελαν. Δεν γενικεύαμε. Αντίθετα μπορούσαμε ακόμα και μέσα στις πιο κρίσιμες για μας συνθήκες να δούμε ότι δεν είναι το ίδιο όλοι και ότι ο πραγματικός ένοχος ήταν η Εξουσία, που είχε κατορθώσει να μας τυλίξει στα δίχτυα της, που έσταζαν αίμα και μίσος αδελφού προς αδελφό. Και πολλοί είχαν τότε ακόμα τη δύναμη να φωνάζουν μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα πριν σκοτωθούν «Αδέρφια, πεθαίνουμε και για τη δική σας ευτυχία».
Αναγκάστηκα να γράψω αυτό το σημείωμα με αφορμή κάποια εκπομπή με αγόρια και κορίτσια 15-16 ετών, που μιλούσαν στο ίδιο ακριβώς μοτίβο, λες και κάποια αόρατη δύναμη να είχε κατευθύνει την οργή, το μίσος και την σκέψη τους μόνο προς ένα στόχο. Και μάλιστα σε μια εποχή πολύπλοκη, όπου ο κόσμος έχει μικρύνει και το έξω μπερδεύεται με το μέσα και γίνονται όλα ένα κουβάρι. Πώς θα φτάσουμε έτσι στην ΑΙΤΙΑ του Κακού; Και πώς, αν δεν γνωρίζουμε τις πραγματικές αιτίες της κρίσης, θα μπορέσουμε να βρούμε τις λύσεις που πρέπει;
Και για να γυρίσω στα τελευταία γεγονότα, ο βίαιος θάνατος ενός παιδιού αποτελεί μια μεγάλη τραγωδία. Πρώτα για τη μάνα του, τον πατέρα του, τα αδέλφια του αλλά και για όλους τους νέους και τις νέες, για όλους εμάς, για όλη την κοινωνία. Ο θύτης είναι ένας αστυνομικός. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι οι σημερινοί αστυνομικοί είναι θύτες. Κάτι τέτοιο όχι μόνο δεν είναι αληθινό αλλά είναι και άδικο. Και μιλάει κάποιος που γνωρίζει πολύ καλά τι θα πει αστυνομία.
Γι’ αυτό θα πρέπει να αποφεύγουμε τις γενικεύσεις, γιατί έτσι οδηγούμε τους νέους σε λάθος δρόμο. Τους κρύβουμε το δάσος της πραγματικότητας με το δέντρο μιας εικονικής πραγματικότητας.
Θα ήθελα να μπορούσα να απευθυνθώ στους σημερινούς νέους και να τους πω: Κλείστε τα αυτιά σας στις γλοιώδεις κολακείες όσων προσπαθούν ουσιαστικά να εκτονώσουν την οργή και την ενέργειά σας σε ψεύτικους στόχους απομακρύνοντάς σας από τους πραγματικούς. «Αυτούς» εξυπηρετεί να τρώμε τις σάρκες μας στρεφόμενοι ο ένας κατά του άλλου. Ο στόχος όμως δεν είναι βέβαια αυτός που έχει το μαγαζί στο κέντρο της Αθήνας και βγάζει από αυτό το ψωμί του, τα φάρμακά του, τη μόρφωση του παιδιού του, όπως οι δικοί σας γονείς. Στα Ιουλιανά, μια από τις πιο ταραγμένες εποχές της ιστορίας μας, η νεολαία κατέβαινε κατά δεκάδες χιλιάδες στους δρόμους και ποτέ δεν είχαμε την παραμικρή καταστροφή, αν και θρηνούσαμε δύο νεκρούς, τον Λαμπράκη και τον Πέτρουλα, που σκοτώθηκαν αγωνιζόμενοι για ένα καλύτερο αύριο. Περιφρουρούσαμε τον αγώνα μας και γ’ αυτό ποτέ δεν έγινε τίποτα, δεν αφήσαμε εμείς να γίνει τίποτα που να τον αμαυρώνει.
Και συγχρόνως η γενιά αυτή δημιουργούσε. Ίσως ποτέ άλλοτε στη νεότερη ιστορία μας δεν είχαμε τόσα έργα σε όλους τους τομείς, ποίηση, λογοτεχνία, μουσική, σε όλες τις τέχνες, που έγιναν όπλο του αγώνα της νεολαίας, από ανθρώπους νέους που αγωνιζόταν και δημιουργούσαν.
ΒΓΑΛΤΕ ΤΙΣ ΚΟΥΚΟΥΛΕΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΟΥΚΟΥΛΟΦΟΡΟΥΣ.
Μην τους επιτρέπετε να στιγματίζουν τον αγώνα σας. Τι θα πει «κουκούλα»; Ο πραγματικός αγωνιστής και επαναστάτης ούτε ντρέπεται ούτε φοβάται να δείξει το πρόσωπό του. Μην αφήνετε να σπιλώνουν τη μνήμη του Αλέξανδρου συνδέοντας το πρόσωπό του και το όνομά του με εικόνες φρίκης. Είναι σαν να τον σκοτώνουν για άλλη μια φορά.
ΑΝΟΙΞΤΕ ΔΡΟΜΟΥΣ.
Αντισταθείτε στα εύκολα που τόσο ύπουλα βάζουν μπροστά σας προσπαθώντας να σας ξεγελάσουν ότι είναι δήθεν δικές σας επιλογές. Πάρτε τη ζωή στα χέρια σας και προχωρήστε μπροστά.
ΘΕΤΙΚΑ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΑ!
Αθήνα, 17.12.2008
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?p=19156#19156
ΟΙ «ΜΠΑΤΣΟΙ»
Του Μίκη Θεοδωράκη
Όταν πρόκειται για εθνικούς, κοινωνικούς ή ιδεολογικούς αγώνες, το μίσος είναι αναπόφευκτο, γεννιέται αυθόρμητα. Θα πρέπει όμως τουλάχιστον να
κατευθύνεται προς τη σωστή κατεύθυνση.Σήμερα παρατηρώ ότι το μίσος των μαθητών ακολουθεί ένα μονόδρομο με στόχο τους αστυνομικούς, γεγονός που κατά τη γνώμη μου τους αποπροσανατολίζει στην αναζήτηση των αληθινών συνθηκών που τους οδήγησαν στη σημερινή θέση τους μέσα στο σχολείο και μέσα στην κοινωνία. Ενώ θα πρέπει να βρουν τα αληθινά αίτια και να αποκαλύψουν τους αληθινούς ενόχους και τους πραγματικούς λόγους για όσα γίνονται γύρω τους και γενικώτερα γύρω μας, στη χώρα μας και στην οικουμένη. Έτσι μοιάζει σαν κάποιοι να τους έβαλαν παρωπίδες, ώστε η οργή τους να διοχευτευθεί σε μια ομάδα συνανθρώπων μας, τους αστυνομικούς, που όταν δεν λειτουργούν σωστά, είναι απλά πιόνια του Συστήματος, που ΑΥΤΟ είναι υπόλογο για όλα, δηλαδή για την Παιδεία αλλά και για κάθε τι που αφορά τη λειτουργία της κοινωνίας, του κράτους και των υπηρεσιών του.
Και αναφέρω εδώ το παράδειγμα της γενιάς του 1-1-4 που όσον αφορά την Παιδεία έθεσε ως στόχο το 15% του Κρατικού Προϋπολογισμού. Είδαν δηλαδή οι νέοι της εποχής εκείνης την βασική αιτία για τα χάλια της Παιδείας μας, δηλαδή το οικονομικό.
Από κει και πέρα παρ’ ό,τι τότε η ελληνική αστυνομία είχε μια καθαρά φασιστική νοοτροπία και οι εκδηλώσεις βίας σε σύγκριση με το σήμερα ήταν εκατό φορές πιο πολλές και σοβαρές από πλευράς μαζικότητας και βιαιότητας (τα νοσοκομεία ήταν γεμάτα από νέους τραυματισμένους από την αστυνομική βία της εποχής), οι πρωτοπόροι νέοι εκείνης της εποχής, βασικά φοιτητές, μπορούσαν να δουν ελεύθερα, σφαιρικά και σε βάθος. Έτσι με το 1-1-4 έθεταν ως πρώτο καθήκον τους την υπεράσπιση του Συντάγματος, δηλαδή της ελευθερίας, της δημοκρατίας και των ατομικών δικαιωμάτων. Χτυπούσαν στην καρδιά της την αντιδραστική εξουσία (θρόνο, αστυνομοκρατία, Αμερικανοκρατία). Πάλευαν για την Κύπρο και αγωνίζονταν μαζικά για την Ειρήνη. Είχαν δηλαδή μπροστά τους ανοιχτούς ορίζοντες για ό,τι πραγματικά συνέβαινε στην χώρα τους αλλά και πέρα από τη χώρα τους. Ήταν άτομα ολοκληρωμένα και ελεύθερα, αν και τότε υπήρχαν όπως και σήμερα πονηρά «κέντρα» που προσπαθούσαν να περιορίσουν την οργή τους και να την διοχετεύσουν μόνο σε ένα λούκι, για τις δικές τους επιδιώξεις. Με μια λέξη να τους αποπροσανατολίσουν, όπως γίνεται τώρα.
Και για να πάω και πιο πέρα, εμείς οι νέοι της Εθνικής Αντίστασης και του Εμφυλίου, όπου οι χωροφύλακες και η αστυνομία ήταν απέναντί μας με όπλα που ξερνούσαν ομαδικό θάνατο, είχαμε την ψυχική και πνευματική δύναμη να βλέπουμε ότι σε πολλές περιπτώσεις αυτοί που σήμερα αποκαλούνται περιφρονητικά «μπάτσοι» ήταν παιδιά σαν κι εμάς παρασυρμένα από τη θύελλα των γεγονότων να κάνουν πράξεις που δεν ήθελαν. Δεν γενικεύαμε. Αντίθετα μπορούσαμε ακόμα και μέσα στις πιο κρίσιμες για μας συνθήκες να δούμε ότι δεν είναι το ίδιο όλοι και ότι ο πραγματικός ένοχος ήταν η Εξουσία, που είχε κατορθώσει να μας τυλίξει στα δίχτυα της, που έσταζαν αίμα και μίσος αδελφού προς αδελφό. Και πολλοί είχαν τότε ακόμα τη δύναμη να φωνάζουν μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα πριν σκοτωθούν «Αδέρφια, πεθαίνουμε και για τη δική σας ευτυχία».
Αναγκάστηκα να γράψω αυτό το σημείωμα με αφορμή κάποια εκπομπή με αγόρια και κορίτσια 15-16 ετών, που μιλούσαν στο ίδιο ακριβώς μοτίβο, λες και κάποια αόρατη δύναμη να είχε κατευθύνει την οργή, το μίσος και την σκέψη τους μόνο προς ένα στόχο. Και μάλιστα σε μια εποχή πολύπλοκη, όπου ο κόσμος έχει μικρύνει και το έξω μπερδεύεται με το μέσα και γίνονται όλα ένα κουβάρι. Πώς θα φτάσουμε έτσι στην ΑΙΤΙΑ του Κακού; Και πώς, αν δεν γνωρίζουμε τις πραγματικές αιτίες της κρίσης, θα μπορέσουμε να βρούμε τις λύσεις που πρέπει;
Και για να γυρίσω στα τελευταία γεγονότα, ο βίαιος θάνατος ενός παιδιού αποτελεί μια μεγάλη τραγωδία. Πρώτα για τη μάνα του, τον πατέρα του, τα αδέλφια του αλλά και για όλους τους νέους και τις νέες, για όλους εμάς, για όλη την κοινωνία. Ο θύτης είναι ένας αστυνομικός. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι οι σημερινοί αστυνομικοί είναι θύτες. Κάτι τέτοιο όχι μόνο δεν είναι αληθινό αλλά είναι και άδικο. Και μιλάει κάποιος που γνωρίζει πολύ καλά τι θα πει αστυνομία.
Γι’ αυτό θα πρέπει να αποφεύγουμε τις γενικεύσεις, γιατί έτσι οδηγούμε τους νέους σε λάθος δρόμο. Τους κρύβουμε το δάσος της πραγματικότητας με το δέντρο μιας εικονικής πραγματικότητας.
Θα ήθελα να μπορούσα να απευθυνθώ στους σημερινούς νέους και να τους πω: Κλείστε τα αυτιά σας στις γλοιώδεις κολακείες όσων προσπαθούν ουσιαστικά να εκτονώσουν την οργή και την ενέργειά σας σε ψεύτικους στόχους απομακρύνοντάς σας από τους πραγματικούς. «Αυτούς» εξυπηρετεί να τρώμε τις σάρκες μας στρεφόμενοι ο ένας κατά του άλλου. Ο στόχος όμως δεν είναι βέβαια αυτός που έχει το μαγαζί στο κέντρο της Αθήνας και βγάζει από αυτό το ψωμί του, τα φάρμακά του, τη μόρφωση του παιδιού του, όπως οι δικοί σας γονείς. Στα Ιουλιανά, μια από τις πιο ταραγμένες εποχές της ιστορίας μας, η νεολαία κατέβαινε κατά δεκάδες χιλιάδες στους δρόμους και ποτέ δεν είχαμε την παραμικρή καταστροφή, αν και θρηνούσαμε δύο νεκρούς, τον Λαμπράκη και τον Πέτρουλα, που σκοτώθηκαν αγωνιζόμενοι για ένα καλύτερο αύριο. Περιφρουρούσαμε τον αγώνα μας και γ’ αυτό ποτέ δεν έγινε τίποτα, δεν αφήσαμε εμείς να γίνει τίποτα που να τον αμαυρώνει.
Και συγχρόνως η γενιά αυτή δημιουργούσε. Ίσως ποτέ άλλοτε στη νεότερη ιστορία μας δεν είχαμε τόσα έργα σε όλους τους τομείς, ποίηση, λογοτεχνία, μουσική, σε όλες τις τέχνες, που έγιναν όπλο του αγώνα της νεολαίας, από ανθρώπους νέους που αγωνιζόταν και δημιουργούσαν.
ΒΓΑΛΤΕ ΤΙΣ ΚΟΥΚΟΥΛΕΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΟΥΚΟΥΛΟΦΟΡΟΥΣ.
Μην τους επιτρέπετε να στιγματίζουν τον αγώνα σας. Τι θα πει «κουκούλα»; Ο πραγματικός αγωνιστής και επαναστάτης ούτε ντρέπεται ούτε φοβάται να δείξει το πρόσωπό του. Μην αφήνετε να σπιλώνουν τη μνήμη του Αλέξανδρου συνδέοντας το πρόσωπό του και το όνομά του με εικόνες φρίκης. Είναι σαν να τον σκοτώνουν για άλλη μια φορά.
ΑΝΟΙΞΤΕ ΔΡΟΜΟΥΣ.
Αντισταθείτε στα εύκολα που τόσο ύπουλα βάζουν μπροστά σας προσπαθώντας να σας ξεγελάσουν ότι είναι δήθεν δικές σας επιλογές. Πάρτε τη ζωή στα χέρια σας και προχωρήστε μπροστά.
ΘΕΤΙΚΑ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΑ!
Αθήνα, 17.12.2008
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?p=19156#19156
18 σχόλια:
Μια πρώτη παρέμβαση με μερικές μικρές παρατήρησης (αν και ο Μίκης Θεοδωράκης δεν θα είναι εδώ – στο blog – να τις σχολιάσει ή να τις απαντήσει):
1. Γενικά σωστά τα όσα λεει ο Μίκης. Όμως συγκρίνει δυο διαφορετικές εποχές όπου και οι συνθήκες (κοινωνικοοικονομικές και πολιτικές) ήταν διαφορετικές. Παρά τα πολλαπλά προβλήματα που αντιμετωπίζουν και σήμερα οι νέοι, από άποψη οικονομική είναι πολύ καλύτερα, ενώ ο βαθμός πολιτικοποίησης (ή αν θέλετε πολιτικής ωριμότητας), ίσως λόγω κι εκείνων των δύσκολων γενικά συνθηκών ήταν μεγαλύτερος τότε.
2. Κι ακριβώς αυτή η έλλειψη πολιτικής ωριμότητας κάνει τους νεαρούς μαθητές να επικεντρώνονται στις καταχρήσεις και υπερβάσεις καθήκοντος που κάνει η Αστυνομία και όχι στο γεγονός “… ότι ο πραγματικός ένοχος ήταν [είναι] η Εξουσία …”. Φυσικά η Αστυνομία ως κατασταλτικός μηχανισμός του αστικού κράτους δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει διαφορετικά σε τέτοιες περιπτώσεις (κι αυτό το παρακάμπτει ο Μίκης, κάνοντας μάλιστα αναφορά στους αστυνομικούς ως “… μια ομάδα συνανθρώπων μας ... που ... δεν λειτουργούν σωστά ...”. Διερωτούμαι αν θα μπορούσαν να λειτουργήσουν και διαφορετικά με βάση τις εντολές που παίρνουν και την κουλτούρα της Αστυνομίας όπως τούτη έχει διαμορφωθεί μέσα από τα χρόνια.
3. Αν το μαθητικό και φοιτητικό κίνημα δεν αποκτήσει ερείσματα μέσα στην κοινωνία (οι καταστροφές και οι εμπρησμοί λειτουργούν αρνητικά, παρ’ όλο που σε κάποιο βαθμό μπορώ να κατανοήσω αυτή τη διάσταση της βίας όταν στρέφεται ενάντια στις τράπεζες και σε πολυεθνικές εταιρίες) και δεν έχει συγκεκριμένες θέσεις και διεκδικήσεις θα εκφυλιστεί. Κι είν’ εδώ που πρέπει αυτό το κίνημα να μετεξελιχτεί σ’ ένα γενικότερο μαζικό κοινωνικό κίνημα με τη συμμετοχή κι άλλων κοινωνικών ομάδων όπως των εργαζόμενων με συγκεκριμένους στόχους και σκοπούς.
Anef_Oriwn
Πέμπτη 18/12/2008 – 6:59 μ.μ.
Το είχα διαβάσει και κατά σύμπτωση το μετέφερα σε μία συζήτηση εδώ...
http://afmarx.wordpress.com/2008/12/15/flambe/
www.arelis.gr
περιεχει ερωτονομικον
στα ιχνη του μεγαλου ανατολικου και το μεταφυσικο θεατρικο εργο μεταξυ ενδοκοσμικου και υπερβατικου
Μιχάλη μου, γνωρίζεις από πρώτο χέριτον σεβασμό και την αγάπη που έχω για τον Μίκη. Είναι καιρός τώρα όμως που αρκετές φορές οι δηλώσεις του μοιάζουν να είναι φάλτσες. Κρίμα, για κάποιον που ταύτισε τη ζωή του με τις αρμονίες κι ακόμα πιο πολύ, που τις δίδαξε σε έναν ολόκληρο λαό. Από εκείνο το βλακώδες "να πλένουν το στόμα τους όσοι αναφέρουν το όνομα του Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου" μέχρι πολλά άλλα που ατυχώς έγιναν αντικείμενο άγριας εκμετάλλευσης από τους κύκλους της ακροδεξιάς που τις χρησιμοποίησε επιδεικτικά για να πλήξει την Αριστερά και τα Κοινωνικά Κινήματα.
Σε αρκετά σημεία τείνω να συμφωνήσω με τα όσα λέει ο Άνευ πιο πάνω.
Θέλω όμως να τονίσω, πως αυτά που λέει ο Μίκης έχουν το τέμπο της δεκαετίας του 60. Δεν έχουν καμία σχέση με τη σημερινή πραγματικότητα και κυρίως το υπόβαθρο αυτής πραγματικότητας.
Οι νέοι σήμερα, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε πολλές Ευρωπαϊκές χώρες κάνουν αυτό που λέει ο Μίκης. Επιχειρούν το άνοιγμα δρόμων.
Μόνο που, και αυτό έχει μεγάλη σημασία, επειδή νιώθουν στην κυριολεξία "εντοιχισμένοι" προς ώρας μία μεγάλη μερίδα τους νιώθει την ανάγκη "να τα σπάσει". Προσωπικά, πιστεύω πως βρισκόμαστε στην απαρχή των κινημάτων της εποχής μας. Με τεράστιες εντάσεις και βίαια ξεσπάσματα. Η εμπειρία και η εξέλιξη θα δείξουν τον δρόμο ο οποίος ενδεχομένως να αντλεί και από την εμπειρία του παρελθόντος αλλά είναι και σημαντικά διαφορετικός. Ο Μίκης, δεν μπορεί να φανταστεί καν το τι ακριβώς συμβαίνει, όπως και αμέτρητοιάλλοι άνθρωποι στον κόσμο. Και αυτό απλά γιατί η πραγματικότητα που παράγει η τηλεόραση με αυτήν που στ' αλήθεια υπάρχει "εκεί έξω" απέχει έτη φωτός. Και τα μοναδικά μέσα να αντιληφθεί κάποιος το τι συμβαίνει, είναι είτε να ζει τα γεγονότα από μέσα είτε να ενημερώνεται από το διαδίκτυο.
Χαρακτηριστικό είναι, χαρακτηριστικότατο μάλιστα, πως πολλοί απορούσαν για το πως σε ελάχιστο χρόνο από την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου μέχρι τις πρώτες συγκεντρώσεις της οργής, μεσολάβησε ελάχιστος χρόνος. Άρχισαν αμέσως οι άθλιες θεωρίες συνομωσίας περί σχεδίων από ξένα κέντρα κλπ. Αν όμως κάποιος ψάξει τα πράγματα λίγο θα βρει πως όλα έγιναν μέσω sms και blogs. Όπως ακριβώς συντονίζονται πια όλες οι μαζικές κινητοποιήσεις στον κόσμο. Σταματώ εδώ γιατί ήδη γράφω μέρη του αυριανού άρθρου στον Πολίτη.
Καλέ μου Μίκη, τα πράγματα είναι πια "αλλιώς". Πολύ, πάρα πολύ αλλιώς. Μην συσκοτίζεις το έργο σου με άτοπες δηλώσεις γιατί άθελά σου το στερείς από τις επόμενες γενιές. Και το έχουν ανάγκη-νομίζω.
συμφωνώ με τον άνευ τζιαι τον πήττα. την κουκούλα φορεί την μέρος του παγκόσμιου κοινωνικού κινήματος ενάντια στην νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση τουλάχιστον που το 1994 που εξεκίνησεν η ζαπατίστικη επανάσταση. ο μίκης εν μπορεί να τα συλλάβει τούτα γιατί σκέφτεται με όρους του 60.
Σωστότατη παρατήρηση Γρηγόρη.(η αναφορά στους Ζαπατίστας)
Θα σημειώσω κάποια σημεία από το άρθρο του Μίκη και τα οποία θεωρώ ότι έχει δίκαιο.
Σημειώνω αρχικά ότι – κατά τη γνώμη μου – έχει δίκαιο στο ότι αυτό που γίνεται αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα δεν έχει κανένα συγκεκριμένο στόχο.
Για ποιο πράγμα αγωνίζονται όλοι αυτοί που (καλώς) βρίσκονται στους δρόμους;
Ποιοι είναι οι στόχοι τους πέρα από κάποιες γενικολογίες;
Ποιον θέλουν να κτυπήσουν για να πετύχουν αυτά που επιδιώκουν;
Η αστυνομία (όπως και ο στρατός) είναι οι ομάδες καταστολής που διαθέτει το κράτος.
Και εφόσον επιστρατεύτηκαν για να αντιμετωπίσουν τους διαδηλωτές, αυτοί ξεσπούν πάνω στους αστυνομικούς.
Πέραν τούτου όμως τι;
Τελικά όλη η ιστορία εξελίσσεται σε διαμάχη της αστυνομίας με τους διαδηλωτές.
Επομένως το ερώτημα του Μίκη παραμένει, ποια είναι τα αληθινά αίτια αυτής της εξέγερσης ή επανάστασης όπως έχει χαρακτηριστεί;
Μήπως με όσα συμβαίνουν κάποιοι επιδιώκουν να αποπροσανατολίσουν θέτοντας ως στόχο την αστυνομία και όχι τους πραγματικούς αίτιους της κατάντιας του ελληνικού λαού;
Εξαντλούν, όπως σωστά αναφέρει ο Άνευ, την οργή τους πάνω στο όργανο και όχι πάνω στην εξουσία που είναι ο πραγματικός ένοχος.
Λυπούμαι πολύ αλλά ο Μίκης δεν έμεινε στο παρελθόν.
Φέρνοντας ως παράδειγμα τους αγώνες της γενιάς του, θέλει να μας πει ότι είχαν συγκεκριμένους σκοπούς και στόχου.
Κάτι που, επιμένω, λείπει από όσα γίνονται σήμερα.
Οι νέοι εκείνης της γενιάς, λέει, καθόρισαν ως αιτία για τα χάλια της παιδείας το οικονομικό.
Είναι όντως σύγκριση δύο διαφορετικών εποχών.
Όχι όμως διαφορετικών αιτίων.
Και τότε και σήμερα, αιτία των όσων γίνονται είναι το οικονομικό.
Κατά συνέπεια αγαπητέ μου Γιώργο δεν βλέπω κανένα φάλτσο σε αυτή τη πτυχή που θέτει ο Μίκης.
Και διερωτώμαι ποιο δρόμο μπορούν να ανοίξουν κάποιοι που δεν ξέρουν προς τα που να πάνε;
Και έχω την άποψη ότι τα πράγματα δεν είναι αλλιώς. Τα αίτια και τα αιτιατά είναι τα ίδια. Οι συνθήκες μέσα στις οποίες εκδηλώνονται είναι διαφορετικά.
Και ειλικρινά δεν μπορώ να κατανοήσω τα δύο άκρα. Το ένα είναι αυτό που χαρακτηρίζει ως συνωμοσία τα όσα γίνονται και τα αποδίδει σε ξένα κέντρα και το άλλο που εκλαμβάνει ως εχθρικό καθετί που λέγεται και έχει ένα κριτικό χαρακτήρα έναντι των όσων συμβαίνουν.
Πιστεύω ότι θριαμβεύουν και πάλι τα χαρίσματα του ελληνισμού, το ύψος και το βάθος καθώς και η υπερβολή. Που και τα δύο αυτά χαρακτηριστικά αποπροσανατολίζουν από την ουσία.
Κλείνω υπογραμμίζοντας ακόμα δύο σημεία από το κείμενο του Μίκη:
«Γι’ αυτό θα πρέπει να αποφεύγουμε τις γενικεύσεις, γιατί έτσι οδηγούμε τους νέους σε λάθος δρόμο. Τους κρύβουμε το δάσος της πραγματικότητας με το δέντρο μιας εικονικής πραγματικότητας».
«Κλείστε τα αυτιά σας στις γλοιώδεις κολακείες όσων προσπαθούν ουσιαστικά να εκτονώσουν την οργή και την ενέργειά σας σε ψεύτικους στόχους απομακρύνοντάς σας από τους πραγματικούς»
καταρχή θα συμφωνήσω με το γιώργο, ότι ούτε εμένα μου αρέσει το φαινόμενο του "παρέμβαση του μικυ στα γεγονότα".
βεβαίως είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο στη μουσική (και όχι μόνο) ελληνική ιστορία αλλά δεν σημαίνει ότι "το πε ο μίκυς, άρα είναι σωστό" (για να το θέσω κομψά)
θα συμφωνήσω επίσης ότι βλέπει τα πράγματα με όρους του 60, και κλασικά όπως όλοι έχει τη τάση να εξαδινεικεύει το παλιό.
Οι διαφωνίες μου:
1. το χειρότερο από όλα είναι αυτό
"Έτσι μοιάζει σαν κάποιοι να τους έβαλαν παρωπίδες,".... "αν και τότε υπήρχαν όπως και σήμερα πονηρά «κέντρα» που προσπαθούσαν να περιορίσουν την οργή τους και να την διοχετεύσουν μόνο σε ένα λούκι, για τις δικές τους επιδιώξεις. Με μια λέξη να τους αποπροσανατολίσουν, όπως γίνεται τώρα."
κλασικό κατάλοιπο της γενιάς του 60, η συνομωσιολογία. δεν θα το ξεπεράσουν ποτέ.
αν είναι ποτέ δυνατόν να ψάχνει κανείς για "κέντρα" που οργάνωσαν τις διαδηλώσεις των μαθητών.
2. για το "εμείς είχαμε στόχο και πρόγραμμα" έχει είδη απαντήσει η νέα γενιά με τη γνωστή επιστολή "κατεβάσατε τα παντελόνια".
πε τζαι ξαναπε: "εμείς η γενιά του 1-1-4" ... ε μα πουντο 1-1-4 ;
είσαστεν η γενιά του 1--1-4 και η ελλάδα είναι η χώρα που ξοδεύει το πιο χαμηλό ποσοστό πάνω στη παιδεία.
μπράβο σας, να χαίρεστε τους στόχους σας και τον περιφρουριμένο αγώνα σας.
τζαι ας πούμεν ότι εσείς ανακαλύψετε τα "πραγματικά αίτια" (εκάμετε τα σιόνι τζαι καστρί).... ε - ε ; πάρακατω ;
ίντα ίσια ίσια που εν χείρου χειρότερα. γιατί τούτοι οι μιτσίοι δεν ξέρουν τα αίτια άρα δεν μπορούν να διορθώσουν τίποτε.
εσείς που τα ίβρετε, τι εδιορθώσετε ;
3. η ωραιοποίηση του παρελθόντος. η γενιά η τωρινή τουλάχιστο σπάζει βιτρίνες.
τότε εσείς αλληλοσκοτώνεστουν μεταξύ σας, εχάθηκε μια ολόκληρη γενιά για λόγους ανύπαρκτους, που σήμερα αν το σκεφτείς δεν μπορείς παρά να θαυμάσεις το μεγαλειώδες της μαλακίας που σας έδερνε.
εννά μου πεις (όπως λαλεί τζαι ο ανευ συνέχεια) "οι παράγοντες της τότε εποχής" κλπ κλπ.... εντάξει είπαμεν οι παράγοντες της εποχής, αλλά όι τζαι να μας το παίζετε ότι εμπορούσετε να δείτε τζαι πιο μάκρια, ότι δεν εγινιεύετε, ότι δεν είχετε παρωπίδες κλπ κλπ
εν η γενιά σας που έκαμεν τον εμφύλιο, δεν είναι τούτη. τούτη σπάζει βιτρίνες.
4. τότε, βεβαίως τα πράματα ήταν πιο βίαια. και βεβαίως ήταν πολύ πιο δύσκολα.
το μόνο που ήταν πιο απλό ήταν ότι ήταν εύκολο να προσωποποιηθεί ο εχθρός. ήταν οι φασίστες, ήταν η χούντα ήταν ήταν.
τωρά ο εχθρός, ως πρόσωπο δεν υπάρχει. δεν μπορείς να τον έβρεις τζαι να του σπάσεις τα μούτρα του να ξεθυμάνεις.
5. τζαι κάτι τελευταίο γιατί επαραπήεν με τες κουκούλες τες τελευταίες μέρες.
αφαιρέστε τις κάμερες
σταματάτε να σύρνετε δακρυγόνα
να φκουν τζαι οι κουκούλες.
να μη ξεχασουμε και την εθνικιστικοτατη επιστολη για την Μακεδονια [Σκοπια] ΤΑ σχολια αριστερων με συστολη έλεγαν δεν συμφωνουμε αλλα ειναι ο Μικης..
Κατα την γνωμη μου, παραείμαστε ελαστικοι με τον Μικη Θεοδωράκη
και τα τελευταια χρόνια κανει τη μια βλακεια πάνω στην άλλη.
και αυτο γιατι προτιμα να γραφει επιστολες ως αυθεντια και να νουθετει..
ενας επιτυχημενος συνθετης δεν σημαινει οτι ειναι και επιτυχημενος πατερουλης. Ενας επαναστατης της γενιας του 60 δεν σημαινει οτι οφείλει σε κανεναν να ειναι και επαναστασης στα 80 του
αλλά οφείλει να μην μας επιβαλλει την παρουσια του ως επαναστατικη αν σεβεται τον εαυτο του ή εχει επιγνωση των πραξεων του
ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ BLOGS
Συγνώμη που σας ενοχλούμε. Αλλά, να, κάηκε το μαγαζί του Δημήτρη. Επτά χρόνια ιδρώτας, επτά χρόνια δάνεια, ξενύχτια και καρδιοχτύπια. Παρελθόν και η Μαίρη, που δούλευε εκεί δυόμισι χρόνια τώρα. Δεν γινόταν αλλιώς... Οι ζημιές ξεπερνούν-πρώτη εκτίμηση-τα 90.000 ευρώ. 400 καταστήματα κατεστραμμένα, 2600 άνθρωποι χωρίς δουλειά. ΕΡΓΟ ΣΥΡΙΖΑ.
Όσοι προπαγανδίζουν τη μαυρίλα, γκρεμίζουν αντί να δημιουργούν, καίνε (ακόμα και χριστουγεννιάτικα δέντρα) αντί να στολίζουν και πλιατσικολογούν ξένες περιουσίες, αναδεικνύοντας τη μαύρη και άδεια ψυχή τους και προσπαθώντας να επιβάλλουν την αφόρητη μιζέρια τους και τα ψυχολογικά τους προβλήματα (πχ πυρομανία και άλλες μανίες) στους άλλους, θα μας βρουν μπροστά τους.
Μας βρήκαν ήδη σε Πάτρα, Λαμία, Λάρισα, Ηράκλειο, Κομοτηνή, ακόμη και στην Αθήνα των εφησυχασμένων και δειλών (αριστερούληδων του καναπέ ) δημοσίων υπάλλήλων. Τους περιμένουμε και αλλού. Τα κοντέρ γράφουν, ο ανυπόληπτος ΣΥΡΙΖΑ των τρομοκρατών, συρρικνώνεται.
Δεν σεβάστηκαν οι του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε τον ιερό χώρο της Ακρόπολης, τον χώρο που ακόμα και οι Ναζί προσκύνησαν. Φυσικά, έκαψαν και το εθνικό σύμβολο. Οι χιλιάδες νεκροί του Γένους, δεν λένε τίποτα γι' αυτούς. Τρέφουν στην καρδιά τους μίσος για τα πάντα και μανία καταστροφής, ενώ μετατρέπονται εύκολα σε πιόνια.
ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ
Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω σε τι μπορεί κανείς να διαφωνήσει, επί της ουσίας, με το άρθρο του Μίκη Θοδωράκη και προπάντων γιατί. Δε διακρίνω τίποτα το μεμπτό στους προβληματισμούς και τις απόψεις του. (Ομολογώ ότι σε γενικές γραμμές συμφωνώ με όσα σημειώνει στο σχόλιο του ο Μιχάλης.)
Δεν εντοπίζω κανένα λάθος στο Μίκη όταν συμβουλεύει τους νέους:
1. Να μην αποπροσανατολίζονται, αφήνοντας το μίσος τους να ακολουθεί ένα μονόδρομο με στόχο τους αστυνομικούς.
2. Να βρουν τα αληθινά αίτια και να αποκαλύψουν τους αληθινούς ενόχους και τους πραγματικούς λόγους για όσα γίνονται γύρω τους και γενικώτερα γύρω τους, στη χώρα και στην οικουμένη.
3. Να μην γενικεύουν, «μπάτσοι» είναι παιδιά σαν κι αυτούς παρασυρμένα από τη θύελλα των γεγονότων να κάνουν πράξεις που δεν θέλουν.
4. Να κλείσουν τα αυτιά στις γλοιώδεις κολακείες όσων προσπαθούν ουσιαστικά να εκτονώσουν την οργή και την ενέργειά τους σε ψεύτικους στόχους απομακρύνοντάς τους από τους πραγματικούς. («Αυτούς» εξυπηρετεί να τρώμε τις σάρκες μας στρεφόμενοι ο ένας κατά του άλλου.)
5. Να αγωνίζονται και παράλληλα να δημιουργούν.
6. Να βγάλουν τις κουκούλες από τους κουκουλοφόρους.
7. Να ανοίξουν δρόμους. (Αντισταθείτε στα εύκολα που τόσο ύπουλα βάζουν μπροστά σας προσπαθώντας να σας ξεγελάσουν ότι είναι δήθεν δικές σας επιλογές. Πάρτε τη ζωή στα χέρια σας και προχωρήστε μπροστά. ΘΕΤΙΚΑ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΑ!)
Τέλος θα ήθελα να υπενθυμίσω ότι κι ο Αλέκος Παναγούλης στις δίκες που έγιναν μετά τη δικτατορία, αρνήθηκε να επιρρίψει άμεσες ευθύνες στους δεσμοφύλακες και στους βασανιστές του, επειδή γνώριζε ότι με αυτό τον τρόπο θα απενοχοποιούσε τους πραγματικούς ενόχους, δηλαδή τους ηθικούς αυτουργούς της Χούντας. (Στο βιβλίο της Οριάνα Φαλάτσι, "Ένας άνδρας", μπορεί να διαβάσει κανείς περισσότερα)
Λεμέσια νηφάλιο και προσεκτικό το σχόλιό σου. Έτσι είναι. Στην Ελλάδα, στα σώματα ασφαλείας υπηρετούν 55.000 γυναίκες και άντρες. Προέρχονται ΟΛΟΙ ανεξαιρέτως από τα λαϊκά στρώματα.
Διοχετεύοντας μίσος εναντίον τους, ουσιαστικά ο ΣΥΡΙΖΑ τους καθιστά κινητούς στόχους, αναλαμβάνοντας ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΕΥΘΥΝΗ για τυχόν εγκληματικές πράξεις εναντίον τους. Σημειωτέον, ότι όλοι αυτοί έχουν οικογένειες.
Ο Θεοδωράκης τα ξέρει αυτά. Σημειώστε τις σημερινές δηλώσεις του Θεόδωρου Πάγκαλου:
«Σήμερα όμως έχουμε να κάνουμε με 50 άτομα στο ένα σημείο, 100 στο άλλο, δηλαδή μιλάμε για ένα φαινόμενο πολιτικής αλητείας. Ε, αυτό το φαινόμενο πολιτικής αλητείας το καθοδηγεί η πολιτική ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ».
@ stelios
Έχω την άποψη ότι κανένας δεν είπε πως ότι πει ο Μίκης είναι σωστό.
Κάθε άλλο.
Όσον αφορά τις διαφωνίες σου έχω να σχολιάσω τα εξής:
1. Προσωπικά δεν διαβλέπω συνωμοσιολογία στα όσα λέει.
Διαβλέπω όμως τον αποπροσανατολισμό.
Χθες βράδυ είδα τα παιδιά που είχε ο Λαζόπουλος που μόνο για την αστυνομία είχαν να πούνε κάτι. Για κανένα άλλο.
Και ούτε έχω εντοπίσει ότι ο Μίκης μιλά κέντρα που οργάνωσαν τις διαδηλώσεις, όπως τα θέτεις.
2. Ας πούμε ότι η γενιά του 1-1-4 έκαμεν τα σιόνιν τζιαι γαστρίν.
Οι συγκεκριμένες ανοργάνωτες εκδηλώσεις τι πέτυχαν ή τι πιστεύεις ότι θα πετύχουν.
3. Αν μιλάς για τον εμφύλιο, όλοι γνωρίζουμε περίπου το πώς και το γιατί έγινε. Δεν είναι του παρόντος.
Σήμερα μπορεί να κρίνουμε ότι δεν υπήρχαν λόγοι, τότε όμως αλλιώς τα έβλεπαν τα πράγματα. Είπαμε ότι το καθετί το κρίνουμε μέσα στις συνθήκες που γίνονται.
4. Δηλαδή όσοι μάχονται σήμερα στους δρόμους της Αθήνας παλεύουν με έναν ανύπαρκτο ή απρόσωπο εχθρό;
Η εξουσία την οποία αντιπαλεύουν δεν έχει πρόσωπο; Είναι κάτι αόριστο;
Και το μόνο που βρίσκουν για να ξεθυμάνουν είναι η περιουσία των άλλων;
Που οι περισσότεροι δεν είναι καν εχόμενοι;
5. Αυτό προτιμώ να μην το σχολιάσω διότι μπαίνουμε σε ένα φαύλο κύκλο.
Ποιο έγινε πρώτο η κότα ή το αυγό;
@ rose
Είναι γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια κάποιες ενέργειες του ήταν άστοχες.
Η εν λόγω δεν πιστεύω ότι είναι άστοχη.
Πιστεύω ότι δείχνει το κέντρο του προβλήματος.
Ούτε πιστεύω ότι παρουσιάζεται ως αυθεντία ή ότι προσπαθεί να νουθετήσει.
Την άποψη του λέει.
@ Ανώνυμος
Η αναφορά στον υπαρκτό (ή ανύπαρκτο) Δημήτρη δείχνει ότι ο αθώος κοσμάκης πληρώνει και πάλι τα σπασμένα.
Η προσπάθεια όμως να επιρριφθούν οι ευθύνες αποκλειστικά στο ΣΥΡΙΖΑ είναι κι αυτή μια προσπάθεια αποπροσανατολισμού.
Αποπροσανατολισμού από το ότι όντως υπάρχει πρόβλημα.
Και ότι οι αντιδράσεις δεν είναι καθόλου τυχαίες.
Εκείνος που κτυπά αστυνομικούς δεν κτυπά τον Κώστα ή τον Γιάννη που φοράει τη στολή του αστυνομικού.
Δεν πιστεύω προσωποποιείται το ζήτημα.
Σε ένα κράτος τα σώματα ασφάλειας είναι δυνάμεις καταστολής. Δεν έχουν πρόσωπο.
Κι αυτό κτυπάνε οι διαδηλωτές. Όχι τον κάθε αστυνομικό ξεχωριστά.
Κτυπάνε τις δυνάμεις καταστολής.
Άλλο το ένα άλλο το άλλο.
Και επί χούντας οι αστυνομικοί και οι στρατιώτες ήταν ο Κώστας και ο Γιάννης.
Κι όμως, ο Κώστας και ο Γιάννης κτυπούσανε κόσμο, κακοποιούσανε, βασανίζανε, σκοτώνανε.
Επομένως η προσπάθεια να προσωποποιηθεί το πράγμα πέφτει στο κενό.
Λεμέσια
Χαίρομαι που συμφωνούμε.
Η αναφορά σου στον Παναγούλη νομίζω ότι ενισχύει τα όσα ανάφερα κι εγώ.
Δυο πράγματα θέλω να σημειώσω:
1. Έχω την αίσθηση ότι κάπου αποπροσανατολίζεται η συζήτηση (από τα κοινωνικοοικονομικά αίτια που οδήγησαν στο ξέσπασμα των νέων) με το να επικεντρώνονται κάποιοι όχι στην ουσία (που είναι ο τρόπος που δημιουργήθηκαν, λειτουργούν και συντηρούνται οι κατασταλτικοί μηχανισμοί του ελληνικού κράτους – όπως η Αστυνομία), αλλά να παίζουν με το συναίσθημα, μιλώντας για τις οικογένειες των αστυνομικών (όπως ο Ανώνυμος των 12:30 π.μ.) και ότι “… προέρχονται ΟΛΟΙ ανεξαιρέτως από τα λαϊκά στρώματα…”. Όπως λέει και ο Μιχάλης το ζήτημα δεν είναι προσωπικό αλλά το πως τελικά λειτουργεί η Αστυνομία.
2. Οι εκδηλώσεις (από άλλες εποχές όπως π.χ. της εποχής του 1-1-4) στις οποίες αναφέρεται ο Θεοδωράκης ήταν (λόγω των πολιτικών συνθηκών) πιο πολιτικοποιημένες, πιο οργανωμένες και πιο μαζικές (και δεν ήταν μόνο μαθητικές ή φοιτητικές) και γι’ αυτό είχαν και συγκεκριμένους στόχους και σκοπούς, έστω κι αν δεν πέτυχαν και πολλά πράγματα (τον Ιούλη του 1965 επεσυνέβη η αποστασία και ακολούθως τον Απρίλη του 1967 η δικτατορία). Η σύγκριση που κάνει ο Θεοδωράκης, του τότε με το σήμερα (παρ’ όλο που τα πιο πολλά απ’ όσα λεει κι όπως τα ερμηνεύουν ο Μιχάλης και η Λεμέσια θεωρητικά είναι ορθά) δεν μπορεί να έχει εφαρμογή σήμερα γιατί οι καταστάσεις είναι τελείως διαφορετικές. Πρώτα απ’ όλα οι νέοι δεν είναι τόσο πολιτικοποιημένοι (όπως τότε – και για να προλάβω τους οποιουσδήποτε καλοθελητές, δεν επιρρίπτω στους νέους ευθύνες γι’ αυτό), όμως τούτο δίνει στις εκδηλώσεις τους ένα χαρακτήρα αντίδρασης και διαμαρτυρίας ΜΟΝΟ, καθώς δεν προβάλλονται συγκεκριμένα αιτήματα και διεκδικήσεις. Ίσως γιατί η Αρισρερα δεν ήταν έτοιμη (και αντικειμενικά και υποκειμενικά) να διεκδικήσει μ’ ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα την εξουσία ή μερίδιο από την εξουσία για μια ποιοτική πλέον αλλαγή (και γι’ αυτό βλέπω πλέον την ανάκαμψη του δικομματισμού, καθώς το ΠΑΣΟΚ, ως το εν δυνάμει αντιπολιτευτικό κόμμα που θα διεκδικήσει την εξουσία, να καρπώνεται τα οφέλη από τη σιωπηλή δυσφορία του υπόλοιπου κόσμου).
Anef_Oriwn
Κυριακή 21/12/2008 – 11:00 μ.μ.
@ Anef_Oriwn
1. Γενικότερα αγαπητέ μου φίλε πιστεύω ότι η συζήτηση γύρω από αυτό το θέμα έχει αποπροσανατολιστεί.
Από τις πρώτες μέρες.
Και όπως βλέπεις, σχεδόν κανένας δεν εστιάζει στην αιτία του ζητήματος αλλά αναλώνονται πι περισσότεροι κατά πόσον φταίνε οι αστυνομικοί, φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ, τι είπε ο Καρατζαφέρης, η Παπαρήγα, ο πρωθυπουργός κλπ.
2. Σε γενικές γραμμές συμφωνώ με την άποψη σου.
Όμως το ότι η σημερινές συνθήκες είναι διαφορετικές, οι νέοι δεν είναι τόσο πολιτικοποιημένοι (η αλήθεια είναι ότι ελάχιστοι είναι), αυτό κατά τη γνώμη μου αποτελεί και την αιτία των όσων βλέπουμε.
Δεν μπορούν να αντιληφθούν ποιος είναι ο πραγματικός αίτιος αυτών που ζουν τα τελευταία χρόνια.
Και αν το κατανοούν, αδυνατούν να προσδιορίσουν που και πώς να κτυπήσουν ή να δράσουν.
Δεν καταδικάζω την οργή των νέων στην Ελλάδα. Αν έτσι έχουν αντιληφθεί τα σχόλια μου έχουν λάθος (δεν αναφέρομαι σε σένα).
Εκφράζω τη διαφωνία μου για τον τρόπο που γίνονται όλες αυτές οι ταραχές, η εξέγερση, η επανάσταση, όπως θέλει ας το ονομάσει ο καθένας.
Πιστεύω ότι δεν πρόκειται να πετύχουν τίποτε απολύτως.
Και αυτό φοβούμαι και ανησυχώ.
Μόλις κοπάσουν τα επεισόδια όλα θα ξεχαστούν.
Εδώ θα είμαστε και θα το δούμε.
Δημοσίευση σχολίου