Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2015

«Να γιατί δεν νοιάζομαι αν τη γη αυτή τη ζουν Τούρκοι, Έλληνες, Εβραίοι…» Κ. Μάτσης



Ο Κυριάκος Μάτσης μαζί με τον Γρηγόρη Αυξεντίου θεωρούνται ως οι κορυφαίοι των
ηρώων του αγώνα της ΕΟΚΑ 1955-59.
Ο λαός μας ίσως τους κατατάσσει σε αυτή τη θέση λόγω του τρόπου που έφυγαν από τη ζωή αλλά και λόγω του ξεχωριστού χαρακτήρα τους.

Η ζωή και οι συνθήκες θανάτου των δύο μοιάζουν.
Όπως μοιάζουν και στο ότι ήταν συνειδητοποιημένοι στο καθήκον το οποίο ανέλαβαν.
Όπως κι άλλοι βεβαίως που δεν έτυχε να σκοτωθούν.
Είχαν τη δυνατότητα να αποφύγουν τον θάνατο αλλά δεν το έπραξαν.
Προτίμησαν να μην παραδοθούν και να πεθάνουν για την ελευθερία και την πατρίδα.

Ιδιαίτερα ο Μάτσης που είχε την ευκαιρία να πάρει το μεγάλο για την εποχή χρηματικό ποσό που του πρόσφερε ο τότε κυβερνήτης Σερ Τζον Χάρντινγκ.
Το περιστατικό το διηγήθηκε το 1970 ο ίδιος ο στρατάρχης στους Δώρο Άλαστο, Ανδρέα Καραγιώργη και Δρ Όμηρο Χαπίπη που τον συνάντησαν στην Αγγλία.
Κι αυτό το περιστατικό το μετέφερε στο δίτομο βιβλίο του ο Κλείτος Ιωαννίδη:

Μεταφέρω αποσπάσματα από την αφήγηση του πρώην κυβερνήτη:
«Του είπα ότι η Κύπρος άξιζε καλύτερη τύχη, ότι πρέπει να βρεθούν άνθρωποι που σκέπτονται και την αγαπούν για να δώσουν μια λύση. Του είπα ότι πρέπει να συνεργαστεί μαζί μας για το καλό της Κύπρου κλπ, και με τρόπο τον άφησα να καταλάβει ότι ο κακός δαίμονας της Κύπρου ήταν για μένα ο Διγενής και μερικοί γύρω από αυτόν που δημιούργησαν όλην αυτήν την κατάσταση.
Και στη συνέχεια τού ζήτησα συνεργασία. Του υποσχέθηκα, μάλιστα, ότι αν ήταν διατεθειμένος να μας βοηθήσει να εντοπίσουμε αυτούς τους ανθρώπους, δεν θα τους σκοτώναμε, αλλά θα τους αναγκάζαμε να παραδοθούν και να εκδιωχθούν από την Κύπρο. Και τέλος ότι αυτός δεν θα έμενε χωρίς την ανάλογη αμοιβή. Εκεί στο τραπέζι όπου βρισκόμασταν, ο ένας από τη μια πλευρά κι άλλος από την άλλη, δίπλα βρισκόταν ένα μικρότερο τραπεζάκι, στο οποίο είχαν βάλει έναν καφέ. Είχαμε κι ένα βαλιτσάκι, στο οποίο είχαμε ένα σεβαστό ποσό χρημάτων.
Ο Μάτσης σηκώθηκε απότομα σαν να ήταν ελατήριο, στάθηκε και μου είπε κάτι στα ελληνικά, που δεν κατάλαβα». Ο Δώρος Άλαστος τον ρώτησε: "Ου περί χρημάτων τον αγώνα ποιούμεθα, αλλά περί αρετής;". Ο Χάρτινγκ λέει: «Μπορεί, αλλά στη συνέχεια μου είπε στα Αγγλικά ότι δεν πολεμούμε για χρήματα, για δόξα ή για θέσεις, αλλά για την αρετή. Στη συνέχεια θόλωσε το μάτι του Κυριάκου, θύμωσε, με βήμα σταθερό "firm and steady" προχώρησε προς τα κρατητήρια ακολουθούμενος από δύο αξιωματικούς. Ο ένας μάλιστα πήγε μέχρι την πόρτα και γύρισε ρωτώντας με τι θα γίνει και το μόνο που τους είπα ήταν να μην τον ενοχλήσετε πλέον. Διέκοψε τον διάλογο, γύρισε την πλάτη του προς εμένα και, χωρίς να χαιρετήσει, έφυγε…»".

Αυτό το χαρακτηριστικό περιστατικό δεν δείχνει μόνο τον άδολο χαρακτήρα του Κ. Μάτση.
Δείχνει και την υπευθυνότητα αλλά και τη σοβαρότητα του.
Μόνο και μόνο το ότι ο Χάρντινγκ καταδέχθηκε να πάει να τον συναντήσει, να μιλήσει μαζί του αλλά και να συζητήσει μαζί του το πώς θα μπορούσε να βρεθεί μια λύση και να σταματήσει η αναταραχή, δείχνει ότι οι Άγγλοι τον υπολόγιζαν.
Η δεν εντολή του κυβερνήτη να μην τον ξαναενοχλήσουν, δείχνει και τον σεβασμό που έτρεφε ο ίδιος προς τον Κυριάκο.

Να μορφώσω το λαό μου…
Ο Κυριάκος δεν καταγόταν από κάποια αστική ή μεσοαστική οικογένεια.
Είδε το φως του ήλιου τον Ιανουάριο του 1926 σε ένα αγροτόσπιτο του Παλαιχωρίου.

Έφηβος ακόμα, έγραφε το 1944:
«Θα ριχτώ στον αγώνα. Θα πολεμήσω τίμια και παλληκαρίσια. Θ’ αγωνιστώ για το λαό. Τον βλέπω αμόρφωτο και θέλω να τον μορφώσω, τον βλέπω αδικημένο και θέλω να τον δικαιώσω…».

Δύο χρόνια αργότερα θα βρεθεί φοιτητής στη Θεσσαλονίκη όπου θα σπουδάσει γεωπονία.
Εκεί θα αναμιχθεί στα κοινά δια μέσου των φοιτητικών δράσεων.

Ο αντικομμουνιστής Μάτσης
Ο Κ. Μάτσης δεν είχε σχέση με την αριστερά. Ούτε με το κομουνιστικό κίνημα.
Ήταν αντικομουνιστής, αλλά προσγειωμένος και λογικός, μακριά από κάθε πάθος.

Δεν ήταν άνθρωπος της σύγκρουσης, ήταν άνθρωπος του διαλόγου.
Έγραφε αρκετά αντικομουνιστικά κείμενα, εκφωνούσε ομιλίες εναντίον του κομουνισμού. Ήταν μάλιστα ενεργό στέλεχος της Μορφωτικής Ένωσης Εθνικοφρόνων Φοιτητών.
Αλλά ως εκεί. Υπερασπιζόταν με ήθος την ιδεολογία του πιστεύοντας ότι αυτή εξυπηρετεί την πατρίδα του.

Είναι γνωστή η περίπτωση όπου μετέβη στο δικαστήριο για να υπερασπιστεί ένα συμφοιτητή του κομουνιστή (κύπριο) Γιαννάκη Δρουσιώτη.
Ο Δρουσιώτης ήταν αρχηγός της κομμουνιστικής ομάδας «Λαϊκός Εκδικητής», μέλος της νεολαίας του ΚΚΕ και είχε ενεργή συμμετοχή στην Αντίσταση.
Μαζί με τον Μάτση είχε πάει για υπεράσπιση του Δρουσιώτη ακόμα ένας κύπριος, ο Πολεμής Ακύλας.

Ο Δρουσιώτης (που πέθανε στις 16 Νοεμβρίου 2015) και οι συγκατηγορούμενοι του καταδικάστηκαν τελικά σε θάνατο. Η καταδίκη όμως δεν εκτελέστηκε αφού ο Δρουσιώτης πήρε χάρη ως βρετανός υπήκοος, ενώ γλίτωσαν τον θάνατο και οι υπόλοιποι.

Ο Μάτσης έγραφε τότε στο Ημερολόγιο του:
«Έμαθα πάντα στη ζωή ν’ αγαπώ και να εκτιμώ τους ιδεολόγους αγωνιστές που ξέρουν ν’ αγωνιστούν για ένα ιδανικό, αδιάφορο ποιο είναι αυτό, αρκεί να το πιστεύουν. Ο Γιάννης είναι ένας αληθινός ήρωας».

Ο… κομουνιστής Μάτσης!
Όταν αργότερα θα μυείτο στην ΕΟΚΑ και θα αναλάμβανε υπευθυνότητα τομεάρχη, δεν θα ακολουθούσε τον Γρίβα στην καλλιέργεια του εμφυλιοπολεμικού κλίματος που επιδίωκε να δημιουργήσει.

Λέγεται μάλιστα ότι όντας τομεάρχης της ΕΟΚΑ είχε επιχειρήσει να έχει επαφή με Κυπρίους Κομμουνιστές, πράγμα που προκάλεσε και την υποψία σε κάποιους ότι τάχα ήταν και ο ίδιος κομμουνιστής!

Αυτή η στάση του, λοιπόν, οδήγησε κάποιους, ακόμα και ανθρώπους του πνεύματος που ανήκουν στη Δεξιά, να θεωρούν ότι ο Μάτσης ήταν… αριστερός!
Κάτι ανάλογο λέχθηκε και για τον Γρηγόρη Αυξεντίου.
Ωστόσο ούτε το ένα ούτε το άλλο ευσταθούσε.
Ο Αυξεντίου θεωρήθηκε από κάποιους ως αριστερός διότι όπως λέγεται, όταν εργαζόταν ως οδηγός λεωφορείου είχε εγγραφεί στην ΠΕΟ.
Κι έτσι να ήταν, αυτό δεν τον καθιστούσε αριστερό, αφού ο ίδιος κινείτο στη Λύση, στο χώρο της Δεξιάς.
Άλλωστε το ότι ο Γρ. Αυξεντίου δεν ανήκε στην Αριστερά, το επιβεβαίωσε με γραπτή του ανακοίνωση στις 14 Μαΐου 1977 ο πατέρας του, Πιερής Αυξεντίου.

Κάτι ανάλογο ισχύει και για τον Κυριάκο Μάτση.
Η στάση του έναντι των αριστερών, ότι δηλαδή δεν προχωρούσε σε εκτελέσεις αριστερών μόνο και μόνο επειδή έλαβε κάποια διαταγή, αλλά ήθελε να διασταυρώσει τις πληροφορίες του, δημιούργησε σε κάποιους αυτή την εντύπωση.
Οι κάτοικοι Παλαιχωρίου έχουν να το λένε ότι η παρέμβαση του Κυριάκου Μάτση απέτρεψε την δολοφονία στελέχους της Αριστεράς στο χωριό, όταν πείστηκε ότι οι κατηγορίες τις οποίες του προσήψαν δεν ήταν αληθινές.

Το ότι ο Μάτσης ήταν αριστερός φαίνεται ότι το υιοθέτησε και ο καθηγητής του Πάντειου Πανεπιστημίου Κωνσταντίνος Γιαλλουρίδης.
Σε άρθρο του με τίτλο «Οι παραμορφώσεις του αγώνα», που δημοσιεύθηκε στο «Βήμα» των Αθηνών στις 2 Ιουνίου 2002, έγραφε:
«Όσα μέλη και στελέχη ή οπαδοί του ΑΚΕΛ θέλησαν να γίνουν μέλη του αγώνα εντάχθηκαν και λάμπρυναν με τη συμμετοχή τους ένα κίνημα ελευθερίας και δικαιοσύνης. Τέτοια ήταν και η περίπτωση του ήρωα τομεάρχη της ΕΟΚΑ Κυριάκου Μάτση αλλά φυσικά και του Βάσου Λυσσαρίδη».

Ο Χρ. Γιαλλουρίδης έγραψε αυτό το άρθρο ως συμβολή στη συζήτηση που γινόταν τότε για το ρόλο της Αριστεράς στον αγώνα της ΕΟΚΑ και τις εκτελέσεις των Αριστερών.
Και ασφαλώς ο κ. Γιαλλουρίδης έγραψε τη μεγαλύτερη ιστορική ανακρίβεια του αιώνα.

«Θα βγω πυροβολώντας»
Τον Νοέμβριο του 1958 ο Μάτσης κρυβόταν σε κρησφύγετο στο χωριό Δίκωμο.
Κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες η πληροφορία αυτή έφτασε στους Άγγλους.
Ο προδότης είναι γνωστός στους κύκλους της ΕΟΚΑ, όμως αρνούνται να αποκαλύψουν το όνομα του. Έχουν λόγους να το αποκρύβουν. Ακόμα και ο αδελφός του ήρωα, ο Γιαννάκης Μάτσης, δήλωσε πολλές φορές ότι δεν θέλει και δεν χρειάζεται να γνωστοποιηθεί το όνομα!

Στις 19 Νοεμβρίου του 1958 οι Άγγλοι περικυκλώνουν το κρησφύγετο και καλούν τον Μάτση να παραδοθεί.

Φρόντισε πρώτα να διώξει τους συναγωνιστές του, όπως και ο Αυξεντίου, και να μείνει μόνος στο κρησφύγετο.
Άρχισε να καίει διάφορα έγγραφα.
Οι Άγγλοι τον κάλεσαν να παραδοθεί για να πάρουν την γνωστή απάντηση «Αν θα βγω, θα βγω πυροβολώντας»!

Σε απάντηση οι Βρετανοί έριξαν μέσα στο κρησφύγετο χειροβομβίδες σκοτώνοντας τον Κυριάκο.

«Δεν με νοιάζει ποιοι θα διαφεντεύουν αυτό τον τόπο…»
Όπως έχουμε ήδη αναφέρει, ο Μάτσης δεν ήταν ένας άνθρωπος της εποχής του.
Ήταν χρόνια μπροστά από πολλούς άλλους.

Είναι εκπληκτικό το ότι ένας άνθρωπος που έδωσε τη ζωή του για την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, είχε μια διαφορετική προσέγγιση από τα δεδομένα της κυπριακής Δεξιάς.

Το 1945, στις 29 Ιουνίου προσφωνώντας συμφοιτητές του, τους έλεγε:
«Εμπρός, λοιπόν, ακρίτες των Εθνικών μας επάλξεων. Ας της δώσουμε το κάθε τι. Και την ζωή μας ακόμα. Γιατί αν πραγματικά μια φορά κανείς πεθαίνει, το να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα, θεία είναι η δάφνη…».

Κι όμως, πάνω απ’ όλα ο Μάτσης έθετε το καλό της χώρας του.
Δοσμένος ψυχή τε και σώματι στα ιδανικά της Ελλάδας και της ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα, δεν δίστασε να γράψει:
«Να γιατί δεν νοιάζομαι αν τη γη αυτή τη ζουν Τούρκοι, Έλληνες, Εβραίοι… Εκείνο που έχει αξία είναι να τη ζουν αυτοί που την ποτίζουν με τον ιδρώτα τους και να περπατούν πάνω της ελεύθεροι, διαφεντευτές της, κυρίαρχοί της».

Αυτό ήταν που έκανε το Κυριάκο Μάτση να ξεχωρίζει…

19 σχόλια:

Unknown είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Unknown είπε...

Δεν είμαι καθόλου σίγουρος αν ζούσε ο Αυξεντίου το 1977 και έβγαζε και ανακοινώσεις για την ταυτότητα του (κάποιο λάθος πρέπει να έγινε στην αποτύπωση του κειμένου), είμαι βέβαιος όμως ότι αν αποκαλυπτόταν το πρόσωπο που πρόδωσε τον Μάτση προτού φυγαδευτεί και αυτός για το Λονδίνο θα είχε την ίδια τύχη με τον αδερφό του ήρωα Χρίστου Σαμάρα, Ηλία Σαμάρα ο οποίος όταν αποφάσισε να επιστρέψει στην Κύπρο μετά από τις τύψεις και τα μαράζια που είχε και να ζητήσει συγνώμη για την προδοσία στον Αχυρώνα εκτελέσθηκε (πολύ κακώς) με διαταγές του Αρχηγού. Ήταν ελάχιστοι οι μορφωμένοι και προοδευτικοί άνθρωποι γενικά σε εκείνη την εποχή. Γενικά μόνο όποιος κατάφερνε να πάρει κανένα δίπλωμα εκτός Κύπρου στην Ελλάδα, στην Γερμανία (ακμάζουσα τότε μετά την πανωλεθρία που έπαθε στον ΒΠΠ) ή στην Αγγλία, ήταν τυχερός. Στην Κύπρο η παιδεία και τα σχολεία ήταν χάλια μαύρα και οι Άγγλοι δεν ενδιαφέρονταν για αυτά ούτε επιδίωξαν σε κανένα βαθμό ούτε την αγγλική γλώσσα να μάθουν στους Κύπριους. Δεν τους ήθελαν μορφωμένους απλά. Οι μορφωμένοι πάντα επαναστατούν και είναι κίνδυνος. Κάποιοι μάλιστα εξ ανάγκης πήγαιναν κρυφά στα αποδυτήρια της Ανόρθωσης για να τους κάνει μάθημα ο Μάτσης. Δικαίως Μάτσης, Αυξεντίου, Παπαδόπουλος θεωρούνται επίτιμοι πρόεδροι της Ανόρθωσης μετά θάνατον.

Μιχάλης είπε...

@ Tasos Theodorou

Η γραπτή δήλωση του Πιερή Αυξεντίου φέρει τη συγκεκριμένη ημερομηνία.
Δεν θα διαφωνήσω για το ποια τύχη ενδεχομένως θα είχε ο προδότης του Μάτση αν αποκαλυπτόταν το όνομα του.
Γράφεις ως να γνωρίζεις ποιος ήταν και ότι μάλιστα φυγαδεύτηκε στην Αγγλία.
Σήμερα είτε βρίσκεται στη ζωή είτε όχι δεν νομίζω να κινδυνεύει από κανένα αν αποκαλυφθεί το όνομα του.
Το ζητούμενο είναι γιατί τον καλύπτουν.

Όσον αφορά την παιδεία την εποχή των βρετανών να μου επιτρέψεις να έχω τις αμφιβολίες μου. Παίρνοντας ως παράδειγμα τους γονείς μου που έβγαλαν το δημοτικό επί αγγλοκρατίας, γνώριζαν περισσότερα πράγματα από μένα όταν τέλειωνα το γυμνάσιο.
Οι άγγλοι λάμβαναν μέτρα σε περιόδους κρίσης και έξαψης των πνευμάτων.

Unknown είπε...

Για να είμαι ειλικρινής δεν γνωρίζω για την δήλωση του πατέρα του Γρηγόρη Αυξεντίου. Πρώτη φορά το ακούω και αν υπάρχει κάποια πηγή καλό θα ήταν να δημοσιευτεί για να μάθουμε μέσα σε ποια πλαίσια έγινε και ποια ήταν ακριβώς η δημόσια συζήτηση που ώθησε τον ίδιο να προβεί σε ανακοίνωση διευκρίνισης της ταυτότητας του γιου του. Ακόμα και αν υπήρξαν κάποιοι αγωνιστές της ΕΟΚΑ ετήσιοι ή μηνιαίοι συνδρομητές της ΠΕΟ ή του ΑΚΕΛ αυτό δεν τους καθιστά σε καμία περίπτωση είτε αριστερούς, είτε ΑΚΕΛικούς, είτε κομμουνιστές. Τόσο η ηγεσία του ΑΚΕΛ, όσο και η Εθναρχία από τις ημέρες της Διασκεπτικής μέχρι την έναρξη του Αγώνα στόχο είχαν την Ένωση και δεν υπήρχε καμία πολιτική διαφορά πέραν του τρόπου επίτευξης του στόχου που οφειλόταν σε προσωπικές απόψεις, φιλοδοξίες και εμπάθειες ατόμων των δύο ηγεσιών και μόνο. Εξάλλου η αγωνιστές της ΕΟΚΑ θεωρούνταν από τους Άγγλους ως τρομοκράτες ενώ το ΚΚΚ κηρύχθηκε στην παρανομία, κάτι που αποδεικνύει ότι για τους Άγγλους εχθρός ήταν όλος ο κυπριακός λαός και δεν ξεχώριζαν κανένα.

Συμφωνώ απόλυτα σε ό,τι αφορά την δημόσια αποκάλυψη του προσώπου που έδωσε πληροφορίες στους Άγγλους για το που κρυβόταν ο Κυριάκος Μάτσης. Υπάρχει όμως μια τακτική εκ μέρους των Συνδέσμων Αγωνιστών να προστατεύουν τόσο τους ίδιους τους εαυτούς τους, όσο και τον Αρχηγό από την ημέρα που μυήθηκαν στην Οργάνωση μέχρι και σήμερα. Θεωρώ τις αναφορές του Μπουρχόν Ναλμπόντογλου (γιατρός, μέλος της ΤΜΤ και προσωπικός φίλος του Ντενκτάς) στο βιβλίο του τ/κ συγγραφέα Αρίφ Χασάν Ταχσίνπερί "Στην κορυφή η άνοδος του Ντενκτάς", περί προδοσίας του Μάτση στο Δίκωμο από τον ίδιο τον Γρίβα γιατί δήθεν ο Μάτσης ήταν αριστερός και όταν ο Γρίβας έμαθε ότι θα γινόταν συμφωνία με τους Άγγλους δεν τον ήθελε ζωντανό, αβάσιμες και γελοίες. Ο Μάτσης ήταν ιδεολόγος της Ενώσης και χωρίς αυτούς τους ανθρώπους δεν θα μπορούσε να αντλεί δύναμη η ίδια η ΕΟΚΑ για επίτευξη του σκοπού της και οι απόψεις του περί "δεν νοιάζομαι ποιοι ζουν αυτή την γη" έγιναν γνωστές πολλά χρόνια πιο μετά, όταν δόθηκε στη δημοσιότητα το ημερολόγιο του και άλλα προσωπικά του αντικείμενα. Οι Άγγλοι κάθε φορά που σκότωναν ένα αγωνιστή της ΕΟΚΑ μάζευαν όλα του τα αντικείμενα και τα κατάσχεταν μέχρι να επέλθει συμφωνία στο Κυπριακό. Όλα αυτά τα αντικείμενα δόθηκαν πίσω στην Κυπριακή Δημοκρατία μετά από απαίτηση των Συνδέσμων Αγωνιστών και του Κέντρου Έρευνας και Τεκμηρίωσης που ιδρύθηκε για τους σκοπούς αυτούς μετά την τουρκική εισβολή. Οι ίδιοι οι συμφοιτητές του έχουν να λένε ότι τον θεωρούσαν παραγωγό εθνικής φλόας και αφυπνίσεως ενώ ο ίδιος ορκίστηκε από τον Γρηγόρη Αυξεντίου. Για να δούμε πόσο πιστός ήταν ο Μάτσης στον Αρχηγό, τον Υπαρχηγό και πόσο εχέμυθος αγωνιστής της ΕΟΚΑ, αλλά και προσυλωμένος στον στόχο της Ένωσης μας φτάνει μόνο το πιο κάτω απόσπασμα.

Unknown είπε...

"Στην Ομορφίτα, ο Κυριάκος υπέστη τα πιο φριχτά ψυχολογικά βασανιστήρια.

Κ.Ι.: Τι εννοείτε, κ. Παυλάκη;

Π.Π.: Όταν λέω ότι ο Κυριάκος υπέστη τα πιο φριχτά ψυχολογικά βασανιστήρια ήταν γιατί, όπως ήταν αυθόρμητος και θυελλώδης, δεν αρνήθηκε από την πρώτη στιγμή ότι ανήκε στην ΕΟΚΑ και ότι είχε το ρόλο τον οποίο είχε. Σε αντίθεση με μένα και τους άλλους, που μέχρι το τέλος των ανακρίσεων δεν παραδεχτήκαμε καν ότι ήμασταν μέλη της ΕΟΚΑ, παρά τα στοιχεία και τις πληροφορίες που μας παρουσίασαν.

Κ.Ι.: Αρνηθήκατε;

Π.Π.: Ναι. Στον Κυριάκο οι Άγγλοι είδαν ένα άνθρωπο με τον οποίο μπορούσαν να έχουν επαφή και επικοινωνία. Αλλά βέβαια, ο Κυριάκος εξέθετε το σκοπό και την ιδεολογία του Αγώνα' την ελευθερία και την Ένωση. Οι Άγγλοι, από τις συζητήσεις με τον Κυριάκο, φαίνεται πως είδαν ένα ξεχωριστό άνθρωπο και αγωνιστή, που όχι μόνο δεν αρνήθηκε πως ήταν αγωνιστής, όπως κάναμε όλοι οι άλλοι, αλλά υπερασπιζόταν τα ιδανικά του Αγώνα. Αυτό φαίνεται πως τους δημιούργησε την ελπίδα πως μέσω ενός τέτοιου ανθρώπου με ευρύτερη αντίληψη, θα μπορούσαν να πετύχουν επαφή με το Διγενή, για να τον πείσουν να προσέλθει σε κάποια συνεννόηση. Αυτό το ξέρω, γιατί, ενώ ήμουνα στο κελλί μου μια μέρα στην Ομορφίτα, ήρθαν και μου είπαν ότι ζητούσε να με συναντήσει ο φίλος μου Κυριάκος Μάτσης.

Κ.Ι.: Ποιος ήρθε και σας το είπε;

Π.Π.: Ένας από τους ανακριτές. Δεν θυμάμαι αν ήταν ο Περέιρα ή ο Χάρρις. Αυτοί οι δυο ανέκριναν εμένα. Βέβαια αρνήθηκα ότι γνώριζα τον Κυριάκο. "Δεν ξέρω τέτοιο πρόσωπο", είπα. "Άντε τώρα που δεν τον ξέρεις", μου απάντησαν. Και βέβαια δεν χρειάζονταν τη συγκατάθεσή μου. Με πήραν στο κελλί του Κυριάκου. Φυσικά πρέπει να μας παρακολουθούσαν και ίσως να μας ηχογραφούσαν. Μετά την πρώτη συγκίνηση, που μόνο στα μάτια μας μπορούσε να φανεί και με ψιθύρους, νοήματα, αλλά και χοροπηδήματα για να εμποδίσουμε πιθανή ηχογράφηση, είπαμε αυτό που είπαμε.

Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι έμαθα από τον Κυριάκο αυτό που ανέφερα προηγουμένως, ότι οι Άγγλοι επεδίωκαν επαφή με το Διγενή. Μετά τη συνομιλία μας, που ήταν σύντομη, άνοιξε το κελλί, μπήκαν μέσα οι ανακριτές και πήραν τον Κυριάκο για ανάκριση. Δεν πέρασαν πέντε λεπτά και τον ξανάφεραν πίσω, τον έσπρωξαν και τον πέταξαν μέσα. Κατέληξα τότε στο συμπέρασμα ότι οι Άγγλοι έχασαν κάθε ελπίδα για επαφή με το Διγενή. Κι αυτό επιβεβαιώνεται από το γεγονός ότι με άρπαξαν δυο άντρες, και κουβαλώντας με σαν τσουβάλι, με πέταξαν σε ένα άλλο κελλί και με τη φόρα που πήρα, κυλώντας, σταμάτησα στη γωνιά του κελλιού, πάνω σ' ένα πτώμα σχεδόν. Επρόκειτο για κάποιον, που είχαν βασανίσει και εξοντώσει κυριολεκτικά και στην κουβέντα που είχα μαζί του διαπίστωσα ότι ήταν ο Πέτρος Στυλιανού..."

Επομένως οι όποιες προσπάθειες είτε ΑΚΕΛικών, είτε ακαδημαϊκών όπως τον Γιαλλουρίδη (δεν κατάλαβα από το κείμενο αν μιλούμε για Κωνσταντίνο, Χρίστο ή Χριστόδουλο) να διαστρεβλώσουν γεγονότα και να δώσουν δικές τους ερμηνείες στην έκβαση της ιστορικής πραγματικότητας, πέφτουν στο κενό γιατί η ιστορία τους έχει ξεπεράσει. Η επιστήμη και η τεχνολογία δίνει το δικαίωμα πλέον στους νέους να διαβάσουν όλες τις πηγές και να έχουν επαφή και με τ/κ και με Αγγλους και με ε/κ για να διαμορφώσουν τις απόψεις τους με πολυπρισματική οπτική.

Unknown είπε...

Για παράδειγμα κάποιος όταν διαβάσει τα απομνημονεύματα του Γρίβα μπορεί να συμπεράνει ότι η λεγόμενη Αριστερά αποκλειόταν από τον αγώνα της ΕΟΚΑ, ενώ στην πραγματικότητα ο μόνος από την Οργάνωση που κουβαλούσε τα αισθήματα από τον εμφύλιο στην Ελλάδα και ήταν χρεωμένος με δολοφονίες κομμουνιστών και προσέδωσε ευθύς εξαρχής και ιδεολογικό χαρακτήρα στον Αγώνα, ήταν ο ίδιος. Κανένας άλλος από την Οργάνωση δεν επιδίωκε αποκλεισμό είτε αριστερού, είτε ΑΚΕΛικού στον Αγώνα εξ αρχής. Ακόμα και η ΠΕΚΑ με γενικό υπεύθυνο τον Τάσσο Παπαδόπουλο ο οποίος δημιούργησε ένα δίκτυο πληροφοριοδοτών μέσω των οποίων ελέγχονταν οι πολιτικές δραστηριότητες της Αριστεράς, δεν απόκλεισε κανένα ΑΚΕΛικό ή αριστερό από την έναρξη του Αγώνα. Ήταν 3 χρόνια μετά την έναρξη του Αγώνα που ο Γρίβας οργάνωσε την εκστρατεία του κατά του ΑΚΕΛ και συγκεκριμένα το 1958 και την περίοδο της εμπλοκής της ΤΜΤ. Ήταν φυσικό επακόλουθο με το χάσιμο του Υπαρχηγού της Οργάνωσης το 1957 και το χάσιμο του Μάτση το 1958 και ενώ ο Μακάριος βρισκόταν εκτός Κύπρο εξόριστος, ο Γρίβας να πάρει τον Αγώνα στις πλάτες του και με την ζωή του να κινδυνεύει (καθώς ο επόμενος που θα επιχειρούσαν να συλλάβουν οι Άγγλοι ήταν ο ίδιος) να μην έχει εμπιστοσύνη σε ΚΑΝΕΝΑ μέσα στην Οργάνωση και να λάβει μια πιο αυστηρή και εμπόλεμη δράση. Εξού και οι δολοφονίες πολλών ανθρώπων το 1958 που με τον άλφα ή βήτα τρόπο, σωστά ή λανθασμένα κρίθηκαν ως προδότες και διαμόρφωσαν τελικώς τον κατάλογο με τους 210 και πλέον δολοφονημένους ε/κ από την ΕΟΚΑ.

Δεν γνωρίζω σε ποια επαρχία ήταν οι γονείς σας, και ποιο το επίπεδο μόρφωσης των σχολείων της τότε, στην επαρχία Αμμοχώστου όμως τουλάχιστον 3 συγγενείς μου έμειναν ιδία τάξη πριν και μετά τον Αγώνα μαζί με τους φίλους τους ενώ δεν μπορούσαν να σπουδάσουν εκτός Κύπρου μετά τον Αγώνα γιατί ενώ ήταν έξυπνοι και καλοί μαθητές το σχολεία τους είχαν σοβαρά προβλήματα.

ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ είπε...

ΗΜΙΘΕΟΣ.

Αρετη, μια εννοια χαμενη στον χρονο.

Προτυπο για ολους φιλε Μιχαλη,ειδικα για τα παιδια μας.

Μιχάλης είπε...

@Tasos Theodorou

Η επιστολή του Πιερή Αυξεντίου είναι γραμμένη 14 Μαΐου 1977 και γράφει μεταξύ άλλων:
«…Εξάλλου ο Αρχηγός Διγενής, δια να ενταχθεί οιονδήποτε μέλος εις τας τάξεις της ΕΟΚΑ, έπρεπε να είναι γνωστός δια τα ιδεολογικά του πιστεύω, πόσον μάλλον δια τον Γρηγόρην που του είχε αναθέσει την υπαρχηγίαν της ΕΟΚΑ…»
Η επιστολή αυτή δημοσιεύθηκε στην εφ. Σημερινή στις 30/9/1988.

Απ’ ότι θυμούμαι τότε γινόταν συζήτηση (ξανά) για το θέμα των δολοφονιών των αριστερών. Λέχθηκαν πολλά και διάφορα. Δεν θυμούμαι αν τέθηκε και θέμα Αυξεντίου.
Ο πρόεδρος της ΕΠΕΚΑ Λάρνακας, ο Ευστρατιάδης έστειλε τότε στην εφημερίδα την επιστολή.

Ιστορικά έχεις λάθος όταν υποστηρίζεις ότι:
«Τόσο η ηγεσία του ΑΚΕΛ, όσο και η Εθναρχία από τις ημέρες της Διασκεπτικής μέχρι την έναρξη του Αγώνα στόχο είχαν την Ένωση και δεν υπήρχε καμία πολιτική διαφορά πέραν του τρόπου επίτευξης του στόχου που οφειλόταν σε προσωπικές απόψεις, φιλοδοξίες και εμπάθειες ατόμων των δύο ηγεσιών και μόνο».
Η διαμάχη ήταν πολύ έντονη με την εθναρχία και τους Άγγλους να αλληλοβοηθούνται για εξουδετέρωση της Αριστεράς. Είχε γίνει η δίκη της ΠΣΕ το 45 με την κατηγορία της ανατροπής του καθεστώτος, οι μεγάλες απεργίες στα μεταλλεία, ήρθε η Χ στην Κύπρο και άλλα πολλά.
Η εθναρχία φοβόταν ότι η αριστερά μπορούσε να πάρει την πρωτοβουλία του αγώνα και δεν το δεχόταν αυτό.

Επί αγγλοκρατίας 2 οργανωμένα σύνολα τέθηκαν εκτός νόμου, το Κ.Κ.Κ. και αργότερα το ΑΚΕΛ.

Ο ισχυρισμός ότι πίσω από την προδοσία του Μάτση (όπως και του Αυξεντίου) βρίσκεται ο Γρίβας, κατά την άποψη μου ναι, είναι αβάσιμες.
Και είναι γι’ αυτό που δεν κατανοώ το γιατί οι σύνδεσμοι αγωνιστών εξακολουθούν τόσα χρόνια μετά να κρύβουν την αλήθεια.

Κανένας ΑΚΕΛικός δεν προσπάθησε να παρουσιάσει τον Μάτση (ούτε τον Αυξεντίου) ως αριστερό.
Είναι κατασκευάσματα κάποιων για να έχουν να λένε, όπως στην περίπτωση του Χρ. Γιαλλουρίδη.
Εξ’ όσων φαίνεται μόνο ο Ντενκτάς και ο Γιαλλουρίδης ισχυρίστηκαν επίσημα κάτι τέτοιο.
Και όσον αφορά τον δεύτερο, αποδεικνύεται για άλλη μια φορά αυτό που λέω ότι δεν σημαίνει επειδή κάποιος ακαδημαϊκός λέει κάτι, ότι είναι σωστό επειδή το λέει κάποιος ακαδημαϊκός.

Μιχάλης είπε...

@ Tasos Theodorou

Διαφωνώ με τη φράση σου «λεγόμενη Αριστερά».
Ωστόσο είναι σωστό αυτό που λες ότι ο Γρίβας (αλλά και ο Μακάριος και οι συν αυτών) είχαν αποκλείσει το ΑΚΕΛ από τον αγώνα.
Όμως αυτός ο αποκλεισμός έχει τη ρίζα του στα όσα έγιναν στην Ελλάδα στο τέλος της δεκαετίας του ’40. Και επηρεασμένος δεν ήταν μόνο ο Γρίβας.
Όπως επίσης στόχος της ΕΟΚΑ ήταν η επίλυση του κυπριακού μέσα στο δόγμα «ανήκουμε στη Δύση».
Συνεπώς δεν στέκει ο ισχυρισμός σου ότι ήταν άποψη μόνο του Γρίβα ο αποκλεισμός των αριστερών.
Υπάρχουν πολλές μαρτυρίες αγωνιστών και άλλων επί τούτου.

Η ΠΕΚΑ υπό τον Τ. Παπαδόπουλο κρατούσε τα σκήπτρα στον αντικομουνιστικό αγώνα, όχι απλώς στον αντιΑΚΕΛικό αγώνα.
Εξέδιδε και φυλλάδια με ιδεολογικό περιεχόμενο εναντίον του κομουνισμού.

Μιχάλης είπε...

@ Tasos Theodorou

Όσον αφορά τους γονείς μου, ήταν στη Λευκωσία, σε ένα μικρό (τότε) χωριό στον Γερόλακκο και το επίπεδο μόρφωσης ήταν αυτό που περιέγραψα.
Δεν αναφέρομαι ειδικά στην περίοδο του αγώνα, αναφέρομαι σε εκείνο που έγραψες ότι επί αγγλοκρατίας δεν υπήρχε ενδιαφέρον για τη μόρφωση του κόσμου.
Την περίοδο της ΕΟΚΑ ναι, επέβαλαν περιοριστικά μέτρα, όμως αυτό δεν αφορά ολόκληρη την περίοδο της αγγλοκρατίας.

Μιχάλης είπε...

@ ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ

Δεν ξέρω αν είναι ημίθεος ή όχι, εγώ δεν χρησιμοποιώ τέτοιους όρους για κανένας.
Η νουσιμάδα του ναι, πρέπει να αποτελεί πρότυπο για όλους.
Και όχι οι ακρότητες και οι ψευτοπατριωτισμοί.

χριστακης χαραλαμπους είπε...

Ο Γ.Δρουσιώτης είναι ο τέως τομεάρχης εοκα και μετά στέλεχος της εοκα β?

Μιχάλης είπε...

Ναι αυτός είναι.

χριστακης χαραλαμπους είπε...

ΌΧΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ.Βρήκα δημοσίευμα για αυτόν που λες.Πέθανε στην ψάθα.Ήταν γεωπόνος.

Μιχάλης είπε...

Αν εννοείς αυτόν που αναφέρεται στο κείμενο μου είναι έτσι όπως τα λες.
Ναι δεν έχει σχέση με αυτόν της ΕΟΚΑ.
Εκείνη την ώρα που είδα το σχόλιο σου έγραφα κάτι για μια άλλη περίπτωση με πρωταγωνιστή τον Γ. Δρουσιώτη της ΕΟΚΑ :-)

pluton είπε...

EOKA. επικηρύχτηκε με το ποσό των 5.000 λίρες από τους αποικιοκράτες Άγγλους


https://www.youtube.com/watch?v=InMUKTzerN4


pluton είπε...

19 Νοεμβρίου 1958 περικυκλώθηκε το κρησφύγετό του και ανατινάχθηκε από τις Βρετανικές δυνάμεις όπου και βρήκε το θάνατο.


https://www.youtube.com/watch?v=a4EDX90Htsw

pluton είπε...

Είναι βαριά η πούτσα του τσολιά

https://www.youtube.com/watch?v=plyhn08_e_M

pluton είπε...

Ζούμε σε χρόνια που θα δούμε την διάλυση της Τουρκίας και την αποκατάσταση της δικαιοσύνης ... δεν μπορεί παρά να λειτουργήσουν οι ηθικοί νόμοι απέναντι σε ένα λαό εγκληματία



https://www.youtube.com/watch?v=VYFwg6IZyyE