Ήμασταν μια παρέα φίλων και συνεργατών και τρώγαμε σε ένα παλιό αθηναϊκό εστιατόριο, ακριβώς απέναντι από την Ακρόπολη. Ανάμεσά μας, ένας έξοχος άνθρωπος και σπουδαίος δάσκαλος ο αείμνηστος ο Ματθαίος Μουντές. Στη ζωή του, ευτύχισε να αγαπηθεί από όλους τους πάμπολλους μαθητές του, καθώς ήταν πραγματικά φωτισμένος και γλυκύτατος. Στη ζωή επίσης, ευτύχησε γιατί γνώρισε και συνδέθηκε με όλους σχεδόν τους μεγάλους της εποχής του. Αδερφικός φίλος του Τσαρούχη, του Χατζιδάκι, εξαιρετικά δεμένος με τον Θεοδωράκη και τον Ρίτσο και άλλους. Του άρεσε λοιπόν να μας λέει ιστορίες για όλους αυτούς. Εκείνο το βράδυ, μας έλεγε κάποιες απίθανα αστείες φάσεις μεταξύ Ρίτσου και Τσαρούχη-οι οποίοι επίσης ήταν πολύ δεμένοι μεταξύ τους. Κάποια στιγμή, ένας από μας τον ρωτάει: «Δάσκαλε, μας λες πολλά απίθανα και ωραία για όλους αυτούς τους μεγάλους, αλλά ποτέ, δεν λες τίποτα για τον Θεοδωράκη. Γιατί;»
Αναστέναξε λοιπόν ο Μουντές, μας κοίταξε και είπε: Κοιτάξτε. Δείτε την Ελλάδα σαν μια παλιά μεγάλη πλατεία. Στην πλατεία, υπάρχει ένας μεγάλος πανύψηλος πλάτανος κάτω από τη σκιά του οποίου, παίζουν τα παιδιά και οι μεγάλοι πίνουν τον καφέ τους. Για τον πλάτανο, δεν λέμε ποτέ τίποτα, μην τυχόν και πάθει τίποτα και πέσει. Τι θα κάνουμε μετά; Ο Μίκης, είναι το πλατάνι μας…»
Είδα την ωραία ανάρτησή σου Μιχάλη και θυμήθηκα την ιστορία αυτή, σα να έγινε χτες…
Ο Θεοδωράκης ένα γνήσιο τέκνο της καθ ημάς ανατολής, γεννημένος στην Χίο από Σμυρνιά μάνα και Κρητικό πατέρα που υπηρετούσε στην Ελληνική Σμύρνη χωροφύλακας. Τα τελευταία χρόνια με τις πολιτικές του παρεμβάσεις μας δίνει ελπίδα, για να πούμε την αλήθεια πάντα ήταν ένα πνεύμα ελπίδας και ελευθερίας. Περιμένουμε την παρέμβασή του για τα γεγονότα που γίνονται από τους εγκάθετους πολιτικούς του ΔΝΤ.
Ας άκουγα τους δυό άρχοντες Μίκη Θεοδωράκη και Βαγγέλη Παπαθανασίου, να σχολιάζουν ο ένας το έργο του άλλου (ειδικά τη μυθωδία) κι ας έμενα μπατίρης μια ζωή ρε παιδιά.
5 σχόλια:
Πάνε κοντά 15 χρόνια από αυτό που θα σας πω:
Ήμασταν μια παρέα φίλων και συνεργατών και τρώγαμε σε ένα παλιό αθηναϊκό εστιατόριο, ακριβώς απέναντι από την Ακρόπολη. Ανάμεσά μας, ένας έξοχος άνθρωπος και σπουδαίος δάσκαλος ο αείμνηστος ο Ματθαίος Μουντές. Στη ζωή του, ευτύχισε να αγαπηθεί από όλους τους πάμπολλους μαθητές του, καθώς ήταν πραγματικά φωτισμένος και γλυκύτατος. Στη ζωή επίσης, ευτύχησε γιατί γνώρισε και συνδέθηκε με όλους σχεδόν τους μεγάλους της εποχής του. Αδερφικός φίλος του Τσαρούχη, του Χατζιδάκι, εξαιρετικά δεμένος με τον Θεοδωράκη και τον Ρίτσο και άλλους. Του άρεσε λοιπόν να μας λέει ιστορίες για όλους αυτούς. Εκείνο το βράδυ, μας έλεγε κάποιες απίθανα αστείες φάσεις μεταξύ Ρίτσου και Τσαρούχη-οι οποίοι επίσης ήταν πολύ δεμένοι μεταξύ τους. Κάποια στιγμή, ένας από μας τον ρωτάει: «Δάσκαλε, μας λες πολλά απίθανα και ωραία για όλους αυτούς τους μεγάλους, αλλά ποτέ, δεν λες τίποτα για τον Θεοδωράκη. Γιατί;»
Αναστέναξε λοιπόν ο Μουντές, μας κοίταξε και είπε: Κοιτάξτε. Δείτε την Ελλάδα σαν μια παλιά μεγάλη πλατεία. Στην πλατεία, υπάρχει ένας μεγάλος πανύψηλος πλάτανος κάτω από τη σκιά του οποίου, παίζουν τα παιδιά και οι μεγάλοι πίνουν τον καφέ τους. Για τον πλάτανο, δεν λέμε ποτέ τίποτα, μην τυχόν και πάθει τίποτα και πέσει. Τι θα κάνουμε μετά; Ο Μίκης, είναι το πλατάνι μας…»
Είδα την ωραία ανάρτησή σου Μιχάλη και θυμήθηκα την ιστορία αυτή, σα να έγινε χτες…
Εξαιρετικός.
Να που υπάρχουν άνθρωποι που θυμούνται τους μεγάλους δημιουργούς.
Χρόνια πολλά στον Μίκη.
Το ψωμί είναι στο τραπέζι,
Το νερό είναι στο σταμνί,
Το σταμνί στο σκαλοπάτι,
Δώσε του Χριστού να πιεί...
Τι να πούμε τώρα εμείς,και ποιός να καταλάβει...
Ο Θεοδωράκης ένα γνήσιο τέκνο της καθ ημάς ανατολής, γεννημένος στην Χίο από Σμυρνιά μάνα και Κρητικό πατέρα που υπηρετούσε στην Ελληνική Σμύρνη χωροφύλακας.
Τα τελευταία χρόνια με τις πολιτικές του παρεμβάσεις μας δίνει ελπίδα, για να πούμε την αλήθεια πάντα ήταν ένα πνεύμα ελπίδας και ελευθερίας. Περιμένουμε την παρέμβασή του για τα γεγονότα που γίνονται από τους εγκάθετους πολιτικούς του ΔΝΤ.
Ας άκουγα τους δυό άρχοντες Μίκη Θεοδωράκη και Βαγγέλη Παπαθανασίου, να σχολιάζουν ο ένας το έργο του άλλου (ειδικά τη μυθωδία) κι ας έμενα μπατίρης μια ζωή ρε παιδιά.
Δημοσίευση σχολίου