ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ ΞΕΝΩΝ ΧΩΡΩΝ ΕΡΕΥΝΟΥΝ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΔΙΑΠΡΑΧΘΗΚΑΝ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΤΗΣ ΕΟΚΑ

ΠΟΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΥΡΙΟΙ ΤΩΝ ΣΥΝΔΕΣΜΩΝ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ;

Οι Σύνδεσμοι Αγωνιστών ΕΟΚΑ 1955-59 αποδεικνύουν ότι ζουν ακόμα στην εποχή της ΕΟΚΑ. Δεν έχουν καταλάβει ότι οι εποχές άλλαξαν, ότι η ΕΟΚΑ τερμάτισε τη δράση της τον Φεβρουάριο του 1959 με διαταγή του ίδιου του Γρίβα.

Αλλά τι μπορεί να περιμένει κάποιος όταν ο ίδιος ο αρχηγός της στρατιωτικής πτέρυγας της οργάνωσης αναίρεσε τη διαταγή του και κατέβηκε στην Κύπρο για να συνεχίσει, δήθεν, τον αγώνα για ένωση;

ΑΔΙΚΗΜΑ ΕΙΣ ΒΑΡΟΣ ΠΟΙΑΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ;

Το ερώτημα όμως που απευθύνεται προς τους Συνδέσμους αφορά την επανάσταση της ΕΟΚΑ. Οφείλουν να απαντήσουν τι ακριβώς εννοούν όταν γράφουν «Οποιοσδήποτε αποτολμήσει να αγγίξει αυτά τα θέματα θέτει τον εαυτό του έξω από το σύνολο των Αγωνιστών της ΕΟΚΑ και διαπράττει αδίκημα πρώτου βαθμού εις βάρος της επανάστασης».

·         Θεωρούν ότι ο αγώνας δεν έχει τελειώσει;

·         Η επανάσταση εξακολουθεί να βρίσκεται σε ισχύ;

·         Θεωρούν ότι ο όρκος που έδωσαν για την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα εξακολουθεί να ισχύει;

Αυτά τα ερωτήματα θα πρέπει να τα απαντήσουν ξεκάθαρα οι Σύνδεσμοι Αγωνιστών.

Διότι αν θεωρούν ότι ο αγώνας τους ακόμα συνεχίζεται, τότε υποσκάπτουν την ύπαρξη της Κυπριακής Δημοκρατίας, υποβοηθώντας με αυτό τον τρόπο τα τουρκικά σχέδια για οριστική τουρκοποίηση της κατεχόμενης Κύπρου.

Αν θεωρούν ότι ο αγώνας της ΕΟΚΑ έχει τελειώσει και πέρασε στην ιστορία, άρα δεν βρίσκεται σε ισχύ καμία επανάσταση, τότε είναι αδικαιολόγητη η απειλητική αναφορά τους στην επιστολή προς τον δήμαρχο της Λύσης.

Αν λοιπόν ισχύει το δεύτερο, τότε είναι ξεκάθαρο ότι δεν έχουν καμιά διάθεση να συμβάλουν το παραμικρό στη συμφιλίωση μεταξύ του Κυπριακού λαού, αφού η επιμονή τους στη μη αποκατάσταση ανθρώπων που δολοφονήθηκαν άδικα, συντηρεί τη διχόνοια σε προσωπικό αλλά και σε πολιτικό επίπεδο.

ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ ΤΟΥ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΕΡΕΥΝΕΣ ΚΑΙ ΖΗΤΟΥΝ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Σε όλο τον κόσμο μετέχοντες σε αγώνες ελευθερίας ή σε όποιου άλλου είδους επαναστάσεις φάνηκαν μεγαλόψυχοι. Βρήκαν το θάρρος και αναγνώρισαν λάθη, παραλείψεις, ακόμα και εγκλήματα που διαπράχθηκαν στο όνομα της επανάστασης.

Μόνη εξαίρεση στο παγκόσμιο στερέωμα οι Σύνδεσμοι της ΕΟΚΑ που θεωρούν πως ότι έγινε καλώς έγινε. Που αποδεικνύονται κατώτεροι των περιστάσεων και μικρόψυχοι έναντι του λαού.

Οι Σύνδεσμοι Αγωνιστών θεωρούν ότι μόνο αυτοί έχουν το δικαίωμα να μιλούν για την περίοδο της δράσης τους και ότι όλοι οφείλουν να υπακούουν στις ντιρεκτίβες τους.

Δυστυχώς γι’ αυτούς τα πράγματα δεν είναι έτσι αφού πανεπιστήμια του εξωτερικού γνωρίζουν, καταγράφουν και μελετούν την περίοδο εκείνη, ιδιαίτερα τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν.

Στην επιστολή τους προς τον κ. Ττοφιά οι Σύνδεσμοι αναφέρονται σε παραβίαση διεθνών γραφτών και άγραφων νόμων της επανάστασης, αγνοώντας ή παραθεωρώντας ότι πανεπιστήμια άλλων χωρών ασχολούνται με τα θέματα αυτά.

Άσχετα με το τι επικαλούνται οι Σύνδεσμοι Αγωνιστών, το θέμα των δολοφονιών και ιδιαίτερα των πολιτικών δολοφονιών την περίοδο 1055-59 απασχολεί για χρόνια πανεπιστημιακούς και φοιτητές σε παγκόσμια κλίμακα. Όλοι αυτοί γνωρίζουν για εγκλήματα που διαπράχθηκαν στο όνομα της ΕΟΚΑ αλλά μόνο οι Σύνδεσμοι θεωρούν ότι αυτά είναι ανοησίες.

θα αναφέρω χαρακτηριστικά δύο περιπτώσεις.

1. Τον Ιανουάριο του 2002 πήρα μια επιστολή από το πανεπιστήμιο της Ουψάλα της Σουηδίας, με την οποία μου ζητούσαν πληροφορίες για το τις πολιτικές δολοφονίες την περίοδο 1955-59.

Όπως αναφέρεται στην επιστολή, στο Πανεπιστήμιο λειτουργεί «Τμήμα έρευνας ειρήνης και σύγκρουσης, που παρακολουθεί και μελετά την ανάπτυξη των ένοπλων συγκρούσεων στον κόσμο».

Από το κείμενο της επιστολής φαινόταν καθαρά ότι οι άνθρωποι σε αυτό το Πανεπιστήμιο, που ασχολούνται με αυτά τα θέματα, γνώριζαν πολλά για τις δολοφονίες και ήθελαν επιβεβαίωση κάποιων στοιχείων ή την διαβίβαση από μέρους μου νέων στοιχείων.

2. Πέρσι τέτοιο καιρό δέχθηκα ένα τηλεφώνημα από μια νεαρή φοιτήτρια από τον Καναδά η οποία έκανε το διδακτορικό της πάνω στα επαναστατικά κινήματα του 20^ου αιώνα.

Η κοπελίτσα αυτή μου ζήτησε μια συνέντευξη πάνω στο θέμα των πολιτικών δολοφονιών που διαπράχθηκαν την εποχή της ΕΟΚΑ.

Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση η πρώτη ερώτηση που μου έκανε όταν συναντηθήκαμε κάπου στη Λευκωσία: «Γιατί η ΕΟΚΑ είναι το μοναδικό επαναστατικό κίνημα σε παγκόσμια κλίμακα που όχι μόνο αρνείται ότι διέπραξε ακρότητες αλλά αρνείται να αναγνωρίσει και τις πιο εξόφθαλμες περιπτώσεις;»

Ομολογώ ότι εκπλάγηκα από την ερώτηση της διότι νόμιζα ότι όλα όσα λέγονται στην Κύπρο γι’ αυτό το ζήτημα μένουν μεταξύ μας. Κι όμως, η κοπελιά γνώριζε και μου ανέφερε σωρεία περιπτώσεων που αφορούν αυτή την πτυχή.

Παρόλ’ αυτά εδώ στην Κύπρο οι Σύνδεσμοι νομίζουν ότι ξοφλούν με το να επαναλαμβάνουν τον ανιστόρητο ισχυρισμό ότι η ΕΟΚΑ δεν δολοφόνησε κανένα για τα πολιτικά του φρονήματα ή δεν προέβησαν σε άδικες δολοφονίες ακόμα και συναγωνιστών τους.