ΑΚΟΜΑ ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΕΦΥΓΕ – Η ΔΙΧΟΤΟΜΗΣΗ ΕΔΡΑΙΩΝΕΤΑΙ

Φεύγει και το 2012.

Αφήνει πίσω του πικρές γεύσεις όσον αφορά τον τομέα της οικονομίας και έντονες συγκρούσεις λόγω της προεκλογικής περιόδου που κοντεύει στο τέλος της.

Μέσα σ’ αυτό τον κυκεώνα, τη σύγχυση, την απογοήτευση, τη μη επαρκή ενημέρωση, την πληροφόρηση και την παραπληροφόρηση, μένει έξω από κάθε συζήτηση το πρόβλημα των προβλημάτων: το Κυπριακό.

Ενώ σε κάθε προεκλογική εκστρατεία ήταν το κύριο θέμα συζήτησης, φέτος το Κυπριακό πέρασε σε τελευταία μοίρα και μόνο από σπόντα συζητείται.

Θα πει κάποιος ότι αυτό δικαιολογείται από την κατάσταση που δημιουργήθηκε στην οικονομία.

Όμως αυτό δεν είναι δικαιολογία. Είναι πρόφαση.

Πρόφαση για να καλυφθούν οι μεταλλάξεις του Νίκου Αναστασιάδη και του Γιώργου Λιλλήκα σε ότι αφορά το Κυπριακό.

Οι δύο τους, με τις μεταλλάξεις των τελευταίων μηνών, προσπαθούν να πάρουν ψήφους από όσους αντιτίθενται στη λύση Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, αλλά μέσα από τη σιωπή και τη μη συζήτηση του θέματος επιδιώκουν να μην γίνονται τόσο σαφής οι αντιφάσεις τους. Και αυτό γίνεται κατορθωτό μέσα από την αποφυγή συζήτησης του Κυπριακού.

Την ίδια ώρα τα μέσα ενημέρωσης πέρασαν στην αντίληψη του κόσμου ότι ο Νίκος Αναστασιάδης τάσσεται εναντίον της Ομοσπονδιακής λύσης, αφού ήδη έχει διαγράψει και τη χαλαρή Ομοσπονδία αλλά δεν αναφέρεται πλέον ούτε στον χαρακτήρα της λύσης.

Αυτές οι θέσεις δημιουργούν σύγχυση σε αρκετό κόσμο με αποτέλεσμα να συγκεντρώνει γύρω του αντιφατικές καταστάσεις.

Έτσι, ενώ μέχρι προχθές ο Νίκος Αναστασιάδης ήταν ο στόχος πολλών λόγω της στάσης τους έναντι του σχεδίου Ανάν (θυμίζουμε ότι κάποιοι τον ονόμαζαν Ανα(ν)στασιάδη), τώρα κάποιοι εκφράζουν υποστήριξη στην υποψηφιότητα του διότι απεμπόλησε τη διζωνική.

Από την άλλη έχει την υποστήριξη στοιχείων που υποστηρίζουν (ακόμα) την ένωση αλλά και της ομοσπονδιακής ομάδας μέσα στον ΔΗΣΥ.

Ο δε Λιλλήκας από την άλλη από διαπρύσιος κήρυκας της Δ.Δ.Ο. μετατράπηκε σε φανατικό πολέμιο της με το πρόσχημα ότι άλλαξε τις θέσεις του για αντικειμενικούς λόγους.

Κατάφερε να μαζέψει γύρο του ότι πιο αντιδραστικό έχει να επιδείξει η Κυπριακή κοινωνία, ξεκινώντας από τον Ζαχαρία Κουλία και φτάνοντας μέχρι τον Φώτη Παπαφώτη που εγγράφως εξέφρασε τη στήριξη του στην υποψηφιότητα του.

Δίπλα του και μαζί του και τα παιδιά του «Εμπροσθοφύλακα», γνωστοί αντι-ομοσπονδιακοί και φανατικοί πολέμιοι του προέδρου Χριστόφια.

Βεβαίως πρόβλημα και στους δύο (ιδιαίτερα στον Γ. Λιλλήκα) δημιουργεί η εξαγγελία υποψηφιότητας από το ΕΛΑΜ το οποίο θα αντλήσει ψήφους και από τους δύο συγκεκριμένους χώρους, αφού οι θέσεις του συγγενεύουν  σε πολλά σημεία. Ξεκινώντας από το Κυπριακό και την αντίθεση στην Ομοσπονδιακή λύση μέχρι το θέμα των μεταναστών.

Εξ’ ου και η επίθεση που εξαπέλυσαν εναντίον του ΕΛΑΜ η ΕΔΕΚ και το επιτελείο Λιλλήκα.

Εδραιώνεται η διχοτόμηση

Και μέσα σ’ όλα αυτά, το μεγαλύτερο πρόβλημα της Κύπρου μένει στο περιθώριο, αδιαφορώντας οι περισσότεροι για το ότι εδραιώνεται μέρα με τη μέρα η διχοτόμηση.

Για να προλάβω κάποιους καλοθελητές τονίζω ότι η κύρια αιτία μη επίλυσης είναι η στάση της Τουρκίας. Αυτό είναι δεδομένο αλλά αν και αυτονόητο πρέπει να το τονίζουμε συνεχώς για να μην υπάρχουν (σκόπιμες) παρερμηνείες.

Θα πει κάποιος, ο Χριστόφιας με τις τόοοοσες υποχωρήσεις τι πέτυχε;

Όσοι θέλουν να δουν μπορούν να διαπιστώσουν τι πέτυχε, όσο και αν δαιμονοποιήθηκε από ορισμένους. Και δεν είναι της ώρας μια τέτοια ανάλυση.

Η ουσία είναι άλλη και έχει δύο πτυχές.

Α) Το ότι οι πολιτικές και κομματικές σκοπιμότητες εμπόδισαν να προχωρήσει η διαδικασία της λύσης.

Β) Κάποιοι δεν συνειδητοποιούν ότι ο παράγοντας χρόνος έχει τεράστια σημασία και είναι ο πρωταρχικός για τις μελλοντικές εξελίξεις.

Κάποιοι δεν συνειδητοποιούν ότι οι γενιές των Ε/κυπρίων που είχαν άμεσα βιώματα με τα κατεχόμενα σχεδόν έχουν φύγει από τη ζωή.

Το ανάλογο συμβαίνει και με τους Τ/κύπριους με τις ελεύθερες περιοχές.

Αυτή τη στιγμή οι γενιές και στις δύο κοινότητες που το 1974 ήταν στην παιδική ηλικία και έχουν μνήμες, άλλοι έντονες και άλλοι ξεθωριασμένες, που νιώθουν να έχουν δέσιμο οι μεν με τα κατεχόμενα χωριά τους και οι δε με τα χωριά τους στις ελεύθερες περιοχές βρίσκονται στο ηλικιακό στάδιο του μεσήλικα.

Άρα είναι θέμα χρόνου να φύγει κι αυτή η γενιά.

Το μέλλον του τόπου βρίσκεται, επομένως, στη νέα γενιά.

Ποια είναι η σχέση της νέας γενιάς με τα κατεχόμενα και τις ελεύθερες περιοχές αντίστοιχα;

Ενσυνείδητα δηλώνω: καμία απολύτως!

Και δεν είναι σχήμα λόγου.

Ας μη μας ξεγελούν τα συνθήματα. Τα «δεν ξεχνώ» και τα σχετικά δεν έχουν κανένα πρακτικό αποτέλεσμα πέρα από μια συναισθηματική χροιά. Κάτι όπως νιώθουμε για την Κωνσταντινούπολη, τη Σμύρνη και άλλους πρώην ελληνικούς χώρους που σήμερα αποτελούν μέρος της Τουρκίας.

Οι νέοι μας δεν έχουν καμιά πρακτική και οργανική σχέση με τα κατεχόμενα.

Θεωρούν ξένο τόπο τον τόπο των γονιών τους. Κάποιοι τα νιώθουν σαν άλλη χώρα.

Και επειδή κάποιοι μπορεί να νομίζουν ότι υπερβάλλω, τους προτρέπω να μιλήσουν με τη νέα γενιά. Ανοικτά, σε βάθος και ειλικρινά.

Γι’ αυτό λέω ότι ο παράγοντας χρόνος είναι σημαντικός.

Η παράταση του αδιεξόδου, η συνέχιση της σημερινής κατάστασης οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στη διχοτόμηση. Και αυτό δεν είναι καθόλου σχήμα λόγου.

Όταν στις μέρες μας, εκείνοι που θα επιστρέψουν στα χωριά τους σε περίπτωση λύσης είναι μετρημένοι, ας σκεφτούμε τι θα γίνει με εκείνους που δεν έχουν κανένα δέσιμο με τα σημερινά κατεχόμενα.

Και δεν θα επιστρέψουν όλοι (εννοώ για να κατοικήσουν) για εντελώς αντικειμενικούς λόγους. Παντρεύτηκαν, έκαναν οικογένειες, έκτισαν το σπίτι τους, δραστηριοποιήθηκαν οικονομικά στις ελεύθερες περιοχές, τα παιδιά τους πηγαίνουν σχολείο στον τόπο κατοικίας, έκαναν φίλους, γνωστούς, εκεί είναι το περιβάλλον τους.

Πόσο εύκολο είναι να τα αφήσουν όλα και να πάνε να κατοικήσουν στα κατεχόμενα;

Πόσο μάλλον για τις επόμενες γενιές.

Ας προβληματιστούμε όλοι μας, λοιπόν.

Και ας μη νομίζουμε ότι έχουμε απεριόριστο χρόνο στη διάθεση μας. Ας μη μας ξεγελούν τα συνθήματα του όποιου Λιλλήκα.

Όταν ταλαιπωρούμαστε σχεδόν τέσσερεις δεκαετίες για να βρούμε μια λύση που υποτίθεται είναι συμφωνημένη και είναι αποδεκτή από τη διεθνή κοινότητα, πόσα χρόνια θα πάρει η αλλαγή πλεύσης ως προ τη μορφή λύσης;

Και ποιες θα είναι οι επιπτώσεις για την Ε/κυπριακή κοινότητα όταν θα έρθει να καταγγείλει τη συμφωνημένη μορφή που ακολουθούμε για 38 χρόνια;

Ας προβληματιστούμε λοιπόν. Και ας προβληματιστούμε σοβαρά και με βάση την πραγματικότητα και όχι το επιθυμητό.