53 ΧΡΟΝΙΑ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ – ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ

Άλλη μια επέτειος από την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Αντί χαράς, η λύπη με πλημμυρίζει σήμερα.

Λύπη για το πού καταντήσαμε αφού είχαμε όλες τις προοπτικές για να πάμε μπροστά. Και αντί μπροστά πήγαμε πίσω, πολύ πίσω.

Ξεκινήσαμε σχεδόν από το μηδέν και μέσα σε 14 χρόνια κουτσά στραβά φτάσαμε σε υποφερτά επίπεδα σε όλους τους τομείς.

Όμως οι αυτοκτονικές τάσεις ήταν εκεί. Ζούσαν και βασίλευαν.

Πάντα ανικανοποίητοι κυνηγώντας άπιαστα όνειρα, φαντασιώσεις και εγωιστικές λύσεις.

Είναι άξιον απορίας πότε θα κάνουμε μια αυτοψία και μια αυτοκριτική ως λαός.

Πότε θα δούμε τι πήγε στραβά και φτάσαμε μέχρι εδώ;

Μακριά από ιδεοληψίες και προκαταλήψεις, στη βάση της πραγματικότητας.

Από πού να αρχίσουμε και πού να τελειώσουμε;

Από την περιβόητη ένωση με την Ελλάδα που ο φανατικός προσανατολισμός μας σ’ αυτήν μας οδήγησε στην καταστροφή;

Διότι από εκεί ξεκίνησαν όλα τα κακά.

Μας γέμισαν τα μυαλά με κάμποσες αερολογίες κι εμείς σαν λαός τρέχαμε από πίσω.

Αλήθεια, ποιος εξήγησε ποτέ γιατί έπρεπε να γίνει η ένωση;

Γιατί ποτέ (μέχρι σήμερα ακόμα) κανένας δεν μας είπε σε τι θα εξυπηρετούσε αν ήμασταν κομμάτι του ελληνικού κράτους και όχι ας πούμε ένα… δεύτερο ελληνικό κράτος;

Ας απαντήσει ο οποιοσδήποτε ειλικρινά, έχει θέσει ποτέ στον εαυτό του αυτά τα ερωτήματα και έχει δώσει πραγματικές απαντήσεις;

Ή και πάλι τα βλέπουμε όλα επιφανειακά;

Αλήθεια πότε θα παραδεχθούμε από το αποτέλεσμα των πράξεων μας και να δούμε το μέλλον με άλλο φακό;

Πότε θα παραδεχθούμε ότι η εγωιστική θεώρηση των πραγμάτων μας έριξε σε ένα ένοπλο αγώνα χωρίς κανένα σχεδιασμό;

Πότε θα παραδεχθούμε (χωρίς δικαιολογίες) ότι εκείνη η ενέργεια μας οδήγησε σε άλλη από την προσδοκούμενη λύση;

Και πότε θα παραδεχθούμε ότι η μη αποδοχή του αποτελέσματος οδήγησε στα γεγονότα του 63-64 και στη συνέχεια στο 74;

Σήμερα ζούμε μια περίοδο πρωτόγνωρη από πολλές απόψεις. Αβεβαιότητα σε όλους τους τομείς, πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό.

Ο Κύπριος για άλλη μια φορά βρίσκεται μπροστά σε αδιέξοδα αλλά αδυνατεί να διαπιστώσει τις πραγματικότητες. Κρέμεται από τα μέσα ενημέρωσης για να πληροφορηθεί τι γίνεται αλλά συγχύζεται όλο και περισσότερο.

Του αρκεί να βρει ένα αποδιοπομπαίο τράγο, να τα ρίξει όλα πάνω του για να νιώσει ικανοποίηση.

Η παθητικότητα και η αδιαφορία είναι το κύριο χαρακτηριστικό του.

Αντιστέκεται από τον καναπέ του, φωνάζει στο σαλόνι του αλλά δεν μπαίνει στον κόπο να βγει έξω και να διαμαρτυρηθεί.

Την ίδια ώρα όμως θα επικρίνει τους πάντες γιατί δεν ξεσηκώνουν τον κόσμο!

Έτσι αντιδρούσαμε πάντοτε οι Κύπριοι, αδιάφοροι και αντιφατικοί.

Αρκούσε, και αρκεί, να μας ρίξει κάποιος ένα σύνθημα, συνήθως ακραίο, για να τρέξουμε όλοι ξοπίσω του.

Χωρίς να σκεφτούμε πού θα οδηγήσει ο δρόμος που υπόσχεται το σύνθημα.

Μήπως είναι γι’ αυτό που πάντα πέφτουμε θύματα των σωτήρων μας;

Ξαναθέτω το ερώτημα: Πότε θα κάνουμε μια αυτοψία; Πότε θα κάνουμε μια αυτοκριτική και θα σταματήσουμε να ρίχνουμε ευθύνες δεξιά και αριστερά λες και εμείς είμαστε αμέτοχοι των όσων συμβαίνουν;

Πότε θα εξετάσουμε τους πραγματικούς λόγους για τους οποίους θάφτηκαν τα όνειρα ολονών μας σε διάφορες περιόδους.

Πότε θα διερωτηθούμε αν οι δρόμοι που πήραμε για την πραγματοποίηση τους ήταν ορθοί;

Πότε θα σταματήσουμε να ζούμε στο δικό μας κόσμο και να κατανοήσουμε ότι ζούμε στον ίδιο πλανήτη που ζουν και υπάρχουν κι άλλοι;

Πότε θα σκεφτούμε σοβαρά το μέλλον των παιδιών μας και να βάλουμε το νου μας να δουλέψει για να τερματίσουμε την κατοχή;

Και πότε θα συνειδητοποιήσουμε ότι η λύση του Κυπριακού θα λύσει πολλά από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε;

Πότε;