Να μην πάει χαμένη κι αυτή η ευκαιρία

«Γιατί υπάρχει τόση βιασύνη να λυθεί το Κυπριακό;»

Όταν ακούω αυτό το ερώτημα διερωτώμαι αν αυτή που το εκφράζουν έχουν συνειδητοποιήσει ότι έχουν περάσει 40 χρόνια από το 1974, 50 χρόνια από το 1964 και 60 από το 1955;

Μισός και πλέον αιώνας δεν είναι αρκετός; Πόσο πλέον να καθυστερήσουμε;

Ή καλύτερα πόσα χρονικά περιθώρια έχουμε να καθυστερούμε;

Φαίνεται ότι όσοι εκφράζουν αυτή τη θέση δεν συνειδητοποιούν ότι κάθε μέρα που περνά παγιώνονται τετελεσμένα. Το ότι οι πλείστοι δεν μεταβαίνουν στα κατεχόμενα για να διαπιστώσουν τι γίνεται επί του εδάφους και μπορεί να νομίζουν άλλα πράγματα, δεν είναι ελαφρυντικό.

Δεν είναι όμως μόνο τα όσα συντελούνται επί του εδάφους. Υπάρχουν κι άλλα δεδομένα με πιο σημαντικό, κατά την άποψη μου, τον ανθρώπινο παράγοντα.

Όλοι αυτοί γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν θεωρείς τίποτε ως πραγματικά δικό σου αν δεν έχεις βιώματα.

Φαίνεται ότι δεν τους απασχολεί το γεγονός ότι οι άνθρωποι που είχαν επαφή με την γη των κατεχομένων, που είχαν τα σπίτια και τις περιουσίες τους, βιώματα, χαρές, λύπες, εκείνοι που έδωσαν ιδρώτα και αίμα, έχουν σχεδόν φύγει από τη ζωή.

Τα παιδιά και τα εγγόνια τους δεν έχουν την ίδια ζέση. Και δεν έχουν στον ίδιο βαθμό την επιθυμία να επιστρέψουν σε κάτι που δεν γνωρίζουν. Κι αυτό αυξάνεται δραματικά όσο φεύγουν οι μεγαλύτερες ηλικίες.

Ας προβληματιστούμε γι’ αυτό και ας το διαπιστώσουμε με τα ίδια τα παιδιά μας.

Κατά συνέπεια, τα περί βιασύνης δεν ισχύουν και δεν είναι τίποτε άλλο παρά ακόμα μια προσπάθεια να υπάρξει καθυστέρηση.

Καθυστέρηση για την οποία γνωρίζουν ότι οδηγεί εκ των πραγμάτων στη διχοτόμηση και τον μόνιμο διαχωρισμό.

Και ισχυρίζομαι ότι κάποιοι αυτό επιδιώκουν.

Ας έλθουμε όμως στα πιο ουσιαστικά.

Κατά την άποψη μου τα πράγματα είναι πολύ ξεκάθαρα και κακώς κάποιοι προσπαθούν με διάφορους τρόπους να θολώσουν τα νερά.

Επιστροφή στην προ του 74 κατάσταση δεν είναι εφικτή με κανένα τρόπο.

Επομένως μένουν οι εξής επιλογές:

1.      Η επίτευξη ομοσπονδιακής λύσης με τη μορφή της Δικοινοτικής Διζωνικής Ομοσπονδίας (Δ.Δ.Ο.).

2.      Η επίτευξη συνομοσπονδιακής λύσης με δύο ξεχωριστά κράτη.

3.      Η διχοτόμηση.

Προσωπικά δεν βλέπω άλλους τρόπους επίλυσης.

Κατά την άποψη μου η πιο σωστή λύση είναι η Δ.Δ.Ο.

Φραστικά αυτό υποστηρίζουν όλα τα κόμματα πλην του Ευρωκό που με συνεδριακή του απόφαση τάχθηκε εναντίον.

Η Δ.Δ.Ο. κατά την Ε/κυπριακή πλευρά

Και επειδή λέγονται διάφορα περί του τι εστί Δ.Δ.Ο. καλό θα ήταν να δούμε πώς η Ε/κυπριακή πλευρά καθόρισε τις παραμέτρους με τις ομόφωνες αποφάσεις του Εθνικού Συμβουλίου του 1989.

Η Δ.Δ.Ο. για την Ε/κυπριακή κοινότητα προνοεί τα εξής:

«(α) Η ενότητα της χώρας ούτως ώστε όλοι οι Κύπριοι να μπορούν να ζουν και να συνεργάζονται μαζί σε συνθήκες ειρήνης σ’ ένα ανεξάρτητο Κράτος.

(β) Ένα λειτουργήσιμο ομοσπονδιακό σύστημα βασισμένο σε δίκαιες εδαφικές διευθετήσεις και ικανό να λειτουργεί αποτελεσματικά ούτως ώστε να εξυπηρετούνται τα συμφέροντα όλων και να διευκολύνεται η πρόοδος όλων, δημιουργώντας με τον τρόπο εμπιστοσύνη και στις δύο πλευρές και προάγοντας την αφοσίωση στους θεσμούς του κράτους.

(γ) Ασφάλεια και για τις δύο κοινότητες στα πλαίσια μιας αποστρατικοποιημένης Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας ώστε όλοι οι πολίτες να μπορούν να έχουν εμπιστοσύνη στο μέλλον και να γνωρίζουν ότι η προσωπική τους υπόσταση, η περιουσία και όλα τα άλλα δικαιώματα τους είναι ασφαλή.

(δ) Εφαρμογή της δικοινοτικότητας με συμμετοχή και των δύο κοινοτήτων σε όλα τα συνταγματικά όργανα της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας.

(ε) Ατομική ισότητα όλων των Κυπρίων, απουσία δυσμενών διακρίσεων σε όλους τους τομείς και προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε ολόκληρη την Κύπρο ως μια δημοκρατική χώρα.

(στ) Διατήρηση της ταυτότητας της Κύπρου της δημογραφικής της δομής και του πολιτισμού και των παραδόσεων της κάθε Κοινότητας.

(ζ) Ενθάρρυνση της οικονομικής ανάπτυξης με ιδιαίτερη έμφαση στην εξάλειψη περιφερειακών ανισοζυγίων.

(η) Σκοπός της λύσης θα είναι η εγκαθίδρυση μιας ανεξάρτητης, κυρίαρχης, εδαφικά ακέραιης, αδέσμευτης Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας η οποία θα επιδιώκει την προώθηση της παγκόσμιας ειρήνης και συνεργασίας μεταξύ των λαών του κόσμου, της ειρήνης και σταθερότητας στην περιοχή και φιλικές σχέσεις συνεργασία με όλους τους γείτονές της».

Αυτή λοιπόν είναι η βασική παράμετρος της θέσης της Ε/κυπριακής πλευράς σε σχέση με την ερμηνεία της Δ.Δ.Ο.

«Οι Περιφέρειες

(α) Κάθε Κοινότητα θα διοικεί μια Περιφέρεια η οποία θα έχει ισότιμη υπόσταση έναντι της άλλης Περιφέρειας. Τα δύο συστατικά μέρη που θα αποτελούν την Ομοσπονδία, δηλ. οι δύο Περιφερειακές Κυβερνήσεις, θα είναι ισότιμες η μια έναντι της άλλης και θα συντονίζονται με την Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση.

(β) Οι εδαφικές διευθετήσεις της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας θα πρέπει να γίνουν κατά τρόπο δίκαιο ώστε να παρέχεται η δυνατότητα σε σημαντική αναλογία Ελληνοκυπρίων προσφύγων να επιστρέψουν στις εστίες τους κάτω από Ελληνοκυπριακή διοίκηση. Σε τέτοια περίπτωση, νοουμένου ότι οι περισσότεροι Τουρκοκύπριοι θα επιλέξουν να διαμένουν στην υπό Τουρκοκυπριακή διοίκηση Περιφέρεια οι Τουρκοκύπριοι θα αποτελούν την πλειοψηφία στην Περιφέρεια αυτή, ακόμη και αν επιστρέψουν σ’αυτή όλοι οι Ελληνοκύπριοι πρόσφυγες.

(γ) Οι εξουσίες και αρμοδιότητες που θα παραχωρηθούν δυνάμει του Συντάγματος στην Ομοσπονδιακή και στις Περιφερειακές Κυβερνήσεις, αντίστοιχα, θα είναι τέτοιες ώστε οι Περιφερειακές Κυβερνήσεις να έχουν εκτεταμένη νομοθετική, διοικητική και δικαστική αρμοδιότητα, να λαμβάνουν πρόνοια για την ανάπτυξη της Περιφέρειας, την ευημερία του πληθυσμού της, την παιδεία και τη διατήρηση του πολιτισμού της.

(δ) Δεν θα υπάρχει δυνατότητα καταπάτησης από μέρους της Ομοσπονδίας των εξουσιών και αρμοδιοτήτων των Περιφερειών . Οι Περιφέρειες θα είναι συνταγματικά κατοχυρωμένες και η αρχική κατανομή εξουσιών θα συμφωνηθεί από τις δύο πλευρές.

(ε) Θα είναι δυνατό να ανατίθενται θέματα στις Περιφέρειες με Ομοσπονδιακή

Νομοθεσία, παρόλο που αυτά δεν απαριθμούνται ρητά στις Περιφερειακές Εξουσίες.

Μπορεί επίσης να μελετηθεί η πιθανότητα καταρτισμού Καταλόγου Συντρεχουσών Εξουσιών που θα ασκούνται σύμφωνα με διευθετήσεις που θα συμφωνηθούν».

Όσοι ενδιαφέρονται να διαβάσουν ολόκληρο το κείμενο μπορούν να το βρουν εδώ 

Αυτές οι θέσεις δεν αφήνουν κανένα περιθώριο παρανόησης όσον αφορά το περιεχόμενο που δίνει η Ε/κυπριακή πλευρά στον όρο Δ.Δ.Ο.

Η τουρκική εκδοχή

Από την άλλη πλευρά υπάρχει η τουρκική εκδοχή που βασίζεται όχι πάνω στην ενότητα του κράτους αλλά στην ύπαρξη δύο ξεχωριστών κρατών, δηλαδή στη δημιουργία ενός συνομοσπονδιακού κράτους, όπου τα δύο μέρη θα αναγνωρίζονται ως κράτη.

Είναι αυτό που ονομάζεται παρθενογένεση.

Δηλαδή, ενώ με την πρόταση της Ε/κυπριακής πλευράς, αλλά και τα όσα καταγράφονται στα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών διασφαλίζεται ότι θα έχουμε μια μετεξέλιξη της Κυπριακής Δημοκρατίας, με την τουρκική πρόταση δεν επιδιώκεται κάτι τέτοιο.

Η τουρκική πλευρά επιδιώκει να γίνει αποδεχτό ότι υπάρχουν δύο αναγνωρισμένα κράτη τα οποία θα συνεργαστούν για να δημιουργήσουν το νέο κράτος, με ότι αυτό συνεπάγεται.

Άρα, η τουρκική θεώρηση εδράζεται πάνω στον διαχωρισμό του κράτους σε δύο αναγνωρισμένα κρατικά συστατικά μέρη, το ελληνικό και το τουρκικό.

Τα δύο αυτά κράτη θα έχουν ξεχωριστή οντότητα, ξεχωριστές κυριαρχικές εξουσίες και αρμοδιότητες, θα λειτουργούν με άλλα λόγια ως δύο κανονικά αναγνωρισμένα κράτη και θα συνεργάζονται ελαφρά μεταξύ τους.

Γιατί οι απορριπτικοί βοηθούν την τουρκική πολιτική

Είναι πραγματικά εξωφρενικό να ακούμε Ε/κύπριους να ερμηνεύουν την Δ.Δ.Ο. όχι με τους όρους της Ε/κυπριακής πλευράς ή τους όρους των Ηνωμένων Εθνών, αλλά με τους όρους των Τούρκων!!!

Κι αυτό επειδή δεν θέλουν να υπάρχει καμία συμμετοχή των Τ/κυπρίων στη διοίκηση του κράτους.

Κακά τα ψέματα, αυτό είναι το πρόβλημα τους.

Πατάνε πάνω στο ότι οι Ε/κύπριοι είναι η πλειοψηφία στην Κύπρο και ότι αυτοί θα πρέπει να κάνουν κουμάντο, έχοντας τους Τ/κύπριους ως κομπάρσους.

Με άλλα λόγια θέλουν να δημιουργήσουν στην Κύπρο ένα δεύτερο ελληνικό κράτος.

Αυτός είναι ο λόγος της αντίθεσης τους.

Όμως, προϋπόθεση για τη δημιουργία ενός τέτοιου κράτους μπορεί να γίνει μόνο με δύο ενδεχόμενα:

Α) Επιστροφή στην προ του 74 κατάσταση, αλλά όπως διαμορφώθηκε το κράτος μετά το 1965, πράγμα αδύνατο. Κι αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά.

Β) Είναι σε γνώση τους ότι η καθυστέρηση που παρατηρείται στην επίλυση, βοηθά στην εμπέδωση των τετελεσμένων στα κατεχόμενα και ότι αυτό ενισχύει τον διαχωρισμό.

Αυτό θα οδηγήσει εκ των πραγμάτων σε μια μη αναστρέψιμη κατάσταση όπου οι δύο πλευρές στην Κύπρο θα διοικούν, έστω και χωρίς συμφωνία δύο ξεχωριστά κομμάτια στην Κύπρο.

Έτσι θα μείνει το νότιο μέρος να διοικείται καθαρά από Έλληνες.

Αυτά που καταγράφω δεν είναι δικά μου συμπεράσματα. Είναι καταγραμμένες απόψεις του πρώην πρέσβη Μιχάλη Δούντα τα γραπτά του οποίου οι απορριπτικοί τα έχουν ως ευαγγέλιο.

Αν κάποιος διαβάσει το βιβλίο «Είναι ανεξάρτητη η Ελλάς;» θα διαπιστώσει ότι όλα όσα λέγονται και όσα γίνονται από τους απορριπτικούς είναι ταυτόσημα.

Διαστρέβλωση της πραγματικότητας

Απόδειξη αυτού που ισχυρίζομαι, ότι δηλαδή οι απορριπτικοί δίνουν στην Δ.Δ.Ο. το τουρκικό περιεχόμενο είναι τα όσα δηλώνουν καθημερινά.

Επαναλαμβάνω ότι οι θέσεις της Ε/κυπριακής πλευράς και των Η.Ε. είναι καταγραμμένη πιο πάνω.

Παρά ταύτα οι απορριπτικοί λένε συνέχεια ότι απορρίπτουν την Δ.Δ.Ο. διότι:

- Θεωρούν ότι με τη Δ.Δ.Ο. θα δημιουργηθούν δύο ξεχωριστά και αναγνωρισμένα κράτη! Όπως επιδιώκουν και οι Τούρκοι.

- Θεωρούν ότι διαγράφει την επιστροφή των προσφύγων. Όπως ακριβώς επιδιώκουν και οι Τούρκοι.

Βεβαίως αυτό αντιβαίνει στην άλλη δική τους θέση ότι οι Ε/κύπριοι δεν θα επιστρέψουν, αφού όπως λένε, θα πρέπει να είναι αμιγώς τουρκική η περιοχή!

-   Θεωρούν ότι όσοι πρόσφυγες επιστρέψουν θα έχουν ιθαγένεια του τουρκικού κράτους και όχι της συνιστώσας πολιτείας. Όπως ακριβώς επιδιώκουν και οι Τούρκοι!

- Θεωρούν ότι δεν θα επιτρέπεται η εφαρμογή των τριών βασικών ελευθεριών, όπως επιδιώκουν οι Τούρκοι!

Με άλλα λόγια οι άνθρωποι αυτοί διακατέχονται από μια ηττοπάθεια που προέρχεται από το σύνδρομο του αδύνατου.

Έτσι, φωνασκούν με κάμποσα «πατριωτικά» συνθήματα για να καλύψουν αυτή την ηττοπάθεια.

Ο «ηττοπαθής πατριωτισμός» τους καταγράφεται στην τελευταία ανακοίνωση της «Αδούλωτης Κερύνειας» με τη φράση:

«Θα οδηγηθούμε  στη ρατσιστική λύση Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας με τους όρους του κατακτητή».

Καθαρά ηττοπαθής η συγκριμένη θέση.

Θεωρούν ότι ο κατακτητής θα επιβάλει τις θέσεις του επειδή αυτός είναι ο δυνατός κι εμείς οι αδύνατοι!

Ξεχνούν όμως κάτι. Να μας πούνε τι αντιπροτείνουν αλλά κυρίως με ποιον τρόπο θα εφαρμοστεί αυτό που προτείνουν.

Ας είμαστε λοιπόν προσεκτικοί και ας αναλύουμε τι λένε όλοι όσοι δηλώνουν αντίθετοι με την ομοσπονδιακή λύση.

Ας έχουμε στο μυαλό μας τα όσα αναφέραμε σ’ αυτό το κείμενο για να μπορούμε να ερμηνεύουμε πίσω από τις λέξεις…