Την 1η Οκτωβρίου έχει καθιερωθεί να γιορτάζεται η κυπριακή ανεξαρτησία.
Μια ανεξαρτησία κουτσουρεμένη. Μια δεσμευμένη ανεξαρτησία, όπως ονομαζόταν εκείνη την εποχή, πριν ακόμα από την υπογραφή των συμφωνιών.
Πιστεύω ότι αυτή η επέτειος προσφέρεται όχι για πανηγυρισμούς αλλά για προβληματισμό.
Προβληματισμό για το πώς φτάσαμε από το στόχο της ένωσης στην ανεξαρτησία, στα πραξικοπήματα, τις εισβολές και τη διχοτόμηση που υφίσταται για 34 χρόνια.
Προβληματισμό ως προς τα ποια διδάγματα θα πρέπει να βγάλουμε από τα όσα διαδραματίστηκαν εκείνη την περίοδο.
Και όπως συμβαίνει συνήθως, ερίζουμε για το αποτέλεσμα και όχι για το τι μας οδήγησε στο αποτέλεσμα.
Θυμίζω ότι κάποιοι φαγώθηκαν να καταργήσουν την «επάρατον» Ζυρίχην!
Και ότι κάποιοι από αυτούς δηλώνουν (μετά το παϋράμιν) ότι μπροστά στα όσα έγιναν, η Ζυρίχη φαντάζει ως… ευλογία!
Κάποιοι άλλοι εξακολουθούν να λένε ότι δεν αναγνωρίζουν τη Ζυρίχη, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι χωρίς την Ζυρίχη δεν υπάρχει Κυπριακή Δημοκρατία.
Χωρίς να υπολογίζουν ότι εκείνο που θωρακίζει ακόμα την Κύπρο είναι ακριβώς η Κυπριακή Δημοκρατία, που γεννήθηκε από τη Ζυρίχη.
Δυστυχώς αυτές είναι απόψεις απολίτικες. Βασίζονται μόνο πάνω στο συναίσθημα και όχι στις πολιτικές πραγματικότητες. Γι αυτό και οι θέσεις που εκφράζουν στο πολιτικό θέμα, στερούνται πολιτικής βάσης.
Μια ενδελεχής μελέτη των δεδομένων θα δείξει ότι το πρόβλημα δεν βρισκόταν στο στόχο που έθεσαν οι ε/κύπριοι, δηλαδή στην ένωση.
Το πρόβλημα βρισκόταν στην ανύπαρκτη πολιτική των ε/κυπρίων. Βρισκόταν στην παντελή έλλειψη διπλωματών. Βρισκόταν στην παντελή μελέτη των δεδομένων, στη χάραξη τακτικής και στρατηγικής.
Ξεκίνησε ένας ένοπλος αγώνας που προετοιμαζόταν για 4 χρόνια χωρίς να ληφθούν υπόψη μερικές βασικές παράμετροι.
1. Απουσίαζε παντελώς η μελέτη για το στρατιωτικό ισοζύγιο στην Κύπρο.
2. Απουσίαζε παντελώς η μελέτη του στρατιωτικού ισοζυγίου στην περιοχή, κυρίως στη Μέση Ανατολή (βρισκόταν σε εξέλιξη η κρίση στο Σουέζ που καθιστούσε την Κύπρο περισσότερο από ποτέ αναγκαία για τους βρετανούς και το ΝΑΤΟ).
3. Απουσίαζε παντελώς ο προβληματισμός για το αδύνατον παροχής βοήθειας από την Ελλάδα.
4. Απουσίαζε παντελώς ο προβληματισμός για τη στάση που θα κρατούσαν οι τ/κύπριοι και η Τουρκία.
5. Απουσίαζε παντελώς ο προβληματισμός για τη στάση που θα κρατούσαν οι Βρετανοί, οι Αμερικανοί, το ΝΑΤΟ, οι Σοβιετικοί και όλοι οι παράγοντες της τότε εποχής.
Και αυτά όλα, τη στιγμή που οι Τούρκοι είχαν σαφέστατα προειδοποιήσει για το ενδιαφέρον τους για την Κύπρο σε περίπτωση αποχώρησης των Βρετανών πολύ πιο νωρίς.
- Οι προειδοποιήσεις πάνε πολύ πίσω, από τις αρχές της δεκαετίας του ’30 και οι οποίες αγνοήθηκαν πλήρως.
- Αγνοήθηκαν πλήρως οι ξεκάθαρες δηλώσεις της Ελλάδας ότι για συγκεκριμένους λόγους δεν μπορούσε να συνδράμει ένα ένοπλο κίνημα στην Κύπρο (η γνωστή ρήση με τους δύο πνεύμονες…)
Αυτά όλα εκδηλώνονται τον Αύγουστο του 1955 όταν οι Βρετανοί βάζουν την Τουρκία στο παιχνίδι και το κυπριακό μετατρέπεται σε ελληνοτουρκική διαφορά!
Τότε τρέχουμε να προλάβουμε…
Η πανούργα βρετανική διπλωματία παίζει στα δάκτυλα του ενός χεριού τον πολιτικά άπειρο Μακάριο. Τον παγιδεύει!
Στα ίδια χάλια βρίσκεται και η ελληνική διπλωματία που προσπαθεί μάταια να απεγκλωβίσει το κυπριακό από τους τρεις πόλους και να το περιορίσει σε βρετανοκυπριακά πλαίσια.
Δεν τα καταφέρνει με αποτέλεσμα να βρεθούμε μπροστά στο τριχοτομικό σχέδιο Μακμίλαν.
Αποτέλεσμα;
Από το στόχο του «Ένωση και μόνον Ένωση» στρεφόμαστε στο «Αυτοδιάθεση – Ένωση»!
Αλλάζουμε πορεία στη συνέχεια για να πάμε σε σκέτο «Αυτοδιάθεση» και στο τέλος «Ανεξαρτησία».
Και αυτό, προκειμένου να αποφευχθεί η τριχοτόμηση.
Δεν μας λένε όσοι απορρίπτουν την Ζυρίχη, ποια από τις δύο λύσεις ήταν προτιμότερη;
Στο Λονδίνο έγιναν τραγελαφικά πράγματα.
- Ο Μακάριος να προσπαθεί (κάποιοι λένε ότι έπαιζε θέατρο, μπορεί να είναι κι έτσι) να κερδίσει όσο περισσότερα μπορεί πριν τεθούν οι τελικές υπογραφές.
- Ο Δέρβης, ο μητροπολίτης Άνθιμος και άλλοι παράγοντες της δεξιάς απειλούν τον Μακάριο ότι αν δεν υπογράψει, θα υπογράψουν οι ίδιοι!!!
- Ο Τάσσος Παπαδόπουλος, ο Βάσος Λυσσαρίδης και οι εκπρόσωποι της Αριστεράς τον συμβουλεύουν να μην υπογράψει.
Τι γίνεται μετά;
- Ο Μακάριος υπογράφει τις συμφωνίες.
- Ο Δέρβης και ο Άνθιμος (και οι συν αυτών) κατηγορούν τον Μακάριο ότι έθαψε την ένωση υπογράφοντας την Ανεξαρτησία.
- Ο Τάσσος Παπαδόπουλος γίνεται υπουργός του Ζυριχικού κράτους.
- Ο Βάσος Λυσσαρίδης υπηρετεί με προθυμία το Ζυριχικό κράτος και υποστηρίζει τον Μακάριο στις πρώτες προεδρικές εκλογές.
- Η Αριστερά κατεβάζει δικό της υποψήφιο ενάντια στον Μακάριο…
Θαυμάστε σοβαρότητα! Θαυμάστε υπευθυνότητα…!!!
Τα υπόλοιπα είναι γνωστά.
Τα τελευταία τα ανάφερα απλώς για σκοπούς γνώσης και επίγνωσης, για να δείξω τι… πολιτικούς είχαμε τότε…
Α! ναι! Άφησα πίσω τον άλλον «μεγάλο» τον Γρίβα.
Κι αυτός δέχθηκε τη Ζυρίχη, άσχετα τι έλεγε μετά.
Απόδειξη; Το γράμμα του προς τον Αβέρωφ με το οποίο θέτει ανάμεσα στους κύριους όρους την ανακήρυξη του ως «Άξιου Τέκνου της Πατρίδας»!!!
Ιδού η απόδειξη:
Αυτή η επιστολή υπάρχει και στα απομνημονεύματα του Γρίβα. Μόνο που απουσιάζει η συγκεκριμένη παράγραφος…
Είδατε όμως συνέπεια; Αποσύρθηκε στον ιδιωτικόν του βίον και δεν ανεμίχθη στην πολιτικήν, ούτε στην Κύπρο ούτε εν Ελλάδι!
Μετά θυμήθηκε ότι διαφωνούσε κι αυτός…
Όλα αυτά που ανάφερα, συνήθως οι εξιστορούντες την περίοδο εκείνη «ξεχνούν» να τα σημειώσουν ή να τα αναφέρουν.
Γιατί;
Μα για τον απλούστατο λόγο ότι εμείς ενεργούσαμε πάντα σωστά, αλλά για το ότι έγινε φταίνε ΜΟΝΟ οι άλλοι.
Περιμέναμε δηλαδή ότι εμείς θα κάναμε αυτό που θέλαμε και οι Άγγλοι θα μας έλεγαν ότι καλά κάνουμε.
Περιμέναμε ότι επειδή θεωρούσαμε (και ορθώς θεωρούσαμε) ότι είχαμε δίκαιο, οι Τούρκοι θα μας έλεγαν ότι καλά κάνουμε.
Το ίδιο θα μας έλεγαν και όλοι οι άλλοι που είχαν συμφέροντα στην περιοχή.
Ναι, ναι,
Η ανυπαρξία πολιτικής από πλευράς μας δεν μετρά.
Το ότι τα κάναμε μαντάρα επίσης δεν μετρά.
Δεν μετρά ότι ο καθένας θα φρόντιζε να διασφαλίσει τα συμφέροντα του.
Κι ύστερα περιμένουμε να μας πάρουν και στα σοβαρά.
* * *
Παρακαλώ, αναμένω τα σχόλια και τις αντιδράσεις σας.
Τις συμφωνίες και τις διαφωνίες σας.
Δείτε και ένα σχετικό βίντεο με τις σημαντικότερες στιγμές της σύγχρονης κυπριακής ιστορίας, παραγωγής του μπλογκ...
Θα μάθετε, μεταξύ άλλων, ότι η Κύπρος διαθέτει δικό της ΚΡΑΤΙΚΟ Ύμνο…
Το κείμενο της παρουσίασης έχει ήδη αναρτηθεί στην ιστοσελίδα του Ομίλου Έλευσις
http://www.elefsis.com.cy/themata-istoria-Kypros-Istoriki%20anadromi.html
32 σχόλια:
Αγαπητε Μιχάλη καλημερα και σε ευχαριστω για όσα γράφεις καθως και για το βιντεο με τον κρατικο υμνο της Κύπρου..
Οι συνειρμοι αναπόφευκτοι για τις ευκαιριες που στερήσαμε τους εαυτους μας να ζησουμε ειρηνικα και να χτισυομε μαζί την πατρίδα..
να βρουμε κοινα συμβολα και να τα σεβαστουμε και να τα ενισχύοσυμε με την σκεψη μας και προοοπτικη κοινου μελλοντος..
αναποφευκτα η "εξαφάνιση" του Κρατικου ύμνου ξυπνά και άλλους συνειρμους..
Αν και αναφέρεσαι στο παρελθον, η προθεση είναι (αν καταλαβακαλά) να μαθουμε απο αυτο..
και δεν μπορώ παρα να σημειωσω ότι δεν μαθαινουμε..
Για παραδειγμα η χτεσινη μου διαδρομη στις κεντρικες οδους της Λευκωσίας με τις σημαίες της επετείου (κυπριακη και ελληνικη) χιατί στις κολώνες της ΑΗΚ στην ακρη του δρόμου, μου απέδειξε ότι η κυβερνηση Χριστόφια δεν ειναι τολμηρή ή ειλικρινής ή συνεπής μεταξύ ιδεολογία και πρακτικής.
Μονο επι Βασιλειου η Κυπριακη Σημαία κυματιζε μόνη της και αποκλειστικα σε όλα τα κυβερνητικα κτίρια..(εκτος τουΥπουργέιου Παιδειας)
Περιμενα να μην μπερδεύονται οι συμβολισμοι στις μερες μας.. ιδιαίτερα τη μερα της επετείου της Κυπριακης Δημοκρατίας
Γι αυτο όσα γραφεις καλά για σωστα και σχολια μπορούν να γαρφτουν πολλά αλλά ας μου απαντήσει καποιος γιατι σημερα να κυματίζει ελληνικη σημαία διπλα στη κυπριακή
Είδα το φιλμάκι .Ακόμα πριν λίγα χρόνια η σημαία της Κύπρου για πάρα πολλούς δεν ήταν το σύμβολο της πατρίδας –προτιμούσαν την ελληνική σημαία. Σήμερα ,νομίζω, υπάρχει πιο ευρύς αποδοχή. Ίσως και ο ύμνος έχει ελπίδες αλλά πρώτα πρώτα πρέπει να ακούγετε ποιο συχνά.
@ rose
Δυστυχώς το 1960 ούτε εμείς, ούτε οι Τ/κύπριοι ήμασταν ειλικρινείς.
Υπογράψανε αμφότεροι τη συμφωνία της ανεξαρτησίας αλλά στο πίσω μέρος του κεφαλιού τους είχαν οι μεν την ένωση και οι δε τη διχοτόμηση.
Και οι δύο θεώρησαν τη Ζυρίχη ως μεταβατικό στάδιο του στόχου τους.
Γι αυτό έγιναν όσα έγιναν.
Για τις σημαίες έχεις δίκαιο.
Δεν καταλάβαμε ακόμα ότι πρέπει να γίνεται σωστή χρήση τους.
Στη σημερινή επέτειο δεν έχουν θέση ούτε οι ελληνικές ούτε οι τούρκικες.
Σε 27 μέρες θα έχει θέση η ελληνική όταν θα γιορτάζουμε την 28η Οκτωβρίου, σήμερα δεν έχει.
Δεν γιορτάζουμε την ελληνοκυπριακή ανεξαρτησία.
Και αυτό είναι ένα άλλο λάθος. Ταυτίσαμε τον κύπριο με τον ε/κύπριο.
Μια διόρθωση. Σήμερα η μόνη ελληνική σημαία που υπάρχει σε δημόσιο κτίριο είναι στο Υπουργείο Παιδείας.
@ Ανώνυμος/η
Αγαπητέ/η μου.
Ελάχιστοι γνωρίζουν ότι η Κύπρος διαθέτει κρατικό ύμνο (όχι εθνικό).
Για να μάθουμε ότι η Κύπρος είχε τη δική της σημαία και να καθιερωθεί έπρεπε, όπως έγραψε και η Ρόουζ, να ερχόταν ο Βασιλείου.
Για την κυπριακή σημαία υπάρχει μια υποκρισία. Κάποιοι που φαγώθηκαν να τν καταργήσουν και αναγνώριζαν μόνο την ελληνική, ξαφνικά πριν από 4 χρόνια έριχναν μαύρο δάκρυ για το ότι θα καταργούνταν η κυπριακή σημαία.
Θα συμφωνήσω μαζί σου ότι σήμερα υπάρχει πιο ευρεία αποδοχή της κυπριακής σημαίας.
Θυμούμαι τον Κληρίδη που είχε δηλώσει ότι η κυπριακή σημαία είναι ένα πανί για το οποίο κανένας δεν είναι πρόθυμος να θυσιαστεί!!!
Ελπίζω ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει σήμερα.
Να ακούγεται πιο συχνά ο ύμνος δεν νομίζω.
Τον μετέδωσα εγώ το Σάββατο και δεν μπορείς πόση ανταπόκριση αλλά και συγκίνηση υπήρξε από τον κόσμο.
Όμως δεν τον βλέπω να χρησιμοποιείται πλέον. Θεωρείται ανύπαρκτος.
όσον αφορά τη συγκεκριμένη εποχή, έχει γράψει ένα εξαιρετικό βιβλιό ο ευανθής χατζηβασιλείου:
"στρατηγικές του Κυπριακού, Η δεκαετία του 50". (2004 εκδόσεις πατάκη).
τα απανωτά πολιτικά μας λάθη, και η (ανύπαρκτη) αντίληψη του τι γινόταν γύρω μας είναι πραγματικά απίστευτα!
όμως, μακράν το πιο συγκλονιστηκό κεφάλαιο (κατ εμέ) είναι το κεφάλαιο IV: Η δημόσια συζήτηση για την υψηλή στρατιγική.
συγκλονιστικό γιατί από τότε υπήρχαν δύο σχολές σκέψεις (στην ελλάδα βεβαίως - όχι εδώ), των οποιων τα επιχειρήματα δεν έχουν αλλάξει από τότε.
εμείς όμως συνεχίζουμε να προτιμούμε τους εθνικούς μας μύθους, και βάση αυτών συνεχίζουμε το βιολί μας.
@ Rose,
Κοντά στο δικό σου ερώτημα “…γιατι σημερα να κυματίζει ελληνικη σημαία διπλα στη κυπριακή …”, θα πρόσθετα κι ένα δικό μου.
Παρ’ όλο που έχω ήδη εκφράσει τη διαφωνία μου (με σχετικό post στο blog μου) για τη χρησιμότητα και το αναγκαίο των στρατιωτικών παρελάσεων, θα ρωτήσω τι γυρεύκει ο Αρχιεπίσκοπος (έστω και του 8%) στην εξέδρα των επισήμων και να δέχεται μαζί με τον Πρόεδρο το χαιρετισμό της παρέλασης; Ποιος επιτέλους θα τον στείλει στο κελί του εκεί στην Αρχιεπισκοπή;
Και παρεμπιπτόντως το λεγόμενο Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα ήταν και είναι πυροτέχνημα ή αν θέλετε και φούσκα!
Anef_Oriwn
Τετάρτη 1/10/2008 – 3:59 μ.μ.
Αγαπητέ Μιχάλη,
Ουσιαστικές διαφωνίες με το γενικότερο πνεύμα και περιεχόμενο του κειμένου σου δεν έχω (π.χ. συμφωνώ απόλυτα για το άκαιρο και λανθασμένο του ένοπλου αγώνα όπως και για τις υποκειμενικές και αντικειμενικές αδυναμίες μας να διαπραγματευτούμε σωστά την ανεξαρτησία της Κύπρου από τους εγγλέζους). Έχω όμως κάποιες παρατηρήσεις και ενστάσεις για επιμέρους ζητήματα (που θίγονται στο κείμενο σου).
Κι εξηγούμαι:
1. Θεωρώ ότι η συνθηματολογία για την Ένωση και οι κινήσεις και πρωτοβουλίες που γίνονταν ή αναλαμβάνονταν προς αυτή την κατεύθυνση έβλαψαν τελικά την υπόθεση πλήρους ανεξαρτητοποίησης και απελευθέρωσης της Κύπρου (λαμβάνοντας μάλιστα υπ’ όψη και το ενδιαφέρον της Τουρκίας που προέκυψε ήδη “… από τις αρχές της δεκαετίας του 30...”, όπως χαρακτηριστικά αναφέρεις).
2. Η Αριστερά η οποία μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο είχε καταξιωθεί ως μια μεγάλη και σημαντική πολιτική δύναμη στην Κύπρο και πρωτοστατούσε στους κοινωνικούς και αντιαποικιακούς αγώνες του κυπριακού λαού εγκλωβίστηκε (κι αυτή) στην ενωτική συνθηματολογία. Δεν μπόρεσε να ξεπεράσει (βασικά λόγω της αντιπαλότητας της με την Δεξιά και την Εκκλησία) ενδογενείς αδυναμίες και προβλήματα και να χαράξει μια πολιτική καθαρής ανεξαρτησίας (αυτονομίας) και να προχωρήσει στην σύμπτυξη ενός αντιαποικιακού μετώπου μαζί με τους τουρκοκύπριους.
3. Η ανάληψη της ηγεσίας του αντιαποικιακού αγώνα από την Δεξιά και την Εκκλησία αρχές της δεκαετίας του 1950 είχε σαν αποτέλεσμα την εκδήλωση του ένοπλου αγώνα της ΕΟΚΑ το 1955-59. Όμως με τον αγώνα αυτό τα πράγματα οδηγήθηκαν σε αδιέξοδο και κατέληξαν σε συμβιβασμούς, όπως ανάφερες κι εσύ σήμερα το πρωί στον “ΑΣΤΡΑ”, στο “Σαν Σήμερα ...”, σε σύντομο αλλά όλο ουσία κείμενο σου.
4. Αυτοί οι συμβιβασμοί που εξυπηρετούσαν βασικά τους εγγλέζους ήταν αναπόφευκτοι, πρώτον γιατί ο αγώνας της ΕΟΚΑ (παρά τον ηρωισμό και τις θυσίες αγωνιστών της) δεν ήταν νικηφόρος (όπως έτυχε με πολλά άλλα απελευθερωτικά κινήματα), δεύτερο λόγω των εξαρτήσεων (πολιτικών και οικονομικών) των ελληνικών κυβερνήσεων από τους εγγλέζους και τρίτο λόγω των εξαρτήσεων (οικονομικών και ιδεολογικών) της κυπριακής Δεξιάς από τους εγγλέζους (έπρεπε να περιοριστεί και ο ρόλος της Αριστεράς). Όλα αυτά οδήγησαν σε μια κουτσουρεμένη ανεξαρτησία. Την οποία και πάλι οι πλείστοι (και μπορώ να πω πλην της Αριστεράς) δεν σεβάστηκαν. Πολλοί είδαν το νεοσύστατο κράτος σαν το μέσο να βολευτούν, ενώ από την άλλη το υπέσκαπταν και το πολεμούσαν.
Anef_Oriwn
Τετάρτη 1/10/2008 – 4:34 μ.μ.
Αν και καινούργιος στο μπλοκ, μπαίνω, στο πειρασμό να πω τα ακόλουθα με τα αφορμή τα δικά σας σχόλια.
Προσφάτως έχω διαβάσει ένα ποίημα του Τ.Κ. Παπατσώνη το οποίο παραθέτω.
Τι ανόητοι σταθήκαμε την εποχή εκείνη,
της αναποφάσιστης δειλίας των ανθρώπων,
να κρεμνούμε σε σύμβολα τις,
ακρότατες μας επιθυμίες.
Σε μια δεκαετία το πολύ αυτό το ποίμα θα φαντάζει προφητικό. Είμαστε λαός, έμπορος στο νου και στην ψυχή. Χρησιμοποιούμε σύμβολα, λέξεις, ιδανικά ωσαν προϊόντα σε υπεραγωρές. Και ως έμποροι που είμαστε φροντίζουμε να διασφαλίζουμε τα προσωπικά συμφέροντά μας.
Η Ελένη του Σεφέρη νομίζω πάει γάντι με κυπριακό, αν δεν κάμνω λάθος ο ποιητής αυτό είχε υπόψη του όταν το έγραψε. Και ακόμα δεν είχε ζήσει το 1974, να δει πόσο προφητικό και σωστό ήταν αυτό είπε.
Μεγάλος πόνος είχε πέσει στην Ελλάδα.
Τόσα κορμιά ριγμένα
στα σαγόνια της θάλασσας στα σαγόνια της γης.
τόσες ψυχές
δοσμένες στις μυλόπετρες, σαν το σιτάρι.
Κι οι ποταμοί φουσκώναν μες στη λάσπη το αίμα
για ένα λινό κυμάτισμα για μια νεφέλη
μιας πεταλούδας τίναγμα το πούπουλο ενός κύκνου
για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη.
Αλλά δυστυχώς όπως είπε κάποιος σοφός το μόνο που μας διδάσκει η ιστορία είναι ότι οι πολιτικοί ποτέ δεν αντλούν μαθήματα από αυτή.
το καλό με την ποίηση είνια ότι πολλές φορές μοιαζει με χρισμό και φυσικα έχει πολλαπλές ερμηνειες!
Ξερει κανείς αν ευσταθεί ότι σε αγώνες στιβου στην Ελλάδα, η Κύπρος πηρε το χρυσο και έπαιξαν την "αιγα την κόκκινη"? (δεκαετίες πριν)
@ stelios
Χαίρομαι για την επανεμφάνιση σου φίλε,
Μέσα από την παρουσίαση που έκανα την Τρίτη το βράδυ στην Έλευση, φάνηκε ακριβώς αυτό που λες ότι λέει ο Ευάνθης Χ’’ Βασιλείου, αν και δεν έχω δει το βιβλίο του.
Τώρα που μου γνωστοποιείς την ύπαρξη του θα σπεύσω να το εξασφαλίσω.
@ Anef_Oriwn
Επιγραμματικά για τις παρατηρήσεις σου:
1. Εκ πρώτης όψεως συμφωνώ με τη διαπίστωση σου. Όμως, θα μπορούσαμε να είχαμε διαφορετικό αποτέλεσμα αν οι τότε ηγέτες μας χειρίζονταν με διαφορετικό και νούσιμο τρόπο τα πράγματα. Τι εννοώ θα εξηγήσω πιο κάτω.
2. Θα συμφωνήσω, λοιπόν, μαζί σου ότι η αριστερά έκανε λάθος όταν στράφηκε στο καθαρό σύνθημα της ένωσης (προϋπήρχε το «αυτοδιάθεση – ένωση» που νομίζω ήταν πιο σωστό).
Θεωρώ την πολιτική της αριστεράς πιο συνετή και πιο ορθολογιστική. Σημειώνω τις επανειλημμένες εκκλήσεις για συνεργασία με τη δεξιά ως ορθή ενέργεια αλλά θεωρώ ως λανθασμένο το γεγονός ότι υποχώρησε και άφησε την ηγεσία του αγώνα στη δεξιά. Και αυτό έγινε όταν ξεκίνησε το δημοψήφισμα από την αριστερά και τελικά όταν εξαγγέλθηκε το εκκλησιαστικό σταμάτησε την εκστρατεία και συντάχθηκε μαζί της.
Αυτή η ενέργεια την εγκλώβισε στη συνέχεια και αναγκάστηκε να συρθεί στα βήματα της δεξιάς υιοθετώντας το αίτημα για «Ένωση και μόνο Ένωση».
Θεωρώ επίσης ότι μέσω της αυτοδιάθεσης θα μπορούσε να εξασφαλιστεί καλύτερο αποτέλεσμα υπό κάποιες προϋποθέσεις, όπως η διατήρηση της συνεργασίας και της επαφής με τους τ/κύπριους.
Οι συνεχείς προειδοποιήσεις των τ/κ ότι δεν αποδέχονταν την ένωση έπρεπε να προβληματίσει και την δεξιά και την αριστερά. Ιδιαίτερα δε την αριστερά που είχε τις γνωστές σχέσεις μαζί τους.
Και δυστυχώς η αριστερά δεν κατάφερε τότε να εξηγήσει στους τ/κύπριους το τι επιδιώκετο, τουλάχιστον από πλευράς αριστεράς.
3. Αποδείχθηκε στο τέλος ότι η ένοπλη δράση δεν απέδωσε τα αναμενόμενα. Και το αποτέλεσμα ήταν η κατάληξη στην ανεξαρτησία.
4. Σε αυτό συμφωνώ πλήρως.
@ Υλάτης
Καλώς όρισες φίλε,
Το ποίημα δεν φαντάζει προφητικό.
Αυτά που λέει ο ποιητής ίσχυαν ανέκαθεν.
Κάποιοι εμπορεύτηκαν και το νου και την ψυχή αυτού του λαού και τον έσυραν στο βάραθρο.
Το πρόβλημα είναι πότε ο λαός αυτός θα κατανοήσει το τι επιδιώκουν οι διάφοροι και θα σκεφτεί με το νουν και όχι την καρδιά και το συναίσθημα…
@ Sceptic Anonymous
Δεν νομίζεις ότι ο λαός αυτός έδωσε τη ψυχή του πολλές φορές για αδειανά πουκάμισα, για νεφέλες και πολλές Ελένες;
mihali an sou einai eykolo mporeis na mou peis kanena tag h titlo gia to video na to kanw search st0 youtube? epeidi den exw pc .. (To espasa) ase..ena drama ..eytyxws koutsa strava vre8ike to iphone... Alla den 3erw den doulevei to link isws an to kanw search na to vrw .. Pes titlo (by the way giati den to kaneis embed?) /////// kati Asxeto/////:....triplo kypriako xastouki stis ellhnikes omades.. Kai sthn hmera ane3artisias. Nomizw oi arxeoi 8a to eklambanan ws kalo iono gia to mellon mas... Ti allo 8elei o xristofias gia na paretisei ta mouskourou8kia kai na proxorisei me 8arros Sto po8ito? :p
Κυριάκο μπορείς να το βρεις με τον τίτλο Ύμνος Κυπριακής Δημοκρατίας (στα ελληνικά).
To brika....
Συγχωράτε μου την αγνοια, αλλά πως μπορεί καποιος να ζητά αυτοδιάθεση και ένωση ταυτόχρονα?
Αυτοδιάθεση σημαίνει να πάρω το δικαίωμα να κάνω ότι θέλω.
Στην προκειμένη περίπτωση να πάρω αυτό το δικαίωμα και μετά να ανακηρύξω την ένωση.
Μιχάλη μου,
κατ' αρχάς θέλω να σου πω ότι προσπάθησα να μπω στο site της "Έλευσις" για να διαβάσω το κείμενο της διάλεξης σου, αλλά μου βγαίνουν κάτι αλαμπουρνέζικα. Θα ξαναπροσπαθήσω.
Μου άρεσε ο κρατικός ύμνος. Θα μπορούσαμε να βάλουμε και στίχους (έστω λίγους ελληνικούς και λίγους τούρκικους) και να προσπαθήσουμε να κάνουμε την Ανεξαρτησία μας βιώσιμη. Όμως, όπως λες κι εσύ, καμιά από τις δυο κοινότητες δεν είχε αποφασίσει να ζήσει ειρηνικά με την άλλη σε ένα ανεξάρτητο κράτος. Η καθεμιά διατηρούσε τα δικά της σχέδια. Μέχρι που την πάθαμε....
Ωραία ακούγετε ο κρατικός ύμνος της Κύπρου ,εγώ δεν ήξερα ότι έχουμε. Από τη στιγμή που δεν ακούστηκε ποτέ πως μπορούμε να λέμε ότι έχουμε ύμνο?Και ποιός τον χαντάκωσε ούτως ώστε να μην ακουστεί ποτέ?
Υ.Γ.
Εκτός και αν μόνο εγώ δεν το γνώριζα ω τι ντροπή.
@ Meropi
Αν έχεις πρόβλημα να διαβάσεις στην ιστοσελίδα της Έλευσης τότε θα πρέπει να πατήσεις το σημείο view και μετά εκεί στο character Encoding να επιλέξεις Greek Windows.
Όντως η μουσική του Ύμνου είναι ωραία.
Κατά πόσον όμως μπορεί πλέον να μπουν λόγια ή όχι δεν νομίζω να εξυπηρετεί τίποτε.
Ίσως όμως, αν καταφέρουμε να λύσουμε το κυπριακό, να τον καθιερώσουν ως τον κρατικό ύμνο.
@ stalamatia
Αν σε παρηγορεί, το 90% των κυπρίων δεν γνωρίζει ότι έχουμε ύμνο.
Παλαιότερα λεγόταν ότι ήταν ένα κομμάτι κλασικής μουσικής και άλλα διάφορα.
Όπως ανάφερα, ο ύμνος γράφτηκε το 1963.
Αμέσως μετά ακολούθησαν οι διακοινοτικές συγκρούσεις και μετά από αυτά η κάθε πλευρά τράβηξε το δρόμο της.
Η μεν καθιέρωσε τον ελληνικό εθνικό ύμνο και η άλλη τον τουρκικό.
Το δε κυπριακό κράτος καθιέρωσε ως ύμνο του κράτους (και όχι ως εθνικό ύμνο όπως προνοούσαν οι συμφωνίες Ζυρίχης) τον ελληνικό.
Η Μερόπη αν γράψει μόνο http://www.elefsis.com.cy/ θα βγει η ιστοσελίδα και μετά πατά πάνω στο Μιχάλη και βγαίνει η διάλεξη. Μόνο που θα τη διβάσω αύριο.
Τελικά μπόρεσα και τη διάβασα τη διάλεξη. Πολύ πολύ ενδιαφέρουσα είναι. Και επιβεβαιώθηκε και μια υποψία που είχα. Ότι ήταν και ο Μακάριος Χίτης. Είχα ήδη μια διαμορφωμένη άποψη πριν διαβάσω το κείμενο της διάλεξης σου, Μιχάλη μου, ότι η επί πολλά χρόνια παραμονή του Μακαρίου στην πολιτική ζωή της Κύπρου ήταν τελικά αρνητική. Τώρα η άποψη μου αυτή, έστω και αν δεν ήταν στις προθέσεις σου, εμπεδώθηκε ακόμη πιο πολύ. Έπρεπε να δοθεί η σκυτάλη στους πολιτικούς που είχαν μεγαλύτερα περιθώρια ελιγμών και δεν περιορίζονταν από θρησκευτικά σχήματα κλπ. Ο Μακάριος δεν άφησε περιθώρια να αναδειχτούν προοδευτικοί (ανεπηρέαστοι από το παρελθόν) πολιτικοί. Έχω την εντύπωση ότι έπρεπε να δώσει αυτός το ΟΚ για να διαμορφωθεί κάποιος πολιτικός σχηματισμός.
Κάθε φορά που διαβάζω τα ιστορικά γεγονότα που μας οδήγησαν σιγά σιγά και ύπουλα στην τραγωδία του 74, μια πικρή γεύση μου μένει. Και να είχαμε μάθει από τα λάθη μας.... Φοβάμαι όμως ότι πολλοί από μας δεν διδαχτήκαμε τίποτε από το παρελθόν μας. Εμμένουμε στην ίδια αδιέξοδη τακτική.
Στο βιβλίο του Ευάνθη Χατζηβασιλείου “Στρατηγικές του Κυπριακού – Η δεκαετία του 1950” (Εκδόσεις Πατάκη 2005), μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει και το Κεφάλαιο V, “Στρατηγικές της Επανάστασης , 1951 - 1958”.
Εκεί λέγονται πράγματα για τη χρησιμότητα του ένοπλου αγώνα (στην Κύπρο) και άλλα τινά σχέση με τη δράση της ΕΟΚΑ, που εδώ και χρόνια (ή από τότε) τα λαλεί η Αριστερά).
Anef_Oriwn
Σάββατο 4/10/2008 – 4:45 μ.μ.
@ Meropi
Ναι, ο Μακάριος ήταν Χίτης. Πληροφοριακά αναφέρω ότι στην πρώτη έκδοση της ταινίας «Μακάριος η Μεγάλη Πορείας», ο Μακάριος το έλεγε. Στη δεύτερη άποψη, κόπηκε.
Ίσως να μπορεί να το πει κάποιος ότι η μακρόχρονη παραμονή του Μακαρίου στην εξουσία ήταν αρνητική. Πρέπει όμως να λάβουμε υπόψη μας ότι μέχρι το ’60 δεν είχαμε πολιτικούς.
Είχαμε κάποιους που ασχολούνταν με την πολιτική και ειδικά για να παίρνουν αξιώματα και θέσεις.
Το μόνο πολιτικό κόμμα με αρχές δεν λογαριαζόταν και θα πρόσεξες φαντάζομαι ότι όσα αναφέρω για το ΚΚΚ ή το ΑΚΕΛ οι περισσότεροι δεν τα ξέρουν.
Ο Μακάριος βρέθηκε εκεί δυνάμει του Οθωμανικού Εθναρχικού τίτλου. Και αυτό δεν συνέβαινε μόνο με αυτόν.
Θα ήταν, νομίζω, καλύτερα να λέγαμε ότι η μακρόχρονη ανάμιξη του παπαδαριού ήταν αρνητική. Διότι τι είχαμε συνέχεια; Αντιπαραθέσεις μεταξύ των ιεραρχών.
Από το 1960 και μετά δεν υπήρχε άλλος δρόμος. Ο εθναρχικός ρόλος της Εκκλησίας δεν ετίθετο υπό αμφισβήτηση από τον απλό λαό. Ήταν η φυσική συνέχεια η εκλογή Μακαρίου στην προεδρεία.
Ο Μακάριος έχει ευθύνες και μάλιστα τεράστιες. Και για μένα, η ασήκωτη ευθύνη του βρίσκεται στο σχεδιασμό και την εφαρμογή του ένοπλου αγώνα αλλά για την επιλογή Γρίβα. Τα άλλα όλα ήταν συνεπακόλουθα αυτής της πολιτικής.
Πολιτικούς σχηματισμούς έκανε ο Μακάριος. Το ΕΔΜΑ, το προοδευτικό κόμμα του Σαμψών, η ΕΔΕΚ, αργότερα το ΔΗΚΟ. Ήταν δικά του δημιουργήματα για να στηρίζουν την πολιτική του.
Πικρή γεύση αγαπητή μου Μερόπη μένει σε όλους όσοι βλέπουν την ιστορία κατάματα, χωρίς παρωπίδες και σκοπιμότητες.
Και δυστυχώς η κυπριακή ιστορία όχι μόνο μας πικραίνει αλλά και μας πληγώνει.
Και εξακολουθεί να μας πληγώνει, όταν βλέπουμε κάποιους να μην έχουν διδαχθεί τίποτε απ’ όσα έγιναν…
@ Anef_Oriwn
Το συγκεκριμένο βιβλίο δεν το έχω υπόψη μου. Φαίνεται όμως ότι τολμά να κάνει μιαν ενδοσκόπηση.
Δεν έχει σχέση αν λέει όσα έλεγε τόσα χρόνια η αριστερά.
Σχέση έχει να είναι κοντά, όσο πιο πολύ γίνεται, στην πραγματικότητα.
Διότι για μένα το ζητούμενο δεν είναι να δικαιωθεί η μια ή η άλλη πλευρά αλλά να δούμε και να βρούμε την αλήθεια και την πραγματικότητα.
@ Μιχάλης,
Είναι και ζήτημα δικαίωσης (για την Αριστερά) γιατί για δεκάδες χρόνια (και μέχρι και σήμερα ακόμα) τα μέλη και οι οπαδοί της κατηγορήθηκαν αδίκως και κατασυκοφαντήθηκαν (ως προδότες, ανθέλληνες, απάτριδες και πολλά άλλα) για τις πολιτικές επιλογές και πράξεις τους.
Anef_Oriwn
Κυριακή 5/10/2008 – 2:19 μ.μ.
Άνευ,
Από αυτή την άποψη έχει δίκαιο.
Περνούσα και είπα να πω ένα γειά. :)))
Γεια!!! :-)
-Η ανυπαρξία πολιτικής από πλευράς μας δεν μετρά.
Το ότι τα κάναμε μαντάρα επίσης δεν μετρά.
Δεν μετρά ότι ο καθένας θα φρόντιζε να διασφαλίσει τα συμφέροντα του.
Κι ύστερα περιμένουμε να μας πάρουν και στα σοβαρά.-
Μιχάλη, ανέκαθεν μετρούσε περισσότερο ότι εμείς ήμασταν τα 'αθώα θύματα των οποίων τα δικαιώματα ποδοπατήθηκαν στη διεθνή πολιτική σκακιέρα' και εθελοτυφλούσαμε έτσι μπροστά στα δικά μας λάθη. Το τραγικό στην υπόθεση είναι ότι σχεδόν πενήντα χρόνια μετά, πολλοί από την πολιτική μας ηγεσία (κι όχι μόνο) σκέφτονται(;) κι ενεργούν κατά παρόμοιο τρόπο. Παρακολούθησα τις συζητήσεις για τον παράγοντα της τουρκοκυπριακής μειονότητας, ο οποίος αγνοήθηκε τελείως από την ΕΟΚΑ. Έμεινα έκπληκτη με την υπομονή σου να κτυπάς σε θύρες κλειστές που πολύ πιθανόν ούτε τον κώδωνα δεν ακούν ή δε θέλουν ν΄ακούν. Αν για ένα τέτοιο ιστορικό και αναμφισβήτητο γεγονός χρειάζεται μια τόσο μακροσκελέστατη συζήτηση για να καταλήξουμε σε μία ημικατεψυγμένη αποδοχή ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ, αναρωτιέμαι ΠΩΣ περιμένουμε να φτάσουν οι κ.κ. Χριστόφιας και Ταλάτ σε συμφωνία και ειδικά πΟτε...Έχουμε μεγάλη απόσταση ακόμα να διανύσουμε και δύσβατη, ελπίζω να είμαστε καλύτερα εξοπλισμένοι αυτή τη φορά και να μη ρίχνουμε από μόνοι μας επιπλέον λιθάρια καθ΄οδόν.
Υ.Γ. Γνώριζα για την ύπαρξη του εθνικού μας ύμνου, αλλά πρώτη φορά τον άκουσα και ομολογώ ότι με εξέπληξε θετικά.
Αγαπητή Λεμέσια
Καταρχήν σε καλωσορίζω στο ιστολόγιο μου.
Δυστυχώς πολλοί το κυπριακό το αντιμετώπισαν και το αντιμετωπίζουν με παιδιάστικη (πολιτική) αφέλεια.
Το μεγάλο μας πρόβλημα είναι ότι βλέπουμε το θέμα εντελώς συναισθηματικά.
Ναι, έχουμε δίκαιο. Αυτό δεν αρκεί.
Αρνούμαστε πεισματικά να δούμε ότι ο καθένας θεωρεί ότι έχει δίκαιο η δική του πλευρά.
Αρνούμαστε να μπούμε στη θέση των άλλων και να σκεφτούμε πως θα αντιδρούσαμε εμείς σε κάποιες περιπτώσεις, αν οι άλλοι μας έκαναν ότι εμείς θέλαμε να κάνουμε.
Και αυτό για να υπολογίσουμε τον τρόπο αντίδρασης τους.
Ο politispittas έγραψε ένα κείμενο πάνω σε αυτό, αντιστρέφοντας τους όρους, βάζοντας εμάς στη θέση των τ/κυπρίων, βάζοντας την Τουρκία στη θέση της Ελλάδας και τους τ/κύπριους (που υποθετικά ήταν πλειοψηφία) να αγωνίζονται για ένωση με την Τουρκία.
Δυστυχώς ελάχιστοι κατανόησαν το τι ήθελε να πει ο Γιώργος.
Και δυστυχώς και σήμερα πολλοί σκέφτονται ακόμα με τον ίδιο τρόπο.
Το πρόβλημα που προέκυψε με τη Ζυρίχη δεν ήταν ότι ήταν ένα δοτό σύνταγμα κλπ.
Το πρόβλημα είναι ότι τόσο οι ε/κύπριοι όσο και οι τ/κύπριοι θεώρησαν τη Ζυρίχη σαν σταθμό!
Οι μεν για την ένωση και οι δε για την διχοτόμηση.
Σήμερα, οι ίδιοι κύκλοι και στις δύο πλευρές αρνούνται να δεχτούν ένα συνεταιρικό κράτος.
Οι μεν το θέλουν καθαρά ελληνικό οι δε το μισό τουρκικό.
Με τέτοια μυαλά δεν μπορούμε να πάμε μπροστά.
Το άλλο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε είναι ότι, εκτός του ότι αρνούμαστε να δούμε τις πραγματικότητες, αρνούμαστε να αναγνωρίσουμε τα λάθη μας.
Και από τη στιγμή που αρνούμαστε αυτό το ζήτημα, αρνούμαστε τον παιδευτικό ρόλο της ιστορίας.
Η κάθε πλευρά ζει με τα σύνδρομα της. Και αυτά τα σύνδρομα συμπίπτουν ως προς το ότι η κάθε πλευρά θεωρεί τον εαυτό της αδικημένο και ότι για την αδικία που υφίσταται ευθύνεται η άλλη πλευρά.
Όλα αυτά μπορεί να δείξουν στον καθένα πόσο δύσκολο είναι το κυπριακό (άφησα έξω τις άλλες πτυχές) και πόση μεγάλη προσπάθεια χρειάζεται για να βρούμε λύση.
Έχεις δίκαιο, έχουμε ακόμα μεγάλη απόσταση ακόμα να διανύσουμε…
Υ.Γ. Κι εμένα με εξέπληξε ευχάριστα ο κρατικός (και όχι εθνικός) ύμνος της Κύπρου. Και είναι κρίμα που δεν υιοθετήθηκε.
Έχεις δίκιο, ο κρατικός ύμνος.
Υ.Γ. Σε διεθνείς αναφορές (για όλες τις χώρες) αποκαλείται 'εθνικός ύμνος', national anthem - κι ας μην είναι πάντα αντικειμενική η ονομασία - με την έννοια του κρατικού ύμνου.
Δημοσίευση σχολίου