Αντί δικού μου κειμένου, επέλεξα σήμερα να δημοσιεύσω ένα άρθρο της συναδέλφου μου Άννας Δημητρίου που αφορά το θέμα των αγνοουμένων.
Το κείμενο αυτό μεταδόθηκε από τον ΆΣΤΡΑ το Σάββατο και την Κυριακή στις 11 και κάτι πριν το μεσημέρι στην εκπομπή «Άλλα Λόγια».
* * *
Ο Αττίλα Ολκάτς, οι κύπριοι αγνοούμενοι και η μοίρα μας...
Και μετά το ΜΠΑΜ η ηρεμία.
Ο σάλος που προκάλεσε η κυνική
ομολογία του τούρκου ηθοποιού Αττίλα Ολκάτς για τη δολοφονία 10 ε/κυπρίων κράτησε μέρες πολλές.
Όπως όλα όμως τα θέματα άρχισε και αυτό να ξεθωριάζει.
Τουλάχιστον για τους πολιτικούς, ή μάλλον καλύτερα για αυτούς τους πολιτικούς οι
οποίοι θέλησαν να το αξιοποιήσουν ως άλλη μια ευκαιρία παρέλασης από τα μέσα, και ειδικά τα τηλεοπτικά.
Γιατί, για αυτούς που πραγματικά υπέφεραν και συνεχίζουν να υποφέρουν από το δράμα της αγωνίας για την τύχη των δικών τους προσώπων, τα πράγματα δεν είναι εύκολα...
Στο πρόσωπο του 19χρονου στρατιώτη, τον οποίο ωμά παραδέχθηκε ότι δολοφόνησε με μια σφαίρα στο μέτωπο ο τούρκος ηθοποιός, θα βλέπουν πάντα τα πρόσωπα των δικών τους ανθρώπων, για τους οποίους κανείς ποτέ δεν τους ενημέρωσε για το τι έχουν γίνει.
Στην Κύπρο, το αίτημα για πολιτική αξιοποίηση της μαρτυρίας σε διεθνή δικαστήρια έγινε αποδεκτό. Στην δε Τουρκία, ο Αττίλα Ολγκάτς συνταξιοδοτήθηκε σε χρόνο ρεκόρ. Αυτό ωστόσο δεν φαίνεται να τον γλυτώνει από την εισαγγελική έρευνα που ξεκίνησε σε βάρος του...
Στον απόηχο της υπόθεσης και βλέποντας τα πράγματα λίγο πιο ψύχραιμα, δεν μπορώ παρά να πω ότι, για μένα τουλάχιστον, προκύπτουν ερωτήματα.
Και εξηγούμαι...
Παρά τις αγωνιώδεις προσπάθειες του να αυτοδιαψευστεί ο Αττίλα Ολκάτς είχε
ομολογήσει τις φρικτές του πράξεις και στο παρελθόν. Αυτό τουλάχιστον προκύπτει μέσα την μαρτυρία του έλληνα πρώην στρατηγού που υπηρέτησε στο προξενείο της Σμύρνης, αλλά και την δημοσιοποίηση των ίδιων γεγονότων μέσα και από την γνωστή
εκπομπή Φάκελοι του Αλέξη Παπαχελά πριν από 2 χρόνια. Για τα ίδια γεγονότα μάλιστα, όπως έγινε γνωστό, ήταν άμεσα ενήμεροι και κύπριοι βουλευτές, μέλη της αρμόδιας κοινοβουλευτικής επιτροπής.
Ωστόσο, ούτε το ένα ούτε το άλλο, είχε αξιοποιηθεί ποτέ από τις εκάστοτε κυβερνήσεις. Γιατί?
Η μαρτυρία ομολογία επανέφερε πάντως δυναμικά το όλο θέμα των αγνοουμένων μας.
Πόσος όμως ήταν πραγματικά ο αριθμός τους, και γιατί αυτό το γραφικό ίσως πια 1619 παραμένει αμετάβλητο ή ανεξήγητο παρά τις όποιες ταυτοποιήσεις λειψάνων?
Την ίδια ώρα δεν μπορώ παρά να διερωτηθώ... Τι γίνεται και με τους τ/κ αγνοούμενους? Είναι βέβαια και η απραξία από πλευράς της ελληνικής κυβέρνησης.
Και ενώ οι σκέψεις αυτές προβληματίζουν, είναι και το άλλο. Μέσα στην κριτική κατά του ψευδοκράτους για καθυστέρηση των εργασιών της ΔΕΑ στην εκταφή λειψάνων
γίνεται γνωστό ότι κράτος και πολιτεία γνωρίζουν εδώ και 35 χρόνια την ύπαρξη
μαζικών τάφων σε 2 τουλάχιστον τοποθεσίες στο κοιμητήριο Κωνσταντίνου και
Ελένης και στη Λακατάμεια αλλά δεν προχωρούν σε εκταφές.
Πολλοί από εμάς, οι νεότεροι, δεν ζήσαμε τις τραγικές στιγμές του τόπου μας. Τα όσα
ξέρουμε, τα διδαχθήκαμε μέσα από τα βιβλία και τα σχολεία μας.
Και σε μένα, η ηλικία δεν επιτρέπει να έχω ιδίαν άποψη για τα όσα έγινα την περίοδο της εισβολής του πραξικοπήματος, ή ακόμα πιο πίσω την περίοδο του 63-64.
Και εγώ όμως έχω στην οικογένεια μου έναν αγνοούμενο. Ένα θείο που δεν γνώρισα ποτέ, την ύπαρξη του οποίου δεν σταματά ωστόσο να μου θυμίζει ο δίδυμος αδελφός του, που κατάφερε και γλύτωσε.
Ένα θείο για τον οποίο ακούσαμε χίλια μύρια σενάρια -ακόμα και μέχρι πρόσφατα-, και για τον οποίο η μακαρίτισσα η μάνα του ήταν έτοιμη να πάει κρυφά μέχρι την Τουρκία να τον αναζητήσει.
Ο πόνος όμως δεν κάνει διακρίσεις. Είμαι βέβαιη ότι τις ίδιες χαρακιές, την ίδια απελπισία και το ίδιο βάρος προκαλεί σε όλους όσους έχουν αισθήματα.
Βλέποντας τον τούρκο ηθοποιό να ομολογεί ωμά την διάπραξη των φόνων, θύμωσα. Ομολογώ όμως , όσο και αν ξέρω ότι αυτό ακούγεται ψυχρό, ότι δεν σοκαρίστηκα.
Αυτό που γινόταν τότε σκέφτηκα, ήταν πόλεμος, και στον πόλεμο όσο και αν υπάρχουν κανόνες, δύσκολα τηρούνται.
Και σε αυτό, όπως και στον πόνο, δεν υπάρχουν εξαιρέσεις.
Και, για να μην ξεχνιόμαστε...
θηριωδίες σίγουρα έγιναν από τις όλες τις πλευρές...
Η ομολογία Ολκάτς έχει όμως και τη θετική της πλευρά. Πέραν της όποιας πολιτικής
αξιοποίησης της, θετικό είναι και το σοκ που προκάλεσε σε αυτή την ίδια την Τουρκία αλλά και η κατακραυγή που ακολούθησε της ομολογίας Ολκάτς.
Ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να γίνει κατανοητό στην τουρκική κοινή γνώμη
ότι η εισβολή δεν ήταν η ειρηνευτική επιχείρηση που επικαλείται η Άγκυρα, αλλά ένας πόλεμος με ακρότητες και βαρβαρότητες...
Είναι όμως την ίδια ώρα μια εξίσου πρώτης τάξεως ευκαιρία και για εμάς... είναι ώρα να δεχθούμε και εμείς τις ακρότητες που μας αναλογούν .
Να τις μιλήσουμε, να τις εμπεδώσουμε, και να δεχθούμε ότι λάθη έγιναν και από τις δύο πλευρές στην πάροδο του χρόνου.
Ο πόνος ήταν κοινός και τον βίωσαν όλοι. Να μάθουμε από τα λάθη αυτά και να μην τα επαναλάβουμε.
Αυτός ο τόπος είναι πολύ μικρός για να είναι χωρισμένος και χρόνια τώρα περιμένει
τη λύτρωση.
* * *
Πιστεύω ότι η συγγραφέας του κειμένου θέτει καίρια ερωτήματα και προβληματισμούς.
Είναι μια ψύχραιμη ματιά (και εν πολλοίς αντικειμενική) στο μεγάλο θέμα των αγνοουμένων.
Δεν παραλείπει να αναφερθεί και στους αγνοούμενους της άλλης πλευράς. Και αυτό είναι επίσης σημαντικό.
Τα ερωτήματα είναι εκεί και περιμένουν απάντηση από τον κάθε αρμόδιο που χειριζόταν και χειρίζεται το θέμα των αγνοουμένων όλα αυτά τα χρόνια.
Τα ερωτήματα στρέφονται βεβαίως και προς την Επιτροπή Συγγενών Αγνοουμένων.
Όπως και η ίδια σημειώνει, τις ίδιες μαρτυρίες αλλά και παρόμοιες είχαμε και στο παρελθόν.
Προσθέτω: γιατί κάναμε ότι ξαφνιαστήκαμε;
Γιατί αναγάγαμε ξαφνικά αυτό το θέμα σε κύριο, όταν και πριν χρόνια βρεθήκαμε μπροστά σε παρόμοιες ομολογίες;
Γιατί είναι έντονη (σε μένα) η εντύπωση ότι υποκρινόμαστε για μια ακόμα φορά;
Ένα άλλο σημαντικό θέμα είναι ο αριθμός των αγνοουμένων. Είναι πράγματι 1619;
Πάντως σε μια συνέντευξη του στην τηλεόραση του ΡΙΚ ο Γ. Μάτσης είχε πει ότι ο αριθμός αυτός είναι δική του εφεύρεση, δηλαδή δεν ήταν τόσοι οι αγνοούμενοι.
Έβαλαν αυτό τον αριθμό για να ακούγεται… ωραία!
Έγιναν εκταφές. Έγιναν ταυτοποιήσεις. Γιατί ο αριθμός παραμένει ο ίδιος;
Και το κυριότερο: Οι αρμόδιοι γνώριζαν ότι ένας αριθμός αγνοουμένων ήταν νεκροί;
Φαίνεται ότι γνώριζαν.
Γιατί άφηναν τις οικογένειες τους να ζουν στο σκοτάδι και στην αγωνία;
Γιατί συντηρούσαν μια ψεύτικη εικόνα;
Ισχύει εδώ η ρήση "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα;" 
13 σχόλια:
Μιχάλη,
ξέρεις πόσες φορές ξεκίνησα να γράφω για τη Σεβγκιούλ Ουλουντάγκ και δεν μπόρεσα να ολοκληρώσω το κείμενο; Αμέτρητες. Δεν μπορώ ν'ασχολούμαι με φονικά. Όμως κάποιος πρέπει να αναλάβει σοβαρά επιτέλους αυτή την υπόθεση. Η Σεβγκιούλ βοήθησε πολλές οικογένειες και στις δύο πλευρές για την εξακρίβωση των αγνοουμένων τους. Μαζί με τον Αγκαστινιώτη και τον Παράσχο. Αυτό είναι και το πιο σωστό πλαίσιο. Πέρα από πολιτικές σκοπιμότητες, συνθηματολογίες και αριθμούς. Χρόνια ολόκληρα διηγούνταν παπάδες, νεκροθάφτες κι πολλοί άλλοι μάρτυρες για αγνοούμενους τους οποίους έθαψαν στις ελεύθερες(!) περιοχές και κανένας δεν έκανε τίποτα.
Έχω επίσης ένα θείο αγνοούμενο. Η (μακαρίτισσα) μητέρα του κάθε φορά που διαφαινόταν ελπίδα στον ορίζοντα για λύση του κυπριακού, τού αγόραζε καινούρια ρούχα και τα πρόσθετε στην παλιά του γκαρνταρόμπα μαζί με τις ναφθαλίνες και τις λεβάντες. Απορώ πώς μπορούν τόσα χρόνια οι διάφορες "υπηρεσίες" να παίζουν με το δράμα τόσων οικογενειών...
Αγαπητή Λεμέσια
Η προσφορά της Σεβγκιούλ αλλά και των άλλων που αναφέρεις είναι πολύτιμη.
Διαβάζω κάθε Κυριακή τα άρθρα της και πρέπει να σημειώσουμε ότι αποδεικνύει ότι έγνοια της είναι η διακρίβωση της τύχης των αγνοουμένων ανεξάρτητα αν είναι ε/κ ή τ/κ.
Επισημαίνω ότι κατά καιρούς ασχολήθηκαν και άλλοι αλλά όχι με τον ίδιο τρόπο και στόχο. Αυτοί περιορίζονταν μόνο στους ε/κ και η προσπάθεια τους είχε σκοπιμότητες οι οποίες εντάσσονται στο πλαίσιο των όσων αναφέρω στην ανάρτηση μου.
Ελπίζω μόνο, η υποκρισία που υπάρχει σε αυτό το θέμα να τερματιστεί σύντομα. Το θέμα αυτό δεν προσφέρεται για προς πολιτική ή «εθνική» εκμετάλλευση.
Το περιστατικό που αναφέρεις (ή άλλα παρόμοια) δεν συμβαίνει μόνο στο δικό σου περιβάλλον.
Ακόμα χειρότερη όμως υπήρξε η εκμετάλλευση από επιτήδειους που έπαιρναν λεφτά από οικογένειες αγνοουμένων για να τους δώσουν δήθεν πληροφορίες.
Πάντως δεν ξέρω ποια είναι η δική σου γνώμη, αλλά εγώ πιστεύω ότι σήμερα δεν υπάρχουν ζωντανοί αγνοούμενοι.
Κάθε φορά που διαβάζω τέτοια κείμενα, ένας κόμπος στο λαιμό κάθεται και αργεί να φύγει. Την τελευταία μέρα πριν την εισβολή του Αττίλα πήγαμε για θαλάσσιο μπάνιο στην παραλία "5 μίλι" της Κερύνειας, όπου τα χαράματα αποβιβάστηκαν οι πρώτες Τούρκικες στρατιωτικές δυνάμεις. Εκεί έμενε η οικογένεια ενός μακρινού μου θείου (εξαδέλφου της μητέρας μου). Είδαμε το θείο, θεία, εξαδέλφη, συνομιλήσαμε μαζί τους. Ήταν η τελευταία φορά. Χάθηκαν, θεωρούνται αγνοούμενοι σήμερα. Έζησαν τα δυο αγόρια της οικογένειας που τότε υπηρετούσαν τη στρατιωτική τους θητεία και έλειπαν από το σπίτι. Η απώλεια αυτής της οικογένειας παραμένει πάντα ένα αγκάθι στην καρδιά μας. Είναι καιρός να βγουν όλα στο φως, ένθεν και ένθεν. Είναι φανερό ότι σήμερα δεν υπάρχουν ζωντανοί αγνοούμενοι, ας μας πουν όμως τι ακριβώς τους συνέβη. Τουλάχιστον αυτό.
Μερόπη,
Τελικά φαίνεται ότι δεν υπάρχει οικογένεια σε τούτο τον τόπο που να μην έχει επηρεαστεί από αυτή την κατάσταση.
Συμφωνώ μαζί σου και αυτό τονίζω, ότι είναι καιρός να τελειώσουν τα ψέματα.
Να πούνε την αλήθεια στον κόσμο.
Όσοι δεν έχουν δικό τους αγνοούμενο, ίσως δεν ξέρουν τι σημαίνει αυτό το πράγμα.
Πόσο πόνο προκαλεί, πόσα ψυχολογικά και άλλα προβλήματα.
Μεγάλωσαν παιδάκια που δεν γνώρισαν τον πατέρα (κυρίως) και στο σχολείο ήταν πασίγνωστο ότι ήταν τα παιδιά κάποιου αγνοούμενου.
Το τραγικό είναι ότι κάποιοι γνώριζαν ότι στην πραγματικότητα τα παιδιά αυτά ήταν ορφανά.
Τους συντηρούσαν όμως μια ψεύτικη ελπίδα.
Αυτό δεν είναι εγκληματικό;
Όταν πάω Κύπρο και έρχετε από το σπίτι ο πεθερός της ξαδέλφης μου ξέρεις τι με ρωτά κάθε φορά?
Κόρη μου στη Ελλάδα τι λένε για τους αγνοούμενους?Εχασε το παλλικάρι του ,μέχρι τώρα αγνοείτε.Τι να πεις σε αυτόν τον γέρο άνθρωπο που λέει ο Μιχάλης μου και πιστεύει ότι μπορεί να είναι στην Τουρκία παντρεμένος και να έχει και μωρά και περιμένει να γυρίσει κοντά του με την γυναίκα του και τα μωρά που θα έχει αποκτήσει.
Φτιάχνουν σενάρια μονοι τους τα γερόντια γιατί κανένας δεν έχει τα κότσια να βγει και να πει τι έγινε.
Τραγικότατο το θέμα των αγνοούμενων τραγικοί και οι συγγενείς τους. Πρωταρχική σημασία έχει (κατά τη γνώμη μου) πέραν από τη διακρίβωση της τύχης τους (που σιγά σιγά με τις ταυτοποιήσεις γίνεται πράξη) είναι και η διασαφήνιση των συνθηκών κάτω από τις οποίες χάθηκε έκαστος ένας, ούτως ώστε να καταγράφει και η προσωπική ιστορία του.
******
Μιχάλη,
Στην σημερινή (κυπριακή) “Καθημερινή”, υπάρχει ένα άρθρο με την ιστορία των 5 αγνοουμένων που φαίνονται στη δεύτερη φωτογραφία της ανάρτησης σου.
Anef_Oriwn
Κυριακή 8/2/2009 – 9:27 μ.μ.
@ stalamatia
Ποιοι και πότε θα πληρώσουν γι αυτές όλες τις ψεύτικες ελπίδες;
Οι ίδιοι οι συγγενείς των αγνοουμένων πότε θα ζητήσουν ευθύνες για τον πόνο και την ελπίδα που συντηρούσαν κάποιοι σκόπιμα;
@ Anef_Oriwn
Είδα το άρθρο.
Το σύνθημα της διακρίβωση της τύχης των αγνοουμένων το ακούμε για 35 χρόνια.
Ευτυχώς οι ταυτοποιήσεις άρχισαν να αποδίδουν σε κάποιο βαθμό, απαντώντας μερικά ερωτήματα και κυρίως το τι έγιναν αυτοί οι άνθρωποι.
Απομένει να ξεκαθαρίσει το πώς…
Το πιο αισχρό, το πιο χυδαίο από όλα είναι το σκληρό πολιτικό πόκερ που παίχτηκε για χρόνια και χρόνια πάνω στους αγνοούμενους και τους δικούς τους.
Λαμπρό παράδειγμα πολιτικού κυνισμού και απόλυτου αμοραλισμού από τους επαγγελματίες καριερίστες του "επαγγέλματος Κυπριακό".
Δεν είμαι τόσο περίεργος με το τι θα γίνει αν υπάρξει Λύση. Πιστεύω πως θα βρεθούν οι τρόποι για να δουλέψει.
Είμαι περιέργος για το τι θα γίνει αν ΔΕΝ υπάρξει και πάλι Λύση, αν η διαδικασία αποδειχθεί άγονη ή αν το Σχέδιο δεν γίνει δεκτό από την μία (την όποια) πλευρά. Από τις λίγες φορές που δεν θέλω να ικανοποιηθεί η περιέργειά μου.
Το θέμα των αγνοουμένων έτυχε πλήρης εκμετάλλευσης και σκληρότητας, παρόλες τις φανφάρες, απ΄όλες ανεξαιρέτως τις κυβερνήσεις. Τώρα αφιερώνονται ολόκληρα προγράμματα με περιγραφές για το πως ήταν οι σκελετοί που βρίσκουν στους τάφους, πόσες σφαίρες είχαν στο κεφάλι κλπ. Δεν χωρά ο νους μου τόση σκληρότητα και απάνθρωπη μεταχείριση του όλου θέματος, από εμάς τους ίδιους... Δεν φτάνει που δεν είπαμε ποτέ την αλήθεια στους ηλικιωμένους - όσους έμειναν - γονείς, τώρα τους τρέφουμε και τη φαντασία τους με εικόνες φρίκης... Πόσο ανέντιμοι όλοι πράγματι.
Μιχάλη,
ούτ' εγώ πιστεύω ότι υπάρχουν ζωντανοί αγνοούμενοι. Ο λόγος που σου γράφω πάλι σε αυτή την ανάρτηση όμως, είναι γιατί έμεινα έκθαμβη με το μειωμένο ενδιαφέρον που αντανακλάται στον αριθμό των σχολίων. Το γεγονός ότι ζεις κι εργάζεσαι στην Κύπρο (ως δημοσιογράφος μάλιστα) κι ότι γράφεις επώνυμα σε αυτό το ιστολόγιο θα έπρεπε να συμβάλει σε μία συζήτηση άνω των 100 σχολίων τουλάχιστον. Ένα από τα πιο σοβαρά θέματα του πρόσφατου, αιματηρού μας παρελθόντος είναι αυτό των αγνοουμένων. Τόση αδιαφορία πια; Και μετά απορούμε με την επιθετική συμπεριφορά βουλευτού εναντίον της διευθύντριας του εγκλωβισμένου σχολείου. Φαίνεται ότι ο πολιτικός και κοινωνικός περίγυρος ανέχεται αδιαμαρτύρητα αυτά τα φαινόμενα. Ειλικρινά, μερικές φορές χαίρομαι που δε ζω στην Κύπρο. Δεν ξέρω αν θα άντεχα τόση νάρκωση κι απάθεια γύρω μου.
Μια πολύ απογοητευμένη Λεμέσια της Διασποράς. Συγχωρέστε με.
@ politispittas
Είτε υπάρξει είτε δεν υπάρξει λύση (που το απεύχομαι) το θέμα αυτό πρέπει να ξεκαθαρίσει.
Η Τουρκία πρέπει να συνεργαστεί σε αυτό το ανθρωπιστικό θέμα και να δώσει όλες τις πληροφορίες.
Το ίδιο και οι αρμόδιες υπηρεσίες της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Όσον αφορά την περιέργεια σου, οι επαγγελματίες του κυπριακού φοβούμαι ότι δεν θα εκλείψουν…
@ ruth_less
Σε χαιρετώ,
Συμφωνώ και επαυξάνω.
Και δυστυχώς σε αυτή την περίπτωση, η αποκλειστική ευθύνη βαραίνει τους συναδέλφους μου δημοσιογράφους που πραγματικά μερικοί αφηνίασαν με το θέμα αυτό.
Τα πάντα θυσία στο βωμό της τηλεθέασης, δυστυχώς.
Και ας μου λέγανε κάποιοι συνάδελφοι προχθές ότι οι αντιρρήσεις μου στην προβολή αυτού του θέματος ήταν χωρίς περιεχόμενο…
Λεμέσια
Έμαθα πάντα να γράφω και να υπογράφω. Να μη χρησιμοποιώ ψευδώνυμα.
Δεν είμαι από αυτούς που φοβούνται να πούνε τη γνώμη τους ή την άποψη τους επώνυμα.
Δυστυχώς όμως φαίνεται ότι μερικοί λαλίστατοι φίλοι, έχουν τη δυνατότητα να μιλάνε και να λένε πολλά όταν συζητούνται γενικά θέματα.
Όταν είναι συγκεκριμένο το θέμα, δεν ξέρω γιατί, κάπου δένεται η γλώσσα κάποιων.
Ειλικρινά δεν ξέρω αν πρόκειται για αδιαφορία, για άγνοια ή για φόβο να συζητούνται τέτοια θέματα.
Πάντως θα πρέπει να πω ότι από αυτό το ιστολόγιο περνούν περίπου 500 άνθρωποι την εβδομάδα.
Παρακολουθούν τι γράφεται εδώ.
Ελάχιστοι συμμετέχουν στη δημόσια συζήτηση και παρατηρώ ότι κάποιοι επιδιώκουν την προσωπική ανταλλαγή απόψεων μέσω μηνυμάτων παρά τη δημόσιο συζήτηση.
Δεν ξέρω γιατί.
Κατανοώ τους προβληματισμούς σου και δεν νομίζω να βρίσκονται μακριά από μια σχετική πραγματικότητα.
Στην Κύπρο ακόμα φοβούμαστε να μιλήσουμε.
Είναι κι αυτό ένα κατάλοιπο που πέρασε (φαίνεται) και ριζώθηκε στο DNA μας.
Αρκεί να σου πω ότι κάποιοι κοντινοί μου άνθρωποι συνομήλικοι αλλά και μεγαλύτεροι με ρωτούν πολλές φορές αν δεν φοβούμαι και λέω όσα λέω.
Αυτό λέει πολλά…
Ωστόσο, αισθάνομαι τυχερός που ζω στην Κύπρο. Και έτυχε να ζήσω σημαντικές πτυχές της ιστορίας της…
Δημοσίευση σχολίου