Α. ΑΝΟΙΓΕΙ Ο ΛΙΜΝΙΤΗΣ Β. ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΙΣΜΕΤ ΒΕΧΙΤ ΓΚΙΟΥΝΕΙ

Το άνοιγμα του Λιμνίτη είναι πλέον θέμα ημερών.
Χριστόφιας και Ταλάτ συμφώνησαν χθες (26 Ιουνίου) τη διάνοιξη του οδοφράγματος μετά από πολλές συζητήσεις που έγιναν, χωρίς να λείψουν και οι κόντρες.

Για σκοπούς ιστορίας αναδημοσιεύω το κείμενο της συμφωνίας.

1. Οι δύο ηγέτες αποφάσισαν να προχωρήσουν με το άνοιγμα του οδοφράγματος του Λιμνίτη, υπό τους κανόνες που ισχύουν και στα υπάρχοντα οδοφράγματα.

2. Μέσα στο πλαίσιο της συμφωνίας, υπογραμμίζεται ο ρόλος της ΟΥΝΦΙΚΥΠ.

3. Τα άτομα που περνούν από το οδόφραγμα και επιθυμούν να επισκεφθούν τα Κόκκινα, θα συνοδεύονται από την ΟΥΝΦΙΚΥΠ. Αυτές οι επισκέψεις θα πραγματοποιούνται με μικρά λεωφορεία κάθε Τετάρτη, Σάββατο και Κυριακή. Η τ/κ πλευρά μπορεί να αιτηθεί συνοδεία της ΟΥΝΦΙΚΥΠ για ακόμη ένα ή δύο λεωφορεία την εβδομάδα.

4. Θα γίνεται μεταφορά λογικών ποσοτήτων φαγητού και νερού και άλλων προμηθειών, μη στρατιωτικής φύσης, στα Κόκκινα με τη συνοδεία της ΟΥΝΦΙΚΥΠ.

5. Τα Κόκκινα θα ενωθούν με το πλησιέστερο ηλεκτρικό δίκτυο πριν το άνοιγμα του οδοφράγματος.

6. Ανθρωπιστικά θέματα: Τα ασθενοφόρα θα είναι σε θέση να μεταβαίνουν στα Κόκκινα για μεταφορά ασθενών. Θα εφαρμόζονται οι κανόνες που διέπουν τη διέλευση των ασθενοφόρων από τα οδοφράγματα. Αντίστοιχα, τα ε/κ ασθενοφόρα θα διασχίζουν το οδόφραγμα από την αντίθετη κατεύθυνση για τα νοσοκομεία της Λευκωσίας. Σε περιπτώσεις πυρκαγιάς, τ/κ πυροσβεστικά οχήματα και υδροφόρες θα μεταβαίνουν στα Κόκκινα.

7. Θα υπάρχουν αμοιβαίες διευθετήσεις από καιρού εις καιρό για συγκεκριμένες εκδηλώσεις διαμέσου αυτού και άλλων οδοφραγμάτων.

Στη φωτογραφία σημειώνεται με βαθύ μπλε χρώμα η διαδρομή που κάνει κάποιος για να πάει από τον Πύργο Τυλληρίας στην Λευκωσία και το αντίθετο.

Με άσπρο χρώμα σημειώνεται η διαδρομή μέσω του οδοφράγματος.

Σαφέστατα πρόκειται για με πάρα πολύ θετική εξέλιξη.
Αυτό δεν σημαίνει, βέβαια, ότι το οδόφραγμα θα ανοίξει αύριο. Όπως έγινε γνωστό θα χρειαστούν περίπου 4 μήνες για να διεκπεραιωθούν οι εργασίες στην περιοχή.

Κατά τη δική μου άποψη το άνοιγμα του Λιμνίτη συνιστά άλλη μια ήττα του τουρκικού στρατού, διότι τα αιτήματα του δεν έγιναν αποδεχτά. Όπως δεν έγιναν αποδεχτά και τα αιτήματα του τουρκικού στρατού για τη Λήδρας.
Το γιατί δεν νομίζω να χρειάζεται να το εξηγήσω, αφού μια ανάγνωση της συμφωνίας και μια σύγκριση με τα αρχικά αιτήματα δείχνουν ξεκάθαρα ότι σημειώθηκε υποχώρηση του στρατού.

Από την άλλη δείχνει ξεκάθαρα τη διαφορά απόψεων μεταξύ της τουρκικής κυβέρνησης και του στρατού σε πολλά ζητήματα.
Είναι μια άλλη ένδειξη ότι η τουρκική πολιτική δεν έχει μια και μόνη ανάγνωση.

Θεωρώ επίσης θετικό ότι την εξέλιξη χαιρέτησαν όλα τα πολιτικά κόμματα (ίσως για πρώτη φορά γίνεται αυτό το τελευταίο διάστημα).

Αυτό δείχνει (και ας μην εκληφθεί ότι πανηγυρίζω) ότι δύο ηγέτες μπορούν να βρουν λύσεις σε αρκετά ζητήματα.

_____________________________

ΙΣΜΕΤ ΒΕΧΙΤ ΓΚΙΟΥΝΕΪ
Ο δημιουργός της Κυπριακής Σημαίας

Πέθανε προχθές στα κατεχόμενα ο Ισμέτ Βεχίτ Γκιουνέι, ο άνθρωπος που σχεδίασε την σημαία και τα εμβλήματα της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Το βίντεο που ακολουθεί είναι η εξιστόρηση από τον ίδιο για το πώς συνέβη και επιλέγηκε το δικό του έργο ως επίσημο έμβλημα της Κυπριακής Δημοκρατίας.



Ακολουθεί ένα κείμενο του Σενέρ Λεβέντ για τον Γκιουνέι, που δείχνει την τραγικότητα που παρουσιάζει η κυπριακή πραγματικότητα.


Ακολουθεί απόσπασμα από ένα κείμενο του Σενέρ Λεβέντ για τον Γκιουνέι, που δείχνει την τραγικότητα που παρουσιάζει η κυπριακή πραγματικότητα.

Μακάρι να τυλιγόταν με την κυπριακή σημαία

Να διορθώσω πρώτα ένα σοβαρό λάθος στο χθεσινό μου άρθρο. Ο ζωγράφος Ισμέτ Βεχίτ Γκιουνέι δεν πέθανε στην ηλικία των 77, αλλά των 86 χρόνων. Ξεγέλασε και εμένα η πρώτη είδηση που μεταδόθηκε από το πρακτορείο. Γράφτηκε ότι γεννήθηκε το 1932 στη Λεμεσό. Η σωστή ημερομηνία είναι το 1923. Ο Γκιουνέι υπηρέτησε στον αγγλικό στρατό κατά τη διάρκεια του ΒΆ Παγκοσμίου Πολέμου. Εκπαιδεύτηκε στη Βρετανική Στρατιωτική Ακαδημία στη Χάιφα. Μαζί με τα στρατιωτικά θέματα εκεί πήρε και τα πρώτα μαθήματα ζωγραφικής. Έλαβε μέρος και ο Μεχμέτ Αλί Ταλάτ στην κηδεία προχθές και εκφώνησε και μια σύντομη ομιλία. Ο Ισμέτ Βεχίτ Γκιουνέι δεν ήταν εθνικός ήρωας. Ένας καλλιτέχνης ήταν. Ένα από τα σημαντικότερα χαρακτηριστικά που κάνει καλλιτέχνη τον καλλιτέχνη είναι η οικουμενικότητά του και η αγάπη του για ολόκληρη την ανθρωπότητα χωρίς διακρίσεις σε θέματα θρησκείας, γλώσσας και φυλής. Όμως, στην κηδεία αυτή ο Ισμέτ Βεχίτ Γκιουνέι έτυχε συμπεριφοράς «εθνικού ήρωα» ή «κρατικού άνδρα». Το φέρετρό του σκεπάστηκε με δύο σημαίες. Την τουρκική και αυτή της ΤΔΒΚ. Παράξενο, δεν είναι; Αυτός ήταν ο πατέρας της σημαίας της Κυπριακής Δημοκρατίας. Αφού σώνει και καλά θα τον σκέπαζαν με σημαία, δεν έπρεπε να τον σκεπάσουν με αυτή τη σημαία; Δυστυχώς με τον καιρό, οι περισσότεροι από τους ανθρώπους μας συνήθισαν στο ότι η Κυπριακή Δημοκρατία είναι «Ελληνοκυπριακή Δημοκρατία» και η κυπριακή σημαία «ελληνοκυπριακή σημαία». Ξέχασαν ακόμη και το γεγονός ότι οι ίδιοι είναι ισότιμοι εταίροι της δημοκρατίας αυτής. Όταν περνάνε στο νότο θεωρούν ότι περνάνε στην «ελληνοκυπριακή πλευρά». Βλέπουν τη Λάρνακα, τη Λεμεσό, την Πάφο ως «ελληνοκυπριακές πόλεις». Καλά, δεν βλέπουν πλέον ως δικές τους πόλεις και την Αμμόχωστο, την Κερύνεια και τη Μόρφου. Ειδικά την Κερύνεια. Γυρνάνε σαν να είναι ξένη πόλη στη μαρίνα της ωραίας Κερύνειας όπου δεν συναντούν ούτε έναν Τουρκοκύπριο. Δηλαδή, αν στο νότο είναι ξένοι σαν τουρίστες, ξένοι είναι και στο βορρά. Ούτε η τουρκική σημαία ούτε η σημαία της ΤΔΒΚ τούς θυμίζουν ότι βρίσκονται στην Κύπρο. Αν ο νότος ανήκει στους Ελληνοκύπριους, ο βορράς ανήκει στους εκ Τουρκίας πλέον.


http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=880355&-V=columns