Δευτέρα 22 Μαρτίου 2010

Οδοιπορικό στον κατεχόμενο Γερόλακκο (Προσθήκη)




Την περασμένη βδομάδα επισκέφθηκα με ένα φίλο το κατεχόμενο χωριό μου, τον Γερόλακκο.
Ήταν Σάββατο και οι πλείστοι των σημερινών κατοίκων του χωριού δεν εργάζονταν. Ωστόσο ο κόσμος ήταν λιγοστός στους δρόμους και στα καφενεία.

Σταματήσαμε στην πλατεία δίπλα από την εκκλησία του Αγίου Μάμα. Εκεί είναι το καφενείο του Μιχαήλη (έτσι το λέγαμε) και απέναντι το οίκημα του Αριστερού σωματείου Ονήσιλλος. Λίγα μέτρα πιο κάτω είναι το οίκημα του Δεξιού σωματείου Ηρακλής.

Η εκκλησία του Αγίου Μάμα

Το οίκημα του αριστερού σωματείου Ονήσιλλος

Το οίκημα του δεξιού σωματείου Ηρακλής

Οι θαμώνες των καφενείων μας καλοδέχονται. Προθυμοποιούνται να μας κεράσουν καφέ. Ρωτούν να μάθουν αν καταγόμαστε από το χωριό που τώρα κατοικούν αυτοί. Στην καταφατική απάντηση του γράφοντος ρωτούν να μάθουν ποιο είναι το σπίτι. Μου προκάλεσε εντύπωση προκαλεί το ότι γνωρίζουν τους πάντες και τα πάντα για το χωριό σήμερα αλλά και αρκετούς από τους νόμιμους κατοίκους. Πρέπει να πω ότι αν και επισκέφθηκα αρκετές φορές το χωριό, (η τελευταία ήταν πριν 8-9 μήνες) πρώτη φορά κάθισα στο καφενείο τόση ώρα.

Πιάνουμε την κουβέντα για πολλά και διάφορα.

Φεύγουμε και κατευθυνόμαστε προς το κέντρο του χωριού. Διασχίζουμε τον κεντρικό δρόμο και ανηφορίζουμε προς τους «Σπήλιους» τις πάνω γειτονιές όπου βρίσκονται η Εκκλησία της Παναγίας και το Δημοτικό σχολείο.

Ο κεντρικός δρόμος του χωριού


Το κέντρο του χωριού τον Ιούλιο του 1974 και σήμερα


Η εκκλησία της Παναγίας

Στην πορεία μας βρίσκουμε ανθρώπους που κάποιοι περπατάνε σκυθρωποί, κάποιοι άλλοι μας κοιτάζουν αδιάφορα ενώ άλλοι χαιρετάνε.

Μείναμε στο χωρίο σχεδόν δύο ώρες και είχαμε την ευκαιρία να διαπιστώσουμε αρκετά.

ΤΟ ΤΖΑΜΙ

Ξεστρατίζοντας από το δρόμο Κιόνελι – Μόρφου παίρνουμε το δρόμο που οδηγεί στον Γερόλακκο. Ήδη από εκεί φαίνεται πανοραμικά το χωρίο με το τζαμί που χτίζεται τώρα να δεσπόζει της περιοχής μαζί με την εκκλησία της Παναγίας που λειτουργεί τώρα σαν τζαμί.
Οι «Αρχές» δεν ρώτησαν κανένα αν επιθυμεί να κτιστεί στο χωριό αυτό το τζαμί.
Κτίζεται με λεφτά που ήρθαν από την Τουρκία μέσω Σαουδικής Αραβίας, όπως και τα άλλα που κτίστηκαν σχεδόν σε όλα τα χωριά της κατεχόμενης Κύπρου.


Η αίσθηση που υπάρχει ότι το τζαμί, που ας σημειωθεί κάποια Μέσα Ενημέρωσης παρουσίασαν σαν τεράστιο, δεν συγκινεί την πλειοψηφία των τ/κυπρίων.
Φτάνοντας εκεί διαπιστώνουμε ότι διεξάγονται ακόμα χωματουργικές εργασίες στην περιφραγμένη αυλή του τζαμιού.

Οι πληροφορίες που καταφέραμε να συλλέξουμε λένε ότι το κτίσιμο έχει δύο στόχους. Πρώτον να αδρανοποιήσει το σημερινό τζαμί (εκκλησία της Παναγίας) και δεύτερον να απαλλάξει την Τουρκία από την κατηγορία ότι χρησιμοποιεί τις εκκλησίες σαν δικούς της λατρευτικούς χώρους, όσους βέβαια δεν έχει μετατρέψει σε στάβλους ή κτίρια άλλης χρήσης.
Η εκκλησία του Αγίου Μάμα για παράδειγμα μέχρι πρότινος χρησιμοποιείτο ως Πολιτιστικό Κέντρο. Την ημέρα που επισκεφθήκαμε το χωριό η εκκλησία ήταν κλειστή αν και ο τρόπος που ήταν κλεισμένη η πόρτα έδειχνε ένα αχρησιμοποίητο χώρο.

ΚΤΙΖΟΥΝ ΝΕΑ ΣΠΙΤΙΑ

Το πιο ανησυχητικό είναι τα νέα κτίσματα που διαπιστώνουμε ότι εμφανίζονται στο χωριό και σε ε/κυπριακές περιουσίες. Αξίζει να σημειωθεί ότι το φαινόμενο αυτό άρχισε να παρατηρείται σποραδικά μετά το 2005 αλλά το τελευταίο διάστημα σημειώνεται ένας οργασμός ανέγερσης σπιτιών κυρίως στα δύο άκρα, προς τη μεριά του Κιόνελι και του δρόμου που οδηγεί προς τον Άγιο Βασίλειο.
Και γι αυτό το ζήτημα μαθαίνουμε ότι το καθεστώς Έρογλου πουλά την ε/κυπριακή γη στους έποικους σε εξευτελιστικές τιμές, γύρω στις 5.000 στερλίνες.


Τα σπίτια που κτίζονται τώρα στο χωριό


Ο σκοπός είναι εμφανής. Από τη μια η προσπάθεια να αλωθούν οι τ/κύπριοι οι οποίοι εκφράζουν το φόβο ότι σύντομα θα καταστούν μειοψηφία και σε αυτό το χωριό. Τώρα είναι μισοί-μισοί.
Άλλος στόχος είναι η αλλοίωση του χαρακτήρα και αυτού του χωριού που πάντοτε βρισκόταν στον κατάλογο των χωριών που θα επιστρέφονταν σε μια ενδεχόμενη λύση. Είναι ενδεικτικό ότι ακόμα επί «διακυβέρνησης» Ντενκτάς, οι κάτοικοι είχαν ειδοποιηθεί ότι θα έπρεπε να είναι έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να εγκαταλείψουν το χωριό για να επιστραφεί στους νόμιμους κατοίκους του.

Ένα από τα καφενεία στην κεντρική πλατεία


Άλλη πληροφορία που έκπληκτοι μάθαμε, είναι ότι στο Δημοτικό Σχολείο δεν φοιτούν παιδιά τ/κυπρίων. Τα στέλλουν σε άλλα σχολεία, κυρίως ιδιωτικά εκτός χωριού λόγω της κακής συμπεριφοράς αρκετών μαθητών των οποίων οι γονείς είναι έποικοι.

Εκείνο που πρέπει να σημειωθεί είναι και ο πόθος των τ/κυπρίων για λύση. Εκφράζουν φόβους ότι ενόσω διαρκεί η σημερινή κατάσταση τα πράγματα είναι πολύ επικίνδυνα. Φοβούνται παγίωση των τετελεσμένων τα οποία στο τέλος θα νομιμοποιήσουν την κατάσταση.

Το πατρικό μου σπίτι όπως είναι σήμερα

Η είσοδος του σπιτιού της γιαγιάς μου στο κέντρο του χωριού


Μια φωτογραφία που εξασφάλισα πρόσφατα από το facebook με τον τίτλο Γερόλακκος. Στη δεύτερη σειρά (από πάνω προς τα κάτω)
τέταρτος από δεξιά, ο υποφαινόμενος στην Γ΄τάξη του Δημοτικού Σχολείου Γερολάκκου.
Δίπλα μου, δεξιά, ο σημερινός κυβερνητικός εκπρόσωπος Στέφανος Στεφάνου.



43 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Για σου Μιχάλη,
Μνήμες, και πίκρες υποθέτω...
Την άλλη φορά να ανέβεις και στον Λάρνακα, το χωριό του πατέρα μου...

kyriakos είπε...

Φαντάζομαι είναι απερίγραπτη η αίσθηση να βλέπεις το κατεχόμενο σπίτι σου, να είναι εκεί να στέκεται, να στέκεσαι και εσύ απέναντι σε ένα θέατρο του παραλόγου..

Meropi είπε...

Αχ Μιχάλη μου,
θυμήθηκα κι εγώ τον Καραβά τώρα με την ανάρτηση σου! Θυμήθηκα και την αμηχανία που νιώθω κάθε φορά που επισκέπτομαι το σπίτι μου και βλέπω μέσα τους νέους ενοίκους του. Καταλαβαίνω ότι το σπίτι μου έγινε πια το σπίτι κάποιων άλλων.... Αυτοί δε οι "άλλοι" έζησαν μέσα και το σημάδεψαν πιο πολλά χρόνια απ' ότι εγώ και η οικογένεια μου.
Σαν να το βλέπω ανακαινισμένο το σπίτι σου στο Γερόλακκο, έτσι δεν είναι?

Μιχάλης είπε...

@ strovoliotis

Μνήμες πικρές, πικρόγλυκες.

Στο χωριό σου πήγα πριν 3-4 χρόνια με τον Γιώργο Παυλίδη.
Εσύ δεν πήγες;

Μιχάλης είπε...

@ kyriakos

Ακριβώς! Και δεν μπορείς να φανταστείς πώς νιώθω κάθε φορά.
Είναι κάτι σαν αυτό που λένε στο χριστιανισμό, χαρμολύπη.

Νιώθεις τη χαρά που περπατάς στα χώματα που γεννήθηκε, που πρωτοπερπάτησες, που έπαιξες.

Νιώθεις λύπη και ένα βάρος στο στομάχι για το τι συμβαίνει. Για την κατοχή, για το ότι δεν μπορείς να ζήσεις εκεί.

Μιχάλης είπε...

@ Meropi

Πιστεύω ότι μόνο όσοι είναι εκτοπισμένοι και πηγαίνουν εκεί μπορούν να καταλάβουν αυτά τα συναισθήματα.

Ανακαινισμένο όχι. Έβαψαν με ελαφρύ γαλάζιο τον τοίχο της εισόδου.

Αμαδρυάς είπε...

Μιχάλη μπορώ κι εγώ να νιώσω ό,τι ακριβώς ένιωσες...Αυτό που λες , ό,τι μόνο οι πρόσφυγες που γυρνάνε εκεί, μπορούν να νιώσουν αυτά τα συναισθήματα, είναι αλήθεια...

Έτσι νιώθω κι εγώ όταν βλέπω το πλιθόκτιστο σπίτι μας , που οι γονιοί μου έκτισαν με τα δυο τους χέρια, να στέκει εκεί, κατοικημένο από πάμφτωχους αγρότες και ετοιμόρροπο. Το σφίξιμο που νιώθω είναι απερίγραπτο! Δε νιώθω μίσος γι αυτούς. Θλίψη απέραντη νιώθω και ψάχνω να βρω τα χαμένα παιδικά χρόνια που αυτό το έγκλημα μας στέρησε. Και θυμό νιώθω, για όσους από μας ήταν -και κάποιοι παραμένουν- φρικτά ανόητοι!

Και δεν ξέρω αν και με σένα ή με αλλους ισχύει η ίδια αντίδραση, αλλά δεν μπορώ να το βλέπω. Πηγαίνω αρκετά συχνά στα κατεχόμενα μα από κει δε θέλω να περνώ. Δεν το αντέχω.

Το μόνο που νιώθω, ειλικρινά, είναι πως αυτά που στερηθήκαμε, τα χαμένα παιδικά μας χρόνια και οι πληγές, μόνο με τη λύση θα επουλωθούν. Ακόμα κι αν τα δικά μας χωριά δεν επιστραφούν. Μόνον έτσι.

Μιχάλης είπε...

Αμαδρυάς

Ναι αγαπητοί μου, μόνο οι πρόσφυγες μπορούν να νιώσουν αυτά τα συναισθήματα.
Αυτοί που άφησαν πίσω το βιος τους, τις μνήμες τους, τη ζωή τους.

Εμάς που μας έκοψαν τη ζωή μας στη μέση. Που μέσα στη ψυχή μας υπάρχει ένα κενό.

Ούτε εγώ νιώθω θυμό γι αυτούς που κατοικούν μέσα στο δικό μου σπίτι.
Θεωρώ ότι δεν είναι ευθύνονται αυτοί, ως άτομα για ότι έγινε και γίνεται.
Αυτό βέβαια σε καμιά περίπτωση δεν καθιστά το γεγονός αυτό ως αποδεκτό.

Παρόλ’ αυτά επιμένω να πηγαίνω.
Πρώτα για να παίρνω τα παιδιά μου να βλέπουν και να συνδέονται με το χώρο. Τα κατεχόμενα γενικότερα αλλά και το χωριό και το σπίτι ειδικότερα.
Διότι είμαι της άποψης ότι αν δεν βλέπεις και αν δεν έχεις επαφή με κάτι είτε δεν μπορείς να το κατανοήσεις είτε δεν μπορείς να το νιώσεις και αυτό θα έχει ως συνέπεια να το ξεχάσεις και στο τέλος να το παρατήσεις.

Και συμφωνώ, μόνο με μία λύση μπορεί να λυτρωθούμε όλοι εμείς.
Και για να προλάβω τους καλοθελητές, δεν εννοώ οποιανδήποτε λύση.

strovoliotis είπε...

Ανκαι δεν είχα ζήσει ποτέ εκεί, πήγα αρκετές φορές:
http://strovoliotis.wordpress.com/2009/07/19/
Και μακάρι να μπορούσα να ζήσω εκεί τώρα...

Unknown είπε...

Τι να σχολιάσω Μιχάλη μου...;

Διάβαζα και ξαναδιάβαζα το οδοιπορικό σου και μέσα στο κεφάλι μου τριγύριζε ο Σεφερικός "Γυρισμός του ξενιτεμένου"...

Μακάρι να υπάρξουν οι συνθήκες να μας κεράσεις στο σπίτι σου κάποτε...

Anef_Oriwn είπε...

Shερετούμεν(τε)!

Αγαπητέ Μιχάλη,
[Πάλι είχες την τιμητική ΣΟΥ στο W.C. Blog ... Τα “Κοπέλια” ΔΕΝ μπορούν να ησυχάσουν! Μόνο για λίγο καιρό ξαποσταίνουν και ξανά προς τες τσιόφτες τραβούν!!!] ...

Το κείμενο ΣΟΥ μου θύμισε έντονα τα πρώτα ΜΟΥ περάσματα [“επισκέψεις”] στα κατεχόμενα εκείνο τον [αξέχαστο] Απρίλη του 2003 ... Εγώ ΔΕΝ κατάγομαι απ’ εκείνα τα μέρη, αλλά μέσα από τα βιώματα ΜΟΥ εκείνων των ημερών [που κάποια στιγμή ΠΡΕΠΕΙ να τα καταγράψω] θα συμφωνήσω τόσο με την φίλτατη Αμαδρυάδα [κάπου χάθηκε τελευταία!] όσο και μαζί ΣΟΥ “… ό,τι μόνο οι πρόσφυγες που γυρνάνε εκεί, μπορούν να νιώσουν αυτά τα συναισθήματα …”
Προσωπικά πέρασα στα κατεχόμενα από τες πρώτες μέρες που άνοιξαν τα οδοφράγματα [Μεγάλη Παρασκευή η πρώτη επίσκεψη] συνοδεύοντας πολύ καλούς φίλους που κατάγονται απ’ εκεί και οι οποίοι ήθελαν να πανε να δουν τα σπίτια τους. Και φυσικά τα συναισθήματα τα δικά μου ήταν πολύ διαφορετικά από τα δικά τους – όχι και τόσο φορτισμένος αλλά και κάπως αποστασιοποιημένος από τες δικές τους έννοιες και αγωνίες. Πιο πολύ ένοιωθα σαν εξερευνητής των χώρων αλλά και των συναισθημάτων [που κυριαρχούσαν εκείνες στες μέρες και στους ανθρώπους αλλά και γενικότερα στην ατμόσφαιρα], σίγουρα όμως κάποια περιστατικά μου προκαλούσαν συγκίνηση και δέος. Όπως, ας πούμεν, η βιασύνη του φίλου από το μεσαορίτικο χωριό να του βγάλουμε στα γρήγορα μια φωτογραφία έξω από το σπίτι του μήπως και έρθει κάποιος και μας διώξει, η εντύπωση του ότι εκείνο το σπίτι του είχε μικραίνει [αν και οι ιδιοκτήτες του είχαν κάμει και επέκταση στον όροφο] ήταν πολύ μικρό, η προσπάθεια του να με αποτρέψει να πιάσω κουβέντα με μια κοπελιά εκεί στο χωριό [τουρκοκύπρια ή έποικη, δεν ξέρω] που ΜΑΣ ερωτούσε εριστικά γιατί ήρθαμε, το όλο χαρά “μαshάλλα, μαshάλλα”, ενός [άγνωστου ΜΑΣ] τουρκοκύπριου όταν ΜΑΣ είδε να καθόμαστε στον καφενέ [όπου μας κέρασαν και τους καφέδες], το με λυγμούς κλάμα της φίλης όταν μπαίναμε στο καρπασίτικο χωριό της [όπου είχε κάμει και για δύο χρόνια εγκλωβισμένη] , η χαρά της ίδιας αλλά και των παλιών φιλενάδων της [των τουρκούδων εποίκων], όταν πήγανε στο “σπίτι” τους για να τες συναντήσει] ...
Έχω την άποψη Μιχάλη, ότι ΟΛΟΙ όσοι [πρόσφυγες και μη] συνεχίζουν είτε αραιά είτε πιο πυκνά να επισκέπτονται αυτά τα μέρη [εγώ η τελευταία φορά που πήγα ήταν τον περασμένο Αύγουστο, οπόταν μάλιστα (ψευδο)κολυμπήσαμε κιόλας σε εκείνη την εκπληκτική παράλια κάτω από τον Απόστολο Αντρέα], διατηρούν τη σχέση μ’ αυτούς τους τόπους ζωντανή!

Ανώνυμος είπε...

Μιχάλη
έφαα τα κατεχόμενα παθκιά παθκιά αλλά στο χωριό σου δεν πήγα ποτέ. Νόμιζα πως ήταν στρατώνας. Τώρα του χρωστούμε μια επίσκεψη. Πάντως στην φωτογραφία δεν είσαι λιγότερο επικοινωνιακός από τον κυβ. εκπ΄ροσωπο.
Άτε και εις ανώτερα..

Μιχάλης είπε...

@ strovoliotis

Πραγματικά το χωριό σου είναι πολύ γραφικό και έχει υπέροχη θέα.
Εύχομαι να μπορέσεις σύντομα να το χαρείς φίλε μου.

Μιχάλης είπε...

@ politispittas

Το έχω τάξει σε διάφορους φίλους.
Αν ποτέ γίνει κατορθωτό να πάμε πίσω (και ελπίζω να είναι σύντομα), είστε καλεσμένοι κάτω από τις κλιματαριές της αυλής μου.

Υπάρχουν ακόμα.

Μιχάλης είπε...

@ Anef_Oriwn

Το είδα το «τιμητικό» αφιέρωμα στο μπλογκ των κοπελιών.
Τους άφησα κι ένα ευχαριστήριο σημείωμα.

Συμφωνώ με όσα έγραψες.
Θα σημειώσω απλά ότι η αίσθηση ότι όλα μικράνανε την είχα κι εγώ αλλά και άλλοι εκτοπισμένοι που βρισκόμασταν στους χώρους που γεννηθήκαμε και ζήσαμε.
Δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί.

Υπογράφω ξανά την τελευταία παράγραφο σου.
Αν δεν έχεις επαφή με τον χώρο θα τον ξεχάσεις.

Κι αυτό ας το έχουν υπόψη τους κάποιοι.

Μιχάλης είπε...

@ Ανώνυμος

Το χωριό μου ήταν στρατιωτική περιοχή πριν ανοίξουν τα οδοφράγματα.
Λίγους μήνες πριν άλλαξαν τα πράγματα επειδή ήξεραν ότι ο Γερόλακκος θα επιστρεφόταν με τη λύση.
Γι αυτό περιόρισαν την στρατιωτική περιοχή κοντά στο αεροδρόμιο και άνοιξαν το υπόλοιπο χωριό.
Αν και θα πρέπει να σημειώσουμε ότι κατοικήθηκε από τους πρώτους μήνες μετά την εισβολή δεν ήταν εντελώς κλειστό.

Η σχολική φωτογραφία με συγκίνησε αφάνταστα.
Δεν έχω φωτογραφίες από τα παιδικά μου χρόνια.
Μείνανε στο χωριό.
Κατάφερα και μάζεψα δυο τρεις από φίλους και γνωστούς.
Ελπίζω να βρω κι άλλες.

Να είσαι καλά.

Unknown είπε...

Η "διαπόμπευση" του ιδεολογικού/πολιτικού "αντιπάλου" άλλο δεν δείχνει παρά το έλλειμα Ηθικής του "διαπομπευτή".

Είναι δε τόσο χυδαία ως πρακτική που εκμηδενίζει παντελώς την όποια πολιτική διάσταση τη γεννά.

Σε τελευταία ανάλυση, απλά ανακυκλώνει την ίδια τακτική των "οδοστρωτήρων" που θεωρώ εξ ίσου φρικαλέα. Μα μια ζωή, ο Ελληνισμός αναπαράγει τις τραγωδίες του...Μόνο που οι πολλές επαναλήψεις καταλήγουν στη φάρσα.

*Περιμένουμε με ενδιαφέρον την διάλεξή σου για την Εκπαίδευση κατά την Οθωμανοκρατία- θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να έρθουμε και ευελπιστώ να τα καταφέρουμε.

Κ.Ε. είπε...

Μιχάλη ομολογώ ότι βρήκα το μπλοκ σου μετά που έγραψαν για σένα στο C.W.

Πήγα να τους πιστέψω αρχικά αλλά όταν είπα να δω τι γράφεις, άλλαξα άποψη.

Διαβάζοντας ακρετά από όσα έγραψες, δεν διαπιστώνω ότι είσαι όλα αυτά που σε κατηγορούν.

Θα συνεχίσω να διαβάζω ότι γράφεις, θα αρχίσω να παίρνω και τη Γνώμη για να έχω δική μου άποψη.

Πάντως διαπιστώνω ότι όσα γράφουν εκεί καμία σχέση δεν έχουν με την πραγματικότητα.

proudgaros είπε...

Τα ΚαλΟπαιδΑ του Γριστοφιας Γουότς εξεκίνησαν καλοπιάνοντας διάφορους δεξιά τζιαι αριστερα με το σεις και με το σας. Αλλά τα ψέμματα εν αντέχουν, εφάνηκε γλήγορα καθώς δεν αρκεψαν να βρίζουν ότι διαφωνά μαζί τους. Αλλο απο το να περιπαίζουν και να βρίζουν δεν ξέρουν.

Δυστυχως αποδειχθηκαν αλητες που κατα τα λεγόμενα τους όποιος εχει αντιθετη αποψη απο τη δικη τους εν προδοτης, εν τουρκος εν προσκυνημενος...Ε ΚΑΝΕΙ ΠΙΑ! Εβρηκαν τωρα ηγετη παντως στο Λιλληκουιν που εκαψε ολα τα χαρτια του τζιαι εχει τους χουλικαν της...ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ για υποστήριξη!

@Μιχάλη συγχωρα με αδερφε που σου μαγαρισα το ποστ με αυτες τις λερες αλλά δεν κρατηθηκα. Αλλα τι να σχολιασω στα που νιωθει ο προσφυγας; Σχολιάζονται;

Disdaimona είπε...

Λυπάμαι που δεν μπορώ να παρευρεθώ στη διάλεξη. Ελπίζω να επαναληφθεί κάποια στιγμή στο μέλλον.

Μιχάλης είπε...

@ politispittas

Δυστυχώς κάποιοι επιλέγουν τις προσωπικές επιθέσεις παρά τις απαντήσεις σε θέσεις.
Είναι κι αυτό ένα δείγμα των καιρών και των ηθών κάποιων.

Ελπίζω να σας δω στη διάλεξη.

Μιχάλης είπε...

@ Κ.Ε.

Χαίρομαι για όσα γράφεις και θα πω ότι δεν είσαι ο μόνος που διαπιστώνεις αυτά που γράφεις.
Δυστυχώς, όπως είπα και στον politispittas αυτή είναι η πρακτική κάποιων.
Και αυτό δείχνει τόσο την έλλειψη επιχειρημάτων όσο και το ήθος μερικών.

Μιχάλης είπε...

@ proudgaros

Έχεις δίκαιο για τα καλοπιάσματα. Όπως έγραψα παλαιότερα μου έστειλαν μήνυμα και με παρακαλούσαν να μετέχω στις συζητήσεις τους. Μετά με έστειλαν στο πυρ το εξώτερον.

Δεν με πειράζει καθόλου και βλέπεις ότι δεν ασχολούμαι καν μαζί τους.
Αυτοί ασχολούνται μαζί μου και αυτό δείχνει πόσο ενοχλούνται από τα γραφόμενα μου.

Μιχάλης είπε...

@ Disdaimona

Δεν πειράζει, ελπίζω να τα καταφέρεις κάποια άλλη φορά. Να είσαι καλά…

K.E. είπε...

Εγώ θα προσπαθήσω να έρθω. Είναι ευκαιρία να γνωριστούμε από κοντά. Πάντως εύχομαι καλή επιτυχία.

Κκουλλάς είπε...

http://kkoulas.blogspot.com/

Μιχάλη θεωρώ ότι δεν είναι πρόβλημα να δώσω το link σου στο δικό μου post και σε ενημερώνω πως το έπραξα αφού είναι σχετικό

Κκουλλάς είπε...

Και μην το πάρεις ότι κατακρίνω εσένα ή όποιον άλλο επισκέφθηκε/επισκέπτεται τα κατεχόμενα, ο καθένας πράττει όπως νιώθει και ανάλογα με τους δικούς του σκοπούς, οποσδήποτε άλλο να πηγαίνεις στα καζίνα και στα καμπαρέ και άλλο για ένα οδοιπορικό...

Μιχάλης είπε...

@ Κκουλλάς

Κανένα πρόβλημα αγαπητέ μου φίλε.
Κάθε άλλο, σε ευχαριστώ γι αυτό.

Σε αυτό το θέμα ο καθένας κάνει ότι νομίζει, όπως νιώθει.

Ούτε εγώ κατακρίνω αυτούς που δεν θέλουν να πάνε αν και νομίζω ότι είναι χρήσιμο έστω και μία φορά να επισκεφθούν τα κατεχόμενα.
Για ένα απλό λόγο.

Να δουν με τα μάτια τους τι πραγματικά συμβαίνει. Άλλο να ακούς από άλλους και άλλο να έχεις ίδιαν εμπειρία.

Και σαφώς δεν συμφωνώ καθόλου με όσους πηγαίνουν στα καζίνο ή στα καμπαρέ.

Ανώνυμος είπε...

Γεια σου κύριε Μιχάλη.

Ξέρεις κάποιον Παύλο Παύλου απο Γερόλακκο; Οι γονείς του ήταν ο Γιαννης Παύλου και η Σταυρούλα Παύλου. Και είχε 6 αδέλφια την Νίτσα, Νίκο, Αντρέα, Μάρω, Κώστα και Πέτρο.
Ο παππούς του ήταν χασάπης λεγόταν Παύλος Παύλου και η γιαγιά του Δέσπω/Παυλίνα Παύλου.. Ο παππούς του πέθανε το 1961

Μιχάλης είπε...

Δυστυχώς όχι φίλε μου.

Μάλλον όταν δω πρόσωπα θα καταλάβω.

Ανώνυμος είπε...

Ναι τωρα διαβασα το βιογραφικο σου...

Γεννηθηκες το 1965 οποτε ειναι 15 χρονια μεγαλυτερος...

Οπότε δύσκολο να τον γνωρίζεις...

Ανώνυμος είπε...

Κυριε Μιχαλη αν ξαναπατε στον Γερολακκο αν μπορειτε να βγαλετε περισσοτερες φωτογραφιες. ισως και βιντεο.
Απο μικρος ακουω συνεχεια για τον Γερολακκο που ειναι το χωριο του πατερα μου. Εχω ακουσει τα παντα ειδικα για τον Ονησιλλο Γερολακκου το αριστερο σωματειο. Κυριως επειδη ηταν συνεχεια το χωριο στο μυαλο του πατερα μου και μου μιλουσε συνεχεια γι αυτο ολα αυτα τα χρονια.
Ειχα την τυχη το 2008 να παμε να το επισκεφτουμε, αφου πρωτα καταφερα να πεισω τον πατερα μου να δεχτει να παει. Δεν ηθελε να παει πριν ελευθερωθει η Κυπρος, αλλα τελικα δεχτηκε να παει μια φορα και μοναδικη. 2 χρονια μετα πεθανε το 2010 σε ηλικια 60 χρονων.
Δυστυχως δεν ελευθερωθηκε ο Γερολακκος πριν πεθανει οποτε και να ξαναπαω μονο το σωματειο του Ονησιλλου θα θυμαμαι ποιο ειναι.

maria είπε...

Πόσο συγκινήθηκα όταν είδα αυτό το ιστολόγιο...είμαι και εγώ ένα παιδί της φωτογραφίας (στο νηπιαγωγείο). Το όνομα μου Μαρία και είμαι στη δεύτερη σειρά από πάνω προς τα κάτω....το κοριτσάκι στη άκρη δεξιά.....Τι μου θύμησες!!!! Να είσαι καλά...

Μιχάλης είπε...

Μαρία να είσαι καλά. Χαίρομαι που σου έδωσα έστω και λίγη χαρά.

Πάντα η καρδιά μου είναι πάντα στον Γερόλακκο.

Ανώνυμος είπε...

Μας εχετε μαυρισει την ψυχη ....

bororo είπε...

Οριακά μεταπολεμικός μεν, με προσφυγική ταυτότητα δε. Σε 14 διαφορετικά σπίτια, σε 5 διαφορετικές πόλεις αλλά η απάντηση στο σχετικό ερώτημα είναι πάντα "απο τον γερόλακκο". Μια επίσκεψη, 5-6 μέρες μετά που άνοιξαν τα οδοφράγματα. Επιζητώ αφορμή καλή για δεύτερη επίσκεψη. Η οποία προσδοκώ να είναι κάτι περισσότερο απο "επίσκεψη". Μιλώντας για επισκέψεις αυτή είναι και η πρώτη σε αυτό το μπλογκ και ξέρω ότι θα επιστρέψω σύντομα (τουλάχιστον εδώ).

Ανώνυμος είπε...

kalispera mixali eimai kai ego apo ton panemorfo gerolakko ta sixaritiria mou gia to yperoxo afieroma sou gia to xorio mas diavasa ena paliotero sxolio kapios se rotouse gia kapio pavlou pavlo einai eksadelfos mou distixos ton xasame prin 2 xronia se efxaristo pou mas edoses afti tin efkeria na doume to xorio mas ksana kai syntoma na pame sta spitia mas

Μιχάλης είπε...

Αγαπητέ συγχωριανέ σε χαιρετώ,

Χαίρομαι που αυτή η ανάρτηση έχει προκαλέσει το ενδιαφέρον συγχωριανών μου.

Ελπίζω η ευχή σου να πραγματοποιηθεί σύντομα.

Δεν ξέρω αν το γνωρίζεις αλλά κάθε Πέμπτη, συνήθως, οι συγχωριανοί μας συγκεντρώνονται στο οίκημα του Πολιτιστικού Συνδέσμου.

Ανώνυμος είπε...

Τυχαία βρήκα αυτό το blog και με μεγάλη μου χαρά και υπερηφάνεια λέω πως κατάγομαι απο τον Γερόλακκο, αν και δεν γεννήθηκα εκεί, είμαι του 1976 γέννημα, ούτε τον γνώρισα εν τουτοις επειδή κατάγεται ο πατέρας μου νοιώθω περήφανη.
Για τον φίλο ανώνυμο που ενδιαφέρθηκε να μάθει για τον Παύλο Παύλου τον ενημερώνω με λύπη ότι είμαι η βαπτιστικιά του και δυστυχώς τον χάσαμε. Είμαι η κόρη του Νίκου.

Μιχάλης είπε...

Είναι ευχάριστο ότι αυτό το μπλογκ γίνεται χώρος συνάντησης συγχωριανών μου.

Να είσαι καλά φίλη μου.

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα Μιχάλη,
και συ καλύτερα και ευχαριστούμε για την ευκαιρία που μας έδωσες.

Ανώνυμος είπε...

Γεια σου συγχωριανε μου.

Αν μπορεις και ειναι ευκολο να κανεις και αλλο αφιερωμα για το χωριο μας με περισσοτερο υλικο!

Unknown είπε...

Συγχαρητήρια αγαπητέ Μιχάλη