ΑΓΝΩΣΤΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Πάντοτε θεωρούσα ότι η ιστορική μνήμη στην Κύπρο είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της άρχουσας τάξης.

Ότι πολλές πτυχές δεν είναι στην πραγματικότητα όπως παρουσιάζονται αλλά σε πολλές περιπτώσεις

είναι διαφορετικές ή ακόμα και εντελώς αντίθετες.

Η ιστορική καταγραφή στην Κύπρο είναι τις περισσότερες φορές μονοδιάστατη και προκατειλημμένη.

Ακόμα και από ακαδημαϊκούς οι οποίοι θεωρούνται ως αυθεντία, διαπιστώνει κάποιος ότι ασχολούνται μόνο με συγκεκριμένες πτυχές ή αναδεικνύουν άγνωστες πτυχές που αφορούν μόνο ένα κομμάτι της ιστορίας μας ή μόνο μια μερίδα των πρωταγωνιστών.

Με αυτό το θέμα ασχολήθηκα πριν ένα χρόνο (τον περασμένο Απρίλιο) με αφορμή το συνέδριο για το Κ.Κ.Κ. που διοργάνωσε το ΙνστιτούτοΕρευνών Προμηθέας με το Τμήμα Αρχαιολογίας και Ιστορίας του ΠανεπιστημίουΚύπρου.

Σ’ εκείνη την ανάρτηση έψεγα κάποια κακώς έχοντα ορισμένων εισηγητών που παρουσιάζονταν ως αυθεντίες και δεν δέχονταν καμία κριτική ή διαφορετική άποψη.

Προσθέτω ακόμα ότι εντύπωση μου προκάλεσε η δήλωση του Κοσμήτορα της Φιλοσοφικής Σχολής που άνοιξε το συνέδριο και ο οποίος κατηγόρησε το ΑΚΕΛ ότι δεν ανοίγει τα αρχεία του!

Για να πάρει απάντηση από τον επικεφαλής του Προμηθέα Γιαννάκη Κολοκασίδη ότι τα αρχεία του Κ.Κ.Κ. και του ΑΚΕΛ εκείνων των περιόδων έχουν κατασχεθεί από τους βρετανούς αποικιοκράτες κατά τις επιδρομές τους στα γραφεία των δύο κομμάτων (1931 και 1955) όταν τα κήρυξαν παράνομα και έκτοτε αγνοούνται.

Από την άλλη, δεν είναι τυχαία ούτε η άποψη που επικρατεί σε πολλούς ότι η Δεξιά ήταν η συνειδητή και συνεπής δύναμη στον αγώνα για την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα.

Ούτε είναι τυχαίο ότι σε πολλά βιβλία που καταγράφουν γεγονότα ιδιαίτερα του 20ου αιώνα απουσιάζουν δύο βασικοί πρωταγωνιστές το Κ.Κ.Κ. και το ΑΚΕΛ.

Ή ακόμα κι εκεί που εμφανίζονται οι θέσεις που καταγράφονται είναι μεροληπτικές και μη πλήρης.

Το κενό αυτό ήρθε να καλύψει ένα νέο βιβλίο με τίτλο: «1948 ο Ελληνικός εμφύλιος και η Κύπρος» του Αλέξη Χρ. Αλέκου, αριστούχου διδάκτορα πολιτικής ιστορίας..

Κατά την άποψη μου το βιβλίο αυτό καλύπτει σε μεγάλο βαθμό όλες τις πτυχές που αφορούν το θέμα, παραθέτοντας τα γεγονότα όπως ακριβώς έγιναν, χωρίς αποκρύψεις και ωραιοποιήσεις είτε αυτά αφορούν τη δεξιά είτε την αριστερά.

_______________________________

Για την αριστερά γίνεται καταγραφή των θέσεων της από την ίδρυση του Κ.Κ.Κ. μέχρι το 1955 σε σχέση με τις θέσεις της στο Κυπριακό, που ξεκίνησε από μια ανεξάρτητη Κύπρο στο πλαίσιο μιας σοβιετικής πανβαλκανικής ομοσπονδίας, στην πολεμική ενάντια στην ένωση, στη στροφή στην ανεξαρτησία, αυτοδιάθεση και στη συνέχεια στην ένωση.

Αναφέρεται εκτενώς στη δράση της, στις εσωκομματικές διαμάχες και στις πρωτοβουλίες για το κυπριακό.

Για τη δεξιά γίνεται καταγραφή των θέσεων αλλά και των τάσεων που αναπτύχθηκαν στους κόλπους της σε μεγάλη έκταση.

Ωστόσο θεωρώ ότι σημαντικά στοιχεία περιέχονται στις αναφορές του τότε πρόξενου της Ελλάδας (Κουντουριώτη) που παρουσιάζονται μέσα από τις ενημερώσεις που έστελλε στην Αθήνα και αφορούσαν κυρίως το «Κυπριακό Εθνικό Κόμμα» (Κ.ΕΚ.) του Θεμιστοκλή Δέρβη.

Όπως είναι γνωστό το κόμμα αυτό ιδρύθηκε με κύριο σύνθημα του την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα αλλά στην ουσία ήταν το όχημα της Εκκλησίας, των αστών και των ακραίων εθνικιστών ενάντια στο ΑΚΕΛ και την Αριστερά.

Παραθέτω αναφορές του Κουντουριώτη όπως καταγράφονται στο βιβλίο, πολύ εύγλωττες και σημαντικές για τις πραγματικές προθέσεις των ιδρυτών του Κ.Ε.Κ.

«Το θλιβερόν όμως έγκειται εις τους "ημετέρους" Η περίφημος δεξιά κυπριακή παράταξις, η κατ' ευφημισμόν "εθνικόφρων", της οποίας η ηγεσία έχει περιβληθή την ενωτικήν λεοντήν, χωρίς να πιστεύη εις την Ένωσιν. Την περιεβλήθη δια να της χρησιμεύση ως όπλον κατά του άθεου και απάτριδος κομμουνισμού από τον οποίον κινδυνεύει. Το υλικόν συμφέρον το οποίον αποτελεί το κατ' εξοχήν πιστεύω της ηγεσίας της δεξιόφρονος παρατάξεως δεν επιθυμεί την από την Κύπρον αναχώρησιν των Άγγλων. Τα αρχεία της ενταύθα αποικιακής διοικήσεως είναι αρκούντως εφοδιασμένα με αποδείξεις περί τούτου. Εις τους εμπιστευτικούς φακέλους της Αποικιακής Γραμματείας φυλάσσονται επιμελώς σημειώσεις επί συνομιλιών Άγγλων αποικιακών λειτουργών με ιθύνουσας προσωπικότητας της κυπριακής δεξιάς παρατάξεως αναφορικώς προς το Ενωτικόν ζήτημα. Η  λέξις "προδοσία" θα ήτο επιεικής, δια να χαρακτηρίση κανείς τα εντός τεσσάρων τοίχων λεχθέντα υπό...των φανατικών ενωτικών της δεξιάς παρατάξεως προς τους Άγγλους κυριάρχους».

Ποιοι και γιατί ίδρυσαν το Κ.Ε.Κ.

«Η ίδρυσις του Κ.Ε.Κ. επενοήθη υπό της τάξεως των μεγαλοκεφαλαιούχων Κυπρίων ως όπλον κατά της αριστεράς παρατάξεως και δη της κομμουνιστικής. Οι ιδρυταί του μετεχειρίσθηκαν τον ελκυστικόν αλλά συγχρόνως απατηλόν τίτλον «Εθνικόν» προς εσωτερικήν κομματικήν κατανάλωσιν. Εν τη πράξει, η επωνυμία "Εθνικόν" χρησιμοποιείται υπό των περισσότερων των μελών του πολύ μάλλον ως παραπέτασμα υποκρύπτον τα υλικά συμφέροντα μιας ορισμένης κοινωνικής τάξεως παρά ως πραγματικόν περιεχόμενον του Κόμματος των. Δια τους λόγους τούτους το Κυπριακόν Εθνικόν Κόμμα δεν κατόρθωσε να αποκτήσει την απαιτουμένην εμπιστοσύνην των λαϊκών στρωμάτων και καταστή τω όντι Εθνικόν, ως τούτο αποκαλείται. Πολλοί από τους ανωτέρους αξιωματούχους του Κ.Ε.Κ., μεταξύ των οποίων και ο Γενικός του Γραμματεύς κ. Θ. Δέρβης, υπηρέτησαν το απεχθές εις κάθε Έλληνα Κύπριον "Παλμερικόν Καθεστώς", πράγμα όπερ καθιστά τα πρόσωπα τα’υτα αντιπαθή και ύποπτα (δυστυχώς ουχί αδίκως) εις τον πολύν κόσμον».

Η διάσπαση του κυπριακού αθλητισμού

«Σύμφωνα με τις αναφορές του Έλληνα Πρόξενου, «ο Αρχιεπίσκοπος και τα Ελληνικά σωματεία της πόλεως "Αγάπη του Λαού", "Αθήναιον", "Πανεργατικός Σύλλογος", "Γυμναστικός Σύλλογος Παγκύπρια", το Προσκοπικό Σώμα "Ελευθέρια", ο Λαϊκός Σύνδεσμος, ο "Αποέλ " και ο "Παγκύπριος Ελληνικός Σύνδεσμος Εθελοντών", ως αποτέλεσμα συνελεύσεως εν τη Αρχιεπισκοπή προς συζήτησιν των καταλληλότερων μέτρων δια την αντιμετώπισιν της εν Κύπρω κομμουνιστικής προπαγάνδας, απεύθυναν προς τους καταστηματάρχας, εργαστασιάρχας, εκκλησιαστικά σωματεία, σχολικάς επιτροπείας, δημαρχεία κλπ. έκκλησιν της οποίας τα κυριώτερα σημεία είναι τα εξής:

1) Παρακαλούνται πάντες οι δυνάμενοι όπως εργασθούν προς βελτίωση της θέσεως του εργάτου.

2) Να μην προσλαμβάνονται υπό ατόμων και σωματείων κομμουνισταί τεχνίται και εργάται.,

3) Να καταγγέλωνται υπό των γονέων οι κομμουνισταί διδάσκαλοι εις το Γραφείον της Παιδείας και τον Αρχιεπίσκοπον και να αποσύρονται των σχολείων οι μαθηταί μέχρις ότου επιτευχθή η απομάκρυνσις των κομμουνιστών διδασκάλων.

4) Να αποτρέπονται οι εκ των χωρίων ερχόμενοι εις τας πόλεις προς εκμάθησιν τέχνης από του να έρχονται εις επικοινωνίαν με άτομα προσβεβλημένα από το μικρόβιον του κομμουνισμού.

5) Να μην αγοράζονται, μηδέ αναγιγνώσκονται αι οιαιδήποτε κομμουνιστικοί εκδόσεις, ως βιβλία, φυλλάδια, προκηρύξεις κλπ. και,

6) Να αποφεύγεται η έστω και εκ περιέργειας προσέλευσις εις τας συγκεντρώσεις και εορτάς των κομμουνιστών, ίνα μη ούτοι θρασύνονται έτι περισσότερον».

Αξίζει τον κόπο να διαβάσει ή καλύτερα να μελετήσει κάποιος το βιβλίο, περίπου 400 σελίδων.