Πέμπτη 28 Αυγούστου 2008

Πύργος Ηλείας 1974

Το κείμενο που ακολουθεί γράφεται για τρεις λόγους.
Πρώτον επειδή το ζήτησαν η Σταλαματιά και η Μερόπη,
Δεύτερον επειδή είναι μια ευκαιρία να έρθει στην επιφάνεια μια άγνωστη πτυχή της κυπριακής ιστορίας.
Τρίτον διότι το χρωστώ στους ανθρώπους που θα αναφέρω στο κείμενο.

Το ξημέρωμα της 20ης Ιουλίου με βρήκε στο σπίτι μου στον Γερόλακκο.
Πάνω από τα κεφάλια μας τα μεταγωγικά αεροπλάνα της Τουρκίας έριχναν αλεξιπτωτιστές στο θύλακα Αγύρτας Κιόνελι και έπαιρναν την στροφή πάνω από το χωριό μας.
Σε λίγο τα μαχητικά αρχίζουν τις εφορμήσεις χτυπώντας το αεροδρόμιο Λευκωσίας που βρίσκεται ακριβώς μπροστά από το χωριό.
Μέχρι τις 6 το απόγευμα, ήμασταν υπό συνεχή βομβαρδισμό.

Το τι ένιωθε τότε, ένα 9χρονο παιδάκι δεν είναι εύκολο να περιγραφεί με λόγια.
Όμως πιστέψετε με, όποιος δεν έζησε κάτι τέτοιο (άλλοι βέβαια έζησαν πολύ χειρότερα), δεν μπορούν να καταλάβουν τι σημαίνει πόλεμος.
Να μην τα πολυλογώ, το ίδιο απόγευμα μας ειδοποίησαν ότι έπρεπε να εγκαταλείψουμε το χωριό διότι οι Τούρκοι ήταν έξω από αυτό και σε λίγο θα έμπαιναν μέσα. Σημειώστε ότι μιλώ για τις 20 Ιουλίου και ότι το χωριό καταλήφθηκε στις 14 Αυγούστου.
Φύγαμε με τα ρούχα που φορούσαμε και φτάσαμε μετά από αρκετή ώρα στο Μιτσερό. Εκεί στο χωριό οι κάτοικοι μας πρόσφεραν στέγη. Μετά από μερικές μέρες ενοικιάσαμε το πρώτο σπίτι. Ένα μακρινάρι στο οποίο μέναμε καμιά 15ριά άτομα.
Εκεί στο Μιτσερό βαφτίσαμε άρον άρον και την 8μηνη αδελφή μου από φόβο μήπως και γίνει κάτι και πάει… αβάπτιστη!
Μια καλή πρωία προς τα τέλη του Αυγούστου, έρχεται ο πατέρας και λέει σε μένα και στον (κατά ένα χρόνο και κάτι) μεγαλύτερο αδελφό μου ότι θα μας στείλουν ταξίδι στην Ελλάδα.
Δεν θυμάμαι πως το πήραμε ούτε τι σκεφτήκαμε, ούτε αν είπαμε ναι ή όχι ή αν φέραμε καν κάποια ένσταση. Ο φόβος, λένε, φέρνει κόλαση.
Ούτε θυμάμαι να μας έδωσε λεπτομέρειες, πως θα πάμε, με ποιους θα πάμε, πόσο καιρό θα μείνουμε…
Τελικά, τέλος του μήνα (και πάλι δεν θυμούμαι ημερομηνία), μας ανακοινώνουν ότι την επομένη φεύγουμε για την Ελλάδα.
Πρωί πρωί ήμασταν έτοιμοι, βάλαμε τα… «καλά» μας, βγάλαμε αναμνηστικές φωτογραφίες (όπως αυτή που βλέπετε πιο κάτω) και πήγαμε στο λιμάνι της Λεμεσού.

Εκεί κάποιοι μας επιβίβασαν σε ένα μεγάλο πλοίο με το όνομα «Πάτρα», μας έβαλαν σε καμπίνες και σε λίγο η Λεμεσός ούτε καν φαινόταν.
Φτάσαμε στον Πειραιά.
Στην προβλήτα βλέπουμε κόσμο μαζεμένο, αστυνομία, λεωφορεία παραταγμένα και… παπάδες!
Με σύντομες διαδικασίες βρεθήκαμε όλοι μέσα στα λεωφορεία και ξεκίνησε το ταξίδι προς το άγνωστο. Ούτε κι εκείνη την ώρα ξέραμε πού θα μας έπαιρναν.
Σχηματίστηκε μια μακρά πομπή από αυτοκίνητα και λεωφορεία που μπήκαν σε ένα ατελείωτο δρόμο που έφτασε στο τέρμα του αργά το απόγευμα.
Τυπωμένες στο μυαλό μου είναι οι εικόνες αλλά και τα όσα ζήσαμε καθώς περνούσαμε από τα χωριά που προηγούνται του Πύργου.
Ο κόσμος μας περίμενε στις πλατείες, κτυπούσαν οι καμπάνες, τα μάτια δακρυσμένα, μας πετούσαν από τα παράθυρα μπισκότα, σοκολάτες, σάντουιτς…
Κάποτε φτάνουμε στον Πύργο. Τα λεωφορεία σταματούν στο οικοτροφείο της μητρόπολης, την Αγία Φιλοθέη που βρισκόταν στην είσοδο της πόλης .
Δεν θυμάμαι πόσες μέρες μείναμε εκεί. Θυμάμαι όμως ότι γίναμε… καλά χριστιανόπαιδα, πρωί και απόγευμα εκκλησία, τήρηση αυστηρών χρονοδιαγραμμάτων.
Μια Κυριακή, μετά την θεία λειτουργία (εννοείται), μας έβαλαν στην τραπεζαρία.
Σε λίγο ανοίγουν οι μεγάλες πόρτες και μπαίνουν μέσα άντρες και γυναίκες.
Τι έκαναν;
Διάλεγαν… αναγιωτούς!
Σε κάποια στιγμή φτάνει κοντά μας μια κυρία μαζί με το γιο της. Μας πιάνει στην κουβέντα εμένα και τον αδελφό μου. Κάποια κυρία, υπεύθυνη, που ήταν εκεί, κάτι της ψιθυρίζει στο αυτί. Αυτή λέει ότι θα τηλεφωνήσει στον άντρα της.
Σε λίγο επιστρέφει και λέει, εντάξει. Θα πάρω και τα δύο.
Έτσι σε λίγη ώρα βρισκόμασταν σε ένα σπίτι όπου μας ανακοίνωσαν ότι θα μέναμε, μαζί με την οικογένεια, για ένα σχεδόν χρόνο.

Οι οικογένειες αυτές ανάλαβαν όλα μας τα έξοδα. Ανάλαβαν και την εκπαίδευση μας γράφοντας μας και στο σχολείο, εμένα στην Ε’ και τον αδελφό μου στην Στ’ Δημοτικού. Το σχολείο μας βρισκόταν στο κέντρο, δίπλα από την πλατεία της πόλης.
Από εκεί και πέρα ξεκίνησαν εμπειρίες που ποτέ δεν θα τις ξεχάσω…
Κέρδος για μας ήταν το ότι ο θείος ο Προκόπης και η θεία η Γιώτα (μικρασιάτισσα στην καταγωγή) είχαν δικό τους εστιατόριο.
Εκεί γνωρίσαμε κόσμο και κοσμάκη…
Όσο κι αν σας φανεί παράξενο, από τον Πύργο Ηλείας ξεκίνησε και η… πολιτική μου δραστηριότητα.
Βασιλόφρων ο θείος Προκόπης κι εμείς, όπως ήταν αναμενόμενο, στο δημοψήφισμα για την παραμονή ήτα όχι του βασιλιά, ταχθήκαμε υπέρ του.
Ήταν η πρώτη προεκλογική εκστρατεία στη ζωή μου…
Δίπλα από το εστιατόριο βρίσκονταν τα γραφεία του ΚΚΕ και οι διάφοροι του περιβάλλοντος μας βάζανε να προπηλακίζουμε όσους έμπαιναν ή έβγαιναν από το κτίριο.
Πολλές και οι συζητήσεις μεταξύ των θαμώνων και για τις πολιτικές εξελίξεις της εποχής, χουντικοί, αντιχουντικοί, αριστεροί, δεξιοί, κεντρώοι, απ’ όλα είχε το πανέρι…
Αντιλαμβάνεστε ότι τα ερεθίσματα αυτά επέδρασαν αργότερα και στον χαρακτήρα αλλά και στην πορεία που ακολούθησα και εννοώ το ενδιαφέρον μου για την πολιτική.

Στον Πύργο μείναμε μέχρι τον Αύγουστο του 1975.
Οι άνθρωποι αυτοί κάνανε ότι ήταν δυνατόν για να περνούμε όσο το δυνατόν καλύτερα.
Με τον Γιώργο που ήταν ένα χρόνο μεγαλύτερος από τον αδελφό μου ήμασταν και είμαστε ακόμα σαν αδέλφια.
Απ’ ‘ότι μαθαίνω όμως δεν διατήρησαν τέτοιες σχέσεις όλα τα παιδιά. Για διάφορους λόγους.
Πέρσι κάποιοι μου έκαναν παράπονα ότι τα παιδιά που φιλοξένησαν δεν επικοινώνησαν μαζί τους από τότε.
Κάποιοι άλλοι μου έλεγαν για τις πολύ καλές σχέσεις που έχουν μέχρι σήμερα.

Από τότε βρέθηκα ξανά στον Πύργο το 1997. Από τότε κάθε δύο χρόνια (μέσον όρο) τους επισκέπτομαι μιας και η θεία δυσκολεύεται να ταξιδέψει και να έρθει να την φιλοξενήσουμε εμείς.
Αυτούς τους ανθρώπους τους νιώθω σαν δικούς μου. Είναι η δεύτερη μου οικογένεια.
Απέδειξαν τη δεδομένη στιγμή ότι οι άνθρωποι δεν έχουν να χωρίσουν τίποτε μεταξύ τους.
Το τι έκαναν οι χούντες και οι κυβερνήσεις δεν βαραίνει και δεν μπορεί να βαραίνει τον απλό λαό.
Αυτό, πιστεύω, είναι αξίωμα.
Δεν ξέρω αν το κείμενο αυτό σας ικανοποιεί ως περιεχόμενο.
Αν θέλετε να ρωτήσετε κάτι άλλο, που δεν το περιέλαβα στο κείμενο, σας παρακαλώ να το πράξετε.
Όσοι θέλετε, σχόλια ευπρόσδεκτα.

Σημ. Αν θέλετε να δείτε τις φωτογραφίες σε μεγέθυνση "πατάτε" πάνω στις φωτογραφίες.

36 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Μιχάλη,

είμαι σίγουρος ότι όποτε πια ακούς τις λέξεις "Πύργος Ηλείας" γυρίζεις και κοιτάς σαν να άκουσες να σε φωνάζουν "Μιχάλη". Τέτοιες εμπειρίες δεν ξεχνιόνται τόσο εύκολα.

Μαρικκού η Λυερή είπε...

Συγκλονιστικά όσα καταθέτεις.

dokisisofi είπε...

Pragmati poli sigkinitiko. Mpravo sou pou agonistikes kai egines kati paroli ti ftoxia tis prosfigias kai den eisai agnwmwn se osous se voithisan...

rose είπε...

Μιχαλη
Θυμαμαι τον Κίκη, κάθε απόγευμα μαζι με τον Νίκο και την Κάκια συναντιόμαστε στο ισόγειο του σπιτιου μου, παίζαμε μεχρι να βραδιασει - καθε απόγευμα από το Σεπτεμβρη του 1974 μέχρι τον καλοκάιρι του 1975..
Τον συναντησα στη Λάρνακα μολις πρωτοήρθα Κύπρο, ολόκληρο αντρα με οικογένεια δική του - τον κοιτούσα και δεν μπορούσα να καταλάβω πως μεγάλωσε έτσι - αστείο δεν είναι;
Κρατώ ενα κομματι από εκείνον μέσα μου για πάντα ..

δεν εχει σημασια πόσες φορές τους ξαναείδα, κάποια πράγματα είναι καταγεγγραμένα πέρα από το χρόνο, τη συχνοτητα και τις τρέχουσες αξίες

το εστιατόριο στο Πύργο το ξερω όπως και τα φιλοβασιλικά φρονήματα του ιδιοκτήτη :-)

να 'ξερες τι γεφυρες ανοιγεις μεσα απο μια απλή ιστορία που φαίνεται δεν είναι αποκλειστικά προσωπική

θαρρώ πως μέσα της χωρούν χιλιάδες άλλες
σε ευχαριστω

Anef_Oriwn είπε...

@ Μιχάλη,

Τι να σχολιάσει κάποιος σε τέτοιες περιπτώσεις ... Τα βιώματα είναι συγκλονιστικά και παραμένουν πάντα χαραγμένα στη μνήμη, την καρδιά και τη ψυχή!

Το πιο όμορφο είναι η διατήρηση ζωντανών των σχέσεων (μέχρι σήμερα) με ‘κείνους τους ανθρώπους!

(Ίσως να ήθελα να ρωτήσω κάποια πράγματα ή και να σχολιάσω σημεία του κειμένου – όπως τις “αντι-εκκλησιαστικές” σου μπηχτές) αλλά δεν είναι του παρόντος!

Anef_Oriwn
Πέμπτη 28/8/2008 – 11:42 μ.μ.

stalamatia είπε...

Μιαχάλη μου καλά έκανες και τα έγραψες,και ας λούθηκα στο κλάμα .Θάπρεπε όλοι να γνωρίζουν το τι έκαναν για τα προσφυγόπουλα οι Ελλαδίτες και τι χωρισμούς φέρνει ο πόλεμος ,σκέφτομαι και τους γονιούς που ξαφνικά αναγκάζονται να αποχωριστούν τα παιδιά τους.
Υ.Γ Μοιάζεις πολύ με τον αδελφό σου είσασταν πολύ γλυκά παιδιά ,καλά και τώρα γλυκούλης είσαι .

Μιχάλης είπε...

Ευχαριστώ όλους για τις παρεμβάσεις σας.

@ eστορών

Σίγουρα αγαπητέ μου φίλε, Τέτοιες εμπειρίες δεν ξεχνιούνται εύκολα, ιδιαίτερα όταν τις ζεις σε μια ηλικία που δεν μπορείς να εξηγήσεις και πολλά πράγματα.
Ύστερα αντιλαμβάνεται κάποιος τη σημασία αλλά και το τι πραγματικά έζησε.

Ο Πύργος Ηλείας είναι ένα κομμάτι από τη ζωή μου. Η μισή μου καρδιά βρίσκεται εκεί…


@ Μαρικκού η Λυερή

Καταρχήν καλώς μας βρήκες…

Δεν ξέρω αν είναι συγκλονιστικά. Έχουν όμως τη δική τους σημασία τόσο για όσους από εμάς έζησαν αυτά τα πράγματα αλλά και για όσους γίνονται κοινωνοί αυτών των γεγονότων.


@ dokisisofi

Αγαπητή μου φίλη,
Δεν είμαι άνθρωπος αγνώμων. Η αχαριστία είναι ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα που μπορεί να διαπράξει ένας άνθρωπος.

Κάνοντας ένα απολογισμό σήμερα, χτες και προχτές, βρίσκω ότι μόνο κέρδος είχα από αυτή την εμπειρία.
Ουδέν κακόν αμιγές καλού που έλεγαν και οι πρόγονοι…


@ rose

Να αντιληφθώ ότι είχες μια παρόμοια εμπειρία αλλά με ανάποδο ρόλο;

Έχεις κάποια σχέση με τον Πύργο;
Όταν λες ότι γνωρίζεις για το εστιατόριο και τον ιδιοκτήτη του; Τους ξέρεις;

Αν είναι έτσι θα χαρώ πολύ!


@ Anef_Oriwn

Χτες το βράδυ μου τηλεφώνησε ο Γιώργος για να μου πει ότι η Ανόρθωση κληρώθηκε με τον Παναθηναϊκό και ότι μπορεί να κατέβει στην Κύπρο με την ομάδα του.
Αντιλαμβάνεστε τη χαρά μου.
Να λοιπόν που το ποδόσφαιρο μπορεί να κάνει και κάτι θετικό… (καλά, καλά, εντάξει δεν είπα και τίποτε…)

Μπορείς να ρωτήσεις ότι θέλεις, αρκεί να μπορώ να απαντήσω.
Όσο για το εκκλησιαστικό; Η θεία, καθότι βαθιά θρησκευόμενη, πρωί και απόγευμα, Κυριακές, γιορτές και σχόλες μας τραβολόγαγε στις εκκλησιές.
Ήταν κι αυτό μια εμπειρία!


@ stalamatia

Δυστυχώς σε περιπτώσεις συμφορών, ο άνθρωπος έχει την τάση να βλέπει και να θυμάται μόνο τα αρνητικά.
Εγώ το αναγνωρίζω ότι ο ελληνικός λαός έκανε πολλά για την Κύπρο. Και αυτό οφείλουμε να το αναγνωρίζουμε όλοι μας. Ας μην είμαστε αχάριστοι.

Όντως η περίπτωση των γονιών ήταν πολύ δύσκολη.
Το σκεπτικό που μας έστειλαν ήταν ότι σε περίπτωση που μας πιάσουν όλους ή υπάρξουν σκοτωμοί, τουλάχιστον να γλιτώναμε εμείς οι δύο.

Για ένα χρόνο, σε τέτοια ηλικία, η μόνη επικοινωνία ήταν τα γράμματα. Εκτός από τα Χριστούγεννα που ήρθε για μερικές μέρες ο πατέρας μας.

Υπάρχει όμως και κάτι άλλο που δεν το ξεχνώ ποτέ.
Σε κάθε γράμμα μας, ρωτούσαμε πρώτα πως ήταν και τι έκανε η γιαγιά. Την αγαπούσαμε πάρα πολύ, σε βαθμό λατρείας.
Η απάντηση πάντα ήταν ότι είναι μια χαρά και ότι μας στέλλει την αγάπη της.

Όταν επιστρέψαμε στην Κύπρο μαζί με τη θεία Γιώτα και τον Γιώργο, μόλις μπήκαμε στο αυτοκίνητο, η πρώτη ερώτηση ήταν για τη γιαγιά. Πήραμε την ίδια απάντηση.

Κοντεύοντας στο σπίτι αρχίσαμε τις χαρούλες για το ότι θα βλέπαμε τη γιαγιά!
Ο πατέρας και η μητέρα αλληλοκοιτάζονται.
Ο πατέρας ξεροκαταπίνει και με σιγανή φωνή (με τρόπο που λέμε) μας λέει ότι η γιαγιά μας πέθανε πριν από έξι μήνες…
Ειλικρινά, όποτε θυμάμαι αυτή τη σκηνή δακρύζω. Ακόμα και τώρα που το γράφω, ένας κόμπος μου βγαίνει στο λαιμό…

Πέρασε αγαπητή μου ο καθένας το δικό του Γολγοθά. Έτσι είναι η ζωή.

Σημασία όμως έχει να αγωνιστούμε για να μην έχουμε στο μέλλον παρόμοιες καταστάσεις.

Σε ευχαριστώ για το υστερόγραφο…

Θεώρησα ότι θα ήταν καλό, αφού αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας μια προσωπική μου στιγμή, να έβαζα και κάποιες σχετικές φωτογραφίες, που ας σημειωθεί είναι από τις ελάχιστες που έχω από την παιδική μου ηλικία.
Ότι είχα μέχρι τότε έμειναν στον Γερόλακκο.

Meropi είπε...

Μιχάλη μου,
όσο διάβαζα το κείμενο σου ένα κόμπος στο λαιμό είχα. Συγκλονιστικά όσα έζησες. Πρέπει να σας περιέλαβαν με αγάπη για να σκέφτεσαι και να τους θεωρείς οικογένεια σου αυτούς τους ανθρώπους μέχρι σήμερα.
Η οικογένεια σου στην Κύπρο τι λέει γι' αυτή την εμπειρία?? Τους δόθηκε η ευκαιρία να ορθοποδήσουν μέσα σ' αυτό το χρόνο που λείπατε???
Μια ζεστή καλημέρα από την Αττική

Μιχάλης είπε...

Μερόπη μου,

Η αγάπη της οικογένειας ήταν και είναι δεδομένη.
Παρόλο που κάποτε διαμαρτυρόμασταν αλλά και αγανακτούσαμε από την υπερβολική – μερικές φορές – αυστηρότητα της θείας Γιώτας, σήμερα αντιλαμβανόμαστε την ευθύνη που είχε απέναντι μας.

Τα ίδια αισθήματα που τρέφουμε εγώ και ο αδελφός μου για την οικογένεια στον Πύργο, τρέφουν και οι γονείς μου.
Όπως είπα το 1975 ήρθαν μαζί μας στην Κύπρο ο Γιώργος και η Γιώτα και έκατσαν μερικές μέρες φιλοξενούμενοι.
Στο γάμο του αδελφού μου ήρθε ο Προκόπης (ήταν λίγο πριν τον χάσουμε) και η Γιώτα.

Με τους γονείς μου έχουν τηλεφωνική επικοινωνία αλλά λόγω περιστάσεων οι δικοί μου δεν τα κατάφεραν να ανταποκριθούν στις προσκλήσεις για επίσκεψη στον Πύργο, ούτε οι πυργώτες να έρθουν ξανά στην Κύπρο από τότε.
Ελπίζω ότι τώρα, ελέω Παναθηναϊκού ότι θα έρθει ο Γιώργος.

Οι γονείς μου κατάφεραν να ορθοποδήσουν στο βαθμό του δυνατού. Είχαν τέσσερα παιδιά να μεγαλώσουν (το ένα με ειδικές ανάγκες), χωρίς καμία βοήθεια από κανένα.
Αλλά, εντάξει, περάσαμε…

Καλή σου μέρα από την καιόμενη (από τη ζέστη και την υγρασία) Λευκωσία.

dokisisofi είπε...

όχι " κοντεύοντας στο σπίτι" , αλλά "πλησιάζοντας στο σπίτι".

(συγνώμη που γίνομαι σπαστική αλλά απέκτησα καινούργιο χόμπι)

Ανώνυμος είπε...

Δοκ
Μιλάς για το να γίνεσαι σπαστική;
Αυτό το είχες πάντα!

rose είπε...

Μιχαλη
η αδελφή μου και γαμπρός μου εργαζονται διπλα απο εκει που ήταν το εστιατοριο, ο πεθερός της ήταν στην ίδια ομάδα βασιλοφρόνων - τον Διονυσακη το δημαγωγό τον θυμάσαι, όργωναν τα καφενεια και χωρια υπερ του βασιλια (ουτε ελληνικη ταινια δεν έχει έτσι πανηγύρια)

έχω φαει ξυλο γιατι κορόιδευα το Διονυσακη δεν λέγεται!!

dokisisofi είπε...

ΌΧΙ "
έχω φαει ξυλο γιατι κορόιδευα το Διονυσακη δεν λέγεται!!"

ΑΛΛΑ

"
ΤΟ ΤΙ ΞΥΛΟ ΕΧΩ ΦΑΕΙ γιατι κορόιδευα το Διονυσακη δεν λέγεται!!"

ΕΎΧΑΡΙΣΤΩ

Μιχάλης είπε...

Ανευ,

Ξέχασα να σε καλωσορίσω!

Πέρασες καλά;

Ανώνυμος είπε...

μια χαρά, εσύ?

Ανώνυμος είπε...

Μιχάλη,

με συγκίνησες.

Μιχάλης είπε...

Να είσαι καλά Απόστολε.

rose είπε...

ευχαριστω Δοκ.. αυτο ακριβως εννοούσα
:-)

rose είπε...

ευχαριστω Δοκ.. αυτο ακριβως εννοούσα
:-)

dokisisofi είπε...

΄Μιχάλη,

όχι

""πατάτε" πάνω στις φωτογραφίες."

αλλά ,

"ντομάτε" πάνω στις φωτογραφίες

ευχαριστώ

dokisisofi είπε...

΄(σόρρυ ρε παιδιά είναι για να ελαφρύνω το κλίμα)

Ανώνυμος είπε...

ΟΧΙ "σόρρυ"

ΑΛΛΑ "συγνώμη"

Πόσα κιλά είναι το κλίμα?

dokisisofi είπε...

Όχι "συγνώμη" αλλά "συγγνώμη"

πόσα κιλά? εξαρτάται από την υγρασία στον εγκέφαλο σου. Αν κρίνουμε από τις μπούκλες των αιμοφόρων σου αγγείων, είναι βαρύ, πολύ βαρύ...

Ανώνυμος είπε...

γγγγιουμορ πολύ εχουμε
ευτυχως που το ελαφρυνατε το κλίμα

Ανώνυμος είπε...

Dok

Thn Eleni N. thn ksereis?

Pe tis oti parexo dorean psihanalisi

Ανώνυμος είπε...

An den thn ksereis, mh haseis thn efkairia,

kai gia sena en dorean

Μιχάλης είπε...

@ rose

Εκείνη η προεκλογική εκστρατεία ήταν, νομίζω, ανεπανάληπτη.

Τι Διονυσάκη τον θυμάμαι.

Αλλά, τι γιαουρτώματα έπεφταν στις συγκεντρώσεις, τι ντομάτες, τι ξύλο… :-)

Στον Πύργο πας καθόλου;

rose είπε...

καλημερα Μιχαλη μου

Πάω, μια φορα το χρονο τα τελευταια χρόνια, είναι εκει η αδελφή μου με την οικογενεια της,
όμορφοι τόποι, τρελοί άνθρωποι-της παρέας,έχει ακόμα βασιλόφρονες και παλιους αριστερους και γινεται της..μπλοκόσφαιρας στα καφενεια :-)
Φυσικά ηρέμησαν τα πράγματα (μετα το τελος της δεκαετιας του 80) γιαουρτια δεν πέφτουν πια, αλλά ωραίες ατάκες...

Την τελευταία φορά που πήγα ήταν τον Απρίλη, ξερεις τι ανακάλυψα;
Αν δεν τους το θυμιζαν οι Κύπριοι με την Αρτεμιδα και τις εκδηλώσεις εκεί, κανείς δεν θα συνέδεε το 74 με την ανταπόδοση της κύπρου μετα τις πυρκαγιες.
Για μενα τουτο λέει τα πιο πολλά! Δεν το φέρουν ως απαίτηση, τότε οι πιο πολλοί το έκαναν γιατι το επιθυμουσαν..χωρίς να ζητούν ανταλλαγμα ή εξαργύρωση της προσφορας τους.

Ανακουφίστηκα ξερεις, γιατι έχω κατα καιρους τσακωθει με πολλούς ταξιτζηδες στην Αθηνα όταν έλεγαν "εσεις οι Κύπριοι πήρατε βοηθεια απο την Ελλάδα" κλπ κλπ

Φέτος οι άνθρωποι της περιοχής ήταν ευχαριστημενοι γιατι τα έργα που ανέλαβε η Κύπρος πάνε πιο γρήγορα απο τα υπόλοιπα..

...

Ο Κίκης και η Κάκια ήταν αδελφια, δεν έμεναν στο ίδιο σπίτι όμως..
ουτε να φανταστω δεν μπορω τη λαχταρα τους να δουν ο ενας τον άλλον..

ανέσυρες πολλες εικονες από τη μνημη Μιχαλη, η πιο σημαντική είναι η απορία του παιδιου που δεν καταλαβαίνει ότι το πρόσωπο του φίλου των 6 χρόνων άλλαξε σαν μεγάλωσε... Τον θυμαμαι όπως ήταν, και μενω και εγω 6χρονη μαζί του..

γι αυτο και το ευχαριστω

επίσης ενιωσα τη ζεστασια που εκπέμπουν οι ανθρωποι πέρα και πανω απο τί λέει το κεφάλι τους(ποιος θα φανταζόταν ότι ένα είδος αποκατάστασης μπορεί να έρθει μέσα από άτομα που ιδεολογικά δεν θα είχαν λόγο να βοηθησουν άτομα που υπέφεραν τις συνέπειες ενός πραξικοπηματος ή μιας εισβολής, και έχω πειστει πια οτι ουτε απο ενοχή το έκαναν - ουτε σημασια έχει η αναλυση στο κατω κατω της γραφής)

γλυκα πραγματακια παρόλη την πίκρα της χρονικής στιγμής

Μιχάλης είπε...

@ rose
Οι διαπιστώσεις σου για τους πυργώτες είναι σωστή. Είναι διαφορετικοί άνθρωποι απ’ ότι π.χ. οι Αθηναίοι ή ξέρω γω ποιοι άλλοι στον ελλαδικό χώρο.

Δεν είμαι όμως σίγουρος κατά πόσον η υπόθεση με την Αρτέμιδα σχετίζεται με το γεγονός του 74.

Είναι αλήθεια ότι οι άνθρωποι εκεί δεν έθεσαν οποιαδήποτε απαίτηση. Η ενέργεια της κυπριακής κυβέρνησης, η ανταπόκριση της στην τραγωδία που έπληξε την Ηλεία ίσως μας οδήγησε τόσο στις θύμισες όσο και στους συλλογισμούς και τη σύνδεση των πραγμάτων.

Κανένας από εκείνους που μας φιλοξένησαν τότε δεν ζήτησε κάποιο αντάλλαγμα. Φυσικό θα ήταν να έπαιρναν κάποιο επίδομα αλλά αυτό δεν μειώνει καθόλου την πράξη τους.
Και σίγουρα ότι έκαναν δεν το έκαναν από ενοχή. Από αλτρουισμό το έκαναν, όπως και οι κύπριοι πιο ύστερα φιλοξένησαν ή ανάλαβαν να ενισχύσουν οικονομικά παιδιά από τη Σερβία και άλλες περιοχές.

rose είπε...

για την Αρτεμιδα, το ίδιο λέμε..

Οταν ανέλαβε η Κυπριακη δημοκρατια την Αρτεμιδα, τότε θυμηθηκαν η Ηλειώτες (και τους το θυμισαν οι Κύπριοι) ότι οι δεσμοι πάνε πίσω στο 74

και συμφωνω κανενα επιδομα δεν πληρωνει τη αγαπη, τρυφερότητα, αίσθημα ευθυνης απέναντι σε ένα παιδί...

Unknown είπε...

Το οποιοδήποτε σχόλιο νομίζω θα μετριάσει το συναίσθημα και τις σκέψεις που ξεπηδούν μέσα από το χρονικό σου. Με την άδειά σου, να το διαβάσω ένα βράδυ από το ραδιόφωνο.

Diasporos είπε...

μιχάλη, χαίρω πολύ. Ευχαριστώ που εμοιράστηκες αυτήν την τρυφερήν ανάμνηση μαζί μας.

Maria είπε...

Καλησπέρα! Είμαι από τον Πύργο Ηλείας και σε ευχαριστώ πολύ για την ανάρτηση, μου άνοιξες μάτια για τον τόπο μου γιατί ποτέ δεν τον είχα δει έτσι. Σε ευχαριστώ Μιχάλη!!!

Μιχάλης είπε...

Να είσαι καλά.

Χαίρομαι γι αυτό που γράφεις.

Την περασμένη βδομάδα ήμουνα οικογενειακώς στον Πύργο.
Κρίμα που δεν έγραψες νωρίτερα, ίσως να γνωριζόμασταν κι από κοντά.

p.christou είπε...

Σήμερα έψαχνα για το οικοτροφείο της Αγίας Φιλοθέης, στο οποίο και εγώ φιλοξενήθηκα για 2 χρόνια το 1974. Ήμουν και εγώ ένα απο εκείνα τα παιδιά. Εντελώς τυχαία είδα την ιστοσελίδα σας. Αν θέλετε επικοινωνήστε μαζί μου

avraam demetriou είπε...

ίσως θα πρέπει να δημιουργηθεί ένας σύνδεσμος με τα παιδιά του 74 που φιλοξενήθησαν στον Νομό Ηλείας. Εγώ έμενα στο Τραγανό Ηλείας και ακόμη ψάχνω τους παλιούς γνωστούς και συμμαθητές. Δυστυχώς οι ευεργέτες μου στο Τραγανό έχουν πεθάνει. Διψώ από γεγονότα της εποχής διότι δυστυχώς δεν θυμάμαι πολλά πράγματα.