Με την κατάθεση των υποψηφιοτήτων διαμορφώθηκε το προεκλογικό σκηνικό στα κατεχόμενα και οι υποψήφιοι είναι έτοιμοι να δώσουν τη μάχη για τις «εκλογές» της 18ης Απριλίου.
Την Παρασκευή 12 Μαρτίου κατατέθηκαν οκτώ υποψηφιότητες. Έτσι, το χρίσμα του «προέδρου» θα διεκδικήσουν: ο νυν ηγέτης των Τ/κ Μεχμέτ Αλί Ταλάτ, ο Πρόεδρος του Κόμματος Εθνικής Ενότητας (ΚΕΕ) και λεγόμενος πρωθυπουργός Ντερβίς Ερογλου, ο ''βουλευτής'' του ΚΕΕ Ταχσίν Ερτουγρούλογλου, ο απόστρατος συνταγματάρχης Μουσταφά Κεμάλ Τούμκαν, o ακαδημαϊκός Ζεκί Μπεσικτεπελί ως επικεφαλής της ''Κίνησης Γιασεμιού'', ο Αρίφ Σαλίχ Κιρντάγ, ο Αϊχάν Καϊμάκ, και ο Σεράπ Τεζτζιάν.
Αυτές οι οκτώ υποψηφιότητες αλλάζουν εντελώς το σκηνικό που γνωρίζαμε μέχρι σήμερα αλλά και τις εκτιμήσεις ως προς το τελικό αποτέλεσμα που θα δώσει η διαδικασία της 18ης Απριλίου.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι εκείνο που άλλαξε δραματικά το σκηνικό είναι η υποψηφιότητα του Ταχσίν Ερτουγρούλογλου ο οποίος όχι μόνο προέρχεται από τους κόλπους του Κόμματος Εθνικής Ενότητας του Έρογλου, αλλά είναι και ο «βουλευτής» που πήρε τις περισσότερες ψήφους στις τελευταίες «βουλευτικές» εκλογές στα κατεχόμενα.
Το διαμορφούμενο σκηνικό δικαιώνει για ακόμα μια φορά όσους προβαίνουν σε ψύχραιμες και νηφάλιες εκτιμήσεις και αναλύσεις και όχι εκείνους που βλέπουν μονίμως αρνητικά τα πράγματα.
Είναι γεγονός ότι τόσο στα κατεχόμενα όσο και στις ελεύθερες περιοχές υπήρχε η εικόνα και η εντύπωση ότι το φαβορί των «εκλογών» ήταν ο Έρογλου και ούτε λίγο ούτε πολύ η εκλογή του θεωρείτο δεδομένη και μη αναστρέψιμη.
Αυτό ενισχυόταν και από κάποιες δημοσκοπήσεις που είδαν το φως της δημοσιότητας στα κατεχόμενα που έδειχναν τον Έρογλου να είναι πρώτος με ποσοστό πέραν του 50% και τον Ταλάτ δεύτερο μεν αλλά με περίπου τα μισά ποσοστά από αυτά του Έρογλου.
Αυτά τα δεδομένα έδιναν τροφή (όπως ανάφερα ήδη) για εκτιμήσεις που δεν θα ήταν λάθος να εκτιμηθούν ως αναλύσεις πανικού. Έτσι εμφανίστηκαν δύο «γραμμές».
Η μία που έλεγε ότι προ του φάσματος της εκλογής του ακραίου Έρογλου θα έπρεπε να γίνει ότι είναι δυνατόν για να καταλήξουν οι συνομιλίες πριν από τη διεξαγωγή των «εκλογών» ώστε να βρεθεί ο Έρογλου προ τετελεσμένων.
Και θα πρόσθετα ότι αυτή η γραμμή άφηνε (το λιγότερο) να εννοηθεί ότι θα έπρεπε να δεχθούμε ακόμα και μη αποδεχτές πρόνοιες προκειμένου να λυθεί το κυπριακό πριν τον Απρίλη. Αυτό φαινόταν μέσα από απόψεις που επέρριπταν ευθύνες για τη μη πρόοδο στην ε/κυπριακή πλευρά την οποία κατηγορούσαν ενίοτε ότι δεν θέλει λύση, γι αυτό και κωλυσιεργεί.
Η δεύτερη έλεγε ότι εφόσον θα εκλεγεί ούτως ή άλλως ο Έρογλου, θα έπρεπε να παγώσουν οι συνομιλίες και σιγά - σιγά να οδηγηθούν στην κατάρρευση, αφού ούτως ή άλλως δεν θα υπήρχε αποτέλεσμα.
Να θυμίσουμε ακόμα και τις εκτιμήσεις ότι το ΔΗΚΟ παρέμεινε στην κυβέρνηση επειδή δεν ήθελε να διακινδυνεύσει την έξοδο του με αφορμή το κυπριακό, αφού έτσι κι αλλιώς οι συνομιλίες θα κατέρρεαν.
Ο ρόλος της Τουρκίας
Αρκετά λέγονται και σε σχέση με την πολιτική της Τουρκίας.
Κάποιοι λένε ότι επιδιώκει να ροκανίζει τον χρόνο επειδή έτσι τη βολεύει.
Άλλοι λένε ότι θέλει λύση και ότι θα πρέπει να κάνει και άλλα βήματα η ε/κυπριακή πλευρά.
Άλλοι πάλι λένε ότι η Τουρκία δεν θέλει λύση.
Αυτά μπορούν να αποτελέσουν θέμα άλλης ανάλυσης. Οι πλείστοι των αναλυτών συμφωνούν ωστόσο ότι η θέληση της Άγκυρας θα φανεί (ή διαφαίνεται) μέσα από το εκλογικό σκηνικό στα κατεχόμενα
Και κάποιοι, πάλι, βιάστηκαν να προεξοφλήσουν ότι το προβάδισμα Έρογλου έδειχνε ότι η Τουρκία δεν επιθυμεί να λύσει το κυπριακό.
Όμως η εξέλιξη των πραγμάτων διέψευσε και αυτή την εκτίμηση.
Είναι γεγονός ότι στα κατεχόμενα δεν κινείται φύλλο χωρίς την συγκατάθεση της Άγκυρας. Ή τουλάχιστον αυτό συνέβαινε μέχρι πρότινος σε απόλυτο βαθμό.
Αφήνουμε όμως έξω από τις αναλύσεις μας τον παράγοντα της κάθετης διάσπασης που υπάρχει στην Τουρκία μεταξύ των πολιτικών και των στρατιωτικών και πως αυτή η διάσπαση αντικατοπτρίζεται και στα κατεχόμενα εδάφη της Κύπρου.
Είναι φανερό ότι η υποψηφιότητα Έρογλου απολαμβάνει της υποστήριξης τόσο του στρατού όσο και των σκληρών, δηλαδή των κύκλων που υποστηρίζουν ότι η λύση του κυπριακού βρίσκεται στη βάση των δύο εθνοτήτων, των δύο λαών και των δύο θρησκειών.
Από την άλλη η υποψηφιότητα Ταλάτ απολαμβάνει της υποστήριξη της κυβέρνησης της Τουρκίας η οποία ισχυρίζεται ότι επιθυμεί λύση στη βάση των γνωστών και διακηρυγμένων θέσεων, άσχετα με το πώς μπορεί να τις ερμηνεύσει κάποιος.
Ο παράγοντας Ερτουγρούλογλου
Το όλο παρασκήνιο όπως εξελίχθηκε το τελευταίο δίμηνο αποδεικνύει τα όσα αναφέρθηκαν πιο πάνω αλλά κυρίως την αδυναμία της κυβέρνησης της Άγκυρας να ελέγξει πλήρως την κατάσταση. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τον στρατό.
Μέτρο σύγκρισης για τον τρόπο παρέμβασης της Άγκυρας αποτελεί ο τρόπος παράκαμψης του Ρ. Ντενκτάς το 2003, όπου «σε μια νύκτα» ο Ντενκτάς «εξαφανίστηκε» από το πολιτικό σκηνικό και στη θέση του βρέθηκε ο Μ. Α. Ταλάτ.
Σήμερα δεν είναι τόσο εύκολο να γίνει κάτι τέτοιο γι αυτό και χρησιμοποιήθηκε άλλη μέθοδος.
Η Άγκυρα (και από εδώ και πέρα με τη λέξη αυτή εννοώ την κυβέρνηση Ερντογάν) διαβλέποντας τον κίνδυνο της εκλογής Έρογλου και την ενδεχόμενη κατάρρευση των συνομιλιών, επέλεξε τον έμμεσο τρόπο παρέμβασης.
Προώθησε τη διάσπαση του μεγαλύτερου κόμματος της τ/κυπριακής Δεξιάς (Κόμμα Εθνικής Ενότητας), βάζοντας στο παιχνίδι της διεκδίκησης της «προεδρίας» από το πιο δυνατό στέλεχος του κόμματος, κόντρα στον Ντ. Έρογλου.
Ο Ταχσίν Ερτουγρούλογλου το τελευταίο διάστημα έκανε αρκετά ταξίδια στην Άγκυρα και είχε επαφές με υψηλόβαθμα στελέχη της κυβέρνησης.
Το αποτέλεσμα αυτών των επαφών είναι εμφανές από την Παρασκευή 13 Μαρτίου. Ο Ταχσίν Ερτουγρούλογλου με την υποψηφιότητα του αφαιρεί τη δυναμική από τον Έρογλου.
Η τ/κυπριακή Αριστερά
Από την άλλη πλευρά ο κίνδυνος εκλογής του Έρογλου θορύβησε και την τ/κυπριακή Αριστερά η οποία σε αντίθεση με άλλες φορές δεν κατέρχεται με πολλούς υποψήφιους αλλά υποστηρίζει (σχεδόν) σύσσωμη την υποψηφιότητα Ταλάτ.
Μόνη εξαίρεση είναι το κόμμα «Νέα Κύπρος» το οποίο πήρε απόφαση ότι δεν θα υποστηρίξει κανέναν από τους δύο επικρατέστερους υποψήφιους (Ταλάτ – Έρογλου).
Ωστόσο από τους κόλπους της Αριστεράς προέρχεται ο ένας από τους οκτώ υποψήφιους ο ακαδημαϊκός Ζεκί Μπεσικτεπελί και ο οποίος προέρχεται από το κόμμα «Ενωμένη Κύπρος» του Ιζέτ Ιζτζιάν.
Ο Μπεσικτεπελί μετά την απόφαση του να κατέλθει ως υποψήφιος της «Κίνησης Γιασεμί» βρίσκεται προ του φάσματος αποβολής του από το συγκεκριμένο κόμμα αφού παραβίασε την απόφαση.
Όμως αυτή η υποψηφιότητα δεν θεωρείται ικανή να επηρεάσει το βασικό αποτέλεσμα των «εκλογών».
Οι έποικοι
Ένας άλλος παράγοντας που επηρεάζει σημαντικά της «εκλογές» είναι οι έποικοι. Πολλοί εκτιμούν ότι η Τουρκία διοχετεύει την πολιτική της βούληση μέσω των οργανώσεων των εποίκων στα κατεχόμενα.
Ούτε κι εδώ η κατάσταση είναι μαύρο – άσπρο.
Οι πρώτες ενδείξεις είναι ότι οι πολλές οργανώσεις των εποίκων είναι επίσης διασπασμένες.
Μέχρι στιγμής ο «Σύνδεσμος Στήριξης και Αλληλεγγύης» των εποίκων τάχθηκε υπέρ του Μεχμέτ Αλί Ταλάτ.
Από την άλλη ο «Σύνδεσμος Αλληλεγγύης και Κουλτούρας» των εποίκων που κατάγονται από την περιοχή Αντέπ της Τουρκίας, εκδήλωσαν την υποστήριξη τους προς τον Ντ. Έρογλου.
* * *
Όλα αυτά, λοιπόν, δείχνουν για ακόμα μια φορά ότι σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να γίνονται βεβιασμένες εκτιμήσεις, κυρίως από πολιτικά κόμματα και παράγοντες.
Αλλά και οι λειτουργοί των Μέσων Ενημέρωσης έχουν υποχρέωση να μελετούν και να κατέχουν το θέμα πριν προβούν στις οποιεσδήποτε εκτιμήσεις.
25 σχόλια:
Μιχάλη μου,
ν' αγιάσει το πληκτρολόγιό σου!
ευχαριστούμε για την ανάλυση.
Στέλιος
newgreekcypriot.blogspot.com
Πάμε γερά!
Εξαιρετικά σοβαρή ανάλυση-θα επανέλθω σαν την ξαναδιαβάσω με σημειώσεις :-)
Εσκοτώθηκε που τη σοβαρότηταν ο τουρκόσπορος ο Μιχ-ΑΛΗ-ς
O Ερτουγρούλογλου καταλαβαίνω ότι θα διασπάσει τους οπαδούς του Κόμματος Εθνικής Ενότητας (ΚΕΕ) κατά την πρώτη φάση των εκλογών. Οι οπαδοί του όμως τι θα κάνουν στη δεύτερη φάση, όταν θα είναι μόνο δύο υποψήφιοι? Μήπως στραφούν και πάλι στον Έρογλου, οπότε "τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα"?
Μερόπη στον δεύτερο γύρο ίσως γοράσουν τον υιό Ντεκτάς. Είναι τόσο παράξενη η πολιτική στου τουρκοκύπριους που τίποτε δεν με παραξενεύει πλέον.
Μιχάλη, όταν η Τουρκία προσπαθεί να επηρεάσει την πολιτική στους τουρκοκύπριους τζιαι είναι προς συμφέρον δικό μας αρέσκει μας τζιαι όταν είναι οι εθνικιστές δεν μας αρέσκει; Δεν παίρνει καθαρά θέση το άρθρο σου.
Μετά τη λύση, έτσι θα κάμνει πάλει η Τουρκία που θα θέλει να ελέγχει το ομοσπονδιακό κράτος; Γιατί να κάμνει διαφορετικά;
Για το ότι για δύο χρόνια Χριστόφκιας τζιαι Τταλάτ δεν εκαταφέραν να φτάσουν ούτε κατα προσέγγιση σε περίγραμμα λύσης, κάποιος κάποια μέρα θα πρέπει να λογοδοτήσει εκτός από την Τουρκία.
Φυλάω σου τα όμως διότι δεν είναι ώρα.
Δεν ξέρω εαν ανάγνωσα σωστά το σημερινό σου κείμενο Μιχάλη,(συμφωνώ με όσους είπαν πως το κείμενο είναι [και πάλι] ψύχραιμο),
από όσα γράφεις πάντως φαίνεται πως η Τουρκία δεν είναι διαθετημένη να "βγει" από το παιχνίδι των συνομιλιών μετά από μια πιθανή νίκη του Έρογλου, οπότε παρεμβαίνει και έμμεσα με την διάσπαση των υποψηφιοτήτων της δεξιάς.
Με όλο το σεβασμό,και χωρίς καμιά διάθεση αρνητισμού,πραγματικά δεν ξέρω κατά πόσον η γενική εικόνα της ανόδου του απορριπτικού μετώπου τόσο μεταξύ των ε/κ όσο και μεταξύ των τ/κ, μας επιτρέπει να δούμε πλέον το ζήτημα επίλυσης του Κυπριακού, καθαρά σε επίπεδο Ηγετών των δύο κοινοτήτων.Κανένας μας δεν επιθυμεί βέβαια την νίκη του Έρογλου,όμως το Κυπριακό είναι ένα πολυσύνθετο ζήτημα, για την επίλυση του οποίου δεν είναι πλέον αρκετοί οι εκλογικοί "πανηγυρισμοί". Σημαντικότερο θεωρώ, τον αγώνα αναχαίτησης του απορριπτικού μετώπου,χωρίς στρουθοκαμηλισμούς, εντός του εσωτερικού πολιτικού γίγνεσθαι ένθεν και ένθεν.Η λύση του Κυπριακού δεν είναι μια λύση που θα έρθει από "πάνω" και βεβαίως αυτό είναι και το μπουμερανγκ-σύνθημα των απορριπτικών ενάντια στις δυνάμεις της λύσης.
@ sstylian
Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
Προσπαθώ να αναλύω τα πράγματα όσο πιο κοντά στην πραγματικότητα και χωρίς εξάρσεις.
@ politispittas
Αναμένω τα σχόλια σου.
@ Ανώνυμος 3/13/2010 3:43 μμ
Σε αφήνω στην κρίση όλων.
@ Meropi
Δεν είναι εύκολο να γίνουν ασφαλείς εκτιμήσεις.
Αντιλαμβάνεσαι ότι στον 2ο γύρο θα δημιουργηθούν εντελώς διαφορετικά δεδομένα.
@ Aceras Anthropophorum
Θεωρώ ότι δεν υπάρχει λόγος να αγοραστεί ο Σ. Ντενκτάς.
Αρχικά είχε εκδηλώσει την υποστήριξη του προς τον Έρογλου ενώ αργότερα δήλωσε ότι αν υπάρξει τρίτος υποψήφιος θα υποστηριχθεί αυτός.
Αναμένουμε να δούμε ποια θα είναι η τελική απόφαση.
Δεν νομίζω με τις μέχρι τώρα αναλύσεις και τοποθετήσεις μου να έχω δώσει την εντύπωση ή την εικόνα ότι αναλύω ή ερμηνεύω τα πράγματα όπως μου συμφέρουν.
Γι αυτό και διερωτώμαι που είδες ότι μέσα από τις αναλύσεις μου επικροτώ ή απορρίπτω τις παρεμβάσεις της Τουρκίας ανάλογα με το αν μου αρέσουν ή όχι.
Σκοπός του άρθρου μου δεν είναι να πω αν καλά κάνει ή κακά πράττει η Άγκυρα αλλά να δείξω την αλλαγή που υπήρξε σε σχέση με το παρελθόν.
Τα άλλα δύο θέματα που θίγεις μπορούμε να τα δούμε σε άλλη ανάρτηση. Είναι από μόνα τους ολόκληρο κεφάλαιο και ξεχωριστό θέμα.
@ Disdaimona
Σαφώς και η Τουρκία δεν είναι διατεθειμένη να βγει από το παιχνίδι. Άλλωστε αυτοί που λένε ότι το κλειδί βρίσκεται στην Άγκυρα, ορθά το λένε.
Και στην προκειμένη περίπτωση φαίνεται ότι δεν ευνοεί την εκλογή Έρογλου.
Κατά την άποψη μου ο αρνητισμός δεν παράγεται από ένα και μόνο παράγοντα.
Είναι η μεγάλη χρονική διάρκεια του προβλήματος, είναι ο φόβος, είναι η ψυχολογία, είναι η κινδυνολογία, είναι η σιγουριά της μονιμότητας και άλλα πολλά.
Άποψη μου είναι ότι ο αρνητισμός μπορεί να κτυπηθεί μόνο στην περίπτωση που αρχίσει να παράγεται αποτέλεσμα.
Μέχρι τότε όμως θα πρέπει και οι υποστηρικτές της λύσης να μην αφήνουν τους λεγόμενους απορριπτικούς να περνάνε ανεμπόδιστα τις απόψεις τους.
Καλώς ή κακώς η επίτευξη προόδου εξαρτάται από τους δύο ηγέτες αλλά δεν πρέπει να ξεχνούμε και τον παράγοντα Άγκυρα.
Προσωπικά δεν μπορώ να πω ότι πράγματι υπήρξαν οι δυο τάσεις που αναφέρεις αγαπητέ Μιχάλη, τουλάχιστον σαν δυο κυρίαρχα στοιχεία. Αυτό όμως είναι δευτερεύον, αφού το ζητούμενο είναι να μπορέσει κάποιος να αναλύσει την κατάσταση και, κατά το δυνατό, να διαβλέψει - όχι να προβλέψει, την εξέλιξη. Για να γίνει αυτό χρειάζεται να εξετάσουμε την εξέλιξη της κοινωνίας στα κατεχόμενα μακριά από τους γνωστούς μύθους που καλλιεργούνται για διάφορους λόγους ανάμεσα στους Ελληνοκυπρίους. Για παράδειγμα, η Τουρκία έχει δυνατότητα να επηρεάσει την κατάσταση στην κορυφή, στην ηγεσία, πολύ λιγότερο στη βάση. ΔΕΝ μπορεί όμως να επέμβη με τρόπο που τη φέρνει σε σύγκρουση με την κοινωνία: Η αποκαθήλωση Ντενκτάς είχε γίνει πρώτα στο επίπεδο της βάσης πριν το κάνει η Τουρκία (ανάλυσα το θέμα στο Φιλελεύθερο, 5.1.2003). Ο εξαναγκασμός Έρογλου να αποσυρθεί από το δεύτερο γύρο το 2000 έγινε γιατί η Άγκυρα δεν μπορούσε να επηρεάσει τη βάση και να σιγουρέψει εκλογή του Ντενκτάς. Οι έποικοι, για διάφορους λόγους ψήφιζαν μέχρι πρόσφατα κατά 80-90% υπέρ των εθνικιστικών κομμάτων και κάτω από 12% υπέρ ΡΤΚ και ΚΚΑ. Μόνο 20% ψήφισαν Ταλάτ κλπ το 2005. Οι λόγοι απλοί, τα κόμματα εξουσίας είχαν αποκλειστική σχεδόν πρόσβαση /άρα δυνατότητα επιρροής στις κοινότητες τους. Δεν νομίζω με την πενταετία Ταλάτ να έχει διαφοροποιηθεί δραστικά η τάση αυτή...
Η υποψηφιότητα Ερτουγρούλογλου αλλάζει ίσως τη δυναμική, πιο πολύ στην κορυφή παρά στη βάση. Το ερώτημα είναι σε ποιο βαθμό ο Ερτουγρούλογλου μπόρεσε κατά τη σύντομη προεδρία του ΚΕΕ να αποκτήσει σημαντική επιρροή που να ενοχλήσει ουσιαστικά τον Έρογλου που έκτισε την επιρροή και το βασίλειο του πάνω σε δεκαετίες εξουσίας και δίκτυα σχέσεων. Ταυτόχρονα, μη ξεχνούμε ότι δεν είναι λιγότερο ακραίος και μου φαίνεται δύσκολο να λειτουργήσει η υποψηφιότητα του υπέρ του Ταλάτ. Σε ότι αφορά τον τελευταίο, μάλλον θα δυσκολευτεί να ανακτήσει τη χαμένη αξιοπιστία του σε μεγάλο μέρος των ΤΚ. Και αυτό λόγω πολιτικής που ακολούθησε σε διάφορα θέματα από το 2004-5 και όχι γιατί δεν τον βοήθησε ο ...Χριστόφιας, όπως έλεγαν οι δικοί του πέρυσι και λένε τώρα. Η αλήθεια είναι ότι από το 2004 και εντεύθεν τα δεδομένα και οι παράμετροι που καθορίζουν τις επιλογές των Τουρκοκυπρίων και των εποίκων έχουν αλλάξει. Οι δυνάμεις της λύσης έχουν απονευρωθεί ουσιαστικά με βάση μια ανάλυση που είχα κάμει το Μάη του 2005, στο επίπεδο της κοινωνίας. Η Λευκωσία και τα περίχωρα που έκαναν τη μεγάλη αλλαγή του 2003 και αρχές του 2004 ΔΕΝ ακολουθούν πια την ίδια πορεία.
Το τι θα γίνει σε λίγες βδομάδες είναι θέμα πιο προσεκτικής ανάλυσης συγκεκριμένων δεδομένων, των προηγούμενων αποτελεσμάτων και των λίγων αξιόπιστων δημοσκοπήσεων στα κατεχόμενα. Ελπίζω να βρω το χρόνο να κάνω μια χαρτογράφηση αυτών των αλλαγών, κατά χωριό και ενορία, στις αρχές του Απρίλη. Ξαναμιλούμε τότε...
@Μιχαλης
Γραφεις
"Η μία που έλεγε ότι προ του φάσματος της εκλογής του ακραίου Έρογλου θα έπρεπε να γίνει ότι είναι δυνατόν για να καταλήξουν οι συνομιλίες πριν από τη διεξαγωγή των «εκλογών» ώστε να βρεθεί ο Έρογλου προ τετελεσμένων.
Και θα πρόσθετα ότι αυτή η γραμμή άφηνε (το λιγότερο) να εννοηθεί ότι θα έπρεπε να δεχθούμε ακόμα και μη αποδεχτές πρόνοιες προκειμένου να λυθεί το κυπριακό πριν τον Απρίλη. Αυτό φαινόταν μέσα από απόψεις που επέρριπταν ευθύνες για τη μη πρόοδο στην ε/κυπριακή πλευρά την οποία κατηγορούσαν ενίοτε ότι δεν θέλει λύση, γι αυτό και κωλυσιεργεί. "
Μπορεις να μας δωσεις παραδειγματα για το ποιο πανω?
Ποιοι εν τουτοι που αφηναν να εννοηθεί ότι θα έπρεπε να δεχθούμε ακόμα και μη αποδεχτές πρόνοιες?
Μιχάλη και συν-σχολιαστές, καλημέρα σας.
Όπως υποσχέθηκα, ξαναδιάβασα το άρθρο, προσεχτικά. Εμμένω στην αρχική μου κρίση για την σοβαρότητα και την προσοχή, που έτσι και αλλιώς χαρακτηρίζουν το σύνολο της αρθρογραφίας του Μιχάλη.
Έχω κάποιους προβληματισμούς.
Βλέπω να γίνεται πολλή συζήτηση για το πως παρεμβαίνει κάθε φορά η Τουρκία για να επηρεάσει το σκηνικό και τις εξελίξεις και, πως κάθε φορά το κατορθώνει.
Αυτό-το έχω ξαναγράψει σε άλλη συζήτηση- εμένα τουλάχιστον, μου πολλαπλασιάζει τις ανησυχίες μου.
Γιατί, μπορεί η Άγκυρα να ποικίλει τις διαθέσεις της ανάλογα με την εκάστοτε συγκυρία ωστόσο, σε αυτήν την «ποικιλία διαθέσεων» ουδέποτε, εγώ τουλάχιστον διέκρινα έστω και στο ελάχιστο την παραμικρή τάση απογαλακτισμού της Τ/Κ κοινότητας από την Τουρκία. Ουδέποτε η Άγκυρα δεν «έσπρωξε» διακριτικά έστω, την Τ/Κ προς μία πολιτική και κοινωνική ωρίμανση και ενηλικίωση. Αντίθετα, η Στρατηγική της Χειραγώγησης καλά κρατεί.
Σε αυτό το σημείο, κάποιοι απαντούν «Ναι, αλλά εφόσον το ψευδοκράτος είναι απόλυτα εξαρτημένο οικονομικά από την Τουρκία, αυτό είναι εύλογο».
Δεν με πείθει αυτό το επιχείρημα, δεν με πείθει διόλου. Και αυτό γιατί, ΑΝ η Τουρκία , η Άγκυρα του Ερντογάν ήθελε πραγματικά να αφήσει τουυς Τ/Κ να «πάρουν τον δρόμο τους» ως Κύπριοι, τότε, χωρίς να διακόψει την οικονομική βοήθεια και τις εμπορικές σχέσεις θα διευκόλυνε άμεσα και έμμεσα τις ριζοσπαστικές δυνάμεις των Τ/Κ ώστε το μήνυμά τους να βρει πρόσφορο έδαφος μέσα στην Τ/Κ κοινότητα και να γονιμοποιηθεί.
Θα μπορούσε-αν ήθελε- να είχε υποβοηθήσει δηλαδή την καλλιέργεια μίας ντόπιας κουλτούρας –ειδικά μετά το 2004 και την απόρριψη του Σχεδίου ΑΝΑΝ, δείχνοντας έτσι και μία στοιχειώδη κατανόηση στις φοβίες και τις ανασφάλειες των Ε/Κ που τους οδήγησαν σε αυτή την απόρριψη. Αν το είχε πράξει η Άγκυρα αυτό, σήμερα σε άλλη βάση θα γινόντουσαν οι διαπραγματεύσεις και άλλη τελείως θα ήταν η δυναμική στις κοινωνίες των δύο κοινοτήτων.
Φοβόμουν και συνεχίζω να φοβάμαι έντονα, πως η Τουρκία θέλει να έχει δια παντός την Τ/Κ υπό έλεγχο για να εξυπηρετεί τις δικές της γεωπολιτικές στρατηγικές.
Αυτό που πολλαπλασιάζει τις ανησυχίες μου είναι η επίδραση της στο σύνολο της Κυπριακής Δημοκρατίας (για τους ίδιους λόγους) με ενεργούμενο την Τ/Κ και την συμμετοχή της στην Ομοσπονδία όποτε αυτή προκύψει.
Από την άλλη πλευρά, η Ε/Κ πλευρά, ναι μεν είναι απογαλακτισμένη (πολιτικά και οικονομικά) από την Ελλάδα ωστόσο είναι και αυτή πιόνι και όχι παίκτης στις ευρύτερες γεωπολιτικές επιλογές της Ελλάδας (εύλογα) η οποία όμως Ελλάδα, όπως ξέρουμε βρίσκεται δυστυχώς στην δυσχερέστερη θέση που έχει βρεθεί μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο.
Αποτέλεσμα αυτού και τα δικά της περιθώρια «πιέσεων» προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση να είναι εξαιρετικά περιορισμένα.
(Συνεχίζω)
Μοναδικό φως στο συγκεκριμένο σκηνικό που αφορά την Ελλάδα, είναι η τεράστια ανάγκη της για ελάφρυνση του προϋπολογισμού από το κομμάτι που αφορά στις τεράστιες εξοπλιστικές δαπάνες που στην συντριπτική τους πλειοψηφία οφείλονται στο πλέγμα των προβλημάτων που δημιουργούνται από τις Ελληνοτουρκικές σχέσεις και τα συχνά αντίθετα συμφέροντα των δύο χωρών. Αυτό σημαίνει πως μπορεί η Ελλάδα, να ενεργήσει θετικά και έντονα προς μία ταχεία λύση του Κυπριακού, προκειμένου να βάλει τις σχέσεις της με την Τουρκία σε μια πιο παραγωγική βάση.
Αυτό όμως, ενώ ακούγεται «ωραίο» και πρόσφορο, περιέχει έναν άλλο κίνδυνο.
Την υποτίμηση –εκ μέρους της Ελλάδας- των Τουρκικών διαθέσεων για έμμεσο ή άμεσο έλεγχο της Νήσου μέσω μίας Συμφωνίας για λύση που θα εξυπηρετεί τις βλέψεις της.
Ο μέσος Έλληνας, υπό τις παρούσες συνθήκες, σε διαβεβαιώνω, δεν θα έχει κανένα πρόβλημα με κάτι τέτοιο και με οτιδήποτε σε γενικές γραμμές θα τονώσει την Ελληνική οικονομία. Προσωπικά, το καταλαβαίνω πλήρως αυτό, το δικαιολογώ απόλυτα.
Η Τουρκία Μιχάλη, παραμένει μία χώρα εξαιρετικά υψηλού ρίσκου. Οι τεράστιες εσωτερικές αντιθέσεις της, η πάλη μεταξύ των διαφόρων κύκλων επιρροής, η διαρκής σχοινοβασία του Πρωθυπουργού Ερντογάν σε μια πίστα χωρίς δίχτυ, οι πιέσεις που δέχεται τόσο από το υπαρκτό στρατιωτικό κατεστημένο-όσο και αν δεν είναι αυτό που ήταν- αλλά και από τις βαθύτατα καθυστερημένες παρυφές του δικού του Κόμματος που δεν έχουν καμία σχέση με το «μοντέρνο Ισλάμ» που ο ίδιος περιφέρει ανά την Ευρώπη και τον κόσμο, δίνουν μια εικόνα που –εγώ τουλάχιστον- δυσκολεύομαι να εμπιστευτώ.
Και σε όλο αυτό το σκηνικό, για να μην μακρηγορήσω άλλο, επαναλαμβάνω την ασφυκτική συμπεριφορά της Τουρκίας υπό οποιοδήποτε καθεστώς προς την Τ/Κ κοινότητα, την οποία θέλει να έχει πάντα υπό απόλυτο έλεγχο. Χθες με Ντεκτάς, σήμερα με Ταλάτ, αύριο με οποιονδήποτε άλλο.
Και είναι εξαιρετικά χαρακτηριστικό, πως οι δυνάμεις που στην Τ/Κ κοινότητα επιθυμούν τον Απογαλακτισμό είναι ελάχιστες, με αμελητέα επιρροή στην Κοινότητά τους.
Η Λύση, δεν είναι θέμα εκλογικών αλχημειών. Η Λύση θα έπρεπε να είναι διακαής πόθος των κοινωνιών και να είναι διαποτισμένη από τον πόθο για την πρόοδο της Κύπρου και το άλμα της στο μέλλον. Φοβάμαι, πως οι «αρμόδιοι» ένθεν και ένθεν της διαχωριστικής γραμμής ή μάλλον των κατοχικών συνόρων δεν έκαναν τίποτα στην ουσία για αυτό. Δεν «τάραξαν»…
Και αυτό, όχι απλά με θλίβει, αλλά με εξοργίζει απόλυτα, γιατί έτσι ακυρώνουν και δολοφονούν το μέλλον του κάθε νέου ανθρώπου στο νησί, είτε είναι Τ/Κ είτε είναι Ε/Κ. Τους φορτώνουν όλα τα βάρη των ιστορικών εγκλημάτων που διέπραξαν οι προηγούμενες γενιές.
Μιχάλη, ήμουν και είμαι από αυτούς που θεωρούν πως η ΕΚ πλευρά κωλυσιέργησε, δεν πήρε αρκετές πρωτοβουλίες, δεν αντεπιτέθηκε όπου χρειαζόταν.
Μη με (ξανα)ρωτήσεις που και πως. Αν μπορούσα να απαντήσω θα ήμουν τώρα Χριστόφιας στη θέση του Χριστόφια.
Εκείνο που δεν είπα όμως ποτέ (ούτε είδα κάτι σχετικό αλλού), είναι να δεχθούμε απαράδεκτες προτάσεις για να τελειώνουμε. Αν γινόταν κάτι τέτοιο το σχέδιο δε θα περνούσε πάλι, και τότε … πάππαλλα. Καλά κάνει ο Χριστόφιας και πολεμά σε όλα τα κεφάλαια.
Η θέση μου ήταν πως αφού οι δυο λένε πως κουτσά στραβά προχωρούν αλλά με δυσκολίες, να παραιτήσουν τις άλλες τους ασχολίες, να κάτσουν 15 μέρες, και να καταλήξουν.
Η να δούμε ποιός είναι ο αδιάλλακτος – που θεωρούμε βεβαίως πως είναι η Τουρκία.
Τι κακό υπάρχει σε αυτό; Γιατί ακόμα και αν κάναμε εμείς πρώτοι την πρόταση για επιτάχυνση, οι Τούρκοι πως θα αντιδρούσαν; Αν έπαιζαν παιγνίδι θα το είχαμε λύσει ως τώρα, αν όχι, θα ήξεραν όλοι ποιος είναι ξανά ο κακός.
Win – win scenario!
Γιατί ξέρεις, δεν πιστεύω με κανένα τρόπο πως εσύ ή ο Χριστόφιας είχατε προβλέψει ένα χρόνο πριν πως ο Ερντογάν θα έβαλλε την τελευταία στιγμή πάνω τον Ταχσίν να κατέβη στις εκλογές.
Άσε που η κάθοδος του αμφιβάλλω αν θα επηρεάσει το τελικό αποτέλεσμα (μακάρι!), γιατί ο ΤΚς ψηφοφόρος έχει και άλλα κριτήρια για το που θα δώσει τη ψήφο του.
Ανυσηχώ τζιαι γώ για τη χειραγώγηση των τουρκοκυπρίων από την Τουρκία, αλλά για να πούμε τζιαι κάτι θετικό, το ότι θα βαρεί 20% η ψήφος η δική μας στο ποιός θα προέρχεται που την τουρκοκυπριακή κοινότητα τζιαι οι τουρκοκύπριοι 20% στην δική μας, βάλλει καλές βάσεις για αλλαγή της δυναμικής τζιαι απογαλακτισμό των τουρκοκυπρίων που την μαμμά πατρίδα. Αυτόν το πλεονέκτημα είναι επιπλέον της λειτουργηκότητας του κράτους με αθρώπους που θα εκπροσωπούν το συφμέρον τζιαι των δύο κοινοτήτων παρά της δικής τους.
Αυτόν είναι μεγάλο credit για τον πρόεδρο, όσο τζιαι να του σαλαβατούμεν που ξηκανναουρίζει θκυό χρόνια.
Απολογούμενος για την καθυστέρηση στο σχολιασμό των όσων γράψατε όλοι (και σας ευχαριστώ για την κατάθεση των απόψεων σας), καταθέτω τις απαντήσεις και τα σχόλια μου.
@ χριστόφορος
Θα ήταν ενδιαφέρον και χρήσιμο αν είχαμε το άρθρο στου στο Φιλελεύθερο της 5ης Ιανουαρίου 2003.
Έχω την άποψη ότι με τα όσα γράφεις στην πρώτη παράγραφο στην ουσία δεν διαφωνούμε. Με τον Α ή τον Β τρόπο η Άγκυρα ελέγχει το παιχνίδι.
Θεωρώ φυσιολογικό οι έποικοι να ψήφιζαν τα εθνικιστικά κόμματα διότι ήταν αυτά που τους στήριζαν και τους υποστήριζαν.
Στο άρθρο μου σημείωσα ωστόσο ότι ένας από τους συνδέσμους των εποίκων εξέφρασε υποστήριξη προς τον Ταλάτ και ένας άλλος προς τον Έρογλου.
Αυτό νομίζω λέει κάτι.
Όσον αφορά την υποψηφιότητα Ερτουγρούλογλου, μόνο ζημιά μπορεί να προκαλέσει στον Έρογλου.
Ας μη ξεχνούμε ότι είναι ο πρώτος σε ψήφους «βουλευτής» του κόμματος του Έρογλου.
Έστω και 2% ή 3% να αποσπάσει από τον Έρογλου και με δεδομένο το ότι απ’ ότι δείχνουν τα δεδομένα μέχρι στιγμής οι δύο κύριοι διεκδικητές θα έχουν περίπου ισοδύναμα ποσοστά, είναι αντιληπτό ότι ο κίνδυνος για τον Έρογλου είναι μπροστά του.
Σημειώνω ακόμα 3 θέματα:
1. Η έντονη αντίδραση του Έρογλου δείχνει ότι θα του δημιουργήσει πρόβλημα.
2. Η υποψηφιότητα του Ερτουγρούλογλου δημιουργεί μια δυναμική υπέρ του Ταλάτ.
3. Τα πράγματα είναι ακόμα ρευστά και κάθε πρόβλεψη είναι παρακινδυνευμένη.
Συνεπώς θα πρέπει να περιμένουμε ακόμα λίγες μέρες για να δούμε τις εξελίξεις.
Δεν διαφωνώ ότι ο Ταλάτ τα έκανε μαντάρα σχεδόν σε όλα τα ζητήματα.
Και θυμίζω ότι στις τελευταίες «εκλογές» κέρδισε ο Έρογλου κυρίως για θέματα οικονομίας και όχι πολιτικά.
Πέραν τούτου, ακόμα και μέλη του κόμματος του Ταλάτ δεν ψήφισαν το κόμμα τους σε ένδειξη διαμαρτυρίας.
@ Xwrikos
Δεν αναφέρομαι κατ’ ανάγκην σε πολιτικά πρόσωπα.
Αναφέρομαι σε πολίτες, σε αρθρογράφους, κυρίως διαδικτυακούς.
@ politispittas
Είπες να γράψεις και έγραψες, χε, χε, χε!
Οι προβληματισμοί σου δεν είναι αβάσιμοι.
Ούτε μπορούν να τύχουν απάντησης πέραν πάσης αμφιβολίας.
Η άποψη μου αγαπητέ μου φίλε σε όσα γράφεις είναι ότι ο απογαλακτισμός των τ/κυπρίων αλλά και το σταμάτημα του ελέγχου τους από την Τουρκία, μόνο μέσω της λύσης μπορεί να προέλθει.
Και εξηγώ:
Α) Οι τ/κύπριοι, όσο και αν δεν το καταλαβαίνουμε εμείς, νιώθουν (σωστά ή λανθασμένα δεν το εξετάζω) ανασφάλεια από τους ε/κύπριους.
Και θεωρούν ότι η Τουρκία τους παρέχει την ασφάλεια που χρειάζονται.
Επομένως, αν κι εμείς τηρήσουμε τα συμφωνηθέντα (όπως και εκείνοι βέβαια) και αποδείξουμε ότι δεν έχουμε άλλα πράγματα πίσω από το κεφάλι μας (όπως είχαμε από το 1960 μέχρι το 1974), τότε ο ορίζοντας για τον απογαλακτισμό τους είναι ανοικτός.
Αυτό ασφαλώς δεν διαγράφει τις ανησυχίες των ε/κυπρίων. Και αν προσέξεις στο θέμα των εγγυήσεων, εμείς τις απορρίπτουμε λόγω φόβου κι εκείνοι το αποδέχονται λόγω φόβου.
Β) Όταν μιλούμε για λύση του κυπριακού αυτό σημαίνει ότι στον Α ή Β βαθμό θα ικανοποιούνται τα συμφέροντα όλων των εμπλεκομένων.
Με βάση αυτό το δεδομένο, σε ότι αφορά την Τουρκία, από τη στιγμή που θα θεωρεί ότι ανταποκρίνεται στα συμφέροντα της (ποια είναι αυτά είναι άλλη μεγάλη συζήτηση).
Επομένως θεωρώ ότι με τη διευθέτηση που θα υπάρχει και υπό την 1η προϋπόθεση που έθεσα πιο πάνω, τα δεδομένα αλλάζουν ολοκληρωτικά.
Δεν θα υπάρχει κανένας λόγος για έλεγχο της πολιτικής ζωής των τ/κυπρίων και γενικότερα της Κύπρου.
Γ) Η ενοποιημένη οικονομία θα δώσει ώθηση και στους τ/κύπριους, γεγονός που θα τους δώσει αυτοπεποίθηση. Βλέποντας προχθές την εκπομπή του Κ. Γενάρη διαπίστωσα ότι οι τ/κύπριοι αισθάνονται μειονεκτικά και για τις οικονομικές τους δυνατότητες.
Να μην ξεχνούμε ότι αυτή τη στιγμή εξαρτώνται πλήρως οικονομικά από την Τουρκία. Θυμούμαι χαρακτηριστικά ότι το 2004 στη Μόρφου, όταν ρώτησα κάποιους τ/κύπριους κατά πόσον βλέπουν να έρχεται λύση, ένας από αυτούς μου απαντούσε με νόημα σε ότι τον ρωτούσα: «Μαμά Τουρκία στέλλει, εμείς τρώμε…»
Να μην ξεχνούμε επίσης ότι μέχρι το ’74 ήταν δεύτερης κατηγορίας πολίτες.
Και επειδή λες ότι αυτό το επιχείρημα δεν σε πείθει καθόλου, θα σου πω ότι στην Κύπρο έχουμε μια παροιμία που λέει ότι (το μεταφράζω): «Ο σκύλος εκεί που τρώει γαυγίζει…»
Έτσι συνοπτικά αγαπητέ μου Γιώργο, θεωρώ ότι υπάρχουν οι προοπτικές για τον απογαλακτισμό των τ/κυπρίων, αρκεί να τηρηθούν κάποιοι κανόνες και από τις δύο πλευρές.
Αν με ρωτάς κατά πόσον θα τηρηθούν, δεν είμαι σε θέση να απαντήσω.
Δεν διαφωνούμε ότι το σκηνικό στην Τουρκία είναι πάρα πολύ ρευστό.
Ωστόσο πρέπει να σημειώσουμε ότι ένα μέρος των όσων συμβαίνουν στο εσωτερικό, πέρα από τις εσωτερικές αντιθέσεις, έχει τη θέση το και το κυπριακό.
Η Ερκένεκον δραστηριοποιήθηκε για να αποτρέψει λύση του κυπριακού.
Και όπως λένε όσοι γνωρίζουν λένε ότι η βάση της είναι στην Κύπρο. Και εκτιμούν ότι με τη λύση του κυπριακού δεν θα έχει λόγο ύπαρξης.
@ strovoliotis
Έχω την άποψη ότι όταν διατυπώνουμε μια άποψη θα πρέπει να μπορούμε να την στηρίξουμε κιόλας.
Είναι πολύ εύκολο να λες να τα παρατήσουν όλα και να κάτσουν 15 μέρες και να καταλήξουν.
Πρέπει να ξέρεις αγαπητέ μου φίλε ότι κάθε συνάντηση θέλει περίπου 8 με 10 μέρες να προετοιμαστεί.
Δεν παίζουν χαρτιά, κάνουν συνομιλίες που το κάθε θέμα έχει ένα σωρό πτυχές.
Και θα πρέπει να είναι προετοιμασμένοι και γνώστες όλου του φάσματος, πολιτικού, νομικού κλπ.
Όποιος εν πόξω που τον χορό…
Δεν είπα ότι πρόβλεψα ότι ο Έρογλου θα έχει αντίπαλο τον Ερτογρούλογλου.
Είπα και το επαναλαμβάνω ότι ενόσω η Τουρκία ελέγχει το παιχνίδι θα προσπαθήσει να βγει το αποτέλεσμα που αυτή θέλει.
Για το αν θα επηρεάσει το αποτέλεσμα ο Ερτογρούλογλου έκανα αναφορά στο σχόλιο του Χριστόφορου.
@ Aceras Anthropophorum
Δυσκολεύομαι να διαφωνήσω με την επισήμανση σου.
Μιχάλη σε ευχαριστώ για την ενδελεχή απόκριση. Μπορεί οι εκτιμήσεις μας να είναι συχνά διαφορετικές αλλά την αγάπη σου και την αφοσίωση σου στην πατρίδα σου μόνο νοητικά καθυστερημένος μπορεί να την αμφισβητήσει ή κάποιος που υπηρετεί συνειδητά την διχοτομική φιλοσοφία- πράγμα που θα όφειλε να το δηλώσει ξεκάθαρα (άποψη είναι βρε αδερφέ) αντί να στολίζει είτε εσένα είτε και άλλους με κοσμητικά επίθετα που υποβιβάζουν μια πολιτική συζήτηση σε επίπεδο γηπέδου.
Επί της ουσίας τώρα:
Στο σημείο Α που αναφέρεις.
Άποψή μου είναι πως και οι δύο κοινότητες έχουν τους λόγους τους να νιώθουν αμοιβαία ανασφάλεια. Τόσο γιατί οι εκατέρωθεν εθνικισμοί στο παρελθόν δημιούργησαν τραγωδίες όσο και γιατί μετά την μέγιστη τραγωδία,, αυτή του 74, λειτούργησαν –και λειτουργούν ακόμα σε κάποιο βαθμό- εκατέρωθεν οι μηχανισμοί προπαγάνδας.
Θα υπογραμμίσω όμως πως αυτοί οι μηχανισμοί δουλεύουν με πολλαπλασιαστική ισχύ στα κατεχόμενα λόγω της παρουσίας του κατοχικού στρατού, των εποίκων ή έστω μίας μερίδας τους και της εξάρτησης των κατεχομένων από την Τουρκία.
Ωστόσο, 36 χρόνια μετά, και με την Κύπρο στην Ευρωπαϊκή Ένωση, οφείλω να πω, ότι αυτές οι ένθεν και ένθεν φοβίες λειτουργούν στο φαντασιακό επίπεδο κυρίως και όχι στο πραγματικό. Δηλαδή ΑΝ υπάρξει μία λύση Λειτουργική κλπ, θεωρώ πως εντός μίας πενταετίας θα έχουν μάλλον εξατμιστεί.
ΕΓΓΥΗΣΕΙΣ: Ασφαλώς και τις απορρίπτουμε και θεωρώ πως σε αυτό το σημείο δεν θα πρέπει να υπάρξει απολύτως καμία υποχώρηση ή «κατανόηση». Είναι πέρα από κάθε ανοχή η αποδοχή «εγγυητριών δυνάμεων» σε ένα Κράτος πλήρες μέλος τόσο της Ευρωπαϊκής Ένωσης όσο και της Οικονομικής Ένωσης της Ευρώπης.
Σε αυτό το σημείο ωστόσο θα επαναλάβω μία παλαιότερη σκέψη μου, δεν θυμάμαι αν την έχω γράψει ή την έχουμε συζητήσει κατ’ ιδίαν, πως εγώ τουλάχιστον σε καθαρά προσωπικό επίπεδο δεν θα είχα απολύτως καμία αντίρρηση στις εγγυήσεις που θα μπορούσε ενδεχομένως να δώσει η Ευρωπαϊκή Ένωση με οποιονδήποτε τρόπο-ακόμα και με την παρουσία μίας μικτής Ευρωπαϊκής Στρατιωτικής Δύναμης από την οποία θα εξαιρεθεί η Ελλάδα –ώστε να μην υπάρχει αίτημα για παρουσία Τουρκικής Δύναμης.
Αυτό, με την προϋπόθεση πως την ίδια στιγμή θα αποχωρήσει και ο τελευταίος Τούρκος φαντάρος από το νησί.
Δεν έχω όμως την παραμικρή ιδέα αν όλο αυτό είναι εφικτό.
Στη γενική σου φιλοσοφία θα συμφωνήσω.
Θα επισημάνω ωστόσο, πως η ρευστότητα της Τουρκικής πραγματικότητας και οι βαθιές ρίζες του Ερντογάν στο Ισλάμ με ανησυχούν.
Μπορεί να θέλει να παρουσιάζει τον Ισλαμισμό του ως Δημοκρατικό, μπορεί να δίνει την εικόνα μίας «Ισλαμοδημοκρατίας» (κατά τη Γερμανική Χριστιανοδημοκρατία) ωστόσο πείθει όλο και λιγότερο την Ευρώπη για την ειλικρίνειά του σε αυτό το ζήτημα.
Στο όχι μακρινό παρελθόν, είχε χαρακτηρίσει την Δημοκρατία ως τρένο στο οποίο ανεβαίνεις για να φτάσεις στον προορισμό σου και όταν φτάσεις το ξεχνάς. Στην ίδια ομιλία είχε αναφέρει-και το μεταφέρω αυτολεξεί πως « η δημοκρατία είναι ένα προϊόν της δυτικής κουλτούρας, και δεν μπορεί να εφαρμοστεί στη Μέση Ανατολή η οποία έχει ένα διαφορετικό πολιτιστικό, θρησκευτικό, κοινωνιολογικές και ιστορικό υπόβαθρο».
Σε κάθε περίπτωση, και νομίζω πως θα συμφωνήσεις, τόσο η Επίλυση του Κυπριακού μέσα από την Δ.Δ.Ο. όσο και η παραμονή του σημερινού status quo περιέχουν μεγάλο ποσοστό ρίσκου-διαφορετικής υφής στην κάθε περίπτωση.
Αυτό το ρίσκο είναι που θα πρέπει στην κάθε περίπτωση να μπει στη ζυγαριά-αν και όταν έρθει η ώρα- και να μετρηθεί με κριτήριο την Ποιότητα της προτεινόμενης Λύσης-ποιότητα που έχει να κάνει με τη βιωσιμότητα της αλλά και την κατά το δυνατόν απάλειψη των κινδύνων που συζητήσαμε.
«Φιλοσοφικά» θα προσέθετα-και τελειώνω- πως το ρίσκο που αξίζει κανείς να πάρει, είναι το ρίσκο που τον πάει μπροστά.
Φτάνει βέβαια, "μπροστά" να μην είναι ο γκρεμός.
http://www.yiorgoslillikas.com/
Δημοσίευση σχολίου