Η ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΕΙΡΗΝΙΚΗΣ ΣΥΜΒΙΩΣΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ ΜΑΣ (Προσθήκη)

Είναι με λύπη που διαπιστώνω για άλλη μια φορά ότι οι εκπαιδευτικοί στις δύο κοινότητες ή καλύτερα στις ελεύθερες περιοχές και στα κατεχόμενα κινούνται προς αντίθετες κατευθύνσεις.
Στα κατεχόμενα οι τ/κύπριοι εκπαιδευτικοί βρίσκονται στην πρώτη γραμμή στον αγώνα για λύση του κυπριακού. Παρόλα τα εμπόδια που παρεμβάλλει το στρατιωτικό καθεστώς εντούτοις δεν διστάζουν να διακηρύσσουν συνέχεια τη θέληση τους για λύση.
Δεν διστάζουν να επισκέπτονται τις ελεύθερες περιοχές, να προσπαθούν να συναντηθούν με ε/κύπριους εκπαιδευτικούς και να χαράξουν μια κοινή γραμμή πλεύσης.

Ωστόσο προσκρούουν στην αντίδραση των ηγεσιών τόσο της ΠΟΕΔ όσο και της ΟΕΛΜΕΚ που εξακολουθούν να ζουν στο δικό τους κόσμο.

Το τελευταίο διάστημα παρακολουθώ με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τα άρθρα ενός εκπαιδευτικού, του κ. Χριστόδουλου Τζιονή που με την εβδομαδιαία αρθρογραφία του στον “Πολίτη” επιβεβαιώνει την άρνηση κάθε συνεργασίας.

Ωστόσο το πιο σημαντικό – κατά την άποψη μου – είναι το γεγονός ότι οι σκέψεις και οι απόψεις τους βασίζονται σε μια εντελώς εξωπραγματική αντίληψη των πραγμάτων.

Στο τελευταίο άρθρο του ΠΟΛΙΤΗΣ - 06/11/2009, Σελίδα: 12

http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=907015&-V=columns

αποδεικνύεται για άλλη μια φορά ότι κάποιοι εκπαιδευτικοί μας δεν θέλουν να καταλάβουν τι πραγματικά συμβαίνει.

Ο αρθρογράφος αναφέρεται στην «Κουλτούρα ειρηνικής συμβίωσης» και αναπτύσσει τις σκέψεις του κάτω από τον ενδεικτικό τίτλο: “Κουλτούρα ειρηνικής συμβίωσης ή κουλτούρα αποδοχής των τετελεσμένων;”

Θα συμφωνήσω με όσα γράφει στην εισαγωγή του:

«Όλα του κόσμου τα στραβά και τα ανάποδα συμβαίνουν σ' αυτόν τον τόπο που, δυστυχώς, με τέτοιους ηγέτες σαν τους σημερινούς δεν πρόκειται να βρει τη σωτηρία του και να δει άσπρη μέρα. Με άλλα λόγια, θα λέγαμε πως για τον στόχο τής καλλιέργειας κουλτούρας ειρηνικής συμβίωσης, που εδώ και δύο χρόνια προωθεί το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού, ισχύει απόλυτα η παροιμία τού λαού μας "ή στραβός είν' ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε".»

Θα συμφωνήσω όμως από την ανάποδη, υποδεικνύοντας ότι όντως κάποιοι αρμενίζουν στραβά, όπως ο συγγραφέας του άρθρου που διαστρέφει και τη φιλοσοφία και το στόχο της συγκεκριμένης πολιτικής.

Προσέξτε πως λειτουργεί η επιλεκτική μνήμη ή η διαγραφή πτυχών της ιστορίας:

«Ο σημερινός Υπουργός Παιδείας, όπως και η Κυβέρνηση τού Δημήτρη Χριστόφια, θα έπρεπε να γνωρίζουν πως η κάθαρση τής τραγωδίας επέρχεται μόνο με την απονομή τής δικαιοσύνης και την τιμωρία όσων οδηγήθηκαν στην ύβριν, δηλ. στην αλαζονική συμπεριφορά, με αποτέλεσμα να υπερβούν τον ηθικό και θεϊκό νόμο! Και αυτοί δεν είναι άλλοι από τους Τούρκους.»

Ορθή η διαπίστωση. Πρέπει να επέλθει κάθαρση με την τιμωρία όσων οδηγήθηκαν στην ύβριν!

Μόνο που η ύβρις δεν άρχισε στις 20 Ιουλίου του 1974. Η 20^η Ιουλίου ήταν η συνέχεια της ύβρεως που ξεκίνησε ήδη από τις πρώτες μέρες της ίδρυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Και ξεκίνησε από εκείνους που ΔΕΝ αποδέχτηκαν την Ανεξαρτησία και την θεώρησαν ως σταθμό και εφαλτήριο για ολοκλήρωση του τελικού στόχου που ήταν για τη μερίδα αυτή των ε/κυπρίων η ένωση και για τη μερίδα των τ/κυπρίων η διχοτόμηση.

Αυτοί διέπραξαν πρώτοι την ύβριν στην οποία αναφέρεται ο κ. Τζιονής, ξεχνώντας βέβαια αυτή τη λεπτομέρεια.

Η θέση αυτή του κ. Τζιονή αποτελεί απτό παράδειγμα αποσπασματικής θεώρηση της ιστορίας. Την σπάζουν σε κομμάτια και προσπαθούν να ερμηνεύσουν την ιστορία.

Κατά την άποψη μου η θεώρηση αυτή είναι αντιεπιστημονική και δεν βοηθά στην εξαγωγή σωστών συμπερασμάτων.

Και για να προλάβω κάποιους καλοθελητές, ξεκαθαρίζω ότι όλα όσα έγιναν σε καμιά περίπτωση αθωώνουν την εισβολή, όπως αρέσκονται να λένε για να δημιουργήσουν αισθήματα ενοχής σε όσους υποστηρίζουν τη διαλεκτική εξέλιξη των πραγμάτων.

Ο αρθρογράφος, λοιπόν, διαστρέφει την πραγματικότητα όταν γράφει:

«… το Υπουργείο Παιδείας καλεί τους εκπαιδευτικούς να καλλιεργήσουν κουλτούρα ειρηνικής συμβίωσης με την άλλη πλευρά. Πραγματικά, είναι απορίας άξιον τι θα πρέπει να λένε και πώς θα πρέπει να ενεργούν οι εκπαιδευτικοί μας για την πραγμάτωση αυτού τού απαράδεκτου στόχου. Να αποκαλούν και να θεωρούν τους άρπαγες και κατακτητές ως φίλους μας; Να χορεύουν και να ανοίγουν αγκαλιές με αυτούς που σκότωσαν τους δικούς μας, που εξευτέλισαν τις γυναίκες μας, που εξακολουθούν να κρατούν και να εκμεταλλεύονται τα σπίτια μας, τα σχολεία, τις εκκλησίες και τις περιουσίες μας; Να συναγελάζονται με τους κατακτητές μας και να ξεχνούμε τον πόνο και την πίκρα μας για όσα οι άλλοι, οι εχθροί μας, ενήργησαν σε βάρος μας;»

Κρίμα! Κρίμα διότι με όσα γράφει δείχνει ότι δεν έχει κατανοήσει ούτε τη φιλοσοφία ούτε το στόχο της συγκεκριμένης πολιτικής όπως και γενικότερα της επαναπροσέγγισης.

Όταν οι συνάδελφοι του τ/κύπριοι κάνουν λόγο για την κατοχή, όταν μιλούν εναντίον των εποίκων, για την παρουσία κατοχικού τουρκικού στρατού στην Κύπρο, θεωρεί ότι αυτοί εντάσσονται μέσα σε όσα περιλαμβάνει η πιο πάνω αναφορά;

Αλήθεια, είδε κανένας το υπουργείο, την κυβέρνηση ή κάποιο κόμμα να λένε ότι η ειρηνική συμβίωση θα γίνει με τους έποικους, με τα στρατεύματα κατοχής ή με το κατοχικό καθεστώς;

Με λίγα λόγια ο κ. Τζονής και οι ομοϊδεάτες του θεωρούν ότι ο απλός τ/κύπριος είναι φονιάς, κατακτητής και όσα καταγράφει στην αναφορά του;

Ή για να το θέσω πιο σωστά, όλοι οι τ/κύπριοι είναι έτσι;

Και αν όχι γιατί να μην επιχειρήσουμε να συνδιαλλαγούμε μαζί τους;

Προχωρώντας πάρα πέρα μας λέει ότι οι Γάλλοι και οι Γερμανοί συμφιλιώθηκαν όταν η Γερμανία ζήτησε συγνώμη από τους Γάλλους και φέροντας ως παράδειγμα τους Παλαιστίνιους, διερωτάται πως θα εκλάμβαναν το ενδεχόμενο να εγκαινιάσουν πολιτική ειρηνικής συμβίωσης με τους Ισραηλίτες.

Αυτά τα δύο ατυχή – κατά την άποψη μου – παραδείγματα, αποδεικνύουν ότι οι συνταγές του κ. Τζονή και των ομοϊδεατών του, αποτελούν την καλύτερη συνταγή για τον οριστικό διαχωρισμό των απλών ανθρώπων των δύο κοινοτήτων.

Διότι μεταχειριζόμενοι αληθοφανή επιχειρήματα προσπαθούν να βάλουν τροχοπέδη σε κάθε προσπάθεια εξομάλυνσης των σχέσεων μεταξύ των απλών ανθρώπων των δύο πλευρών.

Περιμένει δηλαδή την Τουρκία να ζητήσει συγνώμη και μετά να γίνει οτιδήποτε;

Αλλά και όσον αφορά το παράδειγμα της Παλαιστίνης, αποκρύβει (διότι αποκλείεται να μην γνωρίζει) ότι υπάρχουν ομάδες παλαιστινίων και ισραηλινών που προσπαθούν να πετύχουν την ειρηνική συμβίωση.

Είναι άλλωστε γνωστό ότι αυτοί οι ισραηλινοί θεωρούνται προδότες από το σιωνιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ.

Ενώ λοιπόν καταλήγει στο συμπέρασμα ότι με την καλλιέργεια της κουλτούρας ειρηνικής συμβίωσης «προετοιμάζουμε του μαθητές μας και καλλιεργούμε το έδαφος για την αποδοχή των τετελεσμένων τής εισβολής αλλά και για την αποδοχή μιας απαράδεκτης και αντιδημοκρατικής λύσης», αποφεύγει να μας εξηγήσει πως μπορεί να συμβεί αυτό.

Και αυτό δυστυχώς είναι άλλο ένα δείγμα ότι οι υποστηρικτές του πλήρους διαχωρισμού (δήθεν μέχρι να βρεθεί η ιδανική λύση) αναλώνονται στην εκπόνηση συνθημάτων και διαστρέβλωση θέσεων χωρίς να είναι σε θέση να τεκμηριώσουν με το παραμικρό επιχείρημα τα όσα λένε.

Παρόμοια φαινόμενα έχουμε και με την περιβόητη θέση για απελευθέρωση ή με την πρόταση για το… ορθό Ναι!

_____________________________

ΜΝΗΜΕΙΟ ΠΕΣΟΝΤΩΝ ΒΡΕΤΑΝΩΝ

Διάβασα σήμερα στον τύπο ότι την Κυριακή 7 Νοεμβρίου θα τελεστούν στην κατεχόμενη Κερύνεια τα εγκαίνια μνημείου για τους Βρετανούς στρατιώτες που σκοτώθηκαν στην Κύπρο κατά τη διάρκεια της δράσης της ΕΟΚΑ.

Θεωρώ αυτή την ενέργεια των Βρετανών που γίνεται σε συνεργασία με το κατοχικό καθεστώς ως απαράδεκτη.

Είναι μια προκλητική ενέργεια από πλευράς των βρετανών και πιστεύω ότι δεν χρειάζεται να εξηγήσω το γιατί.

Φανταστείτε να δημιουργηθεί ένα μνημείο πεσόντων και απαγχονισμένων αγωνιστών της ΕΟΚΑ στην Αγγλία.

Είναι ποτέ δυνατόν;

Επίσης, είναι προκλητικό το ότι οι βρετανοί εκμεταλλεύτηκαν την ύπαρξη της κατοχής για να ανεγείρουν το μνημείο τους.