ΠΕΡΙ ΚΑΡΝΑΒΑΛΙΟΥ

Περί Καρανβαλιού σήμερα ο λόγος
Μια γιορτή χαράς και ξεφαντώματος. Μάκσες τζιαι "πελλόμασκες", γλέντι και χορός, τραγούδι, καλή καρδιά και παρελάσεις.

Με άλλα λόγια μια διαφορετική μέρα, μια μέρα που μας αποσπά από την καθημερινότητα, με τα πολιτικά, κοινωνικά και άλλα καθημερινά προβλήματα.

Υπάρχει σχέση καρναβαλιού και αποκριάς;

Ποια είναι όμως η ρίζα αυτής όμορφης και αγαπημένης γιορτής; Και πόση σχέση έχει με την Αποκριά;

Κάποιοι λένε ότι έχει τις ρίζες της στη Ρώμη και ότι η λέξη είναι σύνθετη και προέρχεται από τις λατινικές κάρνα και βάλι. Το κάρνε σημαίνει «κρέας» και το «βάλλι» σημαίνει χορός που μας παραπέμπουν μόνο εν μέρει σε κάποιες πτυχές των εκδηλώσεων όπως π.χ. αυτή της Απόκρεω, δηλ. της αποχής από το κρέας- που κι αυτή όμως έχει προστεθεί πολύ αργότερα ( 6ο μχ αιώνα).

Και όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι.

Διότι αν είναι έτσι, τότε πως δικαιολογούνται οι άλλες πτυχές των λαϊκών εκδηλώσεων που εντάσσονται μέσα στα πλαίσια της γιορτής και που είναι η άκρατη ευθυμία, οι μεταμφιέσεις, η γενική ευωχία, οι αθυροστομίες, οι βωμολοχίες, ο αχαλίνωτος ερωτισμός και η καύση του βασιλιά καρνάβαλου;

Αυτά δεν έχουν καμία σχέση με τον χριστιανισμό, ο οποίος τα απαγόρευσε κιόλας, αντικαθιστώντας τα με νηστεία, δηλαδή αποχή από όλα αυτά αρχίζοντας από το κρέας. Και αυτό ισχύει για 40 μέρες.

Άρα, το πρώτο κρατούμενο, είναι ότι δεν είναι χριστιανική γιορτή.

Άλλωστε, καθημερινά, αυτές τις μέρες, ο ραδιοσταθμός της Πειραϊκής Εκκλησίας καλεί τον κόσμο σε αποχή από τις καρναβαλίστικες εκδηλώσεις, με το σύνθημα «Το καρναβάλι βλάπτει σοβαρά τη ψυχή μας»…

Ουσιαστικά τα καρναβάλια είναι μια καθαρά πανάρχαια ελληνική γιορτή αφιερωμένη στον Απόλλωνα, ήταν η γιορτή της απολλώνιας και προαπολλώνιας γονιμοποιητικής λατρείας της γης, των ζώων και των ανθρώπων, που αρκετοί λαοί υιοθέτησαν –ιδιαίτερα οι Ρωμαίοι- και στη συνέχεια την... οικειοποιήθηκαν εκμεταλλευόμενοι και το γεγονός ότι για πολλούς αιώνες αυτή η γιορτή ήταν απαγορευμένη για τους ίδιους τους Έλληνες από τη θρησκεία του χριστιανισμού.

Από πού πορέρχεται λοιπόν;

Ας πάρουμε το πρώτο συνθετικό της λέξης: ο Κάρνος ήταν πανάρχαιος θεός στη Λακωνία και τη Μεσσηνία ήταν γιος του Δία και της Ευρώπης και ανατράφηκε σύμφωνα με τη Ελληνική μυθολογία, από την Λητώ και τον Απόλλωνα ο οποίος του δίδαξε την μαντική τέχνη στο ιερό του άλσος στην Ίδα της Τροίας. Με την επικράτηση των Δωριέων στη Πελοπόννησο, ταυτίστηκε με τον Απόλλωνα στο οποίον προστέθηκε το επίθετο Κάρνειος.

Οι Σπαρτιάτες ιδιαίτερα αλλά και οι όπου γης Δωριείς τιμούσαν με μεγαλοπρέπεια τον Κάρνειο Απόλλωνα κατά τον μήνα Καρνείονα, γιορτάζοντας την αναγέννηση της φύσης και την γονιμότητα. Διοργάνωναν πολυήμερες εκδηλώσεις και αγώνες ο νικητής των οποίων λεγόταν Καρνεονίκης.

Παράλληλα, ο Πλούταρχος αλλά κι ο Ησύχιος κάνουν αναφορά για ένα εύθυμο χορό –τον Γερανό- στο βωμό του Απόλλωνα στη Δήλο. Πανομοιότυπο χορό κατέγραψε τη δεκαετία του 30 στη Πάρο και τη Σύρο ο λαογράφος Αντ. Κεραμόπουλος (Ημερολόγιο Μεγάλης Ελλάδος) τον οποίο χόρευαν άντρες και γυναίκες μαζί στις αποκριές, με ιδιαίτερη ευθυμία, άφθονες βωμολοχίες και ερωτικά πειράγματα. Τον χορό αυτό τον έλεγαν «Αγέρανον»...

Σε διάφορα μέρη της Ελλάδας ακόμη και σήμερα γίνονται παρόμοιες «τελετές».

Στην Κύπρο

Στη Κύπρο τώρα τα πιο παλιά χρόνια πριν την «βιομηχανοποίηση» και τον «εκμοντερνισμό» όπου οι εκδηλώσεις είχα ένα πιο λαϊκό χαρακτήρα, κυρίαρχο στοιχείο ήταν οι μουτσούνες, οι αθυροστομίες και τα πειράγματα.

Στα χωριά και την ύπαιθρο οι άνθρωποι ξεχνούσαν για λίγο τη σκληρή ζωή και τα αυστηρά έθιμα και επιδίδονταν σε ολονύχτια ξεφαντώματα με οινοποσίες, κρεατοφαγία και αχαλίνωτες συμπεριφορές, ανεξήγητες και σε πλήρη αντίθεση με τα αυστηρά ήθη και τις κλειστές μικρές κοινωνίες (πχ των χωριών των 500 και των 1000 κατοίκων).

Οι μάσκες ή μασκαράδες, έτσι έλεγαν τους μεταμφιεσμένους πολλά χρόνια προτού καν αρχίσουν οι εισαγωγές μασκών- βιομηχανοποιημένων προσωπείων- ήταν γενικό φαινόμενο, κάτι σαν «επιδημία». Μικροί, μεγάλοι επιδίδονταν με μεγάλη εφορία και διάθεση σε ευφάνταστες, στιγμιαίες και αυτοσχέδιες μεταμφιέσεις. Μ’ αυτές τις μεταμφιέσεις προσπαθούσαν έστω και για λίγο να γίνουν ακριβώς το αντίθετο απ’ αυτό που ήταν στην πραγματικότητα. Παράλληλα, κι αυτό ήταν κάτι σαν... νομοτέλεια η γυναίκα ντυνόταν άντρας κι ο άντρας γυναίκα.

Τα «υλικά» που χρησιμοποιούσαν ήταν παλιά ρούχα, σεντόνια, κουρελούδες, μαξιλάρια, προβιές και κέρατα ζώων και γενικά υλικά άμεσα συνυφασμένα με την καθημερινή τους ζωή.

Για την αλλοίωση των χαρακτηριστικών του προσώπου χρησιμοποιούσαν *μούζιν, *χολλά, λεπτά διαφανή υφάσματα, ψεύτικα μουστάκια ή γένια και απομιμήσεις κοσμημάτων, στήθους κλπ. Άντρες συνήθως ντύνονταν οι μεγάλες σε ηλικία γυναίκες πολλές από αυτές, οι πιο τολμηρές, έχωναν στο παντελόνι ή την βράκα μεγάλο αγγούρι έτσι που εξωτερικά να δίνει την εντύπωση του αντρικού μορίου.

Στο τραπέζι της διασκέδασης οι συνδαιτυμόνες επιδίδονταν στο τραγούδι – κυρίως ερωτικά- και στα *τσιαττιστά ερωτικά, σκωπτικά και αθυρόστομα (*μυλλωμένα όπως τα έλεγαν).

Άντεξε στους αιώνες και στην πολεμική

Το καρναβάλι, με την πραγματική του έννοια, άντεξε μέσα στους αιώνες, παρά την πολεμική που δέχθηκε.

Η προσπάθεια να χειραγωγηθούν αυτά τα πανάρχαια έθιμα, ιδίως από την εποχή της πτώσης του Βυζαντίου -οπότε η Εκκλησία είχε (από τα οθωμανικά φιρμάνια) αναγορευθεί ως η μόνη συντεταγμένη εξουσία των "ραγιάδων"- φθάνοντας στο αποκορύφωμά της με την ίδρυση του νέου ελληνικού κράτους.

Ωστόσο, τούτη η προσπάθεια "ιδεολογικής και θρησκοληπτικής αποκάθαρσης" προσέκρουε πάντοτε στα έθιμα της Αποκριάς. Κι ο λόγος δεν είναι μόνον η πανάρχαια διονυσιακή της προέλευση: μη λησμονούμε πως η διονυσιακή λατρεία είναι και τούτη θρησκευτική λατρεία, που ακόμη και στην "πολιτειακή θρησκεία" των αρχαίων Ελλήνων προστατευόταν από τα θέσμια της πόλεως και της επίσημης θρησκείας, διότι επέτρεπε την εκτόνωση, μέσω της μυσταγωγίας του διονυσιακού πόθου και πάθους, των καταπιεσμένων συναισθημάτων του λαού. Η διονυσιακή λατρεία της γέννησης και του θανάτου, μεταλλάχθηκε στην πορεία των αιώνων κι ιδιαίτερα στα μεσαιωνικά χρόνια –ένθεν κι ένθεν της διχασμένης Εκκλησίας Καθολικών κι Ορθοδόξων- ως μοναδική έκφραση των καταπιεσμένων χωρικών και δουλοπάροικων κατά των ισχυρών και της Εκκλησίας, που τους αφαίμασσαν.

Δεν είναι απροσδιόνυσο που σε όλα τα καρναβάλια, ένα από τα κύρια διακομωδούμενα πρόσωπα είναι οι ιερείς.

Είναι φανερό γιατί η Εκκλησία σπεύδει πρωτίστως να ασκήσει την υποβολιμαία δράση της στα αυθεντικά θεμέλια του λαϊκού πολιτισμού, και να παγιώσει το δικαίωμα της παρεμβατικότητάς της. Ένα δικαίωμα που θα φθάνει de facto έως και την "ιδιώνυμη ποινικοποίηση" κάθε συμπεριφοράς που θα θεωρείται αντισυμβατική κι αντιθετική. Η Εκκλησία δεν έχει πάψει αναίσχυντα κι ανυπόστατα να διακηρύσσει πως υπάρχει μία ντετερμινιστική και αναπόσπαστη σύνδεση λαϊκού πολιτισμού και θρησκείας, πασχίζοντας να "διορθώσει" ή να εξαλείψει όσα στοιχεία του διαφεύγουν του φρονηματισμού της.

Με άλλα λόγια, η αποκριά δεν έχει καμία σχέση με το καρναβάλι.

Έγινε κι εδώ ότι έγινε και με άλλες αρχαίες γιορτές. Η χριστιανική εκκλησία τοποθέτησε στην ίδια ημερομηνία μια δική της γιορτή για να ξεκόψει το λαό από τα παλιά του έθιμα.

ΙΕΡΗ ΑΝΑΙΣΧΥΝΤΙΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΕΚΤΑΚΤΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ

Καιρό έχω να ασχοληθώ με τους… άγ(ρ)ιους Πατέρες.

Την Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου δημοσιεύτηκαν τρεις ειδήσεις σε τρεις διαφορετικές εφημερίδες που με έκαναν να αηδιάσω ακόμα περισσότερο την εκκλησιαστική ιεραρχία και όχι μόνο.

Διότι στο τέλος αποδεικνύεται ότι μιλούμε για νοοτροπία συστήματος και όχι νοοτροπίες κάποιων ανθρώπων.

Για να μην σας ταλαιπωρώ άλλο με τις εισαγωγές, μπαίνω αμέσως στο θέμα.

* * *

ΑΝΑΙΣΧΥΝΤΙΑ 1η

Πολίτης 18/2/2009:

Τίτλος άρθρου:

«Αρχιεπίσκοπος: Ζητά ενοίκιο από το υπ. Παιδείας για το Γυμνάσιο Διανέλλου

Τα έσοδα υπέρ ορφανών

Την ενεργοποίηση των όρων εντολής του κληροδοτήματος Διανέλλου και Θεοδότου αποφάσισε ο Αρχιεπίσκοπος. Για το λόγο αυτό ζητά ενοίκιο από το υπ. Παιδείας ώστε να δίδει τα χρήματα για τα ορφανά».

Διαβάζουμε ότι ο Αρχιεπίσκοπος ζητά από το Υπουργείο Παιδείας την καταβολή ενοικίου για το σχολείο «Διανέλλου και Θεοδότου» προκειμένου να συνεχίσει να συνεισφέρει στα ορφανά.

Όπως εξήγησε ο Αρχιεπίσκοπος στον «Π», το κτήριο αποτελεί κληροδότημα του Κοινοτικού Ορφανοτροφείου Λευκωσίας από τις αδελφές Ευγενία Θεοδότου και Αθηνά Διανέλλου, οι οποίες στη διαθήκη τους άφησαν σαφείς όρους εντολής να χρησιμοποιείται το κτήριο για τη φιλοξενία ορφανών.

«Το ίδρυμα έχει λοιπόν βάσει του κληροδοτήματος ένα σκοπό, ο οποίος αυτή τη στιγμή δεν εξυπηρετείται. Κι εγώ σαν Πρόεδρος, θέλω να κάνω καλά τη δουλειά μου. Ιδρύματα δεν είθισται να έχουμε σήμερα για τα ορφανά. Θα δίνουμε λοιπόν τα χρήματα από το ενοίκιο του κτηρίου σε υποτροφίες για ορφανά για να σπουδάσουν, ή για να έχουν μια αξιοπρεπή ζωή» ανέφερε ο Αρχιεπίσκοπος.

Τέλος η £1 ενοίκιο
Εδώ και 35 χρόνια, το κτήριο παραχωρείται στο υπουργείο Παιδείας με το συμβολικό ποσό ενοικίου της £1.

«Κακώς ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος το έδωσε στο υπουργείο Παιδείας με μία λίρα ενοίκιο. Εγώ σέβομαι την επιθυμία που είχε ο δωρητής. Αν το θέλει το Υπουργείο να είναι σχολείο, θα μάθει να πληρώνει ενοίκιο» δήλωσε στον «Π» ο Αρχιεπίσκοπος.

Όπως είπε, θα κοστολογηθεί το κτήριο, αφαιρώντας την αναπαλαίωση που έγινε από το κράτος και βάσει της εκτίμησης θα ζητηθεί ένα 3%-5% της αξίας ως ενοίκιο.

http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=854138&-V=articles

* * *

ΑΝΑΙΣΧΥΝΤΙΑ 2^η

Σημερινή 18/2/2009

Τίτλος άρθρου:

Ιερή... διεκδίκηση της Τεχνικής Σχολής Β'

Σύμφωνα με το δημοσίευμα, η διαχειριστική εκκλησιαστική επιτροπή της Παλουριώτισσας διεκδικεί το χώρο των αθλοπαιδιών, έκτασης τεσσάρων οικοπέδων της Σχολής.

Σημειώνεται ότι ο χώρος στον οποίο στεγάζεται τόσο η Τεχνική Σχολή, όσο και το Λύκειο της Παλουριώτισσας (βρίσκεται ακριβώς απέναντι από τη Σχολή), ήταν δωρεά του Εθνάρχη Αρχιεπίσκοπου Μακαρίου για την ανέγερση των κτηρίων.

Όπως αναφέρουν, μάλιστα, οι ίδιες πληροφορίες, η δωρεά έγινε τότε προφορικά και με την πάροδο του χρόνου, το θέμα περιπλέχθηκε, με αποτέλεσμα το Υπουργείο να έχει στα χέρια του όλους τους τίτλους ιδιοκτησίας των κτηρίων, πλην όμως των τεσσάρων επίμαχων οικοπέδων.

«Τα οικόπεδα μας ανήκουν»
Διαφορετική, ωστόσο, είναι η άποψη του Πρόεδρου της εκκλησιαστικής επιτροπής της Παλουριώτισσας Πατρός Γεώργιου Αντωνίου, ο οποίος ανέφερε στη «Σ» ότι τα τέσσερα οικόπεδα δεν παραχωρήθηκαν ποτέ στο Υπουργείο Παιδείας. Όπως ανέφερε χαρακτηριστικά, «τα εν λόγω οικόπεδα ήταν ανεξάρτητα από την Τεχνική Σχολή, η οποία με δική της πρωτοβουλία περιέφραξε το χώρο που ήταν ακριβώς δίπλα της, για ν’ ανεγείρει γήπεδα αθλοπαιδιών».

Ταυτόχρονα, ανέφερε πως η εκκλησία δεν θα διεκδικούσε ένα χώρο ο οποίος ήταν δωρεά από την ίδια και υπενθύμισε πως σχεδόν όλα τα σχολεία της Παλουριώτισσας έχουν ανεγερθεί σε οικόπεδα που παραχωρήθηκαν από την εκκλησία.

Ο Αρχιεπίσκοπος αποφασίζει…
Ερωτηθείς το μέλος της διαχειριστικής επιτροπής, για τις προθέσεις της εκκλησίας σχετικά με την αξιοποίηση του χώρου, απάντησε: «δεν ξέρουμε ακόμη, όταν μας παραχωρηθεί θα διαβουλευθούμε με τον Αρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο και θα αποφασίσουμε για το πώς θα αξιοποιηθούν τα οικόπεδα».

Όπως σημειώνεται στο δημοσίευμα, δεν είναι η πρώτη φόρα που η εκκλησία έρχεται σε αντιπαράθεση με αρμόδιους φορείς, διεκδικώντας σχολικά οικόπεδα ως περιουσία της.

Πριν από μερικούς μήνες, σε ανύποπτο χρόνο και με πρωτοφανή τρόπο για την Εκκλησία της Κύπρου, η Μονή Αγίου Γεωργίου της Λάρνακας, έβαλε λουκέτο σε οίκημα, στο οποίο θα μετακόμιζαν 44 παιδιά με ειδικές ανάγκες, για να μετατρέψει το σχολείο σε εμπορικό κέντρο. (Σχετική ανάρτηση έκανα εδώ: http://mihalismihail.blogspot.com/2008_10_01_archive.html)

http://www.sigmalive.com/simerini/news/social/125107

* * *

ΑΝΑΙΣΧΥΝΤΙΑ 3^η

Φιλελεύθερος 18/2/2009

Τίτλος:

Μη ψεύδεσαι, εκτός αν θα χωρίσεις

Η Εκκλησία υποχρεώνει τα ζευγάρια να βριστούν έστω και εικονικά

Η Εκκλησία υποχρεώνει τα ζευγάρια που θέλουν να χωρίσουν να καταθέσουν ψέματα ενώπιον του Εκκλησιαστικού Δικαστηρίου, ώστε να διευκολυνθεί η διαδικασία του διαζυγίου, όπως ανέφερε στον «Φ», ζεύγος το οποίο πήρε διαζύγιο.

Το ζεύγος υποστήριξε ότι τις ίδιες εμπειρίες είχαν και άλλα ζευγάρια και μάλιστα στην όλη διαδικασία εμπλέκονται και οι γονείς ή και τα αδέλφια που επίσης δηλώνουν, είτε ήταν μάρτυρες είτε όχι, ότι το ζεύγος δεν περνούσε καλά και ότι αντάλλαζε ύβρεις ή ότι ο ένας εκ των δύο ύβριζε τον άλλο.

Σε άλλη περίπτωση, που το ζεύγος ζούσε χωριστά και μάλιστα η γυναίκα συζούσε με άλλον άνδρα και εγκυμονούσε, της έγινε σύσταση να κάνει άλλη μια προσπάθεια να τα βρει με το σύζυγό της.

Ο λειτουργός της Αρχιεπισκοπής ανέφερε στον «Φ», ότι το Εκκλησιαστικό Δικαστήριο για να εκδώσει διαζύγιο ζητά κάποιους λόγους που να δικαιολογούν την έκδοσή του. Το Δικαστήριο ζητά μαρτυρίες ότι το ζεύγος, τουλάχιστον εξυβρίστηκε, με το σκεπτικό ότι δεν υπάρχει γάμος που διαλύεται χωρίς το ζεύγος να ανταλλάξει ύβρεις.

Επειδή στις περιπτώσεις αυτές απαιτείται και ενισχυτική μαρτυρία, οι γονείς ή και άλλα συγγενικά πρόσωπα καλούνται για να επιβεβαιώσουν την ανταλλαγή ύβρεων.

Όπως μας ελέχθη από επηρεαζόμενους, κατέθεσαν ότι τούς ύβρισε ο πρώην σύντροφός τους και μάλιστα με τις λέξεις που υποτίθεται ότι τους ύβρισε, χωρίς να συμβεί ποτέ κάτι τέτοιο.

Το παράδοξο είναι ότι ενώ πολλοί γάμοι διαλύονται λόγω του ότι ο ένας εκ των δύο έχει εξωσυζυγική σχέση, τα διαζύγια που έχουν ως λόγο τη μοιχεία, τα τελευταία χρόνια μετρούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού, όπως μας ελέχθη. «Έχει χρόνια να εκδοθεί διαζύγιο για λόγους μοιχείας», ανέφερε στον «Φ», ο λειτουργός της Εκκλησίας.

Όπως μας εξήγησε ο ίδιος λειτουργός, είναι σχεδόν αδύνατο να βρεις μάρτυρες που να καταθέσουν ότι συνέλαβαν επ’ αυτοφώρω το σύζυγο ή τη σύζυγο να τους απατά. Στις περιπτώσεις αυτές, το Εκκλησιαστικό Δικαστήριο απαιτεί να γνωρίζει, «ποίος, πού και πότε», όπως μας ελέχθη χαρακτηριστικά.

ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟ:

Ο Δήμος Λευκωσίας έχει ισχυρές ενστάσεις για την ανέγερση του (εκτρωματικού) Καθεδρικού Ναού στην παλιά Λευκωσία.

Ελπίζω να εμμένουν μέχρι τέλους στη θέση τους.

ΕΚΤΑΚΤΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ

Διαβάστε αυτό το Φαξ που μας ήρθε από τη Τσάδα

ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΟΒΑΡΟΙ;

Είχα σκοπό να γράψω κάτι διαφορετικό σήμερα αλλά κάποιοι φροντίζουν να μην με αφήνουν να αγιάσω.

Πράγματα και καταστάσεις που έγιναν τις τελευταίες μέρες με οδήγησαν να γράψω το κείμενο που ακολουθεί το οποίο και θα ακουστεί αύριο Σάββατο και την Κυριακή από τον ΑΣΤΡΑ στην εκπομπή «Άλλα Λόγια» λίγο μετά τις 11 πριν το μεσημέρι.

* * *

ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΟΒΑΡΟΙ;

Είμαστε σοβαροί;

Αυτό διερωτώμαι εδώ και μερικές εβδομάδες, παρακολουθώντας τα όσα συμβαίνουν στον τόπο μας. Τη φρενίτιδα που έχει καταλάβει κάποιους που βλέπουν παντού συνωμοσίες, αφελληνισμούς, ανθελληνισμούς.

Την εκστρατεία ψεύδους, διαστρέβλωσης και συκοφαντίας που με κάθε «σοβαρότητα» και με πάσα ευκολία, πολιτικοί και άλλοι παράγοντες, ξεκίνησαν εναντίον της προσπάθειας για την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση.

Ποιος είναι ο πραγματικός τους στόχος;

Αν το βασανίσει κάποιος το πράγμα θα δει ότι όλες αυτές οι αντιδράσεις πηγάζουν από τις σοβαρές πιθανότητες που υπάρχουν αυτή την περίοδο για επιτυχία των διαπραγματεύσεων στο κυπριακό. Αυτός είναι ο πραγματικός τους φόβος τον οποίο καλύπτουν κάτω από τα θέματα που βγάζουν στην επιφάνεια.

Και το τραγικό ή το τραγελαφικό της υπόθεσης είναι ότι κάποιοι δεν αντιλαμβάνονται ότι με όσα λένε και όσα κάνουν δεν εξυψώνονται στα μάτια του κόσμου (δηλαδή των ψηφοφόρων) αλλά εκτίθενται.

Από πού να αρχίσει και που να τελειώσει κάποιος;

Ας αρχίσουμε από το τελευταίο.

Ο διοικητής της Στρατιωτικής Μουσικής της Εθνικής Φρουράς (ΣΜΕΦ) κλήθηκε ενώπιον της Επιτροπής Άμυνας της Βουλής για να λογοδοτήσει!

Να λογοδοτήσει για ποιο πράγμα παρακαλώ;

Κρατηθείτε διότι το θέμα είναι σοβαρό!

Να λογοδοτήσει διότι σε εκδήλωση που έγινε στο Στρατόπεδο Χρήστου Σαμάρα, η ΣΜΕΦ παραποίησε… τον Εθνικό Ύμνο!

Μάλιστα! Καλά ακούσατε! Η ορχήστρα παραποίησε τον Εθνικό Ύμνο!

Αυτό συμπέραναν μέλη της Επιτροπής Άμυνας τα οποία φαίνεται ότι εκτός των άλλων, έχουν και γνώσεις μουσικής, οργάνων, αρμονίας, οκτάδων, ρυθμού και άλλων γενικά ότι αφορά τη μουσική!

Εκτός από το γέλιο ή το μειδίαμα που μπορεί να σας προκάλεσε η είδηση, δεν θα προσθέσω τίποτε άλλο.

Το αφήνω μέχρι εδώ. Και όπως θα καταλαβαίνετε, η παραποίηση θα πρέπει να περιλαμβάνεται μέσα στο πνεύμα του αφελληνισμού, του ανθελληνισμού και του… αμερικάνικού δάκτυλου που αναφέραμε στην αρχή.

Αλλά μιας και μιλώ για εθνικό ύμνο, απλώς θα σημειώσω ότι κάποιοι πριν από μερικούς μήνες, κατάγγελλαν με κάθε σοβαρότητα ότι στο τέλος εκδήλωσης που έγινε στην Αμερικανική Πρεσβεία με την ευκαιρία της Ημέρας της Ανεξαρτησίας των ΗΠΑ, δεν ανεκρούσθει ο… ελληνικός Εθνικός Ύμνος!!!

Έλεος άνθρωποι μου, έλεος! Λυπηθείτε αυτό το λαό.

Αμ το άλλο;

Που ξεσήκωσαν ολόκληρη φασαρία για το θεατρικό έργο «Το Ποτάμι» που παίχτηκε σε 9 σχολεία και τους ενόχλησε το ότι παίχτηκε και στο Ριζοκάρπασο;

Και που σύμφωνα με τους φωστήρες και τους υπηρέτες της… «εθνικής αλήθειας» το σενάριο περιείχε αντεθνικές αναφορές, και παραχάραζε την ιστορία;

Γιατί ρωτώ αν είμαστε σοβαροί;

Διότι, όταν αποδείχθηκε ότι στο σενάριο δεν υπήρχαν όλα εκείνα που ειπώθηκαν, όταν αποκαλύφθηκε ότι όλα ήταν ένα κατασκευασμένο ψέμα, ως δια μαγείας εξαφανίστηκαν όλοι οι πρωταγωνιστές που χρησιμοποιούσαν το ψέμα για να πλήξουν τον υπουργό – στην ουσία δηλαδή τον πρόεδρο Χριστόφια.

Τόσο σοβαροί είναι όλοι αυτοί οι κύριοι, που δεν έχουν το θάρρος να βγουν και να ζητήσουν μία απλή συγνώμη.

Συγνώμη για την προώθηση ενός ψέματος. Συγνώμη για το ότι προκάλεσαν τόση φασαρία για το τίποτε.

Ούτε καν να δικαιολογηθούν δεν εμφανίστηκαν πουθενά.

Και διερωτώμαι, πως μπορούν να βλέπουν κατάματα όλον αυτόν τον κόσμο που κορόιδεψαν;

Τόσος σεβασμός υπάρχει προς τους αναγνώστες; Και μιλώ για τα έντυπα που κατασκεύασαν το μεγάλο ψέμα.

Τόσος σεβασμός υπάρχει από τους γνωστούς και μη εξαιρετέους ΕΚΛΕΓΜΕΝΟΥΣ βουλευτές προς τους ψηφοφόρους τους που για σειρά ημερών τους φλόμωναν στα ψέματα;

Τόσος σεβασμός προς τον κυπριακό λαό που τους ανέχεται;

Αλλά, ας μη ξεχνούμε και κάποιους άλλους που χάθηκαν, που έκαναν όλα αυτά. Μιλώ για εκείνους τους λειτουργούς των ΜΜΕ που πρωτοστάτησαν στην προβολή των ψεμάτων. Ή μήπως αυτοί θεωρούν τον εαυτό τους υπεράνω κριτικής;

* * *

Μιας και μιλούμε για άτομα υπεράνω κριτικής (βλέπετε το ένα φέρνει τ’ άλλο), ας αναφερθώ και στους άλλους που θεωρούν ότι κατέχουν την… «απόλυτη αλήθεια»!

Αναφέρομαι σε αυτούς που νομίζουν ότι είναι οι εκπρόσωποι του Θεού και ότι αυτό τους δίνει το δικαίωμα να λένε ότι θέλουν και ότι αυτό που λένε αποτελεί θέσφατον και δεν σηκώνει καμία αντίρρηση.

Ναι, καλά καταλάβατε, αναφέρομαι σε κάποιους ιεράρχες που νομίζουν ότι μέσα από την ασφάλεια που τους προσφέρει το αξίωμα και τα παλάτια τους είναι η μετεμψύχωση του… Παπαφλέσσα!

Ότι η θέση τους, τους έχει τάξει προασπιστές του ελληνισμού σε αυτό τον τόπο και ότι αυτό τους δίνει το δικαίωμα να ανακατεύονται σε όλα. Που ζητούν να έχουν ρόλο στα της Πολιτείας, αλλά δεν δέχονται από κανένα παρέμβαση στα δικά τους χωράφια, τα θρησκευτικά.

Αυτούς που νοιάζονται δήθεν για τη διατήρηση της ιστορικής αλήθειας και εκφράζουν φόβους ότι «με τις αλλαγές που θα γίνουν στο μάθημα της Ιστορίας θα αμφισβητηθεί ο ρόλος της Εκκλησίας στην επιβίωση του Έθνους και στην απελευθέρωσή του από τους κατά καιρούς κατακτητές, καθώς και στην υπόσκαψη του Κλήρου με την κατηγορία ότι ταυτιζόταν με τους κατακτητές», όπως αναφέρεται σε ανακοίνωση της Ιεράς Συνόδου της 5^ης Φεβρουαρίου 2009.

Φαίνεται ότι οι ιεράρχες μας έχουν πλήρη επίγνωση για το ρόλο που διαδραμάτισε ο ανώτερος κλήρος ιδιαίτερα στην περίοδο της Οθωμανοκρατίας.

Φαίνεται ξέρουν την αλήθεια και προσπαθούν να μη βγει και επίσημα στην επιφάνεια.

Γνωρίζουν πολύ καλά ότι δύο μόλις μέρες πριν την Επανάσταση του 1821 η επίσημη Εκκλησία αφόρισε την επανάσταση. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι αφορίστηκαν οι Ρήγας Φεραίος, Υψηλάντης, ο Σούτσος κι άλλοι ηγέτες της Επανάστασης.

Θα διάβασαν τον Κολοκοτρώνη που γράφει στα απομνημονεύματα του ότι «αφοριστικόν έρχεται του Πατριάρχη»!

Και αντιλαμβάνονται ότι ο Κολοκοτρώνης δεν είναι… αριστερός, ούτε ανθέλληνας, ούτε κάποιος που θέλει να υποσκάψει το ρόλο της Εκκλησίας.

Και κυρίως γνωρίζουν ότι δεν μπορούν να τον αμφισβητήσουν. Έτσι δεν είναι;

Δεν γνωρίζω αν αυτά θα περιλαμβάνονται στα νέα βιβλία. Αλλά έτερον εκάτερον.

Επίσης, πόση σοβαρότητα μπορεί να εκπέμπει η υιοθέτηση από τον προκαθήμενο φημών που έχουν να κάνουν με την Αγγλική Σχολή;

Και πόσο σοβαρά μπορεί να πάρει κάποιος απόψεις του τύπου: "έτσι έμαθα";

Ή εκφράσεις του τύπου: «δεν διάβασα την εγκύκλιο» αλλά ξέρω πως σκέφτεται ο υπουργός Παιδείας»;

Να κατηγορείς δηλαδή κάποιον για κάτι που δεν είπε, ή να στηλιτεύεις κάτι που δεν έγινε!!!

Με άλλα λόγια, ζούμε ένα θέατρο του παράλογου.

Γιατί τι άλλο από παραλογισμός είναι όλα αυτά;

Τι άλλο από παραλογισμός είναι η άποψη ότι η παραμικρή νύξη για ευθύνες μερίδας ε/κυπρίων σε ότι έγινε σε αυτό τον τόπο αθωώνει την Τουρκία;

Και όλα αυτά σε ποιο συμπέρασμα οδηγούν;

Όντως όλοι αυτοί νοιάζονται για τη διατήρηση της πραγματικής ιστορικής μνήμης ή νοιάζονται για την προάσπιση μιας μονόπλευρης θεώρησης των πραγμάτων;

Και όλα αυτά τι σχέση έχουν με τα ελληνικά ή τα χριστιανικά ιδεώδη;

Πού πάει το ελληνικότατο, «Εθνικό είναι ότι είναι αληθινό» του Διονύσιου Σολωμού;

Πού πάει το ελληνικότατο «φίλος μεν Πλάτων φιλτάτη η αλήθεια»;

Ή το άλλο, το χριστιανικότατο «Γνώσεσθε την Αλήθειαν και η Αλήθεια ελευθερώσει Υμάς»;

Η εντύπωση που δημιουργείται είναι ότι βρισκόμαστε ξανά μπροστά σε μια νέα «περιρρέουσα ατμόσφαιρα».

Μια ατμόσφαιρα που αποσκοπεί στη φίμωση και στη σπίλωση κάθε αντίθετης φωνής προς τα κατεστημένα που για χρόνια ολόκληρα κόβουν και ράβουν σε αυτό τον τόπο.

Μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα που επιτρέπει το γέννημα νοοτροπιών παρωχημένων εποχών, που ευνοούν βανδαλισμούς σε μουσουλμανικά κοιμητήρια, επιθέσεις εναντίον ανυποψίαστων τ/κυπρίων, την αναγραφή εθνικιστικών συνθημάτων και πολλά άλλα που βλέπουμε το τελευταίο διάστημα;

Γι αυτό ρωτάμε, είμαστε σοβαροί;

ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΟΥΣ

Αντί δικού μου κειμένου, επέλεξα σήμερα να δημοσιεύσω ένα άρθρο της συναδέλφου μου Άννας Δημητρίου που αφορά το θέμα των αγνοουμένων.

Το κείμενο αυτό μεταδόθηκε από τον ΆΣΤΡΑ το Σάββατο και την Κυριακή στις 11 και κάτι πριν το μεσημέρι στην εκπομπή «Άλλα Λόγια».

* * *

Ο Αττίλα Ολκάτς, οι κύπριοι αγνοούμενοι και η μοίρα μας...

Και μετά το ΜΠΑΜ η ηρεμία.

Ο σάλος που προκάλεσε η κυνική

ομολογία του τούρκου ηθοποιού Αττίλα Ολκάτς για τη δολοφονία 10 ε/κυπρίων κράτησε μέρες πολλές.

Όπως όλα όμως τα θέματα άρχισε και αυτό να ξεθωριάζει.

Τουλάχιστον για τους πολιτικούς, ή μάλλον καλύτερα για αυτούς τους πολιτικούς οι

οποίοι θέλησαν να το αξιοποιήσουν ως άλλη μια ευκαιρία παρέλασης από τα μέσα, και ειδικά τα τηλεοπτικά.

Γιατί, για αυτούς που πραγματικά υπέφεραν και συνεχίζουν να υποφέρουν από το δράμα της αγωνίας για την τύχη των δικών τους προσώπων, τα πράγματα δεν είναι εύκολα...

Στο πρόσωπο του 19χρονου στρατιώτη, τον οποίο ωμά παραδέχθηκε ότι δολοφόνησε με μια σφαίρα στο μέτωπο ο τούρκος ηθοποιός, θα βλέπουν πάντα τα πρόσωπα των δικών τους ανθρώπων, για τους οποίους κανείς ποτέ δεν τους ενημέρωσε για το τι έχουν γίνει.

Στην Κύπρο, το αίτημα για πολιτική αξιοποίηση της μαρτυρίας σε διεθνή δικαστήρια έγινε αποδεκτό. Στην δε Τουρκία, ο Αττίλα Ολγκάτς συνταξιοδοτήθηκε σε χρόνο ρεκόρ. Αυτό ωστόσο δεν φαίνεται να τον γλυτώνει από την εισαγγελική έρευνα που ξεκίνησε σε βάρος του...

Στον απόηχο της υπόθεσης και βλέποντας τα πράγματα λίγο πιο ψύχραιμα, δεν μπορώ παρά να πω ότι, για μένα τουλάχιστον, προκύπτουν ερωτήματα.

Και εξηγούμαι...

Παρά τις αγωνιώδεις προσπάθειες του να αυτοδιαψευστεί ο Αττίλα Ολκάτς είχε

ομολογήσει τις φρικτές του πράξεις και στο παρελθόν. Αυτό τουλάχιστον προκύπτει μέσα την μαρτυρία του έλληνα πρώην στρατηγού που υπηρέτησε στο προξενείο της Σμύρνης, αλλά και την δημοσιοποίηση των ίδιων γεγονότων μέσα και από την γνωστή

εκπομπή Φάκελοι του Αλέξη Παπαχελά πριν από 2 χρόνια. Για τα ίδια γεγονότα μάλιστα, όπως έγινε γνωστό, ήταν άμεσα ενήμεροι και κύπριοι βουλευτές, μέλη της αρμόδιας κοινοβουλευτικής επιτροπής.

Ωστόσο, ούτε το ένα ούτε το άλλο, είχε αξιοποιηθεί ποτέ από τις εκάστοτε κυβερνήσεις. Γιατί?

Η μαρτυρία ομολογία επανέφερε πάντως δυναμικά το όλο θέμα των αγνοουμένων μας.

Πόσος όμως ήταν πραγματικά ο αριθμός τους, και γιατί αυτό το γραφικό ίσως πια 1619 παραμένει αμετάβλητο ή ανεξήγητο παρά τις όποιες ταυτοποιήσεις λειψάνων?

Την ίδια ώρα δεν μπορώ παρά να διερωτηθώ... Τι γίνεται και με τους τ/κ αγνοούμενους? Είναι βέβαια και η απραξία από πλευράς της ελληνικής κυβέρνησης.

Και ενώ οι σκέψεις αυτές προβληματίζουν, είναι και το άλλο. Μέσα στην κριτική κατά του ψευδοκράτους για καθυστέρηση των εργασιών της ΔΕΑ στην εκταφή λειψάνων

γίνεται γνωστό ότι κράτος και πολιτεία γνωρίζουν εδώ και 35 χρόνια την ύπαρξη

μαζικών τάφων σε 2 τουλάχιστον τοποθεσίες στο κοιμητήριο Κωνσταντίνου και

Ελένης και στη Λακατάμεια αλλά δεν προχωρούν σε εκταφές.

Πολλοί από εμάς, οι νεότεροι, δεν ζήσαμε τις τραγικές στιγμές του τόπου μας. Τα όσα

ξέρουμε, τα διδαχθήκαμε μέσα από τα βιβλία και τα σχολεία μας.

Και σε μένα, η ηλικία δεν επιτρέπει να έχω ιδίαν άποψη για τα όσα έγινα την περίοδο της εισβολής του πραξικοπήματος, ή ακόμα πιο πίσω την περίοδο του 63-64.

Και εγώ όμως έχω στην οικογένεια μου έναν αγνοούμενο. Ένα θείο που δεν γνώρισα ποτέ, την ύπαρξη του οποίου δεν σταματά ωστόσο να μου θυμίζει ο δίδυμος αδελφός του, που κατάφερε και γλύτωσε.

Ένα θείο για τον οποίο ακούσαμε χίλια μύρια σενάρια -ακόμα και μέχρι πρόσφατα-, και για τον οποίο η μακαρίτισσα η μάνα του ήταν έτοιμη να πάει κρυφά μέχρι την Τουρκία να τον αναζητήσει.

Ο πόνος όμως δεν κάνει διακρίσεις. Είμαι βέβαιη ότι τις ίδιες χαρακιές, την ίδια απελπισία και το ίδιο βάρος προκαλεί σε όλους όσους έχουν αισθήματα.

Βλέποντας τον τούρκο ηθοποιό να ομολογεί ωμά την διάπραξη των φόνων, θύμωσα. Ομολογώ όμως , όσο και αν ξέρω ότι αυτό ακούγεται ψυχρό, ότι δεν σοκαρίστηκα.

Αυτό που γινόταν τότε σκέφτηκα, ήταν πόλεμος, και στον πόλεμο όσο και αν υπάρχουν κανόνες, δύσκολα τηρούνται.

Και σε αυτό, όπως και στον πόνο, δεν υπάρχουν εξαιρέσεις.

Και, για να μην ξεχνιόμαστε...

θηριωδίες σίγουρα έγιναν από τις όλες τις πλευρές...

Η ομολογία Ολκάτς έχει όμως και τη θετική της πλευρά. Πέραν της όποιας πολιτικής

αξιοποίησης της, θετικό είναι και το σοκ που προκάλεσε σε αυτή την ίδια την Τουρκία αλλά και η κατακραυγή που ακολούθησε της ομολογίας Ολκάτς.

Ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να γίνει κατανοητό στην τουρκική κοινή γνώμη

ότι η εισβολή δεν ήταν η ειρηνευτική επιχείρηση που επικαλείται η Άγκυρα, αλλά ένας πόλεμος με ακρότητες και βαρβαρότητες...

Είναι όμως την ίδια ώρα μια εξίσου πρώτης τάξεως ευκαιρία και για εμάς... είναι ώρα να δεχθούμε και εμείς τις ακρότητες που μας αναλογούν .

Να τις μιλήσουμε, να τις εμπεδώσουμε, και να δεχθούμε ότι λάθη έγιναν και από τις δύο πλευρές στην πάροδο του χρόνου.

Ο πόνος ήταν κοινός και τον βίωσαν όλοι. Να μάθουμε από τα λάθη αυτά και να μην τα επαναλάβουμε.

Αυτός ο τόπος είναι πολύ μικρός για να είναι χωρισμένος και χρόνια τώρα περιμένει

τη λύτρωση.

* * *

Πιστεύω ότι η συγγραφέας του κειμένου θέτει καίρια ερωτήματα και προβληματισμούς.

Είναι μια ψύχραιμη ματιά (και εν πολλοίς αντικειμενική) στο μεγάλο θέμα των αγνοουμένων.

Δεν παραλείπει να αναφερθεί και στους αγνοούμενους της άλλης πλευράς. Και αυτό είναι επίσης σημαντικό.

Τα ερωτήματα είναι εκεί και περιμένουν απάντηση από τον κάθε αρμόδιο που χειριζόταν και χειρίζεται το θέμα των αγνοουμένων όλα αυτά τα χρόνια.

Τα ερωτήματα στρέφονται βεβαίως και προς την Επιτροπή Συγγενών Αγνοουμένων.

Όπως και η ίδια σημειώνει, τις ίδιες μαρτυρίες αλλά και παρόμοιες είχαμε και στο παρελθόν.

Προσθέτω: γιατί κάναμε ότι ξαφνιαστήκαμε;

Γιατί αναγάγαμε ξαφνικά αυτό το θέμα σε κύριο, όταν και πριν χρόνια βρεθήκαμε μπροστά σε παρόμοιες ομολογίες;

Γιατί είναι έντονη (σε μένα) η εντύπωση ότι υποκρινόμαστε για μια ακόμα φορά;

Ένα άλλο σημαντικό θέμα είναι ο αριθμός των αγνοουμένων. Είναι πράγματι 1619;

Πάντως σε μια συνέντευξη του στην τηλεόραση του ΡΙΚ ο Γ. Μάτσης είχε πει ότι ο αριθμός αυτός είναι δική του εφεύρεση, δηλαδή δεν ήταν τόσοι οι αγνοούμενοι.

Έβαλαν αυτό τον αριθμό για να ακούγεται… ωραία!

Έγιναν εκταφές. Έγιναν ταυτοποιήσεις. Γιατί ο αριθμός παραμένει ο ίδιος;

Και το κυριότερο: Οι αρμόδιοι γνώριζαν ότι ένας αριθμός αγνοουμένων ήταν νεκροί;

Φαίνεται ότι γνώριζαν.

Γιατί άφηναν τις οικογένειες τους να ζουν στο σκοτάδι και στην αγωνία;

Γιατί συντηρούσαν μια ψεύτικη εικόνα;

Ισχύει εδώ η ρήση "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα;"