ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΜΑΤΣΗΣ: «Να γιατί δεν νοιάζομαι αν τη γη αυτή τη ζουν Τούρκοι, Έλληνες, Εβραίοι…»

Η Ελλάδα και η Κύπρος ίσως να είναι από τις ελάχιστες χώρες στον κόσμο που διαθέτουν πληθώρα

ηρώων. Από αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι σήμερα ή τουλάχιστον μέχρι πριν μερικά χρόνια.

Ίσως εμφορούμενοι από την επική ιστορία που καταγράφηκε ήδη από την αρχαιότητα, οι ήρωες (παντός είδους) ήταν τα πρότυπα του ελληνισμού.

Στην Κύπρο συνήθως γίνεται μνεία σε ανθρώπους που έδωσαν τη ζωή τους ιδιαίτερα την περίοδο της δράσης της ΕΟΚΑ. Δικαίως θα λέγαμε, μέγιστος των ηρώων θεωρείται ο Γρηγόρης Αυξεντίου και ακολουθεί ο Κυριάκος Μάτσης.

Ήταν φίλοι, γνωρίστηκαν στη Θεσσαλονίκη την περίοδο των σπουδών τους (ο καθένας στον κλάδο του) την περίοδο του εμφυλίου πολέμου στην Ελλάδα. Αργότερα ο Αυξεντίου θα μυούσε στην ΕΟΚΑ τον Μάτση.

Ο Κυριάκος Μάτσης σκοτώθηκε από τους Άγγλους στις 19 Νοεμβρίου 1958.

Αυξεντίου και Μάτσης είχαν αρκετά κοινά.

Ήταν και οι δύο ιδεολόγοι, δεν ήταν φανατικοί, ήταν άνθρωποι μετρημένοι, άνθρωποι της λογικής και του διαλόγου.

Θυσιάστηκαν και οι δύο με σχεδόν παρόμοιο τρόπο. Και οι δύο στα κρησφύγετα τους φωνάζοντας το «Μολών Λαβέ».

Προδόθηκαν και οι δύο κάτω από περίεργες συνθήκες, χωρίς μέχρι σήμερα να έχει γίνει γνωστό ποιοι ήταν οι προδότες τους.

Στην περίπτωση του Αυξεντίου τα έριξαν όλα στον βοσκό ή στον αγωγιάτη.

Στην περίπτωση του Μάτση ακόμα και ο ζώντας αδελφός του δηλώνει ότι γνωρίζει τον προδότη αλλά αρνείται πεισματικά να τον κατονομάσει.

Είναι φανερό ότι «κάποιο λάκκο έχει η φάβα» και στις δύο περιπτώσεις.

Κάτι θέλουν να κρύψουν και στις δύο περιπτώσεις.

Το φαινόμενο Μάτσης

Ο Κυριάκος Μάτσης ίσως να είναι μία από τις περιπτώσεις που χρειάζεται να εξεταστεί βαθύτερα.

Άνθρωπος εθνικόφρονας, πιστός στην Ελλάδα και στην Ένωση της Κύπρου με την Μητέρα Πατρίδα, όπως έλεγαν τότε, δεν συμπεριφερόταν με τον ίδιο τρόπο όπως άλλοι.

Από το βιογραφικό του διαβάζουμε ότι όταν πήγε για σπουδές, και το τονίζουμε ξανά ότι ήταν την περίοδο του εμφυλίου πολέμου στην Ελλάδα, εντάχθηκε στο στρατόπεδο της Δεξιάς και ενεργοποιήθηκε άμεσα επί των εθνικών θεμάτων και διακρίθηκε για τις ομιλίες που έκανε και την αρθρογραφία του.

Ο Μάτσης, λοιπόν, ήταν ιδεολόγος ελληνοκεντρικός εθνικόφρονας και πολέμιος του κομμουνισμού.

Όμως, αυτός ο ιδεολογικό προσανατολισμός του δεν τον παρέσυρε στη μισανθρωπία, δεν τον έσπρωξε στο μίσος και τη μισαλλοδοξία.

Η ιδεολογική του τοποθέτηση δεν του απαγόρευσε να έρθει σε επαφή και να συζητήσει με κύκλους του ΕΑΜ στη Θεσσαλονίκη.

Ούτε να παρουσιαστεί στη δίκη του Κύπριου κομμμουνιστή Γιάννη Δρουσιώτη και να τον υπερασπιστεί. Και αυτά μέσα στη δύνη του εμφυλίου πολέμου (1948) και ενώ ο ίδιος είχε καταδικάσει την Αριστερά για τα γεγονότα.

Το 1952 επέστρεψε στην Κύπρο και εργάστηκε ως διευθυντής στο αγρόκτημα της Κυπριακής Αγροτικής Εταιρείας στα Κούκλια Αμμοχώστου.

Με την έναρξη της δράσης της ΕΟΚΑ μυήθηκε στην οργάνωση από τον Γρηγόρη Αυξεντίου, σημείωσε αξιόλογη δράση και συνελήφθη από τους βρετανούς.

ΑΚΕΛικός ο Μάτσης!

Θυμούμαι ότι το 2003 έγινε ολόκληρη συζήτηση στην Κύπρο, όταν από τις συχνότητες του ΑΣΤΡΑ ο Μίμης Αντρουλάκης είχε πει ότι ο Μάτσης ήταν αριστερός και είχε σχέση με το ΑΚΕΛ. Αν θυμούμαι καλά τον είχε φέρει ως παράδειγμα ΑΚΕΛικού που μετείχε στην ΕΟΚΑ.

Σημειώστε ότι η εκπομπή γινόταν στην Ελλάδα και αναμεταδιδόταν από τον ΑΣΤΡΑ στο πλαίσιο συνεργασίας τους.

Τότε είχαν πέσει πάνω του όλοι να τον φάνε.

Δημοσιογράφοι, σχολιογράφοι, αρθρογράφοι εξεστράτευσαν εναντίον του Ανδρουλάκη κατηγορώντας τον ότι διαστρεβλώνει την ιστορία και ότι αμαυρώνει τη μνήμη του ήρωα!

Και ασφαλώς έφταιξε και ο ΑΣΤΡΑ και το ΑΚΕΛ γι’ αυτή την αναφορά.

Η αλήθεια όμως ήταν ότι ο Ανδρουλάκης μετέφερε στον αέρα ένα απόσπασμα από άρθρο του καθηγητή του Πάντειου Πανεπιστημίου ΚωνσταντίνουΓιαλλουρίδη. Είχε δημοσιευθεί στο «Βήμα» στις 2 Ιουνίου 2002.

Ιδού τι είχε γράψει ο Γιαλλουρίδης:

«Ο αγώνας δεν ήταν αντικομμουνιστικός αλλά απελευθερωτικός και αντιαποικιακός-ενωτικός. Ολοι οι Ελληνες που εκτελέστηκαν από την ΕΟΚΑ ήταν διασταυρωμένα συνεργάτες των Αγγλων, κουκουλοφόροι και καταδότες. Όσα μέλη και στελέχη ή οπαδοί του ΑΚΕΛ θέλησαν να γίνουν μέλη του αγώνα εντάχθηκαν και λάμπρυναν με τη συμμετοχή τους ένα κίνημα ελευθερίας και δικαιοσύνης. Τέτοια ήταν και η περίπτωση του ήρωα τομεάρχη της ΕΟΚΑ Κυριάκου Μάτση αλλά φυσικά και του Βάσου Λυσσαρίδη».

Έγραψε αυτό το άρθρο ως συμβολή στη συζήτηση που γινόταν τότε για το ρόλο της Αριστεράς στον αγώνα της ΕΟΚΑ και τις εκτελέσεις των Αριστερών.

Και ασφαλώς ο κ. Γιαλλουρίδης έγραψε τη μεγαλύτερη ιστορική ανακρίβεια του αιώνα.

(Είναι γι’ αυτό που υποστηρίζω ότι δεν πρέπει να θεωρείται θέσφατο κάτι που λέει ο όποιος ακαδημαϊκός, αλλά να τίθεται κι αυτό υπό κρίση).

Και βεβαίως κανένας δεν είχε μπει στον κόπο (πλην εμού του φανατικού και δογματικού) να το επισημάνει ότι ήταν αναφορά του Κ. Γιαλλουρίδη.

Η συνάντηση με τον Τζον Χάρντινγκ

Είναι γνωστό ότι ο κυβερνήτης Χάρντινγκ ζήτησε και συναντήθηκε μαζί του.

Υπάρχει μια μαρτυρία για το συμβάν από τους Δώρο Άλαστο, Ανδρέα Καραγιώργη και Δρ Όμηρο Χαπίπη που συνάντησαν τον Χάρντινγκ στην Αγγλία το 1970 και την έχει καταγράψει ο Κλείτος Ιωάννίδης στο δίτομο βιβλίο του για τον Μάτση.

Σύμφωνα με τον Α. Καραγιώργη, ο Χάρντινγκ θυμόταν την συνάντηση και του έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ο Μάτσης.

Μεταφέρουμε αποσπάσματα από την αφήγηση του πρώην κυβερνήτη:

«Του είπα ότι η Κύπρος άξιζε καλύτερη τύχη, ότι πρέπει να βρεθούν άνθρωποι που σκέπτονται και την αγαπούν για να δώσουν μια λύση. Του είπα ότι πρέπει να συνεργαστεί μαζί μας για το καλό της Κύπρου κλπ, και με τρόπο τον άφησα να καταλάβει ότι ο κακός δαίμονας της Κύπρου ήταν για μένα ο Διγενής και μερικοί γύρω από αυτόν που δημιούργησαν όλην αυτήν την κατάσταση.

Και στη συνέχεια τού ζήτησα συνεργασία. Του υποσχέθηκα, μάλιστα, ότι αν ήταν διατεθειμένος να μας βοηθήσει να εντοπίσουμε αυτούς τους ανθρώπους, δεν θα τους σκοτώναμε, αλλά θα τους αναγκάζαμε να παραδοθούν και να εκδιωχθούν από την Κύπρο. Και τέλος ότι αυτός δεν θα έμενε χωρίς την ανάλογη αμοιβή. Εκεί στο τραπέζι όπου βρισκόμασταν, ο ένας από τη μια πλευρά κι άλλος από την άλλη, δίπλα βρισκόταν ένα μικρότερο τραπεζάκι, στο οποίο είχαν βάλει έναν καφέ. Είχαμε κι ένα βαλιτσάκι, στο οποίο είχαμε ένα σεβαστό ποσό χρημάτων.

»Ο Μάτσης σηκώθηκε απότομα σαν να ήταν ελατήριο, στάθηκε και μου είπε κάτι στα ελληνικά, που δεν κατάλαβα». Ο Δώρος Άλαστος τον ρώτησε: "Ου περί χρημάτων τον αγώνα ποιούμεθα, αλλά περί αρετής;". Ο Χάρτινγκ λέει: «Μπορεί, αλλά στη συνέχεια μου είπε στα Αγγλικά ότι δεν πολεμούμε για χρήματα, για δόξα ή για θέσεις, αλλά για την αρετή. Στη συνέχεια θόλωσε το μάτι του Κυριάκου, θύμωσε, με βήμα σταθερό "firm and steady" προχώρησε προς τα κρατητήρια ακολουθούμενος από δύο αξιωματικούς. Ο ένας μάλιστα πήγε μέχρι την πόρτα και γύρισε ρωτώντας με τι θα γίνει και το μόνο που τους είπα ήταν να μην τον ενοχλήσετε πλέον. Διέκοψε τον διάλογο, γύρισε την πλάτη του προς εμένα και, χωρίς να χαιρετήσει, έφυγε…»".

Το όραμα του για την Κύπρο

Το μεγαλείο της ψυχής και του πατριωτισμού του Κ. Μάτση δεν σταματά εδώ.

Ενώ ήταν δοσμένος ψυχή τε και σώματι στην υπόθεση της Ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα, ενώ αγωνιζόταν και ένοπλα για την εκπλήρωση αυτού του πόθου.

Κι όμως πάνω απ’ όλα ο Μάτσης έθετε το καλό της χώρας του. Δεν τον απασχολούσε ποιοι θα διαφέντευαν το νησί του.

Γι’ αυτό και έγραφε:

«Να γιατί δεν νοιάζομαι αν τη γη αυτή τη ζουν Τούρκοι, Έλληνες, Εβραίοι… Εκείνο που έχει αξία είναι να τη ζουν αυτοί που την ποτίζουν με τον ιδρώτα τους και να περπατούν πάνω της ελεύθεροι, διαφεντευτώ της, κυρίαρχοί της».

Αυτό ας το έχουν υπόψη τους όσοι τον επικαλούνται για να προβάλουν τις δικές τους απόψεις στο Κυπριακό.

Αυτό να το έχουν υπόψη τους όσοι θέλουν να παρουσιάζονται ως πιο πατριώτες από τους άλλους, επικαλούμενοι μεταξύ άλλων και τον Κυριάκο Μάτση.

Και αυτό να το έχουν υπόψη τους όσοι θεωρούν ότι εκείνοι που έλαβαν μέρος στην ΕΟΚΑ ήταν όλοι τους ίδιοι.

Δύο λαμπρά παραδείγματα που αποδεικνύουν το αντίθετο είναι ο Γρηγόρης Αυξεντίου και ο Κυριάκος Μάτσης.

Και το κυριότερο, ούτε ο ένας ούτε ο άλλος έβαψαν τα χέρια τους με αδελφικό αίμα…

Ο ΓΛΑΥΚΟΣ ΚΛΗΡΙΔΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΥΠΕΡΒΟΛΕΣ ΤΩΝ ΚΥΠΡΙΩΝ

Ο θάνατος του Γλαύκου Κληρίδη με λύπησε και με στενοχώρησε, παρόλο που ήταν αναμενόμενος τις τελευταίες μέρες, αλλά και λόγω της ηλικίας του. Κάποτε, όπως όλοι μας, θα πέθαινε.

Με ενόχλησε – και δεν το κρύβω – η υπερβολή. Η υπερβολή όλων μας και  πρώτα απ’ όλα των μέσων ενημέρωσης.

Εδώ και τρεις μέρες αναμένοντας το μοιραίο τα μέσα ενημέρωσης είχαν την ευχέρεια να ετοιμάζουν αφιερώματα.

Σχεδόν όλα όμως, δεν απέφυγαν την υπερβολή.

Την υπερβολή για ένα άνθρωπο, όπως είπε και ο Χρ. Στυλιανίδης, που απεχθανόταν την υπερβολή.

Ίσως αυτό δείχνει και το τι μας διακατέχει σαν λαό, η υπερβολή, το συναίσθημα, η απουσία ορθολογισμού και θεωρήσεις στο πλαίσιο του «άσπρο –μαύρο» και «ύψος-βάθος».

Μέσες παράμετροι δεν υπάρχουν.

«Ο μεγάλος ηγέτης»

Αυτή κι αν είναι η μεγαλύτερη υπερβολή.

Το μόνο που λείπει να του βάλουν είναι το φωτοστέφανο.

Τα ίδια είχαμε και για τον Τάσσο (μιλώ για τους πιο πρόσφατους θανάτους πολιτικών).

Αλάνθαστοι, άσπιλοι, αμόλυντοι, ανεπηρέαστοι και δεν συμμαζεύεται.

Για μένα ο Γλαύκος Κληρίδης ήταν ένα σημαντικό πολιτικό κεφάλαιο για την Κύπρο, όπως ήταν ο Μακάριος, ο Γρίβας, ο Παπαϊωάννου, ο Γιωρκάτζης, ο Τάσσος, ο Ντενκτάς, ο Κιουτσούκ και μερικοί άλλοι, άσχετα αν διαφωνούμε ή συμφωνούμε με τις πράξεις, τις ενέργειες και τις πρακτικές τους.

Δεν είναι σχιζοφρενικό και δεν είναι ένδειξη διχασμένης προσωπικότητας όταν τον Τάσσο τον εξύμνησαν όλοι, ακόμα κι εκείνοι που τον έβριζαν για το σχέδιο Ανάν;

Όταν εξυμνούν σήμερα τον Κληρίδη ακόμα κι εκείνοι που τον έβριζαν σκαιότατα για τη στάση του στο σχέδιο Ανάν;

Ξεχάστηκαν όλα αυτά σε μια στιγμή;

Και πώς γίνεται ένας που ήταν προδότης λόγω της στάσης του το 2004 (όπως τον έλεγαν) σήμερα να είναι θεός και αλάνθαστος;

Για μένα ο Γλαύκος Κληρίδης ήταν και θα παραμείνει ένας πολιτικός που κύριο χαρακτηριστικό του ήταν σε μεγάλο βαθμό ο ρεαλισμός αλλά και πολλές φορές οι επιπολαιότητες.

Ένα άλλο κύριο χαρακτηριστικό του ήταν το θάρρος του να λαμβάνει αποφάσεις σε κρίσιμες στιγμές.

Ορθά σημειώνει και ο Άνευ Ορίων ότι:

«Ο Γλαύκος Κληρίδης, παλινδρομώντας μεταξύ αστικού φιλελευθερισμού και συντηρητισμού/εθνικισμού υπηρέτησε την αστική τάξη [την οικονομική και πολιτική ελίτ του τόπου] και τα συμφέροντα της, τη παράταξη του [την εν πολλοίς περιπεσούσα Δεξιά της Κύπρου] και τους πολιτικούς κι άλλους σχεδιασμούς, σκοπούς και στοχεύσεις των Δυτικών για την Κύπρο».

Και σαν τέτοιος πρέπει να κριθεί, σημειώνοντας ότι αυτό δεν είναι απαραίτητα αρνητικό. Ο καθένας θα πρέπει να κρίνεται μέσα στο ιδεολογικό πλαίσιο το οποίο ζει και δρα.

Η τόλμη του

·         Αναμφίβολα ήταν μεγάλη η τόλμη του να στηρίξει τον Μακάριο αντί του πατέρα του το 1959. Ήταν κάτι πρωτοποριακό όχι μόνο για την Κύπρο εκείνες τις εποχές, ακόμα και σήμερα.

·         Ήταν μεγάλη η τόλμη του να ζητήσει από τη Βουλή να καταδικάσει τον Γρίβα ως κοινό δολοφόνο λίγες μέρες πριν τον θάνατο του αρχηγού της ΕΟΚΑ Β’.

·         Ούτε μπορούν να διαγραφούν οι προσωπικές του προσπάθειες για προστασία και απελευθέρωση αιχμαλώτων την περίοδο της εισβολής.

·         Μεγάλη και η τόλμη του να στεγάσει και να δώσει αξιώματα στους πραξικοπηματίες του 74.

·         Ήταν μεγάλη η τόλμη του να στηρίξει το σχέδιο Ανάν, για το οποίο υπέστη και τον απόλυτο εξευτελισμό από τους σημερινούς υμνωδούς του, εντός και εκτός ΔΗΣΥ.

·         Πρέπει επίσης να σημειώσω και τη μετριοπάθεια του σε πολλά ζητήματα και την προσπάθεια του να αποφεύγει την όξυνση των πραγμάτων. (Γι’ αυτό θα αναφερθώ και λίγο πιο κάτω, περιγράφοντας τις αντιφάσεις του).

Οι αντιφάσεις του

Πρέπει να υπογραμμίσω ότι υπήρξε σε πολλές περιπτώσεις και τραγικά αντιφατικός.

Παρουσιαζόταν, λοιπόν, ως ο μετριοπαθής πολιτικός που δεν ήθελε όξυνση των πνευμάτων και ήθελε να φαίνεται σωστός και δίκαιος.

Όμως, πολλές φορές δεν τηρούσε αυτή τη γραμμή, υπηρετώντας τις σκοπιμότητες της παράταξης του.

Αν ήταν ηγέτης των Κυπρίων ή των Ελλήνων της Κύπρου, όπως τον χαρακτήρισαν πολλοί, θα απέφευγε τέτοιες τοποθετήσεις.

Και εξηγούμαι:

- Όντας πρόεδρος της Βουλής της Κυπριακής Δημοκρατίας μετείχε στην οργάνωση Ακρίτας που είχε στόχο την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα.

- Προσφωνούσε πάντοτε τον κόσμο με το «Ελληνικέ Κυπριακέ λαέ» αντί με το Κυπριακέ λαέ, που σήμαινε αποδοχή ως μέρους του λαού και των Τ/κυπρίων.

- Εξίσωνε το νόμιμο κράτος με την παρανομία κάνοντας λόγο για «βία και αντιβία».

- Ενώ γνώριζε την αλήθεια για τις δολοφονίες των αριστερών επί ΕΟΚΑ ουδέποτε έκανε την παραμικρή προσπάθεια να κλείσει αυτό το θέμα.

Αντίθετα έβαζε λάδι στη φωτιά με εμπρηστικές δηλώσεις.

- Ήταν ο προαγωγός του εθνικισμού και του γριβισμού ακόμα και όταν ήταν πρόεδρος της Δημοκρατίας.

Ο πατέρας του “πατριωτικού ρεαλισμού και της σωφροσύνης”;

Θεωρώ ότι ο τίτλος αυτός δεν ανταποκρίνεται πλήρως στην πραγματικότητα.

Κανένας δεν νομίζω να αμφισβητεί ότι ο Κληρίδης ήθελε λύση του Κυπριακού.

Τι έκανε όμως προς αυτή την κατεύθυνση;

Όπως είπα και πριν, μιλούσε κι αυτός για ένωση.

Αμέσως μετά παρουσιάστηκε (και ήταν) ως ο προάγγελος της ομοσπονδιακής λύσης.

Ενώ υποστήριζε την ομοσπονδία και στήριξε τον Βασιλείου λέγοντας συχνά ότι ο τότε πρόεδρος ακολουθούσε τη δική του πολιτική και ενώ στήριξε τις Ιδέες Γκάλι, έξι μήνες πριν τις εκλογές έγινε ο μεγαλύτερος πολέμιος του Βασιλείου πολεμώντας τις Ιδέες Γκάλι.

Και στο τέλος τις ενταφίασε, όπως ο ίδιος έλεγε.

Μετά σαν πρόεδρος ξεκίνησε μια προσπάθεια να άρει τις αρνητικές εντυπώσεις από τον ενταφιασμό και ξεκίνησε συνομιλίες.

Την ίδια περίοδο (της προεδρίας του) άρχισε να μιλά για «ενεργό ηφαίστειο», να μιλά για την Κύπρο που ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της Ελλάδας, να στήνει το Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα, να παραγγέλλει τους S-300.

Kαι ρωτώ εγώ ο αφελής αν όλα αυτά αποτελούσαν σώφρονα πολιτική, μετριοπαθή πολιτική ή αν όλα αυτά δείχνουν ότι ήταν πράγματι "ο πατέρας του πατριωτικού ρεαλισμού και της σωφροσύνης", όπως διαλαλεί το ΡΙΚ για την εκπομπή του Γ. Καρεκλά;

Ας πάψουμε, λοιπόν να είμαστε υποκριτές και υπερβολικοί. Ας προσγειωθούμε στις πραγματικότητες και να βλέπουμε όσο το δυνατό πιο αντικειμενικά τα πράγματα.

Και να κρίνουμε τον Γλ. Κληρίδη στη βάση αυτού που υπήρξε. Χωρίς εξάρσεις και φανατισμούς.

Υ.Γ. Για τον Γλ. Κληρίδη θα μπορούσε να γραφτεί ένα ολόκληρο βιβλίο. Και δεν είναι δυνατόν μέσα σ’ ένα σύντομο κείμενο να αναφερθούν όλες οι πτυχές. Γι’ αυτό συγχωράτε με αν παρέλειψα κάποια από τα θετικά, τα αρνητικά ή τις αντιφάσεις του.

ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΑΛΛΑΓΕΣ Η ΕΘΝΙΚΗ ΦΡΟΥΡΑ

Πόσους νέους θα θρηνήσουμε ακόμα;

Όχι σε περίοδο πολέμου αλλά σε περίοδο ειρήνης ή σε περίοδο κατάπαυσης (μακροχρόνιας) του πυρός όπως λένε κάποιοι.

Διάβασα διάφορα σχόλια γύρω από το θέμα, με κάποια συμφωνώ με άλλα διαφωνώ, με άλλα έτσι κι έτσι.

Κατά την άποψη μου εκείνο που χρειάζεται να κάνει πρώτα απ’ όλα ο υπουργός και το ΓΕΕΦ είναι να δώσουν να καταλάβουν στους στρατιωτικούς ότι δεν είναι ούτε παντοδύναμοι ούτε έχουν εξουσία πάνω στις ζωές των στρατιωτών.

Να σταματήσουν να συγχύζουν ή να ταυτίζουν την (απαιτούμενη) πειθαρχία με τον αυταρχισμό. Την υπακοή με τον εξαναγκασμό.

Μιλάνε για εκσυγχρονισμό της Ε.Φ.

Εκσυγχρονισμός δεν σημαίνει μόνο νέο σύστημα διοίκησης, νέα όπλα, νέος τρόπος τροφοδοσίας και άλλα παρόμοια.

Σημαίνει και αλλαγή νοοτροπίας.
Δεν είμαι από αυτούς που απαιτούν εδώ και τώρα κατάργηση του στρατού. Υπό συνθήκες κατοχής δεν μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο. Μόνο στο πλαίσιο μιας λύσης του Κυπριακού μπορούμε να συζητούμε κατάργηση του.

Και ναι, διαφωνώ με όσους ζητάνε κατάργηση του με το δικαιολογητικό ότι δήθεν δεν προσφέρει τίποτε. Η Ε.Φ. στις συνθήκες που βρισκόμαστε προσφέρει και μπορεί να προσφέρει ακόμα περισσότερα αν αλλάξουν κάποια δεδομένα.

Θα πρέπει λοιπόν να αλλάξουν πολλά στον ανθρώπινο παράγοντα, ώστε ο νέος να βρίσκεται σε ασφάλεια. Να νιώθει κι ο ίδιος ασφαλής και φίλος και συνεργάτης με τους αξιωματικούς του, όχι εχθρός και αντίπαλος.

Είναι λύση η επαγγελματικός στρατός; Αν δεν δούμε τις προδιαγραφές του δεν μπορούμε να απαντήσουμε με ασφάλεια.

Άλλωστε ας μη ξεχνάμε ότι και στους επαγγελματικούς στρατούς έχουμε αυταρχισμούς, έχουμε κακοποιήσεις, έχουμε ακόμα και αυτοκτονίες.

Ας μη βρίσκουμε, λοιπόν, παντού την εύκολη λύση που φέρει ένα εύηχο τίτλο αλλά δεν λύνει το πρόβλημα.

Εκείνο που χρειάζεται είναι μεν περισσότερος επαγγελματισμός αλλά και η πιο ανθρώπινη συμπεριφορά.

Και κυρίως οι ιθύνοντες να βλέπουν την ουσία και όχι την εικόνα.

ΟΙ ΑΣΤΟΧΟΙ ΧΕΙΡΙΣΜΟΙ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗ ΣΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ

Το κείμενο αυτό γράφτηκε πριν την απάντηση του Γ.Γ. του ΟΗΕ Μπαν Κι Μουν.

Είναι ήδη δημοσιευμένο στην έκδοση της ΓΝΩΜΗΣ που κυκλοφορεί.

Είναι με θλίψη που διαπιστώνει κάποιος ότι το Κυπριακό βρίσκεται και πάλι σε αδιέξοδο πριν ακόμα αρχίσουν οι συνομιλίες.

Είναι δεδομένο ότι τόσο τα Ηνωμένα Έθνη όσο και οι ΗΠΑ, η Ε.Ε., με λίγα λόγια ο διεθνής παράγοντας επιθυμούν να ξεκινήσουν οι συνομιλίες και να φτάσουν στο επιθυμητό αποτέλεσμα που θα οδηγήσει σε λύση του Κυπριακού.

Πρέπει επίσης να αναγνωρίσουμε ότι όλοι αυτοί οι παράγοντες επένδυσαν στην εκλογή Αναστασιάδη, θεωρώντας ότι ένας άνθρωπος που στήριξε το σχέδιο Ανάν θα μπορούσε τώρα να αναλάβει μια πρωτοβουλία που θα φέρει σε αίσιο τέλος ένα πρόβλημα που ταλανίζει τη διεθνή κοινότητα για σχεδόν 40 χρόνια.

Η βάση της λύσης

Κάποιοι θέλουν να υποβάλλουν ότι οι πολιτικές του ΑΚΕΛ και του ΔΗΣΥ στο Κυπριακό είναι οι ίδιες και απαράλλακτες και ότι είτε ο ένας βρίσκεται στο πηδάλιο της εξουσίας είτε ο άλλος, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.

Να όμως που η ίδια η πραγματικότητα διαψεύδει για άλλη μια φορά όλους εκείνους τους φοβούνται τη λύση.

Η κυβέρνηση Χριστόφια κατάφερε να φέρει τα πράγματα σε μια σωστή βάση και να προχωρήσει μάλιστα με τον Ταλάτ σε συγκλίσεις που πρώτη φορά γίνονταν αποδεχτές από την τουρκική πλευρά (βλ. Ταλάτ).

Τα ανακοινωθέντα του Μαΐου και του Ιουνίου του 2008 έθεταν το Κυπριακό πάνω στη σωστή του βάση.

Ενώ η ερμηνεία που έδινε στη Δ.Δ.Ο. η τουρκική πλευρά οδηγούσε σε 2 διεθνώς αναγνωρισμένα κράτη, για πρώτη φορά Χριστόφιας και Ταλάτ συμφώνησαν σε ένα κράτος, με μία κυριαρχία, μία διεθνή εκπροσώπηση και μία ιθαγένεια.

Το επαναλαμβάνουμε, αυτός ο άθλος επιτεύχθηκε για πρώτη φορά από το 1974.

Η εθνικιστική πλευρά των Τουρκοκυπρίων με επικεφαλής τον Ντ. Έρογλου απέρριψε αυτή τη θέση. Και εξακολουθεί να την απορρίπτει.

Η εθνικιστική και η λυσοφοβική πλευρά των Ελληνοκυπρίων, κακά τα ψέματα, ταυτίστηκε με τις θέσεις του Έρογλου, απορρίπτοντας με τη σειρά της το επίτευγμα.

Ακόμα και σήμερα οι ίδιοι κύκλοι κάνουν λόγο για απαράδεχτες υποχωρήσεις!

Ποιες απαράδεχτες υποχωρήσεις; Το ένα και μοναδικό ομόσπονδο κράτος είναι υποχώρηση και μάλιστα απαράδεχτη και καταστροφική;

Ο εγκλωβισμός Αναστασιάδη

Ο Νίκος Αναστασιάδης ξεκίνησε με ένα μεγάλο λάθος την προσπάθεια του για επανέναρξη των συνομιλιών.

Σε μια προσπάθεια να διατηρήσει την υποστήριξη του ΔΗΚΟ και του ΕΥΡΩΚΟ αλλά και των υπόλοιπων απορριπτικών δυνάμεων στο Εθνικό Συμβούλιο, θέλησε να τηρήσει τις προεκλογικές του δεσμεύσεις ότι δεν θα ακολουθήσει το δρόμο που χάραξε ο Δημήτρης Χριστόφιας.

Και όλα αυτά λέγονταν από τον κ. Αναστασιάδη όταν ο Ντερβίς Έρογλου διακήρυττε ότι οι συνομιλίες δεν μπορούν να ξεκινήσουν από εκεί που σταμάτησαν με τον Χριστόφια.

Οι λόγοι ήταν προφανείς και όπως αναφέραμε πιο πάνω, ο Έρογλου δεν επιθυμεί λύση στη βάση του ενός κράτους.

Το ΑΚΕΛ είχε προειδοποιήσει ότι η μη αναγνώριση από Ε/κυπριακής πλευράς των αποτελεσμάτων του προηγούμενου γύρου, θα έδινε στην Τουρκία το δικαίωμα να θέσει νέους όρους προκειμένου να υπάρξει νέα βάση για να επανεκκινήσουν οι συνομιλίες.

Η στάση όμως του προέδρου της Δημοκρατίας έδωσε την ευκαιρία στην τουρκική πλευρά να φαίνεται πρόθυμη για επανέναρξη των συνομιλιών, ακόμα και χωρίς την έκδοση κοινού ανακοινωθέντος.

Ωστόσο, εκμεταλλευόμενη την στάση της Ε/κυπριακής πλευράς, η τουρκική δηλώνει τώρα, σε αντίθεση με όσα δήλωνε προηγουμένως, ότι οι συνομιλίες πρέπει να αρχίσουν από εκεί που σταμάτησαν.

Έτσι ο πρόεδρος Αναστασιάδης βρίσκεται σε δύσκολη θέση αφού οι επιλογές του οδηγούν σε αδιέξοδο.

Η επιμονή του να απορρίψει το αποτέλεσμα των συνομιλιών επί Χριστόφια οδήγησε στην αποδοχή εκείνης της βάσης από την τουρκική πλευρά, ενώ ο ίδιος εγκλωβισμένος στις επιλογές του και για λόγους γοήτρου δεν μπορεί να συναινέσει στην επανέναρξη των συνομιλιών από εκεί που σταμάτησαν.

Το ξεκαθάρισμα της βάσης και το κοινό ανακοινωθέν

Σύμφωνα με δημοσιεύματα, ο πρόεδρος της Δημοκρατίας απαιτεί μια ξεκάθαρη βάση για να επαναρχίσουν οι συνομιλίες, θέλοντας να εκδώσουν ένα κοινό ανακοινωθέν που θα περιέχει μια ξεκάθαρη βάση λύσης του προβλήματος, η οποία να μην επιδέχεται ερμηνειών.

Σύμφωνα με πληροφορίες που δημοσίευσε το newzup.net την περασμένη Κυριακή, η δυστοκία που παρατηρείται στη σύνταξη ενός κοινού ανακοινωθέντος οφείλεται ακριβώς σε αυτή τη διαφορά.

Όμως η τουρκική πλευρά δεν φαίνεται πρόθυμη για κάτι τέτοιο.

Οι Τ/κυπριακή ηγεσία εμμένει στη θέση της ότι διζωνική σημαίνει εσωτερική κυριαρχία στο δικό της μέρος, πλειοψηφία πληθυσμού και γης και με περιορισμένη παρουσία Ε/κυπρίων.

Όμως τα θέματα αυτά είχαν συζητηθεί επί Χριστόφια και είχαν μάλιστα κατατεθεί και συγκεκριμένες προτάσεις που αφορούσαν αυτά τα ζητήματα και φαινόταν ότι υπήρχε μεγάλη πιθανότητα να αποτελέσουν συμφωνία.

Όλα αυτά τα τίναξε στον αέρα ο Νίκος Αναστασιάδης με την απερίσκεπτη στάση του, όπως την έχουμε περιγράψει.

Σημειώνουμε ως καταλείδα ότι πολιτικοί αναλυτές εκφράζουν ανησυχία για το αποτέλεσμα αυτών των κινήσεων Αναστασιάδη, καθώς και για το ότι μέχρι στιγμής τις εντυπώσεις τις κερδίζει η Τουρκία και η Τ/κυπριακή πλευρά που δείχνουν πρόθυμοι (έστω κι αν δεν το εννοούν) να ξεκινήσουν τις συνομιλίες είτε από εκεί που σταμάτησαν, είτε χωρίς την έκδοση κοινού ανακοινωθέντος που θα καθορίζει τη βάση των συνομιλιών.