ΟΙ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Πότε γιορτάζουν την Πρωτοχρονιά λαοί και θρησκείες

Κάθε χρόνο, την 1^η Ιανουαρίου, καλωσορίζουμε τον καινούριο χρόνο.

Η καθιέρωση αυτής της ημέρας ως πρώτη του χρόνου ίσχυσε με την εφαρμογή του Γρηγοριανού Ημερολογίου (1582).

Η 1η Ιανουαρίου δεν θεωρείτο πάντοτε ως η πρώτη του χρόνου.

Αν και γιορταζόταν παλαιότερα σε διαφορετικές εποχές εκείνο που παρατηρούμε είναι ότι συνδεόταν με την ύπαρξη κάποιου σημείου αναφοράς.

Ανέκαθεν ως αρχή του χρόνου, λοιπόν, θεωρείτο ένα μεγάλο γεγονός. Στην αρχαία Ελλάδα μετρούσαν τον χρόνο από την πρώτη Ολυμπιάδα, αργότερα στα Ρωμαϊκά χρόνια, από την κτίση της Ρώμης, ενώ στον σύγχρονο δυτικό κόσμο μετριέται από τη γέννηση του Χριστού (προ Χριστού και μετά Χριστόν).

Μάλλον η καθιέρωση της πρωτοχρονιάς έγινε επί κυριαρχίας της Ρώμης όπου εμφανίζεται το ημερολόγιο του  Νουμά που ήταν διάδοχος του Ρωμύλου. Εκεί προστέθηκε ο ενδέκατος μήνας, ο Ιανουάριος, αφιερωμένος στον θεό κάθε αρχής, τον Ιανό.

Από τότε κάθε αρχή, όπως η εγκαθίδρυση αυτοκρατόρων, γινόταν συνήθως τον Ιανουάριο.

Στο Βυζάντιο η Πρωτοχρονιά τοποθετούνταν την 1η Σεπτεμβρίου, αν και την πρωτομηνιά (καλένδες, νουμηνίες – νεομηνίες) του Ιανουαρίου γίνονταν παραδοσιακά λαϊκά πανηγύρια. Συνεχίζονταν, έτσι, οι αντίστοιχες ρωμαϊκές εκδηλώσεις, που αντανακλούσαν παλιότερες θρησκευτικές πεποιθήσεις, οι οποίες σχετίζονταν με το χειμερινό ηλιοστάσιο (22 Δεκεμβρίου).

Μετά την καθιέρωση των Χριστουγέννων ως θρησκευτική γιορτή, στην Ισπανία και τη Γερμανία του Μεσαίωνα το έτος άρχιζε τα Χριστούγεννα, ενώ στη Γαλλία για ένα διάστημα την 1η Απριλίου.

Την ίδια περίοδο στην Αγγλία η Πρωτοχρονιά τοποθετούνταν την 25η Δεκεμβρίου. Μετά και μέχρι τα μέσα του 18ου αιώνα μετατέθηκε την 25η Μαρτίου. Η τελευταία, όπως και η 1η Μαρτίου.

Όμως αυτό δεν συμβαίνει σε όλες τις χώρες του κόσμου.

Στην Κίνα χρησιμοποιεί επίσημα το Γρηγοριανό ημερολόγιο, όπως και οι δυτικές χώρες. Παρ' όλα αυτά η Κινέζικη Πρωτοχρονιά δεν συμπίπτει την 1η Ιανουαρίου αλλά γιορτάζεται σε διαφορετικές ημερομηνίες κάθε χρόνο.

Όπως και πολλά άλλα ημερολόγια του κόσμου το Κινέζικο είναι κι αυτό ένας συνδυασμός ηλιακού και σεληνιακού ημερολογίου και βασίζεται μερικώς τουλάχιστον στις φάσεις της Σελήνης, ένα μηνιαίο φαινόμενο που είναι εμφανές σε όλους. Σύμφωνα με το ημερολόγιο αυτό ένα κανονικό έτος έχει 12 σεληνιακούς μήνες, ενώ ένα δίσεκτο έτος έχει 13 σεληνιακούς μήνες. Σε ημέρες το κανονικό έτος διαρκεί από 353 έως 355 ημέρες, ενώ ένα δίσεκτο έτος διαρκεί από 383 έως 385 ημέρες. Με αυτά ως βάση στο κινεζικό ημερολόγιο η Πρωτοχρονιά γιορτάζεται σε διαφορετικές ημερομηνίες που επαναλαμβάνονται σε μια περίοδο 60 ετών, ενώ κάθε έτος παίρνει την ονομασία ενός ζώου. Έτσι η Πρωτοχρονιά στη διάρκεια του 2005 γιορτάστηκε στις 9 Φεβρουαρίου (έτος 4703 ή έτος του πετεινού), ενώ το 2006 γιορτάστηκε στις 29 Ιανουαρίου (έτος 4704 ή έτος του σκύλου) κ.ο.κ.

Το αραβικό – μουσουλμανικό ημερολόγιο είναι επίσης σεληνιακό αλλά με διάρκεια 354 ημερών. Το γεγονός αυτό οδηγεί το ημερολόγιο να αρχίζει 10 έως 12 ημέρες νωρίτερα του προηγουμένου σε σχέση με το ηλιακό έτος. Η Πρωτοχρονιά δηλαδή των Μουσουλμάνων είναι πάντα η πρώτη ημέρα του μήνα τον οποίον ονομάζουν «Μουχαράμ». Αλλά και στη χρονολόγηση υπάρχει διαφορά, αφού οι Μουσουλμάνοι ξεκινούν την αρίθμηση των ετών τους από το έτος της «Εγίρας», δηλαδή την 16η Ιουλίου του 622 μ. Χ. στο Ιουλιανό ημερολόγιο.

Στην Ιαπωνία παλαιότερα το ημερολόγιό ήταν παρόμοιο με το Κινεζικό και χωρίζονταν σε 24 δεκαπενθήμερες περιόδους και ήταν συνδεδεμένο με τις αγροτικές τους εργασίες.

Ωστόσο από το 1873 η Ιαπωνία εισήγαγε το Γρηγοριανό ημερολόγιο με διαφορετική όμως χρονολόγηση που συνεχίζεται από το 660 π. Χ.

Πολλοί λαοί την νοτιοανατολικής Ασίας χρησιμοποιούν το σεληνο-ηλιακό Βουδιστικό ημερολόγιο 12 μηνών 29 ή 30 ημερών με ένα δίσεκτο μήνα 30 ημερών που προστίθεται σε κανονικά διαστήματα. Και σ’ αυτές τις περιπτώσεις αλλάζει κι εδώ η χρονολόγηση.

Η πρώτη του χρόνου για την Ορθόδοξη Εκκλησία

Για την Ορθόδοξη Εκκλησία η πρώτη του χρόνου δεν είναι η 1^η Ιανουαρίου αλλά η 1^η Σεπτεμβρίου.

Και αυτό διότι σύμφωνα με τον Ιουδαϊσμό (προπάτορα του χριστιανισμού) η 1^η Σεπτεμβρίου είναι η ημέρα που ο θεός έπλασε τον Αδάμ.

Το εβραϊκό ημερολόγιο θεωρεί ότι το 2012 είναι το έτος 5772.

Η πρώτη μέρα του σεληνιακού μήνα Τισρί (που συμπίπτει με τον δικό μας Σεπτέμβριο) θεωρείται η θρησκευτική πρωτοχρονιά.

Αυτή η παράδοση πέρασε και στην χριστιανική Ορθοδοξία αφού αρχικά χρησιμοποιήθηκε και από τους πρώτους χριστιανούς εκκλησιαστικούς πατέρες και χρονικογράφους.

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΙΑΤΙΚΟ ΞΥΛΟ ΣΤΟ ΝΑΟ ΤΗΣ ΓΕΝΝΗΣΗΣ

ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ, Ο ΜΗΝΑΣ ΓΕΝΝΗΣΗΣ ΤΩΝ ΘΕΩΝ

Διερωτηθήκαμε ποτέ αν τα Χριστούγεννα αποτελούν αποκλειστικά γιορτή των χριστιανών ή αν δεν είναι τίποτε άλλο παρά αντιγραφή θρύλων και ιστοριών, ηθών και εθίμων παλαιότερων λαών και θρησκειών;

Αντιλαμβανόμαστε ότι το ερώτημα αυτό μπορεί να σοκάρει πολλούς.

Ή μπορεί ορισμένοι να κάνουν και πονηρές σκέψεις ως προς τους σκοπούς αυτού του ερωτήματος.

Όπως και να έχει όμως, η απάντηση στο ερώτημα είναι καταφατική.

Ο χριστιανισμός προκειμένου να φανεί πιο οικείος προς τους λαούς στους οποίους επιβλήθηκε (πολλές φορές δια της βίας)[1], αναπροσάρμοσε θρύλους και παραδόσεις των θρησκειών τις οποίες εκτόπισε.

Ο Ιησούς δεν γεννήθηκε Δεκέμβριο

Παρά τα όσα μπορεί να πιστεύουν οι περισσότεροι, η ημερομηνία γέννησης του Ιησού είναι άγνωστη. Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν γεννήθηκε τον μήνα Δεκέμβριο.

Με βάση τα όσα περιγράφονται στην Καινή Διαθήκη[2] ο Χριστός θα πρέπει να γεννήθηκε φθινόπωρο ή άνοιξη.

Ο ευαγγελιστής Λουκάς καταγράφει ότι: «Στην ίδια εκείνη περιοχή υπήρχαν και μερικοί βοσκοί που διανυκτέρευαν στην ύπαιθρο και φύλαγαν βάρδιες στο κοπάδι τους»[3].

Σε καμιά περίπτωση οι βοσκοί θα διανυκτέρευαν στο ύπαιθρο μέσα στη βαρυχειμωνιά αλλά σε πιο ήπιες εποχές όπως είναι το φθινόπωρο και η άνοιξη[4].

Ο Λουκάς μας δίνει και το στοιχείο ότι εκείνη την περίοδο γινόταν απογραφή πληθυσμού. Εκείνες τις εποχές δεν γίνονταν απογραφές κατά τη χειμερινή περίοδο λόγω δυσκολιών στη διακίνηση του πληθυσμού προκειμένου να μεταβεί στο χώρο καταγωγής του.

Αρχικά δεν γιορτάζονταν τα Χριστούγεννα

Τα Χριστούγεννα γιορτάστηκαν για πρώτη φορά το 300 μ.Χ. Είναι σημαντικό το γεγονός ότι οι πρώτοι ιστορικοί της Εκκλησίας όπως και άλλοι ιστορικοί παραλείπουν τα Χριστούγεννα από τις εκκλησιαστικές γιορτές.

Και αυτό διότι η Αγία Γραφή δεν αναγνωρίζει την ημέρα γέννησης[5] αλλά την ημέρα θανάτου.

Η καθιέρωση της 25ης Δεκεμβρίου ως ημέρα των Χριστουγέννων έγινε στη Ρώμη από τον Πάπα Ιούλιο τον Α, τον 4ο μ.Χ. αιώνα.

Σημειώνεται δε ότι αρχικά και για αρκετά χρόνια η γέννηση του Ιησού γιορταζόταν την ίδια ημέρα με τα Θεοφάνεια, δηλαδή στις 6 Ιανουαρίου.

25^η Δεκεμβρίου, ημέρα γιορτής του Θεού Ήλιου

Εξ’ όσων φαίνεται η μετάθεση της ημερομηνία στις 25 Δεκεμβρίου έγινε από τον Γρηγόριο τον Νανζιανζηνό το 378-381 περίπου μ.Χ.  και τον Ιωάννη τον Χρυσόστομο (345-407 μ.Χ.) ο οποίος αναφέρει ότι είχε αρχίσει στην Αντιόχεια να γιορτάζονται τα Χριστούγεννα στις 25 Δεκεμβρίου.

Το σίγουρο είναι ότι την εποχή του Ιουστινιανού, τον 6ο αιώνα, ο εορτασμός των Χριστουγέννων στις 25 Δεκεμβρίου είχε εξαπλωθεί σχεδόν σε όλη την Ανατολή.

Κατά «σύμπτωση» όμως, αυτή η ημερομηνία ήταν η ίδια με την ημερομηνία που γιόρταζαν οι λεγόμενοι ειδωλολάτρες την γέννηση του Θεού Ήλιου!

Με άλλα λόγια οι χριστιανοί επιχείρησαν (και το πέτυχαν) να αντικαταστήσουν τη γέννηση του Ήλιου με τη γέννηση του Ιησού.

Οι αρχαίοι λαοί είχαν θεοποιήσει τον Ήλιο. Το χειμερινό Ηλιοστάσιο 22-25 Δεκεμβρίου σημαίνει την αρχή του χειμώνα, και ο αρχίζει βαθμιαία να αυξάνει η ημέρα έως ότου εξισωθεί με την νύχτα, κατά την Ιση-μερία τον Μάρτιο. Τότε ο Ήλιος νικά το σκοτάδι, και έρχεται η άνοιξη η εποχή της αναγέννησης για την φύση.

·         Οι Αιγύπτιοι στις 25 Δεκεμβρίου γιόρταζαν την γέννηση του θεού-ήλιου Όσιρη.

·         Το ίδιο και οι Βαβυλώνιοι, και οι Φοίνικες που ονόμαζαν το θεό-ήλιο Βαάλ .

·         Οι Πέρσες λάτρευαν τη γέννηση του Αήττητου-ήλιου και θεού Μίθρα Βασιλιά.

·         Οι Βραχμάνοι γιόρταζαν την γέννηση του βασιλιά του κόσμου.

·         Οι αρχαίοι Έλληνες κατά την χειμερινή τροπή του ήλιου γιόρταζαν την γέννηση του Διονύσου.

Ο Διόνυσος ήταν ο καλός «Ποιμήν», του οποίου οι ιερείς κρατούν την ποιμενική ράβδο, όπως συνέβαινε και με τον Όσιρη. Ανάλογη εικόνα δημιουργήθηκε και για τον Ιησού που όχι μόνο παρουσιάζεται αλλά αναπαρίσταται ακριβώς με τον ίδιο τρόπο όπως και ο Διόνυσος.

Κυρίως όμως η γιορτές αυτές είχαν ταυτιστεί με τον  Φωτοφόρο θεό Απόλλωνα.

Στη Ρώμη γιορτάζονταν τα Σατουρνάλια, προς τιμήν του Κρόνου.

Από αυτές τις γιορτές έχουν την πηγή τους τα περισσότερα έθιμα των Χριστουγέννων όπως τα κάλαντα, η ανταλλαγή δώρων, οι στολισμοί, το Χριστουγεννιάτικο δέντρο και άλλα.

Θεοί που γεννήθηκαν από παρθένες

Η αντίληψη που έχουν αρκετοί ότι ο Ιησούς είναι ο μόνος θεός ή γιος τους θεού που γεννήθηκε από παρθένα είναι λανθασμένη.

Από παρθένα μητέρα γεννήθηκαν ακόμα και βασιλείς όπως ο Αμενχοτέπ της Αιγύπτου, 1.500 χρόνια πριν τον Χριστό.

Χωρίς την παρέμβαση άνδρα γεννήθηκαν ο αγγελιοφόρος θεών Θωτ και άλλοι θεοί της αρχαιότητας όπως οι Αιγύπτιοι θεοί του Ήλιου Ώρος και Ρα.

Παρθένα και μάλιστα με πολλά παιδιά ήταν και η θεά Ήρα.

Με τον ίδιο τρόπο γεννήθηκαν ο θεός της Φρυγίας Άττις, ο έλληνας θεός Διόνυσος ο έλληνας ήρωας Περσεύς, ο Άδωνης, ο Βούδας και πολλοί άλλοι.

Γεννήθηκαν σε σπηλιές

Σύμφωνα με τη χριστιανική παράδοση ο Ιησούς γεννήθηκε μέσα σε μια σπηλιά.

Ωστόσο σε σπηλιές γεννήθηκαν ο Άδωνης, ο Διόνυσος, ο Ερμής, ο Μίθρας, ακόμα και θεοί της Ασίας, όπως δείχνει και η σχετική φωτογραφία που παραθέτουμε.

Σε σπηλιά γεννήθηκε, όπως λέγεται, και ο θεός Ερμής.

Ο ίδιος ο Δίας (που θεωρούνταν ο πατέρας ή ο βασιλιάς των θεών) γεννήθηκε από τη Ρέα μέσα σε μια σπηλιά.

Γενικά όμως όλοι αυτοί οι θρύλοι για τη γέννηση των θεών σε σπηλιές συνδέονται με το γεγονός ότι οι σπηλιές, άλλοτε κατοικίες των πρωτόγονων ανθρώπων, άρχισαν να θεωρούνται άντρα των πνευμάτων και των θεών και να μετατρέπονται στα πρώτα ιερά. Με τις σπηλιές άρχισαν να συνδέονται κατοπινά και οι αφηγήσεις για τη γέννηση και την ταφή των θεών.

Διαπιστώνουμε λοιπόν, ότι μέσα στο διάβα των αιώνων η κάθε θρησκεία διαμόρφωνε τα ίδια δεδομένα δίνοντας τους διαφορετικό περιεχόμενο και προσαρμόζοντας τες στις δικές της διδασκαλίες.

Κατά συνέπεια σε καμιά περίπτωση μπορεί να θεωρηθεί ότι η περίπτωση του Ιησού υπήρξε μία και μοναδική στην παγκόσμια ιστορία.

---

[1] Ναι, δεν είναι μόνο το Ισλάμ που επιβλήθηκε δια της βίας.

[2] Δεν γίνεται καμιά αναφορά σε εποχή ούτε σε ημερομηνία.

[3] Κατά Λουκά κεφ. 2 εδ. 8.

[4] Μόνο ο Λουκάς κάνει αναφορά σε βοσκούς.

[5] Η τήρηση των γενεθλίων καταδικάζονταν σαν ένα ειδωλολατρικό έθιμο απεχθές στους Χριστιανούς.

ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ ΑΣΤΡΑ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑΚΙΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΠΟΥ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΝ ΤΟ ΦΑΣΜΑ ΤΗΣ ΠΕΙΝΑΣ

200 παιδάκια στην Αθήνα αντιμετωπίζουν το φάσμα της πείνας και της εγκατάλειψης λόγω της διακοπής της λειτουργίας των νηπιαγωγείων για τις γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς.

Ο ΑΣΤΡΑ 92,8 μαζί με το Υπουργείο Παιδείας, τη μητρόπολη Ταμασού, τη μη κυβερνητική οργάνωση Cyprus stop trafficking, τον Ανάκυκλο, τα Ταχυδρομεία Κύπρου και τις Κυπριακές Αερογραμμές ανάλαβαν εκστρατεία συλλογής τροφίμων και την αποστολή τους σ’ αυτά τα παιδιά.

Είναι προτιμότερο αντί χρημάτων να αγοραστούν είδη ξηράς τροφής τα οποία θα σταλούν στα παιδάκια αυτά που με το κλείσιμο των νηπιαγωγείων δεν θα έχουν τίποτε για να φάνε.

Μπορείτε να δώσετε την εισφορά σας στον ΑΣΤΡΑ, στην Cyprus stop trafficking, στο σωματείο Άτλας Αγλαντζιάς και στα ταχυδρομεία με την ένδειξη «Δέματα Αγάπης».  

Η ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ ΛΗΓΕΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΔΗΜΟΤΙΚΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ Οι μεγαλύτερες αναμετρήσεις

Πολλοί θεωρούν ότι οι δημοτικές εκλογές είναι ένας νέος θεσμός για την Κύπρο.

Όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι αφού οι εκλογικές αναμετρήσεις για τα δημαρχία εμφανίζονται τη δεκαετία του 1940.

Σ’ αυτή την ιστορική αναδρομή θα περιοριστούμε στις εκλογές που αφορούσαν μόνο τη Λευκωσία, λόγω της μεγάλης σημασίας που ανέκαθεν είχε η πρωτεύουσα.

Οι πρώτες δημοτικές εκλογές διεξήχθησαν επί αγγλικής διακυβέρνησης της Κύπρου στις 21 Μαρτίου 1943.

Σημειώνεται ότι μέχρι τότε οι βρετανοί διόριζαν τους δημάρχους στις μεγάλες πόλεις.

Την 21^η Μαρτίου βρέθηκαν αντιμέτωποι για τον Δήμο Λευκωσίας ο διορισμένος από τους βρετανούς δήμαρχος Θεμιστοκλής Δέρβης και ο Γιάννης Κληρίδης.

Ο Δέρβης ήταν επικεφαλής του «Εθνικού Συνδυασμού» ο οποίος ήταν ο συνδυασμός της Δεξιάς με επικεφαλής την Εκκλησία.

Στην αντίπερα όχθη ο Γιάννης Κληρίδης επικεφαλής του «Λαϊκού Συνδυασμού» που υποστηριζόταν από το ΑΚΕΛ.

Από αυτή την αναμέτρηση που πρέπει να αναφερθεί ότι ήταν σκληρή και υπήρχε κάθετη ρήξη Δεξιάς και Αριστεράς, νικητής βγήκε ο Θ. Δέρβης με ποσοστό 58,66%, εκλέγοντας και  τους 8 υποψηφίους του.

Ο Δέρβης είχε στηριχτεί στο έργο που επιτέλεσε ως διορισμένος δήμαρχος και κατηγορώντας τον ανθυποψήφιο του ως συνοδοιπόρο της Αριστεράς.

Ο Ι. Κληρίδης από την πλευρά του κατηγορούσε τον Δέρβη ότι ήταν άνθρωπος των Βρετανών και ότι εκλέχθηκε χάρις στην υποστήριξη που είχε από τις αποικιοκρατικές αρχές.

Το 1946 η Λευκωσία περνά στα χέρια της αριστεράς

Οι επόμενες εκλογές ήταν σημαδιακές για την Αριστερά αυτή τη φορά.

Πραγματοποιήθηκαν τρία χρόνια μετά τις πρώτες εκλογές, στις 26 Mαΐου 1946.

Οι παρατάξεις πρόβαλαν τους ίδιους υποψήφιους, δηλαδή τον Δέρβη και τον Κληρίδη.

Και σ’ αυτές τις εκλογές το κλίμα ήταν έντονο με αλληλοκατηγορίες περί οργάνων των βρετανών και ανθελλήνων!

Και οι δύο υποψήφιοι υποστηρίχθηκαν και πάλι από τις δυνάμεις της Δεξιάς και της Αριστεράς αντίστοιχα.

Ένα από τα συνθήματα που πρόβαλλε ο Ι. Κληρίδης και ο συνδυασμός του ήταν η εθνική ενότητα που τορπιλιζόταν συνεχώς τόσο από τον Δέρβη και γενικότερα από τη Δεξιά και την Εκκλησία.

Ο Δέρβης από την πλευρά του πρόβαλλε τον εαυτό του ως τον σωτήρα της Κύπρου που θα οδηγούσε το εθνικό θέμα στη λύση του.

Νικητής αυτών των εκλογών εξήλθε ο Ιωάννης Κληρίδης, ο συνδυασμός του οποίου εξέλεξε όλους τους υποψήφιους του.

Νίκη της Αριστεράς στους μεγάλους Δήμους

Οι εκλογές του 1946 ήταν ιδιαίτερα σημαντικές αφού η Αριστερά σάρωσε πραγματικά εκλέγοντας τους δικούς της υποψήφιους στους 4 από τους 6 Δήμους.

Έτσι, στη Λευκωσία εξελέγη ο Ιωάννης Kληρίδης, στη Λεμεσό ο Πλουτής Σέρβας, στην Aμμόχωστο ο Aδάμ Aδάμαντος και στη Λάρνακα ο Λύσος Σανταμάς.

O συνδυασμός της Δεξιάς επικράτησε στην Πάφο και στην Κερύνεια με τον Xρ. Γαλατόπουλο και τον Xαρ. Δημητριάδη αντίστοιχα. 

Ήταν η πρώτη μεγάλη νίκη της Αριστεράς και αποτέλεσε ισχυρό πλήγμα τόσο για τον Δέρβη και τη Δεξιά γενικότερα όσο και για τους Βρετανούς οι οποίοι διαπίστωναν ότι το ΑΚΕΛ είχε πια ριζώσει μέσα στο λαό και αποτελούσε κίνδυνο για την παντοδυναμία της Δεξιάς (που συνεργαζόταν με τους αποικιοκράτες) αλλά και για την ίδια την αποικιοκρατία.

Οι εκλογές του 1949

Οι επόμενες Δημοτικές εκλογές διεξήχθησαν στις 22 Μαΐου 1949.

Διεξήχθησαν μέσα σε ένα πολύ έντονο κλίμα λόγω και του εμφυλίου πολέμου στην Ελλάδα.

Οι εκλογές αυτές είχαν και την ιδιαιτερότητα ότι διεξήχθησαν λίγο μετά την κατάρρευση της Διασκεπτικής που συγκλήθηκε για την εξεύρεση φόρμουλας λύσης του κυπριακού. Σε αυτή συμμετείχε η Αριστερά ενώ η Δεξιά απείχε κατηγορώντας την Αριστερά για προδοσία.

Οι κατηγορίες έδιναν και έπαιρναν μεταξύ των δύο στρατοπέδων και οι δύο παρατάξεις έφτασαν σχεδόν στα πρόθυρα εμφυλίου πολέμου.

Ιδιαίτερα έντονη ήταν η δραστηριότητα που ανέπτυξε η Εκκλησία πρωτοστατώντας στον αντικομουνιστικό αγώνα.

Το κόμμα του Δέρβη, το Κυπριακό Εθνικό Κόμμα (Κ.Ε.Κ.) πρόβαλλε το σύνθημα – και την πρακτική – του πολέμου σε όλα τα επίπεδα ενάντια στους κομμουνιστές: «καμιά συναλλαγή, καμιά συνεργασία με τους κομμουνιστές». 

Ήταν τότε που κατέβηκε στην Κύπρο και ο Γρίβας, φέρνοντας στο νησί του «Χίτες» του για να διαλύσει την Αριστερά.

Επίσης, μερίδα της Εκκλησίας δεν δίστασε να διαμορφώσει τα συνθήματα της προκειμένου να πλήξει την Αριστερά. Έτσι ο Μητροπολίτης Κερύνειας Μακάριος (Β’) δήλωνε ότι: “Ο αγώνας κατά του κομμουνισμού είναι πλέον επείγων παρά ο αγώνας για Ένωση”  προσθέτοντας μάλιστα ότι “ουδέποτε θα αγωνιστούμε εναντίον των Άγγλων για την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα”.[1]

Μάλιστα οι εφημερίδες έγραφαν: ”Καλύτερα χίλια χρόνια κάτω από τη βρετανική διοίκηση παρά Ένωση με μια κομμουνιστική Ελλάδα”.

Η Δεξιά όρισε ως υποψήφιο της και πάλι τον Θεμιστοκλή Δέρβη.

Η Αριστερά αυτή τη φορά δεν πρόταξε τον Ιωάννη Κληρίδη αλλά τον Γ.Γ. της ΠΕΟ Ανδρέα Ζιαρτίδη.

Είχε προηγηθεί σύγκρουση του Ι. Κληρίδη με το ΑΚΕΛ που τον κατηγορούσε ότι δεν ακολούθησε επακριβώς το πρόγραμμα με το οποίο τον εξέλεξε στη Δημαρχεία.

Σ’ αυτές τις εκλογές ο Δήμος της Λευκωσίας πέρασε ξανά στα χέρια της Δεξιάς και τον Δέρβη.

1953: Αντιμέτωποι Δέρβης και Παπαϊωάννου

Οι εκλογές του 1953 (17 Μαΐου) ήταν οι τελευταίες επί βρετανικής κυριαρχίας.

Βασικοί αντίπαλοι ήταν και πάλι οι συνδυασμοί της Δεξιάς και της Αριστεράς.

Η Δεξιά άφησε ως υποψήφιο της τον Δέρβη.

Η σημαντική αλλαγή από πλευράς Αριστεράς ήταν ότι έθεσε ως υποψήφιο της τον Γ.Γ. του ΑΚΕΛ Εζεκία Παπαϊωάννου.

Νικητής στο Δήμο της Λευκωσίας ήταν και πάλι ο Δέρβης.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η Δεξιά είχε απορρίψει την πρόταση του ΑΚΕΛ για ένα «μίνιμουμ πρόγραμμα» που στόχο είχε τον σχηματισμό ενιαίου εκλογικού συνασπισμού.

Μάλιστα η Eθναρχία είχε ανακοινώσει ότι δεν αποδεχόταν καμία συνεργασία με τους κομμουνιστές, υποστηρίζοντας ότι «η σύμπραξις, συνεννόησις ή επαφή άμεσος ή έμμεσος μετά των κομμουνιστών είναι ασυμβίβαστος προς την εθνικήν αξιοπρέπειαν και επιζήμια εις τον εθνικόν αγώνα».  

Από το 1953 στο 1986

Αξίζει να σημειωθεί ότι οι εκλογές του 1953 ήτα οι τελευταίες πριν από την ανακήρυξη της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Η έναρξη της δράσης της ΕΟΚΑ ανέστειλε τις οποιεσδήποτε εκλογικές διαδικασίες.

Είναι επίσης άξιον αναφοράς ότι από το 1953 στην Κύπρο διεξήχθησαν Δημοτικές Εκλογές το 1986. Σε όλο αυτό το διάστημα οι Δήμαρχοι διορίζονταν από την κυβέρνηση.

Μετά την ανακήρυξη της Κυπριακής Δημοκρατίας, οι πρώτες δημοτικές εκλογές πραγματοποιήθηκαν στις 25ης Μαΐου 1986.

Διενεργήθηκαν σε 18 δήμους των ελεύθερων περιοχών της Δημοκρατίας, εκ των οποίων οι 11 ήταν νέοι δήμοι που ανακηρύχθηκαν ύστερα από δημοψήφισμα.

Σε αυτές έλαβαν μέρος όλα τα υπάρχοντα κόμμα κάνοντας συνεργασίες μεταξύ τους.

Ωστόσο και πάλι το ενδιαφέρον μονοπωλούσε η Λευκωσία.

Δήμαρχος εξελέγη ο επί σειρά ετών Δήμαρχος Λέλλος Δημητριάδης ο οποίος είχε την υποστήριξη των ΔΗΣΥ, του ΔΗΚΟ και της ΕΔΕΚ.

Ανθυποψήφιος του ήταν από πλευράς ΑΚΕΛ ο Παύλος Δίγκλης, Γ.Γ. της ΠΕΟ.

Το ίδιο σκηνικό επαναλαμβάνεται και στις εκλογές που ακολουθούν ανά πενταετία όπου τα κόμματα συνάπτουν συμμαχίες διαφορετικές κάθε φορά τόσο όσον αφορά τα συνεργαζόμενα κόμματα όσον και με δημάρχους.

---

[1] Δημοκράτης 21 Δεκεμβρίου 1947.

Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΣΗΚΩΣΕ ΚΕΦΑΛΙ

Μετά την παρέλαση της 1^ης Οκτωβρίου 2008 και τα γεγονότα που συνέβησαν, έγραψα ότι ο φασισμός σηκώνει κεφάλι και ότι θα αρχίζουμε να ζούμε μέρες προ του 1974.

Κάποιοι φίλοι αλλά και «φίλοι» (πολιτικά πάντα μιλώ) μου είπαν ότι υπερβάλλω. Άλλοι ότι προσπαθώ να δημιουργήσω κλίμα φοβίας και άλλα παρόμοια.

Να που τώρα (δυστυχώς) δύσκολα θα βρεθεί κάποιος να πει ότι κινδυνολογώ ή προσπαθώ να δημιουργήσω κλίμα…

Η τελευταία φασιστική επίθεση στο πανεπιστήμιο Λευκωσίας δεν αφήνει περιθώρια για άλλα συμπεράσματα.

Και ας μην προτρέξουν κάποιοι να πούνε ότι είναι μεμονωμένο γεγονός.

Δυστυχώς δεν είναι.

Για την κατάσταση που δημιουργείται φέρουν ευθύνες κάποια πολιτικά κόμματα και κάποιοι πολιτικοί που στην προσπάθεια τους να προωθήσουν τις κομματικές και πολιτικές τους σκοπιμότητες κάλυπταν και καλύπτουν τέτοιες συμπεριφορές.

Πέρα από τις φραστικές καταδίκες δεν ζητούν τίποτε άλλο, πιο δραστικό.

Τα περισσότερα κόμματα ζήτησαν από την αστυνομία να βρει τους ενόχους.

Το ΕΥΡΩΚΟ ωστόσο διαπιστώνει ότι πρόκειται περί χουλιγκανισμού και όχι περί μιας απροκάλυπτης φασιστικής επίθεσης ενάντια στο Δημοκρατικό σύστημα της χώρας μας.

Θα θυμίσω ότι ο Ρίκκος Ερωτοκρίτου ήταν ο άνθρωπος που ανέλαβε να υποστηρίξει νομικά την μετατροπή του ΕΛΑΜ σε πολιτικό κόμμα.

Είναι ο ίδιος άνθρωπος που τον Ιανουάριο είχε παρευρεθεί και μιλήσει (εκτός προγράμματος) στην εκδήλωση που διοργάνωσε τον φασιστικό Κίνημα Εθνικής Αντίστασης για τον Γρίβα. Ο Ρ. Ερωτοκρίτου αποκαλούσε «καθεστώς» τη διακυβέρνηση Μακαρίου, φρασεολογία αγαπητή στις ακροδεξιές καταστάσεις.

Σχεδόν όλα τα κόμματα κάλυπταν τις ακραίες εκδηλώσεις του ΕΛΑΜ και άλλων φασιστικών παραφυάδων με το πρόσχημα ότι τα όσα έλεγαν και έκαναν ήταν δικαίωμα τους αφού εξέφραζαν – όπως έλεγαν – την αντίθετη άποψη.

Όπως και για άλλες περιπτώσεις, έτσι και για τη φασιστική επίθεση στο πανεπιστήμιο, όλες οι υποψίες και οι ενδείξεις δείχνουν το ΕΛΑΜ.

Βεβαίως το ΕΛΑΜ αρνείται – όπως πάντα – κάθε ενοχή και κάνει λόγιο σε συνωμοσία εναντίον του, αλλά άθελα του ομολογεί εμπλοκή στην όλη υπόθεση.

Εμμέσως πλην σαφώς το ΕΛΑΜ παραδέχεται ότι οι συλληφθέντες είναι μέλη του.

Στην προσπάθεια του να τους υπερασπιστεί τα βάζει με τον εκπρόσωπο τύπου της αστυνομίας καταγγέλλοντάς τον ότι ανέφερε ως ενοχοποιητικά στοιχεία τα φυλλάδια του ΕΛΑΜ που βρέθηκαν στην κατοχή του μόνιμου αξιωματικού της Εθνικής Φρουράς που συνελήφθη. «Από πότε φυλλάδια νόμιμου πολιτικού κόμματος συντελούν ποινικό αδίκημα ή ενοχοποιητικό στοιχείο κύριε Κατσουνωτέ;

Από την πλευρά του ο κ. Κατσουνωτός μιλώντας στον «Φ», απέρριψε τις κατηγορίες που αφορούν το πρόσωπό του, σημειώνοντας ότι ουδέποτε αναφέρθηκε σε φυλλάδια οποιουδήποτε κόμματος ως ενοχοποιητικά στοιχεία». (Φιλελεύθερος 9 Δεκ. 2011).

Το ΕΛΑΜ μιλά για «εκδικητικές συλλήψεις» μελών του και στηρίζει τους συλληφθέντες χωρίς να έχει ολοκληρωθεί η αστυνομική έρευνα.

Και ασφαλώς προσπαθεί να δημιουργήσει συμπάθεια αφού παρουσιάζεται ως κυνηγημένο από το… «καθεστώς»!

Ισχυρίζεται μάλιστα ότι:

«Οι συλλήψεις αυτές είναι καθαρά εκδικητικές, με την πρόφαση της δήθεν συμμετοχής τους στα επεισόδια του Πανεπιστημίου Λευκωσίας (Inter College), και οδηγούνται στα κρατητήρια χωρίς καμιά μαρτυρία εναντίον τους.

Ωστόσο σύμφωνα με την αστυνομία «υπάρχουν μαρτυρίες και πληροφορίες από άτομα που ήταν παρόντα τη στιγμή της επίθεσης και αναγνωρίζουν τους υπόπτους από τη φωνή, τον σωματότυπό τους, τον τρόπο βαδίσματός τους και την ομιλία τους, αφού τους έχουν δει αρκετές φορές και τους γνωρίζουν καλά. Επίσης, άλλο πρόσωπο, που ήταν παρών στο πανεπιστήμιο τη στιγμή που εκδηλωνόταν η επίθεση, φαίνεται να αναγνώρισε τους επτά υπόπτους από τις κινήσεις και την ομιλία τους, αφού, όπως ισχυρίζεται, και οι επτά συχνάζουν στην καφετερία του Πανεπιστημίου και τους γνωρίζει».

Επίσης: «Ο ανακριτής της υπόθεσης στο ΤΑΕ Λευκωσίας υπαστυνόμος Αναστάσιος Καρατζιάς, που παρουσίασε τους επτά υπόπτους ενώπιον της Δικαιοσύνης, ανέφερε μεταξύ άλλων ότι έχει εντοπιστεί το αναζητούμενο αυτοκίνητο με το οποίο διέφυγαν οι δράστες και σ’ αυτό τοποθετήθηκαν οι κλαπείσες κάλπες. Είπε, επίσης, ότι απ’ αυτό λήφθηκαν αποτυπώματα DNA, που στάλθηκαν για επιστημονική εξέταση».

Σύμφωνα δε με ρεπορτάζ της «Σημερινής» η υποψηφιότητα Τουρκοκύπριου φοιτητή φαίνεται να ήταν η θρυαλλίδα που πυροδότησε την… οργή των δραστών της επίθεσης.

Αν ισχύει αυτό το στοιχείο τότε η επίθεση έρχεται να δέσει με άλλες περιπτώσεις ρατσιστικού περιεχομένου που έλαβαν χώρα στο πρόσφατο παρελθόν.

Η ελευθερία της έκφρασης και η Δημοκρατία

Κάθε δημοκρατικό πολίτευμα οφείλει να προστατεύει τους πολίτες του και να διασφαλίζει όλα τα δικαιώματα τους, περιλαμβανομένου και της ελευθερίας της έκφρασης.

Όμως Δημοκρατία δεν σημαίνει ασυδοσία. Σημαίνει πειθαρχία και σεβασμός προς τους άλλους.

Τα δικαιώματα του κάθε ανθρώπου σταματούν εκεί που με τη στάση του απειλεί τα δικαιώματα των συνανθρώπων του.

Δεν είμαι αρμόδιος να αποφανθώ αν τις φασιστικές και ρατσιστικές επιθέσεις τις διενεργεί το ΕΛΑΜ.

Και ούτε έχει ιδιαίτερη σημασία αν πίσω απ’ όλα αυτά είναι το οποιοδήποτε ΕΛΑΜ.

Εκείνο που επισημαίνω είναι ότι όλοι οι δημοκρατικοί πολίτες έχουμε υποχρέωση να υπερασπιστούμε τη Δημοκρατία έναντι οποιασδήποτε απειλής από οποιονδήποτε κι αν προέρχεται.

Προφάσεις και ψευδοδικαιολογίες δεν μπορούν να ισχύουν πλέον.

Πληρώσαμε μια φορά – και μάλιστα πολύ ακριβά – την ανοχή στο φασισμό. Και ούτε τότε ήταν πολλοί.

Ας μη επιτρέψουμε να επαναληφθεί η ιστορία. Δεν υπάρχουν περιθώρια για κάτι τέτοιο.

Και οι πολιτικοί ηγέτες και τα κόμματα έχουν την πρώτιστη ευθύνη να περιορίσουν τα φαινόμενα αυτά.

Ευθύνες έχει και η Εθνική Φρουρά και το Υπουργείο Άμυνας.

Διότι όταν φασιστικά και τρομοκρατικά φαινόμενα ξεπηδούν μέσα από τις τάξεις της, έχει υποχρέωση να τις πατάξει με κάθε τρόπο και κάθε μέσο.