Είναι γνωστό ότι η εφημερίδα “Σημερινή” αποτελεί τη ναυαρχίδα του ε/κυπριακού τύπου ενάντια στην Δ.Δ.Ο.
Η εφημερίδα έχει το θάρρος να λέει ξεκάθαρα την άποψη της και να μην κρύβεται πίσω από προσχήματα και νεφελώδεις αναφορές όπως συνηθίζουν αρκετοί (κυρίως πολιτικοί).
Μόνο που όπως αυτοί οι αρκετοί, έτσι και η συγκεκριμένη εφημερίδα δεν μας είπε ακόμα ποια είναι η αντιπρόταση της.
Ωστόσο η εφημερίδα ενώ τοποθετείται ξεκάθαρα αρνητικά ενάντια στη Δ.Δ.Ο., προσπαθεί να μας πείσει ότι ο Μακάριος δεν δέχθηκε Δ.Δ.Ο.
Επιστρατεύει επ’ αυτού την ερευνήτρια Φανούλα Αργυρου για να μας πείσει ότι τα Η.Ε. και γενιά ο Διεθνής Παράγοντας δεν ήταν σίγουροι αν ο Μακάριος αποδέχθηκε κάτι τέτοιο.
Επιστρατεύουν ακόμα και απόσπασμα συνέντευξης τουΜακαρίου από τη γνωστή ταινία του Μ. Κακογιάννη «Αττίλας 74» για να μας αποδείξουν ότι ο Μακάριος δεν αποδεχόταν τη Δ.Δ.Ο.
Δεν διστάζουν, ακόμα να υιοθετήσουν την τουρκική άποψη περί ομοσπονδίας για να μας πείσουν ότι η Δ.Δ.Ο. σημαίνει το Α ή το Β, αγνοώντας τις θέσεις και τις απόψεις της ε/κυπριακής πλευράς.
Κι ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, έρχεται η ίδια εφημερίδα να μας διαφωτίσει για το «Μέγα Σφάλμα του Μακαρίου» που δεν ήταν άλλο από τη Δ.Δ.Ο.
Τι άλλο να πει κανείς;
Συνέπεια;
Προπαγάνδα;
Παρόλ’ αυτά άποψη μου είναι ότι αυτές οι παλινδρομήσεις όσων απορρίπτουν τη Δ.Δ.Ο. δείχνουν ότι δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν όλα τα μέσα, ακόμα να πουν και ψέματα, προκειμένου να περάσουν τις απόψεις τους.
Δείχνει ακόμα ότι τους ανησυχεί ιδιαίτερα το ενδεχόμενο λύσης.
Μια λύση που δεν είναι καθόλου σίγουροι (έστω και αν το διατυπώνουν φραστικά) ότι ο λαός αυτή τη φορά θα αντιταχθεί.
Τα τελευταία δύο χρόνια διάφοροι πολιτικοί, δικηγόροι, δημοσιογράφοι, ερευνητές, ακόμα και μπλόγκερς προσπαθούν να μας πείσουν ότι ο Μακάριος ΔΕΝ δέχθηκε ποτέ την λύση της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας.
Μέσα σε αυτά τα πλαίσια επιστρατεύεται και ένα απόσπασμα από συνέντευξη του ίδιου του πρώτου προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας και η οποία περιλαμβάνεται στην ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη «Αττίλας ‘74».
Ιδού το σχετικό βίντεο:
Πριν προχωρήσω θεωρώ σωστό να δώσουμε τους ορισμούς της Δ.Δ.Ο. για να έχουμε μια κοινή βάση συζήτησης.
1. Διζωνική = Εδαφικά θα έχουμε δύο ζώνες, δύο περιφέρειες (όχι κυρίαρχα κράτη). Αν είναι κράτη με κυριαρχία τότε έχουμε συνομοσπονδία.
2. Δικοινοτική = Όπως ορίζεται από τον ίδιο τον ΟΗΕ, οι δύο κοινότητες θα συμμετέχουν αποτελεσματικά στα όργανα και στις αποφάσεις της κεντρικής εξουσίας. (Αυτό το στοιχείο δεν είναι κάτι καινούριο αλλά περιλαμβάνεται και στο Σύνταγμα του 1960, κάτι που κάποιοι κάνουν πως δεν το βλέπουν).
3. Ομοσπονδία = αποτελείται τουλάχιστον από 2 περιφέρειες, ζώνες, καθεμιά από τις οποίες έχει τα δικά της όργανα εξουσίας (κυβέρνηση, βουλή, δικαστήρια κλπ.).
Αναλόγως του συστήματος, οι περιφερειακές κυβερνήσεις έχουν τον κύριο ή τον δευτερεύοντα λόγο στην άσκηση της εξουσίας.
Αυτή είναι η διαφορά της από το ενιαίο κράτος.
Θα πρέπει επίσης να σημειώσω ότι παλαιότερα αντί της λέξης «Διζωνική» χρησιμοποιείτο η λέξη «Διπεριφερειακή». Εξ ου και ο Μακάριος στην ταινία κάνει λόγο για πολυπεριφερειακή.
Αν προσέξουμε καλά το τι λέει ο Μακάριος και έχοντας υπόψη το τι υπόγραψε το 1977, ο Μακάριος δεν αντιτίθεται στην Δ.Δ.Ο. αλλά μόνο στην περίπτωση που μέσω της Δ.Δ.Ο. οι Τούρκοι θα επιχειρήσουν να περάσουν λύση δύο κυρίαρχων κρατών.
Και τα δύο κράτη (τότε), όπως και σήμερα είναι απαράδεχτα για μας.
Άποψη μου είναι ότι τα πράγματα δεν πρέπει να κρίνονται αποσπασματικά αλλά μέσα στο πλαίσιο και στις συνθήκες στις οποίες γίνονται.
Έτσι, κατά την άποψη μου, η επίκληση του Μακαρίου δεν αποδίδει κανένα δίκαιο στους αρνητές της Δ.Δ.Ο.
(Στο τέλος θα παραθέσω αυτούσια τη συμφωνία Μακαρίου – Ντενκτάς του 1977 για να αποδειχθεί πέραν πάσης αμφιβολίας ότι ο Μακάριος αποδέχθηκε και υπόγραψε Διζωνική, Δικοινοτική Ομοσπονδία).
___________________________________________
Το άρθρο της Φανούλας Αργυρού
Πέραν τούτου, τα τελευταία 2 χρόνια παρατηρείται μια ιδιαίτερη σπουδή από την ερευνήτρια Φανούλα Αργυρού (Φ.Α), να ανακαλύπτει και να παρουσιάζει έγγραφα του βρετανικού υπουργείου εξωτερικών τα οποία συνηγορούν (ή έτσι τουλάχιστον νομίζει) υπέρ των απόψεων της ενάντια στη Δ.Δ.Ο.
Έτσι στις 16 Δεκεμβρίου παρουσίασε στη «Σημερινή» έγγραφα για τα οποία κάποιοι σχολιογράφοι στο δικό μου μπλογκ με κάλεσαν να σχολιάσω.
Ανταποκρίνομαι λοιπόν, όπως το υποσχέθηκα και σχολιάζω το δημοσίευμα με τον τίτλο: «Ουδέποτε οι Ε/κ θα δεχθούν τη διζωνική», υπό το φως των διευκρινίσεων που έδωσα πιο πάνω τόσο για το Μακάριο όσο και για τους ορισμούς.
Επειδή το άρθρο είναι μεγάλο (1.700 λέξεις) θα σχολιάσω μόνο κάποια σημαντικά κατά την εκτίμηση μου σημεία του που αφορούν την ουσία του άρθρου.
Το άρθρο ξεκινά με μια (πάντα κατά την άποψη μου) αντίφαση:
(Σημειώνω ότι οι εμφάσεις (bold γράμματα) είναι δικές μου).
Γράφει η κα Αργυρού:
«Η διζωνική ήταν και παραμένει απαίτηση των Τούρκων που ξεκίνησε επίσημα μετά την πρώτη τουρκική εισβολή στο νησί με την πρόταση του Ρ. Ντενκτάς. Μέχρι σήμερα, 35 χρόνια αργότερα, δεν έγινε κατορθωτή η εφαρμογή της, παρόλη την αμέριστη συμπαράσταση που της δόθηκε από μερίδα της πολιτικής ηγεσίας διαχρονικά».
Έχει δίκαιο ότι για 35 χρόνια δεν έγινε κατορθωτό να φτάσουμε σε λύση Δ.Δ.Ο. Όπως έχει δίκαιο ως προς το ότι αυτό ΔΕΝ έγινε κατορθωτό παρά το ότι η ε/κυπριακή ηγεσία επιδίωκε διαχρονικά αυτή τη λύση.
Πού βρίσκεται η αντίφαση;
Δεν είναι σχήμα οξύμωρο οι ίδιοι οι Τούρκοι να μην αποδέχονται και να μην συνεργάζονται για μια λύση που οι ίδιοι επιδιώκουν;
Δεν είναι σχήμα οξύμωρο που ο ίδιος ο εισηγητής της πρότασης – κατά τη Φ.Α. – ο Ρ. Ντενκτάς, ακόμα και σήμερα αρνείται αυτή τη λύση;
Είναι φανερό ότι η Φ.Α. συγχύζει την ομοσπονδία με τη συνομοσπονδία. Συγχύζει τις δύο ζώνες ή περιφέρειες με τα κυρίαρχα κράτη:
«Οι πιο κάτω αναφορές, που εμφανίζονται στα βρετανικά έγγραφα του Φόρεϊν Όφις για το 1979, είναι άκρως ενδιαφέρουσες και επιβεβαιώνουν όχι μόνο τους τουρκικούς στόχους αλλά και τα λάθη της δικής μας πλευράς. Όταν η δική μας πλευρά εν συνεχεία δέχθηκε και υιοθέτησε μιαν άκρως επεκτατική τουρκική αξίωση ΔΥΟ ΚΡΑΤΩΝ».
Πότε έγινε αυτό; Πότε η πλευρά μας αποδέχθηκε δύο κράτη; Επί Μακαρίου, επί Κυπριανού, επί Βασιλείου, επί Κληρίδη, επί Παπαδόπουλου, επί Χριστόφια;
Τι δέχθηκε η ε/κυπριακή πλευρά; Μας το λέει η ίδια:
«Ένας διερωτάται γιατί η τουρκική πλευρά επιμένει a priori στην αποδοχή της “διζωνικότητας” εφόσον η ελληνοκυπριακή πλευρά, με τις εδαφικές προτάσεις στη Βιέννη το Μάρτιο/Απρίλιο 1977, συνοδευόμενες με χάρτη, πρότεινε τη δημιουργία μιας ομοσπονδίας από δύο μέρη, την ελληνοκυπριακή περιοχή και την τουρκοκυπριακή περιοχή...».
Τι σημαίνει αυτό εξήγησα πιο πάνω.
Η Φ.Α. (σκόπιμα ή όχι δεν έχει σημασία) διαστρέφει τα πράγματα υιοθετώντας την τουρκική ερμηνεία της Διζωνικής και όχι την ερμηνεία της ε/κυπριακής πλευράς.
«Η τουρκική πλευρά ξεκάθαρα δήλωσε στις 20 Ιουνίου 1979 ότι η “διζωνική” δεν σημαίνει δύο περιφέρειες ή δύο περιοχές... αλλά στη βάση της “διζωνικότητας” ...οι Τούρκοι επιδιώκουν να υποστηρίξουν τις “προτάσεις” τους του Απρίλιου 1978, που ήσαν για τη δημιουργία δύο ξεχωριστών κρατών - όχι για ομοσπονδία όπως προβλέπεται από τις κατευθυντήριες γραμμές. Ο στόχος των Τούρκων, επιμένοντας στην προϋπόθεσή της, είναι διπλός - να αποφύγουν εφαρμογή των 10 σημείων (πρακτικά 1979) περιλαμβανομένης της δέσμευσης για επανεγκατάσταση στο Βαρώσι και αποφυγή για εδαφικές παραχωρήσεις και έτσι να προχωρήσουν σε νέες συνταγματικές προτάσεις για δημιουργία δύο ξεχωριστών κρατών...». (Σημείωση δική μου: τα 10 σημεία αφορούν το περιεχόμενο της συμφωνίας Κυπριανού – Ντενκτάς).
Άθελα (ίσως) παραδέχεται ότι η συμφωνία του 1977 προνοούσε ομοσπονδία και όχι συνομοσπονδία. Διότι όπως είπαμε, η ομοσπονδία δεν αποτελείται από κυρίαρχα κράτη.
Είναι φανερό από τα όσα μας μεταφέρει από τα έγγραφα, ότι στην ουσία η διαφωνία που υπάρχει μεταξύ των δύο πλευρών αφορά την ερμηνεία του όρου. Οι Τούρκοι ερμήνευαν τον όρο όπως τους βόλευε, προκειμένου να κερδίσουν χρόνο και να μη συζητηθεί το θέμα των Βαρωσίων (όπως η ίδια λέει).
Αυτό το συμπέρασμα βγαίνει, αν λάβουμε υπόψη και την καταφατική απάντηση του Κουεγιάρ ότι ο Μακάριος δέχθηκε τη διζωνικότητα, όπως αναφέρει και πάλι στο κείμενο της η Φ.Α.
Οι Τούρκοι, λοιπόν, έδιναν μια δική τους ερμηνεία, επικαλούμενοι μυστική συμφωνία με τον (νεκρό πλέον) Μακάριο. Κάτι που δεν μπόρεσαν να αποδείξουν.
Το ερώτημα που πρέπει να απαντήσουν οι λεγόμενοι απορριπτικοί, είναι γιατί παίρνουν πάντα τις τουρκικές θέσεις, τις υιοθετούν και τις παρουσιάζουν ως δεδομένα.
Τι μας λέει πιο κάτω η Φ.Α.;
«Στις 9 Ιουλίου 1979, οι Αμερικανοί ενημερώνουν τους Βρετανούς ότι ο Γ.Γ. του ΟΗΕ προσπαθούσε να βρει τρόπο να πουλήσει μια φόρμουλα για διζωνική στους Τούρκους, την οποία θα δεχόντουσαν και οι Ελληνοκύπριοι για να ξανάρχιζαν οι συνομιλίες. Οι προσπάθειες αυτές συνεχίστηκαν μέχρι και το τέλος Σεπτεμβρίου όταν οι Τούρκοι δέχθηκαν το εξής λεκτικό σε μεμοράντουμ του Γ.Γ. του ΟΗΕ: «παράγραφος 5β ...αμφότερες οι πλευρές επιβεβαίωσαν την υποστήριξή τους σε μια ομόσπονδη λύση στο συνταγματικό και μια διζωνική λύση στο εδαφικό για το κυπριακό πρόβλημα...». Μετά τη συνάντηση Κυπριανου / Ντενκτάς, 19 Μαΐου 1979 και τα δεύτερα πρακτικά (κατευθυντήριες γραμμές Κυπριανού / Ντενκτάς των 10 σημείων, βασισμένα στα πρώτα μεταξύ Μακαρίου / Ντενκτάς 1977), ξεκίνησαν νέες συνομιλίες στις 15 Ιουνίου».
Τι σημαίνει αυτό; Οι συνομιλίες του Ιουνίου 1979 ξεκίνησαν στη σωστή βάση, της Δ.Δ.Ο., όπως την ερμηνεύει μέχρι σήμερα όχι μόνο ο ΟΗΕ αλλά και η ε/κυπριακή πλευρά, όχι όμως οι Τούρκοι.
Και όλα αυτά που λέω επιβεβαιώνονται με την τελευταία παράγραφο του κειμένου της Φ.Α. όπου γράφει:
«Στις 27 Νοεμβρίου 1979 η βρετ. Υπ. Αρμοστεία ενημερώνει το Λονδίνο ότι ο ΥΠΕΞ Νίκος Ρολάνδης τούς είπε ότι η δυσκολία για επανέναρξη των συνομιλιών ήταν η τουρκοκυπριακή επιμονή της αποδοχής, εκ μέρους των Ε/κ, των ιδεών της διζωνικότητας. Η δυσκολία ήταν το γεγονός ότι, ο σύμβουλος για συνταγματικά θέματα Σοϊζάλ, είχε δημόσια καθορίσει τη διζωνικότητα, που συνεπαγόταν κάτι σαν διχοτόμηση. Αν οι Ελληνοκύπριοι δεχόντουσαν κάτι τέτοιο προκαταβολικά, θα φαινόταν ότι δέχθηκαν ένα είδος συνομοσπονδίας αντί ομοσπονδίας, με όλα όσα αυτή συνεπάγεται - σύνορα, έλεγχο κτλ. μεταξύ των δύο περιοχών.
Ο Ρολάνδης είπε και στον Βάλντχαϊμ στη Νέα Υόρκη ότι αυτή η κύρια δυσκολία ήταν ότι οι Τ/κ ήθελαν συνομοσπονδία ενώ οι Ε/κ ομοσπονδία. Ο Βάλντχαϊμ τού είπε ότι ήταν, όντως, δύσκολο να ξεχωρίσει ένας πού τελειώνει η ομοσπονδία και από πού αρχίζει η συνομοσπονδία...»
Να λοιπόν το μεγάλο λάθος της Φ.Α. Είναι η υιοθέτηση της τουρκικής ερμηνείας και όχι της ε/κυπριακής.
______________________________________
Ανοίγω μια παρένθεση εδώ για να πω ότι από τότε μέχρι σήμερα σημειώθηκε μια σημαντική εξέλιξη: με το κοινό ανακοινωθέν της 23ης Μαΐου 2008 οι Χριστόφιας και Ταλάτ ξεκαθάρισαν τους όρους:
«Επαναβεβαίωσαν τη δέσμευσή τους σε μια διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία με πολιτική ισότητα, όπως καθορίζεται σε σχετικά ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας. Αυτός ο συνεταιρισμός θα έχει μία Ομόσπονδη Κυβέρνηση με μία διεθνή προσωπικότητα, καθώς και μια Τ/κυπριακή Συνιστώσα Πολιτεία και μία Ε/κυπριακή Συνιστώσα Πολιτεία, ίσου καθεστώτος».
Οι συνομιλίες, λοιπόν, ξεκίνησαν με ξεκαθαρισμένη βάση, εντελώς διαφορετική από τις προηγούμενες διαπραγματεύσεις, σε ότι αφορά την ερμηνεία και η οποία σαφώς κάνει λόγο σε ένα κράτος. Κλείνω την παρένθεση.
___________________________________
Κλείνω τα σχόλια μου όσον αφορά το άρθρο με τις αναφορές της στον Μιχαλάκη Τριανταφυλλίδη.
«Ο Τριανταφυλλίδης εμφαντικά τονίζει ότι οι προτάσεις μιλούσαν για “δι-κοινοτική” ή “δι-περιφερειακή” υποδομή δίχως σύνορα και με ελευθερία διακίνησης, εγκατάστασης και ιδιοκτησίας.
Εκείνο που υπογραμμίζει ο Τριανταφυλλίδης είναι ότι σε μια περιοχή δεν καθορίζονται κατ΄ ανάγκη σύνορα, ενώ σε μια ζώνη καθορίζονται. Τόσο οι κατευθυντήριες Μακαρίου / Ντενκτάς όσο και οι ελληνοκυπριακές προτάσεις χρησιμοποίησαν τη λέξη “δι-κοινοτική” και στις προτάσεις τη λέξη “περιφέρεια” . Σε ομιλία του ο Τάσσος Παπαδόπουλος στις 31 Μαρτίου 1977, όταν εισήγαγε τις προτάσεις, μίλησε για “περιφέρεια που εμείς προτείνουμε να είναι κάτω από τουρκοκυπριακή διοίκηση”. Οι τουρκοκυπριακές, όμως, συνταγματικές προτάσεις χρησιμοποίησαν τον όρο δι-ζωνική».
Άρα, κατά τον Τριανταφυλλίδη, είτε διζωνική ονομάζεται, είτε διπεριφερειακή δεν έχουν σύνορα και επιτρέπουν ελεύθερη διακίνηση, εγκατάσταση και ιδιοκτησία.
Με όσα αναφέρονται σε αυτή την παράγραφο, ο ίδιος ο Τ. Παπαδόπουλος μιλούσε για μια περιφέρεια (όχι ζώνη) που θα ήταν κάτω από τ/κυπριακή διοίκηση.
Ωραία, αυτή η περιφέρεια δεν θα είχε όρια; (όχι σύνορα). Δεν θα ξεκινούσε και δεν θα τελείωνε κάπου; Θα ήταν κάτι αόριστο;
Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΜΑΚΑΡΙΟΥ ΝΤΕΝΚΤΑΣ
Ολοκληρώνω όσα είχα να πω παραθέτοντας αυτούσια τη συμφωνία Μακαρίου – Ντενκτάς του 1977.
Με μαύρο χρώμα είναι η συμφωνία και με κόκκινο σε αγκύλες, τα δικά μου σχόλια.
Και σημειώνω ότι αυτό ερμηνεύει και το σχετικό βίντεο.
1. Επιζητούμε μια ανεξάρτητη, αδέσμευτη δικοινοτική ομόσπονδη Δημοκρατία.[Αυτό που θα προκύψει ως λύση θα είναι ένα ανεξάρτητο κράτος, όχι δύο]
2. Το έδαφος υπό τη διοίκηση της κάθε κοινότητας [άρα η κάθε κοινότητα θα διοικεί μία ζώνη, μια περιοχή, επομένως έχουμε έδαφος υπό διοίκηση των δύο κοινοτήτων ξεχωριστά] πρέπει να συζητηθεί υπό το φως της οικονομικής βιωσιμότητας ή παραγωγικότητας και της ιδιοκτησίας γης.
3. Θέματα αρχών όπως η ελευθερία διακίνησης[πού;], ελευθερία εγκατάστασης[πού;], το δικαίωμα περιουσίας και άλλα εξειδικευμένα ζητήματα[πού;], είναι ανοικτά για συζήτηση, λαμβάνοντας υπόψη τη θεμελιώδη βάση ενός δικοινοτικού ομοσπονδιακού συστήματος [διακυβέρνησης όπου οι δύο κοινότητες θα έχουν αποφασιστική συμμετοχή στην άσκηση εξουσίας] και ορισμένες πρακτικές δυσκολίες, οι οποίες μπορεί να προκύψουν για την τουρκοκυπριακή κοινότητα.
4. Οι εξουσίες και αρμοδιότητες της κεντρικής ομοσπονδιακής κυβέρνησης θα είναι τέτοιες, ώστε να διασφαλίζουν την ενότητα [των δύο ζωνών] της χώρας λαμβανομένου υπόψη και του δικοινοτικού χαρακτήρα του κράτους.
Πιστεύω λοιπόν ότι είναι ξεκάθαρο, με όσα έχουν λεχθεί ότι ο Μακάριος αποδέχθηκε τη διζωνικότητα (όπως και αν αυτή ονομάζεται) με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά.
Και αυτά τα χαρακτηριστικά προσπάθησε η πολιτική ηγεσία να τα κάνει πράξη.
Προσέκρουε όμως στη διαφορετική ερμηνεία των Τούρκων.
Εν κατακλείδι: Απολογούμενος για το μέγεθος της ανάρτησης, τονίζω ότι το πρόβλημα έγκειται στο ότι κάποιοι εκκινούν με βάση τις τουρκικές θέσεις και όχι τις δικές μας.
Και προχωρούν σε ερμηνείες στη βάση τούτου.
Το αποτέλεσμα τούτης της προσέγγισης είναι ότι βγαίνουν λανθασμένα συμπεράσματα και αποπροσανατολίζουν ως προς τον ορθό στόχο με κύρια επιδίωξη να στρέψουν τον κόσμο εναντίον της συγκεκριμένης μορφής λύσης.
Με αυτό τον τίτλο τα κοπέλια του christofias-watch αφιέρωσαν ένα ολόκληρο κείμενο σε μένα, στον Λέξι, Άνευ Ορίων, τον Ασέρα και τον Στροβολιώτη σε μια προσπάθεια να αποδείξουν ότι εμείς οι 5 είμαστε οι… πληγές του κυπριακού blogging!!!
Απαντώ λοιπόν ευθέως στις συκοφαντίες των δήθεν αποκαταστατών της Δημοκρατία σε ότι αφορά τις κατηγορίες εναντίον μου.
Και όπως θα δείτε – όπως πάντα – η απάντηση μου δεν είναι θεωρητική αλλά με στοιχεία (κάτι που η λεγόμενη επιτροπή ουδέποτε έκανε).
1. Στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σχοινί.
2. Ο καθένας μπορεί να καταλάβει το πώς σκέφτονται οι συγκεκριμένοι τύποι διαβάζοντας απλώς και μόνο την ανάρτηση τους.
3. Τόση είναι η μεγαλομανία και τα αυτοκρατορικά τους σύνδρομα που θεωρούν ότι μπορούν να δίνουν πιστοποιητικά καλής ή κακής διαγωγής στους υπολοίπους.
4. Από την άλλη είναι και θρασύδειλοι διότι κρύβονται πίσω από την ανωνυμία δικαιολογούμενοι για την δήθεν έλλειψη δημοκρατίας που υπάρχει.
Και θεωρούν ότι αυτό τους δίνει την ευχέρεια να στιγματίζουν όποιον έχει διαφορετική άποψη και να βρίζουν ανθρώπους και θεσμούς.
Έρχομαι όμως στην ουσία.
Είναι δικαίωμα τους να θεωρούν κάποια μπλογκς φιλικά ή εχθρικά. Αυτό είναι ανθρώπινο αφού το κριτήριο είναι οι απόψεις που εκφράζει ο καθένας.
Η υπεροψία και η αλαζονεία τους όμως φαίνεται από τον τρόπο που κάνουν παρατηρήσεις συμμόρφωσης (αποφασίζουμε και διατάζουμε, διαφορετικά…) τόσο στον Γ. Πήττα όσο και στον Μαρίνο Κλεάνθους!
Ωστόσο από την πρώτη στιγμή με έβαλαν στο στόχαστρο τους.
Μου αποδίδουν ένα σωρό χαρακτηρισμούς παρόλο που ένας εξ αυτών με γνωρίζει και προσωπικά. Γνωρίζει και τις απόψεις μου, γνωρίζει και τον χαρακτήρα μου.
Οι άνθρωποι αυτοί, δείχνουν ότι είτε δεν έχουν καθόλου, είτε έχουν χάσει το όριο του μέτρου.
Λένε ότι δεν διεκδικούν το αλάθητο. Κι όμως, κρίνουν τους πάντες.
Μέχρι και δηλώσεις μετάνοιας ζητούν!!!
«Γιώργο, αν δε θες να μας απολογηθείς εμάς, μην το κάνεις, αν και ήσουν απαράδεκτος έως χυδαίος να λες ότι η Επιτροπή είναι χειρότερη από τους συλητές(!).»
Μα ποιοι νομίζουν ότι είναι δηλαδή;
Ποιοι είναι αυτοί οι ανώνυμοι που επιζητούν να ελέγξουν την κυπριακή μπλογκόσφαιρα και ζητούν δηλώσεις απολογίας και υποταγής;
Αλλά μιας και βρισκόμαστε στο θέμα της απολογίας, αποκαλύπτω ότι οι άνθρωποι αυτοί ΜΕ ΚΑΛΕΣΑΝ ΑΡΧΙΚΑ με προσωπικό μήνυμα να ΛΑΒΩ ΜΕΡΟΣ στις συζητήσεις του μπλογκ τους.
Ιδού και η σχετική πρόσκληση:
«Αγαπητέ Μιχάλη,
Μας παρέπεμψε σε σένα ο Γ. Πίττας της Στήλης Άλατος. Συγχαρητήρια για το blog σου, με το περιεχόμενο του οποίου αν και διαφωνούμε σε πολύ μεγάλο βαθμό, το βρίσκουμε αξιόλογο.
Θα θέλαμε να σε ενημερώσουμε για το blog μας, το christofias-watch ( www.christofias-watch.blogspot.com), το οποίο λειτουργεί εδώ και λίγες μέρες. Στόχος μας, ο έλεγχος της εξουσίας και η καυστική κριτική.
Για την Επιτροπή,
Πράξανδρος»
Προσέξετε, όταν με καλούσαν να πάρω μέρος ήξεραν ότι διαφωνούμε.
Ωστόσο το μπλογκ μου ήταν αξιόλογο!
Τώρα έγινε μία από τις 5 πληγές της κυπριακής μπλογκόσφαιρας.
Ποια ήταν η συνέχεια;
Σε κείμενο τους όπου μιλούσαν για συνθήκες πνευματικής τρομοκρατίας έκανα ένα σχόλιο που η ουσία του βρισκόταν στις πιο κάτω φράσεις:
«Ποιοι μιλούν για πνευματική τρομοκρατία;
Αυτοί που εφεύραν την «περιρρέουσα ατμόσφαιρα»;
Αυτοί που αποκαλούν απαξωτικά τους διαφωνούντες «Νενέκους»;
Αυτοί που εμμέσως πλην σαφώς κατηγορούν για προδοσία όσους είναι αντίθετοι με την άποψη τους;»
Και ποια ήταν παρακαλώ η (δημοκρατική;) αντίδραση τους;
«Αγαπητέ Μιχάλη,
Ζητάμε να απολογηθείς. Για τα πιο κάτω που έγραψες, τα οποία είναι χυδαία:
" Ποιοι μιλούν για πνευματική τρομοκρατία;
Αυτοί που εφεύραν την «περιρρέουσα ατμόσφαιρα»;
Αυτοί που αποκαλούν απαξωτικά τους διαφωνούντες «Νενέκους»;
Αυτοί που εμμέσως πλην σαφώς κατηγορούν για προδοσία όσους είναι αντίθετοι με την άποψη τους;»
Άλλο αίτημα μετάνοιας!!!
Ο καθένας όμως μπορεί να κρίνει αν αυτά που έγραψα είναι χυδαία.
Όμως χυδαίο γι αυτούς είναι ότι δεν συμφωνεί μαζί τους.
Γράφουν τα κοπέλια:
«Όχι δεν το παίζουμε άγιοι. Πολλές φορές χρησιμοποιήσαμε έντονους χαρακτηρισμούς. Αλλά κανένα μα κανένα post μας, δε διακρίνεται από νοσηρότητα, διαστροφή ή ψυχική ανωμαλία. Οι τοποθετήσεις μας είναι καθαρά πολιτικές. Σατυρικές κάποτε, αλλά πάντα πολιτικές και τεκμηριωμένες.»
Ψεύδονται ασύστολα!
Μέσα στα κείμενα τους υπάρχουν πλήθος ύβρεων και απαξιωτικών χαρακτηρισμών για τους διαφωνούντες.
Από την άλλη οι ίδιοι ανέχονται (και ποτέ δεν διέγραψαν έστω και ένα σχόλιο) υβριστικό για τους διαφωνούντες.
Σβήνουν μόνο αυτά που θεωρούν ότι στρέφονται εναντίον των ειδώλων τους.
Ιδού παραδείγματα:
«Χριστοφιακός Πατριώτης είπε...
«ΧΡΙΣΤΟΦΙΑ, ΘΥΜΙΣΟΥ,
ΟΙ ΕΠΙΤΡΟΠΟΙ ΜΑΖΙ ΣΟΥ»
«ΙΑΒΕΡΗ, ΓΑΜΗΣΟΥ,
ΕΣΥ ΚΑΙ ΟΙ ΝΑΖΙ ΣΟΥ»
«ΧΡΙΣΤΟΦΙΑ, ΜΑΖΙ ΣΟΥ,
ΝΑ ΣΩΣΕΙΣ ΤΟ ΝΗΣΙ ΣΟΥ»
29 Σεπτέμβριος 2009 2:57 πμ»
_________________________________
«Γιουσουφάκι, αλήτη, δειλέ, προδώτη. Ένας λάκκος με ασβέστη σου χρειάζεται. Ούτε καν σφαίρα στο κρανίο.»
Ρήγας, 17 Σεπτέμβριος 2009 9:59 μμ»
(Λέτε κάτι να ξέρει από… ασβέστη ο Ρήγας;)
________________________________
Σε σχόλιο τηςΕπιτροπής ημ. 4 Νοεμβρίου 2009 ο Αναξίμανδρος χαρακτηρίζει «κακεντρεχή ανθρωπάκια και συμπλεγματικά υποκείμενα» τους Άνευ Ορίων, Μιχάλη Μιχαήλ, Κ. Κων/νου του Πολίτη, Στροβολιώτη, Μ. Δρουσιώτη, Ασλάν, Νεκατωμένο και Λεξηπένητα.
Και για να μην τα πολυλογώ (υπάρχουν και άλλα πολλά), προχθές ακόμα ο βασικός παράγοντας Ρήγας απειλεί και από πάνω:
«Ρήγας είπε...
Το θρασύδειλο ανθρωπάκι της ντροπής, ο μισθοφόρος του ΑΣΤΡΑ, μέχρι και την οικογένεια του Τάσου βρήκε την ευκαιρία να χλευάσει.
Άθλιε μισθοφόρε, η ζωή είναι τροχός και γυρίζει. Όλα εδώ πληρώνονται.
Εμείς καθόμαστε μπροστά από το ποτάμι υπομονετικά.
Αυτά ως δείγμα που αποδεικνύουν ότι θεωρούν πως μπορούν να βρίζουν και να ειρωνεύονται και κατά τα άλλα κατηγορούν άλλους ότι βρίζουν!
Μήπως αυτά μπορούν να κριθούν ως μη νοσηρά, χωρίς διαστροφή ή ψυχική ανωμαλία; Και πολύ περισσότερο μπορεί να θεωρηθούν ως πολιτικές τοποθετήσεις και μάλιστα καθαρές; Ή έστω σατυρικές;
Πέραν τούτου, οι κύριοι αυτοί είναι και διαστρεβλωτές.
Τραβάνε κάτι από τα μαλλιά για να το πάνε εκεί που θέλουν για να μπορούν μετά να βρίσουν ασύστολα.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι παίρνοντας την αναφορά μου στον τρόπο αντίδρασης της οικογένειας Παπαδόπουλου μετά τη σύληση του τάφου, την μετέτρεψαν σε δήλωση ενοχής της οικογένειας!
Αυτές οι μέθοδες κύριοι είναι φασιστικές και κλασικός γκεμπελισμός.
Συμφωνώ, έπρεπε να ντρέπεστε. Αλλά να ντρέπεστε για τον προβοκατόρικο τρόπο που δράτε.
Που δεν έχετε ίχνος αξιοπρέπειας.
Λέτε ότι τα όσα γράφω είναι σοβαροφανή και ότι πάσχω από καταδιωκτικά σύνδρομα.
Ωραία, γιατί τότε δεν απαντήσατε ούτε μία φορά και να με αποκαλύψετε;
Γιατί ακόμα και τώρα αποφεύγετε να αναφερθείτε σε συγκεκριμένα παραδείγματα;
Είσαστε ψεύτες όταν λέτε ότι ονειρεύομαι αναβίωση περίπου της ΕΟΚΑ Β’ και πραξικοπήματα.
Εκείνο που έγραψα και το επαναλαμβάνω είναι ότι όταν μιλάτε για καθεστώς και για εμφυλίους πολέμους ωθείτε σε επανάληψη της προ του 1974 κατάσταση.
Και το εννοώ.
Με τον ίδιο τρόπο συμπεριφέρονταν τότε και εκείνοι της ΕΟΚΑ Β΄.
Ήταν οι κριτές του πατριωτισμού των άλλων, ζητούσαν δηλώσεις μετάνοιας, μιλούσαν για καθεστώς (του Μούσκου).
Ειλικρινά σε επίπεδο νοοτροπίας δεν βλέπω καμία διαφορά.
Σας ενόχλησε που δεν ταυτίστηκα μαζί σας στις ύβρεις εναντίον του Καρογιάν και του Μάρκου. Το ξέρω.
Αλλά ήμουν και είμαι ειλικρινής όταν έλεγα ότι δεν είναι δουλειά δική μου να αποφανθώ αν θα πρέπει και ποιοι θα πρέπει να αποβληθούν από το ΔΗΚΟ.
Αν τα φιλμάκια ήταν γελοία θα μπορούσατε να τα ξετινάξετε στο πι και φι.
Αλλά όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια.
___________________________________
Η φασιστική νοοτροπία σας φαίνεται και από τον τρόπο που συμπεριφερθήκατε στον Γ. Πήττα.
Δώσατε το ευχαριστώ σε ένα άνθρωπο που σας βοήθησε τα μέγιστα (εσείς το είπατε) να στήσετε το μπλογκ σας.
Και γιατί παρακαλώ;
Επειδή τόλμησε ο άνθρωπος να σας επικρίνει σε μια δεδομένη στιγμή.
Και όπως κάνετε συνήθως, προσπαθείτε να δολοφονήσετε το χαρακτήρα του ανθρώπου.
Αλήθεια, αφού λέτε ότι τον εκτιμάτε, πότε διαμαρτυρηθήκατε όταν μέσα στο ιστολόγιο σας τον αποκαλούν YeniPoliti;
Τώρα αφήνετε ένα σωρό υπονοούμενα για τους χώρους όπου εργάζεται αποκρύπτοντας ότι τόσο ο Αστρα όσο και ο Πολίτης δεν είναι οι χώροι απ’ όπου βγάζει τα προς το ζην.
Με τον Πήττα μας ενώνει στενή φιλία από τις πρώτες μέρες που ήρθε στην Κύπρο.
Πολλές φορές διαφωνήσαμε και μάλιστα έντονα για το κυπριακό.
Καθόμασταν και τρώγαμε στο ίδιο τραπέζι όταν από τα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις ακουγόταν στεντόρεια η φωνή του που καλούσε τον κυπριακό λαό να πει ένα μεγάλο Όχι στο δημοψήφισμα του 2004.
Και όμως, ουδέποτε πέσαμε τόσο χαμηλά όσο εσείς.
Ουδέποτε σταμάτησε ή τραυματίστηκε η φιλία μας.
Κι όμως, τολμάτε να κατηγορείτε άλλους ότι πάσχουν από σύνδρομα καταδίωξης, νοσηρότητα, διαστροφή ή ψυχική ανωμαλία…
Σοκ προκάλεσε η είδηση της σύλησης του τάφου του Τάσσου Παπαδόπουλου.
Κανένα μυαλό κανενός σώφρονα ανθρώπου δεν θα διανοείτο ποτέ να προβεί σε μια τόσο αποτρόπαια πράξη, πράξη προσβολής προς ένα νεκρό.
Όποιος και να είναι αυτός.
Από την πρώτη στιγμή που έγινε γνωστή η ιεροσυλία άρχισαν τα διάφορα σενάρια για το ποιοι μπορεί να κρύβονται πίσω από αυτή την ενέργεια.
Και τι δεν ακούσαμε:
1. Ξένος δάκτυλος,
2. Ξένες μυστικές υπηρεσίες,
3. Έργο των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών,
4. Πολιτικοί αντίπαλοι του Τ. Παπαδόπουλου.
Κάποιοι μάλιστα βιάστηκαν να βγάλουν και συμπεράσματα και να μας πουν ότι ευθύνεται η κυβέρνηση Χριστόφια! Βεβαίως ύστερα προσπάθησαν να το ανασκευάσουν…
Πού οδηγούν όμως οι ενδείξεις; Ας εξετάσουμε κάποια πιθανά σενάρια.
Για να απαντηθεί το ερώτημα χρειάζεται να ξεκαθαρίσουμε πρώτα και κύρια το πιο σημαντικό.
Και το πιο σημαντικό είναι το ποιοι θα ωφελούνταν από μια τέτοια ενέργεια;
Απαντώντας το ερώτημα αυτό χωρίς πολλή σκέψη απορρίπτονται οι πιο πάνω (4) κατηγορίες για ένα απλούστατο λόγο:
Η ενέργεια αυτή είχε ως αποτέλεσμα τη συσπείρωση του κόσμου και ιδιαίτερα αυτών που αποσκοπούσε, των ανθρώπων του Όχι.
Επομένως σε κανένα από τους τέσσερεις δεν συμφέρει να γίνει αυτό αφού τόσο οι ξένοι, όσο και οι Τούρκοι αλλά και οι πολιτικοί αντίπαλοι του Τ. Παπαδόπουλου επιδιώκουν την κατάληξη σε μια συγκεκριμένη μορφή λύσης.
Η βεβήλωση του τάφου του Τ. Παπαδόπουλο πετυχαίνει (ή φαίνεται) να πετυχαίνει ακριβώς το αντίθετο.
Άλλωστε έχουν ήδη συλληφθεί τρεις έλληνες ως ύποπτοι γεγονός που καταρρίπτει το επιχείρημα περί ξένου δάκτυλου.
Άρα κάπου αλλού πρέπει να στραφεί η προσοχή αλλά αυτό δεν είναι δική μας δουλειά, είναι δουλειά της αστυνομίας.
Εκείνο που θέλω να πω είναι ότι το θλιβερό περιστατικό βόλεψε κάποιους. Και αυτοί οι κάποιοι δεν είναι άλλοι από τους υποστηρικτές του τέως προέδρου που έσπευσαν να εκμεταλλευτούν το γεγονός.
Όπως είναι γνωστό αύριο Σάββατο είναι το μνημόσυνο του Τ. Παπαδόπουλου.
Αυτή η ενέργεια έδωσε στην ευκαιρία σε αυτούς τους κύκλους να εκμεταλλευθούν το γεγονός και να μετατρέψουν το μνημόσυνο σε συλλαλητήριο ενάντια στη διαφαινόμενη λύση.
Για μένα η υπόθεση αυτή έρχεται μετά την εξαγγελία του προέδρου Χριστόφια για ενημέρωση των πολιτών για το τι είναι η Δ.Δ.Ο.
Η πράξη φαίνεται να ήταν καλά οργανωμένη και φαίνεται να έγινε από επαγγελματίες του είδους.
Οι βέβηλοι δεν προκάλεσαν ζημιά στον τάφο και όπως δήλωναν κάποιοι το πρωί απλώς μετακίνησαν την επιτάφια πλάκα, έσκαψαν με κασμάδες και φτυάρια, έφεραν το φέρετρο στην επιφάνεια, πήραν ότι απέμεινε από τη σορό και έφυγαν.
Ο τρόπος που έγινε η πράξη δείχνει ότι εκείνοι που το έκαναν δεν έτρεφαν εχθρικά αισθήματα έναντι του θαμμένου.
Ότι και να συμβαίνει, η υπόθεση ήρθε γάντι σε κάποιους οι οποίοι φιλοδοξούν να αποτρέψουν την διαφαινόμενη λύση.
Θέλω να πω ότι με παραξένεψε ο πανομοιότυπος τρόπος αντίδρασης κάποιων και τα μηνύματα που έστειλαν.
Εκμεταλλευόμενος την κατάσταση ο Γ. Λιλλήκας προσπάθησε να στρέψει την προσοχή σε μη ε/κύπριους παραπέμποντας σαφώς είτε στους τούρκους είτε σε ξένους:
«ο κ. Λιλλήκας είπε πως δεν θέλει να πιστέψει πως Ε/κ έχουν κάνει αυτό το απεχθές έγκλημα, αυτή την ασεβή πράξη προς ένα νεκρό.»
Βρήκε την ευκαιρία να επαναλάβει μεγάλα λόγια κάνοντας λόγο σε προσπάθεια εξαφάνισης ενός
συμβόλου που «ενσάρκωνε την αντίσταση του κυπριακού ελληνισμού στα καταστροφικά σχέδια».
Παράλληλα ας λάβουμε υπόψη και την αναφορά του σε «συνέχιση του αγώνα του ενισχύοντας ακόμη περισσότερο την αντίστασή του».
Αλλά και η έκκληση για μαζική συμμετοχή στο αυριανό μνημόσυνο δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη.
«Ο κ. Λιλλήκας τόνισε την ανάγκη διαφύλαξης της ενότητας του λαού, «ως κόρη οφθαλμού», όπως είπε, και «πρέπει να διαμηνύσουμε με την παρουσία μας αύριο στο μνημόσυνο ότι θα είμαστε συνεχιστές αυτού που ενσάρκωνε ο Τάσσος Παπαδόπουλος. Και ότι εκείνα που δεν πέρασαν το 2004 δεν θα περάσουν σήμερα».
Ανάλογη είναι και η αναφορά του αρχιεπισκόπου.
Βαρύγδουπες δηλώσεις και από αυτόν:
«ο βανδαλισμός τούτος σε βάρος του μεγάλου Ηγέτη της πατρίδας μας δεν πρόκειται να πτοήσει το λαό μας, ούτε και να μειώσει τα αισθήματα της αγάπης, της εκτίμησης και της ευγνωμοσύνης του προς τον Τάσσο Παπαδόπουλο» αλλά και ότι «θα ενδυναμώσει ακόμη περισσότερο το αγωνιστικό πνεύμα της αντίστασης του λαού μας προς οποιαδήποτε προσπάθεια, ή απόπειρα, επιβολής μιας άδικης και θνησιγενούς λύσης στο εθνικό μας πρόβλημα».
Η βέβηλη αυτή πράξη έδωσε την ευκαιρία για πολιτικά λογύδρια.
Πρέπει να πω παράλληλα ότι με παραξένεψε λίγο και η αντίδραση της οικογένειας.
Υπό κανονικές συνθήκες μια οικογένεια δεν θα επικεντρωνόταν στα πολιτικά μηνύματα αλλά σε άλλα ζητήματα.
Και όμως, η οικογένεια Παπαδόπουλου εκτός από την λύπη της αναφέρεται και στο ότι (η πράξη) «δεν μπορεί με κανένα τρόπο να ενταφιάσει την πολιτική και να διαγράψει τις παρακαταθήκες που κατέλειπε ο Τάσσος Παπαδόπουλος.»
Σημειώνω όμως και κάτι άλλο.
Μου προκαλεί κατάπληξη το γεγονός ότι η οικογένεια δεν κάνει καμία απολύτως έκκληση για ανεύρεση ή παράδοσης της σορού.
Αντίθετα λέει ότι:
«Όπου και αν βρίσκεται τώρα η σορός του, η φωνή του θα ακούγεται και θα διαρκεί, σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς της εθνικής μας υπόθεσης».
Με αυτά που γράφω δεν υποβάλλω οτιδήποτε. Σκέψεις κάνω.
Και εξηγώ ότι όποιοι και αν βρίσκονται πίσω από αυτή την επαίσχυντη ενέργεια, φαίνεται ότι βόλεψαν την κατάλληλη στιγμή και βοήθησαν στην εξυπηρέτηση κάποιων σκοπιμοτήτων.
Αναμένουμε από εδώ και πέρα το αποτέλεσμα των ερευνών της αστυνομίας.
Διαβάζω δεξιά και αριστερά, σε εφημερίδες και ιστολόγια αναλύσεις και συμπεράσματα αναφορικά με το αποτέλεσμα της Συνόδου του Συμβουλίου Υπουργών σχετικά με την Κύπρο. Ασφαλώς είναι και οι δηλώσεις των πολιτικών μας.
Κάποιοι μιλούν για ήττα.
Άλλοι ότι χάσαμε την αξιοπιστία μας.
Μερικοί λένε ότι δεν πετύχαμε τίποτε αφού ακόμα και τα 6 κεφάλαια που ανακοίνωσε ότι θα παγώσει η Κύπρος, τα τέσσερα είναι ήδη μπλοκαρισμένα από άλλες χώρες μέλη.
Ειλικρινά, τόση ηττοπάθεια δεν έχω ξαναδεί. Και ειδικά αυτούς που το θέλουν να πρωτοστατούν (δήθεν) και να υπερτερούν σε πατριωτισμό.
Προσωπικά ούτε θα πανηγυρίσω ούτε θα πω ότι όλα είναι μαύρα.
Είχαμε μπροστά μας κάποιες πραγματικότητες (και κυρίως το αρνητικό κλίμα σε ότι αφορά τις κυρώσεις) και όπως έγραψα και στην προηγούμενη ανάρτηση
«εναντίον των κυρώσεων τάσσονται ακόμα και η Γαλλία και η Αυστρία στις οποίες μέχρι πρότινος κάποιοι εδώ στην Κύπρο επένδυαν στις αντιρρήσεις τους στην ένταξη της Τουρκίας.»
Είχα επίσης επισημάνει ότι η Κύπρος είχε δύο επιλογές εκ των οποίων η μία ήταν η αποδοχή τροποποιημένου κειμένου που θα υπάρχουν πιο αυστηρές διατυπώσεις για την Τουρκία. Τελικά αυτό έγινε.
Θεωρώ ότι είναι αρνητικό το ότι δεν έχουν επιβληθεί κυρώσεις.
Από την άλλη όμως δεν μπορούμε να παραβλέψουμε ότι στο κείμενο Συμπερασμάτων που εκδόθηκαν γίνεται σαφής αναφορά στη διασύνδεση του κυπριακού με την συνέχιση της ενταξιακής πορείας της Τουρκίας.
Κάτι που δεν υπήρχε στα προηγούμενα συμπεράσματα του 2006.
Δεν θα πρέπει επίσης να μας διαφεύγει και το γεγονός ότι στα φετινά συμπεράσματα υπάρχει αναβάθμιση και εξίσωση της αντιδήλωσης του Σεπτεμβρίου του 2005 με το Πρόσθετο Πρωτόκολλο.
Καλείται μάλιστα η Επιτροπή να ετοιμάσει έκθεση τον Οκτώβριο του 2010 για την υλοποίηση ή μη των τουρκικών υποχρεώσεων όπως καταγράφονται στην αντιδήλωση. Σε αυτά περιλαμβάνεται η υποχρέωση της Τουρκίας να αναγνωρίσει τη Κυπριακή Δημοκρατία καθώς και η άρση των βέτο της για την ένταξη της Κύπρου σε μία σειρά διεθνείς οργανισμούς.
Πέραν τούτου, με τη μονομερή δήλωση της Κύπρου, παγώνουν 6 συνολικά κεφάλαια για την Τουρκία. Στην ουσία η πορεία της είναι εν πολλοίς εξαρτώμενη από την Κύπρο.
Κάποιοι «αναλυτές» βιάστηκαν να αναφέρουν ότι στην ουσία έχουμε εξαγγείλει το πάγωμα μόνο δύο κεφαλαίων αφού τα τέσσερα είναι παγωμένα από άλλες χώρες.
Αυτό δεν ευσταθεί. Διότι:
Τα συγκεκριμένα κεφάλαια είναι μεν μπλοκαρισμένα αλλά για συγκεκριμένο λόγο που είναι η εναρμόνιση της Τουρκίας με τα σχετικά κεφάλαια.
Το πάγωμα από πλευράς Κύπρου δεν αφορά την εναρμόνιση. Ο όρος για να ξεπαγώσουν τα κεφάλαια δεν είναι η εναρμόνιση της Τουρκίας αλλά η λύση του κυπριακού. Συνεπώς και αν ακόμα η Τουρκία ικανοποιήσει τους όρους που θέτει η Γαλλία ή η οποιαδήποτε χώρα, τα κεφάλαια θα μείνουν παγωμένα λόγω των όρων της Κύπρου.
Θεωρώ λοιπόν ότι η προσπάθεια κάποιων να μιλήσουν για ήττα δεν ευσταθεί.
Ούτε βεβαίως μπορούμε να μιλήσουμε για νίκη (προσωπικά δεν είδα κάποιον να λέει κάτι τέτοιο).
Συμπερασματικά θα έλεγα πως η Κυπριακή Δημοκρατία κινήθηκε μυαλωμένα και πήρε από τους εταίρους της το μάξιμουμ δυνατόν υπό τις περιστάσεις.
Την ίδια στιγμή έκανε και ένα αποφασιστικό αλλά προσεκτικό βήμα προς τη κατεύθυνση των μονομερών μέτρων. Η αξία του θα φανεί μέσα στους επόμενους μήνες καθώς τα διαπραγματευτικά κεφάλαια που έμειναν να ανοίξουν θα τείνουν να εξαντληθούν.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ:
Τα κεφάλαια προς διαπραγμάτευση είναι 34 + 1 εκείνο με τίτλο «άλλα θέματα» όπου δεν θα γίνει διαπραγμάτευση με βάση όρους και προυποθέσεις.
Από τα 34 άνοιξαν ήδη τα 11 και θα ανοίξει και το 12ο (Περιβάλλον) στις 21 Δεκεμβρίου. Θα υπολείπονται 22. Από αυτά, τα οκτώ (8) πάγωσαν και θα παραμείνουν παγωμένα με βάση την απόφαση του 2006 που επαναβεβαιώθηκε με τα Συμπεράσματα του 2009.
Επιπρόσθετα δεν ανοίγουν 4+1 (το ένα περιλμαβάνεται και στα 8 κυπριακά) εξ αιτίας γαλλικών ενστάσεων.
Ένα κεφάλαιο δεν ανοίγει με ένσταση των Γερμανών και των Αυστριακών. Σε αυτά έρχονται τώρα να προστεθούν και τα 5+1 (κοινό με γερμανοαυστριακούς) των μονομερών κυπριακών κυρώσεων.
Δηλαδή τελικά τα διαθέσιμα κεφάλαι θα είναι μόλις 4.
Ο συνήθης ρυθμός με τον οποίο ανοίγουν ήταν 2 ανά Προεδρία (δηλαδή ανά 6 μήνες) που μειώθηκε τελευταία στο 1.
Με λίγα λόγια μέσα σε 12 – 24 μήνες από σήμερα δεν θα υπάρχουν άλλα κεφάλαια για άνοιγμα και κανένα επίσης δεν θα μπορεί να κλείσει όπως προνοείται από την απόφαση του 2006. Ας το καταλάβει η κυβέρνηση Ερντογάν και ας πράξει τα δέοντα ...