«ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΧΟΡΕΥΟΥΝ» (Για το Φεστιβάλ της ΕΔΟΝ)

Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα για ένα άνθρωπο να καταλαμβάνεται από μανίες και να εκδηλώνει απύθμενο μίσος για πράγματα και καταστάσεις.

Είναι κάτι σαν ψύχωση.

Αναφέρομαι στον κ. Σάββα Παύλου, μέχρι πρόσφατα ανώτερο λειτουργό στο Υπουργείο Παιδείας.

Τον κ. Σάββα Παύλου που ο λόγος του είναι πάντοτε ξύλινος και επαναλαμβανόμενος με μια μονότονη μονομέρεια και εμπάθεια που φτάνει τα όρια της εμμονής και του μίσους εναντίον της Αριστεράς.

Ο άνθρωπος ο οποίος ακόμα και την περασμένη βδομάδα όταν ρωτήθηκε για το θέμα της ΕΡΤ, «κατάφερε» να αναμίξει το ΑΚΕΛ στην όλη υπόθεση!

Είναι ο άνθρωπος που τον κάλεσαν σε τηλεοπτικό δελτίο το βράδυ της αποκατάστασης από το Υπουργικό Συμβούλιο των δολοφονημένων Αριστερών από την ΕΟΚΑ και αντί να μιλήσει για το θέμα θυμήθηκε τα γκούλαγνκ, τον Στάλιν και δεν ξέρω άλλο τι.

Ο κ. Παύλου έχει μια μοναδική ικανότητα να συνδέει τα πάντα με το ΑΚΕΛ και να χύνει τη χολή και το όξος του.

Και να σκεφτεί κάποιος ότι ο κύριος αυτό ήταν λειτουργός στο Υπουργείο Παιδείας και κατεύθυνε πράγματα και καταστάσεις.

Μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί η πολεμική που δέχθηκε η κυβέρνηση Χριστόφια στο Υπουργείο Παιδείας για την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση.

ΤΑ ΠΤΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΕΔΟΝΙΤΩΝ

Σε ένα λιβελλογράφημα που δημοσίευσε στον ιστοτόπο του στις 5 Ιουνίου 2013 αναφέρεται στο Φεστιβάλ της ΕΔΟΝ με τον προκλητικό τίτλο:

«ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΝΕΟΛΑΙΑΣ ΚΑΙ ΦΟΙΤΗΤΩΝ ΤΗΣ Ε.Δ.Ο.Ν. Ή ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΧΟΡΕΥΟΥΝ» χαρακτηρίζει τους ΕΔΟΝίτες πτώματα.

Ιδού η σχετική περικοπή:

«Πτώμα: από το πίπτω (παρακείμενος: πέπτωκα) και πτώσις. Πτώμα σημαίνει το πεσμένο, η φράση “όρθια πτώματα” αποτελεί σχήμα οξύμωρο, όταν δύο έννοιες είναι φαινομενικά αντίθετες ωστόσο στο βάθος δημιουργούν μια νέα λογική αλληλουχία.

Στην κυπριακή κοινωνία κυκλοφορούν πολλά όρθια πτώματα, στο φεστιβάλ της ΕΔΟΝ θα αποτελούν το κυρίαρχο θέαμα.

Όλοι, λοιπόν, στο Φεστιβάλ της ΕΔΟΝ, που θα γίνει το τριήμερο 3 έως 5 Ιουλίου. Όλοι εκεί, για να δείτε την πιο γερασμένη νεολαία του κόσμου, σαρξ εκ της σαρκός από ένα κόμμα που όταν ο λαός μας, Έλληνας ωραίος και γενναίος, τα έβαζε με τον Άγγλο κατακτητή δίνοντας αφειδώλευτα θυσίες και αίμα (Οκτωβριανά 1931 και αγώνας 1955-59) αυτοί απουσίαζαν και σαν μικρομπακάληδες μετρούσαν μικροκέρδη και μικροζημιές. Πάντα χωρίς ανάταση και έξαρση, εκφράζοντας ό,τι πιο επαρχιώτικο έβγαλε αυτός ο τόπος,  γιατί το κόμμα τους συμπυκνώνει τη νεοκυπριακή κυπριώτικη κυπριακή κυπριακότητα. Πάντα θαυμαστές και υπηρέτες της αγγλικής αποικιοκρατίας, πάντοτε αγγλόφιλοι.

Που λουφάξανε την εποχή της χουντικής λαίλαπας, κρεμούσαν τη φωτογραφία του Ασλανίδη, πήγαιναν στην δεξίωση του δικτάτορα Γεωργίου Παπαδόπουλου, κερνούσαν γλυκό καρυδάκι στο πραξικόπημα.

Που μετά την εισβολή χαϊδεύουν τον Τούρκο κατακτητή.

Όλοι στο Φεστιβάλ Νεολαίας της ΕΔΟΝ για να δείτε όρθια πτώματα, σκελετούς από το χρονοντούλαπο να χορεύουν και να τραγουδούν, ξεφτίδια ιδεολογικών συνθημάτων από τον σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας».

Αυτός είναι ο λόγος του δήθεν διανοούμενου Σάββα Παύλου, που θεωρείται ένας από τους πνευματικούς πατέρες του ψευτοπατριωτισμού, που στο όνομα του προωθούν τη διχοτόμηση της Κύπρου.

Όπως διαπιστώνει ο αναγνώστης ο λεγόμενος διανοούμενος της διχοτόμησης επαναλαμβάνει μια σειρά από συκοφαντικούς ισχυρισμούς που διατυπώνονται για χρόνια, χωρίς όμως ποτέ να αξιωθεί να παραθέσει έστω και ένα αποδεικτικό στοιχείων των συκοφαντιών που τόσο αναίσχυντα εξακοντίζει.

Και συνεχίζει το υβρεολόγιο του:

«Νέους χωρίς πολιτιστική, γλωσσική και εθνική συνείδηση, που νομίζουν ότι η Ιστορία της Κύπρου ξεκινά το 1960, άντε είκοσι χρόνια προηγουμένως με την ίδρυση του ΑΚΕΛ, άντε άλλα δεκαπέντε προηγουμένως με την ίδρυση του Κ.Κ.Κ.. Νέους που καμώνονται πως δεν υπάρχει κατοχή, πως ο τουρκικός επεκτατισμός έβαλε το σπαθί στο θηκάρι. Γερασμένους νέους, άβουλους, μια αποπνικτική μετριότητα».

Αλήθεια, πόση εμπάθεια και πόσο μίσος χρειάζεται από ένα άνθρωπο για να γράψει όλες αυτές τις αηδίες;

Που δίνει την εντύπωση ότι δεν ζει σε αυτό τον κόσμο αλλά σ’ ένα δικό του, φανταστικό κόσμο, που τον έφτιαξε μέσα στο μυαλό του και ζει κλειδωμένος μέσα σ’ αυτόν;

Θέλει να ξεχνά ότι απόψεις σαν τις δικές του κουβάλησαν τον Αττίλα στην Κύπρο;

Ή νιώθοντας ενοχές προσπαθεί να ρίξει αλλού τις ευθύνες;

“Ξεχνά” ο κ. Παύλου ότι η ΕΔΟΝ είναι η μόνη οργάνωση νεολαίας που σε κάθε συγκέντρωση της κάνει αναφορές στην κατοχή και στην αναγκαιότητα της λύσης του Κυπριακού;

“Ξεχνά” ο κ. Παύλου ότι η μόνη οργάνωση που από το 1974 ανελλιπώς διοργανώνει αντικατοχικές εκδηλώσεις, σε βαθμό που κάποιοι (του κ. Παύλου συμπεριλαμβανομένου) να την ειρωνεύονται;

Μέσα στις ασυναρτησίες του ο Σάββας Παύλου εμπλέκει στον κυκεώνα του κειμένου του και τη… «Σοβιετία», διερωτώμενος γιατί κανένας ΑΚΕΛικός δεν άσκησε κριτική στην πρώην Σοβιετική Ένωση!!!

Όλα φίρδιν μίγδιν, για να δείξει ότι γνωρίζει, ότι ασκεί κριτική, ότι τέλος πάντων είναι κάποιος και θα πρέπει να του δώσουν και σημασία.

Αυτό είναι κατάντημα για κάποιον που θέλει να ονομάζεται άνθρωπος του πνεύματος.

Που ξεκίνησε από «αριστερά» και πήγε όσο πιο δεξιότερα μπορεί να πάει άνθρωπος.

Προβληματίστηκα αν θα σχολίαζα το άρθρο του.

Το έπραξα όμως για να γνωρίζει ο κάθε Κύπριος τι ανθρώπους έχουμε ανάμεσα μας.

Αμετανόητα ναρκισσιστές, υπερόπτες και προσβλητικούς με ότι διαφωνούν.

Κλείνω το άρθρο παραθέτοντας την κατάληξη του άρθρου του:

«Όλοι στο φεστιβάλ νεολαίας της ΕΔΟΝ. Θα δείτε πράγματα θαυμάσια, σκελετούς να χορεύουν, όρθια πτώματα».

Να τους ζήσουν, λοιπόν, και να τους χαίρονται τέτοιους «διανοούμενους».

(Από τη ΓΝΩΜΗ)

ΑΝΟΗΤΟΛΟΓΟΥΝ ΟΙ ΠΟΛΕΜΙΟΙ ΤΗΣ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΙΑΛΕΧΤΟΥ

Αναγκάζομαι να επανέλθω στο θέμα της Κυπριακής Διαλέχτου διότι ακούγονται πάλι πράγματα και θαύματα.

Δεν υπάρχει ανοησία που να μην την ακούμε για το θέμα αυτό ιδιαίτερα από τις συχνότητες του εκκλησιαστικού καναλιού, το ΛΟΓΟ.

Την Παρασκευή 14 Ιουνίου στο ραδιόφωνο του ΛΟΓΟΥ δεν έμεινε αερολογία που δεν ακούσαμε από τον Ανδρέα Μορφίτη, στέλεχος του ΕΥΡΩΚΟ. Την προηγούμενη μέρα έμπλεος αντιφάσεων και λαϊκισμού ο πρόεδρος του Κ.Ε.Α. ξιφουλκούσε εναντίον όσων επιμένουν… κυπριακά!

Το μεσημέρι της Παρασκευής στο Mega ο Σάββας Παύλου αμόλησε κάμποσες κουβέντες τους καφενέ και αρκετά ασυνάρτητα για να φαίνεται ότι μιλά ένας… διανοούμενος.

Γιατί ενοχλεί η Κυπριακή διάλεχτος;

Ακούγοντας την «επιχειρηματολογία» τους (για να μην την χαρακτηρίσω ανοητολογία) κατάληξα στο συμπέρασμα ότι εκείνο που τους ενοχλεί είναι η ύπαρξη ξένων λέξεων στην Κυπριακή διάλεχτο.

Ξέρουν ότι η γλώσσα που μιλά ένας λαός είναι μέρος και αποτύπωση της ιστορίας του.

Και η Κυπριακή διάλεχτος περιέχει λέξεις:

·         Αρχαιοελληνικές.

·         Της κοινής ελληνιστικής.

·         Λατινικές.

·         Γαλλικές (φράγκικες, αρχαιογαλλικές και προβηγκιακές).

·         Ιταλικές (ενετικές).

·         Αραβικές.

·         Τουρκικές.

·         Αγγλικές.   

Επομένως, αυτό τους ενοχλεί διότι τους χαλά ένα γεγονός που δεν θέλουν να το παραδεχθούν: Ότι η Κύπρος ανέκαθεν ήταν μια πολυπολιτισμική χώρα.

Δεν θέλουν να κατανοήσουν ότι η πολυπολιτισμικότητα της Κύπρου ως χώρου, δεν αποτελεί εμπόδιο στον αυτοπροσδιορισμό της πλειοψηφίας των Κυπρίων ως Ελλήνων.

Και πρέπει να σημειώσω ότι όλοι αυτοί είναι οι ίδιοι άνθρωποι που εναντιώνονται σε μια ομοσπονδιακή λύση του Κυπριακού ή τέλος πάντων σε μια λύση όπου στη διοίκηση του κράτους θα μετέχουν και οι Τουρκοκύπριοι. Και προσπαθούν να κρύψουν αυτή την πεποίθηση τους με διάφορες δικολαβίες με (ψευτο)πατριωτικό περιεχόμενο.

Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που υποστηρίζουν μια λύση που θα δημιουργεί ένα καθαρά ελληνικό κράτος, έστω και στη μισή Κύπρο.

Είναι αυτοί που δοξάζουν τον διχοτομικό πολιτικό τους μέντορα Μιχάλη Δούντα.

Αποκοπή από τον εθνικό κορμό;

 Στο τέλος, λοιπόν, όλοι αυτοί συγκλίνουν στο ότι η χρήση της Κυπριακής διαλέχτου οδηγεί στον… αφελληνισμό!

Ασφαλώς αντιλαμβάνονται και οι ίδιοι ότι όσα λένε δεν στέκουν. Γι’ αυτό και πέφτουν και σε αντιφάσεις.

Ο κ. Μορφίτης ενώ καταφέρθηκε εναντίον όσων θέλουν (δήθεν) να αναγάγουν τη διάλεχτο σε γλώσσα (αλήθεια ποιοι είναι αυτοί και πώς προωθούν αυτό το στόχο ποτέ δεν μας είπαν), χαρακτήρισε… αχρείαστο τον πόλεμο που γίνεται, ο οποίος – όπως είπε – γίνεται εκ του πονηρού!

Μα ποιοι κάνουν αυτό τον πόλεμο; Οι ίδιοι τον κάνουν. Οι ίδιοι δημιουργούν ένα θέμα που δεν υπάρχει.

Και βεβαίως είναι εκ του πονηρού όταν υποβάλλουν ότι κάποιοι (γενικά και αόριστα), προβάλουν την Κυπριακή ως τη γλώσσα των κυπρίων σε αντιπαράθεση με τη γλώσσα των ελλήνων για να μας αποκόψουν από τον εθνικό κορμό. Αυτός είναι αρρωστημένος κυπριωτισμός, όπως είπε ο κ. Μορφίτης.

Για να τονίσει με έμφαση: «Η κυπριακή διάλεχτος είναι αυτή του Μόντη και του Β. Μιχαηλίδη και όχι αυτή που θέλουν κάποιοι να μας υποβάλουν ότι είναι».

Και πρόσθεσε με απαξιωτικό τρόπο ότι σε εκπομπές (αναφερόταν κυρίως στην τηλεόραση του ΡΙΚ) οι συμμετέχοντες γκαρίζουν τσιαττιστά και βάζουν ιδιώματα στη γλώσσα μας, τουρκικά και ανύπαρκτα.

Τα Κυπριακά του Β. Μιχαηλίδη

Τόσο ο κ. Μορφίτης όσο και άλλοι λένε ότι η Κυπριακή διάλεχτος είναι αυτή του Β. Μιχαηλίδη, που έχοντας υπόψη τα πιο πάνω, δεν περιείχε τούρκικα και ανύπαρκτα ιδιώματα!

Το μόνο που κάνουν μ’ αυτό είναι να δείχνουν ότι είναι και αδιάβαστοι και παραπληροφορούν τον κόσμο.

Στο ποίημα του Βασίλη Μιχαηλίδη «Ο αμολόητος», διαβάζουμε μεταξύ άλλων:

«Βάλλουν τον αμολόητον ομπρός παϊρακτάρην

τζαι πουρουτζήν τον γείτον του να παίζει να τους πάρει».

Ασφαλώς ο “παϊρακτάρης” δεν είναι ελληνική λέξη, αλλά τούρκικη. Και σημαίνει σημαιοφόρος.

Ο δε “πουρουτζής” δεν είναι ελληνική λέξη. Πρόκειται για εκείνον που παίζει την “πουρού”, δηλαδή την σάλπιγκα.

Στο ίδιο ποίημα συναντούμε και τα πιο κάτω:

«Πκιάννουν την στράταν, φίλοι μου, κατταρκαστοί λουρκάζουν

παν’ κόττα βία στους θεούς τζ΄ αρκέψαν να φωνάζουν».

Το πρώτο σημαίνει περπατάνε στη σειρά, στη γραμμή και το δεύτερο βιαστικά.

Αλήθεια, μπορούν να μας πουν ποια είναι η ρίζα αυτών των λέξεων και πόσο ελληνικές είναι; Εγώ δεν ξέρω.

Και πιο κάτω επανέρχεται στη χρήση τούρκικων λέξεων:

«Αρκέψασιν έναν καβκάν τζαι μιαν φιλονικίαν»…

Και

«να κάμω χίσαν μιαν τρυπώ θωρακωτόν παμπόριν».

Χίσα είναι τούρκικη λέξη και σημαίνει επίθεση, έφοδος.

Ο δε καυγάς είναι επίσης τούρκικη λέξη.

Σε άλλο σημείο χρησιμοποιεί τη λέξη ετταϊνάτιζα που προέρχεται από το «τταϊνατίζω» και σημαίνει υπακούω.

Και επειδή γίνεται λόγος και σε… ανύπαρκτα ιδιώματα, πληροφορούμε τους «ειδικούς» επί του θέματος ότι σύμφωνα με τον Κων/νο Γιαγκουλλή, στη «Χιώτισσα» του Β. Μιχαηλίδη υπάρχει η λέξη “γκιούλσαμπαχ”.

Η λέξη αυτή δεν υπάρχει σε κανένα τουρκικό λεξικό.

«Ο ίδιος ο Μιχαηλίδης δημιούργησε τη λέξη από το ‘γκιουλ’ που σημαίνει τριαντάφυλλο και το ‘σαμπάχ’ που θα πει πρωί. Έκανε δική του λέξη που σημαίνει κοπέλα ροδοκόκκινη σαν το τριαντάφυλλο της αυγής. Τόσο όμορφη είναι. Λέξεις που χρησιμοποίησαν ο Μιχαηλίδης, ο Λιπέρτης και οι άλλοι, είναι πολύ δύσκολο να τις ετυμολογήσεις». http://www.parathyro.com/?p=1452

Με άλλα λόγια, οι μεγάλοι μας ποιητές έφτιαχναν και λέξεις για να εμπλουτίσουν τα ποιήματα τους.

Πρέπει να τους κατηγορήσουμε γι’ αυτό;

Μήπως ήθελαν με αυτό τον τρόπο να αφελληνίσουν τους Κύπριους, όπως ανοήτως υποβάλλουν οι κάθε λογής εθνικιστές;

Όλα αυτά δεν τα ξέρουν οι όποιοι κύριοι Μορφίτες; Αν δεν τα ξέρουν καλύτερα να μη μιλούν για τα θέματα αυτά διότι μένουν εκτεθειμένοι.

Αν τα ξέρουν, τότε συνειδητά παραπλανούν.

Ας δούμε και κάποιες ενδιαφέρουσες απόψεις του Κ. Γιαγκουλλή:

«Κάποτε προβάλλαμε την κυπριακή διάλεκτο ως μέσο άμυνας εναντίον των Άγγλων, που μας έλεγαν ότι είμαστε μπάσταρδοι και όχι Έλληνες και προσπαθούσαν να μας αφομοιώσουν. Εμείς επιμέναμε στις ρίζες μας και μιλούσαμε τη γλώσσα μας, τα κυπριακά, για να αντισταθούμε σε αυτή τη νοοτροπία των Άγγλων».

«Πολλές τουρκικές λέξεις που μπήκαν στην κυπριακή διάλεκτο πήραν διαφορετική φωνητική και καταλήξεις και πλέον είναι αγνώριστες. Είναι δικές μας και δεν σημαίνει πως “τουρκοδείχνει” η κυπριακή διάλεκτος. Ας το φιλοσοφήσουμε: οι τουρκικές λέξεις που ανήκουν στην κυπριακή διάλεκτο, δεν είναι πια τουρκικές. (…) Όπως είναι δική μας η λέξη πορτοκάλι. Δεν ήταν κυπριακή λέξη, ούτε καν ελληνική. Ούτε το μανταρίνι. Ούτε το παντελόνι, ούτε η βράκα, ούτε το παπούτσι, ούτε το σώβρακο.

Ήταν ξένες λέξεις. Όμως τώρα είναι δικές μας».

Ας τα έχουν όλα αυτά υπόψη τους οι διάφοροι «φοβικοί» κι ας μην ανοίγουν το στόμα τους και να λένε ότι τους κατέβει.

Διότι είναι με τέτοιες, επιπόλαιες και αντιεπιστημονικές απόψεις και πρακτικές που καταστράφηκε η Κύπρος.

Αλλά φαίνεται ότι κάποιοι δεν βάζουν μυαλό…

ΤΑΦΗ Ή ΚΑΥΣΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ ΚΑΙ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Θεωρώ πολύ σημαντική την απόφαση που έλαβε η Επιτροπή Εσωτερικών της Βουλής για να προωθήσει, οριστικά πλέον, το θέμα της καύσης των νεκρών, αντί της ταφής.

Θεωρούμε ότι η ρύθμιση αυτού του θέματος είναι πολύ σημαντική διότι άπτεται του δικαιώματος επιλογής του κάθε ατόμου και σ’ αυτό το θέμα.

Ανθρώπινο δικαίωμα 

 

Δεν μπορεί κανένας να καθορίζει ποιος θα είναι ο τρόπος ταφής μας και δεν μπορεί κανένας να μας υποχρεώσει να ταφούμε ή να καούμε.

Αυτό θα πρέπει να το καθορίζει ο καθένας, όπως ο ίδιος το νιώθει και τον εκφράζει.

Ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ατομικής ελευθερίας προτάσσει ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να μεταχειριστεί το σώμα και να διαχειριστεί τη ζωή του όπως θέλει, αρκεί να μην προκαλεί ζημιά ή αρνητικά δεδομένα για τους άλλους και το σύνολο της κοινωνίας.

Η εκβιαστική θέση της Εκκλησίας

Πρέπει να σημειώσω ότι η στάση της Εκκλησίας στο θέμα αυτό, φαινομενικά, έχει “μαλακώσει”.

Ενώ στο παρελθόν τασσόταν κάθετα εναντίον της καύσης, τώρα σύμφωνα με τον μητροπολίτη Πάφου «Δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί η θέση της Εκκλησίας ως κάθετα αντίθετη και διευκρινίζοντας πως το θέμα δεν είναι δογματικό αφού ο Θεός μπορεί κατά τη Δευτέρα Παρουσία να αναστήσει τους νεκρούς και από την τέφρα, είπε πως πρόκειται για θέμα παράδοσης της Εκκλησίας.

Πρόσθεσε πως επί αυτής της παράδοσης η Εκκλησία θέτει τις θεμελιακές τοποθετήσεις της και προτείνει στους πιστούς να δέχονται την πρόταση της Εκκλησίας, εξηγώντας πως σε διαφορετική περίπτωση δεν θα τελεί κηδεία στους προς αποτέφρωση νεκρούς». 

Διαβάζοντας όμως πίσω από τις γραμμές, διαπιστώνουμε ότι η Εκκλησία στην ουσία δεν έχει αλλάξει την άποψη τους που είναι εναντίον της καύσης των νεκρών.

Αυτό το διαπιστώνουμε διαβάζοντας τη δήλωση του μητροπολίτη.

Ας προσέξουμε μερικά σημεία:

α) Δεν είναι κάθετα αντίθετη η Εκκλησία.

β) Το θέμα δεν είναι δογματικό.

γ) Το θάψιμο αποτελεί παράδοση της Εκκλησίας.

Κι ενώ με αυτά φαίνεται ότι δεν υπάρχει κάποια σοβαρή αντίθεση, η Εκκλησία περνά στον εκβιασμό: «σε διαφορετική περίπτωση δεν θα τελεί κηδεία στους προς αποτέφρωση νεκρούς».

Άρα, ενώ δηλώνει ότι το θέμα δεν ανάγεται σε θέμα αρχής, στην ουσία εκβιάζει τους πιστούς που θα ήθελαν να καούν να μην το πράξουν. Διότι αν το πράξουν δεν θα τελέσει την κηδεία τους!

Θέλω να είμαι ξεκάθαρος, η Εκκλησία δικαιούται να μιλά για τα μέλη της και μόνο. Όμως και σ’ αυτή την περίπτωση, εφόσον δεν είναι θέμα Αρχής, δεν μπορεί να επιβάλει την θέση της και μάλιστα με τρόπο εκβιαστικό.

Προσωπικά δηλώνω ότι δεν με αφορά η θέση της Εκκλησίας. Προσωπικά ούτε καν θρησκευτική κηδεία θέλω να μου κάνουν. Και αυτό το ζήτησα από την οικογένεια μου. Και θέλω να σεβαστούν αυτή την επιθυμία μου.

Δεν θέλω να έχω καμία σχέση με την Ανώνυμη Εμπορική Εταιρία που ονομάζεται Εκκλησία.

Και ούτε θέλω να ανήκω – και ούτε θεωρώ ότι ανήκω – σε αυτό που υποτιμητικά [για άλλους τιμητικά] ονομάζουν ποίμνιο.

Γιατί διαφωνώ με τη θέση Εκκλησίας

Όπως ανέφερα και πιο πάνω, το θέμα άπτεται της επιλογής του κάθε ανθρώπου. Πέρα τούτου, οι θέσεις της Εκκλησίας δεν έχουν καμία σχέση με τη λογική.

Γι’ αυτό και διαφωνώ με την εκκλησιαστική θέση.

Σύμφωνα με τη χριστιανική θεολογία:

- Η ταφή είναι σύμφωνη με την παράδοση του Χριστιανισμού, που μόνο αυτό τον τρόπο διαλύσεως του σώματος γνωρίζει . Άλλωστε και ο Κύριός μας ετάφη και όλοι οι Άγιοι.

Σεβαστή η άποψη. Πλην όμως, όπως οι ίδιοι λένε, δεν είναι θέμα αρχής. Άρα πρέπει να υπάρχει το δικαίωμα επιλογής.

- Η ταφή διασώζει την πίστη στην αθανασία και στην ανάσταση. Δεν είναι χωρίς σημασία το γεγονός , ότι πολλοί από εκείνους που μάχονται για την καθιέρωση της καύσεως δεν είναι χριστιανοί, ή είναι «χριστιανοί» των τύπων, η μάχονται τον Χριστιανισμό.

Εδώ γίνεται μια προσπάθεια για να δημιουργήσουν την εντύπωση ότι όσοι τάσσονται εναντίον της ταφής είναι πολέμιοι του χριστιανισμού!

Αντιλαμβάνεται ο καθένας ότι αυτό δεν αποτελεί επιχείρημα.

Άλλωστε η άποψη αυτή έρχεται σε αντίθεση με τη θέση που κατέθεσε ο μητροπολίτης Πάφου ότι «αφού ο Θεός μπορεί κατά τη Δευτέρα Παρουσία να αναστήσει τους νεκρούς και από την τέφρα».

Επομένως, δεν τίθεται θέμα μη ανάστασης για όσους πιστεύουν σ’ αυτήν.

- Διότι η ταφή διασώζει τα λείψανα των Αγίων, τα οποία είναι χαριτόβρυτα και θαυματουργά . Χωρίς ταφή δεν θα είχαμε τα άγια λείψανα και θα εστερούμεθα της ευλογίας και του αγιασμού των.

Εδώ θα συμπλήρωνα ότι δεν θα είχαν τα λείψανα για να εκμεταλλεύονται την πίστη του λαού και να θησαυρίζουν.

Διότι κακά τα ψέματα, αυτό κάνουν. Παρουσιάζουν κάποια λείψανα τα οποία τα βαφτίζουν ως άγια και θαυματουργά (αν είναι ποτέ δυνατόν) χωρίς καμία απόδειξη αν όντως ανήκουν σε εκείνον που λένε ότι ανήκουν.

Διότι ποτέ τους δεν έχουν δεχθεί να γίνει ο παραμικρός επιστημονικός έλεγχος για να διαπιστωθεί του λόγου το αληθές.

Αφήνω το γεγονός ότι αυτοί που λένε ότι πιστεύουν στη θρησκεία της ζωής, στην ουσία δεν κάνουν τίποτε άλλο από του να δοξάζουν ότι έχει σχέση με το θάνατο.

- Διότι ο τάφος μας συνδέει και συναισθηματικά με το νεκρό μας . Το θαμμένο σώμα είναι μια παρηγοριά για τους επιζώντες και γίνεται αντικείμενο φροντίδος και προσευχών.

Το ίδιο μπορεί να συμβεί και με ένα μπουκάλι τέφρας που θα το έχουμε στο σπίτι μας.

- Διότι το σώμα διατηρεί την ιερότητά του και μετά θάνατον και αποτελεί θρησκευτικό αντικείμενο τιμής και σεβασμού. Η τέφρα δεν είναι το ίδιο πράγμα και μάλλον συνιστά ασέβεια προς τον νεκρό.      

Ερωτώ, μήπως αποτελεί σεβασμό στο νεκρό το αποκρουστικό φαινόμενο της κατασπάραξης του νεκρού από τα σκουλήκια και τους άλλους οργανισμούς που ζούνε μέσα στο χώμα;

Μήπως αποτελεί σεβασμό στο νεκρό το πέταγμα των λειψάνων του για να βάλουν άλλον (ξένο) μέσα στον δικό του τάφο;

Αποτελεί σεβασμό προς τον νεκρό η απαίτηση για αγορά του τάφου με τη απειλή ότι αν δεν το πράξει η οικογένεια θα θάψουν κι άλλον εκεί;

Με άλλα λόγια αποτελεί σεβασμό η εμπορία των νεκρών από πλευράς Εκκλησίας; Διότι κακά τα ψέματα, και από αυτό το θέμα θησαυρίζουν.

Με όλα όσα παράθεσα – που είναι η προσωπική μου άποψη – διερωτώμαι αν η θέση της Εκκλησίας ελαύνεται από οικονομικά παρά από θρησκευτικά κίνητρα.

Διότι ας σκεφτούμε πόσα πληρώνει κάποιος στην Εκκλησία προκειμένου να τελέσει μία κηδεία.

Γι’ αυτό, λοιπόν, και σαν θέμα αρχής αλλά σαν θέμα μη εκμετάλλευσης από τους επιτήδειους μαυροφορεμένους, διαφωνώ με τη θέση της Εκκλησίας.