Με αυτό τον τίτλο ο βουλευτής του ΔΗΣΥ Τάσος Μητσόπουλος δημοσίευσε αυτές τις μέρες ένα άρθρο που καταπιάνεται με την πρόσφατη απόφαση του ΕΔΑΔ για κατάργηση του συμβόλου του Σταυρού από τις σχολικές αίθουσες.
Ο κ. Μητσόπουλος εκτιμά ότι η επόμενη απόφαση πιθανόν να είναι η αφαίρεση των σταυρών από σημαίες χωρών μελών της Ε.Ε. και στη συνέχεια από τα σήματα των νοσοκομείων και του Ερυθρού Σταυρού.
Ο βουλευτής του ΔΗΣΥ αναφέρει ακόμα – και έχει δίκαιο σε αυτό – ότι ο σταυρός πέρα από θρησκευτικό σύμβολο αποτελεί και σύμβολο ελπίδας.
Επίσης έχει δίκαιο όταν λέει ότι το συγκεκριμένο σύμβολο αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο της ταυτότητας και του ευρωπαϊκού Πολιτισμού.
Εκείνο που με βρίσκει διαφωνούντα είναι η θέση του κ. Μητσόπουλου ότι μέσα στη σύγχρονη κοινωνία που ζούμε, κάποιοι ανοίγουν πόλεμο κατά των θρησκειών.
Εκείνο που προσωπικά αντιλαμβάνομαι να υπάρχει είναι η απαίτηση να υπάρχει το δικαίωμα στον οποιονδήποτε να μην δηλώνει οπαδός κανενός θρησκευτικού δόγματος.
Υπάρχει η απαίτηση ο καθένας να είναι πραγματικά ελεύθερος να πιστεύει ότι θέλει χωρίς να νιώθει στιγματισμένος, διαφορετικός ή καταπιεσμένος.
Και αυτή δεν είναι ιδεολογικού τύπου ανάλυση, όπως υποστηρίζει ο κ. Μητσόπουλος.
Από την άλλη, κανένας δεν διαφωνεί στο να ειπωθεί και να καταγραφεί επικρατήσει το καταλυτικό σφράγισμα του ευρωπαϊκού γίγνεσθαι από τον χριστιανισμό.
Αρκεί να ειπωθεί και να καταγραφεί και η άλλη ιστορία του χριστιανισμού στην Ευρώπη και γενικότερα στον κόσμο. Αυτή η ιστορία που διαγράφεται και κρατείται στο σκοτάδι.
Σίγουρα εδώ υπάρχουν διαφορετικές εκτιμήσεις. Όμως δεν παύουν να υπάρχουν.
Να ειπωθεί και να αναγνωριστεί ότι ο χριστιανισμός δεν είναι ο μόνος που διαμόρφωσε το χαρακτήρα της Ευρώπης. Υπάρχει και ο προχριστιανικός Πολιτισμός που ο ίδιος ο χριστιανισμός τον απαξιώνει αποκαλώντας τον προσβλητικά «ειδωλολατρία».
Αν ζητούμε λοιπόν σεβασμό στα πιστεύω, τις αρχές και τις αξίες, δεν πρέπει να στεκόμαστε μόνο σε ένα πυλώνα και προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση.
Και θεωρώ ότι αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς πρέπει να στηρίζουμε την πιο πάνω θέση.
Είναι αδιανόητο να μιλούμε για σεβασμό προς το δικό μας πιστεύω αλλά να μην επιδεικνύομαι κανένα σεβασμό στα πιστεύω των άλλων.
Αυτό όμως μπορεί να πραγματοποιηθεί και χωρίς η οποιαδήποτε θρησκεία να αποτελεί «επίσημη θρησκεία» και να επιβάλλεται επί των υπολοίπων.
ΜΙΑ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ:
Είναι αδιανόητο στη σημερινή εποχή που ζούμε, όπως λέει ο κ. Μητσόπουλος να αναγκάζεις κάποιον να ταπεινώνεται προκειμένου να μετακινηθεί από τη μια κοινότητα στην άλλη.
Τι εννοώ;
Συγκεκριμένος φίλος, ΠΟΛΙΤΗΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣμέλος της τ/κυπριακής κοινότητας ζητά εδώ και καιρό να αλλάξει κοινότητα.
Ζητά να αλλάξει όνομα και να πάρει ελληνικό (όχι χριστιανικό) όνομα.
Ζητά να γίνει μέλος της ελληνικής κοινότητα, μαθαίνει ήδη (και μιλά καλά) ελληνικά.
Και όμως, το κράτος του επιβάλλει να κατηχηθεί και να βαφτιστεί Ορθόδοξος Χριστιανός προκειμένου να αλλάξει όνομα!
Του λένε ότι αυτή είναι η νομοθεσία!
Και όλα αυτά συμβαίνουν σε ένα (υποτίθεται) ανεξίθρησκο κράτος!
Αλήθεια, πού πάει η ελευθερία επιλογής;
- Πού πάει ο σεβασμός της θέλησης του πολίτη;
- Μήπως εδώ δεν ισχύει ο σεβασμός στην θέληση του συγκεκριμένου ανθρώπου;
- Γιατί λοιπόν δύο μέτρα και δύο σταθμά;
Ή μήπως τελικά εκείνο που θέλουμε να διασφαλίσουμε είναι την ύπαρξη του δικού μας πιστεύω, επικαλούμενοι ελευθερίες και δικαιώματα;
Φαίνεται ότι μετά τη συνεδρία του Εκτελεστικού Γραφείου του ΔΗΚΟ (16/11/2009) τα πράγματα αντί να γαληνέψουν έχουν αγριέψει.
Απόδειξη τούτου είναι η σημερινές (Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2009) του αναπληρωτή προέδρου του ΔΗΚΟ που θεωρείται (μαζί με τους Ν. Παπαδόπουλο, Κ. Κενεβέζο και Α. Αγγελίδη) ως η κορωνίδα της αντιπολίτευσης μέσα στους κόλπους τόσο της κυβέρνησης όσο και του ΔΗΚΟ.
Σύμφωνα με το ΚΥΠΕ
Ο Αναπληρωτής Πρόεδρος του ΔΗΚΟ Γεώργιος Κολοκασίδης δήλωσε ότι το ΔΗΚΟ διέρχεται τη μεγαλύτερη κρίση της ιστορίας του και κάλεσε τον Πρόεδρο του κόμματος Μάριο Καρογιάν να αναλάβει τις ιστορικές του ευθύνες και το θεσμικό του ρόλο, λέγοντας ότι τα ερείπια μιας αντιπαράθεσης θα έχουν καταστροφικό αντίκτυπο σε μιαν ακτίνα πολύ πέραν του ΔΗΚΟ.
Ο κ. Κολοκασίδης είπε ότι ''το ΔΗΚΟ διέρχεται τη μεγαλύτερη κρίση της ιστορίας του'', προσθέτοντας ότι ''η τελευταία απόφαση του Εκτελεστικού Γραφείου έχει διχάσει, έχει πλήξει καίρια την ενότητα, έχει πλήξει συνειδήσεις και προσωπικότητες, έχει καταρρακώσει το ηθικό του Δημοκρατικού κόσμου, και ταυτόχρονα έχει επιβάλει τη σκιά του φόβου και της απειλής''.
''Αυτό που ενόχλησε περισσότερο δεν είναι τόσο ότι κατετέθη αυτή η πρόταση. Είναι το γεγονός ότι αυτό το ταπεινωτικό κείμενο βρήκε υποστήριξη από τόσα μέλη του Εκτελεστικού Γραφείου'', είπε και πρόσθεσε ότι δεν μπορεί να δεχθεί ότι ενεργεί ωθούμενος από προσωπικές φιλοδοξίες ή ότι προωθεί οργανωμένα συμφέροντα.
Ανέφερε ότι η απόφαση εκδόθηκε μετά από τοποθετήσεις αριθμού στελεχών του ΔΗΚΟ στο εθνικό θέμα, που είχαν ως αφετηρία βαθιές ανησυχίες για την πορεία του Κυπριακού, και ότι η κριτική που ασκείται στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας εντάσσεται στο ίδιο πλαίσιο. ''Δηλαδή στελέχη που επιχειρούν να προστατεύσουν τις αρχές του ΔΗΚΟ διώκονται εκ των έσω;'', διερωτήθηκε.
Ο κ. Κολοκασίδης εξέφρασε την πεποίθηση ότι δεν υπάρχει άνθρωπος με συνείδηση που θα σταματήσει να εκφράζει θεμελιακές ανησυχίες απλά και μόνο επειδή απειλείται με διαγραφή, και είπε ότι εάν διαγραφούν εκλελεγμένοι εκπρόσωποι, αυτός που πλήττεται είναι ο ίδιος ο λαός, του οποίου η βούληση καταστρατηγείται.
Πρόσθεσε ότι και στην περίπτωση πολιτικών διαφορών, αυτές θα πρέπει να επιλύονται με συνεννόηση και συνδιαλλαγή, και ''όχι με άνωθεν επιβολή ή απειλή διαγραφής''.
Στη συνέχεια, ο κ. Κολοκασίδης είπε ότι ο ίδιος κατέθεσε πρόταση στην τελευταία συνεδρία του Εκτελεστικού Γραφείου και αναφέρθηκε συνοπτικά στην ανάγκη τακτικής σύγκλησης των συλλογικών οργάνων και της Επιτροπής Κυπριακού, την αποδοκιμασία των παραχωρήσεων του Προέδρου της Δημοκρατίας στις συνομιλίες για λύση του Κυπριακού, την ανάκληση των παραχωρήσεων που κρίνονται επιβλαβείς, τον καθορισμό ημερομηνίας συζήτησης του Κυπριακού στο Εκτελεστικό Γραφείο, και τον καθορισμό ημερομηνίας συζήτησης των παραχωρήσεων στην Κεντρική Επιτροπή.
Επίσης, αναφέρει στην πρότασή του ότι ''πρέπει να συζητηθεί αποχώρηση από την Κυβέρνηση, εκτός εάν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ανακρούσει πρύμνη στο εθνικό ζήτημα, ανακαλέσει τις κρίσιμες παραχωρήσεις και συμφωνήσει σε μια νέα δομή συνεργασίας που να επιτρέπει στο ΔΗΚΟ να συνδιαμορφώνει πολιτική στο εθνικό ζήτημα''.
''Τόνισα και προφορικά ότι, με τα σημερινά δεδομένα, η οδός της αποχώρησης είναι η ενδεδειγμένη. Συνεπώς, τόσο εγώ, αλλά όχι μόνο εγώ, και άλλοι φίλοι, έθεσαν ζήτημα αποχώρησης από το κυβερνητικό σχήμα. Είναι δε ψευδές και παραπλανητικό να τίθεται οποιοσδήποτε ισχυρισμός περί του αντιθέτου'', πρόσθεσε.
(πηγή ΚΥΠΕ)
Εξάλλου, την Πέμπτη 19/11/2009 σε συνέντευξη του στο ΛΟΓΟ, ο βουλευτής Ζαχαρίας Κουλίας ήταν ιδιαίτερα έντονος στο θέμα της αποχώρησης από την κυβέρνηση.
Ο κ. Κουλίας είπε τα γνωστά και τετριμμένα περί υποχωρήσεων του προέδρου Χριστόφια, θεωρώντας πως ότι συζητείται έχει κιόλας υιοθετηθεί!
Τόση σοβαρότητα πλέον!!!
Αθυρόστομος όπως πάντα, είπε ότι ο Χριστόφιας υπέκλεψε τις ψήφους των ΔΗΚΟϊκών αφού (δήθεν) άλλα υποσχέθηκε και άλλα κάνει.
* * *
Άποψη μου είναι ότι τα πράγματα μέσα στο ΔΗΚΟ πρέπει να ξεκαθαρίσουν.
Δεν μπορεί να υπάρχουν δύο γραμμές.
Δεν μπορεί να υπάρχουν δύο ΔΗΚΟ.
Και όταν λέω να ξεκαθαρίσουν εννοώ ότι πρώτιστα εκείνο που πρέπει να ξεκαθαρίσει είναι αν οι απόψεις των λεγόμενων απορριπτικών και των υπολοίπων υπάρχει διαφορά αντίληψης σε ότι αφορά τη Δ.Δ.Ο.
Αν δεν υπάρχει διαφορά και το πρόβλημα είναι στον τρόπο που εκφράζονται οι απόψεις, τότε δεν υπάρχει ζήτημα να φύγει κανένας.
Αν υπάρχει πρόβλημα, τότε ναι, θα πρέπει να ξεκαθαρίζουν.
* * *
Είναι πλέον περισσότερο από φανερό ότι υπάρχει και λειτουργεί διευθυντήριο το οποίο κατευθύνει όλους όσους αντιτίθενται στην πολιτική του προέδρου.
Δεν είναι δυνατόν όλοι αυτοί οι πολιτικοί να λένε ακριβώς τα ίδια πράγματα με την ίδια ακριβώς φρασεολογία, λες και διαβάζουν όλοι το ίδιο κείμενο.
Και μια είδηση:
Σύντομα θα δείτε ότι θα υπάρξει αναβάθμιση της εφημερίδας ΜΑΧΗ!
Και η οποία ΜΑΧΗ θα αποτελέσει την αιχμή του δόρατος των λεγόμενων απορριπτικών στο άμεσο μέλλον.
Επειδή τελευταία κάποιοι έχουν βαλθεί να μας τρελάνουν.
Και επειδή προσπαθούν να κάνουν το μαύρο άσπρο,
Κάθισα και ετοίμασα ένα βίντεο με τον ίδιο τον Τάσσο Παπαδόπουλο να απαντά σε όσους σήμερα κατηγορούν τον πρόεδρο Χριστόφια για πολλά και διάφορα αναφορικά με το κυπριακό.
Αρχίζοντας από την περιβόητη σύνοψη μέχρι το θέμα της παραμονής των εποίκων.
Δείτε το και θα εκπλαγείτε για το πόσα πράγματα ξεχάσαμε μέσα σε λίγο καιρό.
Τα σχόλια δικά σας και ευπρόσδεκτα
Σημειώνω ότι μετά τον Χρύση Παντελίδη, την αποδοχή εποίκων από τον Τάσσο Παπαδόπουλο παραδέχθηκε σήμερα 13/11/2009 και ο Γ. Λιλλήκας στην εκπομπή του Λάζαρου Μαύρου.
(Ευχαριστώ την ιδιοκτήτρια του χώρου στο youtube που φιλεξένησε το βίντεο.)
Είναι με λύπη που διαπιστώνω για άλλη μια φορά ότι οι εκπαιδευτικοί στις δύο κοινότητες ή καλύτερα στις ελεύθερες περιοχές και στα κατεχόμενα κινούνται προς αντίθετες κατευθύνσεις.
Στα κατεχόμενα οι τ/κύπριοι εκπαιδευτικοί βρίσκονται στην πρώτη γραμμή στον αγώνα για λύση του κυπριακού. Παρόλα τα εμπόδια που παρεμβάλλει το στρατιωτικό καθεστώς εντούτοις δεν διστάζουν να διακηρύσσουν συνέχεια τη θέληση τους για λύση.
Δεν διστάζουν να επισκέπτονται τις ελεύθερες περιοχές, να προσπαθούν να συναντηθούν με ε/κύπριους εκπαιδευτικούς και να χαράξουν μια κοινή γραμμή πλεύσης.
Ωστόσο προσκρούουν στην αντίδραση των ηγεσιών τόσο της ΠΟΕΔ όσο και της ΟΕΛΜΕΚ που εξακολουθούν να ζουν στο δικό τους κόσμο.
Το τελευταίο διάστημα παρακολουθώ με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τα άρθρα ενός εκπαιδευτικού, του κ. Χριστόδουλου Τζιονή που με την εβδομαδιαία αρθρογραφία του στον “Πολίτη” επιβεβαιώνει την άρνηση κάθε συνεργασίας.
Ωστόσο το πιο σημαντικό – κατά την άποψη μου – είναι το γεγονός ότι οι σκέψεις και οι απόψεις τους βασίζονται σε μια εντελώς εξωπραγματική αντίληψη των πραγμάτων.
Στο τελευταίο άρθρο του ΠΟΛΙΤΗΣ - 06/11/2009, Σελίδα: 12
αποδεικνύεται για άλλη μια φορά ότι κάποιοι εκπαιδευτικοί μας δεν θέλουν να καταλάβουν τι πραγματικά συμβαίνει.
Ο αρθρογράφος αναφέρεται στην «Κουλτούρα ειρηνικής συμβίωσης» και αναπτύσσει τις σκέψεις του κάτω από τον ενδεικτικό τίτλο: “Κουλτούρα ειρηνικής συμβίωσης ή κουλτούρα αποδοχής των τετελεσμένων;”
Θα συμφωνήσω με όσα γράφει στην εισαγωγή του:
«Όλα του κόσμου τα στραβά και τα ανάποδα συμβαίνουν σ' αυτόν τον τόπο που, δυστυχώς, με τέτοιους ηγέτες σαν τους σημερινούς δεν πρόκειται να βρει τη σωτηρία του και να δει άσπρη μέρα. Με άλλα λόγια, θα λέγαμε πως για τον στόχο τής καλλιέργειας κουλτούρας ειρηνικής συμβίωσης, που εδώ και δύο χρόνια προωθεί το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού, ισχύει απόλυτα η παροιμία τού λαού μας "ή στραβός είν' ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε".»
Θα συμφωνήσω όμως από την ανάποδη, υποδεικνύοντας ότι όντως κάποιοι αρμενίζουν στραβά, όπως ο συγγραφέας του άρθρου που διαστρέφει και τη φιλοσοφία και το στόχο της συγκεκριμένης πολιτικής.
Προσέξτε πως λειτουργεί η επιλεκτική μνήμη ή η διαγραφή πτυχών της ιστορίας:
«Ο σημερινός Υπουργός Παιδείας, όπως και η Κυβέρνηση τού Δημήτρη Χριστόφια, θα έπρεπε να γνωρίζουν πως η κάθαρση τής τραγωδίας επέρχεται μόνο με την απονομή τής δικαιοσύνης και την τιμωρία όσων οδηγήθηκαν στην ύβριν, δηλ. στην αλαζονική συμπεριφορά, με αποτέλεσμα να υπερβούν τον ηθικό και θεϊκό νόμο! Και αυτοί δεν είναι άλλοι από τους Τούρκους.»
Ορθή η διαπίστωση. Πρέπει να επέλθει κάθαρση με την τιμωρία όσων οδηγήθηκαν στην ύβριν!
Μόνο που η ύβρις δεν άρχισε στις 20 Ιουλίου του 1974. Η 20η Ιουλίου ήταν η συνέχεια της ύβρεως που ξεκίνησε ήδη από τις πρώτες μέρες της ίδρυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Και ξεκίνησε από εκείνους που ΔΕΝ αποδέχτηκαν την Ανεξαρτησία και την θεώρησαν ως σταθμό και εφαλτήριο για ολοκλήρωση του τελικού στόχου που ήταν για τη μερίδα αυτή των ε/κυπρίων η ένωση και για τη μερίδα των τ/κυπρίων η διχοτόμηση.
Αυτοί διέπραξαν πρώτοι την ύβριν στην οποία αναφέρεται ο κ. Τζιονής, ξεχνώντας βέβαια αυτή τη λεπτομέρεια.
Η θέση αυτή του κ. Τζιονή αποτελεί απτό παράδειγμα αποσπασματικής θεώρηση της ιστορίας. Την σπάζουν σε κομμάτια και προσπαθούν να ερμηνεύσουν την ιστορία.
Κατά την άποψη μου η θεώρηση αυτή είναι αντιεπιστημονική και δεν βοηθά στην εξαγωγή σωστών συμπερασμάτων.
Και για να προλάβω κάποιους καλοθελητές, ξεκαθαρίζω ότι όλα όσα έγιναν σε καμιά περίπτωση αθωώνουν την εισβολή, όπως αρέσκονται να λένε για να δημιουργήσουν αισθήματα ενοχής σε όσους υποστηρίζουν τη διαλεκτική εξέλιξη των πραγμάτων.
Ο αρθρογράφος, λοιπόν, διαστρέφει την πραγματικότητα όταν γράφει:
«… το Υπουργείο Παιδείας καλεί τους εκπαιδευτικούς να καλλιεργήσουν κουλτούρα ειρηνικής συμβίωσης με την άλλη πλευρά. Πραγματικά, είναι απορίας άξιον τι θα πρέπει να λένε και πώς θα πρέπει να ενεργούν οι εκπαιδευτικοί μας για την πραγμάτωση αυτού τού απαράδεκτου στόχου. Να αποκαλούν και να θεωρούν τους άρπαγες και κατακτητές ως φίλους μας; Να χορεύουν και να ανοίγουν αγκαλιές με αυτούς που σκότωσαν τους δικούς μας, που εξευτέλισαν τις γυναίκες μας, που εξακολουθούν να κρατούν και να εκμεταλλεύονται τα σπίτια μας, τα σχολεία, τις εκκλησίες και τις περιουσίες μας; Να συναγελάζονται με τους κατακτητές μας και να ξεχνούμε τον πόνο και την πίκρα μας για όσα οι άλλοι, οι εχθροί μας, ενήργησαν σε βάρος μας;»
Κρίμα! Κρίμα διότι με όσα γράφει δείχνει ότι δεν έχει κατανοήσει ούτε τη φιλοσοφία ούτε το στόχο της συγκεκριμένης πολιτικής όπως και γενικότερα της επαναπροσέγγισης.
Όταν οι συνάδελφοι του τ/κύπριοι κάνουν λόγο για την κατοχή, όταν μιλούν εναντίον των εποίκων, για την παρουσία κατοχικού τουρκικού στρατού στην Κύπρο, θεωρεί ότι αυτοί εντάσσονται μέσα σε όσα περιλαμβάνει η πιο πάνω αναφορά;
Αλήθεια, είδε κανένας το υπουργείο, την κυβέρνηση ή κάποιο κόμμα να λένε ότι η ειρηνική συμβίωση θα γίνει με τους έποικους, με τα στρατεύματα κατοχής ή με το κατοχικό καθεστώς;
Με λίγα λόγια ο κ. Τζονής και οι ομοϊδεάτες του θεωρούν ότι ο απλός τ/κύπριος είναι φονιάς, κατακτητής και όσα καταγράφει στην αναφορά του;
Ή για να το θέσω πιο σωστά, όλοι οι τ/κύπριοι είναι έτσι;
Και αν όχι γιατί να μην επιχειρήσουμε να συνδιαλλαγούμε μαζί τους;
Προχωρώντας πάρα πέρα μας λέει ότι οι Γάλλοι και οι Γερμανοί συμφιλιώθηκαν όταν η Γερμανία ζήτησε συγνώμη από τους Γάλλους και φέροντας ως παράδειγμα τους Παλαιστίνιους, διερωτάται πως θα εκλάμβαναν το ενδεχόμενο να εγκαινιάσουν πολιτική ειρηνικής συμβίωσης με τους Ισραηλίτες.
Αυτά τα δύο ατυχή – κατά την άποψη μου – παραδείγματα, αποδεικνύουν ότι οι συνταγές του κ. Τζονή και των ομοϊδεατών του, αποτελούν την καλύτερη συνταγή για τον οριστικό διαχωρισμό των απλών ανθρώπων των δύο κοινοτήτων.
Διότι μεταχειριζόμενοι αληθοφανή επιχειρήματα προσπαθούν να βάλουν τροχοπέδη σε κάθε προσπάθεια εξομάλυνσης των σχέσεων μεταξύ των απλών ανθρώπων των δύο πλευρών.
Περιμένει δηλαδή την Τουρκία να ζητήσει συγνώμη και μετά να γίνει οτιδήποτε;
Αλλά και όσον αφορά το παράδειγμα της Παλαιστίνης, αποκρύβει (διότι αποκλείεται να μην γνωρίζει) ότι υπάρχουν ομάδες παλαιστινίων και ισραηλινών που προσπαθούν να πετύχουν την ειρηνική συμβίωση.
Είναι άλλωστε γνωστό ότι αυτοί οι ισραηλινοί θεωρούνται προδότες από το σιωνιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ.
Ενώ λοιπόν καταλήγει στο συμπέρασμα ότι με την καλλιέργεια της κουλτούρας ειρηνικής συμβίωσης «προετοιμάζουμε του μαθητές μας και καλλιεργούμε το έδαφος για την αποδοχή των τετελεσμένων τής εισβολής αλλά και για την αποδοχή μιας απαράδεκτης και αντιδημοκρατικής λύσης», αποφεύγει να μας εξηγήσει πως μπορεί να συμβεί αυτό.
Και αυτό δυστυχώς είναι άλλο ένα δείγμα ότι οι υποστηρικτές του πλήρους διαχωρισμού (δήθεν μέχρι να βρεθεί η ιδανική λύση) αναλώνονται στην εκπόνηση συνθημάτων και διαστρέβλωση θέσεων χωρίς να είναι σε θέση να τεκμηριώσουν με το παραμικρό επιχείρημα τα όσα λένε.
Παρόμοια φαινόμενα έχουμε και με την περιβόητη θέση για απελευθέρωση ή με την πρόταση για το… ορθό Ναι!
_____________________________
ΜΝΗΜΕΙΟ ΠΕΣΟΝΤΩΝ ΒΡΕΤΑΝΩΝ
Διάβασα σήμερα στον τύπο ότι την Κυριακή 7 Νοεμβρίου θα τελεστούν στην κατεχόμενη Κερύνεια τα εγκαίνια μνημείου για τους Βρετανούς στρατιώτες που σκοτώθηκαν στην Κύπρο κατά τη διάρκεια της δράσης της ΕΟΚΑ.
Θεωρώ αυτή την ενέργεια των Βρετανών που γίνεται σε συνεργασία με το κατοχικό καθεστώς ως απαράδεκτη.
Είναι μια προκλητική ενέργεια από πλευράς των βρετανών και πιστεύω ότι δεν χρειάζεται να εξηγήσω το γιατί.
Φανταστείτε να δημιουργηθεί ένα μνημείο πεσόντων και απαγχονισμένων αγωνιστών της ΕΟΚΑ στην Αγγλία.
Είναι ποτέ δυνατόν;
Επίσης, είναι προκλητικό το ότι οι βρετανοί εκμεταλλεύτηκαν την ύπαρξη της κατοχής για να ανεγείρουν το μνημείο τους.