ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ, ΑΛΛΑ ΤΙ;

Μπορεί κάποιος να πει ότι είμαι εκτός τόπου και χρόνου που μέσα στη δύνη της οικονομικής κρίσης

ασχολούμαι με θέματα ιστορίας ή κυπριακού, αντί με το μέγα θέμα που μας ταλανίζει.

Ωστόσο, κατά την άποψη μου, αυτή η περίοδος, που η προσοχή είναι στραμμένη αλλού (στην οικονομία) να επιχειρηθεί να προωθηθεί από το παράθυρο ή την πίσω πόρτα και το Κυπριακό και να βρεθούμε (όπως και το 2003) εξ απροόπτου.

Αφορμή γι’ αυτή την ανάρτηση μου έδωσε η τελευταία απάντηση προς εμένα του φίλου ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ σε προηγούμενη ανάρτηση. 

Έτσι τα όσα γράφονται εδώ αποτελούν σχολιασμό των όσων γράφει ο φίλος Πάμπος αλλά και με μια προέκταση.

Έτσι ας με συγχωρήσετε που σε κάποια σημεία οι αναφορές θα είναι σε πρώτο πρόσωπο.

***

Θέλω να πω ότι χαίρομαι ειλικρινά που σιγά σιγά βρίσκουμε κάποιες κοινές συνισταμένες με τον φίλο Πάμπο αν και παραμένουν οι διαφωνίες μας σε αρκετά ζητήματα.

Και έχω την άποψη ότι οι διαφωνίες μας εδράζονται πάνω στο ότι όταν λέμε κάτι, δεν εννοούμε το ίδιο πράγμα.

Ξεκινώ από το δεύτερο κομμάτι του για να δείξω αυτό που λέω.

Όταν λέω να δούμε τα πράγματα ιδεολογικά σε καμιά περίπτωση δεν εννοώ αυτό που εσύ ερμήνευσες φίλε Πάμπο.

Ούτε να γίνουμε πολυπολιτισμικοί είπα ποτέ, ούτε να γίνουμε όλοι αριστεροί.

Και αυτά δείχνουν φοβίες, αδικαιολόγητες πολλές φορές.

Την Κυριακή 21 Απριλίου είχαμε πάει περίπου 100 άτομα μια ξενάγηση στην Αμμόχωστο με την αρχαιολόγο ιστορικό Άννα Μαραγκού. Την ξενάγηση διοργάνωσε ο ΑΣΤΡΑ.

Μέσα στα πολλά (και άγνωστα για μας) που μας είπε, ήταν και το ότι η Κύπρος την εποχή του μεσαίωνα και ειδικά η Αμμόχωστος ήταν πολυπολιτισμική.

Όπως πολύ σωστά είπε, η μεσαιωνική ιστορία της πόλης δεν είναι ιστορία των Κυπρίων αλλά των ξένων. Όλες οι καταγραφές αναφέρονται σ’ αυτούς και οι Κύπριοι απουσιάζουν. Όμως είναι μέρος της ιστορίας μας, είναι η ιστορία μας.

Και αυτό το δείχνουν οι συνοικίες της, των Εβραίων, των Ορθοδόξων, των Λατίνων, των Νεστοριανών Σύρων, των Αρμενίων. Όλοι αυτοί έχουν τα δικά τους κτίρια, εκκλησίες κλπ.

Και αυτό δεν επηρέασε καθόλου τον ντόπιο πληθυσμό που παρέμεινε αυτός που παρέμεινε, και απόδειξη είναι αυτό που είμαστε εμείς σήμερα.

Άρα, αυτός ο μύθος ότι η πολυπολιτισμικότητα βλάπτει την εθνικότητα, δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Την φοβούνται όσοι νιώθουν ανασφάλειες.

Το άλλο που πρέπει να κατανοήσουμε είναι ότι σε μια κοινωνία, σε μια χώρα, σε ένα έθνος, υπάρχουν λογιών λογιών άνθρωποι και το να τους βάζουμε όλους στο ίδιο τσουβάλι είναι το μεγαλύτερο λάθος που κάνουμε.

Όπως πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι σε μια χώρα, σε ένα έθνος υπάρχει μια κυρίαρχη τάξη που έχει και ιδεολογία και στόχους και αυτήν επιβάλλει με διάφορους τρόπους. Και είναι αυτής της τάξης, ομάδας, όπως θέλουμε ας τις ονομάσουμε, που η πολιτική της βγαίνει προς τα έξω.

Αν μπορέσουμε να κάνουμε αυτούς τους διαχωρισμούς, τότε θα μπορέσουμε να ερμηνεύσουμε διαφορετικά τα πράγματα και πιο κοντά στην πραγματικότητα.

Και όταν λέμε ότι κανένας δεν ξεχνά τίποτε και τίποτε δεν ξεχνιέται, γίνεται απόλυτα πράξη όταν ξέρουμε όσο το δυνατό περισσότερα και όχι εκείνα που θέλουμε να ξέρουμε, παραγνωρίζοντας άλλα δεδομένα.

Κατά την άποψη μου σημαντικό ρόλο στην λύση του Κυπριακού διαδραματίζει η ιστορία. Και γι’ αυτό δίνω τόσο μεγάλη έμφαση στη γνώση της ιστορίας.

Τα σχολικά βιβλία της ιστορίας

Καθοριστικό ρόλο στο ποιοι είμαστε διαδραματίζουν τα βιβλία ιστορίας.

Εκείνο που διαπιστώνουμε στον κυπριακό χώρο είναι ότι και στις δύο πλευρές η ιστορία είναι γραμμένη και διδάσκεται πάνω σε εθνοκεντρικό επίπεδο.

Στη δική μας πλευρά υπερπροβάλλεται η ελληνικότητα, υποβαθμίζοντας τα υπόλοιπα, στην άλλη πλευρά υπερπροβάλλεται η τουρκικότητα, υποβαθμίζοντας τα υπόλοιπα.

Έτσι έχουμε το αστείο και γελοίο, πολλές φορές φαινόμενο, για το ίδιο γεγονός ή δεδομένο να έχουμε ακριβώς αντίθετη ερμηνεία. Βεβαίως για όσους ασχολούνται με την ιστορία, ως ένα βαθμό αυτό είναι κατανοητό.

Θα θυμίσω ότι επί προηγούμενης διακυβέρνησης έγινε μια προσπάθεια να υπάρξουν αλλαγές στα βιβλία της Κυπριακής ιστορίας και να προστεθούν (όχι να αφαιρεθούν) γεγονότα που δεν αναφέρονται.

Και έγινε του Κουτρούλη ο γάμος.

Στα κατεχόμενα ο Ταλάτ άλλαξε τα βιβλία ιστορίας και για πρώτη φορά στην ιστορία των κατεχομένων δόθηκε μια διαφορετική προσέγγιση.

Κι εκεί έγινε του Κουτρούλη ο γάμος. Και όταν ανέλαβε ο Έρογλου επανήλθαν τα παλιά βιβλία.

Συμπερασματικά θα έλεγα ότι αντιδρούσαν και αντιδρούν άνθρωποι και στις δύο πλευρές που στην ουσία έχουν την ίδια ιδεολογική βάση. Πρώτα και κύρια οι εθνικιστές και στη συνέχεια οι λεγόμενοι εθνοκεντριστές.

Επομένως, σ’ αυτή την περίπτωση και οι μεν και οι δε εξυπηρετούν τον ίδιο σκοπό: Δίνουν συνέχεια στην έχθρα μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων, αγνοούν κοινά στοιχεία και δεδομένα, διαχωρίζουν τους ανθρώπους ανάλογα με την καταγωγή τους και συμβάλλουν τα μέγιστα στη συνέχιση και οριστική διχοτόμηση της Κύπρου.

Οι συνέπειες ενός πολέμου

Ο φίλος Πάμπος ερμηνεύοντας τα πράγματα με τη μέθοδο του τσουβαλιάσματος

γράφει για τ/κύπριους που έχουν την Κύπρο διχοτομημένη, για τ/κύπριους που ζουν στα σπίτια μας κλ.π.

Δεν μπαίνει στον κόπο να σκεφτεί μερικά απλά πράγματα.

Ότι για να φτάσουμε στο σημείο αυτό προηγήθηκαν κάποια ιστορικά γεγονότα.

Ότι ο οι τ/κ όπως και οι ε/κ δεν έχουν όλοι τις ίδιες αντιλήψεις περί του κυπριακού. Όπως σε μας υπήρχαν οι ενωτικοί και οι μη ενωτικοί, έτσι και στους τ/κ υπήρχαν οι διχοτομικοί και οι μη διχοτομικοί.

Όπως στη δική μας πλευρά οι ενωτικοί δολοφονούσαν τους μη ενωτικούς, έτσι και στην άλλη πλευρά οι διχοτομικοί δολοφονούσαν τους μη διχοτομικούς.

Ξεχνά ή θέλει να διαγράφει το γεγονός ότι όπως οι ε/κ δεν επέλεξαν να φύγουν από τα σπίτια τους και να έρθουν στο νότο, έτσι και οι τ/κ δεν επέλεξαν να πάνε από τον νότο στο βορρά. Όλα έγιναν με τη βία του πολέμου.

Κανένας, ούτε ε/κ ούτε τ/κ επέλεξε να φύγει από το σπίτι του.

Γιατί το αγνοούμε αυτό;

Οι μειονότητες

Επιμένει ο φ. Πάμπος να υπενθυμίσουμε την καταγωγή των τ/κυπρίων. Και τι θα βγει;

Και αν κάποιοι θελήσουν να μας υπενθυμίσουν τη δική μας καταγωγή και διαπιστωθεί ότι γενεαλογικά δεν είμαστε απόγονοι ελλήνων, τι γίνεται;

Τι θέλω να πω;

Ότι σημασία δεν έχει από που προέρχεσαι αλλά τι είσαι στη συνείδηση σου.

Όσον αφορά το θέμα μειονότητα, πρέπει να ξεκαθαρίσω ακόμα μια φορά ότι οι τ/κ αναβαθμίστηκαν σε κοινότητα το 1960 και στη βάση αυτού υπάρχει η Κυπριακή Δημοκρατία. Κατάργηση αυτού και μετατροπή τους και πάλι σε μειονότητα σημαίνει διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Αυτό θέλουμε;

Άλλο το συναίσθημα και άλλο η πολιτική πραγματικότητα.

Και είναι καλό να μην χρησιμοποιούμε την ιστορία κατά το δοκούν.

Οι τ/κ δεν έλαβαν μέρος στους δύο παγκ. Πολέμους επειδή υποστήριζαν την ένωση. Δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να υποστηρίζει κάτι τέτοιο.

Πρόκειται για καθαρή παραπληροφόρηση.

Η θρησκεία

Και μέσα σ’ όλα αυτά μπαίνει και το θέμα θρησκεία.

Για να αποδείξει ότι το Ισλάμ είναι κάτι κακό παραθέτει κάποιες αναφορές από το Κοράνι.

Ξεχνά όμως ένα σημαντικό παράγοντα. Ότι η συντριπτική πλειοψηφία των τ/κ δεν έχει καμιά σχέση με τη θρησκεία. Δεν τους ενδιαφέρει, δεν τους αφορά. Και αυτό δε αντίθεση με τους έποικους. Και αν επισκεφθεί ένα τζαμί στα κατεχόμενα εκείνο που θα δει είναι ότι είναι γεμάτα από έποικους και ελάχιστους τ/κύπριους.

Επειδή για τα ιερά βιβλία της κάθε θρησκείας μπορεί ο καθένας να λέει ότι θέλει, θα ζητούσα από το φίλο μας να δώσει παραπομπές πριν μου πει να τα πω κι αυτά.  Σε ποιο κεφάλαιο και ποιο εδάφιο αναγράφονται αυτά που παραθέτει:

''Φονεύετε τους όπου τους βρίσκετε και διώχτε τους ,από κει που σας έδιωξαν. Αν σας πολεμήσουν σκοτώστε τους, αύτη είναι η τιμωρία των άπιστων''.

Και αν τα ξέρουμε αυτά από το Κοράνι φίλε, μήπως γνωρίζουμε τα πιο κάτω από την Παλαιά Διαθήκη;

«12 ΠΡΟΣΕΧΕ τον εαυτό σου, μη κάνεις συνθήκη με τους κατοίκους της γης στην οποία πηγαίνεις, μήπως γίνει παγίδα ανάμεσά σου·

13 αλλά, τους βωμούς τους θα τους καταστρέψεις, και τα είδωλά τους θα τα συντρίψεις, και τα άλση τους θα τα κατακόψεις». (Έξοδος κεφ. 34).

«2 Έτσι λέει ο Κύριος των δυνάμεων: Θα εκδικήσω όσα έκανε ο Αμαλήκ στον Ισραήλ, ότι του αντιστάθηκε στον δρόμο όταν ανέβαιναν από την Αίγυπτο·
3 πήγαινε τώρα και πάταξε τον Αμαλήκ, και εξολόθρευσε κάθε τι που έχει, και μη τους λυπηθείς· αλλά, θανάτωσε και άνδρα και γυναίκα, και παιδί και βρέφος που θηλάζει, και βόδι και πρόβατο, και καμήλα και γαϊδούρι». (Σαμουήλ 15: 3)  

«6 Και θα πατάξω τους κατοίκους αυτής τής πόλης, και άνθρωπο και κτήνος· από μεγάλη μεταδοτική αρρώστια θα πεθάνουν». Ιερεμίας 21).

«34 Μη νομίσετε ότι ήρθα να βάλω ειρήνη επάνω στη γη· δεν ήρθα να βάλω ειρήνη, αλλά μάχαιρα.

35 Επειδή, ήρθα να διαχωρίσω άνθρωπο ενάντια στον πατέρα του, και θυγατέρα ενάντια στη μητέρα της, και νύφη ενάντια στην πεθερά της.

36 Και εχθροί τού ανθρώπου θα είναι οι άνθρωποι του σπιτιού του.

37 Όποιος αγαπάει πατέρα ή μητέρα περισσότερο από μένα, δεν είναι άξιος για μένα· και όποιος αγαπάει γιο ή θυγατέρα περισσότερο από μένα, δεν είναι άξιος για μένα.

38 Και όποιος δεν παίρνει τον σταυρό του, και ακολουθεί πίσω από μένα, δεν είναι άξιος για μένα». (Ματθαίος 10).

«49 Φωτιά ήρθα να βάλω στη γη· και τι θέλω, αν έχει ήδη ανάψει;» (Λουκάς 12)

«26 Επειδή, σας λέω, ότι σε καθέναν που έχει, θα δοθεί· από εκείνον, όμως, που δεν έχει, και ό,τι έχει, θα αφαιρεθεί απ' αυτόν.
27 Πλην, εκείνους τους εχθρούς μου, που δεν με θέλησαν να βασιλεύσω επάνω τους, φέρτε τους εδώ, και κατασφάξτε τους μπροστά μου». (Λουκάς 19).

Αυτά όλα από την Παλαιά και Καινή Διαθήκη αγαπητέ μου μήπως διδάσκουν την αγάπη;

Αφού είπαμε να τα λέμε όλα, να τα λέμε. Αλλά όχι μόνο των άλλων.

Κάπου εδώ πρέπει να βάλω μια τελεία διότι φρονώ ότι έχω σχολιάσει τα κυριότερα σημεία.

ΤΟ EMAIL ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΑΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΑΣΠΛΑΧΝΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

Μόνο συγκίνηση και ένα μεγάλο εύγε μπορεί να χαρακτηρίσει το ηλεκτρονικό μήνυμα που έστειλε στην "Καθημερινή" ο μαθητής της Τεχνικής Σχολής Λάρνακας Μάριος Μιχαήλ, για να μην απελαθεί ο συμμαθητής του Μιχαήλ Boldishor.

Ο Μ. Μιχαήλ κάνει έκκληση να βρεθεί ένας τρόπος έτσι ώστε ο συμμαθητής του Μιχαήλ Boldishor να μην απελαθεί από την Κύπρο όταν τερματιστεί η φετινή σχολική χρονιά.

Αναδημοσιεύουμε από την "Καθημερινή" το ηλεκτρονικό μήνυμα:

 «ΣΑΣ ΙΚΕΤΕΥΟΥΜΕ

Ο Μιχαήλ Boldishor κατάγεται από τη Μολδαβία. Ήρθε στην Κύπρο όταν ήταν 11 χρόνων. Μέχρι πρόσφατα ζούσε με τη μητέρα του. Πάντα δούλευαν και οι δυο σκληρά για τα προς το ζειν.  Ουδέποτε ζήτησαν βοήθεια από κανένα.
Ο Μιχαήλ φοιτά στη Τεχνική Σχολή Λάρνακας. Είναι αριστούχος μαθητής. Πρώτος στις παρελάσεις, Πρώτος στις Εθνικές μας επετείους. Φιλότιμο παιδί και πάντα πρόθυμο για ότι καθήκον του  ανάθεταν στο σχολείο. Πλήρωσε και δήλωσε για να δώσει προεισαγωγικές. Έκανε όνειρα να περάσει στο ΑΞΙΚ. 
Ο Μιχαήλ αγαπά την Κύπρο και  νοιώθει πάνω από όλα Κύπριος. Δηλώνει έτοιμος να υπηρετήσει στο στρατό και λυπάται που δεν του το επιτρέπουν.
Την περασμένη Παρασκευή το κράτος αποφάσισε να εκδιώξει τη  μητέρα του.  Στο Μιχαήλ έκανα τη χάρη να τον αφήσουν να τελειώσει το σχολείο και μετά να απελαθεί. Και εγώ και οι υπόλοιποι συμμαθητές μας διερωτόμαστε γιατί;
Γιατί να απελαθεί ένα παιδί που δηλώνει πάνω από όλα Κύπριος
Γιατί να απελαθεί ένα παιδί που δηλώνει πανέτοιμος να υπηρετήσει στο Κυπριακό στρατό;
Γιατί το κράτος χαρίζει την Κυπριακή Ιθαγένεια σε αυτούς που έχουν εκατομμύρια και μας εγκαταλείπουν αναλόγως των συμφερόντων τους και δεν δίνει την Κυπριακή Ιθαγένεια σε ένα παιδί που μεγάλωσε και ανδρώθηκε στη Κύπρο και ουδέποτε θα την εγκαταλείψει.
Ο Μιχαήλ αυτή τη στιγμή ζει μόνος του, εμείς οι υπόλοιποι έχουμε τους γονείς μας να μας συμπαρασταθούν τώρα που θα έχουμε προεισαγωγικές. Ο Μιχαήλ δεν έχει κανένα. Μόνος του πρέπει να δουλέψει να πληρώσει το ενοίκιο για το διαμέρισμα στο οποίο διαμένει, μόνος του να  μαγειρέψει, μόνος του να πλένει.
Σας ικετεύουμε όπως επανεξετάσετε το θέμα του.
Σας ικετεύουμε όπως μη δολοφονήσετε τα όνειρα ενός άξιου παλικαριού.
Σας ικετεύουμε όπως σταματήσετε την απέλαση ενός γνήσιου ΚΥΠΡΙΟΥ.
Μάριος Μιχαήλ, Μαθητής της Τεχνικής Σχολής Λάρνακας»


Πηγή – www.kathimerini.com.cy

ΝΤΕΡΒΙΣ ΑΛΙ ΚΑΒΑΖΟΓΛΟΥ ΚΑΙ ΚΩΣΤΑΣ ΜΙΣΙΑΟΥΛΗΣ (ΒΙΝΤΕΟ)

Το βίντεο που θα παρακολουθήσετε είναι ένα μικρό μέρος από συνεντεύξεις – μαρτυρίες – που πήραμε πρόσφατα από ανθρώπους (Ε/κύπριους και Τ/κύπριους) που είχαν επαφή με τον Καβάζογλου και Μισιαούλη.

Ολόκληρο το υλικό θα μεταδοθεί από τον ΑΣΤΡΑ σε δύο μέρη την Τρίτη 16 και 23 Απριλίου 2013 στο πλαίσιο της εκπομπής «Ιστορικές Διαδρομές».

Υπάρχουν αρκετά στοιχεία, άγνωστα ως επί τω πλείστον για τους δύο ηρωομάρτυρες της ελληνοτουρκικής φιλίας στην Κύπρο.

Θα αναρτηθεί αργότερα και στο ιστολόγιο http://istorikesdidromes.blogspot.com

1η ΑΠΡΙΛΙΟΥ: ΚΑΙ Η ΚΑΠΗΛΕΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΣΤΟΜΙΕΣ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ…

«Ε.Ο.Κ.Α. είναι η πολυτιμότερη σκυτάλη που παραλάβαμε απ’ τους γονιούς μας. Για τα παιδιά μας και τα τέκνα των τέκνων τους. Κι έχουμε πλήρη συνείδηση της εκάστοτε ψυχικής τε και διανοητικής αναπηρίας των ανίκανων κι ανάξιων ηγετών της αθλίας ημών ρεππάπλικ που συνεργούν στο «άργειε

να ‘λθει εκείνη η μέρα και ήταν όλα σιωπηλά, γιατί τα ‘σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά»:

Τ Ω Ρ Α, πλάι στην 39χρονη 2η Τουρκοκρατία, μας πλάκωσε και της Τρόικας η σκλαβιά. Οι ντόπιοι υποταχτικοί της οποίας, κατήντησαν ν’ απαγορεύσουν σήμερα 1η Απριλίου 2013, τον πάνδημο εορτασμό της σημαντικότερης εθνικής

επετείου του κυπριακού Ελληνισμού...

Ε.Ο.Κ.Α. όμως είναι η αθάνατη μεταλαμπάδευση, απ’ τα Φυλακισμένα Μνήματά της, της αιώνιας βεβαιότητας των Παλληκαρίδηδων ότι, «τώρα κι αν είναι χειμωνιά, θα ‘ρθει το καλοκαίρι, τη Λευτεριά να φέρει σε πόλεις και χωριά»...

Ε.Ο.Κ.Α. είναι η ολοκληρωμένη, τελεσίδικη, οριστική και ανέκκλητη απάντηση, κι εμάς και των παιδιών μας, σε ντόπιους και ξένους και τώρα και πάντα».

(Απόσπασμα από άρθρο του Λ. Μαύρου στη στήλη «Ειρήσθω» 1^η Απριλίου 2013).

Ενόσω συνεχίζουμε άκριτα, δογματικά και συνθηματολογικά να προσεγγίζουμε τα πάντα σ’ αυτό τον τόπο, σωτηρία δεν έχουμε.

Αντί να δούμε τι πραγματικά έγινε και πού μας οδήγησε εκείνος ο αγώνας, φτιάχνουμε διθυράμβους, πλέκουμε εγκώμια και το παίζουμε συνεχιστές και θεωρητικοί του οράματος…

«Κι έχουμε πλήρη συνείδηση της εκάστοτε ψυχικής τε και διανοητικής αναπηρίας των ανίκανων κι ανάξιων ηγετών της αθλίας ημών ρεππάπλικ που συνεργούν στο «άργειε να ‘λθει εκείνη η μέρα και ήταν όλα σιωπηλά, γιατί τα ‘σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά”».

Αν σήμερα έχουμε τέτοιας… «εμβέλειας» πολιτικούς και ηγέτες, τότε τι είχαμε;

Πόση ικανότητα είχε ο Μακάριος όταν δεν είχε καν τη διορατικότητα να εκτιμήσει ποιες θα ήταν οι αντιδράσεις των Εγγλέζων, των Τούρκων, των Ελλήνων, της διεθνούς κοινότητας σε ένα εγχείρημα όπως η ΕΟΚΑ;         

Πόση μη διανοητική αναπηρία και πόσο άξιοι και ικανοί ήταν οι δύο ηγέτες του αγώνα, μέσα στον δογματισμό και τον φανατισμό που τους έδερνε εκείνη την εποχή;

Πόση διανοητική αναπηρία και πόσο άξιοι ήταν όταν δεν πρόβλεψαν και δεν μερίμνησαν να έχουν έστω και ένα σύμμαχο εκτός Κύπρου;

Πόση ικανότητα είχε ο στρατιωτικός αρχηγός όταν δεν μπορούσε να προφυλάξει καν τα νώτα του και να παραδίδει από απρονοησία ένα ολόκληρο αρχείο (βλ. Ημερολόγιο του) στα χέρια των βρετανών;

Που μέσα από αυτό έμαθαν τα πάντα για την ΕΟΚΑ οι βρετανοί αφού καταγράφονταν λεπτομερώς πρόσωπα, πράγματα, θέσεις, κρησφύγετα, τομεάρχες κ.ο.κ;

Πόση ικανότητα είχε ο στρατιωτικός αρχηγός όταν ξεκίνησε έχοντας ως εχθρό τον Άγγλο κατακτητή και κατέληξε να στοχοποιήσει Τ/κύπριους και κομουνιστές;

Πόση ικανότητα είχε όταν διαίρεσε κάθετα το λαό σε προδότες και πατριώτες, σε Έλληνες και Τούρκους και επί των ημερών του διαχωρίστηκε για πρώτη φορά η Λευκωσία;

Πόση ικανότητα και πόση υπευθυνότητα είχαν οι δυο ηγέτες εκείνης της εποχής όταν από την ένωση οδήγησαν στην ανεξαρτησία;

Είναι καλά τα λόγια, είναι καλοί οι ύμνοι.

Η κριτική πού πάει;

Είναι γι’ αυτό που επιμένω, η ευθύνη του Μακαρίου και του Γρίβα από το 1955 (το 1974 ήταν η κατάληξη) για όσα έγιναν σ’ αυτό τον τόπο είναι τεράστιες.

Έριξαν ένα ολόκληρο λαό στο λάκκο των λεόντων, έπαιξαν την τύχη του στα ζάρια για τις προσωπικές τους φιλοδοξίες.

Η καταστροφή της Κύπρου ξεκίνησε σαν σήμερα πριν από 58 χρόνια και όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε, τόσο πιο καλό θα είναι για μας.

Ας αφήσουμε την καπηλεία των ηρώων. Εκείνοι έκαναν το καθήκον τους.

Σίγουρα δεν ήξεραν από πολιτική και φιλοδοξίες.

Σίγουρα πήγαν κι έδωσαν τη ψυχή τους επειδή πίστευαν σ’ ένα όνειρο που τους καλλιέργησαν και που νόμιζαν ότι ήταν εφικτό.

Για ποια μεταλαμπάδευση μιλούμε;

Μήπως για το ότι πρέπει να είμαστε πάντοτε θύματα παραπλάνησης και προώθησης πολιτικών στόχων και φιλοδοξιών καλυμμένα κάτω από ωραία και εύηχα – πλην απραγματοποίητα – συνθήματα;

Μεταλαμπάδευσης της προδοσίας που έγινε επιστήμη εκείνη την εποχή;

Που συναγωνιστής κάρφωνε, πρόδιδε, σκότωνε συναγωνιστή του επειδή τον έβλεπε ως εμπόδιο στα δικά του σχέδια;

Κακά τα ψέματα. Δεν ήταν άγιοι οι αγωνιστές, εκτός μερικών εξαιρέσεων.

Πίσω από τις προσπάθειες αγιοποίησης τους κρύβονται ανθρώπινες ιστορίες, μίση, πάθη, ερωτικές και επαγγελματικές αντιζηλίες. Όλα αυτά προσπαθούμε να τα κρύψουμε.

Πόσοι από εμάς γνωρίζουν ότι έχουμε αγνοούμενους από την εποχή της ΕΟΚΑ;

Ελάχιστοι. Οι πλείστοι ξέρουμε για τους αγνοούμενους του 74.

Ποιοι ξέρουν για τον τομεάρχη Χριστάκη Δημητρίου, πόσοι γνωρίζουν το όνομα του αγωνιστή της ΕΟΚΑ Φιλήμονα Μιχαήλ Μούγια, του Ξενοφώντος και άλλων που αγνοούνται από τότε;

Και αυτούς δεν τους εξαφάνισαν οι Άγγλοι.

Και ας μην ακούσω ξανά το γελοίο ότι αυτά συμβαίνουν σε κάθε αγώνα.

Και εφόσον συμβαίνουν σε κάθε αγώνα, ηρωισμοί συμβαίνουν σε κάθε αγώνα.

Γιατί του παρουσιάζουμε ως κάτι το ξεχωριστό;

Και ακριβώς αυτό δείχνει ότι η ΕΟΚΑ δεν ήταν κάτι το διαφορετικό από άλλους αγώνες άλλων λαών.

Ίσως η μόνη της διαφορά να ήταν το ότι δεν είχε ούτε ένα κοινωνικό στοιχείο, ούτε ένα κοινωνικό στόχο. Αυτό, πράγματι, την κάνει να ξεχωρίζει. Στο ότι δεν ήταν επανάσταση με την έννοια του όρου.

Η ΕΟΚΑ πέρα από την απελευθέρωση δεν επικαλείτο τίποτε άλλο, ούτε μια κοινωνική αλλαγή, ούτε μια καινοτομία πέρα από την ένωση με την Ελλάδα.

Ποιο ήταν το αποτέλεσμα της;

Οδήγησε σε ένα κράτος κουτσουρεμένης ανεξαρτησίας.

Οι μισοί από τα μέλη και τα στελέχη της έγιναν μέλη και στελέχη της κυβέρνησης και του Μακαρίου. Βολεύτηκαν.

Οι άλλο μισοί έμειναν απ’ έξω. Πικραμένοι που δεν βολεύτηκαν άλλοι έφυγαν κυρίως για την… Αγγλία (την οποία πολέμησαν για να διώξουν) και άλλοι στράφηκαν εναντίον των συναγωνιστών τους και τέθηκαν κάτω από την καθοδήγηση του Γρίβα.

Από πρώην “αγαπημένοι” συναγωνιστές, έγιναν θανάσιμοι εχθροί.

Ο ένας πολεμούσε τον άλλο, έφτιαξαν κατεστημένα, στεγανά, αποκλεισμούς.

Οι πρώτοι ήταν εξαρτήματα του νέου κράτους αλλά όμνυαν όρκους στην ένωση.

Οι δεύτεροι έμειναν πιστοί στο όραμα τους.

Μέσα στο συναγωνισμό τους για το ποιος είναι ο πιο ενωτικός οδήγησαν τον τόπο στην εμφύλια διαμάχη με τα γνωστά αποτελέσματα.

Ποιον και τι, λοιπόν να τιμήσεις σήμερα;

Και τι να μεταλαμπαδεύσεις;

Τον ηρωισμό; Μα αυτός αν δεν έχει σαφές υπόβαθρο θα παραμείνει απλώς ένας ηρωισμός που δεν οδηγεί πουθενά.

Αυτό θέλουμε;

Να φτιάχνουμε ήρωες για να έχουμε να τιμούμε;

Αυτοί είναι προβληματισμοί για τη σημερινή επέτειο.

Ξέρω ότι κάποιοι θα ενοχληθούν.

Και θα ενοχληθούν επειδή ακριβώς δεν θα λάβουν υπόψη τα όσα ανάλυσα.

Εν πάση περιπτώσει, κάθε αντίλογος δεκτός.