1940 – 2013, ΛΕΣ ΚΑΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΑ!

Λέμε ότι τιμούμε την επέτειο της 28^ης Οκτωβρίου 1940 και το μεγάλο “Όχι” του ελληνικού λαού.

Το μεγάλο όχι σε ποιον και για τί;

Πολλοί είναι οι προβληματισμοί που απορρέουν από την συγκεκριμένη επέτειο.

Και ιδιαίτερα προβάλλει το ερώτημα κατά πόσον η ιστορία ωθεί στην ορθή εξαγωγή συμπερασμάτων και βοηθά στο να μην επαναλαμβάνουμε τα λάθη του παρελθόντος.

Εβδομήντα τρία χρόνια από την αρχή της μεγαλειώδους αντίστασης του ελληνικού λαού εναντίον του φασισμού και του ναζισμού, βλέπουμε φαινόμενα που δύσκολα μπορούν να εξηγηθούν. Τους απόγονους εκείνου του λαού να ταυτίζονται με τις νεοναζιστικές και νεοφασιστικές ομάδες σε Κύπρο και Ελλάδα.

Προβάλλει λοιπόν το ερώτημα, τόσο εύκολα ξεχνάει ένας λαός;

Ακόμα ζούνε πολλοί που βίωσαν το φασιστικό καθεστώς της 4^ης Αυγούστου του Ιωάννη Μεταξά που η δεξιά επιδιώκει να εξιλεώσει στη βάση του τι διαδραματίστηκε τα ξημερώματα της 28^ης Οκτωβρίου, όταν – όπως προβάλλεται – ο Μεταξάς είπε το όχι στον ιταλό πρέσβη.

Ωστόσο το ότι έγινε εκείνο το πρωινό, το καθεστώς του Μεταξά δεν έπαυε από του να είναι ένα φασιστικό καθεστώς, με ότι αυτό συνεπάγεται. Δικτατορία, διωγμοί, κατατρεγμοί, φυλακίσεις, εξορίες, λογοκρισία.

Ο ελληνικός λαός υπέφερε εκείνα τα χρόνια παρά τις προσπάθειες που κατέβαλε ο Μεταξάς για να φανεί πιο φιλολαϊκός, παραχωρώντας δικαιώματα στους εργαζόμενους.

Ακολούθησαν τα χρόνια της γερμανικής κατοχής όπου με τη βοήθεια των ελλήνων ναζιστών, στελεχών της κυβέρνησης Μεταξά και άλλων, οι κατακτητές μακέλεψαν την Ελλάδα.

Πιο ύστερα η χώρα βίωσε τον αιματηρό και καταστροφικό εμφύλιο πόλεμο, γεννώντας μια ανώμαλη και ασταθή κατάσταση που κράτησε μέχρι το 1967. Τα χαρακτηριστικά της περιόδου ήταν λίγο πολύ τα ίδια με την περίοδο του Μεταξά, χωρίς όμως το… «φιλεργατικό» προσωπείο.

Αντίθετα οι κυβερνήσεις της μετα-κατοχικής περιόδου συγκρούστηκαν και με τους εργαζόμενους στο πλαίσιο ενός πολιτικού αγώνα για πολιτικές ελευθερίες και πρόοδο για τη χώρα.

Και πάλι οι δολοφονίες, οι κακοποιήσεις, το κυνηγητό, οι κατατρεγμοί της αριστεράς ήταν το κύριο χαρακτηριστικό.

Το 1967 τα πάντα καταστέλλονται με την επιβολή της στρατιωτικής χούντας. Έχουμε την άποψη ότι δεν χρειάζεται ιδιαίτερη μνεία για την κατάσταση που επικράτησε τότε στην Ελλάδα.

Παρανοϊκοί συνταγματάρχες και άλλοι στρατιωτικοί βρέθηκαν στο πηδάλιο της χώρας αναστέλλοντας όλες τις πολιτικές, συνδικαλιστικές και άλλες ελευθερίες.

Γέμισαν και πάλι οι φυλακές, τα κρατητήρια, οι χώροι εξορίας. Το μαύρο σκοτάδι επικρατούσε παντού πνίγοντας κάθε αντίθετη φωνή.

Το καθεστώς παρουσιαζόταν ως η ασπίδα της χώρας, ως οι σωτήρες γι’ αυτό και το έμβλημα τους παρομοίαζε την αναγέννηση της Ελλάδας με την αναγέννηση του Φοίνικα.

Την ίδια ώρα οι χουντικοί διαπραγματεύονταν με τη χούντα για το Αιγαίο και ιδιαίτερα για την Κύπρο που αυτοχρίστηκαν ως διαχειριστές του προβλήματος της.

Υπέσκαπταν συστηματικά την Κύπρο και τον πρόεδρο της με τους γνωστούς τρόπους, απόπειρες δολοφονίας του ίδιου του Μακαρίου, με την ίδρυση της ΕΟΚΑ Β’, την κάθοδο του Γρίβα και τέλος το πραξικόπημα που προκάλεσε την τουρκική εισβολή στην Κύπρο.

Σε ότι αφορά την ίδια την Ελλάδα τη χούντα διαδέχθηκε η λεγόμενη μεταπολίτευση όπου ο διπολισμός ΝΔ. και ΠΑΣΟΚ οδήγησε την Ελλάδα στο χάος.

Και είναι από αυτό το σημείο που πρέπει να ξεκινήσει ο προβληματισμός.

Τα συσσωρευμένα προβλήματα οδήγησαν στην οξεία οικονομική κρίση που στο πλαίσιο της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού οδήγησαν τον ελληνικό λαό στην εξαθλίωση με τη συνέργεια των δύο κομμάτων που διετέλεσαν κυβερνητικά κόμματα.

Μέσα σ’ όλη αυτή την κατάσταση, μια περιθωριακή ομάδα κατάφερε να εκμεταλλευθεί τον πόνο και την απόγνωση των πολιτών και να διεκδικεί, όπως και η χούντα, ότι είναι ο προστάτης του ελληνικού λαού.

Η οργάνωση αυτή που μετεξελίχθηκε σε κόμμα, η Χρυσή Αυγή, έδειξε από πολύ νωρίς τι πραγματικά είναι.

Αποτελείται από μια ηγεσία που έχει σε πρώτη χρήση τη βία, τις ύβρεις, τους προπηλακισμούς.

Αρχικά ξεκίνησε χωρίς να κρύβει τα φιλοναζιστικά της ιδεώδη ενώ στην συνέχεια όταν διαπίστωσε ότι μπορούσε να εκμεταλλευθεί την κατάσταση, έκρυψε τα ναζιστικά σύμβολα, σταμάτησε να γράφει στα έντυπα της για τον Χίτλερ και τα διθυραμβικά κείμενα για το ναζισμό.

Ο ελληνικός λαός, ωστόσο, γνώριζε και γνωρίζει ποιοι είναι. Κι όμως τους έδωσε τη δυνατότητα να μπούνε στη Βουλή και να αλωνίζουν με συμπεριφορές πεζοδρομίου και απαξίωσης προς κάθε θεσμό.

Σίγουρα όλοι όσοι ψήφισαν Χρυσή Αυγή δεν είναι ούτε ναζιστές ούτε φασίστες.

Το ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί είναι γιατί αυτός ο κόσμος στράφηκε προς αυτούς και όχι προς αριστερά.

Το ανάλογο μπορεί να δούμε να συμβαίνει αύριο και στην Κύπρο.

Πέρα από τον ολοκληρωτικό πόλεμο που δέχεται το ΑΚΕΛ από παντού, το ΕΛΑΜ αφήνεται να εργάζεται υπόγεια και ανενόχλητο.

Εκείνο που μπορεί να διαπιστώσει κάποιος που παρακολουθεί τα διαδραματιζόμενα, είναι ότι σίγουρα ο απλός λαός δεν θα στραφεί προς τα αριστερά αυτή την περίοδο της κρίσης, όπως δεν στράφηκε προς τα αριστερά ούτε στην Ελλάδα ούτε σε άλλες χώρες.

Πρέπει να προβληματιστούν οι αριστερές δυνάμεις σε ολόκληρη τη Ευρώπη. Πρέπει να ψάξουν το γιατί.

Πρέπει να διερωτηθούν γιατί επαναλαμβάνεται το φαινόμενο της του ’30 και του ’40 με την αριστερά να είναι αδύναμη να δράσει.

Τι φταίει; Τι πρέπει να γίνει;

Στο βιβλιαράκι που κυκλοφορεί με τη ΓΝΩΜΗ γίνεται μια ανάλυση των πραγματικών ιδεολογικών προσανατολισμών της Χρυσής Αυγής και κατεπέκταση και του ΕΛΑΜ, αφού δηλώνει από μόνο του ότι είναι η Χρυσή Αυγή της Κύπρου με άλλο όνομα.

Ο δημοκρατικός κόσμος της Κύπρου πρέπει να προβληματιστεί.

Σε καμιά περίπτωση πρέπει να στηρίξει νεοναζιστικά κινήματα, αλλά ούτε και τα κόμματα που στηρίζουν ιδεολογικά και πρακτικά το σύστημα που προκαλεί τις κρίσεις. Που είναι η γενεσιουργός αιτία των όσων βιώνουν σήμερα οι λαοί.

Η Αριστερά πρέπει να ανασκουμπωθεί, να ξεπεράσει τα όποια προβλήματα που είναι δευτερεύουσας σημασία και να επικεντρωθεί με αποφασιστικότητα στο κύριο.

Και στον αγώνα αυτό να επιστρατεύσει τον κάθε ένα που μπορεί να συμβάλει προς αυτή την κατεύθυνση και να μπει στην πρωτοπορία του αγώνα.

Αυτά, κατά τη γνώμη μου είναι τα μηνύματα που στέλλει η φετινή επέτειος της 28^ης Οκτωβρίου.

ΔΕΙΛΟΙ ΚΑΙ ΑΝΑΝΔΡΟΙ ΣΥΚΟΦΑΝΤΕΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΤΑΛΙΜΠΑΝ (Βίντεο)

«Δυο πράγματα είναι άπειρα, το σύμπαν και η ανθρώπινη βλακεία, αλλά δεν είμαι σίγουρος για το πρώτο».

Άλμπερτ Αϊνστάιν

Όντως είναι στιγμές που ο άνθρωπος βρίσκεται μπροστά στην ανθρώπινη βλακεία και νιώθει αμηχανία για το πώς θα την αντιμετωπίσει.

Δυστυχώς αυτοί οι χριστιανοί Ταλιμπάν επιβεβαιώνουν όσα έχει καταγράψει η ιστορία για τον τρόπο επιβολής του χριστιανισμού σε ολόκληρο τον κόσμο.

Και η επιβολή του χριστιανισμού δεν έγινε με τον σταυρό αλλά με το ξίφος.

Αυτό αποτελεί στυγνή ιστορική αλήθεια που κανένας δεν μπορεί να την αναιρέσει. Έχουν άλλωστε γραφτεί χιλιάδες βιβλία που στάζουν αίμα.

Δεν είναι όμως σκοπός μου να αναφερθώ σ’ αυτό το θέμα.

Ο λόγος που γράφω αυτές τις γραμμές είναι γιατί κάποιοι ορθόδοξοι Ταλιμπάν, που δεν διαφέρουν καθόλου ως προς τη νοοτροπία με τους ισλαμιστές Ταλιμπάν, επιδιώκουν να εξοντώσουν συνειδήσεις και να απαξιώσουν ανθρώπους.

Και το κάνουν αυτό γιατί σήμερα δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν ούτε τις πυρές, ούτε τα μαχαίρια, ούτε τα δηλητήρια για να εξοντώσουν φυσικά έναν άνθρωπο που τον θεωρούν αντίπαλο τους.

Έτσι προσπαθούν να τον εξοντώσουν ή να τον δολοφονήσουν ηθικά ή άλλως πως.

Γιατί τα γράφω αυτά;

Επειδή, για δεύτερη φορά έπεσα θύμα της συκοφαντίας τους.

Δέστε αυτό το βίντεο και θα καταλάβετε

Κυκλοφόρησε μόλις προχθές και αποτελεί αναπαραγωγή σε βίντεο των συκοφαντιών εναντίον μου που είδαν το φως της δημοσιότητας πριν από δύο χρόνια (κατά σύμπτωση και πάλι Οκτώβριος ήταν).

Είναι εντυπωσιακό το πώς επιχειρούν να σπιλώσουν κάποιον που τον θεωρούν αντίπαλο.

Και δεν διστάζουν να εμπλέξουν στις συκοφαντίες τους πράγματα και καταστάσεις που συνυπάρχουν μόνο μέσα στα αρρωστημένα τους μυαλά.

Μόνο ηλίθιοι θα μπορούσαν να εμπλέξουν και να συνδέσουν ένα κόμμα, έναν όμιλο και ένα άνθρωπο με ανύπαρκτες «πραγματικότητες», μέσα από ένα παραλήρημα ασυναρτησιών.

Καλώ όποιον θέλει να έρθει στον Όμιλο και θα διαπιστώσει με τα ίδια τα μάτια του ότι όλα αυτά καμία σχέση έχουν με όσα γράφουν οι βλάκες υπηρέτες κάποιων απατεώνων ρασοφόρων.

Ο μόνος λόγος που καταγράφω εδώ όσα καταγράφω, είναι για να μην εκληφθεί ότι δεν υπήρξε αντίδραση και διάψευση.

Όσο για εκείνους που έκαναν το βίντεο και έγραψαν τις συκοφαντίες, είναι για λύπηση.

Τόσο σίγουροι είναι γι’ αυτό που έκαναν, που δεν τόλμησαν να υπογράψουν το ανοσιούργημα τους και στο YouTube απαγόρευσαν και τα σχόλια.

Πρόκειται, λοιπόν, για ενσυνείδητα δειλούς και άνανδρους συκοφάντες.  

Ο ΔΗΣΥ, Ο Ν. ΤΟΡΝΑΡΙΤΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΚΕΡΥΝΕΙΩΤΕΣ

Οι αντιδράσεις ανάγκασαν τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του ΔΗΣΥ Νίκο Τορναρίτη να πάρει πίσω τις δηλώσεις του για τους Κερυνειώτες.

Απαντώντας σε ερώτηση στις 2/10/2013, στην πρωινή ζώνη της τηλεόρασης του ΡΙΚ είπε ότι δεν θέλει να κοροϊδεύει τον κόσμο και ιδιαίτερα τους Κερυνειώτες.

«… Όχι… Δυστυχώς, δεν θα πάει σπίτι του και δεν θα πάει ποτέ σπίτι του, είτε μείνει διχοτομημένη η Κύπρος είτε όχι και δεν θα πήγαινε με κανένα σχέδιο και με κανέναν πολιτικό. Ούτε και ο πιο θερμός οπαδός του ενιαίου κράτους… που λέει ο λόγος… δεν θα έλεγε στον Κερυνειώτη ότι θα πάει σπίτι του, αλλά εγώ θεωρώ και η παράταξή μου το ίδιο. Σαφέστατα στην όποια λύση, πρέπει να υπάρχει απόδοση της Αμμοχώστου, της Μόρφου, η απόδοση δεκάδων κοινοτήτων».  

Η δήλωση Τορναρίτη είναι και αναληθής και επικίνδυνη. Γιατί;

Διότι οι προτάσεις που κατέθεσε η Ε/κυπριακή πλευρά επί διακυβέρνησης Χριστόφια εστιαζόταν στο ότι ο κάθε Ε/κύπριος και ο κάθε Τ/κύπριος θα είχαν το δικαίωμα επιστροφής, υπό Ε/κυπριακή ή Τ/κυπριακή διοίκηση ανάλογα με την περίπτωση.

Γι’ αυτό και η κυβέρνηση Χριστόφια μιλούσε για διασταυρούμενη και σταθμισμένη ψήφο, για καθεστώς τύπου «ετεροδημότη» σε όσους θα μετέβαιναν από τη μια στην άλλη περιοχή και άλλα παρόμοια.

Επομένως ο κ. Τορναρίτης δεν έλεγε την αλήθεια όταν διαβεβαίωνε ότι ποτέ και κανένας προηγούμενος πρόεδρος δεν έλεγε ότι οι Κερυνειώτες θα επιστρέφουν στα σπίτια τους.

Δεν χρειαζόταν να πει αυτό το ψέμα για να προετοιμάσει το έδαφος σε ότι πιθανόν αφορά τους σκοπούς και τις επιδιώξεις του δικού του κόμματος.

Μπορεί ο ΔΗΣΥ να θεωρεί ότι δεν μπορεί να επιστρέψουν όλοι οι πρόσφυγες πίσω, ούτε καν να έχουν το δικαίωμα επιστροφής.

Αυτό είναι δικό τους θέμα. Ας μην εμπλέκουν και άλλους και ας μην τους φορτώνουν τις δικές τους θέσεις και απόψεις.

Ίσως αυτά που λέει ο κ. Τορναρίτης να έχουν στόχο να προετοιμάσουν το έδαφος για κάτι άλλο;

Μήπως η κυβέρνηση Αναστασιάδη αποδέχεται την τουρκική θέση ότι οι Κερυνειώτες δεν πρέπει να επιστρέψουν, έστω και υπό Τ/κυπριακή διοίκηση;

«Τα σύνορα μας είναι στην Κερύνεια»

Κάποιοι, και ιδιαίτερα η «Αδούλωτη Κερύνεια» άδραξαν την ευκαιρία με αφορμή τις δηλώσεις Τορναρίτη για να μιλήσουν για καταστροφική πολιτική, ότι ξεγράφεται η Κερύνεια, και σ’ αυτό να εντάσσουν όχι μόνο όλους τους πολιτικούς και τα κόμματα που επιθυμούν λύση Δ.Δ.Ο., αλλά και όλους όσοι την υποστηρίζουν.

Διερωτούνταν μάλιστα πού πήγε η διακήρυξη από το 1974 ότι «τα σύνορα μας είναι στην Κερύνεια».

Ασφαλώς οι αντιδράσεις από το συγκεκριμένο σωματείο ήταν αναμενόμενες, αφού ερμηνεύει πάντα τη Δ.Δ.Ο. με βάση τις τουρκικές θέσεις, θεωρώντας ότι στη βάση αυτών θα είναι η λύση.

Θέλουμε να το ξεκαθαρίσουμε για ακόμα μια φορά.

Η λύση Δ.Δ.Ο. εφόσον διασφαλίζει ότι η Κύπρος θα είναι ένα κράτος, με μία κυριαρχία, μία διεθνή εκπροσώπηση και μία ιθαγένεια, όπου σ’ αυτήν θα συνυπάρχουν δύο πολιτείες, τότε ναι, τα σύνορα της Κύπρου θα είναι όπως και πριν, από την Κερύνεια στη Λεμεσό και από τον Ακάμα στον Απόστολο Ανδρέα.

Είναι τόσο ξεκάθαρα τα πράγματα.

Αν όμως μπλεχθούμε σε συζητήσεις για χαλαρή ομοσπονδία, με ενισχυμένες τις εξουσίες των δύο συνιστώντων πολιτειών της, τότε δεν είμαι σίγουρος αν και εφόσον τα σύνορα της Κυπριακής Δημοκρατίας θα είναι όπως τα καθορίσαμε πιο πάνω.

Και ξεκαθαρίζω πως όταν μιλώ για Κυπριακή Δημοκρατία, δεν εννοώ μια Ε/κυπριακή Δημοκρατία.

Ποτέ η Κύπρος δεν υπήρξε τέτοια, όσο και αν το επιθυμούσαν ή εξακολουθούν να το επιθυμούν ορισμένοι.

53 ΧΡΟΝΙΑ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ – ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ

Άλλη μια επέτειος από την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Αντί χαράς, η λύπη με πλημμυρίζει σήμερα.

Λύπη για το πού καταντήσαμε αφού είχαμε όλες τις προοπτικές για να πάμε μπροστά. Και αντί μπροστά πήγαμε πίσω, πολύ πίσω.

Ξεκινήσαμε σχεδόν από το μηδέν και μέσα σε 14 χρόνια κουτσά στραβά φτάσαμε σε υποφερτά επίπεδα σε όλους τους τομείς.

Όμως οι αυτοκτονικές τάσεις ήταν εκεί. Ζούσαν και βασίλευαν.

Πάντα ανικανοποίητοι κυνηγώντας άπιαστα όνειρα, φαντασιώσεις και εγωιστικές λύσεις.

Είναι άξιον απορίας πότε θα κάνουμε μια αυτοψία και μια αυτοκριτική ως λαός.

Πότε θα δούμε τι πήγε στραβά και φτάσαμε μέχρι εδώ;

Μακριά από ιδεοληψίες και προκαταλήψεις, στη βάση της πραγματικότητας.

Από πού να αρχίσουμε και πού να τελειώσουμε;

Από την περιβόητη ένωση με την Ελλάδα που ο φανατικός προσανατολισμός μας σ’ αυτήν μας οδήγησε στην καταστροφή;

Διότι από εκεί ξεκίνησαν όλα τα κακά.

Μας γέμισαν τα μυαλά με κάμποσες αερολογίες κι εμείς σαν λαός τρέχαμε από πίσω.

Αλήθεια, ποιος εξήγησε ποτέ γιατί έπρεπε να γίνει η ένωση;

Γιατί ποτέ (μέχρι σήμερα ακόμα) κανένας δεν μας είπε σε τι θα εξυπηρετούσε αν ήμασταν κομμάτι του ελληνικού κράτους και όχι ας πούμε ένα… δεύτερο ελληνικό κράτος;

Ας απαντήσει ο οποιοσδήποτε ειλικρινά, έχει θέσει ποτέ στον εαυτό του αυτά τα ερωτήματα και έχει δώσει πραγματικές απαντήσεις;

Ή και πάλι τα βλέπουμε όλα επιφανειακά;

Αλήθεια πότε θα παραδεχθούμε από το αποτέλεσμα των πράξεων μας και να δούμε το μέλλον με άλλο φακό;

Πότε θα παραδεχθούμε ότι η εγωιστική θεώρηση των πραγμάτων μας έριξε σε ένα ένοπλο αγώνα χωρίς κανένα σχεδιασμό;

Πότε θα παραδεχθούμε (χωρίς δικαιολογίες) ότι εκείνη η ενέργεια μας οδήγησε σε άλλη από την προσδοκούμενη λύση;

Και πότε θα παραδεχθούμε ότι η μη αποδοχή του αποτελέσματος οδήγησε στα γεγονότα του 63-64 και στη συνέχεια στο 74;

Σήμερα ζούμε μια περίοδο πρωτόγνωρη από πολλές απόψεις. Αβεβαιότητα σε όλους τους τομείς, πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό.

Ο Κύπριος για άλλη μια φορά βρίσκεται μπροστά σε αδιέξοδα αλλά αδυνατεί να διαπιστώσει τις πραγματικότητες. Κρέμεται από τα μέσα ενημέρωσης για να πληροφορηθεί τι γίνεται αλλά συγχύζεται όλο και περισσότερο.

Του αρκεί να βρει ένα αποδιοπομπαίο τράγο, να τα ρίξει όλα πάνω του για να νιώσει ικανοποίηση.

Η παθητικότητα και η αδιαφορία είναι το κύριο χαρακτηριστικό του.

Αντιστέκεται από τον καναπέ του, φωνάζει στο σαλόνι του αλλά δεν μπαίνει στον κόπο να βγει έξω και να διαμαρτυρηθεί.

Την ίδια ώρα όμως θα επικρίνει τους πάντες γιατί δεν ξεσηκώνουν τον κόσμο!

Έτσι αντιδρούσαμε πάντοτε οι Κύπριοι, αδιάφοροι και αντιφατικοί.

Αρκούσε, και αρκεί, να μας ρίξει κάποιος ένα σύνθημα, συνήθως ακραίο, για να τρέξουμε όλοι ξοπίσω του.

Χωρίς να σκεφτούμε πού θα οδηγήσει ο δρόμος που υπόσχεται το σύνθημα.

Μήπως είναι γι’ αυτό που πάντα πέφτουμε θύματα των σωτήρων μας;

Ξαναθέτω το ερώτημα: Πότε θα κάνουμε μια αυτοψία; Πότε θα κάνουμε μια αυτοκριτική και θα σταματήσουμε να ρίχνουμε ευθύνες δεξιά και αριστερά λες και εμείς είμαστε αμέτοχοι των όσων συμβαίνουν;

Πότε θα εξετάσουμε τους πραγματικούς λόγους για τους οποίους θάφτηκαν τα όνειρα ολονών μας σε διάφορες περιόδους.

Πότε θα διερωτηθούμε αν οι δρόμοι που πήραμε για την πραγματοποίηση τους ήταν ορθοί;

Πότε θα σταματήσουμε να ζούμε στο δικό μας κόσμο και να κατανοήσουμε ότι ζούμε στον ίδιο πλανήτη που ζουν και υπάρχουν κι άλλοι;

Πότε θα σκεφτούμε σοβαρά το μέλλον των παιδιών μας και να βάλουμε το νου μας να δουλέψει για να τερματίσουμε την κατοχή;

Και πότε θα συνειδητοποιήσουμε ότι η λύση του Κυπριακού θα λύσει πολλά από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε;

Πότε;