Πέμπτη 28 Αυγούστου 2008

Πύργος Ηλείας 1974

Το κείμενο που ακολουθεί γράφεται για τρεις λόγους.
Πρώτον επειδή το ζήτησαν η Σταλαματιά και η Μερόπη,
Δεύτερον επειδή είναι μια ευκαιρία να έρθει στην επιφάνεια μια άγνωστη πτυχή της κυπριακής ιστορίας.
Τρίτον διότι το χρωστώ στους ανθρώπους που θα αναφέρω στο κείμενο.

Το ξημέρωμα της 20ης Ιουλίου με βρήκε στο σπίτι μου στον Γερόλακκο.
Πάνω από τα κεφάλια μας τα μεταγωγικά αεροπλάνα της Τουρκίας έριχναν αλεξιπτωτιστές στο θύλακα Αγύρτας Κιόνελι και έπαιρναν την στροφή πάνω από το χωριό μας.
Σε λίγο τα μαχητικά αρχίζουν τις εφορμήσεις χτυπώντας το αεροδρόμιο Λευκωσίας που βρίσκεται ακριβώς μπροστά από το χωριό.
Μέχρι τις 6 το απόγευμα, ήμασταν υπό συνεχή βομβαρδισμό.

Το τι ένιωθε τότε, ένα 9χρονο παιδάκι δεν είναι εύκολο να περιγραφεί με λόγια.
Όμως πιστέψετε με, όποιος δεν έζησε κάτι τέτοιο (άλλοι βέβαια έζησαν πολύ χειρότερα), δεν μπορούν να καταλάβουν τι σημαίνει πόλεμος.
Να μην τα πολυλογώ, το ίδιο απόγευμα μας ειδοποίησαν ότι έπρεπε να εγκαταλείψουμε το χωριό διότι οι Τούρκοι ήταν έξω από αυτό και σε λίγο θα έμπαιναν μέσα. Σημειώστε ότι μιλώ για τις 20 Ιουλίου και ότι το χωριό καταλήφθηκε στις 14 Αυγούστου.
Φύγαμε με τα ρούχα που φορούσαμε και φτάσαμε μετά από αρκετή ώρα στο Μιτσερό. Εκεί στο χωριό οι κάτοικοι μας πρόσφεραν στέγη. Μετά από μερικές μέρες ενοικιάσαμε το πρώτο σπίτι. Ένα μακρινάρι στο οποίο μέναμε καμιά 15ριά άτομα.
Εκεί στο Μιτσερό βαφτίσαμε άρον άρον και την 8μηνη αδελφή μου από φόβο μήπως και γίνει κάτι και πάει… αβάπτιστη!
Μια καλή πρωία προς τα τέλη του Αυγούστου, έρχεται ο πατέρας και λέει σε μένα και στον (κατά ένα χρόνο και κάτι) μεγαλύτερο αδελφό μου ότι θα μας στείλουν ταξίδι στην Ελλάδα.
Δεν θυμάμαι πως το πήραμε ούτε τι σκεφτήκαμε, ούτε αν είπαμε ναι ή όχι ή αν φέραμε καν κάποια ένσταση. Ο φόβος, λένε, φέρνει κόλαση.
Ούτε θυμάμαι να μας έδωσε λεπτομέρειες, πως θα πάμε, με ποιους θα πάμε, πόσο καιρό θα μείνουμε…
Τελικά, τέλος του μήνα (και πάλι δεν θυμούμαι ημερομηνία), μας ανακοινώνουν ότι την επομένη φεύγουμε για την Ελλάδα.
Πρωί πρωί ήμασταν έτοιμοι, βάλαμε τα… «καλά» μας, βγάλαμε αναμνηστικές φωτογραφίες (όπως αυτή που βλέπετε πιο κάτω) και πήγαμε στο λιμάνι της Λεμεσού.

Εκεί κάποιοι μας επιβίβασαν σε ένα μεγάλο πλοίο με το όνομα «Πάτρα», μας έβαλαν σε καμπίνες και σε λίγο η Λεμεσός ούτε καν φαινόταν.
Φτάσαμε στον Πειραιά.
Στην προβλήτα βλέπουμε κόσμο μαζεμένο, αστυνομία, λεωφορεία παραταγμένα και… παπάδες!
Με σύντομες διαδικασίες βρεθήκαμε όλοι μέσα στα λεωφορεία και ξεκίνησε το ταξίδι προς το άγνωστο. Ούτε κι εκείνη την ώρα ξέραμε πού θα μας έπαιρναν.
Σχηματίστηκε μια μακρά πομπή από αυτοκίνητα και λεωφορεία που μπήκαν σε ένα ατελείωτο δρόμο που έφτασε στο τέρμα του αργά το απόγευμα.
Τυπωμένες στο μυαλό μου είναι οι εικόνες αλλά και τα όσα ζήσαμε καθώς περνούσαμε από τα χωριά που προηγούνται του Πύργου.
Ο κόσμος μας περίμενε στις πλατείες, κτυπούσαν οι καμπάνες, τα μάτια δακρυσμένα, μας πετούσαν από τα παράθυρα μπισκότα, σοκολάτες, σάντουιτς…
Κάποτε φτάνουμε στον Πύργο. Τα λεωφορεία σταματούν στο οικοτροφείο της μητρόπολης, την Αγία Φιλοθέη που βρισκόταν στην είσοδο της πόλης .
Δεν θυμάμαι πόσες μέρες μείναμε εκεί. Θυμάμαι όμως ότι γίναμε… καλά χριστιανόπαιδα, πρωί και απόγευμα εκκλησία, τήρηση αυστηρών χρονοδιαγραμμάτων.
Μια Κυριακή, μετά την θεία λειτουργία (εννοείται), μας έβαλαν στην τραπεζαρία.
Σε λίγο ανοίγουν οι μεγάλες πόρτες και μπαίνουν μέσα άντρες και γυναίκες.
Τι έκαναν;
Διάλεγαν… αναγιωτούς!
Σε κάποια στιγμή φτάνει κοντά μας μια κυρία μαζί με το γιο της. Μας πιάνει στην κουβέντα εμένα και τον αδελφό μου. Κάποια κυρία, υπεύθυνη, που ήταν εκεί, κάτι της ψιθυρίζει στο αυτί. Αυτή λέει ότι θα τηλεφωνήσει στον άντρα της.
Σε λίγο επιστρέφει και λέει, εντάξει. Θα πάρω και τα δύο.
Έτσι σε λίγη ώρα βρισκόμασταν σε ένα σπίτι όπου μας ανακοίνωσαν ότι θα μέναμε, μαζί με την οικογένεια, για ένα σχεδόν χρόνο.

Οι οικογένειες αυτές ανάλαβαν όλα μας τα έξοδα. Ανάλαβαν και την εκπαίδευση μας γράφοντας μας και στο σχολείο, εμένα στην Ε’ και τον αδελφό μου στην Στ’ Δημοτικού. Το σχολείο μας βρισκόταν στο κέντρο, δίπλα από την πλατεία της πόλης.
Από εκεί και πέρα ξεκίνησαν εμπειρίες που ποτέ δεν θα τις ξεχάσω…
Κέρδος για μας ήταν το ότι ο θείος ο Προκόπης και η θεία η Γιώτα (μικρασιάτισσα στην καταγωγή) είχαν δικό τους εστιατόριο.
Εκεί γνωρίσαμε κόσμο και κοσμάκη…
Όσο κι αν σας φανεί παράξενο, από τον Πύργο Ηλείας ξεκίνησε και η… πολιτική μου δραστηριότητα.
Βασιλόφρων ο θείος Προκόπης κι εμείς, όπως ήταν αναμενόμενο, στο δημοψήφισμα για την παραμονή ήτα όχι του βασιλιά, ταχθήκαμε υπέρ του.
Ήταν η πρώτη προεκλογική εκστρατεία στη ζωή μου…
Δίπλα από το εστιατόριο βρίσκονταν τα γραφεία του ΚΚΕ και οι διάφοροι του περιβάλλοντος μας βάζανε να προπηλακίζουμε όσους έμπαιναν ή έβγαιναν από το κτίριο.
Πολλές και οι συζητήσεις μεταξύ των θαμώνων και για τις πολιτικές εξελίξεις της εποχής, χουντικοί, αντιχουντικοί, αριστεροί, δεξιοί, κεντρώοι, απ’ όλα είχε το πανέρι…
Αντιλαμβάνεστε ότι τα ερεθίσματα αυτά επέδρασαν αργότερα και στον χαρακτήρα αλλά και στην πορεία που ακολούθησα και εννοώ το ενδιαφέρον μου για την πολιτική.

Στον Πύργο μείναμε μέχρι τον Αύγουστο του 1975.
Οι άνθρωποι αυτοί κάνανε ότι ήταν δυνατόν για να περνούμε όσο το δυνατόν καλύτερα.
Με τον Γιώργο που ήταν ένα χρόνο μεγαλύτερος από τον αδελφό μου ήμασταν και είμαστε ακόμα σαν αδέλφια.
Απ’ ‘ότι μαθαίνω όμως δεν διατήρησαν τέτοιες σχέσεις όλα τα παιδιά. Για διάφορους λόγους.
Πέρσι κάποιοι μου έκαναν παράπονα ότι τα παιδιά που φιλοξένησαν δεν επικοινώνησαν μαζί τους από τότε.
Κάποιοι άλλοι μου έλεγαν για τις πολύ καλές σχέσεις που έχουν μέχρι σήμερα.

Από τότε βρέθηκα ξανά στον Πύργο το 1997. Από τότε κάθε δύο χρόνια (μέσον όρο) τους επισκέπτομαι μιας και η θεία δυσκολεύεται να ταξιδέψει και να έρθει να την φιλοξενήσουμε εμείς.
Αυτούς τους ανθρώπους τους νιώθω σαν δικούς μου. Είναι η δεύτερη μου οικογένεια.
Απέδειξαν τη δεδομένη στιγμή ότι οι άνθρωποι δεν έχουν να χωρίσουν τίποτε μεταξύ τους.
Το τι έκαναν οι χούντες και οι κυβερνήσεις δεν βαραίνει και δεν μπορεί να βαραίνει τον απλό λαό.
Αυτό, πιστεύω, είναι αξίωμα.
Δεν ξέρω αν το κείμενο αυτό σας ικανοποιεί ως περιεχόμενο.
Αν θέλετε να ρωτήσετε κάτι άλλο, που δεν το περιέλαβα στο κείμενο, σας παρακαλώ να το πράξετε.
Όσοι θέλετε, σχόλια ευπρόσδεκτα.

Σημ. Αν θέλετε να δείτε τις φωτογραφίες σε μεγέθυνση "πατάτε" πάνω στις φωτογραφίες.

Κυριακή 24 Αυγούστου 2008

Το διαζύγιο από τη σοβαρότητα και την πραγματικότητα ή η στάση και η συμπεριφορά του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Κύπρου

Συχωράτε μου που μιας αρκής που τούτο το άρθρον εν γραμμένο στην διάλεκτο των ιθαγενών κυπραίων αλλά έτσι φκαίννει μου καλλύττερα.
Τελικά εν τα κατάφερα να ποφύω!
Εμάχουμουν να μεν πολοηθώ για να μεν μου πουν πάλε ότι έχω άσκιν μαζίν του ή με την Εκκλησιάν, αλλά ο άτιμος εν με αφήνει ν’ αγιάσω.
Τούτος ο άδρωπος, που λαλείτε, εξαπόλυσεν τα ούλλα τζι εκόπην του βούρου για να πάει στην Κίνα να δει τους Ολυμπιακούς!!!
Ναι, ναι, καλά ακούσετε, ένας παπάς επήεν να δει τζιαι να ποθαυμάσει τους αγώνες που κατσαθκιάζει κάθε λλίον η Εκκλησιά!
Προχτές ακόμα είσιεν έναν μητροπολίτην που την Ελλάδαν που ελάλεν ότι οι Ολυμπιακοί εν αγώνες του Θκιαόλου, ότι αφταίνουν την φλόγα στο όνομα του Δαίμονα του Απόλλωνα τζιαι ότι τζιείνην την ώραν συνάουνται οι σατανάες γυρόν γυρόν μες στο γήπεδο!
Όμως το κόζιν ένναιν τούτον!
Το κόζιν ένι ότι ο μεγάλος βοσκός επήεν εις την Κίναν με τα ριάλια της Τράπεζας Άλφα!!!
Επκιέρωσεν του τα λαλεί τούτη η τράπεζα τζιαι ευκαρίστησεν την θέμα, για την ευγενική της κίνηση!
Αμμά όπως λαλεί τζιαι ο θεολόγος ο Καπαρής σήμερα μες την εφημερίδα, ίνταλως τζιαι ο τόσον όξυπνος τζιαι πονηρός παπάς έππεσεν μες τούντον λάκκον;
Ποιον λάκκον;
Είσιεν τόσην ανάγκη να του πκιερώσει η Τράπεζα τούτον το ταξίδιν; Τζι όμως εδέχτηκεν το!
Τζι’ εν εσκέφτηκεν άραες σου ότι αύριον τούτη η τράπεζα εν να θέλει αντίδωρον; Όι βέβαια της Εκκλησιάς αντίδωρον αλλά ριάλια;
Εν ηξέρω εσείς, αλλά εγιώ αθθυμούμαι τζιαι άλλα πράγματα.
Αθθυμούμαι που έκλεψεν άμμον που την Τοξεύτραν τζιαι είπεν ότι έβαλεν τον μες τους κήπους του τζιαι στα γήπεδα του γκολφ που είσιεν η μητρόπολη της Πάφου.
Τζιαι είπεν ότι αν ακόμα καταδικάσει τον το δικαστήριον, πάλε εν να πάει να κλέψει.
Αθθυμούμε τον που εβκήκεν στα ράδια (τότε που έκλαιεν η εικόνα στον Τζύκκο, τζιαι ύστερα αζζουλέψαν οι άλλες στο Μάμμαρι τζιαι στους Αγιούς Τριμιθκιάς), τζιαι ελάλεν ότι ώσπου εν επίσκοπος εις την Πάφον, εν θα επιτρέψει σε καμιάν εικόναν να κλάψει.
Για νάρτουμεν τζιαι στα πιο πρόσφατα:
Αθθυμούμαι τον που άμαν τζι εμπήκεν η Κύπρος στην Ευρωπαϊκή Ένωση, εσύναξεν στην μητρόπολην της Πάφου ούλλους τους ΕΟΚΑτζήες τζιαι άλλους ακροδεξιούς, ανοίξαν σαμπάνιες τζιαι είπεν μας ότι γιορτάζει την ένωσην της Κύπρου με την Ελλάδα!
Αθθυμούμαι τον που ελάλεν τους πρόσφυγες να μεν ψηφίσουν Ναι στο σκέδιον του Ανάν τζιαι ότι τις αποζημιώσεις που έτασσεν το σκέδιον ήταν να τις δόκει τούτος που τα ταμεία της Εκκλησιάς!
Εν τζιαι, είδεν κανένας πρόσφυγας καμιάν μπακκίραν ως τωρά που την εκκλησιάν τζιαι ειδικά που τούτον;
Υστερότερα, εκατάφερεν τα, τζιαμέ που εν είχαμεν πρόβλημαν με το Πατριαρχείον της Μόσχας, της Ουκρανίας τζιαι με το Οικουμενικόν, να δημιουργήσει πρόβλημα, τζιαι να τα κάμει πήλιες!
Στες 9 του Ιούλη επήεν στες Αθήνες τζιαι εμίλησεν για τον Κυπριανόν. Τζιαμέ έκαμεν πάλε το θαύμαν του. Τζιαι ίν να μπον είπεν του Γριστόφκια!
(Στην ουσίαν όμως, είπεν του τα ίδια που είπεν τζιαι προχτές ο παρέας του της Πάφου στο συνέδριον των αποδήμων http://www.churchofcyprus.org.cy/onmilia_panepistimio.shtml)

Άμαν τζήρτεν πίσω στην Κύπρον, είπεν μας, ξέρετε, εγιώ εν τζιαι τον Γριστόφκιαν που εννόουν!
Αμμά εν τζιαι είπεν μας ποιον εννόεν.
Άτζαπισσου εν τον Τάσσον που εννόαν;
Μα πάλε αφού τζιήνον υποστήρξεν τον στες εκλογές.
Άμπα τζιαι εν τον Κασουλίδην; Μα πάλε τζιαι τούτον υποστήριξεν τον άσχετον αν τον εκατηγόραν ότι εν τούτος που έφερεν το Ανάν.
Τέλος πάντων, εσυνομπλάστην ύστερα που λλίες μέρες με τον Γριστόφκιαν τζι απ’ ότι μας είπεν, εχάρηκεν πολλά διότι ούλλα εν εντάξει.
Είπεν μας ακόμα, ότι ο πρόεδρος είπεν του τζιαι πράματα που εν λαλεί έξω, αλλά είπεν του τα μόνον τούτου! (http://www.churchofcyprus.org.cy/)
Ποσπάζεται που τούτον τζιαι ύστερα που λλίες μέρες διά συνέντευξη στη Σημερινή τζιαι λαλεί τζείνα που ελάλεν πριν να συναντηθεί με τον Γριστόφκιαν.
Έρκεται ύστερα η κουβέντα με τους απόδημους, τζιαι έτα ούλλα τζιαμέ…
Προχτές το Σάββατον επήεν εις την Ζάκυνθο.
Έκλαψεν τζιαι τζιαμέ για την Κύπρο τζιαι είπεν τους πάλε τα ίδια.

Είπεν τους ότι η Ευρώπη παίζει πελλόν, ενώ οι κοτσιηνοτρίσιες οι Εγγλέζοι εν τέλεια μισοδότζιηδες τζιαι θέλουν μιαν μεσοκκέρτιτζην λύσην για να τους μείνουν οι βάσεις.
Α! είπεν τους ότι ο Ερντογάν θέλει θκυό κράτη, αλλά εξίασεν να τους πει ότι ο Ταλάτ εδέχτηκεν έναν κράτος!
Που την ομιλίαν του εμάθαμεν αλλόναν, ότι εν τζιαι συνταγματολόγος τζιαι απ΄ότι φαίνεται, το συνταγματικόν δίκαιον έμαθεν το στο μοναστήριν του Αγίου Νεοφύτου τον τζιαιρόν που ήταν καλοήριν.
Είπεν τους ότι εν τζιαιν ομοσπονδίαν που εν να κάμουμεν αλλά συνομοσπονδίαν! Εν να έχουμε, είπεν τους, θκυό κράτη τζιαι όι έναν.
Α! Αν μεν το ξέρετε, εμολόησεν τζιαι το κόζιν!
Ότι η Εκκλησιά εν θέλει ομοσπονδία.
Εδέχτηκεν την, είπεν τους, ζάβαλλι μου, για μα μεν διχάσει τον λαόν!
Αμμάν τζιαι είπεν τους ότι την ομοσπονδίαν εν ο αρχηγός της Εκκλησιάς που την υπόγραψεν…
Τζιαι ήρτεν τζιαι το πόπαστον!
Ύστερα που το παναύριν στη Ζάκυνθο, εμίλησεν εις το ΑΠΕ. Τζιαι ίντα μπου τους είπεν χαρώ σας; Ότι πρέπει να είμαστιν ούλλοι ενωμένοι!
Ύστερα που τζείνον ούλλον το καρκασιαλλίκκιν στους απόδημους, αθθυμήθην την ενότητα!
Είπεν τους ακόμα ότι εν να στηρίξει τον Γριστόφκιαν στις συνομιλίες!
Μα, εκαταλάβετε με ίντα περίπτωσιν έχουμεν να κάμουμεν;
Έθελα να γράψω άλλο λλία αλλά λαλώ να σταματήσω ως δαμαί.
http://www.youtube.com/watch?v=TespqrhY3aA
Υ.Γ. Αν κάποιος εξ Ελλάδος αδελφός θέλει μετάφραση, ας μου στείλει μήνυμα για να το πράξω.

Παρασκευή 22 Αυγούστου 2008

Παιδεία: Επιτέλους μια σωστή κίνηση!

Διάβασα σήμερα στον «Πολίτη» (http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=815131&-V=articles) το πρωτοσέλιδο και πραγματικά ένιωσα ικανοποίηση.
Αναφέρεται στις κινήσεις που γίνονται αυτή την ώρα και τον προγραμματισμό που αφορά την παιδεία, τους σκοπούς και τους στόχους της.
Στην είδηση αναφέρεται ότι το Υπουργείο Παιδείας προωθεί όσα υποσχέθηκε για αλλαγές που θα στοχεύουν στην καλλιέργεια κουλτούρας ειρηνικής συμβίωσης, αμοιβαίου σεβασμού και συνεργασίας Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων.

Ενδιαφέρον και αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι η εφαρμογή της νέας πολιτικής θα ξεκινήσει από φέτος και θα περιλαμβάνει μεταξύ άλλων γνωριμία των Ελληνοκύπριων μαθητών με Τουρκοκύπριους λογοτέχνες, για πραγματοποίηση επαφών μεταξύ μαθητών των δύο κοινοτήτων και για από κοινού συμμετοχή σε ευρωπαϊκά εκπαιδευτικά προγράμματα.
Αναφορικά με τις ενδοσχολικές δραστηριότητες, το Υπουργείο θα προτείνει την ανάληψη εργασιών στα πλαίσια των μαθημάτων που να αναφέρονται σε θέματα όπως η κοινή συμβίωση και οι κοινοί αγώνες των δύο κοινοτήτων, αλλά και θέματα που αγγίζουν τις δύο κοινότητες και αφορούν τα επαγγέλματα, τις διατροφικές συνήθειες, τη μουσική, το χορό και τους τρόπους διασκέδασης.
Και είμαι σίγουρος ότι σε αυτό τον τομέα οι νεαροί μαθητές και των δύο κοινοτήτων έχουν να μάθουν πολλά, πάρα πολλά που ούτε καν πέρασαν ποτέ από το μυαλό τους.

Θα προωθηθεί επίσης η ανάληψη εξειδικευμένων εργασιών από μαθητές των Λυκείων που διδάσκονται την τουρκική γλώσσα, μέσα από τις οποίες θα επιχειρείται σύγκριση ελληνικής και τουρκικής γλώσσας.


Στις προωθούμενες δράσεις θα περιληφθούν επίσης η δημιουργία Ομίλων Δραστηριοτήτων σε σχολεία, που θα προωθούν την ειρηνική συνύπαρξη, τον αμοιβαίο σεβασμό και τη συνεργασία Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, η διοργάνωση καλλιτεχνικών εκδηλώσεων δικοινοτικού περιεχομένου, όπου κάθε ομάδα ή κοινότητα μπορεί να προβάλει τη δική της κουλτούρα, καθώς και στοιχεία από την κοινή μας κουλτούρα.
Προτείνεται δε και η διοργάνωση διαγωνισμών (εκθέσεις ιδεών, τέχνη) σχετικά με τις επαφές των δύο κοινοτήτων. Στο επίπεδο της διδακτικής πράξης θα προταθεί η γνωριμία με Τουρκοκύπριους λογοτέχνες, μέσα από τη διδασκαλία μεταφρασμένων κειμένων.

Και εκτός σχολείων
Οι προτάσεις του Υπουργείου Παιδείας περιλαμβάνουν και εξωσχολικές δραστηριότητες με εμπλοκή εκπαιδευτικών και μαθητών. Όπως πληροφορείται ο «Π», αναμένεται να προταθεί η διοργάνωση συναντήσεων γνωριμίας εκπαιδευτικών και μαθητών των δύο κοινοτήτων (αθλητικές ημερίδες, συμμετοχή σε κοινά συνέδρια στην Κύπρο και το εξωτερικό), αλλά και συμμετοχή εκπροσώπων των δύο κοινοτήτων σε ευρωπαϊκές δράσεις και προγράμματα.
Θα προταθεί και η αξιοποίηση της τεχνολογίας με στόχο τον πολλαπλασιασμό ψηφιακών δίσκων με τραγούδια Κυπρίων δημιουργών που αναφέρονται στις σχέσεις των δύο κοινοτήτων.

Εκφράζω λοιπόν την ευαρέσκεια μου για την υιοθέτηση αυτής της ορθότατης πολιτικής από πλευράς κυβέρνησης και Υπουργείου Παιδείας.
Και ξέρω ότι αυτή η εξαγγελία θα προκαλέσει την αντίδραση εκείνων που διακατέχονται από φοβίες.
Θα πυροδοτήσει συζητήσεις από τους γνωστούς κύκλους, οι οποίες όμως είμαι σίγουρος ότι θα πέσουν στο κενό.
Διότι όλα δείχνουν ότι ο καιρός έχει (παρα)ωρίμαση.
Ήδη αργήσαμε!


Και έχει ιδιαίτερη σημασία το ότι αυτό θα γίνεται από μικρά παιδιά.
Η δική μου η γενιά ήταν η τελευταία που έζησε στο μικτό κράτος.
Η νεότερες γενιές εδώ και 30+ χρόνια μεγάλωσαν χωρίς να έχουν καμία επαφή με τους απέναντι.
Οι μεν νόμιζαν ότι οι δε είχαν 4 μάτια, 8 χέρια και 6 πόδια. Για να πέσουν από τα σύννεφα όταν άνοιξαν τα οδοφράγματα και διαπίστωσαν ότι στην άλλη μεριά ζούσαν άνθρωποι με τα ίδια χαρακτηριστικά όπως και στην δική τους μεριά!
Ελπίζω ότι αυτή η πολιτική θα γίνει σύντομα πράξη και ότι σύντομα θα καταφέρουμε να ζήσουμε σε ένα κοινό κράτος, θα επανανώσουμε την πατρίδα μας, κόντρα στις φωνές του διχασμού και του αναχρονισμού που αναδύεται από κάποιους και στις δύο κοινότητες…
Υ.Γ. Οι φωτογραφίες είναι από το πολύ αξιόλογο βιβλίο του Παντελή Βαρνάβα: «Κοινοί Εργατικοί αγώνες Ελληνικυπρίων και Τουρκοκυπρίων (Γεγονότα από την ιστορία)».

Δευτέρα 11 Αυγούστου 2008

Για τον Τάσο Ισαάκ και τον Σολωμό Σολωμού


Στις 11 Αυγούστου 1996 ένας συνάνθρωπος μας έπεφτε θύμα των πιο εγκληματικών ενστίκτων που μπορεί να εμφανιστούν σε όντα που θέλουν να ονομάζονται άνθρωποι.
Ο συνάνθρωπος αυτός ονομαζόταν Τάσος Ισαάκ.


Στις 14 Αυγούστου του 1996 παίζεται το δεύτερο μέρος του «έργου», με πιο… «πολιτισμένο» τρόπο αυτή τη φορά (αν μπορεί, δηλαδή, να χαρακτηριστεί πολιτισμός η δολοφονία του οποιουδήποτε ανθρώπου).
Ο Σολωμός Σολωμού πέφτει από τις σφαίρες των εγκάθετων του Ντενκτάς.
Οι αυτουργοί του πρώτου εγκλήματος, γνωστοί και μη εξαιρετέοι. Οι πασίγνωστοι Γκρίζοι Λύκοι!
Οι ακροδεξιοί φασίστες της τουρκοκυπριακής κοινότητας, απόγονοι της ΒΟΛΚΑΝ και της ΤΜΤ.


Στη δεύτερη περίπτωση, αυτουργός, ψυχρός δολοφόνος ο τότε «υπουργός» Γεωργίας του Ντενκτάς, ο Κενάν Ακίν άξιος απόγονος κι αυτός της παλιάς φρουράς και του αρχηγού του.
Οι δολοφόνοι και των δύο νέων κυκλοφορούν ελεύθεροι παρά το ότι εκδόθηκε προ ημερών από το ΕΔΑΔ καταδικαστική απόφαση για του λόγου τους.



Μια άλλη μορφή εγκλήματος που γίνεται είναι το «παιχνίδι» που παίζουν κάποιοι πάνω στο θάνατο αυτών των δύο ανθρώπων.
Εκείνοι που από την ασφάλεια του σπιτιού τους καπηλεύονται το θάνατο τους για να το παίζουν… πατριώτες.
Εκείνοι που χρησιμοποιούν το όνομα τους για να αυτοβαφτίζονται πατριώτες και Έλληνες, βρίζοντας και λοιδορώντας όποιους διαφωνούν μαζί τους.
Οι δύο νέοι έχασαν άδικα των αδίκων τη ζωή τους. Και το χειρότερο ο Ισαάκ άφησε πίσω του και ένα ορφανό.
Όπως γράφει και ο φίλος μου ο Απόστολος (http://enaliakypros18.blogspot.com/2008/08/blog-post_11.html), ο Ισαάκ φορούσε μπλουζάκι που έγραφε: «Τέρμα στην ηττοπάθεια»…
Αν ο Ισαάκ φορούσε σήμερα φανελάκι, σίγουρα αυτό θα έγραφε:
«Τέρμα στα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα και στους ψευδοπατριωτισμούς».
Γιατί;
Διότι, φαντάζομαι, αυτό θα σκεφτόταν την ώρα που οι πέτρες, τα ξύλα και τα άλλα φονικά όργανα των εθνικιστικών Γκρίζων Λύκων του έκοβαν το νήμα της ζωής.
Θα καταριόταν την ώρα και τη στιγμή που πίστεψε στα λόγια των διάφορων πατριδοκάπηλων που πουλούν πατριωτισμό με τις ζωές ή καλύτερα το θάνατο των άλλων.
Ειλικρινά διερωτώμαι αν οι διοργανωτές εκείνης της εκδήλωσης δεν ακούνε στον ύπνο τους τον Ισαάκ να φωνάζει:
- Πού ήσασταν εκείνη την ώρα συναγωνιστές;
- Γιατί με αφήσατε μόνο μου με τους φονιάδες;
- Πού είναι η ελληνική σας η ψυχή;
- Γιατί δειλιάσατε;
- Γιατί μείνατε ακίνητοι σαν στήλη άλατος αφήνοντας με στα χέρια τους;
- Έτσι αποδεικνύουν οι Έλληνες την ελληνικότητα τους;
- Η δειλία είναι χαρακτηριστικό του Έλληνα;
- Εγώ μπήκα στη φωτιά κι εσείς με αφήσατε να καώ;
Αλήθεια, πού ήταν όλοι εκείνοι που κούρδισαν τον κόσμο να κάνει την πορεία;
Πού ήταν εκείνη την ώρα όλοι εκείνοι οι Ελληναράδες που σήμερα κορδώνουν κρατώντας ελληνικές σημαίες πάνω από τον τάφο των Ισαάκ και Σολωμού;
Με τι μούτρα αντικρίζουν τις οικογένειες τους και ειδικά την κόρη του Τάσου;

Τον Τάσο Ισαάκ και τον Σολωμό Σολωμού δεν πρέπει να τους ξεχάσουμε ποτέ.
Ποτέ, διότι έχουν καταστεί σύμβολα.
Έχουν καταστεί σύμβολα ενάντια σε αυτούς που ασκούν αδίστακτα την πατριδοκαπηλεία.
Των τυχοδιωκτών που επιζητούν να εξυψώσουν τον εαυτό τους μέσα από το θάνατο και τις πράξεις θυσίας του άλλου.
Γιατί αυτό απέδειξαν όλοι όσοι ήταν εκεί εκείνη την ώρα, και κυρίως οι διοργανωτές της πορείας.
* * *
Οι διάφοροι πατριδοκάπηλοι εκτοξεύουν (δίκαια) του κόσμου τις κατηγορίες και τους χαρακτηρισμούς για τους Γκρίζους Λύκους και τον απάνθρωπο τρόπο που δολοφόνησαν τον Ισαάκ.
Αλήθεια, αν όπως λένε, ο τρόπος αυτός είναι χαρακτηριστικό υπανθρώπων, αυτό ισχύει για όλους όσοι έκαναν παρόμοια εγκλήματα;
Ισχύει και εκείνους τους παλικαράδες που μια καλή(;) πρωία αφαιρούσαν τη ζωή του Παναγιώτη Στυλιανού από την Αχερίτου;

Που εισέβαλαν μέσα στο σπίτι του φορώντας κουκούλες και οπλισμένοι με ξύλα που πάνω τους είχαν καρφωμένες τεράστιες βελόνες και τον έκαναν κυριολεκτικά μια μάζα κρέατος μπροστά στα μάτια των δύο μικρών παιδιών του;
Που σακάτεψαν και την έγκυο γυναίκα του που βγήκε από το νοσοκομείο έξι μήνες μετά;
Αυτοί ήταν κάποιοι από εκείνους που αγωνίζονταν (όπως έλεγαν) για την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Ήταν μέλη της ΕΟΚΑ. Το έγκλημα έγινε στις 29 του Μάη 1958.
Και έγινε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που οι υπάνθρωποι ξέκαναν τον Ισαάκ!

Ισχύει και για εκείνους τους παλικαράδες που έδεσαν πάνω σε ένα δέντρο ένα ανυπεράσπιστο άνθρωπο και τον λιθοβόλησαν μέχρι θανάτου;
Είναι απάνθρωποι και υπάνθρωποι και αυτοί – που επίσης ανήκαν στην ΕΟΚΑ – που έστελναν με αυτό τον φρικτό θάνατο στον άλλο κόσμο τον Σάββα Μένοικο στις 23 του Μάη του 1958;
* * *
Ξέρω, ξέρω!
Είμαι προδότης, είμαι μειοδότης, είμαι ανθέλλην και άλλα παρόμοια διότι πάτησα πάνω στην αγία τράπεζα που ονομάζεται ΕΟΚΑ!
Τολμούν όλοι αυτοί, λοιπόν; Έχουν το θάρρος να που τα ίδια και γι αυτές τις περιπτώσεις; Ή θα έχουν πρόβλημα με τον ψευδοπατριωτισμό, τις ψευδαισθήσεις και τις εμμονές τους;
Ή θα προσπαθήσουν να βρουν δικαιολογίες, θα αρχίσουν τα μα και τα μου;
Μίλησε κανένας για δύο μέτρα και δύο σταθμά;
Μίλησε κανένας για βίους παράλληλους μεταξύ των εθνικιστών;
Μίλησε κανένας για υποκρισία;