Πέμπτη 30 Απριλίου 2009

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΕ ΔΙΑΛΕΞΗ


Ο Όμιλός Φίλων Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού «Έλευσις» σας προσκαλεί σε διάλεξη με θέμα:

«Η Αρχαία Ελλάδα ως οδηγός για τον σύγχρονο άνθρωπο»

Η διάλεξη θα πραγματοποιηθεί στο οίκημα του Ομίλου, Οδός Θράκης 21Β, 1015 Λευκωσία την Τετάρτη 6 Μαΐου 2009 στις 8.00 το βράδυ.


Βιογραφικό Βλάση Γ. Ρασσιά


Ο Βλάσης Ρασσιάς γεννήθηκε στην Αθήνα το 1959 και αποφοίτησε από την Ανωτάτη Σχολή Οικονομικών και Εμπορικών Επιστημών (νυν Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών). Υπήρξε συνιδρυτής και συνεργάτης των περιοδικών «Speak Out» (1979), «Ανοιχτή Πόλη» (1980 - 1993) και «Διιπετές» (1991 - ), ενώ κατά την περίοδο 1983-1986 εξέδωσε το Mail-Art περιοδικό «Είναι Αύριο» και επίσης διοργάνωσε την πρώτη διεθνή Mail-Art έκθεση στην Ελλάδα με τίτλο «1984» (αναφορά στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Όργουελ).

Το 1981 ίδρυσε το Αρχείο Εναλλακτικής Κουλτούρας και Κοινωνικής Ιστορίας, ανέπτυξε φιλία με πολλές προσωπικότητες της διεθνούς εναλλακτικής λογοτεχνικής και μουσικής σκηνής και το 1989 ήταν ένας από τους διοργανωτές του εναλλακτικού φεστιβάλ «Ευρώπη Ενάντια στο Ρεύμα» («Europe Against the Current»), στην πόλη του Άμστερνταμ υπό την αιγίδα του εκεί Πανεπιστημίου.

Ασχολήθηκε από τα τέλη της δεκαετίας του ‘70 επισταμένως με τον αγώνα των αυτοχθόνων λαών (κυρίως της αμερικανικής ηπείρου) για την διάσωση της παράδοσής τους και για την εθνική τους αξιοπρέπεια, ενώ από τα μέσα της δεκαετίας του '80 εξέτεινε το ενδιαφέρον του σε όλες τις ζώσες, απειλούμενες ή ήδη εξαφανισμένες κουλτούρες και παραδόσεις των εθνών του πλανήτη, με ιδιαίτερη έμφαση στην αρχαιοελληνική Παράδοση.

Έχει δώσει περισσότερες από 100 διαλέξεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό με θέμα την κοσμοαντίληψη και τον πολιτισμό των αρχαίων Ελλήνων, κείμενα και συνεντεύξεις του έχουν δημοσιευθεί σε πολλά λογοτεχνικά, φιλοσοφικά και κοινωνιολογικά περιοδικά και επιθεωρήσεις της Ελλάδος και του εξωτερικού, υπήρξε δε συνιδρυτής του Υπάτου Συμβουλίου των Ελλήνων Εθνικών (ΥΣΕΕ, 1997) και του Παγκοσμίου Συνεδρίου Εθνικών Θρησκειών (World Congress of Ethnic Religions, WCER, 1998).

Μέχρι σήμερα έχει εκδώσει 19 βιβλία και πιο συγκεκριμένα 15 ιστορικά και δοκίμια (εκ των οποίων τα 13 αναφέρονται στην Αρχαία Ελλάδα), 1 φιλοσοφικό λεξικό (το «Θύραθεν Φιλοσοφικό Λεξικό», Αθήνα 2006) και 2 ποιητικές συλλογές, ενώ έχει επίσης αποδώσει στην νεοελληνική γλώσσα 2 έργα της Ελληνικής Γραμματείας, τα «Εγχειρίδιον» του Επικτήτου και το «Περί των Θεών και του Κόσμου» του Σαλούστιου.

Στα 6 αμιγώς ιστορικά βιβλία του, έχει επιλέξει την αυστηρή χρονολογική παράθεση, η οποία βοηθάει πολύ τον αναγνώστη να κατανοήσει πλήρως την αλληλουχία των ιστορικών γεγονότων. Θεωρεί απαραίτητο στοιχείο για την όποια πολιτιστική ή πολιτική δράση το Ήθος και την Αρετή, δίνει δε ιδιαίτερη έμφαση στο ζήτημα «Παιδεία». Κεντρική θέση στο όλο έργο του είναι ότι η κοινωνία μας χρειάζεται να περάσει έναν Διαφωτισμό, ανάλογο με εκείνον που πέρασε η Ευρώπη τον 18ο αιώνα, καθώς και ότι κάθε έθνος που δεν του επιτρέπεται να εκφράζεται μέσα από την δική του ιδιαίτερη Παράδοση είναι ουσιαστικά υπόδουλο ή θύμα εθνοκτονίας.

Από τις φιλοσοφικές σχολές της αρχαιότητας θεωρεί χρησιμότερες για τον σύγχρονο άνθρωπο εκείνες των Ελληνιστικών και Ρωμαϊκών χρόνων, δηλαδή δύο εποχών πολιτικής «ετεροθέσμισης», όμοιων πολύ με την δική μας. Ο ίδιος δείχνει προτίμηση στους στωϊκούς, στους οποίους άλλωστε έχει αφιερώσει το βιβλίο του «Θεοίς Συζήν. Εισαγωγή στον Στωϊκισμό».

Βιβλία του συγγραφέα
• Υπερ Της Των Ελλήνων Νόσου. Τόμος Α: Περί Των Πατρώων Θεών.
• Υπερ Της Των Ελλήνων Νόσου. Τόμος B: Η Συρρίκνωση Της Αρχαίας Ψυχής.
• Υπερ Της Των Ελλήνων Νόσου. Τόμος Γ: Ες Έδαφος Φέρειν.
• Έθνος, Εθνισμός, Εθνοκράτος, Εθνικισμός,
• Ζεύς. Συμβολή Στην Επανανακάλυψη Της Ελληνικής Κοσμοαντιλήψεως,
• Εορτές & Ιεροπραξίες Των Ελλήνων.
• Μια.. Ιστορία Αγάπης. Η Ιστορία Της Χριστιανικής Επικρατήσεως,
• Ες Παγάν.. Δέκα Χρόνια Κείμενα, Συνεντεύξεις και Ομιλίες Σε Υπεράσπιση Της Αρχαίας Ψυχής.
• Θεοίς Συζήν. Εισαγωγή Στον Στωϊκισμό
• Επίκτητος Ιεραπολίτης «Εγχειρίδιον»,
• Σαλλούστιος: Περί Θεών Και Κόσμου.
• Επίτομος Ιστορία των Σπαρτιατών
• Μια.. Ιστορία Αγάπης. Η Ιστορία Της Χριστιανικής Επικρατήσεως (2η έκδοση επαυξημένη), Τόμος 1ος (έτη "0" - "400")
• Μια.. Ιστορία Αγάπης. Η Ιστορία Της Χριστιανικής Επικρατήσεως (2η έκδοση επαυξημένη), Τόμος 2ος (έτη "401" - "800")
• Μια.. Ιστορία Αγάπης. Η Ιστορία Της Χριστιανικής Επικρατήσεως (2η έκδοση επαυξημένη), Τόμος 3ος (έτη "801" - "1300")
• Θύραθεν» Φιλοσοφικό Λεξικό
• Μια.. Ιστορία Αγάπης. Η Ιστορία Της Χριστιανικής Επικρατήσεως (2η έκδοση επαυξημένη), Τόμος 4ος (έτη "1301" - "1600")
• Σημειώσεις επάνω στον Φόβο και την Αφοβία / Notizen uber die Angst und die Angstlosigkeit (δίγλωσση έκδοση)
• Λαιμητόμος Αρετή. Ροβεσπιέρος - Σαιν Ζυστ - Κουτόν

Κυριακή 26 Απριλίου 2009

ΤΕΣΣΕΡΑ ΕΠΙΚΑΙΡΑ ΘΕΜΑΤΑ (Update)


Ποικιλία σήμερα στο κατάστημα.
Επειδή «παίζουν» διάφορα, σκέφτηκα να ασχοληθώ με περισσότερα από ένα θέματα.


Α. ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΙΣ «ΕΚΛΟΓΕΣ» ΣΤΑ ΚΑΤΕΧΟΜΕΝΑ
Πέρασε ήδη μια εβδομάδα από τις «εκλογές» στα κατεχόμενα. Σίγουρα είναι νωρίς να ασχοληθούμε με το τι θα προκύψει μέσα στους επόμενους μήνες, ωστόσο μπορεί να γίνουν κάποιες γενικές εκτιμήσεις με βάση και κάποιες δηλώσεις που έγιναν.

Στα κατεχόμενα αρκετοί αναλυτές εκτιμούν ότι το αποτέλεσμα των εκλογών δεν έχει να κάνει κύρια με το κυπριακό αλλά με ζητήματα οικονομίας στα οποία η «κυβέρνηση» του Σογιέρ τα έκανε μαντάρα.

Υπάρχουν και δηλώσεις μελών του ΡΤΚ προς αυτή την κατεύθυνση τόσο πριν όσο και μετά τις «εκλογές».

Θα ήταν όμως εντελώς εκτός πραγματικότητας αν φτάσουμε στο συμπέρασμα ότι η εκλογή Έρογλου δεν θα επηρεάσει και το κυπριακό.

Ο Έρογλου θεωρείται ως σκληρός, χειρότερος και από τον Ντενκτάς. Ήδη κάποιες δηλώσεις του δείχνουν ποια πολιτική θα θελήσει να ακολουθήσει όταν και εφόσον του δοθεί η ευκαιρία.

Από την άλλη δεν είναι καθόλου τυχαία η αυστηρή προειδοποίηση που πήρε τόσο από τον Ερντογάν όσο και από τον Γκιουλ σε σχέση με το κυπριακό.

Τόσο το αποτέλεσμα όσο και οι παρεμβάσεις Γκιουλ – Ερντογάν, θα πρέπει να μας προβληματίσουν όσον αφορά κάποια συνθήματα και απόλυτες θέσεις που ακούγονται στη δική μας πλευρά.

Μάθαμε όλοι να λέμε ότι ο πληθυσμός στα κατεχόμενα είναι πιόνι της Τουρκίας η οποία κόβει και ράβει.

Το αποτέλεσμα των «εκλογών» τι μας διδάσκει; Ότι οι απόλυτες διαπιστώσεις οδηγούν σε λάθος συμπεράσματα.

Γιατί το λέω αυτό;
Ποιος ήταν ο εκλεκτός της Άγκυρας; Ο Ταλάτ ή ο Έρογλου; (Προχθές ο Συλλούρης μας είπε ότι η Άγκυρα ήθελε Ταλάτ όμως ο εκλεκτός της ήταν ο Αβτζί αλλά εκλέγηκε ο Έρογλου που είναι όργανο της Άγκυρας!)

Όλα τα δεδομένα δείχνουν ότι η Άγκυρα ήθελε Ταλάτ. Όμως αυτός δεν τα κατάφερε. Επομένως τι παίζεται εδώ;

Μήπως τελικά η διαμάχη που υπάρχει στην Τουρκία μεταξύ βαθέως κράτους και Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης, εκφράζεται και στην Κύπρο;

Μήπως οι δύο γραμμές λύσης του κυπριακού που εκφράζονται από τον Ερντογάν από την μια και το κεμαλικό κατεστημένο από την άλλη εκφράζονται αυτή τη στιγμή από τους Ταλάτ και Έρογλου;

Αυτό είναι ένα ερώτημα που κατά την άποψη μου θα βρει την απάντηση του μέσα στους επόμενους μήνες.

Το αποτέλεσμα και οι αντιδράσεις που προέκυψαν στις ελεύθερες περιοχές μας διδάσκουν και κάτι άλλο.

Ότι το σύνθημα πως ότι στα κατεχόμενα είναι όλοι το ίδιο δεν ευσταθεί.
Διότι αν ευσταθεί, πού οφείλεται η ανησυχία.

Άποψη μου είναι ότι μόνο όσοι εθελοτυφλούν δεν μπορούν να δουν τη διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις στα κατεχόμενα αναφορικά με το κυπριακό.

Αυτό σημαίνει ότι στα κατεχόμενα δεν υπάρχει επιρροή της Τουρκίας. Σαφώς και δεν σημαίνει κάτι τέτοιο.
Δείχνει όμως ότι υπάρχει και η τοπική σφραγίδα, κάτι που πολλοί ενώ έκαναν ότι δεν την έβλεπαν τόσο καιρό, ξαφνικά δείχνουν να την ανακάλυψαν μόλις τώρα.

Μπορούν να γίνουν προβλέψεις για το τι μέλλει γενέσθαι;
Πιστεύω πως ακόμα είναι νωρίς.
Ο Έρογλου διαβεβαίωσε ότι δεν θα παρεμβάλει εμπόδια στις διαπραγματεύσεις Χριστόφια – Ταλάτ.
Αυτό όμως δεν μπορεί να θεωρηθεί ως δεδομένο αν στην πορεία τα πράγματα «οδηγήσουν στην «εκλογή» Έρογλου στην «λεγόμενη» προεδρία.
Από την άλλη, αυτό το ενδεχόμενο μήπως θέτει από μόνο του ένα χρονοδιάγραμμα λήξης των συνομιλιών; Οίδομεν!

* * *

Β. ΤΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΟΧΙ

Και εν μέσω αυτών των σοβαρών εξελίξεων, κάποιοι επέλεξαν να πολώσουν το κλίμα διοργανώνοντας συλλαλητήριο για την 5η επέτειο του Όχι στο δημοψήφισμα του 2004.

Αυτή η διοργάνωση δείχνει ότι κάποιοι δεν πήραν το μάθημα τους.
Προεκλογικά πρόταξαν το Όχι και τη δαιμονοποίηση του Ανάν με στόχο να δημιουργήσουν συνθήκες 2004 προκειμένου να κερδίσουν τις εκλογές.
Ο λαός τους έστειλε σπίτι τους.
Τώρα επιμένουν.

Αλήθεια, γιατί δεν έκαναν συλλαλητήριο πέρσι και πρόπερσι;
Ποιες σκοπιμότητες εξυπηρετούν αυτοί οι κύριοι;

Κατά την άποψη μου, πρέπει πλέον να σταματήσουν να εμπαίζουν τον κόσμο.
Πρέπει να βγουν και να πουν καθαρά τι επιδιώκουν.
Να βρουν το θάρρος να πουν στον κόσμο ότι δεν θέλουν λύση.
Μόνο έτσι θα ειρηνεύσει και η ψυχή τους και το εσωτερικό μέτωπο.

ΑΠΟΤΥΧΙΑ

Ωστόσο το ψεσινό συλλαλητήριο αποδείχθηκε ότι δεν πέτυχε ούτε τους σκοπούς ούτε τις επιδιώξεις των διοργανωτών του.

Για μέρες διατυμπάνιζαν και διαφήμιζαν ότι 35 κόμματα, οργανώσεις, σωματεία και κινήσεις από Κύπρο και Ελλάδα διοργάνωναν αυτή τη μεγαλειώδη συγκέντρωση.

Έχω την άποψη ότι οι διοργανωτές δεν πρέπει να είναι ικανοποιημένοι από το αποτέλεσμα.
Πρώτα πρώτα δεν παρέστησαν οι αρχηγοί των κομμάτων που συμμετείχαν στη διοργάνωση. Αυτό αποτελεί σαφέστατη υποβάθμιση.
Δεν συμμετείχε ο Αρχιεπίσκοπος που αρχικά είχε ανακοινωθεί ότι θα έκανε και χαιρετισμό. Έστειλε τον Πάφου να διαβάσει ένα κείμενο.
Η μεγαλύτερη αποτυχία όμως, με δεδομένη και τη «βαρύτητα» των δύο ομιλητών ήταν η προσέλευση του κόσμου.

Βλέποντας τα απευθείας πλάνα από τις τηλεοράσεις πρόσεξα ότι δεν έδειχναν τον κόσμο αλλά μόνο τον ρεπόρτερ τους και τους ομιλητές.

Σήμερα οι φωτογραφίες στον τύπο δείχνουν ότι η προσέλευση του κόσμου δεν ήταν η αναμενόμενη.

Ας προβληματιστούν λοιπόν κάποιοι για τις γραμμές και τιε πολιτικές τους. Οι ενδείξεις είναι μπροστά τους και δεν πρέπει να εθελοτυφλούν.


Το Συλλαλητήριο όπως παρουσιάστηκε την επομένη από το ΡΙΚ και το ίδιο βράδυ της 24ης Απριλίου από το MEGA

* * *
Γ. ΤΟ ΓΛΕΝΤΙ ΚΑΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΕΡΥΝΕΙΑ

Περιέπεσε στην αντίληψη μου ένα email που όταν το διάβασα δεν ήξερα αν θα πρέπει να γελάσω ή να κτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο.

Μετά σκέφτηκα ότι ο φανατισμός ορισμένων δεν έχει όρια.
Ιδού το περιεχόμενο του:

«ΠΑΣΧΑ ΣΤΗΝ ΠΑΦΟ 2009
Οι Κερυνείωτες της Πάφου την Δευτέρα του Πάσχα 20 Απριλίου 2009 μαζεύτηκαν στο εστιατόριο “Mothers” του Καρακουμίτη Κώστα Κκώστη και διασκέδασαν όλοι μαζί.
Το γεύμα ήταν μια προσφορά του Σωματείου Αδούλωτη Κερύνεια – παράρτημα Πάφου προς τους Κερυνείωτες κατοίκους Πάφου.
Οι Κερυνείωτες για ακόμα μια φορά απέδειξαν ότι η Κερύνεια είναι Ελληνική και δεν διαπραγματεύεται από τους ευέλικτους κωπηλάτες της πολιτικής».

Μπράβο!
Με το οφτό τζιαι την μπυρούαν διατρανώνουμε την ελληνικότητα της Κερύνειας μας!!!
Ζήτω το οφτό τζιαι η μπύρα (που πρέπει να εν τσακρίν!!!)
Υ.Γ. Το email συνοδευόταν και από τις δέουσες αγωνιστικές φωτογραφίες με τους βούκκους γεμάτους…
* * *
Γ. ΕΚΟΨΑΝ ΤΗΝ ΕΚΠΟΜΠΗ «ΤΟ ΣΥΖΗΤΑΜΕ»
Φαίνεται ότι σε αυτό τον τόπο ότι ανθίσει το περιμένουμε να ξεραθεί. Αν δεν ξεραθεί το κόβουμε.
Θεωρώ ότι η εκπομπή της Ειρήνης Χαραλαμπίδου «Το συζητάμε» ήταν από τις πιο αξιόλογες της κυπριακής τηλεόρασης.
Τόλμησε και άγγιξε ζητήματα ταμπού. Διοργάνωσε συζητήσεις για την ομοσπονδία, για το 63-64, για την παιδεία, για τρέχοντα καυτά πολιτικά ζητήματα.
Δεν πρέπει επίσης να σημειώσουμε την ακριβοδίκαιη στάση της παρουσιάστριας αλλά και το βάθος στο οποίο έμπαινε η συζήτηση. (Για αυτά βεβαίως η άποψη του καθενός μας είναι υποκειμενική).
Φαίνεται όμως ότι κάποιοι εκεί πάνω στο ΡΙΚ δεν άντεξαν αυτή την ελευθερία.
Έτσι ενώ αποφάσισαν ότι η εκπομπή θα εντασσόταν στον προγραμματισμό του Ιδρύματος για τις ευρωεκλογές, ξαφνικά αποφάσισαν την αναστολή παρουσίασης της εκπομπής μέχρι τις 15 Ιουνίου!
Αντιλαμβάνεται ο καθένας ότι η 15η Ιουνίου μπορεί να μην ξημερώσει ποτέ!
Για διάφορους λόγους.
Αναμένουμε να δούμε, χωρίς να παραγράφουμε κάποιες νοοτροπίες που ακόμα εξακολουθούν να ισχύουν ακόμα και μετά το θάνατο των εμπνευστών τους.



Παρασκευή 17 Απριλίου 2009

ΠΑΣΧΑ, ΜΙΑ ΚΡΙΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ



Φτάσαμε αισίως στο Πάσχα.
Το χριστιανικού Πάσχα που τοποθετήθηκε στην ίδια χρονική περίοδο που γιορτάζεται το εβραϊκό Πάσχα (Πεσάχ), ίσως για να θυμίζει τη σύνδεση και τη σχέση μεταξύ των δύο θρησκειών, μια σχέση μητέρας και κόρης!

Η ιστορία που διαδραματίζεται αυτές τις μέρες είναι λίγο πολύ γνωστή. Και λέω λίγο πολύ, αφού η ιστορία που μαθαίνουμε είναι μια συρραφή των τεσσάρων ιστοριών που περιγράφονται στα ευαγγέλια. Ίσως αυτό να γίνεται για να παραληφθούν οι αντιφάσεις που υπάρχουν στα τέσσερα κείμενα, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Η σημερινή ανάρτηση θα θεωρηθεί (ίσως) από ορισμένους ως αιρετική. Δεν πειράζει, χρειάζονται κι αυτά…

Το ισχυρό σημείο του Χριστιανισμού δεν είναι τόσο η ενανθρώπιση του Θεού και ο ερχομός του στη γη, ούτε ο θάνατος του, όσο το ότι κατάφερε να νικήσει το θάνατο και να αναστηθεί, τρεις ημέρες μετά το θάνατό του. Έτσι, λέει η χριστιανική διδασκαλία, νικώντας τον θάνατο, χάρισε στον άνθρωπο την αιώνια ζωή!

Αυτό, σύμφωνα με τη χριστιανική θεολογία συνέβη για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία και αποτελεί – σύμφωνα με τους ίδιους – την ειδοποιό διαφορά της χριστιανικής θρησκείας από τις υπόλοιπες, αλλά και την απόδειξη ότι πρόκειται για τη μόνη και αληθινή θρησκεία.


ΘΕΟΙ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ ΠΟΥ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΚΑΙ ΑΝΑΣΤΑΙΝΟΝΤΑΙ

Όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι. Η θεώρηση αυτή πηγάζει από την εγωιστικότατη αντίληψη του χριστιανισμού ότι είναι η μόνη αληθινή θρησκεία και ότι όλες οι άλλες είναι (το λιγότερο) παραμύθια.

Η έρευνα αποδεικνύει ότι η πίστη στο θάνατο και στην ανάσταση του Θεού δεν αποτελεί χριστιανική ανακάλυψη.

Η έρευνα λέει ότι ό­λες οι αφηγήσεις για τα πάθη, για το θάνατο και την ανάσταση του Χριστού δεν αποτελούν παρά επανάληψη ορισμένων θρύ­λων και μύθων για άλλους θεούς, που είχαν διαδοθεί πολύ πριν την εμφά­νιση του χριστιανισμού, προσαρμοσμένοι πολλές φορές στα δεδομένα της νέας θρησκείας.

Κάνοντας ορισμένα τελετουργικά­ τυπικά τον καιρό του Πάσχα, κρύβουν από τους πιστούς ότι τις ίδιες αυτές ιεροτελεστίες τις έκαναν κι εκείνοι που λάτρευαν πολλούς λεγόμενους «ειδωλολατρικούς» θεούς, όπως το Μίθρα, τον Άδωνι, τον Άττι, τον Ταμμούζ, το Διόνυσο, το Βάκχο, τον Όσιρι και άλλους.

Φαίνεται ότι αυτές οι δοξασίες ή παρόμοιες ίσχυαν σε όλα τα μήκη και πλάτη του τότε γνωστού κόσμου.

Όπως σημειώνει ο Εμμανουήλ Γιαροσλάφσκι στο βιβλίο του «Πώς γεννιούνται, ζουν και πεθαίνουν οι θεοί και οι θεές»:
«… όταν οι Ευρωπαίοι ανακάλυψαν τη Νότια Αμερική και γνώρισαν τη θρησκεία των εκεί λαών, διαπίστωσαν με κατάπληξη ότι ανάμεσα σ' εκείνους τούς λαούς, που ως τότε δεν είχαν έλθει σ' επαφή με το χριστιανικό κόσμο, υπήρχε η ίδια πίστη σ' ένα θεό πού πεθαίνει και ανασταίνεται».

Μελετώντας τα δεδομένα διαπιστώνουμε ότι υπάρχουν πολλές ομοιότητες ανάμεσα στους προχριστιανικούς θεούς και στην ιστορία του Ιησού Χριστού.

Έτσι, σύμφω­να με τους μεξικανικούς θρύλους, ο θεός Κβετσαλκοάτλι είχε σταυρωθεί σ' έναν ξύλινο σταυρό. Οι Μεξικανοί πίστευαν ότι ο θεός είχε φονευθεί μ' αυτόν τον βάρβαρο τρόπο γιατί εκείνοι, που ήρθε να σώσει, στάθηκαν αγνώμονες.
Ο Κβετζαλκοάτλι, σταυρώθηκε πάνω σε ένα βουνό εν μέσω δύο εγκληματιών, τάφηκε για τρεις ημέρες και αναστήθηκε από τους νεκρούς, υποσχόμενος ότι θα επιστρέψει ως νέος ήλιος σε μία δεύτερη παρουσία του επί γης που θα σώσει οριστικά το γένος των ανθρώπων.

Ο Χίγκιννς κατέγραψε 16 προ-χριστιανικούς «εσταυρωμένους», χωρίς ωστόσο να εξαντλήσει τον κατάλογο των «εσταυρωμένων» Θεών-Σωτήρων των Εθνικών, που είναι σε παγκόσμιο επίπεδο τουλάχιστον τριπλάσιος!!!.

Ανάμεσα στους δεκάδες «μαρτυρήσαντες» για το καλό των ανθρώπων Θεούς, ξεχωρίζει και ο ύπατος του Σκανδιναβο-γερμανικού Πανθέου Θεός Όντιν που σταυρώθηκε πάνω στο Δένδρο της Ζωής.

Στην εργασία του «Το αρχαίο Μεξικό», ο Κίνγκσμπο Ρονγκ λέει ότι οι αρ­χαίοι κάτοικοι της χερσονήσου Γιουκάταν λάτρευαν ένα σωτήρα που τον έλεγαν Μπακάμπ, και είχε γεννηθεί από την άμω­μο παρθένα Τσιριμπίρας.
Ο Μπακάμπ θεωρούνταν το δεύτερο πρόσωπο της αγίας τριάδας των Μεξικανών.
Τον σωτήρα αυτόν τον παράσταιναν σαν ένα μάρτυρα που γεννήθηκε από μια αγνή παρθένα και στεφανωμένο με ακάνθινο στεφάνι. Σύμφωνα με την παράδοση κι αυτός σταυρώθηκε πάνω σ' ένα ξύλινο σταυρό. Έμεινε πεθαμένος 3 μέρες, αναστήθηκε και αναλήφθηκε στον ουρανό.

Φαίνεται ότι η ιδέα του θεού που πεθαίνει και ανασταίνεται γεννήθηκε στους γεωργικούς και ποιμενικούς λαούς του αρχαίου κόσμου: στους Πέρσες, Σύριους, 'Ασυρο-Βάβυλώνι­ους, 'Ινδούς, Εβραίους, Αιγυπτίους, Έλληνες.

Στους εβραίους υπάρχει η γιορτή της άνοιξης, ο καθαρμός όπου τα κυριότερα πρόσωπα ήταν ο Μορδοχας, είτε ο θεός των Βαβυλωνίων Μαρντούκ και η θεά Ίσταρ (Εστέρα), καθώς και ο Αμάν ο κακός. Τη λατρεία του Μαρντούκ και της θεάς Ίσταρ τη δανείστηκαν οι Εβραίοι από τούς γειτονικούς τους λαούς.

Παλαιότερα ο Μαρντούκ λατρευόταν σαν θεός της πόλης Βαβυλώνας.
Σύμφωνα με τούς βαβυλωνιακούς θρύλους, ήταν ο δημιουργός, ο λυτρωτής και ο σωτήρας του κόσμου, αυτός που απάλλαξε τους ανθρώπους από κάθε ανάγκη, θεραπεύοντας αρρώστους και ανασταίνοντας νεκρούς, ήταν ηγεμόνας των αρχόντων και βασιλιάς των βασιλιάδων. Εκείνοι πού προσκυνούσαν τον Μαρντούκ, πίστευαν ότι πεθαίνει το χειμώνα και ανασταίνεται την άνοιξη.

Το ίδιο επίσης πλατειά, είχε διαδοθεί σ' ολόκληρη την Ανατολή η λατρεία του θεού - Άδωνη. Και ο θεός Άδωνης είναι θεός που πεθαίνει και ανασταίνεται. Μά­να του ήταν η Μίρρα (Μαρία), που μεταπλάστηκε στο δέντρο της σμύρνας. Η λατρεία του Άδωνη είχε πολύ πλατειά διάδο­ση στη Φοινίκη και στη Συρία, απ’ όπου πέρασε στην Ιουδαία.


Στην πόλη Βίβλος στα παράλια της Συρίας βρισκόταν ο ναός της θεάς Μπααλάτ-Τζεμπάλ, αντίστοιχης της Αφροδίτης. Η Αφροδίτη ("Αστάρτη, Ίσταρ) ήταν γυναίκα του Άδωνη. Οι άνθρωποι πίστευαν ότι τον – Άδωνη, όπως και τον Ταμμούζ, τον σκότωσε ένας κακός θεός, που είχε μεταμορφωθεί σε αγριόχοιρο. Ο Άδωνις πεθαίνει αλλά ύστερα από λίγο καιρό ανασταίνεται.

Ο έλληνας συγγραφέας του 2ου αιώνα Λουκιανός, περιγράφει το θρήνο για το θάνατο του Άδωνη και το γιορτα­σμό της ανάστασης του..
Για τον Άδωνη έφτιαχναν ξύλινα αγάλματα, που τα βάζανε σ' ένα είδος φέρετρου, και γύρω τοποθετούσαν βάζα με πράσινα φυτά, που τα αποκαλούσαν «Ανθοκήπια του Άδωνη».
Οι γυναίκες πλένανε το ξύλινο άγαλμα του θεού, το άλειφαν με αρωματικά λάδια και ύστερα το τύλιγαν σ' ένα μάλλινο ή πάνινο σάβανο και το θάβανε.
Αυτό θυμίζει κάτι από… Επιτάφιο;

Το ίδιο διαδομένη, όπως η λατρεία του Άδωνη, ήταν και η λατρεία του θεού Άττι και της μητέρας του, της «μεγαλόπρεπης μάνας» των θεών, Κυβέλης, θεάς της Φρυγίας.
Ο επίσημος πανηγυρισμός της «μεγαλόπρεπης μάνας» γινόταν ανάμεσα στις 15 και 27 του Μάρτη. Τη μέρα της ανοιξιάτικης Ισημερίας (21 του Μάρτη), έφερναν έναν δέντρο κομμένο και τυλιγμένο σε μάλλινο ύφασμα, όπως τύλιγαν και τα σώματα των νεκρών. Το δέντρο στολίζονταν με στεφάνια από βιολέτες και πάνω του έβαζαν τη μορφή του νέου θεού.
Αυτό, δεν παραπέμπει και πάλι στον επιτάφιο που την μεγάλη Πέμπτη βρίσκεται στολισμένος μέσα στις εκκλησίες;
Στις 25 του Μάρτη γιορτάζονταν η ανάσταση του θεού Άττι και τότε ο θρήνος μεταβάλλονταν σε χαρά και ευθυμία.

Όλα αυτά συνέβηκαν πολλά χρόνια πριν την εμφάνιση του χριστιανισμού. Αλλά ακόμα και 500 χρόνια μετά από την εμ­φάνιση του χριστιανισμού, ο έλληνας νεοπλατωνικός φιλόσο­φος Δαμάσκιος σημειώνει ένα όνειρο του όπου του παρουσιάστηκε η θεά Κυβέλη και του είπε ότι οι γιορτές προς τιμήν του Άττι (που λέγονταν ιλαρές) θα σώσουν τους ανθρώπους απ’ το θάνατο. (Σχετικά μ' αυτό βλέπε στο βιβλίο του Μ. Μπρίκ­νερ «Ο θεός που μαρτυρεί στις θρησκείες του αρχαίου κόσμου»).

Άλλη περίπτωση είναι αυτή του Μελκάρτ, του θεού των Φοινίκων της Τύρας.
Η λατρεία του θεού Μελκάρτ είχε διαδοθεί πάνω από 1000 χρόνια, πριν την εμφάνιση του χριστιανισμού.
Οι Έλληνες θεωρούσαν το Μελκάρτ ταυτόσημο με το θεό­-ήρωα Ηρακλή, γιο του Δία και της Αλκμήνης. Είναι γνωστή η ιστορία σύμφωνα με την οποία ο Ηρακλής έβαλε φωτιά στον εαυτό του και αναλήφθηκε, μέσα από τις φλόγες, στον ουρανό που δονούνταν από τις βροντές. Ο θεός Μελκάρτ γιορταζόταν το Φλεβάρη και το Μάρτη. Τότε έβαζαν φωτιά στο άγαλμα του σ' ένδειξη ότι ο θεός ανέρχεται στον ουρανό για μία καινούργια ζωή.

Στην πόλη Ταρσός οργανώνονταν ο γιορ­τασμός του θεού Σαντάν σχεδόν το ίδιο όπως και ο γιορτασμός του θανάτου και της ανάστασης του Μελκάρτ. Και στην Καππαδοκία οργάνωναν παρόμοιες γιορτές προς τιμήν του θεού Ιμπραέζ.

Οι Ιστορικοί της προγενέστερης του χριστιανισμού εποχής περιέγραψαν λεπτομερειακά την πλατειά διαδομένη λατρεία της αιγύπτιας θεάς Ίσιδας και του θεού Σεράπιδα (Όσιρις). Αυτή η λατρεία ήταν γνωστή σ' όλα τα παράλια της Μεσογείου, δηλαδή εκεί ακριβώς όπου έμελλε να διαδοθεί αργότερα ο χριστιανισμός.

Τον καιρό των Πτολεμαίων η λατρεία αυτή ήταν η πιο διαδεδομένη στον ελληνορωμαϊκό κόσμο. Όπως οι χριστιανοί χρησιμοποίησαν αργότερα, με τον τρόπο τους, τις αιγυπτιακές συριακές, ασσυριακές κλπ. παραδόσεις και δοξασίες, το ίδιο και οι Ρωμαίοι προσπάθησαν να προσαρμόσουν στις αντιλήψεις τους τη λατρεία της Ίσιδας και του Σέραπι.

Ανάλογα άλλαζαν τις αναπαραστάσεις των θεών. Γι' αυτό ο Σέραπις άρχισε να παριστάνεται σχεδόν το ίδιο όπως παριστανόταν ο Δίας. Όπως και ο Όσιρις στην Αίγυπτο, ο Σέραπις λατρεύονταν στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία σαν προστάτης των φυτών, θεός του ήλιου και αφέντης του Βασιλείου των νεκρών. Την Ίσιδα την απεικόνιζαν σαν ελληνίδα θεά, που μια εποχή μπορούσε κανείς εύκολα να την μπερδέψει με την Ήρα, τη Δήμητρα ή την Αφροδίτη. Χωρίς μια τέτοια απομίμηση, χωρίς μία τέτοια προσαρμογή στις ιδέες του ρωμαϊκού λαού, η λατρεία των αιγυπτιακών θεών δεν θα μπορούσε να διαδοθεί στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία.

Τους πρώτους αιώνες του χριστιανισμού, η λατρεία της Ίσιδας και του Σέραπι ήταν επίσημη και διατη­ρήθηκε 350 χρόνια μετά την εμφάνιση της χριστιανικής λατρείας.

ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Στην Ελλάδα, την άνοιξη πανηγύριζαν τη γιορτή της ανάστασης του θεού Διόνυσου (Βάκχος).
Σύμφωνα μ' έναν μύθο, ο Διόνυσος είναι γιος του Δία και της Περσεφόνης. Καταδιώκεται από τους Τιτάνες που τους στέλλει η Ήρα. Ο Διόνυσος συλλαμβάνεται και κατατεμαχίζεται, αλλά μένει μόνον η καρδιά του. Τότε ο Δίας ανασταίνει το Διόνυσο.
Η ανάσταση του Διόνυσου γιορταζόνταν την Άνοιξη. Οι αναστάσιμες τελετές γίνονταν σε όλη την Ελλάδα και αυτό γινόταν πολύ πριν την εμφάνιση του χριστιανισμού.

Παρόμοια λατρεία συναντούμε και στην περίπτωση του Κρηταγενή Ζεύς ή Φελχανού που πεθαίνει και ανασταίνεται. Ήταν θεός κερασφόρος, προστάτης του αμπελιού και της μελισσοκομίας. Ο θάνατός του συμβολικά απεικονίζεται πάνω σε ισοσκελή σταυρό, στις τέσσερις δηλαδή δυνάμεις της (ανα)δημιουργίας και στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, γήϊνα και συμπαντικά. Εδώ πρέπει να σημειώσουμε την εκτεταμένη θρησκευτική, λυτρωτική, χρήση του Σταυρού και στον ελλαδικό και νοτιοϊταλικό χώρο, αλλά και από τους αιγυπτίους πολύ πριν την εμφάνιση του χριστιανισμού.

Ο Μίθρας
Ας δούμε όμως και τον Μίθρα που πάνω από 1000 χρόνια πριν το χριστιανισμό θεωρούνταν θεός των φυτών, θεός της γονιμότητας και η λατρεία του ήταν πολύ διαδομένη στις χώρες όπου οι άνθρωποι ασχολούνταν με τη γεωργία. Ο Μίθρας ήταν γιος θεού, και γεννήθηκε σε μία σπηλιά! Θυμίζει και πάλι κάτι αυτή η λεπτομέρεια;

Είναι σημαντικό να επισημάνουμε ότι τον καιρό που εμφανίστηκαν οι πρώτες χριστιανικές κοινότητες, η λατρεία του Μίθρα ήταν διαδομένη σ' όλη τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία και ναοί του Μίθρα, βρίσκονταν παντού. Η Ιεροτελεστία που γινόταν στη λατρεία του Μίθρα, παρουσιά­ζει τόσες πολλές ομοιότητες με τη λατρεία των πρώτων χριστιανών, που χωρίς να το θέλεις φθάνεις στο συμπέρα­σμα ότι η λατρεία αυ­τή αφομοιώθηκε σε με­γάλο βαθμό από τους πρώτους χριστιανούς που την πήραν από τους λάτρες του Μίθρα.

Οι οπαδοί του Μίθρα συνήθιζαν το τελετουργικό δείπνο στο οποίο έτρωγαν αγιασμένο ψωμί και έπιναν κρασί, πράγμα που σήμαινε ότι κοινωνούσαν από το σώμα και το αίμα του Μίθρα.

Τα πλυσίματα που συνήθιζαν να κάνουν οι λάτρεις του Μίθρα μοιάζουν πάρα πολύ με το χριστιανικό μυστήριο της βάπτισης.

Έτσι λοιπόν, το Πάσχα με τη μορφή της γιορτής του θεού που πεθαίνει κι ανασταίνεται, με τη γιορτή του τελετουργικού δείπνου, όπου γινόταν κοινωνία με το σώμα και το αίμα του σωτήρα, υπήρξε και στη λατρεία του θεού των Περσών.

Οι Μιθραϊστές πίστευαν ότι ο θεός τους ήταν ο σωτήρας του κόσμου που με τη βοήθειά του γίνεται η ανάσταση των νεκρών. Έτσι, στη λατρεία του Μίθρα βρίσκουμε και μια άλλη πλευρά της χριστιανικής διδασκαλίας, τη διδασκαλία για την ανάσταση εκ νερών με τη βοήθεια του γιου του θεού.

Επίλογος
Τα πάθη του Ιησού Χριστού που περιγράφουν οι ευαγγελιστές, μπορούμε τελικά να υποθέσουμε ότι δεν αποτελούν τίποτε άλλο παρά αναμετάδοση μερικών αρχαίων μύθων για θεούς που σκότωναν την άνοιξη, για καταδικασμένους που τους ντύνανε με βασιλικά ρούχα κι ύστε­ρα τους θυσίαζαν για να συγχωρήσουν οι θεοί τα σφάλματα και τις αμαρτίες των ανθρώπων.
Γιατί είναι φανερό ότι ολόκληρη η αφήγηση των γιορτών του Πάσχα έχει φτιαχτεί με στοιχεία παρμένα από άλλες θρησκείες πιο παλιές, όπως και το εβραϊκό Πάσχα δεν περιέ­χει τίποτα το καινούριο.

* * *

Πρόσθετη βιβλιογραφία και πηγές

Ακαδημία Επιστημών ΕΣΣΔ «Επιστήμη και Θρησκεία», Μόσχα 1960, Αθήνα 1962.

Κάρεν Αρμστρονγκ «Η ιστορία του Θεού», εκδ. Φιλίστωρ, β΄ έκδοση 1998.

Γιάννη Κορδάτου «Αρχαίες Θρησκείες και χριστιανισμός», εκδ. Μπουκουμάνη 1973.

Harvey Spencer Lewis «Η μυστικιστική ζωή του Ιησού», εκδ. Τετρακτύς, πρώτη έκδοση 1929.

Γιάννη Κορδάτου «Ιησούς Χριστός και Χριστιανισμός», τόμ. Α΄ και Β΄, εκδ. Μπουκουμάνη 1975.

Λιλή Ζωγράφου «ΑΝΤΙΓΝΩΣΗ τα δεκανίκια του καπιταλισμού» εκδόσεις Αλεξάνδρεια , 1974.

Θωμά Μάρα «Οι αντιφάσεις της Καινής Διαθήκης», εκδ. Δίβρης 1979.

Γ. Γρηγορομιχελάκης «Δεκαπέντε εσταυρωμένοι και αναστημένοι σωτήρες» εκδώσεις Δαδούχος 2003.

Σχετικές αναρτήσεις:

http://aneforiwn.blogspot.com/2009/04/152009.html

http://phivosnicolaides.blogspot.com/2009/04/blog-post_14.html

http://evaneocleous.blogspot.com/2009/04/blog-post_17.html

http://meropbird.blogspot.com/2009/04/blog-post_15.html

http://pousounefkopoupaeis.blogspot.com/2009/04/blog-post_15.html


Δευτέρα 13 Απριλίου 2009

ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΚΑΒΑΖΟΓΛΟΥ – ΜΙΣΙΑΟΥΛΗ (Update)


Στις 11 Απριλίου συμπληρώνονται 44 χρόνια από τη δολοφονία των Ντερβίς Αλί Καβάζογλου και του Κώστα Μισιαούλη.
Οι δύο φίλοι πήγαιναν για οργανωτική δουλειά περνώντας από το τ/κυπριακό χωριό Λουρουτζίνα.
Ο Μισιαούλης συνόδευε τον Καβάζογλου ο οποίος θα συναντούσε τ/κύπριους στο χωριό και θα συντόνιζαν τον αγώνα τους ενάντια στον τ/κυπριακό εθνικισμό γα την υπεράσπιση της ύπαρξης της Κυπριακής Δημοκρατίας.

* * *
Αντί κάποιας γραπτής αναφορά, προτίμησα να αναρτήσω ένα βίντεο δικής μου παραγωγής που αναφέρεται σε γενικές γραμμές στην τρομοκρατία που εξαπέλυσε η ΤΜΤ εναντίον των προοδευτικών τ/κυπρίων που αγωνίζονταν κατά της διχοτόμησης.
Το βίντεο είναι χωρισμένο σε τρία μέρη καθαρά για λόγους πρακτικούς (που αφορούν την ανάρτηση και με μειωμένη την ποιότητα του).
Το βίντεο συνολικά έχει διάρκεια 47 λεπτά και σίγουρα μέσα σε αυτό δεν μπορούν να περιληφθούν πολλά άλλα πράγματα και καταστάσεις.
Θεωρώ σημαντικό το ότι περιέχει σκηνές και μαρτυρίες που είμαι σίγουρος ότι οι περισσότεροι πρώτη φορά θα βλέπουν.
Ξεχωρίζω μια ομιλία του ίδιου του Καβάζογλου, που αποτελεί πλέον ντοκουμέντο, καθώς και τις μαρτυρίες άλλων τ/κύπριων αγωνιστών που περιγράφουν τη δράση της ΤΜΤ και τις αναισχυντίες της.
Θεωρώ αυτή την ανάρτηση σημαντική γιατί δείχνει ότι δεν είναι (και δεν ήταν) όλοι οι τ/κύπριοι το ίδιο, όπως θέλουν να μας πείσουν οι εθνικιστές.
Υπήρξαν και υπάρχουν τ/κύπριοι αγωνιστές που αρνούνται τη διχοτόμηση και αγωνίζονταν και αγωνίζονται για την επανένωση της Κύπρου.
Καταθέτω, λοιπόν, το σεβασμό, την τιμή και την αγάπη μου προς όλους όσοι αγωνίζονται γι αυτό το σκοπό, ελληνοκύπριους και τουρκοκύπριους.

















Στιγμιότυπα από την εκδήλωση που έγινε στο Δάλι στη Μνήμη των Καβάζογλου και Μισιαούλη.
Κυριακή 12 Απριλίου 2009






Αναφορά στη θυσία των Καβάζογλου και Μισιαούλη μπορείτε να διαβάσετε και στο ιστολόγιο του Άνευ
http://aneforiwn.blogspot.com/2009/04/142009.html



Σάββατο 4 Απριλίου 2009

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Αντί κειμένου, σκέφτηκα ότι θα ήταν χρήσιμο να αναρτήσω σήμερα ένα φιλμάκι.
Αυτό το φιλμάκι προβλήθηκε πρόσφατα από τους "Ανοικτούς Φακέλους" του Παπαχελά και αναφέρεται στο πως αντιμετωπίζεται η ιστορία στις δύο κοινότητες.

Αφήνω τα σχόλια σε σας.