Σάββατο 26 Δεκεμβρίου 2015

Για τη σφαγή των νηπίων από τον Ηρώδη



Στις 29 Δεκεμβρίου η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά τη μνήμη των παιδιών που σφάχτηκαν
από τον Ηρώδη.
Πρόκειται για τη γνωστή ιστορία που αν κάποιος την διαβάσει προσεκτικά και ψάξει να βρει τις παραπομπές στις οποίες παραπέμπει ο ευαγγελιστής Ματθαίος, θα διαπιστώσει ότι πρόκειται περί μίας πλαστής ιστορίας.

Η περιγραφή του Ματθαίου είναι λίγο πολύ γνωστή. Όμως όσοι θέλετε να την φρεσκάρετε ή να κάνετε σύγκριση με όσα γράφω, μπορείτε να την διαβάσετε πατώντας εδώ.

Ίσως αυτά που θα γράψω ενοχλήσουν κάποιους, αλλά δεν τα γράφω με σκοπό να ενοχλήσω.
Τα γράφω για σκοπούς εμπλουτισμού των γνώσεων μας.

Ο Θεός όπλισε το χέρι του Ηρώδη
Στην όλη ιστορία παρατηρούμε ένα παράδοξο φαινόμενο. 
Το άστρο οδήγησε του μάγους όχι στη Βηθλεέμ όπου γεννήθηκε ο Ιησούς, αλλά στα Ιεροσόλυμα!
Γράφει ο Ματθαίος:
«1 Όταν λοιπόν ο Ιησούς γεννήθηκε στη Βηθλεέμ της Ιουδαίας κατά τις ημέρες του βασιλιά Ηρώδη, ιδού μάγοι από τα ανατολικά παρουσιάστηκαν στα Ιεροσόλυμα,
2 λέγοντας: «Πού είναι ο βασιλιάς των Ιουδαίων που γεννήθηκε; Γιατί είδαμε τον αστέρα του στην ανατολή και ήρθαμε να τον προσκυνήσουμε».

Γιατί άραγε ο Θεός οδήγησε μέσω του άστρου τους μάγους στα Ιεροσόλυμα και όχι στη Βηθλεέμ;
Διότι το άστρο που τους καθοδηγούσε έσβησε πάνω από τα Ιεροσόλυμα και άναψε ξανά και τους οδήγησε στην Βηθλεέμ όταν οι μάγοι δεν βρήκαν το παιδί στα Ιεροσόλυμα.
«9 Αυτοί, αφού άκουσαν το βασιλιά, έφυγαν. Και ιδού, ο αστέρας που είδαν στην ανατολή προχωρούσε μπροστά τους, ωσότου ήρθε και στάθηκε πάνω εκεί όπου ήταν το παιδί».
Δηλαδή τους πήρε ακριβώς στο σπίτι (όχι σπηλιά) που γεννήθηκε ο Ιησούς.

Όπως μας λέει ο Ματθαίος η έλευση των μάγων στα Ιεροσόλυμα έγινε αιτία για να μάθει ο Ηρώδης για τη γέννηση του νέου Βασιλιά και να το εκλάβει ως απειλή για την εξουσία του.
(…) «7 Τότε ο Ηρώδης κάλεσε κρυφά τους μάγους και εξακρίβωσε από αυτούς το χρόνο που φαινόταν ο αστέρας».

Συνεπώς το να οδηγηθούν οι μάγοι στα Ιεροσόλυμα και όχι στη Βηθλεέμ και να μάθει ο Ηρώδης για τη γέννηση, οδηγήθηκαν εκεί από το άστρο το οποίο καθοδηγούσε ο ίδιος ο Θεός!
Άρα μπορούμε να πούμε πως αυτό που έγινε, η σφαγή δηλαδή 14 χιλιάδων ή κατά άλλους 144 χιλιάδων παιδιών από ηλικίας 2 χρονών και κάτω, ήταν θέλημα θεού.
Μπορούμε λοιπόν να φανταστούμε ότι ο Θεός της αγάπης και της ζωής, ήρθε στην επίγεια ζωή σπέρνοντας το θάνατο σε αθώες ψυχές;  Αν είναι έτσι τότε πως ταιριάζει το «επί γης ειρήνη και εν ανθρώποις ευδοκία» που έψαλλαν οι άγγελοι εκείνο το βράδυ;

Καμία ιστορική επιβεβαίωση
Κατά την προσωπική μου άποψη ποτέ δεν έγινε τέτοια σφαγή.
Πρώτα πρώτα υποψίες δημιουργεί ο αριθμός των σφαγιασθέντων παιδιών.
Όπως αναφέραμε κάποιοι υποστηρίζουν ότι σφάχτηκαν 14 χιλιάδες και άλλοι 144 χιλιάδες.
Η «Καθολική Εγκυκλοπαίδεια» κάνει λόγο για 6 έως 20 παιδιά.

Αυτό είναι όμως αδύνατον αν λάβει κάποιος υπόψη ότι η Βηθλεέμ την εποχή εκείνη ήταν μια μικρή πολίχνη.
Σήμερα η πόλη αριθμεί μέχρι 22 χιλιάδες κατοίκους.
Άρα αποκλείεται να είχε τόσα μικρά παιδιά.

Ο μεγάλος ιστορικός της περιόδου εκείνης Φλάβιος Ιώσηπος δεν αναφέρει λέξη για το γεγονός. Ίσως, ο θάνατος λίγων νηπίων σ’ ένα χωριό της Ιουδαίας να μην θεωρήθηκε σημαντικό γεγονός για να απασχολήσει τους ιστορικούς και βιογράφους του Ηρώδη, όπως ο Ιώσηπος, αναφέρει ο άγγλος ιερωμένος και θεολόγος Ρίτσαρντ Φρανς (1938-2012). Ο αμερικανός Καινοδιαθηκολόγος Ντάνιελ Χάρινγκτον (1940-2014) εκφράζει τις αμφιβολίες του για την ιστορικότητα της σφαγής των νηπίων, ενώ το περιοδικό «National Geographic» σε έρευνά του, αθωώνει τον Ηρώδη. Ο ούγγρος θεολόγος Γκέζα Βέρμες (1924-2013) και ο αμερικανός συνάδελφός του Εντ Σόντερς (1937) θεωρούν τη σφαγή των νηπίων «δημιουργική αγιογραφία».Πηγή

Κατασκευασμένη ιστορία
Τι είναι εκείνο που οδηγεί στη σκέψη ότι η ιστορία αυτή είναι αποτέλεσμα της φαντασίας του Ματθαίου;

Ο Ματθαίος έχει μια μανία να συνδέσει τον Ιησού με τις προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης για να φανεί ότι αυτός ήταν ο Μεσσίας που περίμεναν οι Εβραίοι.

Έτσι επιστρατεύει μικρά αποσπάσματα από κείμενα της Παλαιάς Διαθήκης τα οποία αποκόπτοντας τα από τα κείμενα, επιχειρεί να τα συνδέσει με τον Ιησού.

Θέλοντας να πείσει ότι πράγματι έγινε η σφαγή, επικαλείται ένα μικρό απόσπασμα από ένα κείμενο του Ιερεμία στην Παλαιά Διαθήκη (κεφ. 31, εδ. 15).

Γράφει ο Ματθαίος:
«18 Φωνή στη Ραμά ακούστηκε, κλάμα και οδυρμός πολύς. Η Ραχήλ είναι που κλαίει τα τέκνα της, και δεν ήθελε να παρηγορηθεί, γιατί δεν υπάρχουν».

Πράγματι υπάρχει αυτή η αναφορά στο βιβλίο του Ιερεμία, μόνο που η «προφητεία» αυτή δεν αναφέρεται σε καμιά περίπτωση στον Χριστό.
Διαβάστε εδώ ολόκληρο το κεφάλαιο για να καταλάβετε τι εννοώ. 

Είναι φανερό ότι δεν αναφέρεται στον Χριστό και ούτε αποτελεί προφητεία η εν λόγω αναφορά διότι πιο κάτω γράφει ότι η Ραχήλ κλαίει τα παιδιά της όχι επειδή θα τα σφάξει κάποιος Ηρώδης αλλά επειδή νόμιζε ότι είχαν σκοτωθεί. Και ο Κύριος λέει στην Ραχήλ να σταματήσει να κλαίει.
Διαβάζουμε στον Ιερεμία:
«16 επειδή, το έργο σου θα ανταμειφθεί, λέει ο Κύριος· και θα επιστρέψουν από τη γη τού εχθρού.
17 Και υπάρχει ελπίδα στα έσχατά σου, λέει ο Κύριος, και τα παιδιά σου θα επιστρέψουν στα όριά τους».

Ο Θεός λοιπόν υπόσχεται στην Ραχήλ ότι θα επιστρέψουν στον τόπο τους τα παιδιά της. Προφανώς ήταν αγνοούμενα.
Όμως τα παιδιά που σφάχτηκαν δήθεν από τον Ηρώδη, δεν πρόκειται να επιστρέψουν ποτέ.

Η φυγή στην Αίγυπτο
Μετά το περιστατικό με τους μάγους και τον Ηρώδη (πριν από τη σφαγή), ένας άγγελος πήγε στον ύπνο του Ιωσήφ και του είπε να πάρουν το παιδί και να φύγουν για την Αίγυπτο γιατί ο Ηρώδης ψάχνει να βρει το βρέφος για να το σκοτώσει. 
Και αυτό έγινε για να εκπληρωθεί μια άλλη προφητεία.
Γράφει ο Ματθαίος:
«15 Και ήταν εκεί ως το θάνατο του Ηρώδη – για να εκπληρωθεί αυτό που ειπώθηκε από τον Κύριο μέσω του προφήτη, όταν έλεγε: Από την Αίγυπτο κάλεσα τον Υιό μου».

Ο Ματθαίος αναφέρεται σε ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Ωσηέ.
Τι λέει όμως το βιβλίο του Ωσηέ (κεφ. 11, εδ. 1-3) και πόση σχέση έχει αυτή η δήθεν προφητεία με τον Ιησού;
Ολόκληρο το κείμενο μπορείτε να το δείτε πατώντας εδώ

Γράφει ο Ωσηέ:
«1 Όταν ο Ισραήλ ήταν νήπιο, τότε εγώ τον αγάπησα, και από την Αίγυπτο κάλεσα τον γιο μου.
2 Όσο τους καλούσαν, τόσο αυτοί αναχωρούσαν από μπροστά τους· θυσίαζαν στους Βααλείμ, και θυμίαζαν στα γλυπτά».
Ο… γιος του Θεού δεν είναι άλλος από το λαό του Ισραήλ τον οποίο ο Θεός κάλεσε από την Αίγυπτο.
Και δεν είναι τίποτε άλλο από τη γνωστή ιστορία της εξόδου των Εβραίων από την Αίγυπτο.
Άλλωστε τότε ο λαός του Ισραήλ (όπως θυμάστε με την ιστορία των 10 εντολών) μέχρι να πάει στο βουνό και να έρθει ο Μωυσής, άρχισαν να λατρεύουν τον μόσχο.
Στην εποχή του Ιησού οι Εβραίοι δεν λάτρευαν είδωλα αλλά τον Θεό της Παλαιάς Διαθήκης, τον πατέρα του Ιησού.

Συνεχίζοντας ο Ωσηέ γράφει:
«5 Δεν θα επιστρέψει στη γη τής Αιγύπτου, αλλά ο Ασσύριος θα είναι βασιλιάς του, επειδή δεν θέλησαν να επιστραφούν».

Μα, στην εποχή του Ιησού οι κατακτητές δεν ήταν οι Ασσύριοι, αλλά οι Ρωμαίοι, έτσι δεν είναι;
Συνεπώς ούτε αυτή η προφητεία αναφέρεται στον Ιησού.
Και σ’ αυτή την περίπτωση ο Ματθαίος παίρνει μια φράση για την ταιριάσει με την ιστορία που έφτιαξε.

Ναζωραίος ή Ναζηραίος
Σε κάποια στιγμή εμφανίζεται στον Ιωσήφ και πάλι ένας άγγελος και του λέει ότι όσοι εχθρεύονταν το νεογέννητο έχουν πεθάνει, γι’ αυτό μπορούν να επιστρέψουν πίσω. 

Στη συνέχεια ο Ιωσήφ βλέπει άλλον άγγελο, σε άλλο όνειρο που του λέει να μην πάει στη Γαλιλαία αλλά στη Ναζαρέτ.
Γιατί; 
Για να εκπληρωθεί άλλη προφητεία και να ονομαστεί ο Χριστός «Ναζωραίος»!

Ο Ματθαίος αναφέρεται στο βιβλίο των Κριτών (κεφ. 13, εδ. 2-5) στην Παλαιά Διαθήκη.
Μπορείτε να δείτε ολόκληρο το κείμενο πατώντας εδώ

Όντως σ’ αυτό το κεφάλαιο γίνεται αναφορά. Όχι όμως σε Ναζωραίο αλλά σε Ναζηραίο!
Σημειώνουμε ότι οι δύο λέξεις έχουν διαφορά την οποία θα δούμε πιο κάτω.

Ας δούμε το κείμενο από το βιβλίο των «Κριτών»::
«1 ΚΑΙ οι γιοι Ισραήλ έπραξαν ξανά πονηρά μπροστά στον Κύριο· και ο Κύριος τους παρέδωσε στο χέρι των Φιλισταίων 40 χρόνια.
2 Και υπήρχε ένας άνθρωπος από τη Σαραά, από τη συγγένεια του Δαν, και το όνομά του ήταν Μανωέ· και η γυναίκα του ήταν στείρα, και δεν γεννούσε».

Τι έχουμε εδώ;
-         Κατακτητές σ’ αυτή την περίπτωση είναι οι Φιλισταίοι ενώ στην εποχή του Ιησού ήταν οι Ρωμαίοι.
-         Ο άνθρωπος στον οποίο αναφέρεται το κείμενο ονομάζεται Μανωέ και όχι Ιωσήφ!
-         Καταγόταν από την Σαραά και όχι από την Βηθλεέμ που καταγόταν ο Ιωσήφ!
-         Η γυναίκα του ήταν στείρα και όχι μικρή παρθένος, όπως ήταν η Μαρία!

Και συνεχίζει το βιβλίο των «Κριτών»:
«3 Και στη γυναίκα φάνηκε ένας άγγελος του Κυρίου, και της είπε: Δες, τώρα είσαι στείρα, και δεν γεννάς· εντούτοις, θα συλλάβεις, και θα γεννήσεις γιο·
(…) 5 επειδή, να, θα συλλάβεις και θα γεννήσεις γιο· και ξυράφι δεν θα ανέβει επάνω στο κεφάλι του, επειδή το παιδί θα είναι Ναζηραίος στον Θεό από την κοιλιά τής μητέρας του· κι αυτός θα αρχίσει να ελευθερώνει τον Ισραήλ από το χέρι των Φιλισταίων».

Και το κεφάλαιο καταλήγει με το εξής:
«24 Και η γυναίκα γέννησε γιο, και αποκάλεσε το όνομά του Σαμψών· και το παιδί αυξήθηκε, και ο Κύριος το ευλόγησε».

Τι έχουμε εδώ;
-         Τελικά η γυναίκα έμεινε έγκυος.
-         Ο Άγγελος της είπε ότι θα ήταν από την κοιλιά της μάνας του Ναζηραίος (όχι Ναζωραίος).
-         Ο γιος της θα ελευθερώσει το λαό του Ισραήλ από τους Φιλισταίους. Ενώ την περίοδο του Χριστού, επαναλαμβάνω, κατακτητές ήταν οι Ρωμαίοι.
-         Το άγγελμα του Αγγέλου έγινε πραγματικότητα αφού η γυναίκα γέννησε ένα γιο που τον ονόμασε Σαμψών!
Συνεπώς κι αυτή η προφητεία έχει εκπληρωθεί όχι στο πρόσωπο του Ιησού αλλά του Σαμψών.
Που όπως ξέρουμε δεν έβαλε ξυράφι στο κεφάλι του και διατηρούσε μεγάλα μαλλιά από τα οποία έπαιρνε τη δύναμη του.
Και όταν του τα έκοψαν, έχασε τη δύναμη του, σύμφωνα με την βιβλική μυθολογία.

Όσον αφορά τη λέξη Ναζηραίος, δεν έχει καμιά σχέση με τον Ναζωραίο και κατά συνέπεια με τον Ιησού.

Ο Ναζηραίος ήταν ο αφιερωμένος στο Θεό.

Για τους Ναζηραίους υπάρχει ολόκληρη αναφορά στο βιβλίο των «Αριθμών».
Εδώ μπορείτε να δείτε το κείμενο.

Ας δούμε τις πρώτες γραμμές κι όσοι θέλετε διαβάστε ολόκληρο το κείμενο.

«1 ΚΑΙ ο Κύριος μίλησε στον Μωυσή, λέγοντας:
2 Μίλησε προς τους γιους Ισραήλ, και πες τους: Όταν ένας άνδρας ή μία γυναίκα ευχηθεί ευχή Ναζηραίου, για να αφιερωθεί στον Κύριο».
(…) «5 Όλες τις ημέρες τής ευχής τής αφιέρωσής του, ξυράφι δεν θα περάσει στο κεφάλι του, μέχρις ότου εκπληρωθούν οι ημέρες, που ευχήθηκε στον Κύριο· άγιος θα είναι, αφήνοντας τις τρίχες τής κόμης τού κεφαλιού του να αυξάνουν».

Και τέτοιος ήταν ο Σαμψών.
Συνεπώς, ο Ναζηραίος προσδιορίζει κάποιον που είναι αφιερωμένος στο Θεό και δεν προσδιορίζει τόπο καταγωγής.

Ο Ιησούς αποκαλείτο Ναζωραίος επειδή μεγάλωσε στη Ναζαρέτ!
Όμως το καλύτερο θα ήταν να ονομαζόταν Ναζαρετινός και όχι Ναζωραίος.

Βεβαίως υπάρχει ισχυρή αμφιβολία για το αν υπήρχε πόλη Ναζαρέτ την εποχή του Ιησού, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα.

Αυτά, και τα σχόλια ευπρόσδεκτα…

Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2015

«Να γιατί δεν νοιάζομαι αν τη γη αυτή τη ζουν Τούρκοι, Έλληνες, Εβραίοι…» Κ. Μάτσης



Ο Κυριάκος Μάτσης μαζί με τον Γρηγόρη Αυξεντίου θεωρούνται ως οι κορυφαίοι των
ηρώων του αγώνα της ΕΟΚΑ 1955-59.
Ο λαός μας ίσως τους κατατάσσει σε αυτή τη θέση λόγω του τρόπου που έφυγαν από τη ζωή αλλά και λόγω του ξεχωριστού χαρακτήρα τους.

Η ζωή και οι συνθήκες θανάτου των δύο μοιάζουν.
Όπως μοιάζουν και στο ότι ήταν συνειδητοποιημένοι στο καθήκον το οποίο ανέλαβαν.
Όπως κι άλλοι βεβαίως που δεν έτυχε να σκοτωθούν.
Είχαν τη δυνατότητα να αποφύγουν τον θάνατο αλλά δεν το έπραξαν.
Προτίμησαν να μην παραδοθούν και να πεθάνουν για την ελευθερία και την πατρίδα.

Ιδιαίτερα ο Μάτσης που είχε την ευκαιρία να πάρει το μεγάλο για την εποχή χρηματικό ποσό που του πρόσφερε ο τότε κυβερνήτης Σερ Τζον Χάρντινγκ.
Το περιστατικό το διηγήθηκε το 1970 ο ίδιος ο στρατάρχης στους Δώρο Άλαστο, Ανδρέα Καραγιώργη και Δρ Όμηρο Χαπίπη που τον συνάντησαν στην Αγγλία.
Κι αυτό το περιστατικό το μετέφερε στο δίτομο βιβλίο του ο Κλείτος Ιωαννίδη:

Μεταφέρω αποσπάσματα από την αφήγηση του πρώην κυβερνήτη:
«Του είπα ότι η Κύπρος άξιζε καλύτερη τύχη, ότι πρέπει να βρεθούν άνθρωποι που σκέπτονται και την αγαπούν για να δώσουν μια λύση. Του είπα ότι πρέπει να συνεργαστεί μαζί μας για το καλό της Κύπρου κλπ, και με τρόπο τον άφησα να καταλάβει ότι ο κακός δαίμονας της Κύπρου ήταν για μένα ο Διγενής και μερικοί γύρω από αυτόν που δημιούργησαν όλην αυτήν την κατάσταση.
Και στη συνέχεια τού ζήτησα συνεργασία. Του υποσχέθηκα, μάλιστα, ότι αν ήταν διατεθειμένος να μας βοηθήσει να εντοπίσουμε αυτούς τους ανθρώπους, δεν θα τους σκοτώναμε, αλλά θα τους αναγκάζαμε να παραδοθούν και να εκδιωχθούν από την Κύπρο. Και τέλος ότι αυτός δεν θα έμενε χωρίς την ανάλογη αμοιβή. Εκεί στο τραπέζι όπου βρισκόμασταν, ο ένας από τη μια πλευρά κι άλλος από την άλλη, δίπλα βρισκόταν ένα μικρότερο τραπεζάκι, στο οποίο είχαν βάλει έναν καφέ. Είχαμε κι ένα βαλιτσάκι, στο οποίο είχαμε ένα σεβαστό ποσό χρημάτων.
Ο Μάτσης σηκώθηκε απότομα σαν να ήταν ελατήριο, στάθηκε και μου είπε κάτι στα ελληνικά, που δεν κατάλαβα». Ο Δώρος Άλαστος τον ρώτησε: "Ου περί χρημάτων τον αγώνα ποιούμεθα, αλλά περί αρετής;". Ο Χάρτινγκ λέει: «Μπορεί, αλλά στη συνέχεια μου είπε στα Αγγλικά ότι δεν πολεμούμε για χρήματα, για δόξα ή για θέσεις, αλλά για την αρετή. Στη συνέχεια θόλωσε το μάτι του Κυριάκου, θύμωσε, με βήμα σταθερό "firm and steady" προχώρησε προς τα κρατητήρια ακολουθούμενος από δύο αξιωματικούς. Ο ένας μάλιστα πήγε μέχρι την πόρτα και γύρισε ρωτώντας με τι θα γίνει και το μόνο που τους είπα ήταν να μην τον ενοχλήσετε πλέον. Διέκοψε τον διάλογο, γύρισε την πλάτη του προς εμένα και, χωρίς να χαιρετήσει, έφυγε…»".

Αυτό το χαρακτηριστικό περιστατικό δεν δείχνει μόνο τον άδολο χαρακτήρα του Κ. Μάτση.
Δείχνει και την υπευθυνότητα αλλά και τη σοβαρότητα του.
Μόνο και μόνο το ότι ο Χάρντινγκ καταδέχθηκε να πάει να τον συναντήσει, να μιλήσει μαζί του αλλά και να συζητήσει μαζί του το πώς θα μπορούσε να βρεθεί μια λύση και να σταματήσει η αναταραχή, δείχνει ότι οι Άγγλοι τον υπολόγιζαν.
Η δεν εντολή του κυβερνήτη να μην τον ξαναενοχλήσουν, δείχνει και τον σεβασμό που έτρεφε ο ίδιος προς τον Κυριάκο.

Να μορφώσω το λαό μου…
Ο Κυριάκος δεν καταγόταν από κάποια αστική ή μεσοαστική οικογένεια.
Είδε το φως του ήλιου τον Ιανουάριο του 1926 σε ένα αγροτόσπιτο του Παλαιχωρίου.

Έφηβος ακόμα, έγραφε το 1944:
«Θα ριχτώ στον αγώνα. Θα πολεμήσω τίμια και παλληκαρίσια. Θ’ αγωνιστώ για το λαό. Τον βλέπω αμόρφωτο και θέλω να τον μορφώσω, τον βλέπω αδικημένο και θέλω να τον δικαιώσω…».

Δύο χρόνια αργότερα θα βρεθεί φοιτητής στη Θεσσαλονίκη όπου θα σπουδάσει γεωπονία.
Εκεί θα αναμιχθεί στα κοινά δια μέσου των φοιτητικών δράσεων.

Ο αντικομμουνιστής Μάτσης
Ο Κ. Μάτσης δεν είχε σχέση με την αριστερά. Ούτε με το κομουνιστικό κίνημα.
Ήταν αντικομουνιστής, αλλά προσγειωμένος και λογικός, μακριά από κάθε πάθος.

Δεν ήταν άνθρωπος της σύγκρουσης, ήταν άνθρωπος του διαλόγου.
Έγραφε αρκετά αντικομουνιστικά κείμενα, εκφωνούσε ομιλίες εναντίον του κομουνισμού. Ήταν μάλιστα ενεργό στέλεχος της Μορφωτικής Ένωσης Εθνικοφρόνων Φοιτητών.
Αλλά ως εκεί. Υπερασπιζόταν με ήθος την ιδεολογία του πιστεύοντας ότι αυτή εξυπηρετεί την πατρίδα του.

Είναι γνωστή η περίπτωση όπου μετέβη στο δικαστήριο για να υπερασπιστεί ένα συμφοιτητή του κομουνιστή (κύπριο) Γιαννάκη Δρουσιώτη.
Ο Δρουσιώτης ήταν αρχηγός της κομμουνιστικής ομάδας «Λαϊκός Εκδικητής», μέλος της νεολαίας του ΚΚΕ και είχε ενεργή συμμετοχή στην Αντίσταση.
Μαζί με τον Μάτση είχε πάει για υπεράσπιση του Δρουσιώτη ακόμα ένας κύπριος, ο Πολεμής Ακύλας.

Ο Δρουσιώτης (που πέθανε στις 16 Νοεμβρίου 2015) και οι συγκατηγορούμενοι του καταδικάστηκαν τελικά σε θάνατο. Η καταδίκη όμως δεν εκτελέστηκε αφού ο Δρουσιώτης πήρε χάρη ως βρετανός υπήκοος, ενώ γλίτωσαν τον θάνατο και οι υπόλοιποι.

Ο Μάτσης έγραφε τότε στο Ημερολόγιο του:
«Έμαθα πάντα στη ζωή ν’ αγαπώ και να εκτιμώ τους ιδεολόγους αγωνιστές που ξέρουν ν’ αγωνιστούν για ένα ιδανικό, αδιάφορο ποιο είναι αυτό, αρκεί να το πιστεύουν. Ο Γιάννης είναι ένας αληθινός ήρωας».

Ο… κομουνιστής Μάτσης!
Όταν αργότερα θα μυείτο στην ΕΟΚΑ και θα αναλάμβανε υπευθυνότητα τομεάρχη, δεν θα ακολουθούσε τον Γρίβα στην καλλιέργεια του εμφυλιοπολεμικού κλίματος που επιδίωκε να δημιουργήσει.

Λέγεται μάλιστα ότι όντας τομεάρχης της ΕΟΚΑ είχε επιχειρήσει να έχει επαφή με Κυπρίους Κομμουνιστές, πράγμα που προκάλεσε και την υποψία σε κάποιους ότι τάχα ήταν και ο ίδιος κομμουνιστής!

Αυτή η στάση του, λοιπόν, οδήγησε κάποιους, ακόμα και ανθρώπους του πνεύματος που ανήκουν στη Δεξιά, να θεωρούν ότι ο Μάτσης ήταν… αριστερός!
Κάτι ανάλογο λέχθηκε και για τον Γρηγόρη Αυξεντίου.
Ωστόσο ούτε το ένα ούτε το άλλο ευσταθούσε.
Ο Αυξεντίου θεωρήθηκε από κάποιους ως αριστερός διότι όπως λέγεται, όταν εργαζόταν ως οδηγός λεωφορείου είχε εγγραφεί στην ΠΕΟ.
Κι έτσι να ήταν, αυτό δεν τον καθιστούσε αριστερό, αφού ο ίδιος κινείτο στη Λύση, στο χώρο της Δεξιάς.
Άλλωστε το ότι ο Γρ. Αυξεντίου δεν ανήκε στην Αριστερά, το επιβεβαίωσε με γραπτή του ανακοίνωση στις 14 Μαΐου 1977 ο πατέρας του, Πιερής Αυξεντίου.

Κάτι ανάλογο ισχύει και για τον Κυριάκο Μάτση.
Η στάση του έναντι των αριστερών, ότι δηλαδή δεν προχωρούσε σε εκτελέσεις αριστερών μόνο και μόνο επειδή έλαβε κάποια διαταγή, αλλά ήθελε να διασταυρώσει τις πληροφορίες του, δημιούργησε σε κάποιους αυτή την εντύπωση.
Οι κάτοικοι Παλαιχωρίου έχουν να το λένε ότι η παρέμβαση του Κυριάκου Μάτση απέτρεψε την δολοφονία στελέχους της Αριστεράς στο χωριό, όταν πείστηκε ότι οι κατηγορίες τις οποίες του προσήψαν δεν ήταν αληθινές.

Το ότι ο Μάτσης ήταν αριστερός φαίνεται ότι το υιοθέτησε και ο καθηγητής του Πάντειου Πανεπιστημίου Κωνσταντίνος Γιαλλουρίδης.
Σε άρθρο του με τίτλο «Οι παραμορφώσεις του αγώνα», που δημοσιεύθηκε στο «Βήμα» των Αθηνών στις 2 Ιουνίου 2002, έγραφε:
«Όσα μέλη και στελέχη ή οπαδοί του ΑΚΕΛ θέλησαν να γίνουν μέλη του αγώνα εντάχθηκαν και λάμπρυναν με τη συμμετοχή τους ένα κίνημα ελευθερίας και δικαιοσύνης. Τέτοια ήταν και η περίπτωση του ήρωα τομεάρχη της ΕΟΚΑ Κυριάκου Μάτση αλλά φυσικά και του Βάσου Λυσσαρίδη».

Ο Χρ. Γιαλλουρίδης έγραψε αυτό το άρθρο ως συμβολή στη συζήτηση που γινόταν τότε για το ρόλο της Αριστεράς στον αγώνα της ΕΟΚΑ και τις εκτελέσεις των Αριστερών.
Και ασφαλώς ο κ. Γιαλλουρίδης έγραψε τη μεγαλύτερη ιστορική ανακρίβεια του αιώνα.

«Θα βγω πυροβολώντας»
Τον Νοέμβριο του 1958 ο Μάτσης κρυβόταν σε κρησφύγετο στο χωριό Δίκωμο.
Κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες η πληροφορία αυτή έφτασε στους Άγγλους.
Ο προδότης είναι γνωστός στους κύκλους της ΕΟΚΑ, όμως αρνούνται να αποκαλύψουν το όνομα του. Έχουν λόγους να το αποκρύβουν. Ακόμα και ο αδελφός του ήρωα, ο Γιαννάκης Μάτσης, δήλωσε πολλές φορές ότι δεν θέλει και δεν χρειάζεται να γνωστοποιηθεί το όνομα!

Στις 19 Νοεμβρίου του 1958 οι Άγγλοι περικυκλώνουν το κρησφύγετο και καλούν τον Μάτση να παραδοθεί.

Φρόντισε πρώτα να διώξει τους συναγωνιστές του, όπως και ο Αυξεντίου, και να μείνει μόνος στο κρησφύγετο.
Άρχισε να καίει διάφορα έγγραφα.
Οι Άγγλοι τον κάλεσαν να παραδοθεί για να πάρουν την γνωστή απάντηση «Αν θα βγω, θα βγω πυροβολώντας»!

Σε απάντηση οι Βρετανοί έριξαν μέσα στο κρησφύγετο χειροβομβίδες σκοτώνοντας τον Κυριάκο.

«Δεν με νοιάζει ποιοι θα διαφεντεύουν αυτό τον τόπο…»
Όπως έχουμε ήδη αναφέρει, ο Μάτσης δεν ήταν ένας άνθρωπος της εποχής του.
Ήταν χρόνια μπροστά από πολλούς άλλους.

Είναι εκπληκτικό το ότι ένας άνθρωπος που έδωσε τη ζωή του για την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, είχε μια διαφορετική προσέγγιση από τα δεδομένα της κυπριακής Δεξιάς.

Το 1945, στις 29 Ιουνίου προσφωνώντας συμφοιτητές του, τους έλεγε:
«Εμπρός, λοιπόν, ακρίτες των Εθνικών μας επάλξεων. Ας της δώσουμε το κάθε τι. Και την ζωή μας ακόμα. Γιατί αν πραγματικά μια φορά κανείς πεθαίνει, το να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα, θεία είναι η δάφνη…».

Κι όμως, πάνω απ’ όλα ο Μάτσης έθετε το καλό της χώρας του.
Δοσμένος ψυχή τε και σώματι στα ιδανικά της Ελλάδας και της ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα, δεν δίστασε να γράψει:
«Να γιατί δεν νοιάζομαι αν τη γη αυτή τη ζουν Τούρκοι, Έλληνες, Εβραίοι… Εκείνο που έχει αξία είναι να τη ζουν αυτοί που την ποτίζουν με τον ιδρώτα τους και να περπατούν πάνω της ελεύθεροι, διαφεντευτές της, κυρίαρχοί της».

Αυτό ήταν που έκανε το Κυριάκο Μάτση να ξεχωρίζει…