ΚΑΥΣΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ Ή ΤΑΦΗ;

Κατά καιρούς εμφανίζεται στην επικαιρότητα το (μέγα) θέμα της καύσης των νεκρών.
Έγιναν και εξακολουθούν να γίνονται συζητήσεις επί του θέματος ενώ εξ’ όσων φαίνεται η βουλή των αντιπροσώπων προσανατολίζεται να θεσπίσει τη σχετική νομοθεσία.

Βεβαίως επί του θέματος είναι δεδηλωμένη η αρνητική στάση της Εκκλησίας η οποία αποτελεί έναν από τους σοβαρούς λόγους που σημειώνεται καθυστέρηση στη ψήφιση της νομοθεσία. Ωστόσο υπάρχουν και άλλοι λόγοι καθώς και κάποια τεχνικά κωλύματα αφού για να προχωρήσει αυτή η υπόθεση, αναγκαία προϋπόθεση αποτελεί η κατασκευή αποτεφρωτήρα που στοιχίζει μερικά εκατομμύρια ευρώ.

Την ίδια ώρα τα νεκροταφεία γεμίζουν ενώ οι εκκλησιαστικές αρχές που τα διαχειρίζονται ζητούν υπέρογκα ποσά προκειμένου κάποιος να αγοράσει 2 μέτρα γης.

Την Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2009 ο μητροπολίτης Κερύνειας Παύλος – γνωστός για τις δογματικές του απόψεις στα ζητήματα θρησκείας – ασχολήθηκε με το θέμα με άρθρο του στο Φιλελεύθερο.

Αναφέρεται στο ιστορικό της υπόθεσης και ότι αυτή μπήκε σε τροχιά εφαρμογής και εκφράζει την αντίθεση της Εκκλησίας στον σχετικό νόμο, βασιζόμενος σε χωρία της Αγίας Γραφής.

Η Εκκλησία λοιπόν θεωρεί ότι η ταφή των νεκρών είναι θεϊκή εντολή (Γεν. 3, 19, Γεν.
47, 30) και αποτελεί πράξη τιμής και σεβασμού προς το ανθρώπινο σώμα και ταυτόχρονα σύμβολο ελπίδας και αναστάσεως.
Ο Κερύνειας Παύλος αναφέρεται και στην Καινή Διαθήκη και στην εντολή του Ιησού να ενταφιαστεί το σώμα του (Iωάν. 12, 7) αλλά και σε άλλα χωρία του Αποστόλου Παύλου.
Παραθέτει επίσης αποσπάσματα από θέσεις Πατέρων της Εκκλησίας αλλά και στον 7ο Κανόνα της Ζ’ Οικουμενικής Συνόδου που επιτάσσει όπως ο καθαγιασμός της Αγίας Τράπεζας γίνεται με την τοποθέτηση σ’ αυτή λειψάνων αγίων μαρτύρων (Πηδάλιον, έκδοση “ Αστέρος” , Αθήνα, 1970, σ. 328). *

Και ενώ ως εδώ μιλά με επιχειρήματα, στη συνέχεια αρχίζουν οι αφορισμοί και οι χαρακτηρισμοί, γεγονός που αδυνατίζει τα επιχειρήματα του.

“Η Εκκλησία λοιπόν καταδικάζει την καύση των νεκρών και τη θεωρεί ως αντίθετη προς τη δογματική της διδασκαλία και ως πράξη αποκρουστική, η οποία προσβάλλει βάναυσα τους κεκοιμημένους. Η καύση των νεκρών αποτελεί ασέβεια προς τον Πλάστη και Δημιουργό, διότι αποδεικνύει απιστία προς τη μέλλουσα ζωή και συμβολίζει τον αφανισμό και την ανυπαρξία”.

Στη συνέχεια προσπαθεί να «ιδεολογικοποιήσει» το θέμα:

“Τα βαθύτερα αίτια της επιθυμίας για την καύση των νεκρών είναι ο αγνωστικισμός, η αθεΐα και η έλλειψη πίστεως στη μετά θάνατο ζωή.
Ή καύση των νεκρών είναι αποτέλεσμα της μηδενιστικής αντίληψης της ζωής και δουλικής υποταγής σε συνθήκες ξένες προς τη λειτουργία της φύσεως. Μόνο ελάχιστοι άθεοι, οι όποιοι τρέμουν με την ιδέα ότι είναι «κατ’ εικόνα Θεού» πλασμένοι, λόγω του εσωτερικού κενού της ψυχής τους και της διχασμένης προσωπικότητάς τους, ίσως να θελήσουν να εκφράσουν την επιθυμία να αποτεφρωθεί η σωρός τους, εκδιπλώνοντας έτσι την εωσφορική εγωκεντρική ιδιορρυθμία τους.
Με την αλαζονική αυτή συμπεριφορά τους, αποκαλύπτουν την ασέβειά τους προς τον Θεό και την έλλειψη πίστεως στην ύπαρξη της αιωνίου ζωής”.

Ακολουθούν οι απειλές και οι… προειδοποιήσεις προς του χριστιανούς:

“Με τον τρόπο όμως αυτό αποκόπτουν τους εαυτούς τους από την Εκκλησία δείχνοντας ότι δεν πιστεύουν στην ανάσταση των νεκρών και στον παντοδύναμο Θεό, ο οποίος δύναται στους έσχατους καιρούς να αναστήσει όλους ανεξαιρέτως τους ανθρώπους, ανεξαρτήτως του τρόπου του θανάτου τους. Με μόνη διαφορά ότι θα αναστηθούν «οι τα αγαθά ποιήσαντες εις ανάστασιν ζωής», «οι δε τα φαύλα πράξαντες εις ανάστασιν κρίσεως» (Ίωάν. 5, 29).
Όσοι από τους ορθοδόξους χριστιανούς επιθυμούν την καύση των νεκρών σωμάτων τους, ας γνωρίζουν ότι αποκόπτουν τους εαυτούς τους από το θεανθρώπινο σώμα του Χρίστου. Η Εκκλησία, συνεπής προς τη διδασκαλία του ιερού Ευαγγελίου, έχει κάθε δικαίωμα να αρνηθεί την τέλεση της εκκλησιαστικής κηδείας και των εκκλησιαστικών μνημοσυνών, σε όσους θελήσουν να αποτεφρωθούν μετά το θάνατο τα σώματά τους. Ουδείς δύναται να εξαναγκάσει την Εκκλησία να ενεργήσει αντίθετα προς τις πεποιθήσεις της”.

Ο μητροπολίτης υποστηρίζει λοιπόν (και είναι απόλυτα σεβαστό) ότι η καύση των νεκρών αντιστρατεύεται τα δόγματα της ορθόδοξης χριστιανικής θρησκείας.
Και προσθέτει ότι “από τις αρχαιολογικές έρευνες και ανασκαφές, τις κατακόμβες, τους τάφους των αγίων μαρτύρων και τα πλήθη των κοιμητηρίων μαρτυρείται η συνείδηση των πιστών και το αρχαίον έθος της Εκκλησίας στην ταφή των νεκρών”.

Όμως τόσον ο ίδιος όσο και η ίδια η Εκκλησία δεν θα πρέπει να σεβαστούν την επιθυμία όσων θέλουν είτε να μην ακολουθήσουν το χριστιανικό τυπικό κηδείας και ταφής;

Αυτή λοιπόν είναι η άποψη της Εκκλησίας που για άλλη μια φορά προσπαθεί να επιβάλει την άποψη της με αφορισμούς και απειλές.
Με όσα διατυπώνει ο μητροπολίτης καταδεικνύει για άλλη μια φορά ότι η Εκκλησία δεν είναι διατεθειμένη να ανεχθεί οποιαδήποτε άλλη άποψη πέραν της δικής τους.

Η καύση των νεκρών ισχύει σε πολλές χώρες της Ευρώπης όπως η Γαλλία (από το 1789, στη Γερμανία από το 1934 η καύση εξισώνεται με την ταφή, στην Ισπανία ισχύει από το 1945, στη Βρετανία (κατόπιν δικαστικής απόφασης) από το 1884.
Επιπλέον, σύμφωνα με στοιχεία που είναι διαθέσιμα, εκτιμάται ότι το 2007 τα ποσοστά αποτέφρωσης στη Βρετανία, στην Ελβετία, στη Σουηδία, στην Ολλανδία, στη Νορβηγία και στη Δανία ξεπερνούν το 50%.
Στην Ιαπωνία φτάνει το 97%, στην Αυστραλία το 48% και στις ΗΠΑ το 21%.

Ο μητροπολίτης Παύλος τονίζει ότι η ταφή των νεκρών αποτελεί το αρχαίον έθος της Εκκλησίας.
Δεχτόν και αποδεχτόν.

Και ο ίδιος ωστόσο θα πρέπει να αποδεχθεί ότι αυτό είναι το έθος της Εκκλησίας και όχι της ανθρωπότητας.
Στην αρχαιότητα η καύση των νεκρών ήταν η πιο διαδεδομένη σε σχέση με την ταφή.

Στην Αρχαία Ελλάδα την συναντάμε ιστορικά μετά την άλωση της Τροίας, χωρίς όμως να αποκλείσουμε και περιπτώσεις πριν από αυτήν. Από την τότε και μετά η καύση συνεχίστηκε σαν τρόπος ταφής στην Ελλάδα μέχρι τα πρώτα χριστιανικά χρόνια, όπου η Εκκλησία επέβαλε τη δική της θέληση.

Αρκετές αναφορές συναντούμε στην Ιλιάδα (Α:48-52, Ζ 414-420, Η 327-335, Ψ:163-184, Ω:785-799) και στην Οδύσσεια (Λ:67-78, Ω:64-75).

Επιπλέον αναφορά υπάρχει και στην Ηλέκτρα του Σοφοκλή 1113-114) καθώς και στο έργο του Πλούταρχου.

Στην Ελλάδα αναφέρονται καύσεις νεκρών στην Νεολιθική εποχή, αλλά και στην εποχή του Χαλκού.

Κατά την Κλασική περίοδο και την Ρωμαϊκή, συνεχίζουν οι καύσεις των νεκρών από τόσο πολιτισμένους λαούς όπως οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι, μέχρι τα πρώτα χριστιανικά χρόνια. Με την εξάπλωση του χριστιανισμού απαγορεύθηκε η καύση σαν τρόπος ταφής.
Κατά την προϊστορική εποχή η καύση των νεκρών συνηθίζεται στην Κεντρική Ευρώπη και αργότερα κατά την νεολιθική εποχή και την εποχή του χαλκού παρατηρείται περισσότερο στην νότια Ευρώπη, και λιγότερο στην Βόρια και κεντρική.

Στην Ιταλία και στην Σικελία παρατηρούμε καύσεις νεκρών από το 1600πΧ. ενώ στην Συρία και στην Παλαιστίνη έχουμε στοιχεία για καύσεις νεκρών από το 2300-2100πΧ.

Αναφορές και στοιχεία για την καύση των νεκρών στους προχριστιανικούς πολιτισμούς υπάρχουν αρκετές.

Επομένως ο μητροπολίτης Κερύνειας που κατηγορεί άλλους για εωσφορική εγωκεντρική ιδιορρυθμία ας δει τι ίσχυε πολύ πριν εμφανιστεί η θρησκεία του.

Εξάλλου, ας σημειωθεί ότι η καύση των νεκρών ισχύει σήμερα ως έθος σε πολλές χώρες κυρίως της Ασίας.

Άποψή μου είναι ότι το θέμα αυτό δεν θα πρέπει να αφεθεί στα χέρια της Εκκλησίας και να της επιτραπεί να επιβάλει την άποψη της.
Δυστυχώς στην Κύπρο, σε αντίθεση (κυρίως) με την Ελλάδα δεν υπήρξε δημόσια συζήτηση του θέματος και ευελπιστώ ότι την κατάλληλη ώρα θα υπάρξει αυτός ο δημόσιος διάλγος.

* Οι εμφάσεις είναι δικές μου.

Αναφορές στο θέμα μπορείτε να βρείτε:
1. Ομήρου Ιλιάδα
2. Ομήρου Οδύσσεια.
3. Πλουτάρχου Βίοι Παράλληλοι - Βιβλιοθήκη των Ελλήνων
α) Λύσανδρος και Σύλλας
β) Πελοπίδας Μάρκελλος
γ) Λυκούργος, Νουμάς
δ) Πύρρος
ε) Σόλων
4. Περί Πένθους, Λουκιανός, Βιβλιοθήκη Φέξη Αρχαίων Ελλήνων Συγγραφέων.
5. Οι Τραγωδίες του Αισχύλου, (Αγαμέμνων), Βιβλιοπωλείο Εστίας. Μετ. Ι.Ν. Γρυπάρη.
6. Περί Ταφής, Ι Στοβαίου Ανθολόγιο, Νο 38. Βιβλιοθήκη των Ελλήνων.
7. Παγκόσμια Μυθολογία, Felix Guirand, εκδόσεις Γιοβάνης.
8. Η ζωή και ο κόσμος των Βίκινγκ. Μιχάλης Κοκολάκης, Περισκόπιο της Επιστήμης
τεύχος 104. Φεβρουάριος 1988.
9. Η καθημερινή ζωή στην εποχή του Ομήρου, Αιμίλιος Μιρώ, εκδ. Καρδαμίτσα.
10. Αρχαία Ελληνική θρησκεία, Αρχαική και κλασσική Ελλάδα, Walter Burkert, >>
11. Μέσα από τις πύλες του θανάτου, Dion Fortune, εκδ. Ιάμβλιχος.
12. Η Αρχαία Ελληνική κοινωνία, Το Προιστορικό Αιγαίο, George Thomson
13. H Θιβετανική Βίβλος των Νεκρών, εκδ. Πύρινος κόσμος.
14. Η Ταφή των Νεκρών, Αναστάσιου Τίγκα, Αθήνα 1993
15. Περιοδικό ΣΤΕΡΩΠΙΣ, τεύχος 1, Ιανουάριος 1989.
16. Τα Κέλτικα Μυστήρια, Τζών Σάρκευ. εκδόσεις Πύρινος κόσμος.
17. Ο Μαύρος Κυνηγός, Πιέρ Βιντάλ Νακε, εκδ. Λιβάνη-Νέα Σύνορα.
18. http://www.nea-acropoli.gr/index.php?option=com_content&view=article&catid=68:2008-03-23-17-34-43&id=258:2008-03-24-17-50-58&Itemid=104
19. http://www.iospress.gr/mikro1997/mikro19971206.htm
20. http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%8D%CF%83%CE%B7_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%BD%CE%B5%CE%BA%CF%81%CF%8E%CE%BD

ΌΤΑΝ Η ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΣΗ ΓΙΝΕΤΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΗ. ΤΡΙΑ ΒΙΝΤΕΟ - (ΠΡΟΣΘΗΚΗ)

ΤΙΜΗ Σ' ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΕΔΩΣΑΝ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Κάποιοι σήμερα παρουσιάζονται ως Τασσικότεροι του Τάσσου, προβάλλοντας διάφορες θέσεις στο κυπριακό, κατακρίνοντας τη σημερινή κυβέρνηση και κατηγορώντας την ότι ξέφυγε από την ορθή πορεία του τέως προέδρου.

Ξεκινούν από τις (ψευδείς) κατηγορίες για εγκατάλειψη της 8^ης Ιουλίου (σχετικά μπορείτε να δείτε παλαιότερη ανάρτηση μου εδώ http://mihalismihail.blogspot.com/2009/09/8.html) και καταλήγουν μέχρι το ότι

«Ο λαός έθαψε τη Διζωνική το 2004».

Αυτός είναι και ο τίτλος του κύριου άρθρου της Σημερινής ημερομηνίας της Παρασκευής 23 Οκτωβρίου 2009 (σελ. 3). (http://www.sigmalive.com/files/filefield/0/9/9/Binder1.pdf)

Δεν θα σχολιάσω ολόκληρο το άρθρο αλλά την ουσία του.

Γράφει το άρθρο επί λέξει:

«Δεν μπορούν το ΑΚΕΛ και η Κυβέρνηση συνεχώς να βλέπουν φαντάσματα και να κυνηγούν αντιομοσπονδιακές, αντιδιζωνικές και φιλοδιχοτομικές μάγισσες.

Ούτε μπορεί το ΑΚΕΛ να ανεμίζει το λάβαρο της διζωνικής ομοσπονδίας ως λάβαρο αγώνα και να αυθαιρετεί, λέγοντας ότι ο λαός εγκρίνει τη διζωνική ομοσπονδία «και την επικύρωσε με την ψήφο του σε αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις» (απόφαση της Κ.Ε. του ΑΚΕΛ).

Αυτή η αντίληψη προσβάλλει το λαό. Οι εκλογικές αναμετρήσεις δεν μπορούν να θεωρηθούν ως δημοψήφισμα για τη διχοτόμηση.

Εκεί ο λαός ψηφίζει στη βάση του κομματικού πατριωτισμού και όχι στη βάση ποιας λύσης επιθυμεί στο εθνικό θέμα.

Ουδέποτε ο λαός έχει κληθεί από την ηγεσία του σε δημοψήφισμα για να καταδειχθεί στην κάλπη εάν επιθυμεί, ή εάν απορρίπτει τη διζωνική ομοσπονδία. Ούτε ποτέ εξηγήθηκε στο λαό, ποια διζωνική διεκδικεί ο Δημήτρης Χριστόφιας. Τη διζωνική του Μακαρίου, τη διζωνική που διεπραγματεύετο ο Γλαύκος Κληρίδης, τη διζωνική με το σωστό περιεχόμενο του Τάσσου Παπαδόπουλου;

Οι πολιτικοί μας ηγέτες φοβούνται να καλέσουν τον λαό σε δημοψήφισμα, εάν εγκρίνει τη διζωνική ομοσπονδία. Διότι γνωρίζουν ότι το αποτέλεσμα θα φέρει την πολιτική τους «πούκουππα».

Αλλά ενώ οι εκάστοτε κυβερνώντες τρέμουν στο ενδεχόμενο να κινήσουν τη δημοκρατική διαδικασία, ώστε ο λαός να αποφασίσει εάν θέλει να ζήσει μέσα σε μια διζωνική ομοσπονδία, ευτυχώς οι ξένοι διέπραξαν το μοιραίο λάθος να θέσουν σε δημοψήφισμα τη διζωνική το 2004.

Και ο λαός, με συντριπτική πλειοψηφία, απέρριψε τη διζωνική ως λύση. Γιατί το σχέδιο Ανάν ήταν η διζωνική.

Συνεπώς, ας μη διαστρεβλώνουν την ιστορία το ΑΚΕΛ και η Κυβέρνηση. Ο κυπριακός λαός δεν επικύρωσε με την ψήφο του τη διζωνική. Την έθαψε το 2004».

* * *

Η πρώτη απορία που μου έρχεται στο μυαλό, είναι γιατί όλοι όσοι εκφράζονται από αυτές τις θέσεις, ήταν εξαφανισμένοι (στην ουσία) από το πολιτικό προσκήνιο της Κύπρου μέχρι το 2004.

Και εφόσον οι κύριοι (και κυρίες) αυτοί(ες) διαφωνούν με τη Δ.Δ.Ο., γιατί δεν άρθρωσαν ούτε λέξη ενάντια στα όσα δήλωνε ο Τάσσος Παπαδόπουλος τόσα χρόνια;

Γιατί κρύβονταν πίσω από το όνομα του και σήμερα παρουσιάζονται ως οι τιμητές του αλλά τη δεδομένη στιγμή έχασαν τη λαλιά τους;

Γιατί δεν έθεσαν όλα αυτά τα ερωτήματα όταν στην προεδρία ήταν ο Τ. Παπαδόπουλος;

Είναι παγκοίνως γνωστό ότι ο επικεφαλής του Όχι στο δημοψήφισμα, η κεφαλή της απόρριψης του σχεδίου Ανάν ήταν ο Τάσσος Παπαδόπουλος.

Αλήθεια, τι έλεγε ο ίδιος ο Παπαδόπουλος ως προς τη μορφή λύσης του κυπριακού;

Και δεν ρωτώ τι έλεγε πριν το Ανάν αλλά ΜΕΤΑ και ειδικά στην προεκλογική περίοδο του 2007 – 2008 που είχαν ως αποτέλεσμα να απολέσει την εξουσία.

Τα αποσπάσματα που θα παρακολουθήσετε είναι από τη συνέντευξή του υποψήφιου Τ. Παπαδόπουλου τον Δεκέμβριο του 2007 στο ΡΙΚ1.

Άρα λοιπόν, ο ίδιος ο Τ. Παπαδόπουλος χαρακτηρίζει συκοφαντία τον ισχυρισμο ότι με την απόρριψη του Ανάν απορρίφθηκε η λύση.

Και πριν βιαστούν κάποιοι να εικάσουν ποια λύση εννοούσε, δείτε κι αυτό:

Το άρθρο της "Σημερινής" λέει ότι η πρόνοια για δημοψηφίσματα είναι πρόταση των ξένων!

(Εδώ οι ξένοι μας βολεύουν, ενώ για άλλα θέματα αναθεματίζονται οι ξένοι.)

Είναι όμως αλήθεια αυτό;

Τα σχόλια δικά σας.

Υπάρχουν και άλλες ενδιαφέρουσες δηλώσεις που θα παρουσιαστούν εν καιρώ…

ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

Σήμερα αναδημοσιεύω ένα κείμενο του πολιτικού επιστήμονα Βασίλη Πρωτοπαπά που δημοσιεύθηκε στον Φιλελεύθερο την 21η Απριλίου 2001.

Επειδή πιστεύω ότι η ιστορία διδάσκει, θα σας καλέσω να διαβάσετε με προσοχή το κείμενο.

Η επιστολή που παρατίθεται, όπως θα διαπιστώσετε, ανήκει στον τοποτηρητή του αρχιεπισκοπικού θρόνου και αργότερα αρχιεπίσκοπο Λεόντιο ο οποίος έμεινε στο θρόνο μόνο για 37 μέρες.
Πέθανε ξαφνικά και από τότε κάποιοι μίλησαν για δολοφονία του, μάλλον τον δηλητηρίασαν. Μέχρι σήμερα οι συνθήκες θανάτου του Λεόντιου παραμένουν άγνωστες και μη ερευνηθείσες αφού δεν υπάρχει πλέον η δυνατότητα για έρευνα.

Το κείμενο μας μεταφέρει στα μέσα της δεκαετίας του 40 όπου η Δεξιά αρνείται κάθε συνεργασία με την Αριστερά για την προώθηση του αγώνα για την ένωση.

Ο Λεόντιος παρόλο που ως ιερωμένος δεν είχε σε καλό μάτι την Αριστερά και ιδιαίτερα το ΑΚΕΛ, εντούτοις είχε συνειδητοποιήσει ότι για να υπάρξει αποτελεσματική δράση θα έπρεπε να υπάρξει και κοινή δράση όλων των πολιτικών δυνάμεων της Κύπρου.

Ωστόσο εκκλησιαστικοί παράγοντες και η Δεξιά αρνείτο πεισματικά κάθε συνεργασία με την Αριστερά παρά τις συνεχείς εκκλήσεις από τους τελευταίους.

Στην επιστολή του Λεόντιου υπάρχουν παραδοχές ανατρέπουν πολλά από όσα λένε σήμερα κάποιοι.

· Επισημαίνει ότι η Αριστερά είναι πιο τολμηρή από τη Δεξιά (Αυτό πιστοποιείται και από βρετανικά έγγραφα της περιόδου του ενωτικού Δημοψηφίσματος του 1950.

· Παραδέχεται αυτό που σήμερα αποκρύβουν αρκετοί συγγραφείς και αρθρογράφοι, ότι στελέχη της Δεξιάς που παρουσιάζονταν ως πρωτοστάτες του ενωτικού αγώνα και περισσότερο πατριώτες από άλλους, ήταν παρασημοφορημένοι από τους Άγγλους και τιτλούχοι της βρετανικής Αυτοκρατορίας, με σκοπό να κρατούν το λαό να μην προβαίνει σε ανεπιθύμητες ενέργειες κατά της αποικιακής κυβέρνησης.

· Αποκαλύπτει ότι οι τύποι αυτοί διέδιδαν ότι τα συλλαλητήρια και άλλες εκδηλώσεις ήταν έργο των αριστερών και κατά συνέπεια γίνονταν με εντολή… της Μόσχας.

· Διορατικά θα έλεγα, προφητεύει ότι μέσο της διάσπασης οι Άγγλοι θα οδηγήσουν το κυπριακό και το ζήτημα της ένωσης σε άλλα μονοπάτια, όπως κι έγινε.

Είναι προφανές ότι η επιστολή αυτή, όπως και άλλα ντοκουμέντα της εποχής καταρρίπτουν τα περί συνεργασίας του ΑΚΕΛ με τους βρετανούς και αποδεικνύουν το αντίθετο.

­­­­­­­­­­­­­­­_______________________________________________

Το πλήρες κείμενο του άρθρου του Βασίλη Πρωτοπαπά:

Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες μαρτυρίες για το εσωτερικό πολιτικό κλίμα της περιόδου που προηγήθηκε του ένοπλου αγώνα της ΕΟΚΑ 1955-'59, δίνεται από μια εμπιστευτική επιστολή που ο Τοποτηρητής του χηρεύοντος αρχιεπισκοπικού θρόνου, Μητροπολίτης Πάφου Λεόντιος, απηύθυνε στον τότε Πρόξενο της Ελλάδας στην Κύπρο, Α. Κουντουριώτη, στις 27 Ιουνίου 1946. (Ιστορικό Αρχείο Υπ. Εξωτερικών της Ελλάδας, 1947, φάκελος.32.1, «Κύπρος").

Εγραφε τότε ο «εθνάρχης»:

"... Η σταθερά και παντοτεινή άρνησις του Εθνικού Κόμματος, της Παναγροτικής Ενώσεως και της Πρωτοπορείς Πάφου να συνεργασθώσι με το Ακέλ, δημιουργεί την στασιμότητα του εθνικού αγώνος, του διευθυνομένου υπό του Συμβουλίου Εθναρχίας Κύπρου και δίδει εις το Ακέλ την ευκαιρίαν να πρωτοστάτη εις εκδηλώσεις, ως διαφημίζη πατριωτικός, υπέρ της εθνικής αποκαταστάσεως Κύπρου. Η άρνησις της δεξιάς παρατάξεως δημιουργεί την αδράνειαν εμού και του Συμβουλίου Εθναρχίας, αναγκαίαν ίνα αποφευχθώσιν επαναλήψεις των ετοίμων να εκτοξευθώσι συκοφαντιών της ούτω λεγομένης ηγέτιδας τάξεως επί συνεργασία της Εθναρχίας μετά της αριστεράς παρατάξεως.

Είναι βεβαιότατον ότι, εάν φερ’ ειπείν, αποφασίσωμεν να συγκροτήσωμεν συλλαλητήριον υπέρ του ενωτικού ημών αγώνος, οι πάντοτε τολμηροί Ακελικοί θα προσέλθωσι και θα πρωτοστατήσωσιν εις εκδηλώσεις, οι δε Εθνικοί, (ων οι πλείστοι των ηγετών είναι πλούσιοι παρασημοφορημένοι των Άγγλων και τιτλούχοι της βρεττανικής Αυτοκρατορίας, ίνα μη προβώσιν εις ανεπιθύμητους εις την Κυβέρνησιν ενεργείας), δεν θα προσέλθωσιν εις το συλλαλητήριον, αλλά θα επαναλάβωσι τας τυπικός συκοφαντίας ότι τούτο είναι έργον των αριστερών, ίνα δε καλύψωσι δια του εθνικού μανδύου την εθνικήν αυτών εν προκειμένω παράλειψιν, ίσως θα επαναλάβωσι τα συνήθη ότι το συλλαλητήριον εγένετο κατ' εντολήν εκ Μόσχας (…).

Ούτως η παντοτεινή άρνησις του Κεκ, της Πεκ, και της Πεσπ, (η δημιουργούσα την αναγκαστικήν αδράνειαν της Εθναρχίας), είναι αντεθνική άρνησις και καταδικάζει τον εθνικόν ημών αγώνα εις στασιμότητα, η δε αντιπατριωτική εξακολουθητική λοιδωρία των τριών δεξιών κομμάτων εναντίον του Ακέλ ότι είναι κομμουνιστικόν και δη όργανον των πανσλαυιστών, προδοτικόν κόμμα, δίδει φοβερόν μαρτυρίαν εις τους Άγγλους ότι υφίσταται Κυπριακόν Κόμμα "σλαυογραικύλων, σκυθιζόντων, οργάνων των μπολσεβίκων και των βουλγάρων».

Εξήγησα πολλάκις πάντα τα ανωτέρω εις επισκεφθέντας με παράγοντας των δεξιών, οίτινες εν τούτοις μοι αντέταξαν ότι πρέπει να δεχθώ να εργάζωνται κεχωρισμένως εν τω ενωτικώ Κυπριακώ αγώνι αι δύο παρατάξεις, διότι επουδενί λόγω οι δεξιοί "θα εισέλθωσιν εν τη αυτή λέμβω" μετά των αριστερών, ίνα πλεύσωσιν εις Ελλάδα.

Εις τούτους αμέσως απήντησα ότι, εάν δεχθώμε όπως χρησιμοποιηθώσι δύο λέμβοι, η μία των δεξιών και η άλλη των αριστερών, όπως υπέδειξαν οι επισκεφθέντές με δεξιοί, προς παράλληλο ν πλεύσιν εις την μητέρα πατρίδα Ελλάδα, η τοιαύτη πλεύσις θα δώση την ζητούμενην υπό τω ν Άγγλων ευκαιρία ν, ίνα παρατηρήσωσιν ότι αι προς ένωσιν της Κύπρου μετά της Ελλάδος πλέουσαι λέμβοι είναι δύο, εξ ων η μία είναι σλαυική, δια δε τον φόβο καθόδου της Ρωσσίας εις τη ν Μεσόγειο ν, δεν δύνανται να αποδώσωσι την Κύπρον εις την Ελλάδα.

Τούτο και άλλα επιχειρήματα μου όπως πείσω τους δεξιούς εις συνεργασίαν μετά των αριστερών, μένουσι πάντοτε ατελεσφόρητα διό λόγους κομματικούς και διότι μετά πείσματος προσκολλώνται εις την φανατικήν άρνησιν συνεργασίας μετά των αντιπάλων αυτών, ήτις είναι αντιπολιτική και αντιπατριωτική, ως πολλάκις εξήγησα και εις τας δύο παρατάξεις, ειπών εις αμφοτέρας ότι σφάλλονται περιπίπτουσαι εις ψευδαίσθησιν ότι ευρίσκονται εν Ελλάδι, ελεύθεροι Έλληνες πολίται, μιμούμενοι τας εν Ελλάδι διαιρέσεις. Ενώ είναι δούλοι, μη έχοντες ψήφον ίνα αποφασίσωσι περί λύσεως οιασδήποτε, είτε ταξικής και κοινωνικής, είτε πολιτικής και πολιτειακής αυτών διαφοράς, των δε δούλων μία πρέπει να είναι η πολιτική, η της επιτεύξεως της απαλλαγής αυτών από της δουλείας δια της ενότητας και συνεργασίας ανεξαρτήτως ιδεολογιών, συμφώνως προς τας οποίας θα ενταχθώσιν εις τας εν Ελλάδι παρατάξεις της ιδεολογίας αυτών, όταν επιτύχωμεν την Ένωσιν (,..}

Αλλ’ η φωνή μου βοά εις την έρημον εν τη αθλία ζάλη, ήτις παρεζάλισε θανασίμως πολιτικούς, κληρικούς και λαϊκούς».

Αν παραθέτω σήμερα, όπως και στην προηγούμενη έκδοση, αρχειακό υλικό της κρίσιμης δεκαετίας του '40, είναι διότι από αυτό εκπέμπονται επίκαιρα μηνύματα που μας αφορούν ως πολιτική κοινωνία. Μηνύματα, που θα πρέπει από όλες τις πολιτικές δυνάμεις να αξιολογηθούν με σοβαρότητα, ενόψει μάλιστα και των επερχόμενων προεδρικών εκλογών.

Βασίλης Πρωτοπαπάς

Φιλελεύθερος 21 Απριλίου 2002

_______________________________________________

Το κείμενο αυτό, καθώς και άλλα παρόμοιας φύσης περιλαμβάνονται στο βιβλίο μου που θα κυκλοφορήσει σύντομα με κύριο θέμα τη διαμάχη Αριστεράς και Δεξιάς ιδιαίτερα κατά την περίοδο της δράσης της ΕΟΚΑ. (Μ.Μ.)

ΕΚΤΑΚΤΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ: Νέα επεισόδια στα γήπεδα

Ίσως πολλοί να γνωρίζουν ότι δεν είμαι άνθρωπος που πηγαίνει στα γήπεδα.
Δεν ξέρω γιατί, αλλά από μικρής ηλικίας δεν με συνάρπαζε αυτό το… χόμπι.

Γι αυτό και δεν θα με δείτε να ασχολούμαι ή να σχολιάζω ζητήματα γύρω από τη πράσινη θεά.

Όμως δεν μπορούν να με αφήσουν αδιάφορο τα όσα απαράδεχτα συμβαίνουν με τα επεισόδια μέσα και έξω από τα γήπεδα.

Την Πέμπτη το βράδυ είχαμε νέα επεισόδια στο στάδιο «Τάσσος Παπαδόπουλος – Ελευθερία» μεταξύ οπαδών της ΑΕΛ και του ΑΠΟΕΛ μετά από τον αγώνα καλαθόσφαιρας.

Θέλω να καταγγείλω ότι τα επεισόδια δεν ήταν καθόλου τυχαία ούτε ανοργάνωτα.

Και αυτό φαίνεται από την πιο κάτω προκήρυξη που κυκλοφόρησε πριν τον αγώνα σε σχολεία της Λευκωσίας

Ξεκαθαρίζω ότι η δημοσίευση δεν γίνεται για να ενοχοποιήσει κανένα σωματείο διότι εκτός των άλλων η προκήρυξη είναι και ανυπόγραφη.

Θεωρώ όμως ότι τα σωματεία έχουν πλέον υποχρέωση να επιβάλουν τάξη διαφορετικά είναι συνυπεύθυνα για όσα συμβαίνουν.

ΣΧΕΔΙΟ Β’ – ΣΥΓΧΑΙΡΩ ΤΟΝ ΤΑΚΗ ΓΕΩΡΓΙΟΥ (Προσθήκη)

Πολλές φορές από αυτό το ιστολόγιο κάλεσα όσους βρίσκουν διάφορες προφάσεις για να απορρίψουν την επιδιωκόμενη λύση Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, να βγουν ξεκάθαρα και να πούνε ποια είναι η πρόταση τους.

Δυστυχώς κανένας δεν έδωσε ξεκάθαρη απάντηση και όσοι επιχείρησαν κατά καιρούς να πούνε τι προτείνουν, δεν κατάφεραν να μας πουν με σαφήνεια ποια τακτική και ποια στρατηγική προτείνουν για να επιτευχθεί ο στόχος τους.

Προ ημερών (αν δεν με απατά η μνήμη μου την Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου), ο Φιλελεύθερος διένειμε ένα βιβλιαράκι με τον τίτλο: «ΣΧΕΔΙΟ Β’ ΕΔΑΦΟΣ ΑΝΤΙ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ» του γιατρού Τάκη Γεωργίου.

Οι πιο παλιοί γνωρίζουν ότι ο συγγραφέας του βιβλίου αυτού ήταν (δεν ξέρω αν είναι ακόμα) στέλεχος της ΕΔΕΚ, γνωστός για τις απόψεις του όσον αφορά το κυπριακό και την ταύτιση του με το λεγόμενο «απορριπτικό μέτωπο».

Συγχαίρω τον κ. Γεωργίου διότι είναι ο μόνος που τόλμησε να εκφράσει τις απόψεις του καθαρά και ξάστερα, χωρίς περιστροφές και μισόλογα.

Και προτείνει αυτό που λέει και ο τίτλος του βιβλίου του: την παραχώρηση κυριαρχίας στα κατεχόμενα (δηλαδή αναγνώριση) υπό τον όρο ότι θα επιστρέψουν ένα ποσοστό εδάφους και θα ξεκαθαρίσει το περιουσιακό.

Είτε διαφωνεί κάποιος είτε όχι με την άποψη του κ. Γεωργίου θα έλεγα ότι δεν παύει να είναι μια πρόταση.

Και ο Τ. Γεωργίου επιχειρηματολογεί υπέρ της άποψης του.

Τον άκουσα (μεγάλο μέρος) και στο ραδιόφωνο του Λόγου την Τετάρτη 7 Οκτωβρίου.

Οι απόψεις του έτυχαν αποδοχής από κάποιους ακροατές που στην ουσία (με βάση και παλαιότερες παρεμβάσεις τους) έβαζαν εναντίον της Δ.Δ.Ο.

Κάποια συμπάθεια προς τις απόψεις του διαπίστωσα και από τους δύο παρουσιαστές της εκπομπής που κι αυτοί καθημερινά (και δικαίωμά τους) βάζουν κατά της διαδικασίας των συνομιλιών και απορρίπτουν από τώρα τη λύση που θα έρθει, άσχετα αν ακόμα δεν ξέρουμε το περιεχόμενο της.

Το περιεχόμενο της πρότασης

Ο Τ. Γεωργίου αναφέρεται αρχικά στα προτεινόμενα – όπως τα ονομάζει – δόγματα λύσης του κυπριακού, που κατά τη γνώμη του δεν μπορούν να δώσουν μια σωστή λύση. Κατά σειρά παραθέτει:

- Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία: Θεωρεί ότι αυτή δεν είναι αποδεχτή, φέροντας ως απόδειξη την απόρριψη του σχεδίου Ανάν.

Μόνο που κάνει – κατά την άποψη μου – το ίδιο – μάλλον ηθελημένο – λάθος με κάποιους άλλους, αφού το σχέδιο Ανάν δεν ήταν η ομοσπονδία αλλά ένα μοντέλο ομοσπονδίας.

- Επαναπροσέγγιση με τους τ/κύπριους: Καταρχήν θα πρέπει να πούμε ότι η πολιτική της Επαναπροσέγγισης δεν αποτελεί ούτε δόγμα ούτε είναι στρατηγική ή τρόπος επίλυσης του κυπριακού. Είναι μια βοηθητική διαδικασία.

Και θεωρεί ότι είναι αχρείαστη αφού πλέον δεν υπάρχει έχθρα μεταξύ των δύο κοινοτήτων. Μόνο που λησμονεί ότι στόχος της Επαναπροσέγγισης είναι και η γνωριμία με το άλλο στοιχείο και η εξοικείωση μαζί του.

- Η επιβολή μιας δίκαιης λύσης δια της ισχύος: Εδώ συμφωνώ μαζί του, αφού δεν υπάρχει η δυνατότητα στρατιωτικής ή άλλης δυναμικής ενέργειας για την εκδίωξη του κατοχικού στρατού.

- Να μείνουμε όπως είμαστε: Κι εδώ θα έλεγα ότι συμφωνώ σε μεγάλο βαθμό μαζί του, όταν δηλώνει ότι αυτή η «λύση» θα οδηγήσει σε ταϊβανοποίηση ή σε ένα βελούδινο διαζύγιο χωρίς την επιστροφή εδαφών.

- Ενιαίο κράτος: Διερωτάται πως είναι δυνατόν να επιδιώκουμε επιστροφή σε κάτι που απέτυχε.

- Η Ε.Ε.: αναφέρεται (και έχει δίκαιο) στη μυθική διάσταση που δώσαμε στην ένταξη μας και εκφράζει την ευχή ότι η καταναγκαστική προσγείωση δεν θα είναι ολότελα καταστροφική.

- Το απορριπτικό δόγμα: Υποστηρίζει ότι έχει ευρεία απήχηση μέσα στο λαό αλλά δεν ευτύχησε να αποκτήσει κομματική στέγη.

- Το τείχος: Λέει ότι είναι η ακατέργαστη μορφή της θέσης για την εγκαθίδρυση ενός καθαρά ε/κυπριακού κράτους (εννοεί τα δύο κράτη).

- Δυο κράτη: Ισχυρίζεται ότι κι αυτή η άποψη έχει ευρεία απήχηση στο λαό, υπό την προϋπόθεση ότι θα επιστραφούν όσο το δυνατό περισσότερα εδάφη και θα καταργηθούν τα επεμβατικά δικαιώματα κλπ.

Σημειώνει ότι αυτή η άποψη δεν έχει υποστηριχθεί δημόσια.

Στη συνέχεια προσπαθεί να καταγράψει τους πραγματικούς στόχους της Τουρκίας στην Κύπρο και ισχυρίζεται ότι στόχος είναι η πλήρης τουρκοποίηση της, γι αυτό και έχει καταστρώσει σχέδιο με διάφορες πτυχές:

- Κτυπήματα στις πολιτιστικές μας ρίζες: Αναφέρεται στη γνωστή (αμφιβόλου εγκυρότητας) προτροπή του Κίσινγκερ και υποστηρίζει ότι αυτή έχει τεθεί σε εφαρμογή. Παραθέτει κάποια παραδείγματα που κατά τη γνώμη μου είτε είναι ανύπαρκτα, είτε δεν είναι έτσι όπως τα παρουσιάζει.

- Κύπρος Αλεξανδρέττα δύο παράλληλες ιστορίες: Βλέπει ομοιότητες μεταξύ των δύο περιπτώσεων και περιγράφει πως έγινε η προσάρτηση της Αλεξανδρέττας, μόνο που λησμονεί και πάλι ότι οι συνθήκες στις αρχές του 20^ου αιώνα είναι πολύ διαφορετικές από τις συνθήκες των αρχών του 21^ου αιώνα.

- Κατακλυσμιαίος δημογραφικός εκτουρκισμός: Επισημαίνει – ορθά – τον κίνδυνο του εποικισμού.

Μόνο που παραλείπει να αναφέρει τι θα γίνει σε περίπτωση που το άλλο κομμάτι (σε περίπτωση οριστικού διαχωρισμού και αναγνώρισης) ενταχθεί στην Ε.Ε. και οι τούρκοι πολίτες έχουν το δικαίωμα ελεύθερης εγκατάστασης στο έδαφος της επικράτειας της Ε.Ε.

- Εθνοκάθαρση: Υποστηρίζει ότι οι τούρκοι δεν επιδιώκουν εθνοκάθαρση στην Κύπρο μόνο σε σχέση με τους ε/κύπριους αλλά και εθνοκάθαρση [εξαφάνιση] των τ/κυπρίων. (Ακολουθούν άλλα δύο υποκεφάλαια με παρόμοιο περιεχόμενο).

- Αστάθμητες καταστάσεις: Σημειώνει ότι σε περίπτωση λύσης μπορεί να γίνουν κάποιες προβοκατόρικες ενέργειες που να προκαλέσουν επέμβαση της Τουρκίας, όπως μεγάλα ή μικρά πραξικοπήματα, στάση στρατιωτικών μονάδων, συνδικαλιστικές διαφορές, δολοφονία προέδρου, προβοκάτσιες τύπου ΕΟΚΑ Β’.

Άποψη μου ότι το στοιχείο της υπερβολής είναι έκδηλο.

- Οικονομική καταστροφή και μαζική μετανάστευση των ε/κυπρίων: Ισχυρίζεται ότι με την Δ.Δ.Ο. η Τουρκία θα εξαναγκάσει τους ε/κύπριους να μεταναστεύσουν.

Ισχυρίζεται ότι σε ένα ομόσπονδο συνεταιρικό κράτος, οι Τούρκοι θα έχουν «βέτο» το οποίο θα προτάσσουν ανά πάσα στιγμή. Όσον αφορά το δικό μας «βέτο» υποστηρίζει ότι θα είναι ανίσχυρο επειδή – όπως λέει – η Τουρκία είναι πιο ισχυρή και θα φοβόμαστε να προβάλουμε «βέτο».

Ωστόσο και πάλι δεν λαμβάνει υπόψη ότι δεν έχει αποφασιστεί κατά πόσο θα υπάρχει ή όχι βέτο. Η αποδοχή και από τις δύο πλευρές της εκ περιτροπής προεδρίας αλλά και η ε/κυπριακή πρόταση περί εκλογής από κοινό ψηφοδέλτιο μας απαλλάσσουν από τα βέτο.

Στα επόμενα υποκεφάλαια ισχυρίζεται ότι οι τούρκοι θα προκαλέσουν συνθήκες οικονομικής κρίσης οι οποίες θα οδηγήσουν σε εμφύλιο πόλεμο αρχικά με ταξικό χαρακτήρα που στη συνέχεια θα εξελιχθεί σε εθνικιστικό!

Υπάρχουν και άλλα κεφάλαια, παρόμοια με τα προηγούμενα που θεωρώ περιττό να σας κουράσω περισσότερο αναφέροντας τα.

Πάντως, το γενικό συμπέρασμα που εγώ καταλήγω είναι ότι ο κ. Τ. Γεωργίου θεωρεί πολλά υποθετικά σενάρια ως πραγματικά και δεν παραλείπει – προκειμένου να στηρίξει τη δική του πρόταση – να κινδυνολογεί και να υπερβάλλει.

ΣΧΕΔΙΟ Β’

Και μετά απ’ όλη αυτή την ανάλυση, καταλήγει στην πρόταση του την οποία ονομάζει «Σχέδιο Β’».

Ο Τάκης Γεωργίου τονίζει ότι «ο κεντρικός στόχος της νέας στρατηγικής είναι η εγκαθίδρυση ενός καθαρά Ελληνοκυπριακού κράτους» υπό κάποιες προϋποθέσεις:

1) Κατάργηση όλων των εγγυητικών δικαιωμάτων από τρίτους.

2) Επιστροφή όσο το δυνατόν περισσότερων εδαφών στο ε/κυπριακό κράτος και όχι στα Ηνωμένα Έθνη.

3) Κατοχύρωση της ασφάλειας του ε/κυπριακού κράτους με:

α) Κατάργηση επεμβατικών δικαιωμάτων από τρίτους.

β) Πλήρης κυριαρχία του ε/κυπριακού κράτους.

γ) Μη αποστρατικοποίηση του ε/κυπριακου κράτους.

δ) Το ε/κυπριακό κράτος να διατηρεί το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης.

ε) Να έχει δικαίωμα για τη σύναψη πάσης φύσεως συμφωνιών με άλλα κράτη.

Μόνο που και πάλι παραλείπει να εξηγήσει πως θα προωθηθεί αυτή η λύση. Πέρα από τις διαπιστώσεις και τις εισηγήσεις, δεν μας εξηγεί με ποια στρατηγική και ποια στρατηγική θα εφαρμοστεί η πρόταση του και ποια θα είναι η αντίδραση της Ε.Ε., των Η.Ε. αλλά και γενικότερα της Διεθνούς Κοινότητας.

Τα παράδοξα:

- Ο κ. Γεωργίου απορρίπτει κατηγορηματικά την διχοτόμηση η οποία – όπως λέει θα έρθει με τη Δ.Δ.Ο.

Όμως, εισηγείται ξεκάθαρα τη δημιουργία δύο ξεχωριστών κρατών!

- Θεωρεί ότι η κατάργηση των επεμβατικών δικαιωμάτων της Τουρκίας εξασφαλίζει την ασφάλεια και την επιβίωση του ε/κυπριακού κράτους.

- Εισηγείται τη διαγραφή από τα μητρώα του ε/κυπριακού κράτους όλων των τ/κυπρίων που έχουν επανακτήσει την ταυτότητα του πολίτη της Κυπριακής Δημοκρατίας μετά την διάνοιξη των οδοφραγμάτων.

Κατά συνέπεια, ο κ. Γεωργίου υποστηρίζει με σθένος την πλήρη ΔΙΧΟΤΟΜΗΣΗ της Κύπρου και το χάρισμα των κατεχομένων στην Τουρκία.

Προσθέτει μάλιστα ότι μια προοπτική του καθαρού ε/κυπριακού κράτους θα είναι και η ένωση του με την Ελλάδα!

Ο συγγραφέας καταλήγει με το εξής συμπέρασμα:

«Χίλιες φορές καλύτερα μια μικρή ελεύθερη πατρίδα, υπό τη μορφή ενός ανεξάρτητου ελληνοκυπριακού κράτους, που θα είναι ολότελα δικό μας και θα έχει τις καλύτερες πιθανότητες επιβίωσης, παρά μια θνησιγενής, τάχα “επανενωμένη” Διζωνική Δικοινοτική Ομόσπονδη Κύπρος».

Ερωτώ λοιπόν:

Σε τι διαφέρει αυτή η πρόταση από τους στόχους του σχεδίου Άτσεσον, της χούντας και της ΕΟΚΑ Β’, που σύμφωνα με τον κ. Γεωργίου (η τελευταία έδρασε προβοκατόρικα;).

Σημειώνω ότι δειλά δειλά (θυμίζω και τη δήλωση του αρχιεπισκόπου ότι δεν πρέπει να μας φοβίζει η λέξη διχοτόμηση) κάποιοι άρχισαν να αποκαλύπτουν τις πραγματικές τους προθέσεις αλλά και το πού βασίζονται οι αντιρρήσεις τους ως προς την λύση της ομοσπονδίας.

Δικαιώνουν σε μεγάλο βαθμό αυτούς που λένε ότι όσοι αντιδρούν στη Δ.Δ.Ο. έχουν στο πίσω μέρος του κεφαλιού τους τη μη λύση, τη μη επανένωση και τη διχοτόμηση.

Τη δημιουργία, δηλαδή, καθαρών λύσεων.

Να μου το θυμηθείτε ότι παρά τις χλιαρές αντιδράσεις κάποιων από αυτούς στην πρόταση Γεωργίου, στο τέλος θα βρεθούν και πάλι στην ίδια γραμμή.

Είναι καιρός λοιπόν, ο καθένας να καθορίσει το πού στέκει.
Να διατυπώσει ξεκάθαρα τις απόψεις του και παράλληλα να προτείνει συγκεκριμένους τρόπους υλοποίησης αυτών των απόψεων.
Οι αοριστίες, οι γενικεύσεις και τα μασημένα λόγια δεν βοηθούν.

_____________________________________________

Θέλω να εκφράσω την ικανοποίηση μου από τις δηλώσεις Παπανδρέου στην Κωνσταντινούπολη.

Αν δεν κάνω λάθος είναι η πρώτη φορά που λέχθηκαν τα πράγματα με το όνομα τους από Έλληνα πρωθυπουργό μέσα στην ίδια την Τουρκία.