Έγραψα και στο παρελθόν για το σύνδρομο του «Ηττοπαθούς πατριωτισμού».
Είναι ένα σύνδρομο που εκφράζει την περιχαράκωση γύρω από θέσεις που φαντάζουν εκ πρώτης όψεως πατριωτικές αλλά στην ουσία λειτουργούν εναντίον της Κύπρου, ενισχύουν και εμπεδώνουν την κατοχή και οδηγούν κατευθείαν σε δύο κράτη.
Το σύνδρομο αυτό εκφράζεται κυρίως από εκείνους που προτιμούν παρά ένα κράτος όπου θα έχουν λόγο και οι Τ/κύπριοι, να έχουμε ένα κράτος (έστω και στη μισή Κύπρο) που να είναι κυρίαρχοι οι Έλληνες.
Οι θέσεις αυτές εκφράζονται από την πτέρυγα εκείνη που ποτέ δεν συμβιβάστηκε με το ανεξάρτητο κράτος. Εκφράζεται από τους ανθρώπους που μετά το 1960 παρέμειναν πιστοί στο όραμα της Ένωσης. Εκφράζεται όμως και από τους πολιτικούς απογόνους τους που οραματίζονται επίσης ένα κράτος καθαρά ελληνικό, αφού τώρα δεν είναι εφικτή η Ένωση. Παραδείγματα υπάρχουν αρκετά και έχω αναφερθεί σ’ αυτά σε παλαιότερες αναφορές μου.
Στην προσπάθεια τους να προωθήσουν αυτές τις θέσεις δημιουργούν ένα άλλο σύνδρομο, αυτό της καταδίωξης. Διακατέχονται έντονα από την εμμονή ότι τους καταδιώκουν οι πάντες προσωπικά, ομαδικά αλλά και ότι καταδιώκεται και ο ελληνισμός στην Κύπρο.
Θα μου πείτε γιατί τα γράφω τώρα όλα αυτά ως εισαγωγή;
Μου ήρθαν αυτές οι σκέψεις ακούγοντας την πρώην υπουργό Παιδείας Κλαίρη Αγγελίδου να μιλά στο εκκλησιαστικό ραδιόφωνο για τους κινδύνους που διατρέχει η παιδεία στην Κύπρο από τους απανταχού συνωμοτούντες (εντός και εκτός) να πλήξουν την ελληνικότητα του τόπου.
Μέσα σε μερικές γραμμές έδωσε με σαφήνεια – πιστεύω – το σκεπτικό αυτής της σχολής.
Η κα Αγγελίδου διαβλέπει μια έντονη προσπάθεια «κυπροποίησης» των πάντων και ότι πίσω από αυτή την προσπάθεια βρίσκονται οι Βρετανοί.
Ιδού το σκεπτικό της: «Είναι πιο εύκολο να αλώσεις κάποιον που είναι μόνος του παρά κάποιον που είναι με άλλους. Εντάξει, είμαστε κράτος αλλά εξακολουθούμε να αισθανόμαστε μέρος του ελληνισμού δεν αισθανόμαστε ότι είμαστε κάτι άλλο ξεχωριστό, άσχετα αν τώρα αν έχουμε την Κύπρο και μάλιστα αγωνιζόμαστε γι’ αυτό το πράγμα».
Μέσα από αυτά τα λόγια φαίνεται ξεκάθαρα το σκεπτικό αλλά και οι επιδιώξεις.
Ναι μεν είμαστε ένα κράτος ανεξάρτητο αλλά ξέρετε, δεν είμαστε ξεκομμένοι ΩΣ ΚΡΑΤΟΣ από τον υπόλοιπο ελληνισμό!
Αυτό θέλει να πει η κα Αγγελίδου.
Ότι το Κυπριακό Ανεξάρτητο κράτος, η ασπίδα της Κύπρου όπως το χαρακτήρισε, είναι ένα κομμάτι του Ελληνισμού, μια άλλη Ελλάδα ή όπως αρέσκονται να λένε κάποιοι είναι η νοτιοδυτική Ελλάδα ή όπως αρέσκονται να λένε άλλοι, είναι το Ελλα-δικό μας κράτος.
Αυτά ακριβώς τα σημεία και οι εμμονές δεν αφήνουν αυτούς τους ανθρώπους να δεχθούν την ύπαρξη ενός κράτους που ως τέτοιο δεν είναι ελληνικό ούτε τουρκικό. Δεν ανήκει ούτε στους Έλληνες ούτε στους Τούρκους αλλά ανήκει στο λαό του, Ε/κύπριους, Τ/κύπριους, Αρμένιους, Μαρωνίτες και Λατίνους.
Συγχύζουν την κρατική με την εθνική υπόσταση και από εδώ ξεκινούν όλα.
Θεωρούν ότι οποιαδήποτε αναφορά στο κράτος παραπέμπει σε έθνος και κάνουν λόγο για κυπροποίηση, σε προσπάθειες να αναχθεί η Κύπρος σε έθνος αντί σε κράτος, χωρίς ποτέ κάποιος να αναφερθεί σε ύπαρξη κυπριακού έθνους.
Ακόμα και ακαδημαϊκοί όπως ο Χρ. Ιακώβου δηλώνει ότι δεν πρέπει να αντιπαραβάλλεται η ελληνική με την κυπριακή σημαία, ούτε να γίνεται λόγος για αλλαγή του εθνικού ύμνου της Κύπρου.
Ως προς το πρώτο συμφωνώ. Το ίδιο το Σύνταγμα ορίζει ότι σημαία του Κυπριακού Κράτους είναι η Κυπριακή σημαία, ενώ οι δύο κοινότητες μπορούν να χρησιμοποιούν τις εθνικές σημαίες σε συγκεκριμένες περιπτώσεις.
Σε κανένα σημείο δεν γίνεται λόγος για Κυπριακό Έθνος ούτε σε Ελληνικό ή Τουρκικό κράτος της Κύπρου.
Όσον αφορά τον εθνικό ύμνο, με βάση το δίκαιο της ανάγκης μετά τα γεγονότα του 1963-64 υιοθετήθηκε ο ελληνικός ως ο ύμνος της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Δεν πρέπει να παραβλέπεται όμως το γεγονός ότι υπάρχει κρατικός ύμνος της Κυπριακής Δημοκρατίας ο οποίος ανακρούστηκε μόνο μία φορά.
Από την άλλη δεν πρέπει να θεωρείται ο εθνικός ύμνος ενός άλλου κράτους ως ο εθνικός ύμνος ενός άλλου κράτους που δεν είναι ελληνικό.
Εκείνο που δεν μπορούν να ξεχωρίσουν αυτοί οι κύκλοι είναι ότι το ανεξάρτητο του Κυπριακού Κράτους σε καμιά περίπτωση παραγνωρίζει την ελληνικότητα της πλειοψηφίας των κατοίκων της Κύπρου.
Άλλο το ένα άλλο το άλλο.
Δεν μπορούν να ξεχωρίσουν ότι το ανεξάρτητο κράτος σε καμία περίπτωση αναιρεί την εθνικότητα των δύο μεγάλων κοινοτήτων της Κύπρου διότι είναι δεμένοι στη θεωρία του έθνους-κράτους.
Αυτή η αντίληψη επικρατεί και στα θέματα Παιδείας όπου οι κύκλοι αυτοί ταυτίζουν την Παιδεία του Κυπριακού Ανεξάρτητου κράτους με την Παιδεία των Ε/κυπρίων.
Άλλο ένα δείγμα της αντίληψης ότι πρόκειται για Ελληνικό κράτος.
Η κα Αγγελίδου τόνισε με έμφαση ότι η Παιδεία στην Κύπρο δεν μπορεί να διαχωριστεί από την Ορθοδοξία.
Πού το βρήκαν αυτό γραμμένο οι συντελεστές της εκπομπής, Κλ. Αγγελίδου, Χρ. Ιακώβου και μητροπολίτης Πάφου Γεώργιος;
Εφόσον όπως είπαν το Κυπριακό Κράτος είναι η ασπίδα της Κύπρου, το Σύνταγμα αυτού του Κυπριακού κράτους καθορίζει ότι η Παιδεία του είναι θέμα των δύο κοινοτήτων.
Ωστόσο με το να λένε ότι η Παιδεία στην Κύπρο δεν μπορεί να διαχωριστεί από την Ορθοδοξία, πού παραπέμπει; Και πάλι στο ότι το Κυπριακό κράτος είναι Ελληνικό!
Υπερασπιζόμενοι την Ελληνική Παιδεία της… Κύπρου, τάχθηκαν εναντίον της έκδοσης βιβλίων από το Κυπριακό Υπουργείο Παιδείας, δεδομένου ότι η Ελλάδα λόγω των οικονομικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει δεν μπορεί να μας στείλει βιβλία.
Και γιατί παρακαλώ τάχθηκαν εναντίον; Διότι όπως είπε η κα Αγγελίδου, αυτό είναι επικίνδυνο επειδή «τότε θα γίνει αυτό που φοβόμαστε, η Κυπροποίηση. Θα αφαιρεθούν θέματα που θα αφορούν είτε την Ελλάδα είτε τον ελληνικό πολιτισμό και θα μπαίνουν θέματα που θα αφορούν μόνο την Κύπρο. Και αυτό θα είναι καταστροφικό».
Έκοψαν, έραψαν, αποφάνθηκαν!
Μόνο και μόνο η τελευταία φράση δείχνει ότι υπάρχει μέσα στο μυαλό τους ένα σύνδρομο καταδίωξης. Αλλά και μια αντίφαση.
Εφόσον θεωρούν ότι η Παιδεία στην Κύπρο είναι Ελληνική και Ορθόδοξη, πώς είναι δυνατόν το κατεξοχήν αρμόδιο όργανο να οδηγήσει την εκπαίδευση στην Κυπροποίηση;
Αλλά γιατί ποτέ δεν εξηγούν τι εννοούν με την «κυπροποίηση» και πώς αυτή στρέφεται εναντίον του ελληνισμού της Κύπρου;
