Και χριστιανοί απαγόρευσαν ταινίες

Θύελλα αντιδράσεων προκάλεσε στον ισλαμικό κόσμο η ταινία αμερικανικής παραγωγής «Η αθωότητα των μουσουλμάνων».

Τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης που κατοικοεδρεύουν στη Δύση φρόντισαν από την πρώτη στιγμή να στείλουν ειδήσεις για τους φανατικούς μουσουλμάνους οι οποίοι μη αντέχοντας την προσβολή κατά του Μωάμεθ ξεσηκώθηκαν και προβαίνουν σε βιαιοπραγίες, ακόμα και σε δολοφονίες.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο θρησκευτικός φανατισμός είναι ο πιο επικίνδυνος απ’ όλους τους φανατισμούς. Διότι εκεί μπαίνει ο παράγοντας του θελήματος του αλάθητου θεού που με κανένα τρόπο δεν πρέπει να αμφισβητείται από κανένα. Και δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι μια μερίδα μουσουλμάνων κατέχει τα πρωτεία στον θρησκευτικό φανατισμό.

Εκείνο που δεν είναι αποδεκτό είναι το γεγονός ότι γίνεται προσπάθεια να δημιουργηθεί η εντύπωση ότι φανατισμό έχουν μόνο οι μουσουλμάνοι.

Στις χριστιανικές χώρες ο ξεσηκωμός μιας μερίδας μουσουλμάνων χρησιμοποιήθηκε για να αυξήσει τη μουσουλμανοφοβία, αποκρύβοντας ότι παρόμοιες ομάδες υπάρχουν και μεταξύ των χριστιανών, όλων των αποχρώσεων.

ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ

Και επειδή γίνεται λόγος για απαίτηση απαγόρευσης της συγκεκριμένης ταινίας, θα θυμίσουμε ότι και στον χριστιανικό κόσμο τα πράγματα δεν είναι καλύτερα στο τομέα του φανατισμού μιας μερίδας πιστών του.

Στην ιστορία του κινηματογράφου δεν είναι λίγες οι ταινίες που προκάλεσαν αντιδράσεις λόγω της θεματολογίας τους η οποία στάθηκε ικανή να προκαλέσει τα σχόλια και την λογοκρισία, τόσο του κοινού, όσο και των θεατών. Σοκαριστικά, βλάσφημα, χυδαία, είναι μερικές από τις λέξεις που χρησιμοποιήθηκαν για να χαρακτηρίσουν τις συγκεκριμένες παραγωγές μερικές εκ των οποίων έμελλε, παρά την απαγόρευση προβολής τους σε πολλές χώρες, να αποτελούν σήμερα την επιτομή της καλλιτεχνικής αξίας στην μεγάλη οθόνη, γράφει ο ιστοτόπος culture21century.blogspot.com.

Σ’ αυτό το άρθρο θα σταθούμε στις ταινίες θρησκευτικού περιεχομένου που προκάλεσαν αντιδράσεις, όχι μόνο στους μουσουλμάνους αλλά και στους χριστιανούς.

Οι δαιμονισμένες

Το 1971 προκάλεσε σάλο η ταινία The Devils (Οι Δαιμονισμένες).

Η Καθολική Εκκλησία αντέδρασε έντονα και ήρθε σε ρήξη με τον δημιουργό της ταινίας Ken Russell, απαγορεύοντας την είσοδο των πρωταγωνιστών της ταινίας στη χώρα!

Η ταινία αναφέρεται στον Καρδινάλιο Ρισελιέ (18^ος αιώνας).

Ο Ρισελιέ και οι οπαδοί του, προκειμένου να καταλάβουν την εξουσία στρέφονται ενάντια του πάτερ Grandier τον οποίο και κατηγορούν ως τον αρχιμάγο μιας στρατιάς μαγισσών.

Η ταινία απαγορεύτηκε στην Φιλανδία, Ιρλανδία και Ιταλία καθώς θεωρήθηκε προπαγανδιστική και βλάσφημη.

Ο εξορκιστής

Το 1973 ξεσήκωσε θύελλες διαμαρτυριών η ταινία «The Exorcist» (Ο Εξορκιστής).  

Σήμερα, η ταινία, που προτάθηκε για 10 Όσκαρ, και κέρδισε τα 2 από αυτά, θεωρείται από τα πιο σημαντικά έργα του παγκόσμιου κινηματογράφου!

Παρόλα αυτά δεν κατάφερε να προβληθεί στην Αγγλία, τη Μαλαισία και τη Σιγκαπούρη αφού η ιδέα του δαιμονισμού, πόσο μάλλον ενός 13χρονου κοριτσιού, ήταν σοκαριστική για τον κόσμο, κλονίζοντας παράλληλα την πίστη τους. Μάλιστα, υπήρξαν τρεις συγκεκριμένες σκηνές οι οποίες τελικά αφαιρέθηκαν όπου κι αν έπαιξε η ταινία και δεν παρουσιάστηκαν στο κοινό παρά το 2000 με την επανακυκλοφορία της.

Saturday Night Fever(1977):

Αντιδράσεις, κυρίως στον μουσουλμανικό κόσμο προκάλεσε το 1977 η ταινία «Saturday Night Fever» (Πυρετός το Σαββατόβραδο).

Ήταν μια χορευτική ταινία με πρωταγωνιστή τον Τζον Τραβόλτα. Λόγω της εμφάνισης των πρωταγωνιστών της, (μαλλιά κουνουπίδι) που ήταν της μόδας, απαγορεύτηκε στο Ιράν, τη Μαλαισία και την Μπούρμα.

Οι ισλαμικές αρχές θεώρησαν ότι η ταινία εξωθούσε τους νέους στην ακολασία, το σεξ.

Life Of Brian

Στη δύση απαγορεύτηκαν ακόμα και κωμικές ταινίες όπως η ταινία «Life Of Brian» (Ένας προφήτης μα τι προφήτης) που κυκλοφόρησε το 1979.

Σύμφωνα με το σενάριο ο Brian είχε την ατυχία να γεννηθεί δίπλα στην φάτνη που γεννήθηκε ο Χριστός, γεγονός που θα κάνει τους πάντες στην διάρκεια της ζωής του να πιστεύουν ότι είναι ο Μεσσίας ενώ εκείνος θα προσπαθήσει την κρίσιμη ώρα να πείσει τους Ρωμαίους ότι κάνουν λάθος και πάνε λάθος πρόβατο στην σταύρωση.

Η ταινία θεωρήθηκε βλάσφημη και προκάλεσε την έντονη αντίδραση της Εκκλησίας. Απαγορεύθηκε η προβολή της σε Ουαλία, Νορβηγία, Σιγκαπούρη και Ιρλανδία, με την πρώτη να δέχεται να την προβάλει για πρώτη φορά το 2009, έπειτα από 30 χρόνια απαγόρευσης.

The Evil Dead

Το 1981 ξεσηκώνει θύελλες αντιδράσεων από θρησκευόμενους χριστιανούς η ταινία The Evil Dead – (Το Καταραμένο Άσμα).

Πέντε φίλοι κατά την διάρκεια μιας εξερεύνησης, ανακαλύπτουν το "Βιβλίο Των Νεκρών" το οποίο και τους μετατρέπει σε ζόμπι, χάρη στις δαιμονικές του ενέργειες που ενεργοποιούνται με την ανάγνωσή του.

Η ταινία χαρακτηρίστηκε αποτρόπαια, βίαιη, χυδαία και κυρίως, βλάσφημη.

Απαγορεύτηκε σε πληθώρα χωρών όπως στην Μαλαισία, την Αγγλία, τη Δυτική Γερμανία, τη Σουηδία, την Ισλανδία, την Ιρλανδία αλλά και τη Σιγκαπούρη.

Hail Mary

Το 1985 η γαλλική ταινία «Hail Mary» αφηγείται με έναν μεταμοντέρνο τρόπο, την ιστορία της παρθενογένεσης της Μαρίας.

Θεωρήθηκε κι αυτή βλάσφημη και ενώ έγινε δεκτή και προβλήθηκε στο 35ο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ του Βερολίνου, απαγορεύθηκε στην Αργεντινή και σε άλλες χώρες.

Ο τελευταίος Πειρασμός

 Και έρχεται το 1988 η σειρά της ταινίας «The Last Temptation of Christ» (Ο τελευταίος πειρασμός), βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Νίκου Καζαντζάκη.

Η ταινία παρουσιάζει τη ζωή του Χριστού και την πορεία του στη ζωή καθώς αντιμετωπίζει τους διάφορους πειρασμούς που αντιμετωπίζουν οι κοινοί άνθρωποι.

Οι δρόμοι της Αθήνας γέμισαν με πιστούς και καλόγερους που διαμαρτύρονταν για την προβολή της ταινίας που χαρακτήριζαν το περιεχόμενο της ως βλάσφημο, προκλητικό και απαράδεκτο.

Η ταινία απαγορεύτηκε στην Τουρκία, την Χιλή, το Μεξικό και την Αργεντινή αλλά και σε πολλές πολιτείες των Η.Π.Α. όπως η Σαβάνα και η Τζόρτζια. Στις Φιλιππίνες και την Σιγκαπούρη απαγορεύεται να προβληθεί μέχρι και σήμερα ενώ είναι πολύ λίγα τα αρχεία dvd που έχουν διασωθεί με τα χρόνια.

Αυτές είναι μερικές ταινίες που απαγορεύθηκαν για θρησκευτικούς λόγους, όχι κατόπιν απαίτησης μόνο από μουσουλμάνους αλλά και από Χριστιανούς.

Γι’ αυτό θα προτρέπαμε τα μέσα ενημέρωσης να υπενθυμίζουν κάποια πράγματα για να μη δημιουργούν λανθασμένες εντυπώσεις στον κόσμο.

Ο θρησκευτικός φανατισμός είναι ο ίδιος, οποιανδήποτε θρησκεία και αν αφορά.

Ο Γ. ΟΜΗΡΟΥ, Ο ΛΙΛΛΗΚΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΜΕΤΑΛΛΑΞΕΙΣ

Είναι αναμενόμενο ότι ο κάθε αρχηγός κόμματος θα στηρίξει και θα υποστηρίξει με κάθε τρόπο τον υποψήφιο που καθόρισε το κόμμα του για να διεκδικήσει την προεδρία της Δημοκρατίας.

Όμως σ’ αυτή την προσπάθεια δεν πρέπει να εκτίθεται λέγοντας πράγματα τα οποία κάθε άλλο παρά ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.

Διότι αν στόχος είναι να κερδηθούν ψήφοι, πρέπει να έχουμε υπόψη μας ότι ο λαός και γνωρίζει και θυμάται. Βεβαίως δεν τα θυμάται όλα αλλά κάποια «κτυπητά» γεγονότα έχουν περάσει στη συλλογική μνήμη.

Η συνέπεια απάντηση στην αποχή

Ο πρόεδρος της ΕΔΕΚ Γιαννάκης Ομήρου τόνισε τις προάλλες στον ΑΣΤΡΑ – και πολύ σωστά – ότι πρέπει να πειστούν οι πολίτες να επανέλθουν στην πολιτική και ότι αυτό θα επιτευχθεί μέσα από την πολιτική συνέπεια των κομμάτων.

Ανέφερε – και πάλι πολύ σωστά – ότι οι μεταλλάξεις πολιτικών, υποψηφίων και κομμάτων ένεκα εκλογών δεν βοηθούν προς την κατεύθυνση της άρσης της αποχής, αλλά αντίθετα την επαυξάνουν.

Ορθή η διαπίστωση.

Θέλοντας λοιπόν να προβάλει τον υποψήφιο που στηρίζει η ΕΔΕΚ, ο κ. Ομήρου πρόταξε τη θέση ότι ο Γιώργος Λιλλήκας σε όλη την πολιτική παρουσία του δεν έδωσε δείγματα αντιφάσεων, ούτε – είπε – μπορεί να διαπιστώσει ότι μεταλλάχθηκε.

Αν εννοεί ότι δεν το έπραξε αυτό σε προεκλογική περίοδο ίσως να έχει δίκαιο.

Οι μετακινήσεις του Γ. Λιλλήκα

Δεν αναμέναμε από τον κ. Ομήρου να παραδεχθεί ότι ο υποψήφιος τον οποίο υποστηρίζει άλλαξε όχι μόνο θέσεις αλλά και στρατόπεδα. Η μεταμορφώσεις του συναγωνίζονται σε ποσότητα και ένταση αυτές του Νίκου Αναστασιάδη.

Θυμίζουμε μερικές:

-          Ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του ως συνεργάτης του Γιώργου Βασιλείου και διετέλεσε Γ.Γ. της Νέας Γενιάς. Ως τέτοιος ασπαζόταν και τις πολιτικές θέσεις του κ. Βασιλείου στο Κυπριακό, δηλαδή τη λύση Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας.

-          Στη συνέχεια, όπως λέχθηκε από στελέχη του πρώην ΑΔΗΣΟΚ, ο Γ. Λιλλήκας εγκατέλειψε τον Γ. Βασιλείου και βρέθηκε να συντάσσει το μανιφέστο του νέου κόμματος που γεννήθηκε από τη διάσπαση του ΑΚΕΛ.

-          Το 1996 εκλέγεται βουλευτής με τις Νέες Δυνάμεις του ΑΚΕΛ.

-          Το 2003 με το διορισμό του στο υπουργικό συμβούλιο του Τάσσου Παπαδόπουλου αρχίζει τη σταδιακή απαγκίστρωση του από το ΑΚΕΛ και ταυτίζεται με την πολιτική του τέως προέδρου, κυρίως όσον αφορά την πολιτική στο Κυπριακό.

-          Το 2006 ως υπουργός εξωτερικών της κυβέρνησης Παπαδόπουλου είναι πλέον πλήρως ταυτισμένος με τις ιδέες και τις απόψεις του προέδρου.

Οι μεταλλάξεις του Γ. Λιλλήκα

Ο πρόεδρος της ΕΔΕΚ είπε ακόμα ότι οι θέσεις του Γ. Λιλλήκα στο κυπριακό είναι σταθερές!

Θα θυμίσουμε τον κ. Ομήρου ότι:

-          Όπως και ο ίδιος, έτσι και ο Γ. Λιλλήκας το 2002 ήταν από τους πρώτους που αντιτάχθηκαν στην υποψηφιότητα Τάσσου Παπαδόπουλου. Θυμίζουμε τις δηλώσεις του για τους πολιτικούς του 60 που ντύνονται με τα κοστούμια του 21^ου αιώνα.

-          Τότε ο Γ. Λιλλήκας, ως οπαδός της Δ.Δ.Ο. άφηνε αιχμές εναντίον της πολιτικής που ο Τ. Παπαδόπουλος θα ακολουθούσε στο Κυπριακό.

-          Με την εκλογή του νέου προέδρου, όπως ήδη αναφέραμε, γίνεται μέλος του Υπουργικού Συμβουλίου αυτού που κατηγορούσε και παρουσιάζεται στη συνέχεια ως ο διαπρύσιος κήρυκας και εκπρόσωπος της πολιτικής του Τ. Παπδόπουλου.

Υπέρ της Δ.Δ.Ο.

Μετά το δημοψήφισμα του 2004 (11 Ιουλίου) δήλωνε με στόμφο ότι «Πρέπει αταλάντευτα και σταθερά να παραμείνουμε προσηλωμένοι στο στόχο μας για μια δικοινοτική, διζωνική Ομοσπονδία.  Για μία λύση, που στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα μας επιτρέψει, Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους, να ζήσουμε ειρηνικά και να συνεργαστούμε αρμονικά για πρόοδο και ευημερία όλων των κατοίκων της Κύπρου».

Στις 6 Σεπτεμβρίου τόνιζε ότι «Ο λαός, με το δημοψήφισμα απέρριψε το Σχέδιο Ανάν.  Δεν απέρριψε τη λύση».

Ακόμα και το 2010 δήλωνε υποστηρικτής της Δ.Δ.Ο. Σε ομιλία του στις 9 Μαρτίου δήλωνε ότι: «Η λύση πρέπει να οδηγεί σε πραγματική επανένωση της πατρίδας μας στα πλαίσια μίας δικοινοτικής, διζωνικής Ομοσπονδίας, η οποία θα στηρίζεται στις αρχές της Δημοκρατίας και θα σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα όλων των νομίμων κατοίκων της Κύπρου».

Από εκεί και πέρα άλλαξε τροπάριο.

Εναντίον της Δ.Δ.Ο.

Και ενώ στις 6 Σεπτεμβρίου 2010 έλεγε ότι με την απόρριψη του σχεδίου Ανάν δεν απορρίφθηκε η Δ.Δ.Ο., στις 7 Μαΐου 2012 δήλωνε στη «Σημερινή» ότι η Δ.Δ.Ο. «στο δημοψήφισμα που ήταν η πρώτη φορά που πήρε περιεχόμενο, απορρίφθηκε από τον κυπριακό Ελληνισμό».

Ενώ, λοιπόν, δήλωνε διαπρύσιος κήρυκας της, σήμερα μεταμορφώθηκε σε διαπρύσιο πολέμιο της.

Στην ίδια συνέντευξη δηλώνει «Διαφωνώ με τη μορφή της λύσης που επιδιώκεται, της ΔΔΟ» λέγοντας ότι για να λειτουργήσει προϋποθέτει (δήθεν) «την αφαίρεση ελευθεριών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων από τον κυπριακό Ελληνισμό»!

Διερωτάται λοιπόν ο κοινός νους: όταν ο κ. Λιλλήκας υπερασπιζόταν τη Δ.Δ.Ο. δεν υπήρχε θέμα αφαίρεσης ανθρωπίνων δικαιωμάτων;

Οι μεταλλάξεις των άλλων!

Καλείται λοιπόν ο κ. Ομήρου να απαντήσει αν αυτά που αναφέραμε δεν αποτελούν την κορωνίδα των μεταλλάξεων όσον αφορά το Κυπριακό.

Στο μεταξύ, την ίδια ώρα που ο πρόεδρος της ΕΔΕΚ μιλά για μεταλλάξεις άλλων και υποστηρίζει ότι ο δικός του υποψήφιος δεν μεταλλάχθηκε(!) προέβη σε μια δήλωση που προκαλεί ερωτηματικά.

Δικαιολόγησε εμμέσως πλην σαφώς τις… ανύπαρκτες(;) κατά τον ίδιο μεταλλάξεις του Γ. Λιλλήκα λέγοντας ότι «έγιναν πολλές αναθεωρήσεις στο κυπριακό όλα αυτά τα χρόνια, απ’ όλα τα κόμματα. Ακόμα και ο Μακάριος, τουλάχιστον στην υποβολή προτάσεων επί χάρτου έκλαψε πικρώς. Στην τελευταία ομιλία του ήταν σαφής για την αλλαγή πολιτικής».

Προς τι λοιπόν αυτή η αναφορά του κ. Ομήρου, αφού όπως είπε, ο υποψήφιος που υποστηρίζει δεν μεταλλάχθηκε;

Αφήνω το γεγονός ότι ο κ. Ομήρου αδικεί το ΑΚΕΛ που ουδέποτε μεταλλάχθηκε στο Κυπριακό. Επέμενε και επιμένει από το 1977 στη λύση της Δ.Δ.Ο.

Όσον αφορά το Μακάριο παραπέμπουμε τον πρόεδρο της ΕΔΕΚ να ξαναδιαβάσει την ομιλία του πρώην προέδρου και τον διαβεβαιώνουμε ότι θα διαπιστώσει ότι δεν ισχύουν τα όσα είπε.

Στην τελευταία ομιλία του ο Μακάριος δεν αναφέρθηκε σε αλλαγή πολιτικής. Ούτε είπε ότι εγκαταλείπει τη Δ.Δ.Ο. όπως ισχυρίζονται ο αρχιεπίσκοπος και άλλοι πολιτικοί ηγέτες. Παραπλανούν το λαό με τέτοιες δηλώσεις.

Ο Μακάριος είχε πει ότι δεν θα συνεχίσει τις συνομιλίες αν δεν αλλάξει τακτική η Τουρκία.

ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ - ΘΥΜΑΤΑ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΩΝ

Ο συνάδελφος Βάσος Βασιλείου δημοσίευσε στον Φιλελεύθερο (7/9/2012) την είδηση ότι «εντοπίστηκαν τα οστά του νεαρότερου αγνοούμενου της τουρκικής εισβολής. Πρόκειται για βρέφος μόλις μερικών μηνών (γεννήθηκε το 1974) που οι Τούρκοι το πήραν από την αγκαλιά της μάνας του και το δολοφόνησαν. Δολοφόνησαν επίσης τη μητέρα του, την 11χρονη αδελφή της μητέρας του, τη γιαγιά του και άλλους άμαχους. Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, πρόκειται για τον Ανδρέα Κυριάκου του Κυριάκου από το Τραχώνι Κυθρέας».

Στον κατάλογο των αγνοουμένων περιλαμβάνονται και ανήλικα παιδιά. Μεταξύ τους είναι η Σούλλα Ανδρέου 11 χρόνων την ημέρα της εισβολής, ο Χριστάκης Ανδρέου 9 χρόνων, ο Γιωργάκης Ανδρέου 11 χρόνων και ο Χριστάκης Γεωργίου 5 χρόνων.

Πρέπει να σημειώσουμε ότι στον κατάλογο των αγνοουμένων βρίσκονται 31 παιδιά μέχρι 16 χρόνων.

Η ιστορία του Χριστάκη Γεωργίου είχε απασχολήσει έντονα τον τύπο πριν από μερικά χρόνια, όταν κάποιες πληροφορίες έλεγαν ότι ήταν ζωντανός και βρισκόταν στην Τουρκία.

Ο Χριστάκης τραυματίστηκε όταν μπήκαν οι εισβολείς στο χωριό του. Ανάλαβαν την περίθαλψη του οι εισβολείς και από τότε αγνοείται.

Το θέμα μάλιστα απασχόλησε (τότε) και τις συναντήσεις Κληρίδη – Ντενκτάς αλλά χωρίς να υπάρξει οποιοδήποτε αποτέλεσμα.

Θύματα τα παιδιά

 Οι συνέπειες ενός πολέμου, μιας ένοπλης σύρραξης ή συγκρούσεων δεν επηρεάζει μόνο τους μεγάλους σε ηλικία. Κυρίως επηρεάζει τα παιδιά, που λόγω της ηλικίας τους δεν είναι σε θέση να αντιδράσουν, ούτε πολυκαταλαβαίνουν τι συμβαίνει γύρω τους.

Ο γράφων έχει προσωπική εμπειρία όταν το 1974 έζησε τα τραγικά γεγονότα του 1974 (πραξικόπημα και εισβολή) σε ηλικία 9 χρόνων.

Ξεκινώντας, λοιπόν, από τις διακοινοτικές συγκρούσεις του 1963-64, θα λέγαμε ότι το μεγαλύτερο τίμημα το πλήρωσαν παιδιά.

Οι δύο πλευρές δεν απέφυγαν τον πειρασμό να πλήξουν και παιδιά, είτε γιατί δεν δίστασαν να σκοτώσουν ή να κακομεταχειριστούν παιδιά, είτε για να χρησιμοποιήσουν το θάνατος τους για προπαγανδιστικούς λίγους.

Δεν έχει σημασία αν τα παιδιά που θυματοποιήθηκαν είναι παιδιά Ε/κυπρίων ή Τ/κυπρίων. Σημασία δίνουν εκείνοι που θέλουν να κάνουν προπαγάνδα για να αποδείξουν ότι ο αντίπαλος ήταν απάνθρωπος.

Η Ε/κυπριακή πλευρά έχει να λέει για όσα αναφέραμε πιο πάνω, ότι δηλαδή το 1974 τα τουρκικά στρατεύματα εισβολής δεν δίστασαν να σκοτώσουν ακόμα και παιδιά. Και όπως ήδη αναφέραμε συνέλαβαν και παιδιά τα οποία σήμερα θεωρούνται αγνοούμενα.

Εγκλήματα κατά Τ/κυπρίων

Η Τ/κυπριακή πλευρά έχει να λέει για τις δολοφονίες παιδιών που έγιναν από Ε/κύπριους την περίοδο των διακοινοτικών ταραχών και αργότερα.

Κλασικό παράδειγμα η περίπτωση της δολοφονίας των παιδιών Τ/κυπριακής οικογένειας μέσα στη μπανιέρα. Η μια πλευρά επιρρίπτει την ευθύνη στην άλλη και χρησιμοποιούν αυτό το θέμα για σκοπούς προπαγάνδας.

Εκείνο όμως που έχει σημασία είναι ότι σκοτώθηκαν τρία παιδιά.

Και δεν ήταν τα μόνα περιστατικά.

Εκείνη την περίοδο οι Τ/κύπριοι καταγγέλλουν ότι έγιναν και φόνοι παιδιών και ως απόδειξη παραθέτουν κάποιες φωτογραφίες που συνοδεύουν το φωτογραφικό υλικό των εγκλημάτων ομάδων Ε/κυπρίων εναντίον τους.

Υπάρχουν επίσης πολλές μαρτυρίες και από Ε/κύπριους για εγκλήματα εναντίον των Τ/κυπρίων, ακόμα και παιδιών.

Αρκετά περιστατικά βίας έχουν καταγραφεί από τη δημοσιογράφο – ερευνήτρια και συγγραφέα Σεβγκιούλ Ουλουτάγ.

Σε ότι αφορά την περίοδο του 1974 κι εκεί έχουν καταγραφεί περιπτώσεις εγκλημάτων εναντίον Τ/κύπριων άμαχων πολιτών.

Κλασική είναι η περίπτωση στα χωριά Αλόα, Σανταλάρι και Μάραθα όπου ομάδες ένοπλων Ε/κυπρίων (με επικεφαλής αξιωματικούς Ελλαδίτες σύμφωνα με μαρτυρίες) εξόντωσαν μαζικά όλους τους κατοίκους που βρήκαν, άνδρες, γυναίκες, παιδιά, βρέφη.

Εγκλήματα κατά Ε/κυπρίων

Η Ε/κυπριακή πλευρά έχει να παρουσιάσει εγκλήματα κατά Ε/κυπρίων κατά την περίοδο τους τουρκικής εισβολής.

Ήδη έχουμε αναφέρει τις περιπτώσεις παιδιών αγνοουμένων.

Κατά τη διάρκεια της εισβολής από τους βομβαρδισμούς σκοτώθηκαν και παιδιά, ενώ πολλά έγιναν μάρτυρες των ωμοτήτων από τις δυνάμεις εισβολείς.

Είδαν τους γονείς τους να σκοτώνονται, άλλα είδαν συγγενικά πρόσωπα να συλλαμβάνονται, να εξαφανίζονται. Και άλλα βεβαίως έφυγαν μαζί με τους γονείς τους άρον –άρον από τα σπίτια τους και εγκαταστάθηκαν σε προσφυγικούς συνοικισμούς.

Τα παιδιά του 1974 βίωσαν όλο το δράμα της περιόδου.

Ιδιαίτερα όσα έχασαν γονείς.

Τραγικό και εξίσου τραυματικό ήταν η συμμετοχή των ίδιων των παιδιών στα οδοφράγματα αναμένοντας τους αιχμάλωτους πατέρες να επιστρέψουν.

Και πιο τραυματικό ήταν για εκείνα τα παιδιά που έφευγαν από εκεί χωρίς να έχουν επιστρέψει οι πατεράδες τους.

***

Αυτά τα τραύματα μεταφέρονται μέχρι σήμερα. Από τα παιδιά και των δύο πλευρών.

Κάποιοι βρήκαν τη δύναμη, παρά τον πόνο, να προχωρήσουν μπροστά. Φρόντισαν να γνωριστούν με Τ/κύπριους που έχουν γονείς και συγγενείς αγνοούμενους ή σκοτωμένους από τους Ε/κύπριους.

Ένας από αυτούς είναι και ο Πέτρος Σουππουρής από το Παλαίκυθρο.

Μπροστά στα ίδια του τα μάτια τουρκοκύπριοι φανατικοί ξεκλήρισαν την οικογένεια του. Εκτέλεσαν εν ψυχρώ τον πατέρα, τη μητέρα, τη θεία και τα τρία αδέλφια του.

Και όμως, ο Π. Σουππουρής, βρίσκει τη δύναμη και στέλλει μήνυμα ειρήνης και συμφιλίωσης…

 

***

Ο ε/κυπριακός και τ/κυπριακός εθνικισμός, πλήρως ευθυγραμμισμένοι και ταυτιζόμενοι στην προώθηση του μόνιμου διαχωρισμού και της διχοτόμησης, φορτώνουν τα εγκλήματα όχι σε εκείνους που τα έκαναν αλλά στους λαούς.

Έτσι οι Ε/κύπριοι εθνικιστές μιλούν για εγκλήματα των Τούρκων εναντίον των Ε/κυπρίων και οι Τ/κύπριοι εθνικιστές για εγκλήματα των Ε/κυπρίων εναντίον των Τ/κυπρίων.

Χωρίς καμιά διάκριση. Χωρίς κανένα διαχωρισμό. Όλοι οι Τούρκοι (για τους μεν) είναι το ίδιο, όλοι οι Έλληνες (για τους δε) είναι το ίδιο.

Τόσο κοντόφθαλμα βλέπουν τα πράγματα.

Και δεν αντιλαμβάνονται οι άθλιοι ότι χωρίς να κάνουν τη διάκριση μεταξύ λαού και εγκληματιών, τσουβαλιάζουν τους πάντες και τα πάντα.

Ακόμα μια απόδειξη ότι οι άνθρωποι αυτοί, ενώ επικαλούνται την ιστορία, είναι εντελώς ανιστόρητοι και αδαείς.

Έχουμε επιλογή να τους ακολουθήσουμε ή να τους απορρίψουμε.