Για τις απαλλαγές από τα θρησκευτικά

Είναι να απορεί πραγματικά κάποιος για τους σκοπούς και τις επιδιώξεις ορισμένων όσον αφορά τις κατευθύνσεις και τα χαρακτηριστικά που προσπαθούν να δώσουν στο Κράτος που ονομάζεται Κυπριακή Δημοκρατία.

Παραμερίζοντας νόμους και κανονισμούς αλλά και αγνοώντας επιδεικτικά τι προνοούν το Σύνταγμα και τι γίνεται σε άλλες χώρες της Ευρώπης και του κόσμου, προσπαθούν να οδηγήσουν τον τόπο σε ένα πισωγύρισμα.

Όπως και να το κάνουμε η σημερινή κοινωνία δεν είναι όπως την παλιά.

Η διακίνηση ιδεών έχει αλλάξει τον τρόπο σκέψης των ανθρώπων και δεν βρίσκεις πλέον τις μονολιθικές κοινωνίες όπως αυτές υπήρχαν στο παρελθόν.

Στις μέρες μας με την ελευθερία της έκφρασης που επικρατεί μπορεί ο καθένας να αυτοπροσδιορίζεται όπως θέλει και όχι όπως θέλει να τον προσδιορίζει το σύστημα.

Οι κοινωνίες όλο και περισσότερο μετατρέπονται σε πολυπολιτισμικές και συνεπεία τούτου άνθρωποι διαφόρων εθνικοτήτων και θρησκευτικών πεποιθήσεων περπατούν και βρίσκονται δίπλα μας.

Είναι γι’ αυτό που προκαλεί θλίψη η επιμονή της Διευθύντριας Μέσης Εκπαίδευσης του Υπουργείου Παιδείας να επιβάλει ξανά την αναγκαστική διδαχή των θρησκευτικών στα σχολεία.

Το μάθημα αυτό για χρόνια είχε (και έχει ακόμα) προσηλυτιστικό και κατηχητικό χαρακτήρα. Ξεκινώντας από το νηπιαγωγείο και καταλήγοντας στο Λύκειο ο μαθητής υποβάλλεται σε μια συνεχή προπαγάνδα υπέρ του θρησκεύματος της πλειοψηφίας των κατοίκων της Κύπρου που είναι ο Ορθόδοξος Χριστιανισμός.

Σχεδόν σε όλες τις χώρες της Ευρώπης το μάθημα των θρησκευτικών είναι προαιρετικό ή ακόμα και εκεί που είναι υποχρεωτικό υπάρχει το δικαίωμα απαλλαγής του μαθητή.

Να σημειώσω ότι στην Κύπρο μέχρι το 2008 που ψηφίστηκε ο νέος νόμος (μετά από έντονες συζητήσεις) η παρακολούθηση του μαθήματος των θρησκευτικών ήταν υποχρεωτική για όλους τους μαθητές.

Θυμούμαι όταν ήμουνα στο σχολείο, μαζί μας παρακολουθούσαν το μάθημα των θρησκευτικών και βαθμολογούνται σ’ αυτό και οι μαρωνίτες συμμαθητές μας που δεν ανήκαν στο ορθόδοξο θρήσκευμα.

Χρόνια μετά συνειδητοποίησα ότι για τους συμμαθητές μας αυτούς θα ήταν πραγματικό μαρτύριο το συγκεκριμένο μάθημα αφού όπως αυτό γινόταν τότε δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια προπαγάνδα υπέρ της Ορθοδοξίας.

Ο νόμος στην Κύπρο

Το 2008, λοιπόν, ψηφίστηκε η νέα νομοθεσία από τη Βουλή που ρύθμιζε το θέμα, εκσυγχρόνιζε αυτό τον τομέα στην εκπαίδευση και έδειχνε σεβασμό στις πεποιθήσεις των μαθητών.

Σεβόταν το ότι κάποιες οικογένειες, είχαν διαφορετική προσέγγιση στο θέμα θρησκεία ανήκοντας σε διαφορετικό θρησκευτικό δόγμα, σε διαφορετική θρησκεία ή ήταν ακόμα άθεες.

Το δηλώνω με πάσα ειλικρίνεια, δεν έχω πρόβλημα να διδάσκεται το μάθημα των θρησκευτικών στα σχολεία. Το θέμα είναι πώς διδάσκεται αυτό και πώς θα αποφεύγεται ο προσηλυτιστικός και κατηχητικός χαρακτήρας του.

Με το θέμα αυτό ασχολήθηκα τότε και όσοι ενδιαφέρονται μπορούν να δουν τι είχα γράψει τότε.

Δανείζομαι από τον «Φιλελεύθερο» του Σαββάτου 26 Ιανουαρίου 2013 και από το ρεπορτάζ της συναδέλφου Χριστίνας Κυριακίδου τι ισχύει στην Κύπρο από το 2008:

«Νοείται ότι ο διευθυντής μπορεί, ύστερα από έγκριση του διευθυντή Δημοτικής Εκπαίδευσης να απαλλάξει μαθητή που δεν είναι Χριστιανός Ορθόδοξος ύστερα από αίτηση του κηδεμόνα του, από την υποχρεωτική παρακολούθηση του μαθήματος των θρησκευτικών». Συνεπώς δικαίωμα απαλλαγής έχουν μόνο αλλόθρησκοι ή άθεοι.

Ανάλογη πρόνοια υπάρχει και στους θεσμοθετημένους κανονισμούς λειτουργίας των σχολείων Μέσης Εκπαίδευσης. Με τη διαφορά ότι δεν καθορίζει ποιοι μαθητές έχουν δικαίωμα απαλλαγής και ποιοι όχι.

Ειδικότερα, η νομοθεσία προνοεί:

«Ο διευθυντής μπορεί, ύστερα από έγκριση του διευθυντή του οικείου τμήματος Εκπαίδευσης να απαλλάξει μαθητή, ύστερα από αίτηση του κηδεμόνα του, από την υποχρεωτική παρακολούθηση και εξέταση των μαθητών της Γυμναστικής, θρησκευτικών, Ξένων γλωσσών και Τέχνης για ειδικούς λόγους».

Τώρα ως προς την εφαρμογή της νομοθεσίας:

- Στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση οι μαθητές που παίρνουν απαλλαγή δεν παραμένουν στην τάξη την ώρα του μαθήματος των θρησκευτικών. Σύμφωνα με την ΠΟΕΔ, τη συγκεκριμένη περίοδο τα παιδιά φιλοξενούνται σε άλλο τμήμα και παρακολουθούν άλλο μάθημα.

- Με εγκύκλιο των διευθυντών Μέσης Γενικής και Μέσης Τεχνικής Εκπαίδευσης (10/9/2012) καθορίζεται ότι «απαλλαγή δεν συνεπάγεται απουσία από την τάξη την ώρα της διδασκαλίας οποιοσδήποτε μαθήματος».

Κατά συνέπεια το 2008 δεν έγινε ένα βήμα αλλά ένα άλμα μπροστά παρά τις αδυναμίες και τις ασάφειες του νόμου.

Το ότι απαλλάσσει μόνο όσους δεν είναι ορθόδοξοι χριστιανοί το θεωρώ ως μία αδυναμία. Διότι αν ο νόμος στόχο έχει να καλύψει όλους τους μαθητές, τότε η συγκεκριμένη πρόνοια αποτελεί διάκριση και στοχοποίηση κάποιων μαθητών.

Βήμα προς τα πίσω

Η συζήτηση που άνοιξε τις τελευταίες μέρες με την αίτηση απαλλαγής από το μάθημα των θρησκευτικών μιας μαθήτριας που ασπάζεται τη διδασκαλία των Μαρτύρων του Ιεχωβά, έχω την εντύπωση ότι θα κρίνει αρκετά πράγματα.

Η διευθύντρια Μέσης Εκπαίδευσης Ζήνα Πουλλή δηλώνει ότι η απαλλαγή δόθηκε στη μαθήτρια, όμως όπως ισχυρίζεται τόσο η μητέρα όσο και η μαθήτρια είχαν παράλογες απαιτήσεις. Δεν γνωρίζουμε ποιες είναι αυτές οι απαιτήσεις. Αν όμως ισχύουν, τότε ναι, η κα Πουλλή έχει δίκαιο.

Όπως έχει δίκαιο αν ισχύει ο ισχυρισμός της ότι κάποιοι γονείς είχαν την απαίτηση να διδάσκονται τα θρησκευτικά (από τα οποία απαλλάχθηκε το παιδί τους) την πρώτη ώρα, για να μπορεί να κοιμάται περισσότερο τη συγκεκριμένη μέρα. Αυτά είναι απαράδεκτα πράγματα.

Όμως η εντύπωση που έδωσε η κα Πουλλή είναι ότι στοχεύει στην αλλαγή του νόμου και στην επιστροφή στο παρελθόν.

Η δήλωση της ότι ακολουθείται ο νόμος αναγκαστικά και ότι η ίδια διαφωνεί με αυτόν, μας δίνει το δικαίωμα να εκφράζουμε φόβους για οπισθοδρόμηση.

Όχι στη θεοκρατία

Οι άνθρωποι που έχουν εξουσία ως λειτουργοί, πρέπει να κατανοήσουν ότι το κράτος δεν είναι φέουδο τους, ούτε μπορούν να κόβουν και να ράβουν με βάση τις δικές τους πεποιθήσεις.

Η Κύπρος είναι κράτος μέλος της Ε.Ε. και με βάση το Σύνταγμα της η θρησκεία είναι διαχωρισμένη από το κράτος.

Κάθε προσπάθεια που κάτω από κάθε πρόσχημα οδηγεί στη θεοκρατία είναι κατακριτέα και απορριπτέα. Είναι δικαίωμα του καθενός να έχει οποιεσδήποτε πεποιθήσεις, αρκεί αυτές να μην στρέφονται κατά των δικαιωμάτων των άλλων και να μην υπάρχει κίνδυνος για το κράτος. Και κυρίως να μην οδηγεί σε συνθήκες μεσαίωνα.

Και κυρίως να μην δημιουργούνται συνθήκες διάκρισης και ρατσισμού υπό το ψευδεπίγραφο πρόσχημα της προστασίας και της διατήρησης του κράτους και τους έθνους.

Ένα από τα καλά που έφερε η Ε.Ε. είναι η καθιέρωση θεσμών όπως των Επιτρόπων Διοίκησης και Προστασίας των δικαιωμάτων του Παιδιού.

Και θεωρώ απαράδεκτη τη δήλωση της κα Πουλλή ότι οι Επίτροποι δημιουργούν προβλήματα στην πειθαρχία μέσα στα σχολεία.

Η άρνηση προάσπισης δικαιωμάτων δεν είναι αποδεκτή στις μέρες μας, από οποιονδήποτε και αν προέρχεται.

Και αυτό να το έχουν υπόψη τους όσοι νοσταλγούν το παρελθόν.  

Η ΔΙΖΩΝΙΚΗ ΔΙΚΟΙΝΟΤΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΚΑΙ Η (ΔΗΘΕΝ) ΔΙΧΟΤΟΜΗΣΗ

Για μια ακόμα φορά επανέρχομαι στο θέμα της ομοσπονδιακής λύσης του Κυπριακού.

Θεωρώ ότι αποτελεί αναγκαιότητα να ξεκαθαρίσουμε ακόμα μια φορά κάποια πράγματα, αφού οι αντι-ομοσπονδιακοί επιμένουν:

Α) Να διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα όσον αφορά αυτή τη μορφή λύσης.

Β) Παίρνουν ως δεδομένη την τουρκική ερμηνεία των όρων και υποστηρίζουν ότι η Δικοινοτική Διζωνική Ομοσπονδία σημαίνει διχοτόμηση.

Είναι γεγονός ότι αυτό επιδιώκει η τουρκική πολιτική. Τον διαχωρισμό της Κύπρου σε δύο μέρη όπου η κάθε κοινότητα θα αυτοδιοικείται κατά κυρίαρχο τρόπο.

Ο κύριος εκφραστής σήμερα αυτής της πολιτικής είναι ο Γιώργος Λιλλήκας που τάσσεται εναντίον της ομοσπονδιακής λύσης του Κυπριακού θεωρώντας (όπως και η Τουρκία) ότι η συγκεκριμένη μορφή οδηγεί σε δύο κράτη.

Ιδού τι δήλωνε στις 18 Ιουλίου 2012:

«Η διζωνική είναι συγκεκαλυμμένη διχοτόμηση. Είπε ότι θα ήταν καλό ο Πρόεδρος Χριστόφιας να ενημερώσει με ειλικρίνεια τους πολίτες εάν με τη διζωνική ομοσπονδία, όπως τη διαπραγματεύθηκε, οι δύο κοινότητες θα ζουν μαζί σε μεικτές πόλεις ή ως γείτονες σε δύο χωριστά συνιστώντα κράτη και εάν θα απολαμβάνουν όλων των δικαιωμάτων και ελευθεριών, όπως η εγκατάσταση σε όλη την Κύπρο. (…) ο Πρόεδρος Χριστόφιας, σύμφωνα με τα όσα ο ίδιος έχει συμφωνήσει, προάγει λύση που προϋποθέτει την κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και τη δημιουργία νέου συνεταιρισμού δυο συνιστώντων κρατών». [1]

ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΚΑΙ ΣΥΝΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ

Συμφωνούμε με όσους δηλώνουν ότι το ζητούμενο δεν είναι η ονομασία της λύσης αλλά το περιεχόμενο της. Δηλαδή μπορεί να ονομάζεται ομοσπονδία αλλά το περιεχόμενο της να είναι συνομοσπονδιακό ή και το ανάποδο.

Εκείνο που είναι ξεκάθαρο είναι ότι η Ε/κυπριακή πλευρά από το 1974 μέχρι σήμερα δηλώνει ξεκάθαρα ότι η λύση που επιδιώκει είναι καθαρά ομοσπονδιακή και βασίζεται στα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών στα οποία η ερμηνεία της Δ.Δ.Ο. είναι πολύ ξεκάθαρη.

Και πάνω απ’ όλα πρέπει να τονίζεται ότι η λύση (ανεξάρτητα από τα οποιαδήποτε επιμέρους), είναι ομοσπονδιακή.

Ποιες είναι οι βασικές διαφορές μιας ομοσπονδίας από μια συνομοσπονδία;

Ομοσπονδία

Καταρχήν θα πρέπει να πούμε ότι μια ομοσπονδία δημιουργείται για να συνενώσει σε ΕΝΑ, ενιαίο και εδαφικά ακέραιο κράτος, διάφορες εθνότητες, εθνοτικές ομάδες ή ομάδες σε ένα ενιαίο χώρο με πολιτικές ή άλλες διαφορές.

Η βασική διαφορά της ομοσπονδίας από τη συνομοσπονδία είναι ότι η πρώτη αποτελείται από μέρη, πολιτείες, εθνότητες ή όπως αλλιώς μπορεί να ονομάζονται, οι οποίες ενώνονται μεταξύ τους και αποτελούν ΕΝΑ κράτος[2] (π.χ. ΗΠΑ, Ρωσία).

Διεθνώς αναγνωρίζεται και εκπροσωπεί τη χώρα το ΕΝΑ κράτος και όχι τα συστατικά μέρη του (Πολιτείες).

Τα συστατικά (ή συνιστώντα) μέρη δεν εκπροσωπούνται διεθνώς ως ξεχωριστά κράτη ούτε έχουν δική τους διεθνή εκπροσώπηση.

Το ομοσπονδιακό κράτος διαθέτει ΕΝΑ Σύνταγμα που υπερισχύει των συνταγμάτων και νομοθεσιών των συστατικών μερών (Πολιτειών) που την αποτελούν.

Η κυριαρχία εκφράζεται από το ΕΝΑ κράτος και δεν αναγνωρίζεται κυριαρχία των συστατικών μερών. Ουσιαστική απόρροια τούτου είναι ότι διασφαλίζονται οι βασικές ελευθερίες της διακίνησης, εγκατάστασης και περιουσίας, και όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα όπως είναι και στο ευρωπαϊκό κεκτημένο.

Το ΕΝΑ κράτος παραχωρεί την ιθαγένεια στους πολίτες. Έστω και αν οι πολίτες θα έχουν εσωτερική ιθαγένεια (δηλαδή την ιθαγένεια του συστατικού μέρους), εκείνη που αναγνωρίζεται διεθνώς είναι η ιθαγένεια του ΕΝΟΣ κράτους.

Κλασικά παραδείγματα είναι αυτά των ΗΠΑ και της Ρωσίας όπου υπάρχει το Κεντρικό Σύνταγμα το οποίο αναγνωρίζεται διεθνώς και στο εξωτερικό εκπροσωπείται μόνο το κράτος των ΗΠΑ και της Ρωσίας και εκπρόσωποι τους είναι οι πρόεδροι αυτών των χωρών.

Οι Πολιτείες ή τα κράτη (στην περίπτωση της Ρωσίας) έχουν η καθεμιά το δικό της Σύνταγμα το οποίο ισχύει μόνο στη συγκεκριμένη Πολιτεία ή κράτος. Παρατηρείται μάλιστα το φαινόμενο τα εσωτερικά Συντάγματα να περιέχουν διαφορετικές πρόνοιες σε κάθε Πολιτεία (ή κράτος) για το ίδιο θέμα.

Επομένως σε μια ομοσπονδία, εκείνο που είναι κυρίαρχο είναι το ΕΝΑ κράτος και όχι τα συστατικά μέρη, τα οποία, επομένως, δεν διαθέτουν κατάλοιπα δικαιωμάτων αυτοδιάθεσης ή απόσχισης.

Συνομοσπονδία

Η συνομοσπονδία, αποτελεί ένωση Κυρίαρχων Κρατών που λειτουργούν στη βάση της συνεργασίας μεταξύ τους.

Φαινομενικά η συνομοσπονδία αποτελεί ένα κράτος, στην ουσία όμως η εξουσία βρίσκεται στα κράτη που την αποτελούν και δεν διαθέτει Κεντρικό Σύνταγμα το οποίο να υπερτερεί έναντι των Κρατικών Συνταγμάτων.

Επομένως, το συνομόσπονδο Κράτος δεν έχει απαραίτητα μία και μόνη διεθνή εκπροσώπηση ούτε έχει και δική του κυριαρχία.

Η εκπροσώπηση και η κυριαρχία ανήκει στα κράτη που αποτελούν την συνομοσπονδία και όχι στο όποιο κεντρικό κράτος.

Συνεπώς τα συστατικά μέρη (κυρίαρχα κράτη) μπορούν να έχουν κυριαρχία και εκπροσώπηση, δικό τους κυρίαρχο Σύνταγμα και μπορούν να συνάπτουν συμφωνίες με άλλα κράτη.

Το μόνο που τα ενώνει είναι το καθεστώς χαλαρής συνεργασίας μεταξύ τους.

Της κρατικής ιθαγένειας (συνήθως) υπερτερεί η ιθαγένεια των κρατών που αποτελούν την συνομοσπονδία.

ΔΙΚΟΙΝΟΤΙΚΗ ΔΙΖΩΝΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ

Στην Κύπρο συζητούμε για λύση Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας.

Τι σημαίνει αυτό;

Σημαίνει πρώτα απ’ όλα ότι η λύση θα είναι ομοσπονδιακή, δηλαδή θα αναφέρεται σε ΕΝΑ κράτος.

Επειδή κάποιοι ισχυρίζονται ότι δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο Διζωνική, άρα είναι επικίνδυνο να χρησιμοποιείται αυτός ο όρος επειδή, δήθεν, ο καθένας μπορεί να δώσει την ερμηνεία που ο ίδιος θέλει, σημειώνουμε τα εξής:

1^ον: Τους διαψεύδουν τα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών που καθορίζουν επακριβώς τις βασικές αρχές αυτής της μορφής λύσης.

Ήδη στο Ψήφισμα 774 του 1992, όπως και σε πάρα πολλά άλλο, έχει καθοριστεί ξεκάθαρα τι σημαίνει Δ.Δ.Ο. Λέει το ψήφισμα:

«2. Επαναβεβαιώνει τη θέση του Συμβουλίου ότι μια διευθέτηση του Κυπριακού πρέπει να βασίζεται σε ΈΝΑ ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΚΡΑΤΟΣ με ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΔΙΕΘΝΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ και ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΗ ΙΘΑΓΕΝΕΙΑ, με τη διασφάλιση της ανεξαρτησίας και της εδαφικής ακεραιότητας του και το οποίο θα αποτελείται από δυο πολιτικά ίσες κοινότητες, όπως καθορίζεται στη παράγραφο 11 της έκθεσης του Γενικού Γραμματέα της 9ης Aπριλίου 1992 (S/23780) σε μια δικοινοτική και διζωνική ομοσπονδία και ότι μια τέτοια διευθέτηση πρέπει να αποκλείει ένωση ολόκληρης ή μέρους της νήσου με οποιαδήποτε άλλη χώρα ή οποιαδήποτε μορφή διχοτόμησης ή απόσχισης».

Αυτές οι αρχές επιβεβαιώνονται από τότε μέχρι σήμερα χωρίς καμία αλλοίωση.

2^ον: Η ίδια ερμηνεία περιλήφθηκε στην συμφωνία της 8^ης Ιουλίου 2006 όπου στην πρώτη παράγραφο αναγραφόταν ότι:

«1. Δέσμευση για την επανένωση της Κύπρου με βάση μια διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία και πολιτική ισότητα, όπως καθορίζεται στα σχετικά ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας».[3]

3^ον: Η ίδια ακριβώς διατύπωση περιλαμβάνεται στην πρώτη παράγραφο του κοινού ανακοινωθέντος Χριστόφια – Ταλάτ της 23^ης Μαΐου 2008:

«Επαναβεβαίωσαν τη δέσμευσή τους για μια διζωνική, δικοινοτική Ομοσπονδία με πολιτική ισότητα όπως ορίζεται στα σχετικά ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας. Αυτός ο συνεταιρισμός θα έχει μια Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση με μια και μόνη διεθνή προσωπικότητα, καθώς και μια Τουρκοκυπριακή Συνιστώσα Πολιτεία και μια Ελληνοκυπριακή Συνιστώσα Πολιτεία, οι οποίες θα έχουν ισότιμο καθεστώς».[4]

Επομένως, όσοι ισχυρίζονται ότι η λύση της Δ.Δ.Ο. δεν έχει συγκεκριμένο περιθώριο και επιτρέπει διαφορετικές ερμηνείες διαπράττουν σοβαρό λάθος ή εσκεμμένα παραπλανούν.

Το ίδιο λάθος διαπράττουν όταν ισχυρίζονται ότι Δ.Δ.Ο. σημαίνει διχοτόμηση.

---

[1] http://www.cybc.com.cy.

[2] Τονίζουμε συνεχώς το ΕΝΑ κράτος για να γίνει κατανοητό ότι όταν έχουμε ομοσπονδιακό σύστημα, έχουμε ένα κράτος και όχι δύο ή περισσότερα κράτη. Απλώς η εσωτερική διοικητική δομή είναι αυτή της ομοσπονδίας.

[3] http://www.moi.gov.cy/moi/pio/pio.nsf/All/B155DD9BFC7A860BC225727C0034C704?OpenDocument.

[4] http://www.moi.gov.cy/moi/pio/pio.nsf/All/67E194D3F04410FBC22574630027F32D?OpenDocument.

Ευθύνη του Αρχιεπισκόπου η κατάρρευση του Απ. Ανδρέα

Είναι πραγματικά να απορεί κάποιος με τις επιπολαιότητες τους αρχιεπισκόπου που καλύπτοντας τις επιδιώξεις του με πολιτικό πέπλο, δεν διστάζει να προκαλέσει προβλήματα, ακόμα και ζημιές προκειμένου να κάνει το… “κομμάτι” του.

Μετά τις άστοχες δηλώσεις και κινήσεις του που έδωσαν νομική υπόσταση στην λεγόμενη Επιτροπή περιουσιών στα κατεχόμενα, μετά το δώρο που έκανε στην Τουρκία υιοθετώντας την θέση της ότι στην Κύπρο υπάρχει κράτος των Ε/κυπρίων και όχι Κυπριακή Δημοκρατία, έρχεται τώρα με διάφορες δικαιολογίες να αφήσει τη μονή του Αποστόλου Ανδρέα να καταρρεύσει, για να ενοχοποιήσει – όπως νομίζει – την Τουρκία.

Απροθυμία που δημιουργεί υποψίες

Πολύ σωστά έγραφε στον “Πολίτη” της περασμένης Παρασκευής ο συνάδελφος Βαγγέλης Βασιλείου ότι οι τακτικισμοί του αρχιεπισκόπου οξύνουν το πρόβλημα της μονής που κινδυνεύει να υποστεί ανεπανόρθωτες ζημιές ή ακόμα και να καταρρεύσει.

Όπως σωστά υπενθυμίζει, όταν τον Μάρτη του 2011 ο Αρχιεπίσκοπος πέρασε το οδόφραγμα και πήγε στον Απόστολο Ανδρέα, δήλωσε ότι προσβλέπει στη συνεργασία Έρογλου για την αναστήλωση της μονής. Στις 24/01/2011 όταν υπήρξε πρωτοβουλία της πρεσβείας των ΗΠΑ, ο αρχιεπίσκοπος αντέδρασε δηλώνοντας (σε αντίθεση με προηγούμενες δηλώσεις του) ότι η μονή δεν κινδυνεύει με κατάρρευση. Δήλωνε χαρακτηριστικά ότι «Δεν έχω καμιά ανησυχία για τον Απόστολο Ανδρέα, έστω και αν αργήσει να συντηρηθεί, διότι δεν πέφτει»!!!

Ένα χρόνο αργότερα, στις 21/02/2012 και όταν εκδηλώθηκε ήδη η πρωτοβουλία της τεχνικής επιτροπής, αναίρεσε την προηγούμενη δήλωση της λέγοντας ότι η μονή είναι ετοιμόρροπη και καλούσε τους πιστούς να μην την επισκεφθούν γιατί κινδυνεύουν!!!

Δύο μέρες αργότερα προέβαινε στην περιβόητη δήλωση ότι θα πάει με το έτσι θέλω στον Απόστολο Ανδρέα, αγνοώντας τον κατοχικό στρατό που αν επιθυμεί να τον συλλάβει, ας τον συλλάβει, προκειμένου να επιδιορθώσει το… κλειδί της καμάρας! Όλοι τον θυμόμαστε που έδινε και τεχνικές συμβουλές για τα υλικά που χρειάζονται για να γίνει αυτό.

Τώρα, με αφορμή τα όσα βρίσκονται σε εξέλιξη δηλώνει ότι δεν προκειμένου να διορθώσουν οι Τούρκοι τη μονή, καλύτερα να καταρρεύσει!

Όλα αυτά δημιουργούν υποψίες για τους σκοπούς και τους στόχους του αρχιεπισκόπου. Μήπως τελικά στόχος του είναι η κατάρρευση ή η πρόκληση ζημιών για να ενοχοποιήσει – όπως νομίζει – την Τουρκία;

Νέο άλλοθι στην Τουρκία

Αν είναι αυτός ο στόχος του έχει αποτύχει και μάλιστα οικτρά.

Ήδη την περασμένη Παρασκευή οι κατοχικές αρχές φρόντισαν να εξασφαλίσουν τα νώτα τους.

Ο λεγόμενος πρόεδρος των θρησκευτικών θεμάτων Ταλίπ Αταλάι δήλωσε ότι η τ/κ πλευρά ανέλαβε την αναστήλωση χωρίς θρησκευτικές διακρίσεις, λέγοντας ότι η απόφαση για αναστήλωση της Μονής είναι μια προσπάθεια επίδειξης καλής θέλησης για την προστασία και την κληροδότηση της Μονής στις μελλοντικές γενεές αφού – όπως σημειώνει – αποτελεί ένα σημαντικό ιστορικό και πολιτιστικό χώρο όχι μόνο για τους Κύπριους αλλά και για όλο τον κόσμο. (ΚΥΠΕ 11/1/2013). 

Οι δηλώσεις του αρχιεπισκόπου έδωσαν το δικαίωμα στον Αταλάι να δηλώνει ότι η απόφαση για αναστήλωση της Μονής θα συμβάλει στο διάλογο μεταξύ των θρησκειών στο νησί και στην ειρήνη, σημειώνοντας ότι το Ισλάμ σέβεται τις εκκλησίες άλλων θρησκειών!

Έδωσε ακόμα το δικαίωμα στον ανεκδιήγητο Εγκεμέν Μπαγίς να δηλώνει την Κυριακή ότι “βγαίνει από πάνω” και να διερωτάται «με ποιά ιδιότητα κάποιος που λέει ότι “αν θα αναστηλώσουν οι Τούρκοι το μοναστήρι, καλύτερα να γκρεμιστεί”, βγαίνει και μιλά ενώπιον του λαού».  (iKypros.com 13 Ιανουαρίου 2013).

Ο αρχιεπίσκοπος έδωσε και πάλι το δικαίωμα στην Τουρκία να δηλώνει μέσο Μπαγίς ότι οι Ε/κύπριοι μισούν τους Τουρκοκύπριους!

Ποια είναι λοιπόν τα αποτελέσματα της δήθεν σκληρής και πατριωτικής στάσης του προκαθήμενου της Εκκλησίας;

Όσοι τον ακολουθούν και ενστερνίζονται τις «πατριωτικές» αρλούμπες που λέει, δεν συνειδητοποιούν ότι κάθε φορά που μιλά για κάτι τέτοιο, ενισχύει αντί να πλήττει τις τουρκικές θέσεις;

Μόνος με την αλαζονεία του

Βρήκε λοιπόν τρόπο να παρεμβάλει νέα εμπόδια στην αναστήλωση της μονής με πρόσχημα ότι για να γίνει η αναστήλωση από το UNDP ζητήθηκε από την αρχιεπισκοπή να δηλώσει δωρητής αντί ιδιοκτήτης!

Και αυτό τη στιγμή που όπως δήλωσε ο επικεφαλής της Ε/κυπριακής πλευράς στην Επιτροπή Προστασίας Πολιτιστικής Κληρονομιάς Τάκης Χατζηδημητρίου, δεν έχει καμία σημασία ποιος είναι ο δωρητής και ποιος ο ιδιοκτήτης.

Ο δε πρόεδρος της Συντονιστικής Επιτροπής Καρπασίας Νίκος Φαλάς δήλωνε το Σάββατο στον ΑΣΤΡΑ την πλήρη στήριξη της Επιτροπής προς τις ενέργειες της Επιτροπής Προστασίας Πολιτιστικής Κληρονομιάς, εκφράζοντας την πλήρη διαφωνία του με τις δηλώσεις του αρχιεπισκόπου.

Διέψευσε τον αρχιεπίσκοπο που δήλωσε ότι απέρριψε την προσφορά επειδή οι Τούρκοι δεν ήθελαν την υπογραφή της Εκκλησίας ως ιδιοκτήτη, λέγοντας ότι ιδιοκτήτης είναι η Συντονιστική Επιτροπή που αποτελείται από διάφορες οργανώσεις των Καρπασιτών και όχι η αρχιεπισκοπή.

Επισήμανε μάλιστα ότι τα περί δωρητή και ιδιοκτήτη είναι μια διαδικασία που ακολουθείται από το UNDP και μέχρι σήμερα δεν δημιούργησε κανένα πρόβλημα όσον αφορά την κυριότητα των μνημείων που αναστηλώνονται.

Ο κ. Φαλάς χαρακτήρισε απαράδεκτη τη δήλωση του αρχιεπισκόπου ότι είναι καλύτερα να πέσει η μονή παρά να την συντηρήσουν οι Τούρκοι, επισημαίνοντας ότι ήδη οι Τούρκοι με αφορμή την εκκρεμότητα που υπάρχει προχωρούν σε έργα στην περιοχή μέσο του Εβκάφ.

Είναι δε σημαντικό να αναφερθεί ότι ο κ. Φαλάς εξέφρασε πλήρη στήριξη στις προσπάθειες της Επιτροπής που ηγείται από Ε/κυπριακής πλευράς ο Τάκης Χατζηδημητρίου, τονίζοντας ότι οι δηλώσεις του αρχιεπισκόπου περί «ναινέκων» που αποτελούν την Επιτροπή είναι ατυχείς, ότι δεν έπρεπε καν να αναφερθούν και ότι είναι ύβρης να λέγεται κάτι τέτοιο για τα μέλη της επιτροπής που με τις παρεμβάσεις της διέσωσε μνημεία τόσο στα κατεχόμενα όσο και στις ελεύθερες περιοχές.

Είναι καιρός ο αρχιεπίσκοπος να σοβαρευτεί και να σταματήσει να γελοιοποιείται και να δίνει συνεχώς όπλα και άλλοθι στην Τουρκία, στο όνομα μιας δήθεν πατριωτικής και διεκδικητικής πολιτικής.

Ο Γ. Λιλλήκας είναι που ασεβεί προς τον Μακάριο

Ο Μακάριος αποδέχθηκε τη Διζωνική με χειρότερους όρους απ’ ότι συζητούμε σήμερα

Ο Γιώργος Λιλλήκας κάλεσε τον Σταύρο Μαλά και το επιτελείο του «να επιδείξουν σεβασμό στη μνήμη και στην ιστορία του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου. Να πάψουν να παραποιούν την αλήθεια, να πάψουν να κρύβονται πίσω από το Μακάριο. Ουδέποτε ο Μακάριος αποδέχθηκε τη διζωνική».

Αυτό ανέφερε σε ανακοίνωση του ο Γιώργος Λιλλήκας στις 29 Δεκεμβρίου.

Με το θέμα αυτό ασχοληθήκαμε αρκετές φορές, όμως φαίνεται ότι ο Γ. Λιλλήκας και οι αντι-ομοσπονδιακοί φίλοι του δεν εννοούν να παραδεχτούν ότι κάνουν λάθος.

Προβάλλοντας συνεχώς το απόσπασμα από τη συνέντευξη του Μακαρίου στην ταινία του Μ. Κακογιάννη «Κύπρος ‘74» νομίζουν ότι ξοφλούν έναντι της ιστορίας.

Καταρχήν να σημειώσουμε μια λεπτομέρεια. Στην ανακοίνωση του ο Γ. Λιλλήκας αναφέρει ότι η δήλωση Μακαρίου έγινε τον Σεπτέμβριο του 1974. Εξ όσων γνωρίζουμε η ταινία είναι του 1975. Άλλωστε η συνέντευξη ο Μακάριος παρουσιάζεται να δίνει τη συνέντευξη από το γραφείο του στην αρχιεπισκοπή. Και είναι γνωστό ότι τον Σεπτέμβριο του 1974 δεν βρισκόταν στην Κύπρο αλλά στο εξωτερικό. Στην Κύπρο επέστρεψε στις 7 Δεκεμβρίου 1974.

Όντως, στην ταινία υπάρχει ο εξής διάλογος μεταξύ Μακαρίου και Κακογιάννη:

-          Κακογιάννης: Θα καταλήξουμε σ’ ένα είδος ομοσπονδίας κατά τη γνώμη σας;

-          Μακάριος: Θα ήτο κάπως ανεκτόν αν τουλάχιστον ήταν μια πολυπεριφερειακή  ομοσπονδία και όχι μια ομοσπονδία επί δύο ζωνών διότι όπως αντιλαμβάνομαι τότε η Τουρκία θα επιδιώξει όχι ομοσπονδία αλλά συνομοσπονδία σαν να είμεθα δηλαδή δύο κράτη.

-          Κακογιάννης: Και αυτό είναι απαράδεκτο για μας;

-          Μακάριος: Αυτό είναι απολύτως απαράδεκτο για εμάς.

-          Κακογιάννης: Και δεν θα το δεχθούμε με κανένα τρόπο;

-          Μακάριος: Δεν θα το δεχθούμε έστω και αν η ντε φάκτο σημερινή κατάσταση συνεχιστεί επί πολλά χρόνια.

-          Κακογιάννης: Οικονομικώς θα μπορέσουμε να αντεπεξέλθουμε;

-          Μακάριος: Θα συναντήσουμε πολλές δυσκολίες αλλά θα επιζήσουμε. 

Είμαστε σίγουροι ότι ο κ. Λιλλήκας γνωρίζει την πραγματικότητα και τη σκοπιμότητα της δήλωσης Μακαρίου.

Διότι είμαστε σίγουροι ότι έχει υπόψη του τόσο τα δημοσιεύματα της εποχής, ιδιαίτερα των ημερών που συμφώνησε με τον Ντενκτάς το 1977 αλλά και τα πρακτικά τόσο του Εθνικού Συμβουλίου του 1975 όσο και της διήμερης σύσκεψης των Αθηνών του Νοεμβρίου, Δεκεμβρίου 1974 στην Αθήνα.

Η σύσκεψη των Αθηνών

Ο Μακάριος μαζί με το επιτελείο του και ο Καραμανλής μαζί με το δικό του συζήτησαν τη μορφή λύσης που θα επιδίωκε η ε/κυπριακή πλευρά στις συνομιλίες.

Μετά από αρκετή συζήτηση  για το ποια θα είναι η στάση και οι απαιτήσεις της Τουρκίας, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι οι Τούρκοι με την πρόταση τους για Διζωνική Ομοσπονδία εννοούσαν στην ουσία λύση δύο χωριστών κρατών, δηλαδή μια μορφή συνομοσπονδίας.

Και είναι αυτή τη θέση που διατυπώνει ο Μακάριος στη συγκεκριμένη ταινία.

Ωστόσο, όπως προκύπτει από τα πρακτικά της σύσκεψης, η πολιτική ηγεσία συνειδητά είχε αποφασίσει συνειδητά να αποδεχθεί ως τελευταία υποχώρηση την απαίτηση της Τουρκίας.

Και η απαίτηση της Τουρκίας σήμαινε – τότε – δύο κράτη με καθαρά διχοτομικό χαρακτήρα. Δηλαδή οι Έλληνες στο νότο και οι Τούρκοι στο βορρά.

Σύμφωνα με τα πρακτικά η κατάληξη ήταν η επιδίωξη συμφωνίας για γεωγραφική Ομοσπονδία, δηλαδή διζωνική ως έσχατη υποχώρηση.

Είπε ο Μακάριος:

«Διαφωνώ επί του καθορισμού δευτέρας και τρίτης γραμμής υποχωρήσεως. Διότι τότε θα πάμε απ' ευθείας εις την τρίτην γραμμήν. Θα επιμείνωμεν τώρα επί της βάσεως της πολυπεριφερειακής Ομοσπονδίας. Εάν πούμε αμέσως ότι δεχόμεθα ως εσχάτην υποχώρησιν τας δύο ζώνας, τότε δεν πρέπει να περιμένωμεν κανένα κέρδος. Εν τοιαύτη περιπτώσει είναι ωσάν να παραδιδώμεθα. Θα εμμείνωμεν εις την πολυπεριφερειακή. Εάν ο Ντενκτάς δεν δεχθή, τότε ο κ. Κληρίδης θα συνεχίση επί γραμμής την οποίαν θα συμφωνήσωμεν. Εν τω μεταξύ ο Κίσινγκερ θα κάνει τας βολιδοσκοπήσεις του και ο κ. Κληρίδης θα ξέρη τι θα δέχονται ακριβώς οι Τούρκοι. Διαφορετικά θα πάρουμε τον κατήφορο. Εάν δεχθώμεν αμέσως τη διπεριφερειακή τι θα κερδίσωμεν; Μήπως 5%; Αλλά τι σημασία θα έχει αυτό; Προτιμώ οι Τούρκοι να κρατούν εναντίον της θελήσεώς μας το 40% παρά το 28% με τη θέλησίν μας. [1]

Σύσκεψη του Εθνικού Συμβουλίου 1975

Τα πράγματα γίνονται πιο ξεκάθαρα στη σύσκεψη του Εθνικού Συμβουλίου της 5^ης Αυγούστου 1975.

Ο Μακάριος δήλωσε ξεκάθαρα ότι αποδέχεται λύση Δ.Δ.Ο., σε αντίθεση με τους Τ. Παπαδόπουλο και Β. Λυσσαρίδη που διαφώνησαν προτείνοντας πολυπεριφερειακή ομοσπονδία.

Σύμφωνα με τα πρακτικά με την πιο πάνω ημερομηνία ο Μακάριος είπε:

«Στο θέμα της λύσης αποκλείω εντελώς να είναι πολυπεριφερειακή. Οι Τουρκοκύπριοι δεν θα επιστρέψουν (στον Νότο). Δεν είναι εφικτή λύση. Η λύση θα είναι διζωνική. Αυτό δεν θα το διακηρύξουμε τώρα».[2]

Είναι γι’ αυτό το λόγο που στην ταινία του Κακογιάννη ο Μακάριος δεν μιλά για Διζωνική αλλά για πολυπεριφερειακή.

Από το 1975 μέχρι το 1977 που συμφώνησε με τον Ντενκτάς κατάφερε να ανατρέψει σε μεγάλο βαθμό την τουρκική απαίτηση για τη μορφή που θα είχε η διζωνική.

***

Έχουμε την άποψη ότι όσα αναφέραμε μέχρι στιγμής είναι αρκετά για να καταδείξουν άλλη μια προσπάθεια παραπλάνησης του λαού από τον Γιώργο Λιλλήκα.

Θα επανέλθουμε όμως και θα δώσουμε συνέχεια στο θέμα, διότι δεν τελειώνει εδώ.

---

[1] Βλ. «Η άλλη κατάθεση: ΑΠΟΡΡΗΤΟΝ: Τα πρακτικά της σύσκεψης του 1974» εκδ. το μώλυ, Λευκωσία 1981.

[2] Η συγκεκριμένη αναφορά Μακαρίου (ότι δεν θα διακηρυχτεί τώρα δημόσια η θέση για Δ.Δ.Ο.) είναι πλήρως ευθυγραμμισμένη με την απόφαση των Αθηνών του Νοεμβρίου – Δεκεμβρίου 1974.