Περί Δ.Δ.Ο., ένα άρθρο του Σώτου Κτωρή

Με τη Δ.Δ.Ο. έχω ασχοληθεί πολλές φορές και στο ραδιόφωνο και στην εφημερίδα και σ’ αυτό εδώ το ιστολόγιο.

Με αφορμή τις συζητήσεις για το κοινό ανακοινωθέν και την επιδιωκόμενη λύση, παραθέτω ένα κατατοπιστικό άρθρο του Σώτου Κτωρή που το αλίευσα από το fb.

Ο Γιώργος Λιλλήκας, πρόεδρος της «Συμμαχίας Πολιτών», διακηρύττει συστηματικά πως η συμφωνία Μακαρίου – Ντενκτάς το 1977 δεν προνοούσε για τη συνομολόγηση διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας (ΔΔΟ) αλλά "μιλάει ξεκάθαρα για την περιφερειακή ομοσπονδία". Ανάλογους ισχυρισμούς διατυπώνουν και άλλες πολιτικές δυνάμεις. Η ΕΔΕΚ, για παράδειγμα, προβάλλει την άποψη πως οι συμφωνίες κορυφής Μακαρίου-Ντενκτάς, αλλά και Κυπριανού-Ντενκτάς αντίστοιχα δεν αναφέρονται σε «διζωνικότητα της λύσης» και πως όσοι μεταφράζουν «αυθαίρετα τις περιφέρειες σε ζώνες» επιδιώκουν να «θολώσουν» τα νερά. Κατά την ίδια άποψη, αυτό που ο Μακάριος είχε αποδεχτεί το 1977 ήταν μια διπεριφερειακή και όχι διζωνική ομοσπονδία.

Μια τέτοια θέση θα είχε ιστορική και πολιτική νομιμοποίηση αν το διακύβευμα της αντιπαράθεσης, τόσο πριν όσο και μετά την συνομολόγηση της συμφωνίας κορυφής του ΄77, ήταν διζωνική Vs διπεριφερειακή.

Στην πραγματικότητα, ωστόσο, το δίλημμα, που τέθηκε ενώπιον της ελληνοκυπριακής πολιτικής ηγεσίας στη δοσμένη χρονική συγκυρία, ήταν διζωνική Vs πολυπεριφερειακή.

Ο Γλαύκος Κληρίδης δήλωνε, επί τούτου, στις 28 Αυγούστου 1975, στην εφημερίδα «Χαραυγή» πως «δεν είναι ορθό να γίνεται συνθηματολόγηση της πολυπεριφερειακής εναντίον της διζωνικής». Ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, επίσης στην «Χαραυγή» στις 24 Σεπτεμβρίου 1975, σημείωνε πως η ουσία του προβλήματος δεν ήταν αν η ομοσπονδία «θα ήταν διζωνική ή πολυπεριφερειακή» ενώ, στις 30 Ιουνίου 1976, αναγνώριζε πως «οι Τουρκοκύπριοι θα μπορούν να ζουν στον Βορρά και να κατέχουν γη συγχρόνως στο Νότο». (Σημερινή, 30 Ιουνίου 1976). Στις 21 Αυγούστου 1976, ο Μακάριος δήλωνε στον «Φιλελεύθερο» πως η ελληνοκυπριακή πλευρά είχε αποδεχθεί την ομοσπονδιακή λύση «χωρίς να θέση εκ των προτέρων όρους κατά πόσο θα είναι διζωνική η πολυπεριφερειακή ομοσπονδία». Η επισκόπηση του ελληνοκυπριακού Τύπου της εποχής επιβεβαιώνει πως ο προβληματισμός των πολιτικών δυνάμεων ήταν κατά πόσο η ομοσπονδία θα ήταν διζωνική ή πολυπεριφερειακή. 

Η μη συμπερίληψη της λέξης διζωνική στη συμφωνία Μακαρίου – Ντενκτάς, όπως και σε αυτή των Κυπριανού – Ντενκτάς οφειλόταν αποκλειστικά και μόνο στη δαιμονοποίηση της συγκεκριμένης αναφοράς μέσα στην ελληνοκυπριακή κοινότητα.

Ο Τύπος προπαγάνδιζε καθημερινώς πως η λύση των δύο ζωνών συνεπαγόταν στην ουσία διχοτόμηση, ενώ οι πλείστες πολιτικές δυνάμεις ήταν εξίσου αρνητικές σε μια διζωνική διευθέτηση. Η ΕΔΕΚ, από τον Οκτώβριο του 1975, είχε κυκλοφορήσει σχετική μπροσούρα κατά της διζωνικής ομοσπονδίας, η άκρα δεξιά ήταν απόλυτα αρνητική σε μια τέτοια εξέλιξη, ενώ και το ΑΚΕΛ παρουσιαζόταν, αρχικώς, έντονα επιφυλακτικό. Παραταύτα, η συμφωνία του ΄77 καθόριζε ξεκάθαρα το περίγραμμα μιας διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας και έτσι το αντιλήφθηκε, άλλωστε, το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων της εποχής, ακόμη και οι εναντιώμενοι στη διζωνική ομοσπονδία. Είναι χαρακτηριστικές οι θέσεις που διατύπωσε η ΕΔΕΚ περί λύσης «διζωνικής», όταν ασκούσε κριτική στον Τάσσο Παπαδόπουλο ο οποίος ως πρόεδρος της υποεπιτροπής του Εθνικού Συμβουλίου, με οδηγίες του Μακάριου, συνέταξε και κατέθεσε στη Διάσκεψη της Βιέννης, τον Απρίλη του 1977, «την πρόταση για λύση, διζωνικής, δικοινοτικής Ομοσπονδίας, που συνοδευόταν από γεωγραφικό χάρτη». (Ιστοσελίδα ΔΗΚΟ, βιογραφικό Τάσσου Παπαδόπουλου).

Ο κεντρικός οργανωτικός γραμματέας της ΕΔΕΚ Δώρος Θεοδώρου θα απέδιδε, μερικά χρόνια αργότερα, σαφείς ευθύνες για την τροπή των εξελίξεων και στον ίδιο τον Μακάριο, αφού όπως υπογράμμιζε σε άρθρο του στον «Φιλελεύθερο», της 8ης Αυγούστου 1990, η ΕΔΕΚ «διαφώνησε και μάλιστα πολύ έντονα και ανοικτά τόσο με την αποδοχή της διζωνικής από τον κ. Κληρίδη τον Αύγουστο του ΄75, όσο και με τις προτάσεις Μακαρίου το 1977», για να συμπληρώσει πως τον «όρο διζωνική τον δέχτηκε το 1980 (και) ο Κυπριανού». Ανάλογες ήταν οι απόψεις όλων των αντιομοσπονδιακών δυνάμεων της εποχής όπως, για παράδειγμα, του σωματείου «Αδούλωτη Κερύνεια» που διακήρυττε πως «κακώς δέκτηκε ο Μακάριος τη Διζωνική Ομοσπονδία» («Φιλελεύθερος», 26 Ιουνίου 1990). Ήταν καθολικώς αποδεκτό πως οι συμφωνίες κορυφής προνοούσαν για λύση ΔΔΟ. Ο Τάσσος Παπαδόπουλος παρατηρούσε, στις 27 Σεπτεμβρίου 1991, πως «η διζωνική ομοσπονδία που προτείνεται στις συμφωνίες Κορυφής» δεν ήταν ασύμβατη με τη διασφάλιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.  (Φιλελεύθερος, 27 Σεπτεμβρίου 1991).

Η επίκληση των δηλώσεων Μακαρίου στο ντοκιμαντέρ του Μιχάλη Κακογιάννη «Αττίλας 74» ως «αδιάσειστου» στοιχείου ενάντια στη διζωνική είναι τουλάχιστο αφελής, όταν είναι γνωστό πως το ντοκιμαντέρ γυρίστηκε το φθινόπωρο του 1974 και προτού ο Αρχιεπίσκοπος αποδεχτεί το συμβιβασμό της ΔΔΟ. Ως επίσης και η επίκληση της ομιλίας του Μακαρίου στις 20 Ιουλίου 1977 όπου, σε αντίθεση με διάφορους ισχυρισμούς, ο ελληνοκύπριος ηγέτης σε κανένα σημείο δεν καταφέρεται κατά της διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας. Όσοι ισχυρίζονται το αντίθετο δεν έχουν παρά να ξανακούσουν με προσοχή το σχετικό ηχητικό ντοκουμέντο. Αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμα κάθε πολιτικής δύναμης να διατηρεί ενστάσεις και επιφυλάξεις αναφορικά με την μορφή της επιδιωκόμενης λύσης. Στην προσπάθεια τους, εντούτοις, να πείσουν τους πολίτες για την ορθότητα των επιχειρημάτων τους υιοθετούν μια στρεβλωμένη ερμηνεία της πολιτικής παρακαταθήκης του Μακαρίου. Ο Γιώργος Λιλλήκας, ειδικότερα, μάλλον θα αναφέρεται στον εαυτό του όταν αναφερόμενος στη στάση του Μακαρίου έναντι της διζωνικής μιλά για «ανήθικη διαστρέβλωση της θέσης του Μακαρίου».

 

Να μην πάει χαμένη κι αυτή η ευκαιρία

«Γιατί υπάρχει τόση βιασύνη να λυθεί το Κυπριακό;»

Όταν ακούω αυτό το ερώτημα διερωτώμαι αν αυτή που το εκφράζουν έχουν συνειδητοποιήσει ότι έχουν περάσει 40 χρόνια από το 1974, 50 χρόνια από το 1964 και 60 από το 1955;

Μισός και πλέον αιώνας δεν είναι αρκετός; Πόσο πλέον να καθυστερήσουμε;

Ή καλύτερα πόσα χρονικά περιθώρια έχουμε να καθυστερούμε;

Φαίνεται ότι όσοι εκφράζουν αυτή τη θέση δεν συνειδητοποιούν ότι κάθε μέρα που περνά παγιώνονται τετελεσμένα. Το ότι οι πλείστοι δεν μεταβαίνουν στα κατεχόμενα για να διαπιστώσουν τι γίνεται επί του εδάφους και μπορεί να νομίζουν άλλα πράγματα, δεν είναι ελαφρυντικό.

Δεν είναι όμως μόνο τα όσα συντελούνται επί του εδάφους. Υπάρχουν κι άλλα δεδομένα με πιο σημαντικό, κατά την άποψη μου, τον ανθρώπινο παράγοντα.

Όλοι αυτοί γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν θεωρείς τίποτε ως πραγματικά δικό σου αν δεν έχεις βιώματα.

Φαίνεται ότι δεν τους απασχολεί το γεγονός ότι οι άνθρωποι που είχαν επαφή με την γη των κατεχομένων, που είχαν τα σπίτια και τις περιουσίες τους, βιώματα, χαρές, λύπες, εκείνοι που έδωσαν ιδρώτα και αίμα, έχουν σχεδόν φύγει από τη ζωή.

Τα παιδιά και τα εγγόνια τους δεν έχουν την ίδια ζέση. Και δεν έχουν στον ίδιο βαθμό την επιθυμία να επιστρέψουν σε κάτι που δεν γνωρίζουν. Κι αυτό αυξάνεται δραματικά όσο φεύγουν οι μεγαλύτερες ηλικίες.

Ας προβληματιστούμε γι’ αυτό και ας το διαπιστώσουμε με τα ίδια τα παιδιά μας.

Κατά συνέπεια, τα περί βιασύνης δεν ισχύουν και δεν είναι τίποτε άλλο παρά ακόμα μια προσπάθεια να υπάρξει καθυστέρηση.

Καθυστέρηση για την οποία γνωρίζουν ότι οδηγεί εκ των πραγμάτων στη διχοτόμηση και τον μόνιμο διαχωρισμό.

Και ισχυρίζομαι ότι κάποιοι αυτό επιδιώκουν.

Ας έλθουμε όμως στα πιο ουσιαστικά.

Κατά την άποψη μου τα πράγματα είναι πολύ ξεκάθαρα και κακώς κάποιοι προσπαθούν με διάφορους τρόπους να θολώσουν τα νερά.

Επιστροφή στην προ του 74 κατάσταση δεν είναι εφικτή με κανένα τρόπο.

Επομένως μένουν οι εξής επιλογές:

1.      Η επίτευξη ομοσπονδιακής λύσης με τη μορφή της Δικοινοτικής Διζωνικής Ομοσπονδίας (Δ.Δ.Ο.).

2.      Η επίτευξη συνομοσπονδιακής λύσης με δύο ξεχωριστά κράτη.

3.      Η διχοτόμηση.

Προσωπικά δεν βλέπω άλλους τρόπους επίλυσης.

Κατά την άποψη μου η πιο σωστή λύση είναι η Δ.Δ.Ο.

Φραστικά αυτό υποστηρίζουν όλα τα κόμματα πλην του Ευρωκό που με συνεδριακή του απόφαση τάχθηκε εναντίον.

Η Δ.Δ.Ο. κατά την Ε/κυπριακή πλευρά

Και επειδή λέγονται διάφορα περί του τι εστί Δ.Δ.Ο. καλό θα ήταν να δούμε πώς η Ε/κυπριακή πλευρά καθόρισε τις παραμέτρους με τις ομόφωνες αποφάσεις του Εθνικού Συμβουλίου του 1989.

Η Δ.Δ.Ο. για την Ε/κυπριακή κοινότητα προνοεί τα εξής:

«(α) Η ενότητα της χώρας ούτως ώστε όλοι οι Κύπριοι να μπορούν να ζουν και να συνεργάζονται μαζί σε συνθήκες ειρήνης σ’ ένα ανεξάρτητο Κράτος.

(β) Ένα λειτουργήσιμο ομοσπονδιακό σύστημα βασισμένο σε δίκαιες εδαφικές διευθετήσεις και ικανό να λειτουργεί αποτελεσματικά ούτως ώστε να εξυπηρετούνται τα συμφέροντα όλων και να διευκολύνεται η πρόοδος όλων, δημιουργώντας με τον τρόπο εμπιστοσύνη και στις δύο πλευρές και προάγοντας την αφοσίωση στους θεσμούς του κράτους.

(γ) Ασφάλεια και για τις δύο κοινότητες στα πλαίσια μιας αποστρατικοποιημένης Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας ώστε όλοι οι πολίτες να μπορούν να έχουν εμπιστοσύνη στο μέλλον και να γνωρίζουν ότι η προσωπική τους υπόσταση, η περιουσία και όλα τα άλλα δικαιώματα τους είναι ασφαλή.

(δ) Εφαρμογή της δικοινοτικότητας με συμμετοχή και των δύο κοινοτήτων σε όλα τα συνταγματικά όργανα της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας.

(ε) Ατομική ισότητα όλων των Κυπρίων, απουσία δυσμενών διακρίσεων σε όλους τους τομείς και προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε ολόκληρη την Κύπρο ως μια δημοκρατική χώρα.

(στ) Διατήρηση της ταυτότητας της Κύπρου της δημογραφικής της δομής και του πολιτισμού και των παραδόσεων της κάθε Κοινότητας.

(ζ) Ενθάρρυνση της οικονομικής ανάπτυξης με ιδιαίτερη έμφαση στην εξάλειψη περιφερειακών ανισοζυγίων.

(η) Σκοπός της λύσης θα είναι η εγκαθίδρυση μιας ανεξάρτητης, κυρίαρχης, εδαφικά ακέραιης, αδέσμευτης Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας η οποία θα επιδιώκει την προώθηση της παγκόσμιας ειρήνης και συνεργασίας μεταξύ των λαών του κόσμου, της ειρήνης και σταθερότητας στην περιοχή και φιλικές σχέσεις συνεργασία με όλους τους γείτονές της».

Αυτή λοιπόν είναι η βασική παράμετρος της θέσης της Ε/κυπριακής πλευράς σε σχέση με την ερμηνεία της Δ.Δ.Ο.

«Οι Περιφέρειες

(α) Κάθε Κοινότητα θα διοικεί μια Περιφέρεια η οποία θα έχει ισότιμη υπόσταση έναντι της άλλης Περιφέρειας. Τα δύο συστατικά μέρη που θα αποτελούν την Ομοσπονδία, δηλ. οι δύο Περιφερειακές Κυβερνήσεις, θα είναι ισότιμες η μια έναντι της άλλης και θα συντονίζονται με την Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση.

(β) Οι εδαφικές διευθετήσεις της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας θα πρέπει να γίνουν κατά τρόπο δίκαιο ώστε να παρέχεται η δυνατότητα σε σημαντική αναλογία Ελληνοκυπρίων προσφύγων να επιστρέψουν στις εστίες τους κάτω από Ελληνοκυπριακή διοίκηση. Σε τέτοια περίπτωση, νοουμένου ότι οι περισσότεροι Τουρκοκύπριοι θα επιλέξουν να διαμένουν στην υπό Τουρκοκυπριακή διοίκηση Περιφέρεια οι Τουρκοκύπριοι θα αποτελούν την πλειοψηφία στην Περιφέρεια αυτή, ακόμη και αν επιστρέψουν σ’αυτή όλοι οι Ελληνοκύπριοι πρόσφυγες.

(γ) Οι εξουσίες και αρμοδιότητες που θα παραχωρηθούν δυνάμει του Συντάγματος στην Ομοσπονδιακή και στις Περιφερειακές Κυβερνήσεις, αντίστοιχα, θα είναι τέτοιες ώστε οι Περιφερειακές Κυβερνήσεις να έχουν εκτεταμένη νομοθετική, διοικητική και δικαστική αρμοδιότητα, να λαμβάνουν πρόνοια για την ανάπτυξη της Περιφέρειας, την ευημερία του πληθυσμού της, την παιδεία και τη διατήρηση του πολιτισμού της.

(δ) Δεν θα υπάρχει δυνατότητα καταπάτησης από μέρους της Ομοσπονδίας των εξουσιών και αρμοδιοτήτων των Περιφερειών . Οι Περιφέρειες θα είναι συνταγματικά κατοχυρωμένες και η αρχική κατανομή εξουσιών θα συμφωνηθεί από τις δύο πλευρές.

(ε) Θα είναι δυνατό να ανατίθενται θέματα στις Περιφέρειες με Ομοσπονδιακή

Νομοθεσία, παρόλο που αυτά δεν απαριθμούνται ρητά στις Περιφερειακές Εξουσίες.

Μπορεί επίσης να μελετηθεί η πιθανότητα καταρτισμού Καταλόγου Συντρεχουσών Εξουσιών που θα ασκούνται σύμφωνα με διευθετήσεις που θα συμφωνηθούν».

Όσοι ενδιαφέρονται να διαβάσουν ολόκληρο το κείμενο μπορούν να το βρουν εδώ 

Αυτές οι θέσεις δεν αφήνουν κανένα περιθώριο παρανόησης όσον αφορά το περιεχόμενο που δίνει η Ε/κυπριακή πλευρά στον όρο Δ.Δ.Ο.

Η τουρκική εκδοχή

Από την άλλη πλευρά υπάρχει η τουρκική εκδοχή που βασίζεται όχι πάνω στην ενότητα του κράτους αλλά στην ύπαρξη δύο ξεχωριστών κρατών, δηλαδή στη δημιουργία ενός συνομοσπονδιακού κράτους, όπου τα δύο μέρη θα αναγνωρίζονται ως κράτη.

Είναι αυτό που ονομάζεται παρθενογένεση.

Δηλαδή, ενώ με την πρόταση της Ε/κυπριακής πλευράς, αλλά και τα όσα καταγράφονται στα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών διασφαλίζεται ότι θα έχουμε μια μετεξέλιξη της Κυπριακής Δημοκρατίας, με την τουρκική πρόταση δεν επιδιώκεται κάτι τέτοιο.

Η τουρκική πλευρά επιδιώκει να γίνει αποδεχτό ότι υπάρχουν δύο αναγνωρισμένα κράτη τα οποία θα συνεργαστούν για να δημιουργήσουν το νέο κράτος, με ότι αυτό συνεπάγεται.

Άρα, η τουρκική θεώρηση εδράζεται πάνω στον διαχωρισμό του κράτους σε δύο αναγνωρισμένα κρατικά συστατικά μέρη, το ελληνικό και το τουρκικό.

Τα δύο αυτά κράτη θα έχουν ξεχωριστή οντότητα, ξεχωριστές κυριαρχικές εξουσίες και αρμοδιότητες, θα λειτουργούν με άλλα λόγια ως δύο κανονικά αναγνωρισμένα κράτη και θα συνεργάζονται ελαφρά μεταξύ τους.

Γιατί οι απορριπτικοί βοηθούν την τουρκική πολιτική

Είναι πραγματικά εξωφρενικό να ακούμε Ε/κύπριους να ερμηνεύουν την Δ.Δ.Ο. όχι με τους όρους της Ε/κυπριακής πλευράς ή τους όρους των Ηνωμένων Εθνών, αλλά με τους όρους των Τούρκων!!!

Κι αυτό επειδή δεν θέλουν να υπάρχει καμία συμμετοχή των Τ/κυπρίων στη διοίκηση του κράτους.

Κακά τα ψέματα, αυτό είναι το πρόβλημα τους.

Πατάνε πάνω στο ότι οι Ε/κύπριοι είναι η πλειοψηφία στην Κύπρο και ότι αυτοί θα πρέπει να κάνουν κουμάντο, έχοντας τους Τ/κύπριους ως κομπάρσους.

Με άλλα λόγια θέλουν να δημιουργήσουν στην Κύπρο ένα δεύτερο ελληνικό κράτος.

Αυτός είναι ο λόγος της αντίθεσης τους.

Όμως, προϋπόθεση για τη δημιουργία ενός τέτοιου κράτους μπορεί να γίνει μόνο με δύο ενδεχόμενα:

Α) Επιστροφή στην προ του 74 κατάσταση, αλλά όπως διαμορφώθηκε το κράτος μετά το 1965, πράγμα αδύνατο. Κι αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά.

Β) Είναι σε γνώση τους ότι η καθυστέρηση που παρατηρείται στην επίλυση, βοηθά στην εμπέδωση των τετελεσμένων στα κατεχόμενα και ότι αυτό ενισχύει τον διαχωρισμό.

Αυτό θα οδηγήσει εκ των πραγμάτων σε μια μη αναστρέψιμη κατάσταση όπου οι δύο πλευρές στην Κύπρο θα διοικούν, έστω και χωρίς συμφωνία δύο ξεχωριστά κομμάτια στην Κύπρο.

Έτσι θα μείνει το νότιο μέρος να διοικείται καθαρά από Έλληνες.

Αυτά που καταγράφω δεν είναι δικά μου συμπεράσματα. Είναι καταγραμμένες απόψεις του πρώην πρέσβη Μιχάλη Δούντα τα γραπτά του οποίου οι απορριπτικοί τα έχουν ως ευαγγέλιο.

Αν κάποιος διαβάσει το βιβλίο «Είναι ανεξάρτητη η Ελλάς;» θα διαπιστώσει ότι όλα όσα λέγονται και όσα γίνονται από τους απορριπτικούς είναι ταυτόσημα.

Διαστρέβλωση της πραγματικότητας

Απόδειξη αυτού που ισχυρίζομαι, ότι δηλαδή οι απορριπτικοί δίνουν στην Δ.Δ.Ο. το τουρκικό περιεχόμενο είναι τα όσα δηλώνουν καθημερινά.

Επαναλαμβάνω ότι οι θέσεις της Ε/κυπριακής πλευράς και των Η.Ε. είναι καταγραμμένη πιο πάνω.

Παρά ταύτα οι απορριπτικοί λένε συνέχεια ότι απορρίπτουν την Δ.Δ.Ο. διότι:

- Θεωρούν ότι με τη Δ.Δ.Ο. θα δημιουργηθούν δύο ξεχωριστά και αναγνωρισμένα κράτη! Όπως επιδιώκουν και οι Τούρκοι.

- Θεωρούν ότι διαγράφει την επιστροφή των προσφύγων. Όπως ακριβώς επιδιώκουν και οι Τούρκοι.

Βεβαίως αυτό αντιβαίνει στην άλλη δική τους θέση ότι οι Ε/κύπριοι δεν θα επιστρέψουν, αφού όπως λένε, θα πρέπει να είναι αμιγώς τουρκική η περιοχή!

-   Θεωρούν ότι όσοι πρόσφυγες επιστρέψουν θα έχουν ιθαγένεια του τουρκικού κράτους και όχι της συνιστώσας πολιτείας. Όπως ακριβώς επιδιώκουν και οι Τούρκοι!

- Θεωρούν ότι δεν θα επιτρέπεται η εφαρμογή των τριών βασικών ελευθεριών, όπως επιδιώκουν οι Τούρκοι!

Με άλλα λόγια οι άνθρωποι αυτοί διακατέχονται από μια ηττοπάθεια που προέρχεται από το σύνδρομο του αδύνατου.

Έτσι, φωνασκούν με κάμποσα «πατριωτικά» συνθήματα για να καλύψουν αυτή την ηττοπάθεια.

Ο «ηττοπαθής πατριωτισμός» τους καταγράφεται στην τελευταία ανακοίνωση της «Αδούλωτης Κερύνειας» με τη φράση:

«Θα οδηγηθούμε  στη ρατσιστική λύση Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας με τους όρους του κατακτητή».

Καθαρά ηττοπαθής η συγκριμένη θέση.

Θεωρούν ότι ο κατακτητής θα επιβάλει τις θέσεις του επειδή αυτός είναι ο δυνατός κι εμείς οι αδύνατοι!

Ξεχνούν όμως κάτι. Να μας πούνε τι αντιπροτείνουν αλλά κυρίως με ποιον τρόπο θα εφαρμοστεί αυτό που προτείνουν.

Ας είμαστε λοιπόν προσεκτικοί και ας αναλύουμε τι λένε όλοι όσοι δηλώνουν αντίθετοι με την ομοσπονδιακή λύση.

Ας έχουμε στο μυαλό μας τα όσα αναφέραμε σ’ αυτό το κείμενο για να μπορούμε να ερμηνεύουμε πίσω από τις λέξεις…