Λόγω έλλειψης χρόνου επέλεξα σήμερα να κάνω μια ανάρτηση ενός δημοσιεύματος του Πολίτη.
http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=899989&-V=articles&-p
Πρόκειται για την ιστορία της δολοφονίας του Χαράλαμπου Κυρίλλου που έγινε τις ημέρες του πραξικοπήματος.
Η δημοσίευση δεν έχει σκοπό ή στόχο να αναξέσει πληγές.
Με άγγιξαν τα λόγια της αδελφής του και καλώ όλους να δώσουν σημασία σε αυτά.
Πιστεύω ότι αυτές τις μέρες έχει ιδιαίτερη σημασία αυτή η δημοσίευση, αφού μέσα από εκπομπές συγκεκριμένου καναλιού βλέπουμε και ακούμε τους ΕΟΚΑΒητατζήδες να μιλούν για το δίκαιο του αγώνα του.
Σημ: Για να μην παρεξηγηθώ, δεν είμαι ενάντια στο να ακούγονται οι απόψεις τους.
* * *
Η εκταφή του λειψάνου του 19χρονου Χαράλαμπου Κυρίλλου από τη Χλώρακα, ξανάφερε στην επιφάνεια το μίσος που χώριζε τον κόσμο το 1974 και οδηγούσε ανθρώπους σε εν ψυχρώ δολοφονίες
Τους συνέλαβαν στο σπίτι όπου κρύβονταν, τους μετέφεραν σε άγνωστη κατεύθυνση κι αφού τους βασάνισαν τους σκότωσαν εν ψυχρώ. Τίποτε άλλο δεν ξέρουν. Ποιος ή ποιοι τους συνέλαβαν, ποιοι τους εκτέλεσαν; Όσο κι αν έψαξαν, όσους κι αν ρώτησαν, κανένας δεν βρέθηκε να τους δώσει μια απάντηση. Κι έγινε τούτο το αναπάντητο ερώτημα το μεγάλο τους βάσανο. Το καθημερινό για 35 χρόνια βάσανο της οικογένειας Κυρίλλου από τη Χλώρακα, που τις μαύρες ημέρες του πραξικοπήματος του 1974 έχασε τον μοναχογιό της. Τον Χαράλαμπο Κυρίλλου, 19 χρόνων, αστυνομικό του Εφεδρικού. Η ιστορία του, θαμμένη για τόσα χρόνια, ήρθε στο φως μαζί με τα οστά του. Το λείψανό του εκτάφηκε στις 12 του Σεπτέμβρη. Ήταν θαμμένος στο κοιμητήριο του Αγίου Νικολάου της Λεμεσού.
Μαύρισαν οι ψυχές τους
Ο Χαράλαμπος ήταν το δεύτερο παιδί του Φίλιππου και της Γαλάτειας Κυρίλλου. Τότε ήταν 19 χρόνων και υπηρετούσε ως αστυνομικός στο Εφεδρικό Σώμα. Πρώτη ήταν η Αντρούλα, 20 χρόνων τότε, και ακολουθούσαν μετά από αυτόν η Ρένα 16 και η Αρσινόη 13 χρόνων. Ήταν μια ευτυχισμένη οικογένεια μέχρι που ήρθε το μεγάλο κακό, το οποίο μαύρισε τις ψυχές τους. Στις 15 Ιουλίου, ημέρα εκδήλωσης του πραξικοπήματος, ο Χαράλαμπος συνόδεψε μαζί με άλλους τον Μακάριο στην πορεία σωτηρίας του προς την Πάφο. Την επομένη ημέρα, μπήκαν σε ένα λαντρόβερ και ξεκίνησαν για τη Λεμεσό. Ήταν μαζί του ο στρατιώτης Φίλιππος Κρητιώτης και οι συνάδελφοί του στο Εφεδρικό Νίκος Σολωμού και Ανδρέας Κέστας. Είδαν πως εκεί είχαν επικρατήσει οι πραξικοπηματίες, γι' αυτό και κατέληξαν στο σπίτι του θείου τού Κρητιώτη στο Ακρωτήρι για να προφυλαχθούν. Φαίνεται ότι κάποιος τους κατέδωσε. Πήγαν ένοπλοι πραξικοπηματίες, τους συνέλαβαν και έκτοτε χάθηκαν τα ίχνη τους.
Τον πυροβόλησαν στο μάτι
Πέρασαν οι ημέρες, εκδηλώθηκε η τουρκική εισβολή, αλλά οι γονείς του δεν έμαθαν τίποτε. Ανησυχούσαν για τον Χαράλαμπό τους, αλλά πού να πάει το μυαλό τους στο κακό... Κι όμως, αυτοί που τους συνέλαβαν, τους βασάνισαν κι ύστερα τους εκτέλεσαν εν ψυχρώ. Πόσο μίσος, Θεέ μου; Το φέρνεις γύρα στο μυαλό σου και σπάει το κεφάλι σου. Η μεγάλη κόρη της οικογένειας, η Αντρούλα, εργαζόταν στη Λευκωσία ως νοσοκόμα. Έψαχνε κι αυτή, με την ελπίδα ότι θα μάθει, αλλά δυστυχώς οι πληροφορίες σταματούσαν στο χώρο της σύλληψής τους. Σκοτάδι απ' εκεί και πέρα. Τελικά, το Σεπτέμβριο του 1974, η Αστυνομία κάλεσε τον πατέρα του και πήγε στη Λεμεσό. Του έδειξαν κατ' αρχήν κάποιες φωτογραφίες και τον ρώτησαν αν αναγνωρίζει σ' αυτές τον γιο του. "Ναι, αυτός είναι". Ήταν ο Χαράλαμπός του, στη φωτογραφία νεκρός. Στο κορμί του φαίνονταν καθαρά τα σημάδια της κακοποίησης. Φαινόταν, επίσης, καθαρά ότι τον πυροβόλησαν στο μάτι. Στη συνέχεια τον πήγαν στο κοιμητήριο του Αγίου Νικολάου και του έδειξαν το ακριβές σημείο όπου ήταν θαμμένος.
"Εμείς δεν γιορτάζαμε"
"Βάλαμε σταυρό και του ανάβαμε καντήλι", λέγει η Αντρούλα. "Της μάνας μας δεν είπαμε τίποτε. Τελικά, όμως, αναγκαστήκαμε να της το πούμε. Δεν πίστευε. Εξακολουθούσε να τον θεωρεί αγνοούμενο". Η ίδια περνώντας από τη Λεμεσό για να πάει στην Πάφο, σταματούσε και έφθανε στο νεκροταφείο για να αποθέσει μερικά λουλούδια στον τάφο του. "Περάσαμε δύσκολες στιγμές, ζήσαμε μέσα στη λύπη, στο άγχος. Αρχίσαμε να κάνουμε μνημόσυνο του Χαράλαμπου και η μάνα μας τα πρώτα δύο, τρία χρόνια δεν πήγαινε στην εκκλησία. Δεν μπορούσε να συμβιβαστεί με την πραγματικότητα. 'Εγώ δεν το πιστεύω, είναι αγνοούμενος και κάποια ημέρα θα επιστρέψει', μας έλεγε και μας έκανε να κλαίμε". Ο πατέρας τους ο Φίλιππος πέθανε με αυτό το μαράζι. Ήθελε να μάθει. Να δώσει απαντήσεις στο αμείλικτο "γιατί να τον σκοτώσουν εν ψυχρώ". Επί χρόνια ολόκληρα το σπίτι της οικογένειας Κυρίλλου δεν γιόρταζε. "Ούτε Χριστούγεννα κάναμε ούτε Πάσχα. Με τι καρδιά; Μόνο σαν παντρευτήκαμε και κάναμε οικογένειες, αρχίσαμε να γιορτάζουμε. Το κάναμε περισσότερο για τα παιδιά μας", λέγει η Αντρούλα και συγκινείται.
ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ
"Θα θέλαμε να ξέρουμε...."
Πέρασαν τα χρόνια και τελικά το Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου έγινε η εκταφή των οστών του. Πήγε η Αντρούλα και μία εκ των αδελφών της μαζί με τους συζύγους τους και η εκταφή των λειψάνων έγινε ενώπιόν τους. Ταυτόχρονα έδωσαν γενετικό υλικό για να γίνει η ταυτοποίηση κι όταν με το καλό θα ολοκληρωθεί η διαδικασία θα τους δώσουν τα οστά του για να τα ενταφιάσουν στη Χλώρακα. Θα τον θάψουν δίπλα στον πατέρα του. Ξαλάφρωσε κάπως η ψυχή τους, αλλά δεν μπορούν να ξεχάσουν. Η Αντρούλα δηλώνει ότι εξακολουθεί να αισθάνεται αγανάκτηση γι' αυτό που έγινε. "Πώς μπορούν να σκοτώσουν ένα 19χρονο παιδί; Θέλω να ρωτήσω κάτι. Τούτοι που σκότωσαν τον αδελφό μου και τους συντρόφους του, θα ήθελα να ξέρω. Αν ζουν θα έχουν σίγουρα εγγόνια και ίσως να είναι σήμερα την ηλικία του Χαράλαμπου. Θα ανέχονταν ποτέ να κάνουν το ίδιο στα εγγόνια τους; Υπέβαλαν, άραγε, ποτέ αυτό το ερώτημα στους εαυτούς τους; Δεν έχουμε κακία μέσα μας, αλλά θέλουμε να μάθουμε. Ζητούμε να γίνει έρευνα. Να βρεθούν οι ένοχοι. Αν γίνει πραγματική έρευνα, είμαστε σίγουροι ότι οι αρμόδιοι θα φθάσουν στην αλήθεια. Θέλουμε να μάθουμε. Το χρωστούμε στους εαυτούς μας, στον Χαράλαμπο, στη μάνα μας. Από την ημέρα της εκταφής κλαίει συνέχεια. Δεν είναι καλά. Όπως λέει, θέλει να ζήσει ακόμα λίγο να τον κηδέψει και μετά να κλείσει τα μάτια της".
Τους συνέλαβαν στο σπίτι όπου κρύβονταν, τους μετέφεραν σε άγνωστη κατεύθυνση κι αφού τους βασάνισαν τους σκότωσαν εν ψυχρώ. Τίποτε άλλο δεν ξέρουν. Ποιος ή ποιοι τους συνέλαβαν, ποιοι τους εκτέλεσαν; Όσο κι αν έψαξαν, όσους κι αν ρώτησαν, κανένας δεν βρέθηκε να τους δώσει μια απάντηση. Κι έγινε τούτο το αναπάντητο ερώτημα το μεγάλο τους βάσανο. Το καθημερινό για 35 χρόνια βάσανο της οικογένειας Κυρίλλου από τη Χλώρακα, που τις μαύρες ημέρες του πραξικοπήματος του 1974 έχασε τον μοναχογιό της. Τον Χαράλαμπο Κυρίλλου, 19 χρόνων, αστυνομικό του Εφεδρικού. Η ιστορία του, θαμμένη για τόσα χρόνια, ήρθε στο φως μαζί με τα οστά του. Το λείψανό του εκτάφηκε στις 12 του Σεπτέμβρη. Ήταν θαμμένος στο κοιμητήριο του Αγίου Νικολάου της Λεμεσού.
Μαύρισαν οι ψυχές τους
Ο Χαράλαμπος ήταν το δεύτερο παιδί του Φίλιππου και της Γαλάτειας Κυρίλλου. Τότε ήταν 19 χρόνων και υπηρετούσε ως αστυνομικός στο Εφεδρικό Σώμα. Πρώτη ήταν η Αντρούλα, 20 χρόνων τότε, και ακολουθούσαν μετά από αυτόν η Ρένα 16 και η Αρσινόη 13 χρόνων. Ήταν μια ευτυχισμένη οικογένεια μέχρι που ήρθε το μεγάλο κακό, το οποίο μαύρισε τις ψυχές τους. Στις 15 Ιουλίου, ημέρα εκδήλωσης του πραξικοπήματος, ο Χαράλαμπος συνόδεψε μαζί με άλλους τον Μακάριο στην πορεία σωτηρίας του προς την Πάφο. Την επομένη ημέρα, μπήκαν σε ένα λαντρόβερ και ξεκίνησαν για τη Λεμεσό. Ήταν μαζί του ο στρατιώτης Φίλιππος Κρητιώτης και οι συνάδελφοί του στο Εφεδρικό Νίκος Σολωμού και Ανδρέας Κέστας. Είδαν πως εκεί είχαν επικρατήσει οι πραξικοπηματίες, γι' αυτό και κατέληξαν στο σπίτι του θείου τού Κρητιώτη στο Ακρωτήρι για να προφυλαχθούν. Φαίνεται ότι κάποιος τους κατέδωσε. Πήγαν ένοπλοι πραξικοπηματίες, τους συνέλαβαν και έκτοτε χάθηκαν τα ίχνη τους.
Τον πυροβόλησαν στο μάτι
Πέρασαν οι ημέρες, εκδηλώθηκε η τουρκική εισβολή, αλλά οι γονείς του δεν έμαθαν τίποτε. Ανησυχούσαν για τον Χαράλαμπό τους, αλλά πού να πάει το μυαλό τους στο κακό... Κι όμως, αυτοί που τους συνέλαβαν, τους βασάνισαν κι ύστερα τους εκτέλεσαν εν ψυχρώ. Πόσο μίσος, Θεέ μου; Το φέρνεις γύρα στο μυαλό σου και σπάει το κεφάλι σου. Η μεγάλη κόρη της οικογένειας, η Αντρούλα, εργαζόταν στη Λευκωσία ως νοσοκόμα. Έψαχνε κι αυτή, με την ελπίδα ότι θα μάθει, αλλά δυστυχώς οι πληροφορίες σταματούσαν στο χώρο της σύλληψής τους. Σκοτάδι απ' εκεί και πέρα. Τελικά, το Σεπτέμβριο του 1974, η Αστυνομία κάλεσε τον πατέρα του και πήγε στη Λεμεσό. Του έδειξαν κατ' αρχήν κάποιες φωτογραφίες και τον ρώτησαν αν αναγνωρίζει σ' αυτές τον γιο του. "Ναι, αυτός είναι". Ήταν ο Χαράλαμπός του, στη φωτογραφία νεκρός. Στο κορμί του φαίνονταν καθαρά τα σημάδια της κακοποίησης. Φαινόταν, επίσης, καθαρά ότι τον πυροβόλησαν στο μάτι. Στη συνέχεια τον πήγαν στο κοιμητήριο του Αγίου Νικολάου και του έδειξαν το ακριβές σημείο όπου ήταν θαμμένος.
"Εμείς δεν γιορτάζαμε"
"Βάλαμε σταυρό και του ανάβαμε καντήλι", λέγει η Αντρούλα. "Της μάνας μας δεν είπαμε τίποτε. Τελικά, όμως, αναγκαστήκαμε να της το πούμε. Δεν πίστευε. Εξακολουθούσε να τον θεωρεί αγνοούμενο". Η ίδια περνώντας από τη Λεμεσό για να πάει στην Πάφο, σταματούσε και έφθανε στο νεκροταφείο για να αποθέσει μερικά λουλούδια στον τάφο του. "Περάσαμε δύσκολες στιγμές, ζήσαμε μέσα στη λύπη, στο άγχος. Αρχίσαμε να κάνουμε μνημόσυνο του Χαράλαμπου και η μάνα μας τα πρώτα δύο, τρία χρόνια δεν πήγαινε στην εκκλησία. Δεν μπορούσε να συμβιβαστεί με την πραγματικότητα. 'Εγώ δεν το πιστεύω, είναι αγνοούμενος και κάποια ημέρα θα επιστρέψει', μας έλεγε και μας έκανε να κλαίμε". Ο πατέρας τους ο Φίλιππος πέθανε με αυτό το μαράζι. Ήθελε να μάθει. Να δώσει απαντήσεις στο αμείλικτο "γιατί να τον σκοτώσουν εν ψυχρώ". Επί χρόνια ολόκληρα το σπίτι της οικογένειας Κυρίλλου δεν γιόρταζε. "Ούτε Χριστούγεννα κάναμε ούτε Πάσχα. Με τι καρδιά; Μόνο σαν παντρευτήκαμε και κάναμε οικογένειες, αρχίσαμε να γιορτάζουμε. Το κάναμε περισσότερο για τα παιδιά μας", λέγει η Αντρούλα και συγκινείται.
ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ
"Θα θέλαμε να ξέρουμε...."
Πέρασαν τα χρόνια και τελικά το Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου έγινε η εκταφή των οστών του. Πήγε η Αντρούλα και μία εκ των αδελφών της μαζί με τους συζύγους τους και η εκταφή των λειψάνων έγινε ενώπιόν τους. Ταυτόχρονα έδωσαν γενετικό υλικό για να γίνει η ταυτοποίηση κι όταν με το καλό θα ολοκληρωθεί η διαδικασία θα τους δώσουν τα οστά του για να τα ενταφιάσουν στη Χλώρακα. Θα τον θάψουν δίπλα στον πατέρα του. Ξαλάφρωσε κάπως η ψυχή τους, αλλά δεν μπορούν να ξεχάσουν. Η Αντρούλα δηλώνει ότι εξακολουθεί να αισθάνεται αγανάκτηση γι' αυτό που έγινε. "Πώς μπορούν να σκοτώσουν ένα 19χρονο παιδί; Θέλω να ρωτήσω κάτι. Τούτοι που σκότωσαν τον αδελφό μου και τους συντρόφους του, θα ήθελα να ξέρω. Αν ζουν θα έχουν σίγουρα εγγόνια και ίσως να είναι σήμερα την ηλικία του Χαράλαμπου. Θα ανέχονταν ποτέ να κάνουν το ίδιο στα εγγόνια τους; Υπέβαλαν, άραγε, ποτέ αυτό το ερώτημα στους εαυτούς τους; Δεν έχουμε κακία μέσα μας, αλλά θέλουμε να μάθουμε. Ζητούμε να γίνει έρευνα. Να βρεθούν οι ένοχοι. Αν γίνει πραγματική έρευνα, είμαστε σίγουροι ότι οι αρμόδιοι θα φθάσουν στην αλήθεια. Θέλουμε να μάθουμε. Το χρωστούμε στους εαυτούς μας, στον Χαράλαμπο, στη μάνα μας. Από την ημέρα της εκταφής κλαίει συνέχεια. Δεν είναι καλά. Όπως λέει, θέλει να ζήσει ακόμα λίγο να τον κηδέψει και μετά να κλείσει τα μάτια της".
ΓΡΑΦΕΙ ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΑΚΡΙΔΗΣ
Κωδικός άρθρου: 899989
ΠΟΛΙΤΗΣ - 03/10/2009, Σελίδα: 63
12 σχόλια:
Ax βρε Μιχάλη μου, μαύρισε ακόμα μια φορά η ψυχή μου μ' αυτό που διάβασα τώρα. Και να φανταστείς ότι αυτοί οι απάνθρωποι θεωρούν τους εαυτούς τους πατριώτες!!!!
Είπα να χαρώ λίγο με τα αποτελέσματα των εκλογών αλλά μου κόπηκε η φόρα τώρα που διάβασα αυτό το συμβάν.Ξέρουμε ότι έγινα βαρβαρότητες τότε αλλά είναι διαφορετικά όταν τα γεγονότα παίρνου σάρκα και οστά.
@ Meropi
Όχι μόνο θεωρούν τους εαυτούς τους πατριώτες αλλά πολλοί από αυτούς θεωρούν ότι ορθά έπραξαν.
Τις τελευταίες μέρες παρέλασαν μερικοί από αυτούς από συγκεκριμένο τηλεοπτικό κανάλι και φάνηκε ξεκάθαρα ότι είναι ακόμα αμετανόητοι.
Δυστυχώς…
@ stalamatia
Και να φανταστείς ότι αυτοί οι άνθρωποι ζουν και κυκλοφορούν ανάμεσα μας.
Και κάποιοι από αυτούς κατηγορούν τους τούρκους ότι έκαναν εγκλήματα.
Τόση αναλγησία…
Νέα συζήτηση στο Κυπριακό Καφενείο.
Σχολιάζουμε το άποτέλεσμα των ελληνικών εκλογών.
http://kypriakokafeneio.blogspot.com
Ποιό είναι το συγκεκριμένο κανάλι να το παρακολουθήσουμε;
αντε τωρα με το Giorgakis στην Ελλαδα και το Γριστοφια στο Προεδρικο το μονο που μενει ειναι η τιμη πωλησεως της Κυπρου....
ΑΙΣΧΟΣ ΦΡΙΚΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ
:-))))
Μέσα είσαι.
Κυκλοφόρησε ανέκδοτο:
Ποιά η διαφορά Ομπάμα Γιωργάκη;
Ο Γιωργάκης είναι "Ο Μάμα".
Τον είδες τον μαμελούκο μόλις έφυγε από το Ζάπειο πήγε στην μαμά του στο Καστρί.
Μιχαλάκη εχω μια απορία εδώ και πολύ καιρό και αποφάσισα να σε ρωτήσω σήμερα...τι ακριβώς είναι το λαϊκό κίνημα; Ποιες επιχειρήσεις ανήκουν στο λαϊκό κίνημα;
Χθες δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα η είδηση της προαγωγής του ανώτερου Αστυνόμου Θεόδωρου Αχιλλέως στο βαθμό του Βοηθού Αρχηγού Αστυνομίας. Αναφέρεται μεταξύ άλλων σε σύντομο βιογραφικό του ότι «ο νέος Βοηθός Αρχηγός Αστυνομίας γεννήθηκε το 1953 στη Λάπηθο, είναι νυμφευμένος και πατέρας δύο θυγατέρων. Μετά τη στρατιωτική του θητεία προσλήφθηκε στην Αστυνομία και υπηρέτησε στο Εφεδρικό. Κατά τη διάρκεια του πραξικοπήματος συνελήφθη και φυλακίστηκε».
Μετά από αυτό τον διορισμό του κ. Αχιλλέως, τα τέσσερα ανώτατα πόστα της Αστυνομίας είναι κατειλημμένα από αξιωματικούς που υπηρέτησαν στο Εφεδρικό. Ο Αρχηγός της Αστυνομίας Μιχάλης Παπαγεωργίου ήταν του Εφεδρικού. Ο Υπαρχηγός της Αστυνομίας Ανδρέας Νικολαΐδης ήταν του Εφεδρικού. Ο Βοηθός Αρχηγός της Αστυνομίας Ανδρέας Κρόκος ήταν του Εφεδρικού. Και ο άλλος Βοηθός Αρχηγός της Αστυνομίας Θεόδωρος Αχιλλέως, ήταν του Εφεδρικού.
Το άγνωστο στους νέους όνομα του Εφεδρικού ξεπετάγεται συχνά στην τρέχουσα ειδησεογραφία της Κύπρου του 2009 και μας παίρνει πίσω στην Κύπρο των αρχών της δεκαετίας του 1970. Το όνομα του Εφεδρικού το ανέφερε σε επιστολή του που δημοσιεύτηκε προχθές στην εφημερίδα ο Υπουργός Άμυνας Κώστας Παπακώστας που επίσης ήταν του Εφεδρικού και επίσης συνελήφθη και φυλακίστηκε από τους πραξικοπηματίες.
«Όπως είναι γνωστό στους παλαιότερους», έγραψε μεταξύ άλλων, «αμέσως μετά το πραξικόπημα συνελήφθην μαζί με εκατοντάδες άλλους και φυλακίστηκα από τους πραξικοπηματίες. Το Σάββατο 20 Ιουλίου 1974 γύρω στο μεσημέρι και αφού είχε προηγηθεί το πρωί η εισβολή των Τούρκων, αποφυλακίστηκα και τοποθετήθηκα στο 301 Τάγμα Εθνο-φρουράς ως διοικητής λόχου μαζί με δύο άλλους συναδέλφους λοχαγούς του Εφεδρικού, τον Χρίστο Τσαγγάρη και τον Ευτύχιο Σαλάτα».
Το Εφεδρικό, δηλαδή το ειδικό αστυνομικό Σώμα που δημιουργήθηκε από την κυβέρνηση του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου για να αντιμετωπίσει και να διαλύσει την αντιμακαριακή, ένοπλη παράνομη οργάνωση ΕΟΚΑ Β΄, είναι όπως η ΕΟΚΑ Β΄, μια προπολεμική λέξη, μια λέξη της περιόδου του αδελφοκτόνου σπαραγμού, μια λέξη του εμφύλιου πολέμου, μια λέξη της βίας και της αντιβίας, μια διφορούμενη και ανταγωνιστική λέξη, μια λέξη που ακόμα προκαλεί ταραχή και τσουρουφλίζει τα χείλη, μια λέξη καλή γι’ αυτούς, κακή για τους άλλους.
Το Εφεδρικό, όπως και η ΕΟΚΑ Β΄, είναι - ανάλογα με την πολιτική και ιδεολογική τοποθέτηση του καθενός - μια λέξη που ακόμα και σήμερα, 35 χρόνια από τότε, κάποιοι την αγαπούν μέχρι λατρείας και κάποιοι τη μισούν μέχρι θανάτου. Προσωπικά αγαπούσα το Εφεδρικό, ήταν για μένα οι καλοί που ήρθαν να μας γλιτώσουν από τους κακούς, οι νόμιμοι που ήρθαν να ξεκαθαρίσουν τον τόπο από τους παράνομους. Ύστερα μια μέρα είδα το Εφεδρικό με τα μάτια μου όταν μια ομάδα του ήρθε στο σχολείο μου, το Β΄ Γυμνάσιο Αμμοχώστου, για να καταστείλει μια διαδήλωση γριβικών συμμαθητών μου.
Πολιτικά δεν ήμουν με τους γριβικούς γυμνασιόπαιδες, πολιτικά ήμουν με τους μακαριακούς αστυνομικούς.
Όμως έζησα από κοντά πώς οι καλοί αστυνομικοί έλιωσαν στο ξύλο τους κακούς γυμνασιόπαιδες. Τα παιδαρέλια φώναζαν συνθήματα υπέρ του Γρίβα, εναντίον του Μακάριου κι εγώ ήμουν υπέρ του Μακάριου κι εναντίον του Γρίβα. Όμως είδα τους αστυνομικούς του Μακάριου πώς τους κυνηγούσαν στους διαδρόμους του σχολείου, πώς τους στρίμωχναν στις τάξεις, πώς τους τσάκιζαν τα κεφάλια με τα γκλοπς τους, πώς τους έσπαζαν τα κόκαλα με τους υποκόπανους των όπλων τους.
Κάτι δικό μου έσπασε επίσης εκείνη την ημέρα. Κάτι που προέκυψε από το ξαφνικό και απρόβλεπτο ερώτημα: Πώς είναι δυνατόν οι καλοί να είναι τόσο βάναυσοι; Πώς είναι δυνατόν οι καλοί να είναι τόσο κακοί;
Από εκείνη τη μακρινή μέρα, το Εφεδρικό είναι μια από τις λέξεις που με συγχύζουν, μια λέξη όχι μαύρη, μια λέξη όχι άσπρη, μια γκρίζα λέξη που ενίσχυσε μέσα μου τον μηχανισμό της αμφιβολίας, μια ωραία λέξη που δυνάμωσε την ικανότητά μου να σκέφτομαι με το δικό μου μυαλό και όχι με το μυαλό των άλλων.
Χθες δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα η είδηση της προαγωγής του ανώτερου Αστυνόμου Θεόδωρου Αχιλλέως στο βαθμό του Βοηθού Αρχηγού Αστυνομίας. Αναφέρεται μεταξύ άλλων σε σύντομο βιογραφικό του ότι «ο νέος Βοηθός Αρχηγός Αστυνομίας γεννήθηκε το 1953 στη Λάπηθο, είναι νυμφευμένος και πατέρας δύο θυγατέρων. Μετά τη στρατιωτική του θητεία προσλήφθηκε στην Αστυνομία και υπηρέτησε στο Εφεδρικό. Κατά τη διάρκεια του πραξικοπήματος συνελήφθη και φυλακίστηκε».
Μετά από αυτό τον διορισμό του κ. Αχιλλέως, τα τέσσερα ανώτατα πόστα της Αστυνομίας είναι κατειλημμένα από αξιωματικούς που υπηρέτησαν στο Εφεδρικό. Ο Αρχηγός της Αστυνομίας Μιχάλης Παπαγεωργίου ήταν του Εφεδρικού. Ο Υπαρχηγός της Αστυνομίας Ανδρέας Νικολαΐδης ήταν του Εφεδρικού. Ο Βοηθός Αρχηγός της Αστυνομίας Ανδρέας Κρόκος ήταν του Εφεδρικού. Και ο άλλος Βοηθός Αρχηγός της Αστυνομίας Θεόδωρος Αχιλλέως, ήταν του Εφεδρικού.
Το άγνωστο στους νέους όνομα του Εφεδρικού ξεπετάγεται συχνά στην τρέχουσα ειδησεογραφία της Κύπρου του 2009 και μας παίρνει πίσω στην Κύπρο των αρχών της δεκαετίας του 1970. Το όνομα του Εφεδρικού το ανέφερε σε επιστολή του που δημοσιεύτηκε προχθές στην εφημερίδα ο Υπουργός Άμυνας Κώστας Παπακώστας που επίσης ήταν του Εφεδρικού και επίσης συνελήφθη και φυλακίστηκε από τους πραξικοπηματίες.
«Όπως είναι γνωστό στους παλαιότερους», έγραψε μεταξύ άλλων, «αμέσως μετά το πραξικόπημα συνελήφθην μαζί με εκατοντάδες άλλους και φυλακίστηκα από τους πραξικοπηματίες. Το Σάββατο 20 Ιουλίου 1974 γύρω στο μεσημέρι και αφού είχε προηγηθεί το πρωί η εισβολή των Τούρκων, αποφυλακίστηκα και τοποθετήθηκα στο 301 Τάγμα Εθνο-φρουράς ως διοικητής λόχου μαζί με δύο άλλους συναδέλφους λοχαγούς του Εφεδρικού, τον Χρίστο Τσαγγάρη και τον Ευτύχιο Σαλάτα».
Το Εφεδρικό, δηλαδή το ειδικό αστυνομικό Σώμα που δημιουργήθηκε από την κυβέρνηση του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου για να αντιμετωπίσει και να διαλύσει την αντιμακαριακή, ένοπλη παράνομη οργάνωση ΕΟΚΑ Β΄, είναι όπως η ΕΟΚΑ Β΄, μια προπολεμική λέξη, μια λέξη της περιόδου του αδελφοκτόνου σπαραγμού, μια λέξη του εμφύλιου πολέμου, μια λέξη της βίας και της αντιβίας, μια διφορούμενη και ανταγωνιστική λέξη, μια λέξη που ακόμα προκαλεί ταραχή και τσουρουφλίζει τα χείλη, μια λέξη καλή γι’ αυτούς, κακή για τους άλλους.
Το Εφεδρικό, όπως και η ΕΟΚΑ Β΄, είναι - ανάλογα με την πολιτική και ιδεολογική τοποθέτηση του καθενός - μια λέξη που ακόμα και σήμερα, 35 χρόνια από τότε, κάποιοι την αγαπούν μέχρι λατρείας και κάποιοι τη μισούν μέχρι θανάτου. Προσωπικά αγαπούσα το Εφεδρικό, ήταν για μένα οι καλοί που ήρθαν να μας γλιτώσουν από τους κακούς, οι νόμιμοι που ήρθαν να ξεκαθαρίσουν τον τόπο από τους παράνομους. Ύστερα μια μέρα είδα το Εφεδρικό με τα μάτια μου όταν μια ομάδα του ήρθε στο σχολείο μου, το Β΄ Γυμνάσιο Αμμοχώστου, για να καταστείλει μια διαδήλωση γριβικών συμμαθητών μου.
Πολιτικά δεν ήμουν με τους γριβικούς γυμνασιόπαιδες, πολιτικά ήμουν με τους μακαριακούς αστυνομικούς.
Όμως έζησα από κοντά πώς οι καλοί αστυνομικοί έλιωσαν στο ξύλο τους κακούς γυμνασιόπαιδες. Τα παιδαρέλια φώναζαν συνθήματα υπέρ του Γρίβα, εναντίον του Μακάριου κι εγώ ήμουν υπέρ του Μακάριου κι εναντίον του Γρίβα. Όμως είδα τους αστυνομικούς του Μακάριου πώς τους κυνηγούσαν στους διαδρόμους του σχολείου, πώς τους στρίμωχναν στις τάξεις, πώς τους τσάκιζαν τα κεφάλια με τα γκλοπς τους, πώς τους έσπαζαν τα κόκαλα με τους υποκόπανους των όπλων τους.
Κάτι δικό μου έσπασε επίσης εκείνη την ημέρα. Κάτι που προέκυψε από το ξαφνικό και απρόβλεπτο ερώτημα: Πώς είναι δυνατόν οι καλοί να είναι τόσο βάναυσοι; Πώς είναι δυνατόν οι καλοί να είναι τόσο κακοί;
Από εκείνη τη μακρινή μέρα, το Εφεδρικό είναι μια από τις λέξεις που με συγχύζουν, μια λέξη όχι μαύρη, μια λέξη όχι άσπρη, μια γκρίζα λέξη που ενίσχυσε μέσα μου τον μηχανισμό της αμφιβολίας, μια ωραία λέξη που δυνάμωσε την ικανότητά μου να σκέφτομαι με το δικό μου μυαλό και όχι με το μυαλό των άλλων.
Αν ήταν δυνατό έπρεπε όλοι να είχαμε καταταγεί στο εφεδρικό για εμποδίσουμε όλη εκείνη τη νοσηρή οργάνωση της παρανομίας, την ΕΟΚΑ Β, να συνεχίζει το καταστροφικό της έργο που έφερε στην Κύπρο τις τραγικές συνέπειες, που ακόμη βιώνουμε. Τότε υπηρετούσα στην Ε.Φ. και μου έκανε εντύπωση που ο στρατός δεν ανήκε στο νόμιμο κράτος, ενεργούσε και έκανε προπαγάνδα ενάντια στον πρόεδρο της χώρας, που έπρεπε να στηρίζει και να προστατεύει. Το εφεδρικό ήταν η μόνη πιστή δύναμη στο κράτος και έπρεπε να ήταν ακόμα πιο δυματό.
Δημοσίευση σχολίου